Het was een hele nieuwe wereld die open ging voor Lincoln, niet alleen was deze school om in te verdwalen, het had dan ook nog eens alles wat hij nodig had om zijn studies geneeskunde af te maken. En dat maakte het verblijf hier een heel stuk gemakkelijker. Hij was hier nu een week en hij had zich razendsnel kunnen aanpassen aan de nieuwe routine en gewoontes. Hij was het gewoon om in het bijzijn van andere mutanten te verblijven, maar deze hoeveelheid had hem toch even doen denken aan het “grotere doel”. Hij had altijd een zwak gehad om anderen te helpen, dat beter dan zichzelf want zelf had hij nog niet alles onder controle. Het was letterlijk een andere wereld die open ging, eentje die hij al kende maar dan weer niet volledig kende. Het had wel iets … een eiland vol mutanten, maar het maakte het anderzijds ook weer gevaarlijker. Want Lincoln had jaren gereisd, hij zag dingen, hoorde de geruchten en dit kon niet blijven. Maar voor de tijd zijnde … het voelde behoorlijk goed aan om in een maatschappij te leven waar niet iedereen je haatdragend aan keek.
Dat zorgde ervoor dat Lincoln in een extreem goed uitgerust modus buiten kwamen. Hij droeg een donker grijze jeans en een shirt met halflange mouwen en knoopjes ter hoogte van zijn borst. Zijn haar stond een beetje alle kanten op en over zijn schouder droeg hij een bruinleren schoudertas mee. Met zijn handen weg in zijn jeans wandelde hij het pad af naar de bloementuin. Met de les die hij er net had opzitten was dit niet alleen een moment van rust en ontspanning maar ook nog eens een extra begeleiding en passie. Je kon de geur van bloemen, kruiden en andere planten en bomen al van ver ruiken. Lincoln sloot zijn ogen en nam de geur op, nam alles op wat bij hem binnen stroomde. Het was bewolkt, hij had een jas over zijn schoudertas liggen voor het geval dat. Niet dat ze spraken van regen of onweer maar Lincoln was er altijd op voorbereidt.
In de tuin was het stil, buiten het gezoem van enkele bijen en het gefluit van vogels was er niet direct iemand te zien. Lincoln liet zijn tas zakken op één van de banken en trok er zijn cursus en tekenblok uit. Hij had zich ergens geplaats bij een blok met geneesachtige bloemen. Ja, Lincoln hield van geneeskunde, nee, hij zou het niet opgeven voor een oorlog of strijd. Hij hurkte neer voor een bloem en begon te schetsen, dat tot het daadwerkelijk begon te druppelen. Lincoln keek naar boven en fronste zijn wenkbrauwen. Hij stond op en keek naar de hemel, hoe goed kon hij het beïnvloeden? De kans was fifty fifty, hij kon het enkel erger maken of er daadwerkelijk wat zon door krijgen. Maar was het een risico om te nemen. De druppels werden niet dikker en ook niet sneller dus hurkte Lincoln weer neer en ging verder met schetsen …
Ze zat letterlijk met haar handen in haar haar, haar ogen terwijl op de klok gericht die net boven de deur van het klaslokaal hing. De deur waar ze oh zo graag door zou lopen om deze les te kunnen verlaten. Wiskunde.. Een luide zucht rolde over haar lippen, die ze onmiddellijk daarna op elkaar perste en hoopte dat de leerkracht het niet nogmaals gehoord had. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat ze een opmerking kreeg over haar houding tijdens de les wiskunde. Maar ze vond het zo oninteressant en ze begreep er amper iets van. Ongeduldig schuifelde heen en weer op haar stoel en keek in het rond, naar haar klasgenoten die bijna allemaal ijverig notitie aan het nemen waren van iets. Eloise trok een wenkbrauw op en keek in haar handboek. Waar ging het zelfs over?
De bel kwam als een verlossing en het was niet verwonderlijk dat ze als eerste het klaslokaal verliet. Haar voeten droegen haar automatisch naar de enorme tuin die grensde aan het schoolgebouw. Eloise nam een enorme ademteug toen ze de buitenlucht betrad en het voelde alsof alle spanning van afgelopen les uit haar lichaam verdween. Haar bedrukte blik maakte plaats voor een stralende glimlach, die voor velen aanstekelijk werkte. Dit was veel beter. Als ze wandelde, was dat sierlijk, alsof ze half huppelde, maar toch ook weer niet. Het geluid van de knerpende kiezelsteentjes onder haar voeten, van zo een dingen kon ze genieten, genieten van de kleine dingen in het leven, de visie waarmee haar ouders haar al die jaren hadden opgevoed.
Ze vroeg zich af waarom het vandaag zo rustig was in de tuin, normaal waren er altijd studenten die samen op de bankjes zaten en hier en daar een enkeling die huiswerk aan het maken was. Haar ogen speurde de omgeving af en haar mond vertrok een beetje, niemand… Eloise koos dan maar een bankje vlak aan een bloemenbak, zodat ze toch nog het geluid van de insecten rond zich heen had, ze haatte het werkelijk om in haar eentje te moeten zitten. Uit haar schoudertas haalde ze een Harry Potter-boek, dat was wat andere materie dan al die wiskundige formules. Een rilling ging door haar lichaam bij enkel de gedachte eraan en ze trok een gek gezicht.
Het duurde niet lang of er begonnen dikke druppen uit de lucht te vallen. Ze tuurde naar de hemel en zuchte zachtjes, het was niet dat Eloise vies was van wat regen, maar ze vond het minder leuk als de bladzijden van haar lievelingsboek nat werden. Het was om die reden dat ze het boek dichtsloeg en op haar schoot liet liggen, voor ze verder kon lezen moest ze iets doen aan die regen. Ze ademde diep in en uit en sloot haar ogen om zich beter te kunnen concentreren, ze had dit eerder gedaan, maar uiterste concentratie was wel een echte vereiste. Haar handen legde ze op haar knieën, met de handpalmen naar boven gericht. Uit haar handen kwamen dunne, bijna doorzichtige energetische sliertjes, die zich als een spiraal in elkaar wikkelden om een soort vollere schicht te vormen. Via die schicht stond Eloise in verbinding met de electrische stromingen die in de hemel ronddoolden. Haar vingers maakten een soort kriebelbeweging en heel langzaam dreven de wolken die boven Genosha Island hingen verder weg, waardoor de regen ook verdween.
Eloise stond nog steeds in verbinding met de lucht toen er opeens uit het bloemenperkje langs haar een hoofd opdook. Haar handen balde ze verschrokken tot vuisten, en op dat moment weerklonk er een enorme donderslag, gevolgd door een bliksemflits die zelfs op klaarlichte dag de hemel helemaal deed opklaren. De combinatie van de jongen die uit het niets opdook en de donderslag die ze had veroorzaakt deden haar nog eens extra schrikken. En de manier waarop, het was bijna komisch om te zien, ze greep naar haar borstkas viel half van de bank doordat ze letterlijk opsprong. ”Djeeeeeeeeezes…” riep ze lachend uit, wetende van zichzelf dat het er echt niet uit zag, de combinatie van haar manier van doen, de bliksemflits.. ”Oh sorry..” ze moest even op adem komen en zette zich weer recht op de bank om vervolgens de bloemenjongen aan te kijken, nog steeds half lachend. ”Dacht echt dat ik alleen was, had niet verwacht dat er hier achter me iemand in de bloemen zat te…” ze keek hem met een scheve grijns aan. ”..wat ben je eigenlijk aan het doen daar?” De lach bleef aanhouden, en ze wist even niet of het kwam doordat de situatie echt grappig was, of dat ze gewoon niet wist hoe ze zich moest gedragen. Het moest ook weer persé een jongen zijn…
Terwijl de druppels met een gestaag ritme naar beneden kwamen probeerde Lincoln zich te concentreren op de taak voor handen, zijn medische handboek uitbreiden met geneeskrachtige boeken. Ja, zo’n freak was hij nu eenmaal, iemand die graag alles tot in het detail verzorgde, zo moest je immers ook zijn met je patiënten. Niet dat hij het al veel verder had geschopt dan de eerste hulp tent bij de eerste geheime locatie voor mutanten waar hij was terecht gekomen. Maar daarvoor was hij hier, hier was het veiliger, rustiger en had hij genoeg tijd om zich te focussen op wat er voor handen lag. Hij was nog maar aardig op weg met de stengel van het witte bloemetje toen het net iets harder ging druppelen. Lincoln hield zijn potlood boven zijn blad en zuchtte hoorbaar maar beheerst. Hij keek naar de hemel en probeerde uit te zoeken of hij er iets aan moest doen of het gewoon aan zijn lot moest over laten. Zijn blik gleed naar zijn jas, daarom had hij er dus altijd eentje bij. Als hij het gewoon zo zou laten zou zijn dag en dat van een heleboel andere leerlingen in mineur eindigen … als het tenminste bij een simpele regenbui zou blijven. Maar ze hadden niet gesproken van storm weer … maar dan anderzijds, hij was niet de enige die het weer kon beïnvloeden, er waren vast nog mutanten.
Dus hij gaf het nog één kans. Hij boog zich weer vol concentratie op zijn werk, zijn schetsboek balanceerde op zijn knie terwijl hij gehurkt aan het werk was, een beetje verscholen tussen de andere planten rondom zich. Hij had geen idee hoe lang hij bezig was geweest met zijn schetsen, maar toen hij eindelijk uit zijn concentratie opkeek was het gestopt met regen. Hij keek op, van tussen de bloemen door en fluisterde een dankjewel voor de goden waar hij eigenlijk niet echt in geloofde. En dan was er die enorme donderslag en bliksemflits die de hemel deed opklaren, alsof die al niet klaar genoeg was, en de aarde deed beven. Lincoln schrok zo hard dat zijn schetsboek ervan in de aarde viel, met de geschetste kant uiteraard de aarde in. Hij wist zichzelf net nog met zijn handen af te drukken of zijn kleren hadden ook mogen geloven aan de zwarte vlekken die aarde nu eenmaal achter liet op je kleren. Hij nam even een moment om op adem te komen terwijl hij naar de hemel keek. Nee, dit was niet zijn fout, dit was niet zijn fout en dat bleef hij in zichzelf herhalen tot iemand luidop begon te vloeken.
Hij rukte zijn hoofd opzij en keek naar een meisje een beetje verder. Ze was aan het lachen, hij hoopte niet op de manier waarop hij hier zichzelf had weten te redden. Lincoln sprong soepel recht en veegde wat kleine restjes aarde van zijn broek terwijl hij zijn schetsboek opraapte en zich met een glimlach naar haar toe draaide. ‘Hey.’ Begroette hij haar tussen haar gelach door, het werkte aanstekelijk om eerlijk te zijn. Toen ze keek van waar hij kwam volgde er algauw een vraag. Hij hield zijn schetsboek op, waar enkel een hoop aarde op zat, hij veegde het er gehaast vanaf zodat je daadwerkelijk iets kon opmaken. ‘Was bezig aan mijn project geneeskunde.’ Legde hij uit. Zijn blik gleed weer naar de hemel voor hij naar haar terug keek. ‘Was jij degene die,’ hij knikte naar boven, eigenlijk hopend, want normaal had hij dat deel van zijn mutatie net iets beter onder controle. Maar ze voelde ook anders, als een gelijke, hij wist niet waarom hij dat gevoel bij haar had, maar het leek wel alsof ze beide dezelfde invloed hadden. Als zij het had gedaan dan was het waar, want hij kon ook delen van het weer beïnvloeden. ‘Ben bang dat het mijn schuld is en dat zegt enkel maar dat ik een stap achteruit heb gedaan in plaats van vooruit.’ Grinnikte hij met opnieuw een blik naar boven. De regen was in ieder geval gestopt, dat was een pluspunt. ‘Lincoln trouwens. En het spijt me, ik wou je niet doen schrikken.’ …
Met haar ogen nog lichtjes vochtig door de tranen van het lachen keek ze naar het schetsboek dat hij omhoog hield en er met zijn hand over wreef om de aarde eraf te vegen. Waarschijnlijk had hij net zoals zij haar boek had laten vallen, ook zijn schetsblok laten vallen toen hij verschrok van de donderslag en bliksemflits die Eloise per ongeluk had veroorzaakt. ‘Was bezig aan mijn project geneeskunde.’ Eloise kneep haar ogen lichtjes samen om naar zijn schets te kunnen kijken, maar omdat ze nog redelijk ver van hem af zat, kon ze niet goed opmaken wat het was, al verwachtte ze dat het een soort geneeskrachtige bloem of plant zou zijn, waarom zou iemand anders zich tussen de bloemen ‘verscholen’ houden. Ze boog lichtjes voorover om haar boek, die eveneens als zijn schetsblok de grond had gekust, weer op te rapen en weg te steken in haar tas die langs haar op de bank stond. ‘Ben bang dat het mijn schuld is en dat zegt enkel maar dat ik een stap achteruit heb gedaan in plaats van vooruit.’ Eloise wierp net zoals hem een blik naar de hemel, waar nu geen wolkje meer te bespeuren was en streek door haar haren. ”Geen zorgen, ik heb ervoor gezorgd dat de regen stopte.” En met die woorden keek ze naar de jongen, die zich op dat moment voorstelde als Lincoln en zijn excuses aanbood voor het laten schrikken. ”Ik heb jou evenzeer laten schrikken door die donderslag.” zei ze met een scheve lach op haar gezicht. ”Maar wat bedoel je met ‘een stap achteruit in plaats van vooruit?” Ze stond op en wandelde naar de jongen toe, terwijl nog even piepend naar zijn schetsblok in zijn hand.
”Ik ben Eloise trouwens, maar je mag me ook Spark noemen.” Haar blauwe ogen liet ze even over zijn gezicht glijden, te verlegen om ook de rest van zijn lichaam eens te bekijken. Bijna enthousiast stak ze zijn hand naar hem uit om hem te schudden en opeens voelde ze hoe de binnenkant van haar hand begon te knetteren toen ze haar hand in die van hem legde om hem te schudden. Een kleine elektrische schok schoot door haar hand en verwoed trok ze hem terug en keek ernaar terwijl ze met haar vingers bewoog. Verward keek ze hem aan, ze was er namelijk honderd procent zeker van dat ze haar elektrisch krachtveld had uitgeschakeld toen ze haar hand naar hem uitstak, maar toch had ze zelf – en misschien hij ook – een elektrische schok gehad. Ze begreep er niets van en fronste haar wenkbrauwen. ”Sorry, ik begrijp er niets van..” En toen schoot er een zekere gedachte bij haar te binnen, hij die zei dat hij bang was dat hij het weer had doen veranderen, dus hij moest die kracht bezitten, maar ook de elektrische schok, die niet van Eloise afkomstig was, maar dus misschien wel van Lincoln. Of het was een soort van reactie doordat ze elkaar aanraakte. ”Of misschien begrijp ik er wel iets van!” Ze hield haar handen op haar rug en vlocht daar een beetje nerveus haar vingers in elkaar, al verdween haar glimlach geen seconde van haar gezicht. ”Heeft je mutatie iets met het beheersen van elektriciteit te maken?” vroeg ze toen nieuwsgierig, maar op een beleefde manier. Het kon bijna niet anders, nu ze korter bij hem stond voelde ze dat hij anders 'aanvoelde' dan andere mutanten waarmee ze hier al gesproken had. Het voelde alsof hij op eenzelfde niveau met haar zat, ook al kon ze niet goed begrijpen hoe zoiets mogelijk was.
Ze had blijkbaar harder gelachen dan dat hij had voor gehouden. Haar glimlach was nog steeds stralend en groot maar aan de weggevaagde tranen kon hij zien dat ze zich echt volledig had gegeven in het lachen. Lincoln was waarschijnlijk zo in “shock” dat haar lach hem niet eens was opgevallen. Ze keek naar de schets, Lincoln keek er zelf ook naar. Zijn tekenkunsten waren niet zo heel goed maar ze waren goed genoeg voor hem en voor wat hij ermee wilde doen. Hij kraste zijn vinger over het papier om zo de laatste beetjes vuil weg te krijgen voor hij het tegen zijn borst drukte en zich volledig op haar richtte. Ze had de regen doen stoppen, dus ze kon het weer beheersen, net als hem. Alleen gingen de positieve dingen als zon en regen stoppen nog een beetje moeizaam bij hem. ‘Verklaard een hoop.’ Greens hij bij haar opmerking over de donder. Dus ze kon het ook, net als hem. Leuk … zo’n soortgenoot tegen komen, misschien had ze meer antwoorden en was ze er beter in dan hem. Misschien kon hij nog iets leren van haar.
Bij haar vraag haalde hij zijn schouders op en legde zijn schetsblok op zijn schoudertas vlakbij. ‘Ik zou achteruit gegaan zijn op mijn controle over dit,’ hij wees kort naar de hemel voor hij verder ging. ‘Als het zo spontaan zou optreden. Het gebeurd niet veel meer bij me, dus dat is de stap vooruit. Achteruit zou zijn als het wel mijn schuld zou geweest zijn.’ Hij hield zijn hoofd schuin en nam haar even onderzoekend op. ‘Wat het niet was.’ Het was niet kwetsend bedoel, een beetje plagend misschien. Lincoln had altijd wel ergens een beetje humor over voor zo’n opmerkingen. Ze stelde zich voor als Eloise, maar hij kon haar ook Spark noemen. De grijns op zijn lippen werd enkel maar breder door die benaming. ‘En mij noemen ze Sparkplug of Cole.’ Verklaarde hij de glimlach van jewelste op zijn gezicht. Ze was echt als hem, dit kon geen toeval zijn. Ze stak haar hand naar voor en op het moment dat ze elkaar raakte sprong er als het ware een vonkje over. Ze was er verbaast door, Lincoln ook maar niet om het vonkje. Hij had het wel vaker dat zijn elektriciteit zich overzette, hij had het nog niet volledig onder controle. Hij was wel verbaast over het gevoel, de normaliteit waarmee de elektriciteit zich had over gezet, alsof het ook een deel van haar was.
Het duurde even voor haar kwartje viel. Lincoln nam haar aandachtig op, de glimlach was niet van zijn lippen geweken. En toen ze het wist en hem erover aansprak knikte hij langzaam instemmend met zijn hoofd. ‘Ik beheers elektriciteit, althans, met momenten. Maar ik ben zelf ook altijd elektrisch geladen om het simpel te zeggen. Ik kan de moleculen in mijn lichaam laden, sturen en beheersen. Het is niet hetzelfde als elektriciteit, het is meer statische elektriciteit.’ Probeerde hij zo goed mogelijk uit te leggen. Hij haalde zijn hand door zijn haar en schudde zachtjes verwonderd zijn hoofd. ‘Jij ook, neem ik aan? Je lichaam nam het zo normaal op.’ Wees hij naar haar hand, het hand waarmee ze het zijne had geschud. ‘Als het zo is, wij zijn voorbestemd elkaar tegen het lijf te lopen.’ Glimlachte hij uitnodigend …
‘Verklaard een hoop.’ Sprak hij tegen haar, en aan de manier waarop was echt te zien alsof hij opgelucht was, opgelucht dat hij er niet door ‘achteruit was gegaan.’ Hij stak zijn schetsblok weg in zijn schoudertas en keek er nog een laatste keer naar voor dat de tekening verdween. En daarna volgde zijn verklaring, die ze nog niet steeds helemaal begreep omdat ze geen idee had wat zijn mutatie was, al had ze wel een vermoeden. Daarna zei hij nog op een plagerige manier dat het dus niet zijn ‘schuld’ was dat het weer was veranderd en Eloise trok een wenkbrauw in de lucht terwijl ze een grijns op haar lippen deed verschijnen en haar armen over elkaar sloeg. ”Als je wil laat ik het terug beginnen regenen hoor.” Zei ze op een plagerige manier terug en liet zacht lachend haar armen weer uit elkaar glijden en hield ze langs haar lichaam, niet goed wetende wat ermee te doen.
Op het moment dat ze hem haar Alias meedeelde, leek hij een nog bredere grijns op zijn lippen te krijgen, waardoor Eloise automatisch ook breder begon te glimlachen. Maar wat was er zo speciaal aan haar bijnaam, waardoor hij zo een blije blik opzette? ‘En mij noemen ze Sparkplug of Cole.’ De glimlach verdween van Eloise haar gezicht en maakte plaats voor een verraste uitdrukking, waarbij haar helderblauwe ogen groter werden. ”Sparkplug.” Herhaalde ze zijn woorden, als teken dat ze erover nadacht. Dáarom had hij zo staan grijnzen, omdat zijn alias verdomd veel op dat van haar leek, en maar 1 ding kon betekenen. Het was op dat moment dat de vonk op hun handen overschoot en Eloise kort terugdeinsde ter verschrikking en haar hand vol ongeloof inspecteerde… Ze merkte hoe Lincoln haar stond aan te kijken, met nog steeds dezelfde stralende glimlach op zijn gezicht, het voelde bijna alsof hij haar observeerde. ‘Ik beheers elektriciteit, althans, met momenten.’ Haar mond viel lichtjes open, maar dat maakte al snel plaats voor een enorme glimlach waarbij haar ogen een enthousiaste fonkeling kregen. Hij vertelde dat hij electrisch geladen was, doordat hij de moleculen in zijn lichaam kon beheersen en zo op de een of andere manier een soort van statische elektriciteit kon opwekken. Het was anders dan hoe Eloise haar mutatie te werk ging, maar toch. Ze zaten op hetzelfde niveau, net zoals ze had aangevoeld. ”Dat is geweldig, verklaard een hoop voor mij.” zei ze lachend en moest denken aan hoe hij dat ook had gezegd.
Ze volgde hem nauwlettend met haar ogen toen hij zijn hand door zijn haar haalde en merkte ook een soort van verwonderde, opgewekte blik in zijn ogen. [/i] ‘Jij ook, neem ik aan? Je lichaam nam het zo normaal op.’[/i] Eloise knikte enkele malen vlug naar elkaar en perste haar lippen op elkaar terwijl ze er zachtjes op beet. ”Ja!” De blije ondertoon in haar stem was duidelijk hoorbaar en ze stond te wiebelen op haar voeten, zonder dat ze het zelf doorhad. ”Mijn mutatie is dat ik elektriciteit kan beheersen, dus manipuleren eigenlijk. Mijn lichaam produceert het zelf in kleine mate, maar ik kan ook gemakkelijk grotere hoeveelheden opslaan, afkomstig van andere elektrische bronnen.” Ze keek naar haar eigen hand en daarna naar die van hem. ”Uit stopcontacten bijvoorbeeld, of zoals net toen ik het van jou overkreeg toen we elkaar de hand schudde.” Even kwam er een fronsje op haar voorhoofd te staan. ”Ook ooit van een bliksemflits, maar dat is niet afgelopen zoals verwacht.” De frons verdween weer van haar voorhoofd en lachend haalde ze haar schouders op. Als hij er meer over wilde weten dat mocht hij gerust erachter vragen. Eloise was iemand die geen problemen had met spreken over haar verleden, integendeel. Ze had fouten gemaakt, maar ze was er op een vreemde manier trots op, want het had haar gebracht waar ze nu stond. ”Het lijkt inderdaad alsof dit voorbestemd was.” zei ze op een verlegen manier en hield haar armen weer op haar rug, waar ze haar vingers zenuwachtig in elkaar kon vlechten zonder dat hij het zag. ”Maar, aangezien je bang was dat jij de regen had doen stoppen, mag ik daaruit opmaken dat je in staat bent om het weer te beïnvloeden?” Ze keek even naar boven en moest grinniken. ”Ik kan niet alle aspecten beïnvloeden, alleen hetgeen met electrische ladingen te maken heeft.” Ze keek Lincoln weer aan en merkte dat ze heen en weer aan het wiebelen was, waarmee ze dan onmiddellijk stopte. ”Alles wat met de wolken te maken heeft, dus regen, storm, donder, bliksem…” Met ogen waarin oprechte geïnteresseerdheid te zien was, keek ze hem aan en wachtte tot zijn stem weer weerklonk, die ze best aangenaam vond om naar te luisteren.
Alles in haar werkte aanstekelijk voor Lincoln. Het was of er precies altijd een zekere vrolijkheid om haar heen hing. Ondanks dat hij haar nog maar wat? Twee minuten kende wist hij dat ze altijd moest lachen in haar leven. Het kon ook haast niet anders, de vitaliteit in haar lichaam en gezicht spatte ervan af. Het was mooi om zoiets levendig te zien als haar in een toch wel donkere wereld. En Lincoln had zijn portie duister gehad dus hij apprecieerde wat tijd met iemand als haar, het deed hem zelf ook een beetje herleven. Niet dat hij ooit “niet leefde”. Haar plagende antwoord deed hem gelijk glimlachend fronsen terwijl hij kort naar de hemel keek. ‘En ik kan het even snel terug doen stoppen.’ Beloofde hij haar bijna plechtig. Het zou hem lukken, min of meer. Voor hem was, het weer regelen, een beetje complexer, het vraagde meer oefening maar hij had ook meer dan één mutatie om zich zorgen om te maken.
Toen ze zijn alias herhaalde zag hij het in haar ogen verbazing zag. Op een school van over de honderden mutanten … hoe vaak kwam het voor dat je net dezelfde persoon vond met dezelfde mutaties als jezelf? Tien procent kans? Minder misschien. Dat ze elkaar net hier troffen was gewoon geluk ofwel “het lot” zoals zo velen gelovigen het zouden benoemen. Het klonk best herkenbaar, ondanks dat hij in lange tijd niet meer Sparkplug genoemd was, klonk het voor hem aangenaam in de oren. Misschien zou hij er terug een gewoonte van moeten maken. Hij was hier tenslotte op een eiland vol mutanten met bizarre namen, niemand die zou omkijken naar zijn naam. Hij had Eloise uitgelegd wat één van de vele dingen was die hij kon en hij zag dat alle puzzelstukjes bij haar op zijn plaats vielen. Haar ogen straalden van enthousiasme, ze moest haast even blij zijn als hem. Het was heel wat voor Lincoln om over zijn mutatie te praten, maar bij haar ging het haast vanzelf. De oorzaak was waarschijnlijk de gelijkaardigheid van hun mutaties, dit was echt geweldig. En geweldig was zacht uitgedrukt.
“Ja!” Het was er zo vol blijdschap en enthousiasme uitgekomen dat Lincoln moest grinniken. Ze knikte heftig, beet op haar onderlip … alles was bij haar puur energie, positieve energie die zich bijna naar Lincoln uitstrekte om ook hem aan de haak te slaan. Hij probeerde zich te herinneren wanneer hij voor de laatste keer een vrolijk persoon had gezien voor hij hier kwam … hij moest er langer over nadenken dan hij had verwacht. Al zijn aandacht ging terug naar Spark toen ze begon te vertellen wat haar mutatie was. Zoals hij had gedacht elektriciteit, net als hem. Hij had het nog nooit geprobeerd, elektriciteit opslaan door het uit een toestel of kabel te zuigen. Dat deel van zijn mutatie had hij nog niet volledig onder controle, was er eigenlijk iets dat hij volledig onder controle had? ‘Wauw, ik neem ook elektriciteit van toestellen en dergelijke af maar dat is het voorlopig, opslaan lukt me niet.’ Het was er uit nog voor hij erover kon nadenken. Lincoln sprak niet vaak over zichzelf, hij was altijd te druk bezig met anderen. Bij haar vraag over het weer keek hij automatisch naar boven en knikte grijnzend. ‘Net als jou enkel, stormen, regen, sneeuw, alle negatieve dingen om het zo te zeggen.’ Hij knipoogde en wees kort uitnodigend naar het bankje terwijl hij zelf ging zitten. ‘Mijn mutaties zijn afkomstig van een groter geheel, ik ben een Thunderbird, geen idee of je ooit van het mythische wezen hebt gehoord,’ hij zweeg even en schudde kort zijn hoofd. ‘Het is een gigantische vogel die alle aspecten van stormen tot elektriciteit beheerst. Niet veel soeps.’ En daar had hij gelogen, het was zeker ook niet zijn meest favoriete onderwerp. Zijn blik gleed naar haar boek van Harry Potter en de grijns was gelijk weer verschenen. ‘Wie is je favoriete karakter?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Wie had nou niet Harry Potter gelezen? …
Het viel Eloise op hoe haar hart bonkte, alsof hij elk moment uit haar borst kon springen, ze was enthousiast, verrast en bovendien was Lincoln allesbehalve een onaangename verschijning. Ze knipperde met haar ogen en schrok lichtjes op uit haar gedachten toen zijn stem weerklonk. ’ Wauw, ik neem ook elektriciteit van toestellen en dergelijke af maar dat is het voorlopig, opslaan lukt me niet. Ze toverde een zoet glimlachje op haar gezicht en legde haar lange haren over een schouder. ”Gewoon in de buurt staan is voldoende, ik kan het via geleiding door de lucht overnemen. En wat betreft dat opslaan, dat is ook niet onbeperkt hoor, er zit een limiet op.” Ze trok een gespeelde pijnlijke grijns. ”En als ik die limiet overschrijd, dan heb ik het wel geweten.” Ze wapperde even met haar hand, als teken dat het niet niets was wanneer ze dat laatste aan de hand had. Ze moest denken aan het litteken dat haar rug ‘versierde’ en haalde haar schouders kort op. ”Maar zoals ze zeggen: Uit fouten leert men.” Ze knipoogde lachend. ‘Net als jou enkel, stormen, regen, sneeuw, alle negatieve dingen om het zo te zeggen.’ Haar ogen fonkelden, hij was werkelijk net zoals haar en dat vond ze fantastisch, misschien konden ze in de toekomst elkaar dingen leren of elkaar helpen om beter te worden in het beheersen van hun mutaties. Bij dat laatste, de controle over haar mutatie, zat Eloise al op het ‘hoogste’ niveau. Ze had alles onder controle en kon blindelings vertrouwen op hetgeen ze deed, maar ervaring opdoen kon nooit kwaad. ”Die dingen zijn niet altijjjjjd negatief.” sprak ze op een opgewekte manier. ”Hoe leuk is naar een storm luisteren als je in bed ligt? En de regen op je raam horen roffelen terwijl je zelf lekker warm onder de dekens ligt.” Ze kon het zich al zo voorstellen en kreeg een nog bredere glimlach op haar gezicht. ”Oh, of lange wandelingen in de sneeuw!” Naarmate ze meer vertelde werd haar manier van spreken blijer en blijer. ”Zo lang totdat je voeten helemaal verkleumd zijn en je ze voor de haard weer moet ontdooien.” Ze beet weer kort op haar lip om zichzelf terug te temperen. Ze dacht ook aan romantisch kussen in de regen, maar dat hield ze toch maar voor zichzelf. ”Maar je mag je eigen mening hebben natuurlijk!” vulde ze nog verlegen aan, beseffende dat ze misschien wat opdringerig was overgekomen. Ze wou zijn mening niet afkraken, als hij die dingen negatief vond, dan was dat even oké, iedereen had namelijk recht op zijn eigen mening.
Met zijn hand gebaarde hij naar het bankje waar Eloise al reeds op had gezeten en met een dankbaar knikje nam ze plaats langs hem, al liet ze wel voldoende afstand. Haar tas zette ze op de grond en nam haar Harry Potter boek even terug op haar schoot voordat ze besefte dat dat maar een vreemd zicht was en het opnieuw bovenop haar tas legde. ‘Mijn mutaties zijn afkomstig van een groter geheel, ik ben een Thunderbird, geen idee of je ooit van het mythische wezen hebt gehoord,’ Eloise hield haar hoofd lichtjes scheef en haar blik sprak boekselen. ”Nog nooit van gehoord.” mompelde ze op een rustige, geïnteresseerde manier en keek naar hoe Lincoln zijn hoofd schudde, precies als teken dat hij wel verwacht had dat ze dat niet kende. ‘Het is een gigantische vogel die alle aspecten van stormen tot elektriciteit beheerst. Niet veel soeps.’ Ze trok haar ogen groot open en liet haar mond een ‘wow’ beweging maken zonder dat er klank bij zat. ”Niet veel soéps?” Ze trok een wenkbrauw op en lachtte. ”Komaan Lincoln, dat is echt geweldig.” Ze schudde ongelovig haar hoofd en glimlachte van oor tot oor. ”Ik heb hier al veel shapeshifters gezien, maar zoiets als jij? Wauw gewoon..” Ze staarde even naar de hemel en probeerde zich voor te stellen hoe hij eruit zou zien, als hij in zijn thunderbird vorm door de lucht zweefde. Het was alsof hij daarna probeerde om van onderwerp te veranderen door te beginnen over het Harry Potter boek dat op haar tas lag en ze vond het wel jammer dat het gesprek opeens zo een wending kreeg. Maar ze had er zeker begrip voor, ze wist namelijk het achterliggende verhaal niet en het kon goed zijn dat Lincoln liever niet te diep inging op zijn mutatie. Voor Eloise daarintegen was dat geen probleem, als hij wilde vertelde ze hem haar hele levensverhaal en alle ups en downs die ze met haar mutatie had meegemaakt. Maar niet iedereen was zoals haar, waar ze alle respect voor had. ”Sowieso Sirius Black!” zei ze met een glimlach die haar tanden ontblootte. ”Hij is ook een shapeshifter.” Ze knipoogde een tikkeltje speels naar hem, nogmaals als teken dat ze het echt een enorm fascinerende mutatie vond. Al wist ze wel niet welke ‘spelregels’ er voor hem aan vast hingen.
Hij stelde de vraag niet, het was meer een understatement van zijn eigen grenzen in het “elektriciteit” mutatie-gebeuren of ze was er al meteen met een uitleg, een manier waarop ze probeerde uit te leggen hoe het ongeveer werkte voor haar. Hij had geen idee of het hetzelfde zou zijn maar dan anderzijds, wat zou er anders aan zijn? Ze kon het via de lucht overnemen, dat had hij zelf nog niet geprobeerd. Lincoln was al jaren zo druk bezig met anderen te helpen zowel met mutaties als op geneeskrachtig vlak dat hij amper aandacht aan zichzelf schonk. En eigenlijk had hij het wel nodig, dat beetje aandacht aan zichzelf, want hij was nog steeds een ongeslepen diamant. Dus hier komen was misschien niet zo’n slecht idee geweest, op honderd mogelijke vlakken niet. ‘Je leert meer uit fouten dan uit winst,’ hij zweeg even en probeerde naar een situatie te zoeken waar hij daadwerkelijk iets groots geleerd had uit een winst, iets positief. Maar hij vond niet meteen iets. ‘Zo denk ik er in ieder geval over.’ Hij knipoogde terug. Meer omdat het een slechte gewoonte van hem was om de dingen te kopiëren van een ander, gebaren, handelingen. Hij had altijd geleerd door de observeren maar ook door gedrag over te nemen. Dat Eloise die positieve energie om haar heen had hangen was ook heel erg positief voor hem.
Ze bleef maar ratelen, van de storm tot de verkleumde voeten en Lincoln bleef haar stil observeren terwijl hij aandachtig luisterde. ‘Als jij verkleumde voeten geweldig vind, ga je gang. Ik ben niet zo fan van verkleumde voeten, of sneeuw.’ Gaf hij toe. Hij had een hele lange tijd in Polen doorgebracht, soort van uitwisselingsproject, en hij vond de tijd daar verschrikkelijk. In wel honderd laagjes aan kleding en soep die de ene moment warm was en de andere moment bijna aan je tong zat vast gevroren, zo leuk was het daar. Maar anderzijds had Lincoln al zoveel gereisd, dat een plek als Polen toch iets speciaals had gehad, ondanks de kou. Toen ze gestopt was beet ze weer op haar lip, Lincoln’s blik gleed er kort naar toe voor hij haar weer aan keek. ‘Maar luisteren naar een storm vind ik geweldig, rennen in de regen na een zwoele dag, luisteren naar oeroude krakkende muziek, buiten zitten in het donker en luisteren naar de krekels.’ Hij haalde zijn schouders op en keek enthousiast opzij naar haar. ‘Er is zoveel mooi aan de natuur, aan de wereld in zijn rauwe vorm.’ En hij kon het weten, hij had het amazonewoud gezien, hij had de tempels in India gezien met zijn tijgers en de monniken, hij had op de Eiffeltoren gestaan en geschreeuwd in het niets. ‘Je zou de wereld mooi vinden.’ Zei hij stilletjes nadat hij een tijdje dromerig voor zich uit had zitten kijken.
Dat ze het niet-veel-soeps-deel afkeurde had hij eigenlijk moeten zien aankomen. Ze was zo positief over alles dat er volgens Lincoln amper iets negatiefs in haar wereld kon zijn. Ze was een echte optimist, een rasechte optimist. ‘Je bent me wel de optimist.’ Zei hij er vlak achter terwijl hij haar woorden aan hoorde, was het maar zo simpel. Het was het enige deel van zichzelf waar hij weinig controle over had, zijn Thunderbird was vooral instinctief ingesteld dus alles wat bedreigend aan kwam voor hem was een opening tot aanvallen. En de stormen die de vogel met zich mee bracht … het eiland zou het voor even zwaar te verduren krijgen.
Sirius Black, haar favo Harry Potter karakter was gewoon Sirius Black. Hij staarde haar met lichtjes open mond aan en schudde dan lachend zijn hoofd. Zij moest haast wel de vrouwelijk versie van hem zijn of hij de mannelijke versie van haar, hoe kon je anders zo op een totale vreemdeling lijken. ‘Ik ook, sowieso Sirius. Al vind ik Lupos ook best geweldig.’ Lincoln was op het bankje gaan zitten en zette zijn schoudertas op de grond. ‘Ik vond het zo rot dat hij uiteindelijk sterft, Sirius.’ Hij schudde zijn hoofd en haalde zich het moment voor dat hij dat deel las, zijn hart was voor even gebroken. Ookal was het maar een personage, maar iemand die van zo diep kwam, even geluk kende en dan weer stierf, het was gewoon niet eerlijk. ‘Ik ben een shape shifter maar ik lijk niet op Sirius, meer op Lupos, ik kan het dier moeilijker onder controle houden dan Sirius kan in de reeks.’ Hij wees naar het boek, kort. Eloise gaf hem praktisch de woorden in de mond, gewoon dat optimisme, die onschuldigheid, Lincoln ging er automatisch van beginnen praten. ‘Meer instinctiever, om het beter te verwoorden.’ Het was niet dat hij er geen controle over had, het was gewoon heel moeilijk. Waar kwamen anders sommige zware stormen vandaan? …
Ze bekeek hem met haar opvallend helderblauwe ogen. Ze keek en ze zag, kreeg het gevoel dat ze hem kende, maar tegelijkertijd ook weer helemaal niet. Lincoln was een intrigerend persoon, daar was ze zich nu al bewust van. Zijn kalme uitstraling, maar tegelijk ook die goedheid, zijn geïnteresseerde houding naar haar toe maar ook naar de planten die hij zojuist had zitten schetsen. Hij was gedreven in hetgeen hij deed, dat was iets wat zelfs een blinde zou zien. ‘Je leert meer uit fouten dan uit winst.’ Eloise knikte en glimlachte hem lichtjes toe terwijl ze hem zag nadenken. Hij bezat een zeker wijsheid, al wist ze niet goed hoe of waar ze die net bij hem moest plaatsen, bij hetgeen hij deed tussen de planten, of bij zijn mutatie. ”Het is niet altijd rozengeur en maneschijn.” zei ze met ophalende schouders en keek kort naar het bloemenperkje waar hij net langs had gezeten. ”Maar we komen er sterker uit.”
Ze moest lachen toen hij haar voorbeeld van verkleumde voeten aanhaalde en schudde kort haar hoofd. ”Het is niet dat ik van verkleumde voeten hou.” sprak ze hem blij toe en wiebelde kort met haar tenen. b] Net zoals hij zojuist had moeten nadenken, moest zij dat nu ook. ”Een lange sneeuwwandeling maak je meestal niet in je eentje.” zei ze toen opeens lichtjes verlegen en wendde haar blik af. Lincoln zou haar wel begrijpen, ook al was ze niet in staat om verder te vertellen. Het voelde als een verlichting toen ze zijn stem weer hoorde en het korte moment van stilte – wat voor haar een eeuwigheid leek - doorbrak. Hij haalde een ander voorbeeld naar boven, iets dat haar positief verraste aangezien hij er dan actief over had moeten nadenken. ‘Maar luisteren naar een storm vind ik geweldig, rennen in de regen na een zwoele dag, luisteren naar oeroude krakkende muziek, buiten zitten in het donker en luisteren naar de krekels.’ Eloise sloot voor een fractie haar ogen terwijl hij vertelde en kon bijna de krekels horen tsjirpen, de bomen heen en weer horen waaien in de storm en de koele regendruppels op haar huid voelen vallen. Hun enthousiaste blikken kruisten elkaar en deed Eloises tanden zichtbaar worden terwijl ze lachte. ‘Er is zoveel mooi aan de natuur, aan de wereld in zijn rauwe vorm.’ Ze zuchtte gelukzalig, zijn manier van vertellen samen met zijn stemgeluid was bijna fascinerend om naar te luisteren. ‘Je zou de wereld mooi vinden.’ Eloise betrapte zichzelf erop dat ze net zoals hem een dromerige blik in haar ogen had staan, maar in de plaats dat ze voor zich uit had zitten staren zoals Lincoln dat had gedaan, had ze naar hem zitten staren. ”Ik denk het ook.” Bevestigde ze zijn gedachten en streek met beide handen over haar bovenbenen. ”Ik zou graag meer van ongetemde natuur zien.” sprak ze hem toe en vlocht nu haar vingers in elkaar terwijl ze besefte dat ze eigenlijk nooit buiten Canada was geweest. Behalve hier op Genosha dan.
‘Je bent me wel de optimist.’ Eloise haalde verlegen lachend een hand omhoog en krabde aan de loshangende hals van haar trui. ”Ik zie gewoon geen nut in verdrietig zijn en bij de pakken te blijven zitten.” gaf ze eerlijk toe en ademde eenmaal diep in. ”Er zijn zoveel mensen in de wereld die geen kansen hebben of krijgen.” Ze liet haar blik even glijden over de weinige wolken die nog in de lucht hingen. ”Wij daarintegen, wij hebben een éxtra kans gekregen om iets van ons leven te maken. Wij hebben mogelijkheden Lincoln.” Terwijl ze zijn naam uitsprak keek ze hem weer aan. ”Mogelijkheden die niet op een hand te tellen zijn, misschien zelfs niet op twee.” Ze trok een scheve glimlach op haar lippen en staarde diep in zijn zachte ogen die een vertrouwd gevoel gaven. ”We zijn geen monsters, er zijn alleen mensen die van die gedachten af moeten.”
Eloise kreeg een half lachende, half vragende blik op haar gezicht toen hij haar zowaar met open mond aanstaarde. Ze veegde met de achterkant van haar hand over haar wang, bang dat er iets vies op haar gezicht hing of wist ze veel wat anders. Ze stond net op het punt om te vragen wat er aan de hand was, voordat hij begon over Harry Potter. ‘Ik ook, sowieso Sirius. Al vind ik Lupos ook best geweldig. Een lach kwam uit haar mond en ze schudde haar hoofd, totaal niet verwacht dat hij zo in het onderwerp zou kunnen opgaan. ‘Ik vond het zo rot dat hij uiteindelijk sterft, Sirius.’ Eloise trok een gespeelde, pijnlijke blik, alsof ze de pijn die ze voelde toen ze dat stuk las, opnieuw voelde. ”Ver-schrik-ke-lijk.” benadrukte ze elke lettergreep en legde haar hand op haar hart. ”Maar eigenlijk was het nog erger dat Lupos stierf, hij liet een kind achter.” ze zuchtte zachtjes en probeerde weer te glimlachen, ze voelde enorm met anderen mee, en zo ook met personages in boeken.
‘Ik ben een shape shifter maar ik lijk niet op Sirius, meer op Lupos, ik kan het dier moeilijker onder controle houden dan Sirius kan in de reeks.’ Haar ogen volgden zijn hand waarmee hij naar het boek wees en ze fronste nadenkend haar wenkbrauwen. ‘Meer instinctiever, om het beter te verwoorden.’ Voorzichtig keek ze hem weer aan en hield haar hoofd lichtjes schuin. ”Wauw Lincoln, dat lijkt me niet gemakkelijk. Het is dus niet een mutatie die je vanzelfsprekend en vlot kan gebruiken?” Eloise kruiste het ene been over het andere en keek hem met geruststellende ogen aan. ”Kan je kiezen wanneer je shift, en kan je eventueel trainen dat het meer naar jou wil luistert, en niet naar zijn instinct?” De vragen kwamen er vriendelijk uit, al hoopte ze wel dat ze hem niet zou overstelpen, zoals ze nogal gemakkelijk kon, door haar extreme hoeveelheid aan enthousiasme en nieuwsgierigheid. Al kon dat laatste woord ook door interesse vervangen worden.
![Flowers, Rain, me. [Eloise] 4t4lr9](https://2img.net/h/oi62.tinypic.com/4t4lr9.gif)
![Flowers, Rain, me. [Eloise] 34hjbdk](https://2img.net/h/oi59.tinypic.com/34hjbdk.gif)
![Flowers, Rain, me. [Eloise] 23k664z](https://2img.net/h/oi59.tinypic.com/23k664z.jpg)
