It's all in how you look at things || Dennimae

De bel van het laatste lesuur weergalmde door het lokaal.  Gehaast werden de spullen ingepakt, waarna de helft van de klas het lokaal uitstormden. Eén van de laatste die het lokaal verlaatte was Desert. 4 uurtjes hadden ze les gehad, waarom zou hij zich haasten? De dag duurde nog lang. Er was voldoende vrije tijd. Na zijn tas over zijn ene schouder te hebben gehangen, en de gitaartas over zijn andere schouder, begon hij zich een weg naar buiten te banen. Vandaag wist hij precies hoe hij die vrije tijd ging opvullen. Er ging niets boven een beetje tokkelen in de buitenlucht. Het was immers mooi weer. Geen reden om binnen te zitten. Bij het zien van de deur, begon hij automatisch sneller te lopen. Nooit was hij een persoon geweest dat zich graag binnen bevond. Als hij het voor het zeggen had, zou hij zelfs de lessen verplaatsen naar buiten. Toch besefte Desert dat hij niet klagen mocht. Voordat hij hier kwam, kon hij niet eens lezen. Was schrijven niets meer dan abracadabra. In zijn gemeenschap sloegen ze school over. Ze hielden zich bezig met henzelf. Hun eigen geluk. Hij gaf ze geen ongelijk, maar school was lang niet zo erg zoals sommigen het beschreven.  Ergens zou hij het nog wel gaan missen, wanneer hij oud genoeg was te vertrekken. Nadat Desert de deur had opengetrokken en naar buiten was gestapt, tikte hij de beige gekleurde cowboy hoed wat omhoog zodat enkele zonnestralen zijn huid ontmoette. Perfect.
Onwillekeurig wandelde hij een kant uit, daarbij zo af en toe naar de andere mensen op het plein bekijkend. Niet zozeer hoe ze eruit zagen, daar mocht hij geen commentaar op geven, maar bovenal wat ze aan het doen waren. Desert had een zekere interesse in mensen. Interesse naar hun karakter. Hun houding. Hun idealen, noem maar op. Even werd zijn aandacht getrokken door een klein groepje dat luidruchtig aan het kletsen waren, vervolgens sloeg de jongen rechtsaf, naar de tuin. Geen ziel te bekennen. Daar had hij vrede mee.  Langzaam liet hij de schooltas van z’n schouder glijden, waarna hij zelf in kleermakerszit op de grond ging zitten met de gitaartas op schoot. Zorgvuldig ritste hij die open, er een akoestische gitaar uit halend. Wellicht het enigste voorwerp dat hij het langste bezat. Teder gleden z’n vingers over de snaren, wat zachte tonen creëerde. Nog altijd zuiver. Glimlachend nam Desert de gitaar beter vast, begon hij ietswat twijfelend wat te tokkelen. Het duurde enkele minuten voordat dat getokkel veranderde in een daadwerkelijk nummer. Opgaand in het liedje bleef hij staren naar zijn bewegende vingers, daarbij twee personen niet eens opmerkend. Pas nadat de beige hoed ruw van zijn hoofd werd getrokken, keerde hij terug naar de realiteit. De laatste tonen zwierven weg terwijl Desert de twee rennende jongens nakeek. Met zijn hoed. ’Jullie hadden het ook gewoon kunnen vragen,’ mompelde hij nog na.

Gitaar cover

|| Dennimae ||