Everyone needs someone who looks after you.. &Walsh

code by *anna.

Het was niet direct in hem opgekomen dat hij andere mensen tegen het lijf zou kunnen lopen als hij die vlinder bleef volgen. Als hij er nu zo over nadacht was het niet meer dan normaal en kon hij zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Hij had ook makkelijk kunnen weglopen van zodra het meisje in zijn gezichtsveld verschenen was, maar zijn nieuwsgierigheid had het van zijn gezond verstand gewonnen. Zijn nieuwsgierigheid won het altijd van alles. Uit beleefdheid was hij toch maar achter de boom vandaan gekomen toen gezegd werd dat hij niet bang hoefde te zijn. Zijn ouders hadden hem dan misschien op vrij jonge leeftijd weggestuurd, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet goed opgevoed was. Walsh’ tanden zonken weg in zijn onderlip toen het meisje duidelijk maakte dat hij wel naast haar mocht komen zitten, zowel met het gebaar als met de woorden. Hij moest ooit over zijn verlegenheid heen komen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Zijn bruine kijkers focusten zich al snel op het papier toen het naar hem toegedraaid werd en onbewust zette hij een aantal stappen naar voren om het beter te kunnen bekijken. Hij had pas door dat hij naar voren was gekomen toen hij had bankje bijna raakte. Zijn wangen kleurden meteen rood en zijn lichaamstemperatuur steeg een stuk terwijl hij zijn hoofd in zijn nek legde om het meisje recht aan te kijken.

Voorzichtig zette hij een paar stappen opzij zodat hij op het bankje kon kruipen zonder de ander te hinderen. Nog altijd wat nerveus zwierde hij zijn benen heen en weer van zodra hij zat en keek vanuit zijn ooghoek naar het meisje, die zich op dat moment voorstelde als Lorise. “Walsh,” kwam er na een tijdje toch over zijn lippen terwijl hij zijn hoofd zo draaide dat hij haar rechtstreeks aankeek. Zijn lippen krulden om in een lichte glimlach terwijl hij zijn blik terug op het papier richtte. “Je kunt mooi tekenen.” Zijn stem klonk zachtjes terwijl hij zijn vingers in elkaar haakte en verder ging met het heen en weer zwieren van zijn benen. “Teken je veel?”

code by *anna.

Het was niet direct in hem opgekomen dat hij andere mensen tegen het lijf zou kunnen lopen als hij die vlinder bleef volgen. Als hij er nu zo over nadacht was het niet meer dan normaal en kon hij zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Hij had ook makkelijk kunnen weglopen van zodra het meisje in zijn gezichtsveld verschenen was, maar zijn nieuwsgierigheid had het van zijn gezond verstand gewonnen. Zijn nieuwsgierigheid won het altijd van alles. Uit beleefdheid was hij toch maar achter de boom vandaan gekomen toen gezegd werd dat hij niet bang hoefde te zijn. Zijn ouders hadden hem dan misschien op vrij jonge leeftijd weggestuurd, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet goed opgevoed was. Walsh’ tanden zonken weg in zijn onderlip toen het meisje duidelijk maakte dat hij wel naast haar mocht komen zitten, zowel met het gebaar als met de woorden. Hij moest ooit over zijn verlegenheid heen komen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Zijn bruine kijkers focusten zich al snel op het papier toen het naar hem toegedraaid werd en onbewust zette hij een aantal stappen naar voren om het beter te kunnen bekijken. Hij had pas door dat hij naar voren was gekomen toen hij had bankje bijna raakte. Zijn wangen kleurden meteen rood en zijn lichaamstemperatuur steeg een stuk terwijl hij zijn hoofd in zijn nek legde om het meisje recht aan te kijken.

Voorzichtig zette hij een paar stappen opzij zodat hij op het bankje kon kruipen zonder de ander te hinderen. Nog altijd wat nerveus zwierde hij zijn benen heen en weer van zodra hij zat en keek vanuit zijn ooghoek naar het meisje, die zich op dat moment voorstelde als Lorise. “Walsh,” kwam er na een tijdje toch over zijn lippen terwijl hij zijn hoofd zo draaide dat hij haar rechtstreeks aankeek. Zijn lippen krulden om in een lichte glimlach terwijl hij zijn blik terug op het papier richtte. “Je kunt mooi tekenen.” Zijn stem klonk zachtjes terwijl hij zijn vingers in elkaar haakte en verder ging met het heen en weer zwieren van zijn benen. “Teken je veel?”

code by *anna.

Zijn moeder had hem altijd al erg dicht bij haar in de buurt gehouden, ervoor gezorgd dat hem helemaal niets kon overkomen. Een van die methodes was om hem thuis te houden en zo min mogelijk in contact te laten komen met andere mensen. Hierdoor was hij het niet gewoon om zich tussen een hele hoop mensen te moeten wurmen en laten er nu een heleboel mensen op Genocha Island zitten. Hij kreeg er de rillingen van als hij er alleen nog maar aan dacht. De enigen die hem ooit hadden aangeraakt, waren zijn vader en zijn moeder en beiden waren niet hier op dit moment. Jean kon hij wel altijd vertrouwen en dat wist hij. De weg naar haar kantoor was al vanaf het begin in zijn geheugen geprint en hij wist dat hij er naartoe kon gaan wanneer hij maar wilde.

Het meisje was de eerste vreemdeling waar hij vrijwillig mee praatte. Het feit dat hij naast haar op het bankje was gaan zitten leek voor de meeste misschien niets, maar voor hem was het een enorme stap vooruit. Hij was nieuwsgierig en dat zorgde ervoor dat hij al wat meer durfde. Toen ze zichzelf voorstelde, ontspande hij ook al wat meer. Zijn vader had hem altijd gezegd dat een naam iets krachtigs was en dat je mensen meestal wel kon vertrouwen als ze zich spontaan voorstelden.

Vanaf het moment dat hij de tekening zag, gleed er een compliment over zijn lippen. Als je iets moois vond moest je dat altijd zeggen, dat zou de maker ervan zeker appreciëren. Zijn mondhoeken krulden om in een glimlach en de pretlichtjes begonnen vrolijk op en neer te dansen in zijn donkere kijkers toen hij antwoord kreeg op zijn vraag. “Mijn moeder schildert ook. Heel ons huis staat vol met haar schilderijen.” Bij de gedachte aan zijn moeder en het huis, zakten zijn mondhoeken terug een stukje naar beneden. Hij mistte zijn ouders, snapte nog altijd niet helemaal waarom ze hem naar hier gestuurd waren. Tot nu toe had hij nog geen leeftijdsgenoten gezien, dus waarom had hij dan wel moeten komen? “Voetbal, ik vind voetballen leuk.” Zijn oom had hem leren voetballen en ergens hoopte hij dat hij het hier ook zou kunnen doen.

code by *anna.

De geur van bloemen, het gefluit van de vogels en de vlinders die over rondvlogen, zorgde er bijna voor dat hij vergat dat hij alleen was, omringt door allemaal onbekende mensen. Zijn ouders waren niet meegekomen, hadden hem verteld dat ze daar niet thuis hoorden. Walsh was meegekomen met de schoolhoofden. Natuurlijk was hij in het begin best bang geweest, maar die twee mensen hadden zo lang op hem ingepraat en hadden gezegd dat alles wel goed zou komen. Ze hadden vanalles gevraagd en langzaam zijn vertrouwen gewonnen. Natuurlijk konden ze niet altijd aan zijn zijde blijven en hij kon moeilijk hele dagen in hun kantoren gaan doorbrengen. Vandaar dat hij naar buiten gegaan was, om de boel te verkennen en misschien nieuwe mensen te leren kennen. Ja, hij was nog steeds erg onzeker, maar hij kon moeilijk voor eeuwig blijven binnen zitten en mensen ontlopen, toch?

De gedachte aan zijn moeder zorgde ervoor dat de blije uitdrukking op zijn gezicht helemaal omsloeg naar een niet zo blije uitdrukking. Hij wilde dat ze hem terug konden komen halen en dat ze niet meer boos op hem waren. Het voorstel van Lorise zorgde ervoor dat hij zijn ouders voor even weer gehad en met ene hoopvolle blik in zijn ogen keek hij haar aan. “Echt?” Het zou geweldig zijn moest hij zelf een schilderij kunnen maken. Misschien kon hij zijn moeder zo trots maken. Ze was altijd al een geweldig goede schilder geweest en hij zou het geweldig vinden als hij haar een zelf gemaakt schilderij cadeau kon doen. Hij had er zelf nog nooit aan gedacht, waarschijnlijk omdat hij ook nog nooit had leren schilderen. “Dat zou leuk zijn.” De glimlach was in al zijn glorie teruggekeerd en de pretlichtjes dansten weer volop op en neer in zijn donkere kijkers.

Natuurlijk was voetballen het eerste waar hij opkwam toen er gevraagd werd wat hij graag deed Lorise had zijn onverdeelde aandacht vanaf het moment dat ze over haar mutatie begon. Zijn mond vormde een cirkel en voor een kort moment hield hij zijn hand ertegen voordat hij zachtjes lachte. Meer om haar gezichtsuitdrukking dan om haar mutatie. “Heb je dat ooit al gedaan?” Walsh was nieuwsgierig naar haar mutatie, net zoals hij nieuwsgierig was geweest naar Jean’s en Jamie’s mutatie. Walsh haalde zijn schouders op toen Lorise haar vraag stelde. “Ik weet het niet. Ik denk dat mama en papa boos zijn omdat ik de gordijnen in brand heb gezet… en het tafelkleed en het vloerkleed…” Hij had bijna alles dat brandbaar was wel al in brand gestoken in huis. Niet expres natuurlijk.  “Maar het ging per ongeluk. Ik deed het niet expres! Soms lijkt het gewoon alof ik zelf vlam lijk te vatten al ik heel boos of verdrietig of bang ben.  Papa zegt dat de dampen die vrijkomen ook giftig zijn, maar ik weet niet wat dat betekent.”

code by *anna.

Hij mistte zijn ouders, natuurlijk mistte hij zijn ouders. Walsh had altijd een redelijk goede band gehad met zijn moeder en zelfs met zijn vader had het redelijk snel geklikt toen deze weer op het toneel verscheen. Normaal dacht hij constant aan zijn ouders en aan het feit dat ze hem weggestuurd hadden alsof ze hem gewoon even niet meer hoefde te zien. Die gedachte maakte hem meestal ongelukkig, maar deze keer liet hij de gedachte aan zijn ouders zijn humeur niet verpesten en Lorise hielp hem er nog best goed mee. Het voorstel om een schilderij te maken zorgde er direct voor dat hij weer helemaal opfleurde en even aan iets anders kon denken. Hij was al meteen aan het fantaseren over hoe het er uit ging zien. Waarschijnlijk iets met veel kleurtjes sinds zijn moeder altijd al van veel en felle kleuren gehouden had. Voor de rest zou Lorise hem wel kunnen helpen met wat er op het schilderij moest komen, toch? Het zou leuk zijn als zij er ook iets zou kunnen opzetten, een of andere mooie tekening die hij dan zou kunnen inkleuren.

Hij lachte zachtjes toen Lorise vertelde dat ze haar mutatie wel eens op mensen gebruikt hard, maar al snel probeerde hij het geluid te smoren en legde hij zijn vinger op zijn lippen toen er gezegd werd dat hij het niet mocht doorvertellen. Snel schudde hij zijn hoofd om voor de zekerheid nog eens te laten merken dat hij het zeker niet ging doorvertellen. Hij vond het ergens wel spannend om een geheim te moeten bewaren, iets dat hij nog maar een keer voor zijn moeder had moeten doen. Hij was wel goed in het bewaren van geheimen hoor! Hij ging het echt niet doorvertellen aan iemand anders. Zijn arm viel langzaam terug langs zijn lichaam toen Lorise vroeg waarom hij hier was en de glimlach verdween langzaam van zijn gezicht. Hij vond het gewoon erg dat hij dingen had vernielt zonder het te willen Door hem had zijn moeder een heel aantal nieuwe spullen moeten kopen.

“Papa zegt dat ze hier wel zouden kunnen helpen. Ze hebben hem hier ook geholpen, een hele tijd geleden.” Walsh begon lichtjes met zijn vingers te spelen en richtte zijn bruine kijkers op zijn handen. Pas toen er weer een vraag werd gesteld, keek hij terug op. Of hij bang, boos of verdrietig was op dit moment? Misschien een beetje verdrietig, maar niet genoeg om de vlammen te doen oplaaien. Na een korte stilte schudde hij zijn hoofd. Voorzichtig schoof hij een beetje dichter naar Lorise toe om zijn hoofd daarna op haar schouder/arm te leggen. “Ik ben alleen een beetje moe.” Tot nu toe had hij gewoon nog niet erg veel slaap gehad. Op de een of andere manier duurde het altijd wel even voordat hij kon slapen in een nieuwe omgeving, maar hij was er zeker van dat het na een tijdje wel zou beteren.

code by *anna.