De grijns die langzaam op zijn gezicht verscheen vanaf het moment dat hij de deuren van de school op een dramatische manier opengooide en naar buiten liep, maakte gewoon duidelijk dat hij vandaag niet van plan was om de brave en verlegen student te gaan uithangen. Hij was niet het type om braaf te doen wat iedereen deed en kalm over het schoolterrein te lopen. Hij was niet kalm en dat zou hij waarschijnlijk ook nooit worden. Waarom zou hij? Hij was niet het type om zich kalm en serieus te gedragen en de meeste mensen op het eiland wisten dat ondertussen al wel. Op een normaal tempo begon Trystan naar voren te stappen om daarna bij elke stap steeds sneller en sneller te gaan. Het was leuker om he top deze manier te doen omdat mensen hem dan wel nog konden zien en zo snel mogelijk aan de kant sprongen. Het was gewoon geweldig om de uitdrukking op al die gezichten te zien en hoe mensen er in bleven trappen ondanks het feit dat dit zeker niet de eerste keer was dat hij het op deze manier deed.
Pas toen hij op topsnelheid ging, kon hij doen wat hij elke keer weer deed: zakenrollen en mensen voor schut zetten. Bij de ene haalde hij een pakje sigaretten terwijl hij bij de andere diens veters weer aan elkaar bond zodat deze zou struikelen. Geweldig gewoon, toch? Hij wist dat er mensen waren die hun mutatie verafschuwde, maar Trystan was iemand die juist van zijn mutatie hield. Het had hem in leven gehouden vanaf het moment dat hij op straat gezet werd en zelfs nu gebruikte hij het om te overleven. Hij had gewoon zijn portie beweging nodig en hij moest gewoon kunnen wegrennen als hij weer een van de sterkere mutanten kwaad had gekregen. Het was altijd handig als je sneller kon rennen dan het licht en dat niemand je kon bijhouden.
Een aansteker werd nog snel uit iemands zak gehaald zodat hij tenminste iets had om zijn sigaretten mee aan te steken en hij wilde er net eentje in zijn mond stoppen op het moment dat hij iets hoorde. Verbaasd keek hij achter zich en zijn mond viel bijna letterlijk open vanaf het moment da thij het meisje zag. Niet perse het feit dat hij haar kon zien, meer het feit dat ze hem kon volgen zorgde ervoor dat hij even niet wist wat zeggen. Doordat hij zijn aandacht zo hard op het meisje richtte, zag hij de losliggende tegel niet en voor hij het wist lag hij met heel zijn hebben en houden tegen de grond met schaafwonden aan zijn armen, benen en gezicht. Trystan vloekte zachtjes terwijl hij langzaam opstond zijn bruine kijkers over de schaafwonden liet glijden. Natuurlijk moest hij weer over een of andere tegel struikelen op het moment dat er iemand was die even snel was als hem. Het duurde toch niet lang voordat hij terug begon te lopen. ”Kan je misschien een klein beetje trager gaan totdat ik terug bij ben? Daarna kan je terug in volle snelheid verder lopen en dingen uitleggen, okay?!” Uitleggen, waarom zei hij dat ze dingen moest uitleggen? Het was duidelijk dat het een mutatie was, net zoals zijn snelheid ook een mutatie was. Eerst struikelen en dan zoiets stom roepen, good job Trystan. “Laat dat uitleggen maar zitten!”
