Best place to watch the sunset &Jay Raferty

To build a home

Rustig jogde Jay over het strand heen over het laatste kleine laagje krakende sneeuw heen. Hij vond dat het wel weer eens tijd werd om aan zijn trainen te denken, hij had hard gewerkt voor het gespierde lichaam dat hij nu had en dat wilde hij graag behouden, het was ook zonde om dat nu allemaal weg te gooien. Bovendien voelde het ook goed om weer eventjes helemaal in de stilte te gaan rennen, hij werd er rustig van en het was heel erg ontspannend. Daarnaar zou hij zich ook weer helemaal lekker fit voelen en gezond, en gewoon helemaal fijn. Jay was zeker een hele sportieve jongen, hij leefde bijna voor dansen en hip-hop. Het was altijd zijn grootste liefde geweest omdat hij zijn emoties er helemaal in kwijt kon en hij voelde zich gewoon speciaal wanneer hij zijn dansmoves kon showen, het was het enige waar hij echt heel goed in was. De jongen was namelijk helemaal niet goed met meisjes en andere dingen zoals werk en carrier maken. Dansen, dat was zijn ding, en dat was het wel nodig dat je je lichaam goed in vorm hield. Zachtjes verminderde hij vaart wanneer hij bijna alweer bij de school was en begon hij te lopen. Zweet liep over zijn rug heen en rookwolkjes blies hij uit door zijn mond, doordat hij zelf heel warm was en de lucht koud was. Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak om te zien of hij nog een berichtje had gekregen maar dit was niet zo dus stak hij hem meteen weer terug in de zak van zijn joggingbroek. Hij had het meisje die zijn date was op het gemaskerde bal niet meer gezien en dat vond hij ergens best wel jammer, misschien moest hij haar toch maar een keer weer een berichtje sturen en vragen om af te spreken? Anders leek hij ook zo'n loser, had hij een geweldige avond met een meisje gehad op een bal en waren ze elkaars date geweest, liet hij niets meer van zich horen. Oh nee, dat kon eigenlijk echt niet, wat moest ze nu wel niet van hem denken? Daar had je het ook al, zijn 'geweldige' kunsten als het ging om meisjes, hij bakte er echt niets van.
Hij wist niet hoe het kwam maar op de een of andere manier belandde hij in de tuin van de school, misschien wel omdat hij gewoon nog niet naar binnen wilde en nog even wilde genieten van de koele buitenlucht. De lucht was bovendien erg mooi rood aan het kleuren, iets dat Jay altijd wel erg indrukwekkend bleef vinden. Schemer, het was ook elke keer weer een ander gezicht, elke keer was de lucht net weer iets anders. Hij liep rustig door de tuin door toch hij het prieeltje in zicht kreeg die in de tuin stond. Daar kon hij vast wel eventjes gewoon zitten ofzo. Zodra hij dichterbij kwam zag hij ook dat er een meisje zat, en dit meisje bleek Bella te zijn. Zachtjes ontstond er een glimlachje op zijn gezicht al wist hij wel niet zeker of hij haar nu wel moest benaderen. Ach wel, hij was toch al slecht met meisjes dus waarom zou hij er niet geen een enorm potje van maken nu? Ze stapte rustig de treden omhoog en liep naar het blonde meisje toe. "Heey," Zei hij kalm tegen het meisje terwijl hij haar toch wat onzeker aankeek. Hij wist echt niet of het wel goed was om nu bij haar te gaan zitten. Zachtjes ging hij naast haar op het bankje zitten en keek hij nog eventjes kort voor zich uit naar de tuin die in het rode licht er best mooi uitzag. Al snel keek hij ook Bella weer aan met zijn grote bruine puppy ogen. Kort beet hij op zijn lip en het was wel duidelijk dat hij zich nogal schuldig voelde. "Sorry dat ik nog niets weer van me heb laten horen.." Zei hij nu zachtjes tegen haar terwijl hij haar bijna smekend aankeek...

To build a home

Bella haalde haar oortjes uit haar oren zodra hij haar begroette en draaide zichzelf een beetje om. Meteen glimlachte hij liefelijk naar het meisje, gewoon omdat hij niet anders kon. Hij kon niet verbergen toch wel blij zijn haar te zien. "Hey," Zei ze vriendelijk terug en wanneer hij naast haar toe liep schoof ze een klein beetje op waarnaar hij zich makkelijk op het bankje neerzette. Even wist hij nog niet wat hij moest zeggen, omdat hij zich nogal schuldig voelde over het feit dat hij niets meer van zich had laten horen na het gemaskerde bal. En hoewel de jongen er goed uit zag en altijd wel genoeg aandacht had gekregen van de meisjes was hij nog steeds wel een beetje onzeker, niet om zijn uiterlijk maar meer over zijn innerlijk en zijn mutatie. Zij wist nu wel wat zijn mutatie was en dit had haar gelukkig geen angst aan gejaagd dus was dat al een hele opluchting. Toch, Jay was altijd een beetje bang om fouten te maken, al had hij zo misschien gewoon de grootste fout gemaakt, door niets van zich te hebben laten horen. Hij kon het dan ook in houden om zich te verontschuldigen aan haar, die verontschuldiging verdiende ze ook wel en hij zou zich er anders alleen maar slechter door voelen. Ze keek hem aan en hij keek haar wat smekend in haar prachtige blauwe ogen. Heel kort bleef ze nog even zwijgen en dit vond hij eigenlijk helemaal niet erg. "Nee het geeft niet." Zei ze zachtjes nadat ze kort haar hoofd schudde. Pfffoew, nog een druk was van zijn schouders gevallen. Zachtjes glimlachje hij naar het meisje die nu haar blik afwendde. "Ik heb ook niks van me laten horen, terwijl ik wel gewoon je nummer heb..." Zei ze met een zuchtje waarnaar ze hem weer aankeek. "En dat terwijl... Ik wel een hele leuke avond heb gehad.." Zei ze waarbij er weer een glimlach op haar gezicht kwam. Meteen krulde hij ook zijn mondhoeken een beetje op. Hij had het ook echt heel leuk gehad met het blonde meisje op het gemaskerde bal. Ergens was het nu best vreemd om elkaar te zien zonder de maskers en nette kleren, maar het was zeker niet slecht, hij vond het misschien wel leuker, nu kon hij haar gezicht toch beter zien. "Vergeef je het me?" Vervolgde ze waarbij ze eventjes knipperde en ze vergrote haar glimlach ook een beetje. Hij deed hetzelfde, zijn glimlach werd ook wat groter en hij knikte eventjes. "Natuurlijk vergeef ik het je.. Ik heb ook echt een hele leuke avond gehad en dat heb ik wel aan jou te danken." Zei hij nu met een zachte en warme stem tegen het meisje. "En een random gast die mijn nummer in jou telefoon heeft gestopt, maar zullen we hem of haar er maar gewoon buiten laten?" Zei hij nu zachtjes lachend tegen haar waarbij hij zichzelf tegen de rugleuning aanzette. Zijn ogen gingen weer even naar de lucht die nog steeds rood gekleurd was maar het zou ook wel niet zo heel lang meer duren voordat die ook zou verdwijnen, een zonsondergang ging snel. "Maar alles gaat goed?" Vroeg hij nu waarbij hij haar weer aankeek. Ergens wilde hij wel een arm om haar heen slaan maar hij wist niet of hij dat wel kon doen, hij wist niet of ze dat wel zou willen. God, hij was echt een beetje een watje hoor, maar hij wilde het gewoon niet verpesten. "Heb je het trouwens niet koud? Het is namelijk best wel koud buiten en er ligt ook nog steeds sneeuw." Vroeg hij haar uiteindelijk, stiekem hopend dat ze 'ja' zou zeggen. Dan had hij namelijk een reden om haar tegen zich aan te trekken..

To build a home

Natuurlijk vergaf hij het meisje, ze was ook gek als ze dacht dat hij dat niet zou doen. Hij had zichzelf dan ook veel meer de schuld dan haar, want was het niet zijn taak als de jongen om haar aandacht te geven en contact te blijven onderhouden? Dat was toch iets wat een gentleman zou doen voor een meisje? Daarom, ze hoefde hem echt niet om vergiffenis te vragen want voor hem was er eigenlijk niets te vergeven, maar toch zei hij wel even dat hij het haar vergeven had. Jay had gewoon veel eerder weer contact met haar moeten zoeken, vooral nu hij eigenlijk merkte dat hij het toch wel weer fijn vond om bij haar te zijn. Ze was echt heel lief, veel liever dan de meeste meisjes die hij kende. Ze glimlachte terug naar hem wanneer hij vertelde dat hij ook een leuke avond met haar had gehad en hij dat ook aan haar te danken had. En wanneer hij dat van die gast erbij haalde die zijn nummer in haar mobiel had gestopt moest ze ook even lachen waarbij ze gniffelend knikte. Iets wat hij best wel schattig vond bij haar. "Ja hoor, gewoon naar de lessen gaan enzo. De normale gang." Zei ze nu waarbij Jay zijn mondhoeken ook een beetje optrok, blij dat het gewoon goed met haar ging. "Voor zover je het normaal kunt noemen." Vervolgde ze lachend en nu snapte Jay hem ook ineens. Had het eerst helemaal niet zo letterlijk genomen maar nee, dit was wel geen normale school, eentje voor mutanten. Al zou Jay misschien toch willen dat hij hier niet op had hoeven zitten tenzij hij misschien net zoals Bella een hele leuke mutatie had waarmee je geen dode mensen zou kunnen zien en horen. Hij lachte zachtjes nog even met haar mee tot ze hem weer een vraag zou stellen. "En met jou? Hoe gaat het met jou?" Vroeg ze nu aan hem waarnaar Jay haar volgde door ook naar de zonsondergang te kijken. "Een beetje hetzelfde denk ik, gewoon naar de lessen gaan op deze abnormale mutanten school." Zei hij nu terug waarbij hij nog een keer haar aankeek terwijl ze haar ogen op de zonsondergang had gericht. Pas nu drong het tot hem door dat het best wel koud was en zij het misschien ook wel koud kon hebben, had hij misschien ook een reden om haar wat dichter naar hem toe te trekken. Ze rilde eventjes en meteen werden zijn mondhoeken een klein beetje opgetrokken, jawel dus, ze had het dus wel koud. Het was niet omdat hij het leuk vond om te zien dat ze het koud had ofzo, nee echt omdat hij zocht naar een kleine reden om zijn arm om haar heen te leggen. Hij wilde namelijk niet te veel pushen ofzo, hij wilde niet overkomen als een of andere creep die meteen zijn arm om elk meisje heen zou leggen ofzo. "Een beetje wel ja." Zei ze nu waarbij ze hem weer aankeek. Hij schoof nu iets dichter naar haar toe waarbij hij het vest die hij om zijn middel had gebonden los maakte en over haar jasje heen legde. Hierbij legde hij ook een arm om haar heen en trok hij haar misschien ietsje verder naar hem toe maar niet te veel. Hij merkte het ook wel wanneer ze dit niet wou en dan zou hij ook meteen weer loslaten. "Ben je ooit ergens geweest waar de zonsondergang mooier was dan hier?" Vroeg ze nu aan hem met een beetje een dromerige stem waarbij hij haar ook weer aankeek in de ogen. Zachtjes schudde hij zijn hoofd terwijl hij het lokje achter haar oor streek die dwars aan het liggen was en die ze zelf ook niet weg kon krijgen door ertegen te blazen. "Nee, maar ik heb ook nog nooit een zonsondergang gezien met zo'n lief en mooi meisje aan mijn zijde." Zei hij nu met een zachte warme stem. Het duurde heel even voordat hij pas realiseerde dat hij dat ook echt gezegd had, hij dacht dat het alleen maar in zijn gedachten gezegd werd. Oeps, dat was niet helemaal ze bedoeling maar goed, misschien vond ze het wel heel erg leuk? Dat hoopte hij wel dan. Hij keek haar met een lieve glimlach aan en wachtte op enig antwoord van haar om wat hij zonet had gezegd. Het was wel waar namelijk, en hij vond het erg fijn om bij haar te zijn dus hij hoopte ook echt dat ze hem niet ging lopen afkraken..

To build a home

Stiekem vond Jay het echt niet erg dat ze het koud had, wel natuurlijk wilde hij liever niet dat ze het koud had maar hij kon nu een arm om haar heen slaan, haar opwarmen als je hem liet. Het was misschien een beetje sneaky van hem om haar er naar te vragen in de hoop dat ze het koud had omdat hij dan tegen haar aan kon kruipen, maar de jongen bedoelde het helemaal niet slecht of iets in die richting, hij zou haar ook nooit pijn willen doen. Jay wist ook niet of hij wel in staat was om een meisje überhaupt opzettelijk pijn te doen, daarvoor had hij teveel respect voor ze, of iemand moest het er echt naar maken hem boos te maken ofzo. Maar nee hoor, anders deed Jay echt geen vlieg kwaad, zelf de doden niet. Hij was wat dat betreft ook misschien wel een beetje een watje, al moest je je daar ook niet al te veel in vergissen, want zodra het echt heel persoonlijk werd kon hij zeker klappen gaan uitdelen. Als iemand anders ook maar ooit moest proberen dit blonde meisje pijn te doen, dan ging hij wel met zijn vuisten in het rond slaan, zeker weten. Daar was geen twijfel over mogelijk. Misschien begon hij ook wel van het meisje te houden? Ze gaf hem tenslotte een gevoel wat nog geen enkel ander meisje hem had kunnen geven en het was duidelijk dat hij een zwak voor haar had, dus werd hij nu misschien verliefd op haar? Wanneer hij zijn arm om het meisje heen had gelegd werd hij wel erg blij wanneer het meisje zelf ook al wat dichter naar hem toe kroop, gelukkig, dan was het dus niet creepy ofzo wat hij deed. Zodra ze vroeg naar de zonsondergang keek hij haar weer in de ogen aan en wauw, ze waren zo mooi. Voor kort voelde hij even een soort brok in zijn keel en leek het moeilijk om te praten maar gelukkig wist hij deze al snel weer weg te slikken zodra hij een lokje haar van haar wegstreek met een glimlachje. Vertelde haar nu dat hij nog nooit een mooie zonsondergang had gezien met zo’n lief en mooi meisje aan zijn zij, en dat  was feitelijk ook waar. Hij was alleen misschien een beetje slecht in het bedenken van lieve filosofische dingetjes om te zeggen, maar dit was gewoon wat hij haar wilde zeggen. Hij wilde haar zeggen dat hij haar lief en aardig en mooi vond, en dit was zijn manier. Haar wangen kleurden zachtjes een beetje rood en er ging een golf van goed gevoel door hem heen zodra hij dat zag en hij werd echt helemaal warm van binnen. Zeker wanneer het meisje zich zachtjes een beetje voorover boog, toen begon zijn hart ook ineens iets harder te kloppen. Hij voelde hoe het meisje zachtjes een kus op zijn wang drukte terwijl ze op zijn andere wang haar zachte hand had gelegd. Zachtjes trok Jay zijn mondhoeken op terwijl ze weer wat terug leunde. Dat. Voelde. Geweldig. Niet normaal hoor, wist ze wel hoe erg ze hem om haar vinger gebonden had? "Dankje Jay." Zei ze met een glimlachje terwijl Jay haar helemaal verwonderd aankeek door wat ze net had gedaan. Zwijgend bleef hij haar in haar prachtige blauwe ogen aankijken terwijl hij niet goed wist wat hij moest doen. Moest hij? Nee, misschien wilde ze dat niet? Maar misschien ook wel? Wachtte ze op hem tot hij man genoeg zou worden dat initiatief te nemen? Djeez, hier wist Jay zo moeilijk mee om te gaan, te veel vragen gewoon. Hij was al niet zo dapper met meisjes, maar misschien moest hij nu toch echt? Oke dan, fuck dit, hij ging het doen hoor. Hij moest toch een keer iets doen waarvan hij misschien spijt zou krijgen? Zonder waarschuwing boog hij nu rustig voorover en sloot hij zijn ogen om zijn lippen op die van haar te drukken. Zijn hart bonkte echt bijna zijn borstkas uit, het was echt niet gezond. Hij liet de kus eventjes aanhouden voordat hij weer losliet om haar nu ook met wat kleur op zijn wangen weer in de ogen aan te kijken. Oke nee, hier ging hij geen spijt van krijgen, sowieso niet. Dat wilde hij gewoon zo graag doen. Misschien wilde zij het niet enzo maar dan moest hij maar gewoon hopen dat ze het wel wilde. Afwachtend keek hij haar in de ogen aan met een klein glimlachje op zijn gezicht. ”Sorry, I had to do that..” Zei hij zachtjes nog om hier ook even wat onzeker bij op zijn lip te bijten..

To build a home

Al vanaf het moment waarop hij haar even lang in haar blauwe ogen had aangekeken en de lok weg had gestreken wilde hij haar een kus geven, misschien eigenlijk al wel vanaf het gemaskerde bal want toen wist hij ook al dat hij dit meisje heel erg leuk vond. Zijn mutatie schrok haar niet af en dat vond hij ergens wel heel fijn, dat kwam dan waarschijnlijk doordat zij ook een mutant was, ze waren tenslotte allemaal mutanten op het eiland. Het liefst van alles hoopte hij nu gewoon dat er geen geesten hem lastig kwamen vallen, al moest hij zeggen dat er niet al te veel geesten hier waren. Niet heel veel overleden mensen zwierven hier rond, wat ook eigenlijk maar een beter ding was. Hij wilde zich nu niet als een creepy gast gedragen die met overleden mensen kon praten, echt niet, daar was dit niet het juiste moment voor. Met een warme stem vertelde hij haar dat hij nog nooit een zonsondergang had gezien met zo’n lief en mooi meisje, wat eerlijk gezegd ook helemaal waar was en hij meende het ook echt. Al waren het misschien niet de beste woorden en klonk het een beetje stom? Ja nee, het klonk echt stom, hij moest echt werken aan zijn flirt skills ofzo, want die waren niet al te best. Hij was echt een hopeloos geval hoor, erger kon bijna niet. Of toch niet? Nee blijkbaar was het helemaal niet erg geweest want ze boog zichzelf een klein beetje naar voren en legde een hand op zijn wang om hem een kusje te geven op de andere wang. Ze had hem even zachtjes bedankt en zachtjes krulde zijn mondhoeken even op wanneer hij haar weer in de ogen aankeek. Heel kort twijfelde hij of hij het wel kon doen, haar een kus geven en dammit hij was echt een mietje soms. Was het niet eens tijd dat hij zich als een man ging gedragen? Dat hij eens een keer het initiatief zou nemen in plaats van te wachten tot zij dat misschien zou doen? Ja, precies daar was het echt wel eens tijd voor. Zonder waarschuwing boog hij nu ineens naar voren om zijn lippen op die van haar te drukken. Heel even sloot hij zijn ogen en genoot hij van de aanraking van haar lippen op de zijne, maar trok zichzelf daarnaar ook weer terug om haar reactie te zien. Een klein beetje onzeker keek hij haar aan met een domme grijns op zijn gezicht en bood hij haar snel zijn excuses aan, want hij wist tenslotte nog niet zeker of hij dat wel van haar had mogen doen. Hij moest het alleen doen, kon het niet langer zo in zijn gedachten laten zitten. Afwachtend keek hij haar aan en beet hierbij even op zijn lip. "No need to apologize," Zei ze terug waarnaar ze zelf nu ook weer voorover boog en nu haar lippen op die van hem drukte. Haar armen legde ze in zijn nek neer en zachtjes legde hij een hand op haar heup neer terwijl hij haar kus passievol beantwoorde. Zijn andere hand ging naar haar gezicht en zachtjes ging hij met zijn hand langs haar wang waarnaar hij er opnieuw het lokje haar mee weg streek die weer moeilijk begon te doen. Rustig nam hij haar dichter tegen zich aan en trok hij zijn hoofd toch weer een beetje terug om haar aan te kijken met een vrolijke glimlach op zijn gezicht. Zijn hand ging nog steeds even door haar blonde haren heen en die liet hij nu afzakken naar haar schouder. Heel even trok er een rilling door zijn lichaam van de kou. ”Zullen we weer naar binnen gaan? Het begint steeds een beetje frisser te worden.” Zei hij met een glimlachje, maar als zij hier nog even wilde blijven was dat ook goed. Hij zou wel bij haar blijven, sowieso..