what's a boy supposed to do | Open

De bibliotheek was niet een plek waar Raven heel veel tijd spendeerde. Meestal was hij of buiten of in het muziek lokaal te vinden. De meeste lessen hoefde hij niet te volgen, alleen de trainingslessen waren voor hem van belang. Niet dat hij niet goed met zijn mutatie om kon gaan, dat kon hij wel degelijk. Er was maar één probleempje en dat was Kate. Oké, dat was niet helemaal waar. Het feit dat hij was vergeten wanneer het gevaarlijk werd om met de werkelijkheid te spelen werkte ook niet in zijn voordeel. Een haast onhoorbare zucht schoof over zijn lippen en hij richtte zijn blauwe ogen weer op het boek dat voor hem lag. Hij had nog geen woord gelezen. Steeds weer dwaalde zijn gedachten af naar Avery. Hoe zou het met haar gaan? Zou ze gewoon in de wiskunde les zitten, zoals het hoorde? Of zou ze ergens rond dwalen? Wat als het haar toch weer te veel werd? Wat als ze weer naar het meer zou gaan? Nee, zo mocht hij niet denken. Dat zou ze hem niet nog eens aan doen, toch? Een schel gepiep trok hem uit zijn gedachten. De guur van verbrand papier drong zijn neus binnen. Onmiddellijk kwam hij overeind, lang duurde het niet voor zijn blik viel op de gestalte die in één gekropen tegen de muur zat. Heel even had hij gedacht dat het Avery was, van wiens lichaam de vlammen af sloegen maar zodra hij dichterbij kwam zag hij dat dit niet het geval was. Er waren dus meer mensen op het eiland die vlam vatten wanneer ze overvallen werden door emoties. Althans, het jongetje zag er niet uit alsof hij dit met opzet deed. Zijn kleine lichaam trilde en zijn handen waren tot vuisten gebald. Rustig benaderde Raven hem, terwijl hij de muziek die hij had laten klinken binnen zijn wereld die een straal van vijf meter had beslagen liet weg sterven. Dit soort muziek mocht hem dan wel enigszins kalmeren, dat betekende niet dat het zelfde voor andere gold. “Hé, rustig maar.” zei hij toen hij vlak bij het jongetje stond. De hitte die van de vlammen af kwam, sloeg op zijn longen maar hij negeerde de pijn. Evenals hij de woorden van het jongetje negeerde. Als hij iets niet van plan was, was het weg gaan. Dit jongetje was veel te jong om het afbranden van de bibliotheek en misschien wel de hele school op zijn geweten te hebben. “Het is goed, ik ga je geen pijn doen.” zei hij op een gedempte toon, terwijl hij rustig op zijn hurken voor het jongetje ging zitten. Buiten het bereik van de vlammen, natuurlijk. “Probeer rustig adem te halen.” zei hij, terwijl hij een manier probeerde te bedenken om het jongetje te kalmeren. Het zou helpen als Raven wist wat het was dat het jongetje zo van slag had gemaakt, maar dit aan hem vragen zou hem waarschijnlijk alleen maar meer van slag maken. “Ik ben Raven, kun je me zeggen wat jouw naam is?” vroeg hij. In de hoop dat gewoon met het jongetje praten hem een beetje af zou leiden, want misschien dat als hij ergens anders aan dacht de vlammen zouden doven. Het leek er namelijk niet op dat het jongetje veel controle over zijn mutatie had, wat niet heel gek was gezien zijn leeftijd. Hoe oud zou hij zijn? Niet veel ouder dan een jaar of tien. Waar zouden zijn ouders zijn, dat hij hier op het eiland zat? Of zou hij hier enkel zitten omdat hij een krachtige mutant was, die mogelijk een gevaar vormde voor zijn omgeving?  

Het snikken van het jongetje werd duidelijker hoorbaar naarmate hij dichter bij kwam. Al kon het ook zijn dat zijn nabijheid het snikken erger maakte. De woorden van het jongetje deden hem vermoedde dat het, het laatste was. Niet dat het een verschil maakte, Raven was niet van plan weg te gaan. Hij kon het jongetje moeilijk de school laten afbranden, zelfs al was het per ongeluk. Het afbranden van een school was niet iets wat een jongetje van een jaar of tien op zijn geweten moest hebben. Eigenlijk was het iets wat niemand op zijn of haar geweten moest hebben. Rustig was Raven voor het jongetje op zijn hurken gaan zitten. Bang was hij niet voor de vlammen die van diens lichaam sloegen. Zoals hij ook niet bang was geweest voor de vlammen die van Avery’s lichaam waren gekomen bij hun eerste ontmoeting. Wat angst betrof functioneerde Raven niet zoals de meeste mensen. Het was niet dat hij nergens bang voor was, dat was hij zeker wel. Alleen was hij niet zoals de meeste mensen bang om gewond te raken. Die angst had hij al lang geleden moeten overwinnen.

Het horen van zijn naam leek het jongetje enigszins gerust te stellen. In elk geval genoeg om te stoppen met zijn poging in de muur te kruipen. “Walsh,” stede het jongetje zichzelf voor. Een lichte glimlach verscheen op Raven’s gezicht, terwijl hij kort knikte. Het gepiep van het horloge ging nog altijd onverstoorbaar door. Raven vermoedde dat het een soort alarm was, dat afging wanneer het jongetje in paniek raakte en de controle over zijn mutatie verloor. “Mama zegt dat niet met vreemdelingen mag praten.” zei Walsh. Dus zijn moeder leefde nog? Dat was goed om te weten. Evenals het goed was om te weten waarom het jongetje wat terug houdend leek in het praten met hem. “Je moeder is zeker een slimme vrouw?” zei Raven met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. “Maar weet je eigenlijk ben ik geen vreemdeling, ik ben een leerling hier op school net als jij.” vervolgde hij rustig. Het was nu vooral belangrijk dat het jongetje zich wat meer bij hem op zijn gemak zou gaan voelen, misschien dat hij hem dan een beetje zou kunnen kalmeren. “Papa zegt dat je zo juist vrienden maakt.” zei Walsh. “Je vader heeft wel gelijk, al snap ik dat het moeilijk is met mensen te praten. Ik ben daar ook nooit zo goed in.” zei Raven. Het was waar praten met andere was niet zijn sterkste punt. Niet dat dit hem echt dwars zat, het was vooral een bewuste keuze. Als je niet te veel met mensen praten, konden ze ook geen misbruik van je maken. Natuurlijk was dit niet een mening die hij ging delen met een tienjarige. Nee, dat jochie had waarschijnlijk nog vertrouwen in de mensheid en daar was op zich niets mis mee. Niet zolang er mensen rondliepen die wel degelijk goede intenties hadden en die waren er vast wel. “Hou je van muziek?” vroeg Raven, die nog steeds een manier wilde vinden om Walsh te kunnen kalmeren. “Ik kan illusies creëren dus ik kan elk liedje laten horen dat je maar wil horen. Als ik het ken te minste, maar de meeste nummers ken ik wel.” Zei Raven. Het was niets voor hem zo veel te praten. Alleen in de buurt van Aileen kon hij hele verhalen ophangen. Misschien was het iets met kinderen. Hun onschuld, hun vertrouwen in de wereld. Bij kinderen wist je zeker dat ze geen kwaad zouden doen. Oké, dat kon je natuurlijk nooit echt zeker weten maar de kans was niet zo groot als bij volwassenen.

De vlammen die van het jongetje afsloegen deden de muur zwart blakeren. Raven voelde hoe de hitte op zijn toch al zwakke longen sloeg, maar maakte geen aanstalten de afstand tussen hen te vergroten. Zijn longen zouden het nog wel even volhouden. Het belangrijkste was nu dat hij Walsh wist te kalmeren voordat hij de hele school af zou branden. Iets wat wel aardig leek te werken. Er verscheen zelfs een lichte glimlach op het gezicht van het jongetje toen Raven hem vroeg of zijn moeder een slimme vrouw was. Een glimlach die niet alleen betekende dat hij door drong tot het jochie, maar ook dat de jochie een goede band met zijn moeder had. Althans, waarom zou hij anders glimlachen als Raven zijn moeder complimenteerden? Als iemand zijn moeder een complimentje had gegeven toen hij een jaar of tien was, had hij waarschijnlijk zijn wenkbrauwen opgetrokken. Niet dat zijn moeder nog had geleefd toen hij tien was, maar dat was niet waar het nu om ging.

"Ik ben... verlegen. Het is altijd zo eng om nieuwe mensen te ontmoeten." vertelde het jongetje. Raven knikte begrijpend. “Het is ook heel eng, maar de meeste leerlingen hier zijn best aardig.” zei hij rustig. Eigenlijk wist hij helemaal niet hoe de meeste leerlingen op het eiland waren. Over het algemeen ontweek hij sociaal contact en als hij dan een keer met iemand in gesprek raakte wist hij diegene vaak al snel tegen zich in het harnas te jagen. Eigenlijk waren er op dit eiland maar twee mensen die hem mochten en dat waren Avery en Lorise. En van die laatste betwijfelde hij of ze hem nog zou mogen als ze er achter zou komen dat hij haar voor de gek gehouden had.

De vlammen die van het lichaam van het jongetje af waren geslagen, waren grotendeels verdwenen en ook het gepiep van het horloge was zo goed als gestopt. In Raven’s hoofd begon zich een klein plannetje te vormen. Een plan om Walsh volledig te doen kalmeren en ook de laatste vonkjes te verdwijnen. Illusies waren een krachtig iets, net als muziek dat was. Als Aileen van slag was had hij ook vaak genoeg illusies voor haar gecreëerd. “Natuurlijk ken ik dat. Je moeder heeft een goede muziek smaak.” zei hij met een glimlach. De pretlichtjes die in de donkere ogen van het jochie waren verschenen deden hem goed. “Het zou gaaf zijn als je dat echt zou kunnen.” zei Walsh. “Wacht maar af.” zei Raven met een knipoogje. Zijn wereld besloeg nog altijd een straal van vijf meter, wat de kans klein maakte dat andere mensen dan Walsh en hij de muziek zouden horen en zouden komen kijken. Moeiteloos wist Raven het nummer in te zetten, hij hoefde niets te doen. Het laten klinken van de stem van Paul McCartney ging als vanzelf, evenals de rest van de instrumenten en de stemmen van de andere bandleden. Het was alsof het liedje werd afgespeeld op de radio, of alsof de band naast hen zat. Al was dat tweede natuurlijk nog veel onwaarschijnlijker, dan het eerste.