When your thoughts have taken their toll [+Julian]

Klik klik. Dat was het enige geluid dat de eeuwig durende stilte leek te verbreken. De jongen hield tussen zijn handen een camera die hij zo til mogelijk probeerde te houden, zodat de foto niet een grote wazige vlek zou worden. Fronsend keek hij op het kleine schermpje en schudde teleurgesteld met zijn hoofd toen de foto er niet zo uit kwam te zien zoals hij wilde. De bloem, wiens essentie hij had geprobeerd uit te beelden, leek heel anders op de foto dan hij in het echt was. Een echt doorzettertje was hij niet, dus gaf hij zijn hoop op een prachtige foto maar op en slenterde een beetje erg hopeloze naar een bankje, waar hij op neerplofte en zijn hand met een zucht door zijn haar haalde.
Het was het einde van de wereld niet, though, maar voor een moment had het wel zo geleken. Dit was eigenlijk gewoon een afleiding voor wat hij eigenlijk moest doen, zich in een van de vele sociale kringen zien te wurmen. Veel succes had hij niet goed, misschien een paar kleine overwinningen, maar achteraf elke ontmoeting vroeg hij zich weer af of hij het nou wel goed had gedaan of niet. Heel vaak hoorde hij niets meer van de mensen, die soms heel aardig over kwamen, maar soms ook weer zo afstandelijk leken dat hij zich liever op de plek zelf oprolde. Nu kon hij zichzelf wel redelijk beschermen als het aankwam op ruzie, daar had hij immers een mutatie voor, maar de gedachte dat er iemand hier rondliep die een pesthekel aan hem had, zou meer pijn doen dan een klap op zijn gezicht.
Oké wow, nu driven zijn gedachten weer die kant op waar hij juist niet naartoe wilde gaan. Raphael trok zijn benen op tot ze op het bankje stonden en sloeg zijn armen vervolgens er omheen en liet zijn kin op zijn knieën rusten. Zijn blik gleed langzaam af naar de bloem die hij had willen fotograferen en stilletjes gleden zijn handen toch weer af naar de camera, die hij op zijn knieën plaatste nu en het amuserende ‘klik’ geluidje liet horen dat het gelukt was om een foto te maken. Nieuwsgierig keek Raphael op het kleine schermpje en tot zijn verbazing bleek het nog een verbetering te zijn van de vorige foto ook!

TAGGED: A DEAR FLOWER  WORDS. 387. OUTFIT (X) (THE ONE ON THE LEFT).

THANK YOU FEDORA @ ATF AND SDS

Zonder dat hij het echt door had was er een kleine glimlach doorgebroken op zijn gezicht en wisselde hij steeds van foto. Naarmate hij dit meerdere keren herhaalde, overtuigde hij zichzelf er steeds meer van dat het een echte verbetering was. Toch was er iets van optimisme in zijn dag gekropen. Raphael kwam weer wat meer overeind en deed de camera uit, hij wilde liever de batterij niet helemaal leegzuigen, want op elk moment kon er wel een geweldige gelegenheid tevoorschijn springen die om een foto vroeg. De lens trok zich met een zacht zoemend geluidje weer terug en het schermpje werd zwart.
‘Lachen ze?’ Hij had wel iets van voetstappen gehoord, want elk geluid dat voortkwam uit deze tuin werd wel door hem opgemerkt, maar hij had gedacht dat het misschien iets anders was, omdat er voor een lange tijd een soort extra geruis achteraan kwam. Het geluid dat een staart bijvoorbeeld zou maken als deze op de grond zou hangen. Dus toen hij uit het niets werd aangesproken door iemand keek hij wat verbaasd op en hield zijn hand boven zijn ogen, zodat de zon zijn zicht niet zou belemmeren. Degene die hem had aangesproken kende hij niet, ook zijn stem kwam hem niet zo een, twee, drie bekend voor. “Ik hoop het, voor zover bloemen dat doen tegenover mensen.” De toon waarmee de vreemdeling tegen hem had gesproken had hem niet echt aangestaan, dus had hij het maar genegeerd, want wie was hij om daar iets over te zeggen?
“Ben je nieuw hier op school of kom je hier nooit?”

TAGGED: SARCASM BOY. WORDS. 263. OUTFIT (X) (THE ONE ON THE LEFT).

THANK YOU FEDORA @ ATF AND SDS