It's quiet company [Open]

Op een rustig tempo liep het blonde meisje een beetje rond over het schoolplein, ze had eigenlijk geen idee waar ze heen liep of wat ze hier deed, maar even goed boeide het haar ook niet zoveel. Ze voelde zich wel oké - of niet, ze wist het eigenlijk ook niet helemaal - en Esfir zat op haar schouder om haar gezelschap te houden. Allebei waren ze stil al konden ze elkaar nog wel aanvoelen en waren ze op een zekere manier verbonden met elkaar, zoals ze dat eigenlijk altijd waren als ze bij elkaar in de beurt waren. 9 van de 10 keer was Esfir ook nog eens altijd bij haar want de kleine wolfspin vond het maar moeilijk om afscheid te nemen van Grace, ook al zou het maar voor een uurtje zijn. Ze was niet graag alleen, net zoals Grace niet graag alleen was en daarom ook zelf het liefst de spin overal mee heen nam. De twee hadden samen een hele goede band en konden bijna niet zonder elkaar, ze hadden elkaar nodig en waren er dus altijd voor elkaar. Toch voelde Grace zich op het moment even niet al te sterk ondanks dat de spin bij haar op de schouder zat, maar dat was niet haar schuld. Altijd hadden insecten en spinnen bij haar op nummer een gestaan en waren ze de enige die haar bij stonden voor nogal een aantal jaren, of eigenlijk meer al haar hele leven.

Het geluid van rennende blote voetjes was over de houten vloer was het eerste geluid in de morgen van de kleine vier jarige, en het was luid en duidelijk te horen in de slaapkamer van haar moeder die nog lag te slapen. Niet dat het haar bedoeling was geweest, ze wist zelf niet eens dat ze daar best wel eens wakker van kon worden en ze dacht daar ook helemaal niet over na. Het enige waar de kleine Grace aan dacht was het vinden van de verstop plek van een nog kleine Emperor Gum motvlinder. Ze meteen weer met rennen zodra ze in de woonkamer aangekomen was en draaide eventjes kort een rondje waarbij ze haar lange blonde haren achter haar oren schoof. Haar grote blauwe ogen speurde de omgeving af en ze probeerde de kleine wollige motvlinder te vinden, al zou ieder ander haar nog behoorlijk groot vinden. Emperor Gum motvlinders waren grote motvlinders die bijna zo groot waren als een volwassen hand, maar dit exemplaar was erg klein gebleven. ”Kun je me een hint geven?” Vroeg ze vrolijk met een glimlach terwijl ze in het rond bleef kijken. ’Ik zit niet in de woonkamer,’ Sprak het motvlindertje via haar gedachten terug waarna Grace zich heel snel weer omdraaide en even richting de keuken keek. ”Oke,” Zei ze snel en enthousiast terug waarna ze richting de keuken rende, waar ook haar moeder ineens stond. Geschrokken maakte het kleine meisje een noodstop en keek ze haar moeder met grote ogen aan. ”Wat zei je? Tegen wie ben je aan het praten?” Vroeg ze met een nog redelijk vriendelijk stem terwijl ze haar hand op het aanrecht liet leunen en haar dochter verward aankeek. Wat betrapt keek Grace weg en probeerde ze de blik van haar moeder te ontwijken, meer omdat ze wist dat ze het vriendelijke heel snel kon omslaan en ze wilde niet nog een keer geslagen worden. Vluchtig schudde ze haar hoofd. ”Niemand..” Mompelde ze zachtjes. Ze zei expres niet tegen wie ze aan het praten was, want ze wilde niet dat haar moeder de motvlinder ook pijn zou doen. Die vlinder was haar vriend en ze kon met haar praten, ze kon zelfs met haar spelen. Het zou haar pijn doen om de kleine motvlinder te zien sterven. ”Grace? Wees eerlijk tegen me?” Klonk nu al een stuk ongeduldiger en eventjes kneep het meisje haar ogen dicht. Ze slikte even en probeerde na te denken. ”Ik was tegen mezelf aan het praten..” Zei ze zachtjes, om maar niet de motvlinder te verlinken. Ze hoorde haar moeder dichterbij komen en voor haar neer knielen. Zachtjes deed Grace haar ogen weer open en keek ze haar moeder aan die een beetje boos leek te worden. Achter haar zag ze ook de motvlinder vliegen en ze was bang, bang voor wat haar moeder Grace zou aandoen. “Ik wil niet dat je tegen me liegt,” Zei ze nu waardoor Grace haar ogen weer op haar richtte. Nog een keer schudde ze haar hoofd vluchtig. ”Ik lieg nie..” Zei ze terug maar voordat ze het laatste woordje helemaal kon uitspreken volgde er een klap tegen haar gezicht waardoor ze even in elkaar kroop. Tranen vormden zich in haar ogen maar ze liet ze niet zien, probeerde zichzelf te verstoppen achter haar handen die ze meteen voor haar gezicht had geslagen. Haar lip trilde en ze voelde zoveel verdriet opkomen omdat haar moeder opnieuw haar geslagen had, en alles wat het meisje wilde was een goede dochter zijn maar haar moeder liet dat nooit toe, ze gaf haar niet eens een kans. Ineens begon haar moeder te gillen en keek Grace snel wel met tranen gevulde oogjes op. De motvlinder vloog rondjes om haar moeder heen en fladderde voor haar gezicht langs, maakte haar bang waardoor ze snel achteruit liep en in het rond sloeg. Ze was haar moeder bij haar aan het weg jagen, om haar te beschermen. Het gezwiep van haar moeder maakte het meisje alleen wel heel bang, want wat als ze de motvlinder raakte? Wat als ze dood zou gaan. ”Niet doen! Niet doen!” Riep ze naar de motvlinder maar die luisterde nog niet naar haar, ze was het er niet mee een wat de vrouw Grace had geslagen en wilde Grace ten koste wat het kost beschermen. Het duurde alleen ook niet lang voordat ze uit de lucht geslagen werd door de vrouw haar hand en op de grond belandde waarna haar moeder heel snel met haar voet op de mot ging staan. Ze voelde een vlaag pijn door haar heen gaan en schreeuwde het uit waarna ze haar handen voor haar mond sloeg. Tranen liepen over haar wangen en ze kroop over de grond heen naar de motvlinder die geplet was door de pantoffel van haar moeder. Haar moeder had inmiddels als een paar stappen achteruit gedaan. “Het is maar een mot,” Zei ze nogal koud tegen Grace waarna ze zich omdraaide om weer in bed te kruipen, maar dat maakte nog niets goed. Zachtjes haalde Grace het kleine lichaampje van de grond af en nog steeds voelde ze de pijn, want de motvlinder was nog niet helemaal dood. Huilend zat ze op de grond met het vlindertje in haar handen. ”Sorry, sorry, het spijt me zo.” Zei Grace tegen het diertje in haar hand maar ze leek het helemaal niet erg te vinden. Ze was zelfs blij want haar moeder was nu weer weg, zij liet nu tenminste Grace met rust en ze lag in Grace haar handen, volgens haar was er geen betere manier om te sterven. Maar Grace kon het niet begrijpen, ze wilde niet dat ze dood ging, ze wilde met haar kunnen blijven praten en spelen want ze hield van haar. Ze was de enige die haar had begrepen in een korte tijd en ze wilde haar nog niet kwijtraken. Heel zachtjes bracht ze haar hand naar de motvlinder en aaide ze haar even waarna ze haar dicht bij haar borst bracht en bleef huilen..

Ineens vloog er een kleine Emperor Gum door de tuin heen en ze trok meteen Grace haar aandacht, wat op zich wel logisch was gezien de mot twee keer zo groot was dan een normale mot, plus hier nogal zeldzaam. Het beestje vloog naar haar toe en draaide om haar heen waardoor Grace even moest glimlachen. Ze liet Grace weten dat ze haar moest volgens en de Emperor Gum leidde haar naar het prieeltje in de tuin. Niet dat het echt een plek was die Grace uit zou kiezen, uit zichzelf was ze er ook nooit heen gegaan. Door de tuin lopen wel, want daar zaten insecten en Grace vond het altijd fijn om omringt te worden door kleine beestjes die haar begrepen. Maar goed, ze motvlinder ging daar heen dus Grace volgde haar en ging uiteindelijk zitten op het bankje. De motvlinder kwam op haar hand zitten en sloeg een paar keer met haar vleugels. Haar grote ogen waren op Grace gericht met de grappig uitziende voelsprieten. Lang duurde het niet voordat Grace de reden van haar komst kreeg, de motvlinder liet het haar dan ook meteen weten. Haar moeder was overleden, had zelfmoord gepleegd. Zachtjes knipperde ze even een paar keer met haar ogen en keek ze even weg naar de grond. Het gevoel van tranen kwam niet opzetten en erg verdrietig werd ze er ook niet meteen van, ze had het eigenlijk al was een beetje zien aankomen. Troostend kwam de motvlinder dichter bij haar en aaide ze haar met die kleine wollige pootjes, niet omdat ze voelde dat Grace verdrietig was maar meer omdat ze gewoon steun wilde geven op een manier. Esfir kwam ook snel weer tevoorschijn en gaf haar ook steun. Niet dat ze het nodig had, haar moeder betekende al lang niets meer voor haar en toch, toch was het wel een beetje vreemd. Ze glimlachte even naar de mot en bedankte haar voor het vertellen waarbij ze haar nog even op haar hand liet zitten..

[Open]

Nooit had Grace gedacht nog iets van haar moeder te horen en het was dan ook volkomen een verrassing dat deze mot haar hier het nieuws kwam brengen, het was er wel eentje die blijkbaar helemaal vanuit Tasmanië hierheen was gekomen gezien ze daar het nieuws zou moeten hebben gekregen. Wat dat betrof raakte het Grace eigenlijk meer dat ze mot helemaal voor haar zo’n lange afstand had afgelegd en haar had weten te vinden vanuit haar thuisland. Het deed haar meer dan het nieuws van haar moeder, al deed dat natuurlijk ook wel een klein beetje ondanks dat ze het liever niet wilde toegeven. Haar moeder had veel slechte dingen gedaan en ze was een vreselijke moeder geweest voor haar maar diep van binnen wist Grace ook wel dat ze geen slecht mens was geweest. Ze had veel meegemaakt, had veel verloren en die last had altijd zwaar aan haar schouders gehangen. Niet dat het iets goed maakte van wat haar moeder had gedaan, want het nooit goed geweest van haar om haar dochter zo te behandelen. Het was zelfs erg fout geweest en onvergefelijk maar uiteindelijk kon Grace haar ook niet volledig de schuld geven.

Ze was zo erg in haar gedachten gevallen waardoor ze het meisje niet door had gehad die ook de tuin binnen was komen lopen, en dat ze misschien een beetje in de weg stond voor haar. Haar ogen bleven op de mooie motvlinder gericht waarvan ze er al heel lang geen meer had gezien, niet meer sinds ze Australië achter haar had gelaten. Het waren hele bijzondere, zeker in de ogen van Grace want deze motvlinders waren haar beste vrienden geweest terug in Tasmanië. Ineens maakte de motvlinder haar ook duidelijk dat er nog iemand anders was, door ineens zich te richten op iets anders dan Grace. Ze zag het meisje eerder dan haar en nadat ze dit zelf ook doorhad keek ze weer omhoog, zag ze het meisje ook staan. Op een klein afstandje was ze bij Grace in de buurt komen staan. "Hé, waarom ben je zo sad? Je bent wel omringd door de mooiste bloemetjes en plantjes van het hele eiland hoor" Zei ze, waarbij ze de stilte in de tuin eventjes doorbrak. Grace wist in eerste instantie nog geen passende reactie te vinden, al duurde het sowieso eventjes voordat de woorden van het meisje echt tot haar door drongen. Het was alsof ze haar eerst niet had verstaan maar het langzaam wel naar boven kwam, omdat ze het toch wel gehoord had maar haar hersenen hadden er nog niet meteen woorden van kunnen maken. Ze slikte even en haalde haar schouders op. ”Ik ben niet.. sad..” Zei ze zachtjes maar eigenwijs terug, omdat ze het niet graag toe gaf, niet aan haar maar ook niet aan haarzelf. Al was er een klein beetje onzekerheid te horen in haar stem, probeerde ze toch overtuigend over te komen. Esfir die op haar schouder zat - zoals gewoonlijk - begon meteen het meisje gelijk te geven over de mooie bloemen, ze werd er zelf ook vrolijk van namelijk, iets wat Grace wel van Esfir kon verwachten want die was altijd wel makkelijk op te vrolijken. Hierdoor moest ze eventjes zachtjes lachen, omdat eigenlijk de spin haar altijd liet lachen om dit soort dingen. Het was namelijk nooit het goede moment maar aan de andere kant dan ook weer wel. ”De bloemen zijn inderdaad wel heel mooi,” Zei ze terug met een glimlachje waarna ze nog een keer om haar heen keek en weer naar de motvlinder. Zachtjes liet ze haar hand ook even omhoog gaan zodat de vlinder weer kon vliegen, en dat deed ze dan ook. Ze fladderde vrolijk door de tuin heen, van plan om hier te blijven omdat Grace hier ook was. Vervolgens keek Grace het meisje ook weer aan met een kleine verlegen glimlach..

Ze had zelf niet helemaal door dat het misschien een klein beetje onzeker kon klinken, maar dat was omdat ze ook erg bezig was met het niet te laten zien. Grace was niet goed in het uiten van haar emoties naar mensen, dat waren dingen die ze ‘nog steeds’ alleen bij insecten deed, het waren dan ook de enige die haar ooit zagen huilen. Nooit zou ze gaan huilen in het bijzijn van mensen, daar was ze vrij zeker van, ondanks dat ze natuurlijk nog geen idee had van wat haar allemaal nog te wachten stond in het leven. Ze zouden haar niet klein krijgen, niet zolang zij haar insectenvrienden nog had. Dat was namelijk alles wat ze nodig had, samen met misschien nog wat van haar vrienden. Al betekende het woord ‘vrienden’ voor Grace vaak toch nog maar een persoon, ondanks dat Aurélia en Jackie misschien ook toch een soort vrienden waren, het was wel een klein beetje anders.

Vertellen wat er aan de hand was en waarom ze zich misschien een klein beetje verdrietig voelde, ook al was dit niet eens zo heel erg, ging ze toch niet doen. Het was een ding dat zeker was, al mocht haar antwoord iets onzeker klinken, ze liet wel duidelijk merken dat ze er niet verder op in wilde gaan. Dus om ook maar gewoon snel iets anders als onderwerp te nemen begon Grace over de bloemen, die inderdaad wel erg mooi waren. Ze hield zelf ook wel erg veel van bloemen, iets wat je misschien niet zo snel van haar zou denken maar insecten hielden ook veel van bloemen, dus Grace had er ook een soort liefde voor gekregen. Stiekem kwam het niet alleen doordat insecten ervan hielden, maar het kwam ook wel een beetje uit haarzelf. Gewoon omdat bloemen mooi waren, daar kon je ook gewoon niet omheen. "Dank je" Antwoordde het meisje, iets wat misschien wel een beetje vreemd was, eigenlijk.

Ze had geen idee wat ze ermee bedoelde, snapte niet waarom ze nu ‘dank je’ had gezegd maar liet dit overigens niet merken. Heel zachtjes knikte ze en probeerde ze het maar te vergeten, misschien wist ze wel niet wat ze moest zeggen en versprak ze zich per ongeluk? "Ik heb ze een beetje geholpen. Mutatie en alles, je weet wel" Legde ze vervolgens uit waardoor die hele reactie ook op zijn plek viel, en nu snapte Grace ook waarom ze dat had gezegd. Het meisje hielp dus de bloemen met haar mutatie, iets wat Grace eigenlijk best mooi vond. Dat betekende soort van namelijk dat zij ook contact kon maken met iets ongewoons? Iets waarvan gewone mensen misschien dachten dat het eigenlijk niets was, het had tenslotte geen gedachten, right? Zij kon alleen iets met planten en bloemen, Grace met insecten. Ze lachte even vriendelijk waarna ze opnieuw naar de bloemen keek. ”Dat is je goed gelukt,” Zei ze met een glimlachje terug, want eerlijk, de bloemen zagen er echt super mooi en vrolijk uit, vond Grace.

"Anyways, ik ben Angel" Stelde het meisje zich nu voor waardoor Grace opnieuw weer even knikte en probeerde de naam te onthouden. "Of Raeen, het maakt niet zoveel uit" Vervolgde ze alleen al snel. ”Oke,” Zei Grace eventjes wat zachtjes terug, nog een beetje onzeker. Ze was nog steeds niet geweldig met haar sociale skills, in ieder geval niet als het ging om aardig doen. Nee, want voordat ze hier op het eiland zat was het enige wat ze deed meestal gewoon eigenwijs lopen doen en vooral heel chagrijnig zijn, alleen tegen mensen dan. Ze wachtte even en het duurde dan ook eventjes voordat het idee in haar op kwam dat ze zichzelf beter ook kon voorstellen. ”Oh, mijn naam is Grace.” Zei ze met een glimlachje waarbij ze haar schouders even optrok. Hierbij gleed er ook een blonde lok haar van haar schouder en kwam Esfir wat beter tevoorschijn. ”En let maar niet op die spin op mijn schouder, die zit daar altijd.” Zei ze vervolgens, voordat ze nog zou denken dat het zou helpen om die even voor Grace weg te slaan ofzo, want ja mensen deden dat soms..