Iets van de betere dingen aan de school waren de trainingsruimte die vrij te gebruiken waren. Er was nog een andere soort ruimte waar studenten konden trainen maar daar mochten ze niet alleen binnen. Heel het nu van die ruimte snapte Lawrence dan ook niet. Hij wist het precieze doel niet maar had ook nog niet de tijd genomen om dat te vragen aan iemand. Geen enkele nieuweling vond het leuk om vragen te stellen aan de mensen die er al langer zaten, en zo vond Lawrence het ook maar niets. Het nut van die ruimte had hij dan maar achter zich gelegd en hij had zich een weg gebaand naar de trainingsruimte. Zoals altijd gebruikte hij zijn blindengeleidestok om zich door de gebouwen voort te bewegen. Het gaf hem een geruststellend gevoel. Buiten lukte het hem gewoon altijd beter om zich te oriënteren dan binnen en dat was altijd al zo geweest. Eenmaal bij de trainingsruimte aangekomen en hij binnen was legde hij zijn spullen aan de zijkant neer. Je mutatie onder controle krijgen. Dat was waarom de school bestond en dat was Lawrence zijn doel. Hij had het transformeren op wil niet onder de knie. Als het hem lukte was dat meestal per toeval, de andere keren dat hij transformeerde was doordat hij te kwaad werd of andere hevige emoties naar boven kwamen. Dat wilde hij kunnen tegen houden. Hij wilde kunnen kiezen wanneer hij zou transformeren en dat wilde hij die dag oefenen.
In het midden van de ruimte stond hij stil. Op zijn eigen ademhaling was er niks van geluid dat hem kon afleiden. Het zorgde voor genoeg rust en een goede concentratie. Minuten tikte voorbij. Lawrence probeerde de transformatie voor zich te zien en probeerde het aan de hand daarvan op gang te zetten maar het lukte niet. Het zorgde er enkel voor dat er diep van binnen al een zekere woede ontstond, en het beterde er niet op. De deur van de trainingsruimte open en was al zijn concentratie van moment één op moment twee verdwenen. Meende ze dat nu? Waren mensen zo dom dat ze niet wisten wanneer dat er iemand binnen zat? Het gefrustreerde gevoel kwam in Lawrence op, en hij draaide zich half om naar de persoon. Erg tevreden was zijn gezichtsuitdrukking in geen geval. ‘Zo moeilijk om te zien dat hier iemand binnen is die niet gestoord wilt worden?’ snauwde hij naar de persoon toe. ‘Moet ik de volgende keer een bordje aan de deur hangen of ben je ook te lomp om dat te lezen?’ Normaal gezien zou hij op een ander moment niet zo gereageerd hebben. Het kon iedereen wel eens overkomen en het was niet eens zo’n groot drama, maar omdat hij zo bezig was geweest met het controleren van zijn mutatie had het andere emoties teweeg gebracht. Iedere keer dat hij ook met opzet probeerde te transformeren zorgde het ervoor dat het meer dierlijke, of eerder monsterlijke, gedrag in hem naar boven kwamen. Andere instincten, gevoelens en emoties. Het veranderde simpelweg Lawrence zijn kijk op alles. Hij zuchten dan ook even gefrustreerd en bracht een hand door zijn bruine haren die naar achter waren gelegd met gel.
OOC - For Soof, zie maar met wie je posten & hoop dat je er wat mee kan ^^
Character Profile Alias: Apostacy Age: Stopped counting tbh Occupation:
Onderwerp: Re: Closed - Everything needs training. di okt 20, 2015 1:13 am
and the rest be sent to hell
Christophe Rémy
Alles lag op de grond. Zijn hele kamer had hij overhoop gehaald, maar nergens kon hij die verdomde zonnebril vinden. Met frustratie haalde hij zijn handen door zijn haar en liet zichzelf neerzitten op zijn bed, om na een paar seconden weer overeind te springen en om weer te ijsberen door zijn kamer. De kast? Nee, die had hij nu al drie keer gecheckt. Onder zijn bed? Ja doei, dan kwam zijn hand er onderuit met duizend spinnenwebben d’r aan. Ugh, hier werd hij nou zo ontzettend gek van en wat bedankte hij deze school stiekem dat hij geen roommate had die irritant kon lopen zeggen van ‘waar heb je hem voor het laatst gezien?’. Want ja, als hij dat wist dan zocht hij dat ding nu toch allang niet meer? Dan meer zijn stappen nalopen, niet dat hij alles van de dag ervoor nog herinnerde, want zo belangrijk vond hij zo’n dag ook weer niet, al helemaal niet om het in zijn geheugen te griffen. Gelukkig hoefde hij buiten niet te zoeken, want hij had de dag ervoor als een ware brombeer binnen gezeten, omdat het weer juist zo mooi was geweest. (En om nou de hele tijd zijn mutatie te moeten gebruiken was ook een beetje vermoeiend, dus was hij maar een beetje lopen klooien hier en daar). Klaslokalen hoefde hij niet echt te checken. De meeste leraren vonden het toch niet goed als je met iets op je hoofd in de les kwam opdagen en echt vaak kwam hij er ook niet. Wie weet zat er ook wel zo’n boze leraar op hem te wachten, nee, dat vermeed hij liever ook. Dus klonken zijn passen al galmend door de redelijk lege gangen en bij elke deur stopte hij wel even om naar binnen te kijken, maar als hij de ruimte dan niet herkende, liep hij al snel door. Toen hij aan was gekomen bij de trainingsruimtes, begon er wel een vaag belletje te rinkelen in zijn achterhoofd. Dat hij echt had geoefend met zijn mutaties had hij zich niet kunnen herinneren, maar het was hier wel aangenaam donker en misschien had hij zich hier wel even afgesloten van alles en iedereen. Dit keer was hij niet zo alleen, want vanaf het moment dat hij een voet had gezicht in de ruimte, klonk er al een redelijk geïrriteerde stem. Nou zeg, dat was ook de eerste keer dat iemand zo’n toon tegen hem aansloeg? Het amuseerde hem misschien wel een beetje. ‘Moet ik de volgende keer een bordje aan de deur hangen of ben je ook te lomp om dat te lezen?’ Een glimlach sierde zijn gezicht en hij raakte helemaal afgeleid van wat hij eigenlijk aan het doen was. Dus besloot hij, dan wel niet al te slim, de persoon op te zoeken en toen hij deze al staand in de ruimte had gevonden, leunde hij nonchalant tegen de deuropening en sloeg zijn armen over elkaar. “Dat zou wel handig zijn voor de volgende keer, ja.” Merkte hij simpeltjes op. “Ik bedoel, ik vind het jammer dat ik het begin van mijn balletlessen heb gemist, kon je niet even wachten op mij?” Dit knulletje vond zichzelf wel heel wat en nou was Christophe niet echt de persoon die dat zomaar over zich heen liet komen. Kijk als hij hem nou redelijk had gevraagd om weg te gaan, dan had hij dat misschien ook niet gedaan, maar ja, mensen moesten podverdikkie beleefd tegen hem zijn! Wat was hij hier überhaupt aan het doen? Hij kon niet echt schade vinden aan deze ruimte of tekenen dat er zojuist nog was getraind. Dus.. wat was de reden van deze uitbarsting? Misschien was hij hier wel hele stiekeme dingen aan het doen. Nieuwsgierigheid flitste in zijn ogen en hij maakte het zich wat gemakkelijker in de deuropening.
Lawrence had eigenlijk helemaal geen idee waar hij precies mee bezig was. Hij deed gewoon wat hij dacht dat goed was en ging daarin verder. Voor een goede training moest hij vast iemand vragen die erin gespecialiseerd was, maar hij was niet het type dat ging vragen om training of hulp. Hij probeerde liever zelf, liet altijd alles mislukken, creëerde chaos en dan kwam de hulp meestal wel vanzelf. Het was ook helemaal geen verrassing wanneer het niet lukte om gewoon op commando te transformeren zonder één of andere prikkel die ertoe leiden. Omdat het niet lukte ontstond er een frustratie in hem die hij uiten wanneer dat er iemand binnen kwam gewandeld.
Er werd nog echt gereageerd op wat dat hij had gezegd. Dat een bordje aan de deur wel handig zou zijn geweest. ‘Iemand die oplettender zou zijn zou zelfs nog handiger zijn,’ sprak hij vervolgens. Lawrence wilde de andere zijn rug weer toe keren in de hoop dat hij verder kon gaan met zijn training. Dat was tot de volgende domme opmerking werd gemaakt en Lawrence zuchten luid. ‘Wat jammer voor je, misschien kan je dan ook maar beter weg gaan en volgende keer terug komen. Het is nu al te laat om in te springen,’ zei Lawrence in een poging de andere weg te krijgen. Ballet. Wat voor een domme grap was dat nu weer? Echt hilarisch. Ahum. Vreemd was het eigenlijk niet dat er eens iemand binnen kwam, maar het was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek geweest. Anders had hij het misschien niet al te erg hebben gevonden. Ach wel, soms hielpen frustraties ook wel. Het ging dan niet volledig volgens plan maar het was beter dan niks. Ondanks dat hij al niets zag sloot hij toch zijn ogen, en bleef hij met zijn rug naar de andere toegedraaid staan. Voorzichtig liet hij zich nadien door zijn knieën zakken zodat hij op de grond kwam te zitten. Gewoon het onaangename gezelschap negeren. Als het zich genegeerd voelde ging het misschien weg. Hopelijk. Ondertussen kon hij de ogen haast op zijn rug voelen branden, want hij wist maar al te goed dat meneer er nog stond.
Character Profile Alias: Apostacy Age: Stopped counting tbh Occupation:
Onderwerp: Re: Closed - Everything needs training. do nov 05, 2015 1:10 pm
and the rest be sent to hell
Christophe Rémy
Het idee dat hij hier naartoe was gekomen om zijn zonnebril te zoeken was al bijna helemaal verdwenen, want de jongen had nu zijn volledige aandacht. Hij zag er op het eerste gezicht jonger uit, maar als geen ander kon Christophe weten dat schijn kon bedriegen. Iedereen hier droeg zijn geheimpjes wel met zich meen. Maar dit gaf hem nog niet het excuus zo bot te doen! ‘Iemand die oplettender zou zijn zou zelfs nog handiger zijn,’ door deze woorden verscheen er een heuse glimlach op zijn gezicht. Wat een opdondertje was dit toch. Nou ja, hij had zojuist wel zelf voorgesteld om de volgende keer beter een bordje op te hangen, dan hoefde hij toch niet zo kattig te reageren? Hij had nog helemaal niets gedaan dan een paar woordjes gezegd! Jeetje, wat een humeur. De ergernis leek ook niet weg te ebben toen Christophe al genietende een beetje humor in de situatie wilde mengen, nee, er werd juist gezucht. Zo’n zucht van pure irritatie, die hem alleen maar wat vrolijker deed worden. ‘Wat jammer voor je, misschien kan je dan ook maar beter weg gaan en volgende keer terug komen. Het is nu al te laat om in te springen,’ Shit hey, daar gingen zijn kostbare lessen! Hetgeen wat hem nog een beetje op de been hield hier op dit eiland! “Er werd mij altijd verteld dat als ik een les mis, ik nooit de hoofdrol kan krijgen voor de voorstelling!” oh de ontzettende grote hopeloosheid in zijn stem! “Kan ik niet even kijken? Misschien kan ik het zo weer inhalen?” inclusief pruillipje was dit de perfecte smeekbede. De hele tijd kon hij echter alleen maar kijken naar een rug. Vreemd. Probeerde hij hem nu werkelijk waar te negeren? Dan kreeg hij zeer waarschijnlijk het tegenovergestelde van waar hij op hoopte. Langzaam gleed hij via de deurpost naar beneden, totdat hij op de grond zat en met zijn benen tegen de andere kant van de deurpost kon leunen. Zo vormde hij een werkelijk obstakel, maar het was meer omdat hij niet zo’n zin had om de hele tijd te staan (want wie weet hoe lang hij hier nog zou blijven klooien)(waarschijnlijk totdat hij werd bedreigd met whatever deze gast zou kunnen doen). “Dus.. lekker weertje hm?” op dit soort moment was hij echt niet serieus te nemen.
Onderwerp: Re: Closed - Everything needs training. do nov 05, 2015 7:46 pm
Lawrence
The Basilisk
In de hoop dat de andere de hint snapte had hij zich op de grond neer gezet met zijn rug naar de andere toegedraaid. Hij wilde niet sociaal doen. Hij wilde trainen, en dat ging niet als er storende factors in de zaal waren als de jongen. Misschien was het verkeerd geweest om bot te reageren, had hij het eerst rustig moeten proberen. Als hij dat had gedaan was meneer misschien wel weg gegaan. Of het had hetzelfde effect gehad en hij was toch niet verder geraakt. Hoe dan ook zat hij met de andere opgescheept. Lawrence geloofde al die zever over een voorstelling en een hoofdrol niet. Die dingen werden naar zijn weten niet eens gegeven dus het moest wel een leugen zijn om de boel wat of te fleuren. Of eigenlijk om de jongen te irriteren. Er werd zelfs een hopeloze toon op gezet en Lawrence schudde zuchtend met zijn hoofd. ‘Als ik nu je gezicht had kunnen zien werd ik vast overspoelt met emoties,’ was zijn sarcastische antwoord op de zielige toon die dat de andere gebruikten wanneer hij vroeg of dat hij niet even mocht kijken. ‘Jammer genoeg ga ik je teleur moeten stellen, maar de hoofdrol hebben ze al weg gegeven aan iemand die wel talent heeft,’ ging hij verder, het spelletje meespelend. De rust van eerder was toch al weg en hij had niet het vermoedde dat de andere van plan was om hem spoedig weer met rust te laten. Voor zover dat het ging probeerde hij de aanwezigheid van de andere te negeren. Hij hoorde wel wat geritsel achter hem, vast afkomstig van de andere maar hij wilde er niet op reageren. Zolang dat de andere niks zei en verder stil was ging het negeren verbazingwekkend goed. Het was bijna alsof de jongen er niet eens meer was, maar de realiteit sloeg toe. Een nieuwe vraag, nutteloos als iets kwam van de persoon die even stil was geweest. Bijna verslagen liet Lawrence zijn hoofd naar beneden hangen. Misschien moest hij eens aan de schoolhoofden gaan vragen of hij geen eiland voor hem alleen kreeg. Een eiland waar niemand woonden en hij helemaal alleen was. Nu dat was pas feest. Er werd echter vast een antwoord van hem verwacht, en als de andere dat niet kreeg ging hij vast blijven door vragen. of een andere vraag stellen. In ieder geval was het beter om gewoon te antwoorden. ‘Vast wel,’ zei Lawrence. Het was een nietszeggend antwoord, maar hij wilde zich ook totaal niet bezig houden met het weer buiten.
