Onderwerp: Feeling Free {Open} za mei 09, 2015 6:14 pm
De eerste zonnestralen kwam door haar slaapkamer raam heen. De eerste zonnestralen van de eerste dag dat ze zeker wist dat ze wilde vliegen. Vliegen met de wind mee, en net zolang tot de ochtend veranderde naar middag, de middag in de avond, en de avond in de nacht. Dan had ze haar vleugels goed laten bewegen. Haar vleugels die weer wat beweging nodig hadden. Om al die tijd verstopt te zitten in haar lichaam, was niet leuk. Na een lange tijd ging dat ook pijn doen, dus dat moest weer even pijnloos worden. En dat was ook een reden dat Amethyst graag wilde vliegen. Maar een andere reden was dat ze ook wel wilde weten of er meer mutanten waren die konden vliegen. Dat zou helemaal geweldig zijn. Dan vloog ze met mutanten in plaats van zwanen. Zwanen wilde altijd met haar mee vliegen. Ze maakte dan ook wel een praatje met hun, maar praten met gewoon mensen was eigenlijk veel leuker.
De blonde meid stond op haar bed en kleedde zich aan. Ze trok een wit hemdje aan met een open rug, zodat haar vleugels vrij konden. Een korte broek paste er goed onder. Het was dan misschien wel ochtend, maar ze voelde dat het wel warm weer werd deze dag. Amethyst opende haar slaapkamer raam en ze ging op de rand staan van het kozijn. Ze dacht er niet aan om eerst haar witte vleugels open te slaan, maar ze liet zich eerst vallen. Vallen naar beneden met haar ogen gesloten. Pas toen de grond vlak bij was opende ze haar ogen weer en ze liet haar witte vleugels heel snel verschijnen. Met één keer klappen van haar vleugels, vloog ze weer hoog in de lucht. Er stond geen wind vandaag dus het was gewoon een perfecte ochtend om te vliegen.
Terwijl ze tegen de zon in vloog, keek ze ook naar onderen naar de paar mutanten die al wakker waren en een rondje om het eiland deden. De adrenaline die ze soms door haar lijf heen voelde als ze zich liet vallen naar de grond, was eigenlijk een geruststellend gevoel. Dan wist ze pas echt dat ze vrij was, om te vliegen waar ze naar toe wilde. Amethyst klapte haar vleugels harder om hoog de lucht in, toen ze op een hoog punt in de lucht was plakte ze haar vleugels om haar lichaam heen. Met wat salto’s viel ze recht naar beneden. Haar beenspieren waren sterk genoeg om haar op te vangen als ze niet snel genoeg was. Amethyst liet haar vleugels weer horizontaal gaan en landde zo zachtjes als ze kon op het dak van het prieeltje. Degene die onder het prieeltje zat zou hopelijk niks hebben gehoord. En anders zou ze degene niet laten schrikken. Wat dan best wel jammer was. Afwachtend luisterde ze naar een reactie van de persoon onder het prieeltje.
Onderwerp: Re: Feeling Free {Open} do mei 14, 2015 3:36 pm
outfit - headphones
Aislin moest toegeven dat haar eerste dagen op Genosha Island best wel plezierig waren verlopen. Raeen, haar roommate, was toch echt wel het toppunt van chill gebleken nadat de twee een nogal prikkelbare *wink wink* eerste ontmoeting hadden gehad in hun kamer. Uiteindelijk was het toch allemaal goed gekomen tussen de twee kamergenoten, en was Raeen een heel stuk leuker om mee te praten in haar mensenvorm dan in haar cactusvorm. De lessen - want ze was toch immers op een school - waren ook interessant en zelfs goed te doen, wat ook de reden was dat Aislin al klaar was met haar huiswerk voor de volgende dag en de brunette besloot om buiten op ontdekkingstocht te gaan. Summer was coming en dat was overal op de school te voelen, van leerlingen die ongeduldig in de schoolbanken wachtten tot ze weer naar buiten mochten tot het zonnige schoolhoofd Jamie die net iets vrolijker dan normaal door de gangen liep. Om dat zomergevoel nog meer te vergroten trok Aislin een zwart-witte crop top aan, die net boven haar zwarte maxirok viel. Heel fashionable was de outfit niet, maar het was comfortabel en dat was eigenlijk hetgeen waar Aislin zich het meeste druk om maakte. 'Raeen! Ik ga naar buiten, ga je ook mee?' Geen reactie. Aislin keek ook nog even in de badkamer, knoopte een gesprek aan met de vele plantjes op de vensterbank in de hoop dat Raeen in één van die plantjes verstopt was, maar er was niemand te bekennen. Haar plantaardige kamergenote zat vast ergens buiten in een eikenboom te chillen of in één van de planten van Eleanors collectie - Aislin had met open mond gestaard naar de verzameling van planten en bloemen toen ze voor de eerste keer in het creatieve lokaal les had. Ze hing haar goud met blauwe koptelefoon om haar nek en liep de kamer uit, op naar buiten.
Onwillekeurig moest Aislin aan haar kamergenote denken toen ze door de tuin liep, die nu prachtig was vanwege de bloemen die allemaal in bloei waren. Gniffelend vervolgde ze haar weg door de tuin, dacht er nog héél even aan om met een rozenstruik vol prachtige rode rozen in discussie te gaan om uit te vinden waar Raeen zat, maar ze liet dat idee al snel varen. Ook al zaten er mensen met vissenkieuwen en duivelshoorns op de school, random met planten beginnen te praten was waarschijnlijk net iets te raar voor de doorsnee mutant. Aislin keek op toen ze een prieeltje zag, precies tussen de bloementuin en omgeven met klimplanten. Die had ze nog niet eerder gezien en het gebouwtje zag eruit als een prima plaats om wat uit te rusten. Waarom ook niet? Aislin tilde haar zwarte rok op toen ze de trap opliep naar het prieel en zakte niet bepaald charmant onderuit op het bankje in het midden van het houten gebouw. Ze zette haar koptelefoon op, sloot haar mobiel aan en drukte op haar favoriete playlist. God, school was wel te verdragen zo.
Aislin neuriede net half mee met een liedje van Tame Impala toen ze opeens een geluid hoorde, iets wat het meeste leek op iets of iemand die op het dak van het prieel was gevallen. Van schrik deed Aislin haar koptelefoon af en weer om haar nek, terwijl ze naar de rand van het prieel liep en half op de houten beschutting klom - voor zover dat kon met haar lange rok - zodat ze naar het dak boven haar kon kijken. Er was geen spoor te bekennen van een vogel of een ander dier. 'Eh... hoi?' stamelde ze naar het oppervlak boven haar.
Amethyst Calathes
Class 3
Aantal berichten : 8
Onderwerp: Re: Feeling Free {Open} za mei 30, 2015 2:22 pm
Vliegen deed wonderen met haar. Het was een vrij gevoel, weg van al het gezeur beneden op de grond. Het gevoel krijgen dat je machteloos was, verdween dan gewoon helemaal. Het gevoel wat Amethyst nou had was het gevoel dat ze de kracht die in haar verschool er uit kon laten. Met een paar prachtige witte vleugels en de wind die tussen de veren van de vleugels heen vlogen, was verbazingwekkend. Niemand kon weten hoe het voelde om even ergens tussen uit te kunnen vliegen. De vogels die om haar heen vlogen, vlogen met haar mee alsof ze er bij hoorde. Ze was een van hen. Ze hoorde dan ook voor al niet op de grond. Tussen de mensen heen lopen als of ze een normale mutant was of een normaal mens. Nee zij was niet normaal. Ze vloog door de lucht en voelde zich vrij. Ze kon in een andere vorm veranderen alsof het niets was. The black Swan of the White Swan waren twee hele verschillende kanten van haar. Die ze niet zomaar aan iemand zou laten zien.
En daar zat ze dan op het dakje van het prieeltje. Met iemand onder haar die schrok van haar. Dit was een begin voor wat ze zou gaan doen. Ook al had ze totaal geen idee wat ze zou gaan doen. Misschien het meisje nog erger laten schrikken, of gewoon weer weg laten vliegen terwijl er van Amethyst geen spoor te bekennen was. Twee leuke ideeën. Waarbij ze waarschijnlijk niet uit zou gaan kiezen. Terwijl ze luisterde hoe het meisje begonnen te klimmen op het dak van het prieeltje leunde Amethyst zo tegen het dak aan dat ze uit het zicht van het meisje was. “eh… hoi?” stamelde het meisje. Amethyst hield haar adem in en zachtjes klapte ze een keer met haar vleugels zodat ze via het dak van prieeltje onder het dak zat. Ze zag hoe het meisje een rok droeg en nog steeds half op het prieeltje was geklommen. Als het meisje straks een stap zo zetten zou ze gaan vallen, zo onhandig stond ze daar. Best wel awkward, maar daar was niks mis mee. Iedereen had zo zijn of haar eigen awkward moment op een dag.
“Hoi,” zei ze vrolijk tegen het meisje. Voor het meisje zou het raar zijn dat ze Amethyst op het bankje zag zitten dan op het dak. Maar daar zou ze wel een stokje voor steken zodat het niet meer zo raar was. Ze liet haar vleugels verdwijnen in een enkele seconden en wachtte af hoe het meisje zou reageren. Ook al was dat al wel te raden, het meisje zou zich aangetrokken tot haar voelen net als iedereen die haar zou zien. Behulpzaam zei tegen het meisje:“Kijk uit hoe je er afklimt, straks val je nog.” Dit was voor al bedoeld om een awkward moment te ontwijken, maar ook om er voor te zorgen dat het meisje geen pijn kreeg. Dat zou niet echt leuk zijn, voor haar en het meisje niet.
Onderwerp: Re: Feeling Free {Open} di jun 16, 2015 8:24 pm
outfit - headphones
Aislin stond op het punt om te vallen. En geen val van een halve meter hoogte, die nog wel komisch kon zijn en die ze veel te vaak gezien had in de urenlange en bijna eindeloze compilaties van Vines die ze bekeek op YouTube, maar echt een daadwerkelijke val van een paar meter van een houten prieel in een ondergrond van prikkelstruiken, varens, brandnetels, rozendoorns en God weet wat er zich allemaal nog in de weg van haar val bevond.
Natuurlijk gingen lange rokken en flinterdunne breekbare houten hekken niet samen, dat wist Aislin ook wel, maar jammer genoeg won haar nieuwsgierigheid het altijd van haar logische redeneringen. Ze moest even denken aan de keer dat ze in een gloednieuwe spijkerbroek met een paar vrienden over een ijzeren hek met prikkeldraad probeerde te klimmen. Ze was uitgegleden en het prikkeldraad had haar armen en broek opengehaald, die met alle rafels en gaten natuurlijk helemaal verpest was (maar eenmaal afgeknipt een perfecte short voor de zomer was). Die gebeurtenis van enkele jaren terug leek akelig veel op de situatie waar ze zich nu in bevond, realiseerde Aislin zich. Maar nu moest ze focussen. De reden dat ze überhaupt op het hek van het prieeltje was geklommen, was om de oorsprong van een bepaald geluid te vinden. Iets dat niet klonk als een vogel of een ander dier dat het in zijn hoofd kon halen om op een prieel te landen.
'Hoi,' klonk het. Dat was overduidelijk niet het geluid van een vogel.
Aislin draaide - voor zover het mogelijk was - haar hoofd naar de richting van het geluid en trok meteen verbaasd haar wenkbrauwen op toen ze zag wie er voor haar stond. Er zat een meisje op het bankje, gekleed in een witte top, jeans shorts en...
Vleugels.
Ieder ander mens zou uit afschuw gaan gillen, maar omdat Aislin nu eenmaal Aislin was en zich op dit moment op een eiland met mutanten bevond, kon ze alleen maar verbaasd met haar ogen knipperen. Veel tijd had ze niet om de prachtige witte vleugels te bekijken, want voor ze het wist, verdwenen ze weer. ‘Ehm… hai…’ antwoordde ze uiteindelijk en haar stem klonk nu meer bewonderend dan verbaasd. ’Kijk uit hoe je eraf klimt, straks val je nog,’ horde ze het meisje nog zeggen, maar Aislin had zelf al begrepen dat ze zo snel mogelijk van het hek af moest komen, niet meer omdat ze zich in een benarde positie bevond, maar nu omdat ze zo snel mogelijk naar het blonde meisje toe wilde gaan, alsof ze een soort magnetisch veld om zich heen had dat iedereen in haar buurt aantrok. Wild greep Aislin om haar heen op het houten hek, probeerde een soort grip te krijgen op de houten planken, wat haar alleen nog meer in de knop leek te brengen. Maar ze moest… Ze moest het meisje bereiken, op wat voor manier dan ook. ‘…Zou je me kunnen helpen?’ Stamelde Aislin en keek het meisje met een blos op haar wangen aan.
Als Aislin niet naar haar kon komen, dan moest het meisje maar naar haar komen.
Amethyst Calathes
Class 3
Aantal berichten : 8
Onderwerp: Re: Feeling Free {Open} wo jun 17, 2015 4:58 pm
Het was niet echt de bedoeling om het meisje te laten schrikken, maar eens een keer iemand laten schrikken is altijd leuk. Het was sowieso komisch al iemand heel erg schrok. Maar niet als het meisje ook pijn zou hebben. Dan zou Amethyst niet stoppen met sorry zeggen tegen het meisje. Zo was ze gewoon. Voor de zekerheid had ze het meisje dan ook even voorzichtig benaderd, door eerst hoi zeggen. Toen het meisje naar haar begon te kijken trok ze even haar wenkbrauwen op. Dat vergaf ze het meisje wel, wie zou niet verbaasd kijken als er twee witte vleugels op haar rug zaten. Alsof ze een soort van cupido was of zo. Voor de zekerheid liet Amethyst haar vleugels maar even verdwijnen. Misschien zou het anders ook wel een afleiding geven voor het meisje en dan viel ze alsnog. En dat was niet de bedoeling.
“Uehm.. hai,” antwoordde het meisje uit eindelijk. Met een vriendelijke glimlach keek Amethyst het meisje aan. Of dat kwam dat het meisje het meer bewonderend had gezegd dan verbaasd wist ze niet. Maar blij was ze altijd als ze nieuwe mensen leerde kenden. Om een awkward moment te ontwijken wees Amethyst het meisje er op dat ze moest uitkijken met afklimmen. Het maakte nu eigenlijk niet meer uit hoe het meisje er af zou gaan. Zonder hulp zou ze alsnog vallen. Niet dat Amethyst echt het initiatief nam om het meisje nu gelijk te gaan helpen. Echter nog, ze had er niet eens echt over na gedacht. Ook al moest ze toe geven dat hoe het meisje om haar heen zwaaide naar grip er best grappig uit zag. Het zou ook best moeilijk zijn om er af te klimmen met een rok aan. Dat was dan wel een groot voordeel van vleugels.
Het moment dat Amethyst een stap naar voren deed om het meisje te helpen, bedacht ze zich ook dat het meisje zich dan ook meer aangetrokken zou moeten voelen tot haar. Niet dat ze dat erg vond om aandacht te krijgen. Ze vond het juist erg leuk om aandacht te krijgen. ”...Zou je me kunnen helpen?” stamelde het meisje naar haar. Amethyst twijfelde geen seconden en liep gelijk op het meisje af. Vanwege de onhandigheid hoe het meisje nu stond was te moeilijk om het meisje helpen van af de grond. Ze liet haar witte vleugels weer snel verschijnen en vloog een klein stukje om hoog zodat ze nu naast het meisje stond. “Oké, dit gaat ook een beetje heel erg handig,” zei ze, half tegen zichzelf en half tegen het meisje. Amethyst vloog nog een stukje zodat ze letterlijk op het dak van het prieeltje lag. “Hou mijn handen vast en laat je zelf dan rustig zakken naar het trappetje, ik houd je vast,” zei ze om het meisje zo goed mogelijk te helpen. Met haar vleugels over het dak gespreid hield ze zelf genoeg steun om het meisje verder te helpen naar beneden. Ze stak haar armen naar voren en wachtte rustig af of het meisje haar handen vast ging houden
