Meet and greet [Kellin]

<sub>Kellin had niet meteen verwacht om een antwoord te krijgen op zijn vraag maar toch kreeg hij die. Zo vertelde de andere dat er niemand op hem aan het wachten was en dat hij ook geen andere plek had om heen te gaan. Het klonk hem allemaal zeer bekend. Kellin moest toegeven dat hij soms wel eens vergat dat andere mutanten ook niet in de makkelijkste omstandigheden moesten leven en dat ze ook te kampen hadden met ieders hun eigen problemen. Bijna niemand zijn leven was helemaal geweldig.
Ergens wilde hij wat reageren op wat de andere net had verteld maar hij wist niet goed wat hij zou kunnen zeggen. Het beste leek hem dan ook om gewoon te zwijgen. Wel knikten hij even om te laten merken dat hij zijn reden begreep. Al was dat vast in grote lijnen uitgelegd. Zwijgen was dus beter dan iets zeggen waar dat hij achteraf spijt van zou hebben omdat het de verkeerde woorden waren. Zijn social skills waren niet altijd even goed. Hij kon normale gesprekken voeren en daar verder op in gaan, maar gesprekken voeren op emotioneel vlak was niet één van de sterkste punten.

Op zijn beurt vroeg Oliver een meer persoonlijke vraag, als je het zo kon noemen. Door zijn eigen vraag van eerder zou Kellin die maar gewoon beantwoorden. Het was sowieso niet de eerste keer, en hij begreep de nieuwsgierigheid van anderen ook wel. Moest hij in de ander zijn schoenen hebben gestaan zou hij vast dezelfde vragen stellen ook omdat hij nieuwsgierig was. Het was nu eenmaal niet je alledaagse mutatie. Kellin knikten dan ook even kort. ‘Dat klopt,’ bevestigde de jongen. Als je erop zou letten zou je zien dat de kieuwen bij iedere ademhaling ook effectief bewogen, ze waren dus eigenlijk continu in bewegen. ‘Maar het blijven wel ja, kieuwen dus ik kan niet voortdurend leven op gewoon lucht,’ zei hij nadien schouder ophalend. Dat was in zijn ogen het grootste nadeel aan zijn mutatie. Terwijl dat zijn uiterlijke veranderingen maar bijzaak waren zorgde zijn nood voor water echt dat heel zijn leven aangepast moest worden. Het maakten alles zeker niet gemakkelijker, al had ook zijn huid regelmatig vocht nodig om niet te gaan uitdrogen.</sub>
 

Meet and greet

_{Oliver leek zich zorgen te maken omwille zijn nood aan water. ‘Geen zorgen voor nu is het goed, het gaat zeker nog wel even zonder,’ verzekerde hij de andere persoon. Hij liep al jaren zo rond en was zijn eigen lichaam genoeg gewoon om te weten wanneer het echt weer eens tijd was om het water in te duiken. Hij kende zijn eigen limieten en wist ook wanneer dat hij zeker moest oppassen. ‘Sowieso heb ik een speciaal apparaat dat me voorziet van het water dat ik nodig heb als ik voor een langere tijd weg zou zijn,’ zei hij er maar meteen bij. Sowieso moest hij maar naar zijn kamer gaan wilde hij water hebben of het zwembad, dat was ook in de buurt. Ach, het was hem nog nooit overkomen dat hij stikte door een te kort aan water. Toch niet op het eiland. De eerste jaren, wanneer dat zijn mutatie ineens besloot in te treden had hij soms wel gehad dat hij ademproblemen kreeg.
De woorden nadien waren niet degene die hij verwacht had. Dat had hij helemaal niet verwacht. Of misschien vatten hij het weer verkeerd op. Of niet. ‘Uhm bedankt?’ sprak hij dan wat twijfelend. Nee, het was een compliment, op welke manier je het ook zou op vatten of waar dat Oliver het precies over had, het was een compliment dus daar moest je eigenlijk niet zo over twijfelen.}
 

Meet and greet

_{Kellin vond het niet geheel erg dat de jongen zei dat hij maar eens naar zijn kamer zou gaan. Dat zou hem de kans namelijk geven om eens naar beneden te gaan en wat te gaan eten. Zijn maag begon namelijk echt vervelend aan te voelen gewoon omdat hij alweer een tijd niks had gegeten. Het meeste volk ging vast wel weg zijn en de rust zou zijn terug gekeerd. Zij die het meest lawaaierig waren zouden al zeker gedaan hebben. Misschien dat er net wat minder keuzen zou zijn omdat een deel al op kon zijn, er was vast nog wel genoeg. ‘Dan zie ik je hier vast nog wel eens,’ zei hij tegen Oliver. Het eiland was groot maar ze zagen elkaar vast nog wel eens.
Wanneer dat de andere melde dat hij ook een gsm had wierp Kellin een blik van zijn gsm naar de jongen en weer terug. ‘Ow ja, ik zou mijn nummer kunnen geven,’ zei Kellin terwijl hij haast meteen recht sprong om zijn gsm erbij te nemen. Uiteraard wist hij zijn nummer nog niet uit zijn hoofd, ook omdat hij er nog niet echt naar gekeken had. Wat hij wel wist was dat hij ergens op zijn gsm zijn nummer zou moeten vinden, het was enkel even zoeken waar het stond. Het meest logische leek hem dat het tussen zijn contacten ergens stond want dat was nu eenmaal waar de nummer stonden. Na even te hebben gezicht vond hij dan ook de nummer die aan hem toe behoorde en tevens de enige was die er nog maar in stond. Zijn gsm hield hij naar Oliver toe gericht zodat de jongen zijn nummer zou kunnen zien en misschien al in zijn eigen gsm kon zetten. Als hij die niet bij hadden moest echt maar even ergens worden op geschreven.}
 

Meet and greet