Nobody loves no one |& Alice

Het was ochtend en dan kon maar één ding betekenen.
Controle in de ziekenzaal.
De afgelopen weken waren de dagen voor Alice zo verlopen: 's ochtends controle, 's middags privélessen van enkele leraren in de bibliotheek, die goddank niet meer privé waren nu Lucy op het eiland was aangekomen, 's avonds buiten of op haar kamer rondhangen (huiswerk kreeg ze nog niet op) of sporten en eigenlijk beviel het Alice wel. Er zat nu iets van ritme in haar leven, iets wat de blondine zeker kon waarderen na de afgelopen vijfhonderd jaar van haar leven opgesloten te hebben zitten.
Alice naderde de ziekenzaal - de weg van haar kamer naar het hospitaal was inmiddels meer dan bekend terrein voor haar - en wachtte (voor haar doen) geduldig en verrassend kalm op het bankje voor de zaal totdat een dokter of verpleegster haar zou ophalen. Een bekend gezicht kwam langs en onmiddellijk trok Alice haar lippen in een speelse grijns: het was de verpleegster die haar een paar weken geleden van Lucy weggehouden had toen ze naar binnen wilde. De vrouw herkende haar en probeerde haar blik weg te draaien alsof ze haar niet had gezien. Alice liet haar ogen één keer rood flitsen en veranderde haar irissen snel weer terug naar blauw toen ze zag dat de vrouw haar blik had afgewend en bijna meteen terug de ziekenzaal in liep - nou ja, eigenlijk rende ze meer terug naar de veiligheid van de ziekenzaal.
Ietwat beteuterd liet Alice zich weer achterover zakken op het bankje en sloeg haar armen over elkaar. Was dat toch een beetje te gemeen geweest? Het was niet zo dat ze die vrouw in koele bloede wilde vermoorden, zeker niet nu Clyde aandachtig op haar lette na de laatste aanvaring in de ziekenzaal, ze wilde gewoon een beetje shockeren en lol hebben - of klonk dat te sadistisch?
Ze kreeg niet lang de tijd om daarover na te denken, want inmiddels stond de hoofdarts voor haar. Na een beleefd goedemorgen en een klein en inhoudsloos gesprekje werd ze naar de behandelkamer geleid, waar haar al meteen verteld werd wat ze met haar gingen doen vandaag. Een bloedtest om te controleren of de waardes van haar bloed al wat normaler geworden waren, vandaar dat ze nog niks had mogen eten of drinken dus. De mouwen van haar simpele zwarte T-shirt werden opgestroopt, haar onderarm werd ontsmet en een aantal naalden stonden al klaar voor gebruik.
'Dit gaat heel even pijn doen,' sprak de dokter. Ze konden echt niks originelers bedenken om een patiënt gerust te stellen, nietwaar? Niet dat dat nodig was: Alice zou de pijn van het prikje inderdaad maar héél even voelen. Om maar iets te kunnen doen (veel zin in nóg een inhoudsloos gesprekje met de dokter had ze niet) keek Alice naar de buisjes van de injectienaalden, die alle vier stuk voor stuk met haar bloed gevuld werden. Lekker luguber.
‘Oké Alice, je bent klaar.’ Snel. Een witte pleister werd op haar arm geplakt, maar haar wondje van de prik leek al onmiddellijk te genezen: de wonderen van haar mutatie. ‘Ga maar even zitten in de kleine zaal, dan kom ik zo terug met de uitslag.’ Dat was ook wel heel erg snel, maar Alice kon zich herinneren hoe Jean en Jamie de kwaliteit van de behandelingen op het eiland hier hadden geprezen of iets dergelijks. Waarschijnlijk bracht de arts de buisjes naar een mutant die meteen kon zien wat de samenstelling van haar bloed was of iets dergelijks, als een ware bloedzuiger.
‘Heb je dorst? Je hebt vast niks gedronken…’ Klonk de stem van een verpleegster. Alice knikte even en meteen kreeg ze een koud metalen blikje met sinaasappelsap in haar handen geduwd, die ze met opnieuw een knikje aannam.
Met het blikje in haar handen vervolgde ze haar weg naar de zaal, die precies hetzelfde leek als toen ze hier in behandeling was: koud, kil en met een chemische vlaag van ontsmettingsmiddel op de achtergrond. Slechts één bed was bezet. Alice nam plaats op een stoel, die waarschijnlijk bedoeld was als mensen op ziekenbezoek kwamen. De blondine liet haar blik even over het meisje op het bed glijden, maar zij zag er niet bepaald uit alsof ze een gesprek aan te knopen, met haar knopjes in haar oren waar hoogstwaarschijnlijk muziek uit kwam… Alice kon niet op de juiste benaming komen. Ze probeerde het lipje van haar blikje om te buigen – wat nog een hels karwei was met haar lange nagels en Alice deed haar best om ze niet af te laten breken. Lucy had ze gisteren prachtig gevijld en gelakt (zwart, natuurlijk) en ze had geen zin om aan haar vriendin uit te leggen dat ze haar nagels nu al gebroken had.
‘Sard,*,’ siste Alice iets te hard toen het metaal in haar vingers sneed en keek naar haar vingertop waaruit één druppeltje bloed opwelde. Nou ja, dat zou toch in enkele minuten genezen zijn. Uiteindelijk ging het blikje met een kenmerkend gesis open en Alice zette het blikje aan haar mond terwijl ze even naar het meisje voor haar keek. ‘Ook goedemorgen, medepatiënt,’ sprak ze. Ze moest toch iets te doen hebben om haar tijd te doden.

* = Sard is middeleeuws Engels voor 'fuck' (a)

Was het niet ironisch dat de kleinste dingen het meeste pijn leken te doen?
Een minuscuul kiezelsteentje dat zich al uren in je schoen bevond en je er maar niet uit kon schudden, het puntje van je elleboog dat per ongeluk tegen een hoek van een tafelblad aankwam en aanvoelde alsof hij er elk moment af kon vallen, je kleine teen als je die stootte tegen een tafelpoot en nu dus een simpel stukje van een metalen blikje dat zich in haar vinger geboord had.
En dan durfden ze nog te beweren dat de 21ste eeuw een stuk veiliger was dan de Middeleeuwen. In haar tijd hadden ze tenminste geen gebruiksvoorwerpen die je hand eraf konden te snijden als je een paar centimeter uitschoot en, nou ja, onveilig waren om te gebruiken. Alhoewel... In de middeleeuwen hadden ze wel ziektes zoals de pest (waaraan zij gelukkig nooit zelf blootgesteld was maar miljoenen andere mensen in middeleeuws Europa wel), hongersnoden die steden en dorpen teisterden en het gevaar van beroofd en/of vermoord worden (het lag er maar net aan waar de aanvaller op het moment zin in had) als je je ook maar een paar meter buiten een kasteel of een andere veilige plek bevond. Oh ja. Misschien hadden de leraren dan toch gelijk gehad toen ze beweerden dat ze hier op het eiland een heel stuk veiliger was dan heel wat eeuwen geleden.
Niet dat ze het concept van 'veiligheid' echt nodig had om te overleven: ze was immers onsterfelijk, en al haar wonden en pijnscheuten zouden binnen een paar minuten genezen, waaronder het minuscule wondje in haar vingertop en de kleine prikjes in haar arm en de holte van haar elleboog waar de dokter net zijn naald in had gezet.

Waarom ze het meisje in het bed tegenover haar zomaar aansprak wist ze eigenlijk niet en een andere reden dan 'om haar verveling tegen te gaan' kon ze niet bedenken - het meisje zag er niet uit alsof ze dolgraag met iemand een gesprek wilde voeren - misschien omdat ze op haar na de enige in de hele ruimte was? Misschien omdat het haar een soort broederlijk gevoel gaf dat ze lotgenoten waren, ze zaten immers allebei in hetzelfde schuitje: allebei als 'gevangenen' in de ziekenzaal, ze móesten er zijn, of ze het nou wilden of niet. Of misschien was het wel een tikkeltje dominantie die Alice wilde uitstralen: zij zat immers rechtop in de stoel, kon in principe weglopen als ze wilde, terwijl het meisje aan haar bed gekluisterd leek: precies zoals haar had de blondine enkele maanden geleden nog in de ziekenzaal gelegen. Verzwakt, moe, uitgedroogd - natuurlijk had ze het infuus in de arm van het meisje gezien.
Het grootste nadeel van een gesprek beginnen was dat ze het gesprek nu moest onderhouden en terug moest praten - mits haar gesprekspartner dat ook wilde. Misschien had ze haar poging tot een gesprek niet verstaan door de muziek op haar iPad of iPod of hoe dat elektronische ding ook mocht heten. Aandachtig keek Alice naar het meisje dat tot nu toe voorovergebogen op haar bed zat. Ze keek op; ze had haar dus zeker verstaan. En er kwam een begroeting van haar kant, die Alice met een klein glimlachje (het leek echter meer op een grimas) beantwoordde.
“Dus heb je een heel oud woordenboek in je kast staan of ben je gewoon heel oud?”
Waar kwam dat vandaan? Alice trok haar wenkbrauwen op in verbazing, om daarna meteen haar neutrale gezicht op te zetten. Ze moest zich niet laten kennen - vooral niet tegenover een vreemd meisje. Ze moest enkele seconden denken voordat ze realiseerde waar de opmerking van het meisje op gebaseerd was: sard. Natuurlijk. Dat ene kleine woord had haar verraden - en dat kon alleen als het meisje precies wist wat het woord betekende en dus ook iets van Oud-Engels wist: voor ieder ander zou het waarschijnlijk als een raar woord in een raar dialect klinken waar ze geen extra aandacht aan zouden besteden of hoogstens hun wenkbrauwen zouden fronsen. 'Waarschijnlijk ben ik een stuk ouder dan de meeste mutanten,' zei ze kalm, in het midden latend hoe oud ze eigenlijk was. 'Mag ik dan meteen aannemen dat jij dan ook de jongste niet meer bent?'