full name: Dalton Bunnell nicknames/aliases: Anubis age: 14 Jaar date of birth: 8 juni 2022 place of birth: Onbekend current residence: Genosha hometown: Calgary nationality: Canadian gender: Man occupation: Student languages: Engels
appearance
playby: Finn Wolfhard height: 1.60 build: Smalll hair color: Zwart eye color: Bruin tattoos: Geen piercings: Geen scars: Geen glasses/contacts: N.v.t.
History
Het was een donkere en regenachtige nacht, wanneer dat de jongen werd gevonden. Hij wist het zelf niet, maar nog maar net was hij herboren geweest. Zijn vorige lichaam, zijn vorige leven was gestorven en had plaats gemaakt voor iets nieuw. Een jongen van amper vijf jaar oud had bewusteloos op de grond gelegen, maar werd gevonden door de politie. Ze hadden hem meegenomen naar een ziekenhuis, waar hij in observatie verbleef en wanneer hij wakker werd, vroegen ze naar zijn ouders. Het was een vraag waar hij niet op kon antwoorden. Op geen enkele vraag kon hij antwoorden, want hij wist simpel weg het antwoord niet. Nadat hij door het ziekenhuis gezond was gekeurd, werd hij in een pleeggezin geplaatst. De politie zocht ondertussen verder naar de ouders van de jongen, niet wetend dat ze die nooit gingen vinden. Zijn echte ouders waren vele generaties geleden al gestorven, maar ook daar wist niemand van. De jongen kreeg van het pleeggezin de naam Dalton, want hij wist zijn eigen naam niet. Na enkele maanden kreeg hij ook de achternaam van de familie waar hij verbleef. Zo werd hij uiteindelijk officieel Dalton Bunnel, nadat zijn ouders na een jaar nog niet waren gevonden.
Dalton werd door heel het gezin goed opgenomen en werd bezien als een echte broer. Hij had naast zijn nieuwe ouders - die hij ook mama en papa noemde - nog twee jongere zusjes. Zij waren wel echte familie van het gezin dat Dalton had opgenomen, maar dat was nooit echt een probleem. De drie kwamen heel goed overeen, maakten soms ruzie, maar dat was wat kinderen deden. Het was dankzij Dalton dat de twee avontuurlijk werden, want vrije dagen brachten ze steeds door in het bos. Mensen op straat zagen altijd duidelijk dat de jongen niet een officieel kind was van de familie, want zijn zwarte haar en bleke huid stak uit in een gezin dat volledig blond was. Op school was het soms net was anders als thuis. Dalton had niet de meeste vrienden en vele pesten hem met het feit dat hij geen ouders had. Hij probeerde alle opmerkingen altijd te negeren, want hij hield van de familie die hij had, maar soms was het moeilijk. Zijn punten waren wel steeds goed en nooit miste hij een dag op school. De jongen ging zelfs wanneer dat hij ziek was.
Dalton had niet te klagen over het leven dat hij leiden, want vele zouden jaloers zijn op hem. Pas op een leeftijd van 14 jaar, wanneer zijn mutatie te vroeg werd geactiveerd, veranderde alles. Tijdens één van zijn vele avonturen in het bos, was hij uit een boom gevallen. Zijn hoofd was daarbij recht op een steen geland, wat hem uiteindelijk in het ziekenhuis bracht. Dalton had geluk gehad dat zijn zussen in de buurt waren en de ouders erbij hadden gehaald. Wat er gebeurd was kon de jongen achteraf niet herinneren, maar voor enkele dagen was hij niet wakker geworden. In het ziekenhuis dachten ze dat hij er niet ongedeerd van af zou geraken, maar het was een wonder wanneer het bleek dat hij in orde was. Toch veranderde Dalton zijn leven volledig. Hij begon zaken te horen die er niet waren, dingen te zien die niet echt waren en hij had herinneringen waarvan hij niet wist waar ze van kwamen. Voor een kind werd het heel verwarrend om alles op een rij te houden en na een tijd verkreeg hij een hoofdpijn die niet meer weg ging. Dat was enkel niet het enige. Wanneer hij in de buurt kwam van licht, begon het steeds te flikkeren of viel volledig uit. Als hij iemand aanraakten, werd de huid grijzer en na een tijd viel de huid van bepaalde mensen van hun handen. Hij kon ook niet meer in schaduwen komen of mensen kregen schrik. Dalton zou omringt worden door een monster. Dat was wat ze zijden.
Het was op schoolkamp dat het volledig verkeerd liep. Het was midden in de nacht wanneer hij niet kon slapen. Hij had besloten om dan naar buiten te gaan, om even in het bos te gaan wandelen. Een vreemd gevoel overkwam hem, maar hij zocht er niets achter tot hij zijn lichaam zag en voelde veranderen. Het was een monster dat zijn leven overnam en waar hij niets aan kon doen. Door het geluid dat hij maakten, had hij de aandacht getrokken van een docent. De docent had haar tent verlaten, maar overleefde de nacht niet. Het was Dalton die haar vermoord had en hij was wakker geworden onder het bloed, bij het lichaam. Uit angst om ontdekt te worden en omdat hij niet wist wat er dan zou gebeuren, was hij gevlucht. Door zijn ouders werd hij niet gevonden, noch door de politie die een zoekopdracht hadden gekregen. Het waren volledig andere mensen die Dalton hadden gevonden en hem wilde helpen. Ze brachten hem naar een eiland dat ze ook wel Genosha noemde. Hij leerde tijdens de reis alles over mutanten en wat hij was. Op het eiland wilde ze hem helpen, zodat een daad als die nooit meer ging gebeuren.
personality
Dalton is een jongen die eerder kalm en teruggetrokken lijkt. Mensen bestempelen hem heel snel als verlegen en asociaal, maar dat is bij hem eigenlijk niet het geval. Hij is juist graag onder de mensen en maakt veel plezier met zijn vrienden. De jongen was heel avontuurlijk aangelegd en deed niet liever dan zaken ontdekken en het 'gevaar' opzoeken. Dit is allemaal sterk verminderd en de jongen zondert zich vaak af omdat hij heel vaak last heeft van ernstige hoofdpijn. Het feit dat hij zijn eigen leven steeds moeilijker kan scheiden van het andere maakt hem ook onzeker en zeer instabiel. Dalton heeft zo wel eens last van lichte woede uitbarstingen, of momenten waarop hij over emotioneel is. Hij is zeker geen slecht persoon, maar door karaktereigenschappen van het andere leven kan hij soms scherp reageren of juist heel gemeen. Dit is enkel nooit bedoelt, maar hij kan er gewoon niet aan doen. Lachen doet hij ook veel minder en het is moeilijker om hem aan het lachen te krijgen, maar het is niet zo dat hij nooit meer lacht.
Dat Dalton vaak zo afwezig lijkt, komt vooral omdat hij dag dagelijks wordt geconfronteerd met herinneringen van een leven dat hij nooit gekend had. Een leven dat alles behalve fijn was om te herinneren. Hij heeft ook geen idee van waar dat die herinneringen komen, want hij weet niet dat hij een ander leven heeft gehad. Voor Dalton is het enkel een last die hij met zich meedraagt want met momenten hallucineert hij zelfs. Dan gebeuren er rondom hem zaken die er eigenlijk niet meer zijn, maar herinneringen zijn. Zo kan hij iemand voorbij zien lopen, die er niet is. Ook durft zijn karakter wel eens verward te raken met een volledig ander karakter. Zo kan Dalton soms heel vreemd reageren als je hem goed kent en volledig anders dan hij normaal zou doen.
Dalton leeft ook bijna altijd met een zagende hoofdpijn, één die pijnstillers niet kan laten weg gaan. Er zijn dagen dat het meevalt en dat hij er bijna geen last van heeft, maar sommige dagen zijn een hel voor hem. Voor hem is het dan alsof zijn hoofd op ontploffen staat en hij kan er niets tegen doen. Op zo'n momenten helpt enkel de duisternis hem om het wat te verzachten en zijn gedachten tot rust te laten komen. Dit is ook niet altijd in zijn voordeel, omdat hij daardoor veranderd in het beest.
Als je van zijn mutatie af weet, zou je nooit verwachten dat hij effectief schrik heeft van het donker. Dalton heeft er een hekel aan en 's avonds zal hij ook altijd slapen met een nachtlampje aan. Dit is iets dat hij mensen niet snel zal vertellen, enkel en alleen omdat hij zich ervoor schaamt. Hij vind zichzelf 'te oud' om met een nachtlampje te slapen, maar hij heeft schrik voor wat er zou kunnen gebeuren als het volledig donker is in zijn kamer. Hij kan namelijk geen enkele volledig donkere ruimte betreden zonder zijn mutatie te activeren. Als je het zo bekijkt, is het eigenlijk zo dat hij eerder schrik heeft van zichzelf, dan van het donker. Dalton is namelijk zelf het monster dat zich schuil houdt in donkere ruimtes en waar kinderen bang voor zijn.
Regeneration
Iedere keer wanneer dat Dalton sterft - meestal door ouderdom - komt hij weer tot leven. Zijn lichaam zal geen vuur vatten zoals bij een Feniks het geval is. Het zal eerder een schaduw textuur worden om het hele lichaam uit elkaar te halen en om te bouwen tot een compleet nieuw leven. Iedere keer zal hij terug komen als een kind van 5 jaar en daar begint steeds zijn leven weer. Steeds heeft zijn lichaam weer tijd nodig om zijn mutatie weer volledig te ontwikkelen. Dit is meestal pas op een leeftijd van 18 jaar omdat zijn geheugen vooral helemaal moet aangepast worden om alle herinneringen van zijn vorige leven te laten verdwijnen.
Dit proces is na jaren van succes toch eens verkeerd gelopen. Op een leeftijd van 14 jaar werd het proces door een te harde klap verstoord en trad zijn mutatie al in om hem in leven te houden. Hiermee werden ook alle andere mutaties getriggerd. De oude herinneringen die normaal vernietigd moesten worden, bleven gewoon aanwezig. Voor Dalton is het nu als het hebben van 2 verschillende levens. Hij weet soms niet welke herinneringen voor hem echt gebeurd zijn en welke niet, want hij weet natuurlijk niet dat het te maken heeft met zijn vroegere leven. Ook zijn karakter kan soms ineens veranderen. Met momenten heeft hij ook dat hallucineert en dan beelden ziet van vroeger. Dat gemixed met wat er in het heden gebeurd kan voor veel zorgen en problemen zorgen. Heel vaak heeft Dalton last van hoofdpijn, omdat hij zijn gedachten niet onder controle kan houden en twee levens tegelijk leeft.
Shapeshifting
Altijd wanneer dat Dalton in een schaduw komt te staan of een plek waar het licht niet goed geraakt zal je een soort geestachtige projectie van dit wezen rond Dalton zien hangen. De duisternis laat namelijk zijn ware vorm tonen en is ook heel vaak dat gene wat hem laat transformeren. Als hij in de nacht buiten komt zonder een bron van licht zal hij transformeren en dit gebeurd binnen ook. Normaal zou de jongen in staat moeten zijn om het perfect te controleren, maar omdat zijn mutatie te vroeg is opgekomen, is alles verstoord. Naarmate van zijn bui, heeft hij in zijn geshifte vorm ook geen controle over het beest. Het beest is ook een heel pak sterker dan iemand normaal ooit kan zijn. In deze vorm is hij ook al snel twee meter groot en het beste kan je hem vergelijken met een traditionele weerwolf. Hij kan namelijk op zijn achterpoten lopen, maar ook op 4 poten. Echter ziet hij er nog net wat gruwelijker uit dan de traditionele weerwolf. Op verschillende plekken mist hij huid en zijn er enkel spieren of zelf bot te zien. Op zijn snuit merk je dat het hardst, want daar schiet er niets meer over dan een stuk schedel dat overloopt in spieren en dan pas in een huid met vacht. Zijn klauwen zijn ook niet te onderschatten, want ze scheuren zo door je vel heen. Daarbij is de geur die hij met zich mee draagt er één dat je het beste kan vergelijken met iets dat dood is. Het is zeker onaangenaam en het stinkt verschrikkelijk.
Dat zijn shift er zo mismaakt uit ziet, heeft eveneens te maken met zijn mutatie die te vroeg in werking is getreden. Normaal gezien ziet hij er niet zo uit en is het geen ongecontroleerd monster, maar het heeft niet genoeg tijd gehad om volledig te ontwikkelen.
Touche of death
Net zoals de rest van zijn mutaties is deze ook volledig verstoord. Normaal gezien zou hij moeten weten hoe iemand aan zijn einde kwam door een simpele aanraking, maar dat is niet meer het geval. Wat dat nu gebeurt is dat je lijkt te rotten als Dalton je aanraakt. Dit geld enkel voor het bepaalde lichaamsdeel dat Dalton aanraakt. Als hij bijvoorbeeld je hand wilt schudden, zal je hand zijn vel verliezen en blijft er enkel bot over. Langzaam aan zal het dan verder naar de rest van je lichaam kruipen, maar het is onschadelijk en doet geen pijn. Als Dalton je los laat zal je weer volledig normaal zijn. Wanneer het proces echter je volledige lichaam overheerst, dan pas zal Dalton weten hoe je aan je einde komt. Enkel zijn beet kan gevaarlijk zijn, want daarbij zal je ook de pijn voelen die gepaard gaat met het rotten, maar eenmaal hij los laat blijft er enkel een beetwonde over.
In zij volledig geshifte vorm is het dan weer anders. Alles in een straal van 5 meter zal er verdort en rot uit zien, maar wanneer dat hij verder stapt en de straal mee verplaatst, zal alles er weer normaal uit ziet.
Darkness Manipulation
Omdat zijn shift enkel werkt wanneer dat het donker is, kan hij de omgeving effectief volledig doen verduisteren. Soms zelfs zo erg dat enkel hij nog iets kan zien in de duisternis. Helaas heeft Dalton dit ook niet onder controle en wanneer hij kwaad word kunnen lichtbronnen vanzelf uitgaan en zal je merken dat de omgeving langzaam donkerder wordt. In zijn geshifte vorm zal de omgeving sowieso nog een beetje donkerder worden en lichtbronnen in de buurt zullen automatisch doven. Ook zal hij gewoon veel meer controle hebben over deze kant van zijn mutatie en kan hij alles in volledige duisternis omhullen. Zijn eigen ogen zijn aangepast aan het donker, want juist in het licht ziet zijn shift slechter, maar als het donker is ziet hij alles.
Wat hier nog bij hoort, is dat hij letterlijk al je zintuigen kan uitschakelen, waardoor je in een totale duisternis terecht komt. Je ziet niets meer, hoort niets meer, voelt niets meer en proeft ook niets meer. Dit is iets dat Dalton enkel kan gebruiken in zijn shift, maar zelfs dan kan hij het maar voor vijf minuten aanhouden en kan hij het maar op één - met moeiten 2 - wezens tegelijk uitoefenen.
Vroeger ging ook deze mutatie veel verder dan nu. Hij kon letterlijk dode weer oproepen of verdwaalde geesten terug brengen naar het hiernamaals.
