It's all fun and games til somebody falls in love [&V♥]

I'm the violence in the pouring rain

Ze stak bibberend het vuur aan van haar aansteker met een klik, die vermengd werd met een ander. Ze bracht haar ogen omhoog naar de pier maar verroerde zich, behalve dat ze de sigaret met haar vingers tussen haar lippen vandaan stal, verder niet. Een haast doorzichtige wolk van rook steeg boven haar hoofd zodra ze die tussen haar lippen vandaan blies. Het was enkel de natuur die zich echt verroerde, die zich niks kwalijk nam van het leven dat de mensen leefde. Het was niet hun doel om zich te bemoeien met de scéne dat gebeurde op de pier, wat haast stilleven te noemen was. Jean slikte eens, maar de trekker werd nooit overgehaald en ze wist zeker, heel zeker, dat ze voor het eerst echte angst van binnen gevoeld had, dat besefte ze zich wanneer ze met haar duim over haar voorhoofd streelde en haar ogen eens sloot nadat ze nog een haal had genomen. Het was een eenmalig gevoel geweest, een gevoel dat de controle over háár had genomen in plaats van andersom. Pure chaos. Maar ze wist het zeker, de man achter haar was pure kunst aan wie ze haar hart met de juiste keuze had toegewijd.

there's a world out there and it's calling my name

‘Vertrouw je me?’
Vertrouwen. Het was een raar begrip. Het was iets tussen familie, hartsvrienden, geliefden die zo lang bij elkaar waren dat ze elkaars zinnen afmaakten zonder dat ze het zelf merkten. Waarom zouden twee huurlingen, twee moordenaars, getraind om anderen zo snel mogelijk en zo efficiënt mogelijk af te maken, elkaar moeten vertrouwen? Vertrouwen was er om gebroken te worden. Vanaf het moment dat hij het pistool op haar achterhoofd richtte wist hij zeker dat hij de trekker nooit zou overhalen. Voor de buitenwereld zou deze situatie als een test worden gezien, een ultieme proef om te zien of zijn partner tot het allerlaatste cruciale moment bij hem zou blijven als  het erop aan zou komen. De werkelijkheid was dat hij het gewoon niet kón. Hij kón Jeanine hier niet in koelen bloede afmaken door hun band die misschien nog wel sterker was dan hij bij ieder ander persoon ooit had gehad. Hoe ver was het pistool van haar verwijderd? Zeven, acht centimeter… De afstand zou voldoende zijn om-
Met een flits veranderde hij het bereik van het pistool naar boven en haalde de trekker over, waardoor de lamp van een lantaarnpaal enkele meters verderop uit elkaar spatte.
Raak.

I'm the violence in the pouring rain

James.. James toch. Vertrouwen? Het was maar een woord, geen echt gevoel. Een band was ook niet zichtbaar en toch noemden mensen het iets waar ze alle hoop voor hadden. Ze had niets met gevoelens. Dat betekende echter niet dat ze ze niet toonde of helemaal niet had. De beschrijvingen die mensen gaven aan bepaalde gevoelens waren niet reëel voor haar.

Een schot.

Ze was door het plotselinge harde geluid omhoog gesprongen, het licht van de lantaarn was met een knal uitgegaan. Jean was ongedeerd. Het werd echter wel donker voor haar ogen. Ze nam een trek van de sigaret om te kalmeren van de schrik. Haar hart ging tekeer, speciaal voor hem. De gedachte of tinteling in haar vingers om haar eigen wapen te trekken wanneer James zijn wapen op haar gericht had was er helemaal niet geweest. Vreemd. Het voelde, om één of andere reden die ze niet kon verklaren, goed. Goed dat ze het vertrouwen dat ze in zichzelf had nu met iemand deelde die ze haar soulmate noemde. Ze waren puzzelstukjes die perfect in elkaar pasten. ‘’Fascinerend..’’ was het enige woord dat haar lippen verliet. ‘’Je schot heeft de kermis helderder gemaakt.’’ Sprak ze de waarheid.

there's a world out there and it's calling my name

'Olivia, pas op het glas!'
De plotselinge vrouwenstem op de boulevard deed hem opkijken. Een jonge vrouw en een jonge man met hun dochter, die zich waarschijnlijk zojuist hadden geamuseerd op de kermis en de attracties van de pier verderop. Het was alsof hij naar een film keek die zich recht voor zijn neus afspeelde, een soort fantasiebeeld - een leven dat voor hem nooit mogelijk was. Getrouwd, een vrouw, een kind.
Met lede ogen keek hij toe hoe het jonge gezin, dat hoogstwaarschijnlijk niet eens gemerkt had wat zich hier luttele seconden geleden afspeelde door de luide muziek op de kermis, hun weg vervolgden, verder over de boulevard zonder nog enige aandacht te besteden aan de twee volwassenen op het bankje. Instinctief hield hij zijn pistool laag, zoals hij altijd deed als er omstanders passeerden. Jamie staarde even voor zich uit, zijn blik op de zee gericht die alleen maar woester leek te worden terwijl de tijd verstreek.
'Het is bijna een paradox,' merkte hij met een scheve glimlach op, zijn blik nog steeds strak vooruit. Hij slaakte een zucht en draaide zich naar Jeanine toe. 'Je dacht toch echt niet dat ik je hier zou afmaken? Of wel?'

I'm the violence in the pouring rain

Het was maar even stil geweest. Een stilte die ze gekoesterd had met haar leven, naast het feit dat ze opnieuw een haal genomen had van haar inmiddels half afgebrande sigaret en ze die rook heel kalm tussen haar lippen vandaan had laten glippen. Ze had zich niet omgedraaid of een ander teken van leven getoond tegenover James. Nog niet. Haar oogleden waren gesloten, zelfs wanneer er een stem niet ver vandaan klonk die niet tot hen behoorde. Het interesseerde haar niet.

Wat haar echter wel interesseerde was James zijn stelling. ''Denk je?'' Reageerde ze kort tegenover zijn opmerking. Ze had de sigaret opgerookt en zwakjes uitgetrapt tegen de grond met haar hak. Inmiddels had ze zich omgedraaid, om voor het eerst James zijn ogen te ontmoeten met de hare. Zijn blauwe ogen waren een val, een val waar ze onmogelijk meer uit kon ontsnappen, het was een hele opgave om weg te kunnen kijken. En waarom zou ze? ''Is dat echt een vraag die je beantwoord wilt hebben?'' Haar wenkbrauw ging lichtelijk omhoog, haar hand legde ze op zijn been. Zonder eens maar te knipperen was ze dichterbij gekomen en daar was het. De adrenaline die door haar lichaam gierde.

kiss me properly and pull me apart

Ze bleef stil. Ze bleef zo stil. Een golf van irritatie borrelde in James op onder zijn koele uiterlijk – het liefste had hij haar bij haar schouders gepakt en omgedraaid, een antwoord eisend. Maar zoals hij al van Jeanine had verwacht, bleef ze zich nonchalant houden, al wist hij ergens dat haar onverschillige façade net zo breekbaar was als dat van hem. De brunette had tenminste een sigaret om zichzelf mee bezig te houden – om de tijd te doden keek James toe hoe het jonge gezin van enkele momenten terug verdween in de nacht, hun silhouetten telkens brekend door het vage licht van de lantaarns.
Ze draaide zich om en onmiddellijk stonden al zijn zintuigen op scherp. Het was alleen al haar blik waardoor zijn pupillen zich iets vernauwden. Hij haatte het wat ze met hem deed, hij haatte hoe hij zo gefocust op haar was dat de ruimte om hen heen leek te verdwenen, hij haatte hoe hij haar nodig had. James voelde haar aanraking op zijn been, maar verbrak hun oogcontact niet terwijl de vingers van zijn linkerhand naar haar kaaklijn afdwaalden. ‘Misschien wel…misschien niet…’ prevelde hij, zijn rechterhand nog steeds om de loop van zijn pistool geklemd.