Things we lost in the past.

Eleanor Birdy

Passioneel liet ze zich mee vloeien op het ritme van de muziek dat door haar kamer klonk. Ze was hier nog maar net gearriveerd, dezelfde nacht, en ze had het er niet makkelijk mee. De nieuwe leefomgeving was teveel. Ze kon haar eigen ritme nog niet vinden. Het gebouw was ook veel te groot, ze had het idee dat ze zich hier nooit goed ging voelen. Haar eigen kamer misschien wel, zodra ze die ingericht had naar haar eigen stijl en die verschrikkelijke schilderijen van de muur af waren. De gangen, die waren vreselijk. Zo ontzettend vreselijk, ze huiverde iedere keer als ze eraan dacht hoe ze daar rondgeleid werd door blijkbaar de blonde schoolhoofd van dit hele eiland. Het was haar allemaal nog erg onduidelijk wat hier de bedoeling van was. Wat X-Men nu precies was. Ze had er nog nooit van gehoord, altijd gedacht dat ze de enige was met een kracht. In New Orleans was er nu niet echt iets interessants gebeurd, of ze had het gewoon niet in de gaten gehad. Eleanor was bovendien nauwelijks de stad in getrokken, bleef altijd in haar veilige bos om er zo min mogelijk van mee te maken. Ze hoefde het akelige leven van mensen niet te zien, hoe de pijn en woede in hun ogen stond. Die had ze in het weeshuis al erg genoeg meegemaakt, dat ze zichzelf afgezworen had om ook de gevoelens van een mens serieus te nemen. Van een stadsmens dan natuurlijk. Ze waren harteloos, zo zagen ze eruit. Met mobiele apparatuur waar ze niets van wist. Vanaf het moment dat ze die troep gezien had werd ze al duizelig.
Naar adem happend hoopte ze dat die puinhoop hier niet hadden, terwijl ze met haar handen haar haren vastgreep en ze haar ogen sloot. Nog altijd dansende op de muziek, proberend om haar gedachten weg te duwen, had ze niet in de gaten hoe laat het daadwerkelijk was. De energie pompte nog altijd ruw door haar aderen heen. Slaap had ze nog lang niet, zolang ze in deze drukte zat. Gedachten waren niet het enige wat haar sloopte, ze voelde een heleboel onrust op deze plek. Teveel drukte, zelfs nu zo vroeg in de ochtend.

Ik had thuis moeten blijven, dit is waanzin. Waarom had ze me meegenomen? Was mijn eigen plaats niet goed genoeg? Wat een onzin, ik was nu volledig gedesoriënteerd. Wat moest ik doen? Huilen of lachen? Misschien iets kapot maken, woede had ik ook. Wat nu als ik een kaarsje was vergeten uit te blazen? Mijn hut in de fik?! Ik wilde gillen, m’n longen eruit. Maar er sliepen mensen. Hoe konden de andere docenten mijn muziek niet horen? Waren de muziek zo dik of negeerden ze me gewoon? Negeerden ze hoe ik me hier probeerde te amuseren maar in plaats daarvan steeds meer gebroken raakte?

Steeds sneller draaide ze rondjes, probeerde de enorme pijn aan gedachten eruit te werken. Met een sjaaltje in haar handen geklemd achter haar rug hield ze daar haar kracht aan, het leek alsof ze de stof uit elkaar rukte maar het was hou vaste stof, dus dat zou niet gaan. Met haar hoofd naar boven en ogen gesloten hield ze zichzelf een beeld voor dat het allemaal goed was.

Dit was oké. Het kwam allemaal in orde. Rustig Eleanor, dit is allemaal een illusie. Een droom waar je ieder moment van wakker word en je je dan rustig in je hut bevindt. Je had gewoon een rotdag. Teveel kracht had je opgeslokt en nu zit je in vermoeienis en ben je aan het stoeien met alles in je lichaam. Niet alleen je gedachten, emoties en je hart. Maar ook je botten spreken tegen, je bent pas net vier uur geleden door jezelf gereanimeerd. Je moet rusten. Dat wil ik niet. Ik wil niet rusten. Nu niet. Nooit niet. Ik moet dansen, dansen tot mijn woede weg is. Dansen tot ik erbij neerval. Ik mag niet huilen, dit is genieten. Ik geniet van deze kwade emoties, gevoelens die mij overheersen. Nee. Dat doe je niet, je verergert het alleen maar. Ga naar buiten, dat mag vast wel. Klim desnoods door het raam, je kan het. Eleanor, vind buiten je rust. Ze hebben een bos en een tuin, herinner je je dat nog?

In een fractie van een seconde opende ze haar ogen en liet die terug wennen aan de omgeving, voelde hoe haar pupillen vergrootten door de duistere gloed die zich in de kamer bevond. Het was tenslotte nog altijd lichtelijk nacht buiten, hoewel de lucht inmiddels minder grauw was geworden. Ze begaf zich ietwat wankelend en in een snellere pas dan ze eigenlijk had moeten doen naar het raam, keek waar ze uitzicht over had. De tuin. En ze was niet de enige die daaraan gedacht had, er was inmiddels iemand naar buiten gegaan. Ze had geen idee of dat wel mocht, ze was zo’n beetje alle uitleg die ze vannacht uitgelegd had gekregen vergeten. Ze wou er gewoon niet aan denken. Meteen rende ze naar de deur, de gang uit die naar de hoofdtrap leidde en bekeek de grote houten deur die mensen binnen en buiten moest houden. Met haar kleine handjes, vergeleken met de deur, friemelde ze aan het slot. Geen beweging in te krijgen. Piekerend keek ze rond, was er geen andere uitweg? Ze zag de woonkamer en hoe er nog een klein raampje open was gelaten. Toeval of expres? Haar hoofd schuddend haastte ze zich daarheen, probeerde of ze het raampje verder open kon krijgen. In tegenstelling tot de deur gaf deze zich wel mee, waardoor ze alleen nog maar haar lichaam er doorheen moest zien te krijgen. Het duurde niet lang voor ze ook haar benen langs de rand van het raamkozijn heen schaafde, gezien dat het enige lichaamsdeel naast haar armen was waar geen kleding overheen zat. Vanaf haar knieën hield het jurkje op en ze had er niet eens meer aan gedacht om ook maar iets van slippers aan te doen, waardoor ze zich nu omhoog krabbelde en met haar blote voeten aan het koude gras voelde. Ze vond het niet erg, dat deed ze bovendien vaak genoeg. Als haar huid niet constant heelde wanneer ze terug uit de dood kwam, waren er nu zeker allerlei littekens op haar voeten en benen te zien. Door de doorns waar ze tegen aangelopen was, takjes die tegen de onderkant van haar voeten prikten.

Eleanor scande de omgeving, zag hoe er een soort van pad gevormd was door plantjes en gras die er meer levendig uit zagen dan de rest. Alsof ze niet goed genoeg verzorgd waren. Maar dat was het niet, dit was natuurlijk in dit tijd van het jaar. Bijna winter, allemaal hun gloed verloren die ze zo mooi hadden in de tijd van de lente en zomer. Nieuwsgierig naar hoe de opgebloeide natuur liet ze haar tenen gekieteld worden door het hoge gras dat op sommige stappen hoger gegroeid was. Ze voelde zich, in die korte tijd dat ze buiten was, al een stuk meer op haar gemak. Neuriënd hield ze een klein bloemetje op haar vingertoppen, de schoonheid ervan liet iets in haar stralen. Een sprankeltje was te vinden in haar ogen vanaf het moment dat ze hem weer losliet en de volgende paar stappen zetten.

Schelle geluiden van vogels trok haar aandacht, waarbij ze al gauw een fontein tegen kwam. Ze liet haar koude handen door de koelte van het water heen zweven, voelde hoe de zachte wind, die er stond, haar handen plagerig koud wou drogen. Haar aandacht ging naar het heuveltje wat vlak bij de fontein stond, keek de zon met een glimlach tegemoet waarbij haar tanden ontbloot werden. Een beetje dan. Het volgende wat ze zag verbrede haar glimlach alleen maar meer. Een jong meisje met bijna wit lang haar die boven op de heuvel zat. Een frisse zucht van opluchting ging door haar heen en ze schraapte haar keel. ‘’Ben jij het wonder van de natuur?’’ Vroeg ze met een vrolijke toon er in gemengd. Het was goed bedoeld, aangezien X-Men dus verschillende krachten hadden en het pad van de natuur er vers aangeraakt uit had gezien. Waardoor ze het vermoeden had dat dit meisje er de oorzaak van was. Er was bovendien niemand anders in de buurt.  En aangezien het voornamelijk tieners waren op deze school zag ze er niet iemand voor aan om rond dit tijdstip in deze koelte buiten te zijn.

Eleanor was inmiddels naast het meisje gaan zitten, keek mee naar de plek waar ze ook heen  mocht kijken. Ze hoefde niet per se een heel gesprek te hebben, enkel zitten was goed genoeg voor haar. Geen gedoe met vooroordelen, daar was ze totaal niet mee bezig. Het meisje met het mooie haar misschien wel, maar dat hield haar niet bezig. Ze had in de gaten hoe de wind met beide dames hun haren speelde, zo ook met de zwarte veertjes die aan de oudere haar haren zaten. Een apart gevoel vulde haar van binnen. Niet zozeer apart, maar voor dit moment was het dat wel. Ze voelde zich plotseling gelukkig, alsof ze hier thuishoorde. Alleen had het even geduurd voor ze zich dat realiseerde. Het kon ook komen dat ze zich gewoon goed voelde in deze omgeving in plaats van binnen. Dit was gewoon de oplossing geweest om haar te kalmeren en ze zou hier zeker vaker heen gaan.

Eleanor Birdy

De opkomende zon en de kleuren die het de omgeving gaf, zetten haar aan het nadenken. Niet aan iets zomaar willekeurigs, maar aan haar verleden. Wanneer ze nog in het weeshuis had geleefd en met een meisje naar buiten was gegaan. Vroeg in de morgen samen door een raam hadden weten te klimmen die ze stiekem hadden opengezet in een magazijn, vlak voor het slapen gaan. Ze herinnerde het zich nog als de dag van gisteren. Eleanor had een goed geheugen wat dat betrof, hoewel ze zichzelf als een vrije geest beschouwde en daardoor alles wat losjes meemaakte, had ze daadwerkelijk ook een oog voor detail.

'Snel, ik geloof dat ik iets hoorde. Straks heeft zuster Christina ons gehoord!' Vlug met haar kleine beentjes rende ze achter het meisje heen met de bruine, lange vlechtjes die achter haar aan wapperden. Haar eigen paardenstaart deed hetzelfde, die ze slordig in elkaar gedraaid had met het schouderlengte haar dat ze had. Vrij als een vogel rende ze achter haar aan, slalomde om de bomen heen die hen de weg versperden en ontweek de enkelhoogte plantjes door er overheen te springen. Eenmaal buiten adem aangekomen op een heuvel die over de rest van de stad uit keek, kwam ze langzaam dichter naar haar vriendinnetje toe. Pakte voorzichtig haar hand vast, terwijl ze beiden woordloos naar het adembenemende uitzicht keken. De zon die de onderkant van de stad warm kietelde, voorzichtig steeds hoger rees naarmate de tijd verstreek. Al leek die stil te staan, op zo'n moment. Dit was één van de momenten die ze zou koesteren, nooit meer zou vergeten. Hoewel dit volledig tegen de regels in was, had ze er geen enkel schrijntje spijt van. Met grote ogen keek ze naar Alessa, die met dezelfde grootte naar haar terugkeek en automatisch verscheen er een prettige glimlach op beide hun gezichten. Sprankeltjes van geluk kwamen in hun ogen te staan, totdat er een schreeuw, niet ver van hen verwijderd, het moment verpestte. Zuster Christina deed haar best om niet te vloeken, pakte ontzettend boos de meisjes wild aan hun handen vast en sleurde ze mee naar het gebouw waar ze zo'n beetje de hele dag in opgesloten zaten. Op negenjarige leeftijd was dat ook wel logisch, de buitenwereld was wreed. Vooral voor kwetsbare meisjes zoals hen. Ze hadden geluk dat er geen wilde monsters in het bos rondliepen, had de zuster boos gemompeld.

Het prachtige meisje haar stem wekte Eleanor vanuit haar gedachten, ook al was het al een tijdje terug dat ze haar opmerking beantwoord had. Ze had er een klein beetje de tijd voor gehad om haar antwoord te bedenken. ''Nou, liefje, ik zie niet in waarom niet.'' Haar zin werd al gauw onderbroken wanneer ze merkte dat het meisje haar handen naast zich neer had gezet en er mos werd gevormd op het heuveltje. Niet zomaar mos, maar natuurgroene waardoor ze verbaast opkeek. Wauw. Dit was meer dan een wonder. Ze was letterlijk moeder natuur. Haar blik ging vol ongeloof terug vanaf de plek waar het meisje haar hand zat richting haar gezicht, probeerde oogcontact te zoeken. ''Moeder Natuur bestaat echt en jij bent haar. Of nee, jij bent haar beeldschone dochter.'' Verbijsterd draaide ze haar lichaam wat meer naar de mutante toe, kwam vrij dicht bij haar in de buurt zitten. Legde een hand kalm op een arm die ze terug om haar benen geslagen had. Een brede glimlach vormde haar lippen, waarbij er vrij diepe groeven in haar wangen verschenen. Waardoor te zien was dat ze nog altijd ouder was dan dat ze er daadwerkelijk uit zag, wat vooral kwam door de wijsheid die ze bezat en ook in haar gezicht sprak. Onrustig probeerde ze met haar eigen donkere ogen naar de blauwe van de witharige te zoeken, liet haar blik tussendoor kort verlegen naar de grond verdwijnen. Ze wou iets zeggen, maar teveel ging door haar hoofd heen waardoor ze half de kluts kwijt raakte. Toch was ze door enthousiasme niet te stoppen. ''Ik barst van de vragen, ik moet je zoveel vragen. En ik zie dat je hetzelfde wilt, echt waar.'' Ze draaide per ongeluk weer haar blik even weg, naar het stukje mos dat zich net, door middel van magische kracht, gevormd had op de heuvel, en toch gauw terug naar de blauwe ogen. Zachtjes schudde ze haar hoofd, liet haar arm los, maar niet haar blik. ''Ik ben hier net gearriveerd, dit is allemaal zoveel. Teveel voor in één keer. Oh en ik ben Eleanor.'' Sprak ze snel, wist niet eens waar ze moest beginnen. Alsof het meisje iets in haar losmaakte, zo'n gevoel had ze erover.

Eleanor Birdy

De altijd zorgvuldige glimlach straalde haar gezicht zodra de zon ook haar besloot te verwarmen, voor zover die haar lichaamsdelen van voren kon bereiken. Ze sloot haar ogen, genoot van de frisse lucht, het gepiep van de vogeltjes die zo nu en dan naar het meisje waren toe gekomen en het geritsel dat vanuit de bosjes kwam. Diertjes die zich op het eiland bevonden. Het verbaaste haar, het eiland had namelijk niet enorm interessant geleken wanneer ze nog op de boot had gezeten. Maar dat snapte ze aan de andere kant wel, het moest buitenstaanders weg houden, ook de wilde jagers op zoek naar verkoopmateriaal. Op zee en in het wild. En dit eiland had voornamelijk alleen maar wild en onbekend geleken, de school lag goed verborgen.

Een plotseling verdriet kwam in haar op. Misschien omdat ze hier toch niet wou zijn, ze was nogal overdonderd over het feit dat ze voor lange tijd haar huis niet meer zou zien. De natuur waar ze al die jaren aan gewend was, haar hele leven. Vijfendertig jaar, dat was niet zomaar iets. Haar hele leven lag daar. Ze opende haar ogen, merkte hoe het verdriet naar haar ogen was geslagen. En naar de rest van de emoties op haar gezicht. Een klein laagje van water was te vinden in haar ogen, wat ook aangezien kon worden voor gevoeligheid door de felheid van de zon. Zodra Jadeline's stem klonk, draaide ze naar haar om waardoor haar gezicht voor nog maar de helft werd verwarmd. Haar haren zagen zonverwarmd, lichtgoud en daardoor viel er wat schaduw op haar gezicht. Toch was de sprankel in haar donkere ogen onmisbaar, waarbij haar lippen ietsje van elkaar gespreid waren. Ze knikte op de woorden die de mutante tegen haar sprak. De zachte stem, ze werd er rustig van. Maar het hield niet alle innerlijke demonen tegen waar ze mee leefde. ''Dat is het ook, je verdient het.'' Volgden haar woorden met dezelfde volume, om niet het moment te bederven, nog altijd met haar ogen op haar gericht. Bekeek haar glinsterende haren, waar de zon eveneens mee speelde. Tezamen met de wind. Haar ogen gleden naar de vogeltjes, deed moeite om zich zo min mogelijk te bewegen. Voor het geval ze ze per ongeluk weg jaagde. Vanuit haar ooghoeken merkte ze op hoe Jadeline een glimlachje vrij liet, waar ze zich gevleid door voelde. Het zag er namelijk niet naar uit dat ze die zomaar aan iedereen gaf. Daar was tijd voor nodig, ze snapte het volkomen. Ze gaf er zelf ook een terug, had het idee dat dit een mooi moment was. Geen woorden nodig om elkaar te begrijpen, te appreciëren. Totdat Jadeline dan ook de vraag stelde wat haar gave was. Eleanor wendde haar blik af, keek recht vooruit naar de rest van de tuin, maar hield daar geen aandacht op. Dit was lastig. Het was voor haar heel normaal geweest dat ze keer op keer terug uit de dood was gekomen, maar dit was een ander verhaal. Het aan iemand vertellen. Het was niet iets normaals, hoe normaal het ook voor haar was. De dood. Dat was iets afschuwelijks. Ze beet op haar onderlip, wist niet of het een slimme keuze was om het aan het meisje te vertellen. Die vol met leven zat. Leven. Het tegenovergestelde van de dood.
Ze stond abrupt op, hield haar handen terug naar haar haren en liep de heuvel af. Ze wou het niet. Ze kon het niet over haar lippen krijgen. De tranen die in haar ogen hadden gezeten liet ze ontsnappen, over haar wangen rollen. Zonder verder te snikken, daarvoor was ze niet te emotioneel. Misschien moest ze teruggaan naar haar kamer. Als ze tenminste de weg nog kon terugvinden. Zou het haar überhaupt lukken om terug door het schampere raampje naar binnen te glippen, zonder dat iemand haar op zou merken? Het zou er nogal idioot uit zien, volgens haar beelden die in haar gedachten opkwamen. Straks waren er inmiddels meerdere mutanten wakker, die ook hun weg naar buiten zouden maken? Ietwat zwaar ademend begaf ze zich naar de fontein, bekeek zichzelf in het water. Heel even bleef ze zo staan, zag hoe het water roerloos stil stond. Gebroken sloeg ze met haar hand in het water, haalde daardoor het spiegelbeeld van zichzelf weg. Ze was niet perfect, nu klopte het meer. Aan allerlei kanten mislukt, allerlei opzichten.

Eleanor Birdy

Een rotte geur vulde haar neusgaten. Des te langer ze naar zichzelf in het spiegelbeeld keek, hoe het water met iedere seconde minder wild trilde. De geur werd sterker, naar haar mening. Ze knipperde voordat haar beeld alleen maar waziger werd. Een paar waterdruppeltjes waren te voelen op haar huid zodra er een windvlaagje voorbij kwam. De afschuwelijke geur verdween zodra ze opkeek naar degene die naar haar toegekomen was. Jadeline. Ze had het verbeeld, de geur dan. Als ze echt zo verschrikkelijk rook naar rotte eieren en de dood, was de meid echt niet zo lang bij haar in de buurt gebleven en zelfs nu naar haar toegekomen. Een schamper lachje vormde haar lippen, ze snapte dat Jadeline het niet echt gemeend had. Dat ze haar wou kwetsen ofzo. Niemand kon van te voren weten dat hetgeen wat ze vroegen, een slechte betekenis zou hebben. Dat was het doel van het leven, onderzoeken en meemaken. Al was het maar zoiets kleins. Leven. Voor haar gevoel raakte ze die sprankel steeds meer kwijt, iedere keer wanneer ze dood was gegaan. Na iedere reanimatie voelde ze zich anders, alsof haar ziel aan alle kanten in stukken gescheurd was.

Mijn ademhaling. Ik moest me inhouden, al had ik de neiging om m'n ingewanden eruit te hoesten, zodra ik mezelf verloor als gevolg van mijn dood vandaag. Dood. Ik kon het me nauwelijks realiseren, na de zoveelste keer. Ik was opnieuw dood gegaan en er terug uit gekomen. Als de normaalste zaak van de wereld. Ik merkte dat ik moe werd, des te langer ik treurig naar mezelf keek in de fontein. Ik wist dat Jadeline bij me was, maar dat stelde me niet meteen gerust. Bovendien kende ik haar niet eens, behalve het feit dat we blijkbaar allebei van de natuur hielden en krachten hadden. X-Men. Wat een vreemde naam. Waarom niet heksen? Het was hetzelfde principe en mijn krachten waren meer voodoo dan echt magisch een vuurtje uit mijn handen te laten komen. Lillian, degene die ik ontmoet had, had helende krachten. Met haar handen, ze had het me dolgraag verteld, om me over te halen en hierheen te nemen. Ik had me voorgehouden een glimlach naar haar op te zetten en te doen alsof ik me oké voelde. Maar ik voelde me helemaal niet goed. Niet goed genoeg om nu de energie bij elkaar te schrapen en me ook zo voor te doen. Mijn energie raakte op, dat was het. Hoe lang was ik nu al wakker? Juist, zeker langer dan vierentwintig uur, langer dan een hele dag. Op de boot had ik geen rust gehad, geen tijd om te slapen. De adrenaline die van Lillian af was gekomen, had me teveel gestoord om te kunnen slapen. Ik voelde zulke dingen aan, rusteloosheid. Soms zweerde ik dat het naar m'n hoofd steeg, dat ik mensen hun emoties overnam. Toch werkte het niet altijd zo, net hoe ik me voelde. Vast.

Een plotselinge beweging in het water liet haar opkijken, verbaasd, als het ware wakker geschrokken uit haar gedachten. Het water waste het weg. Een dikke sliert van water rees uit het water op, speelde met de grootte van de fontein. Haar aandacht ging naar het meisje. Het was Jadeline die het water betoverde. Gewekt door indruk sperden haar ogen wijder. Ze wou praten, maar geen enkel woord liet haar stem spreken. In plaats daarvan volgden haar donkere ogen het water, terwijl ze vanuit haar ooghoeken opmerkte hoe het meisje haar handen daarvoor gebruikte. Dus dit was allemaal echt? Ze had getwijfeld, gezien Lillian het haar niet echt had kunnen laten zien. Eleanor was zelf niet gewond geweest, haar lichaam had dat allemaal zelf gefikst nadat ze aangereden was. Tot aan haar ribben toe aan verbrijzeld, geen redden meer aan. En haar kracht van reanimatie had het perfect geheeld. Letterlijk perfect. Ze voelde geen pijn in haar lichaam, ze had geen schrammetjes of littekens die haar verhaal vertelden. Enkel de scheuren in haar ziel die haar beheersten.

Eleanor liet de glimlach die Jadeline liet zien niet aan haar voorbij gaan. Sterker nog, ze gaf er één terug. Plotseling, gewoon omdat het kon. Omdat haar emoties haar dat vertelden te doen. Ze zag hoe het water om het meisje haar arm wikkelde, als een tamme slang die gewillig naar haar luisterde. Alsof het zijn levensdoel was geweest om haar braaf te dienen. Alsof het niets was bracht ze haar handjes omhoog en pas toen merkte ze op hoe klein die eigenlijk waren. Zoveel kleiner dan haar eigen, nu ze eraan dacht en ook heel even haar ogen liet glippen naar haar handen. Haar stem lokte haar gauw terug om oogcontact te zoeken. Haar glimlach keerde terug, dit keer waardoor er smalle kuiltjes in haar wangen te zien waren en haar oogleden omhoog gingen. De water druppeltjes waren veranderd in magische kristalletjes, keek er nog altijd met bewondering naar met dezelfde grimas. Ze zette een paar stapjes naar Jadeline toe, schudde haar hoofd met een open mond. ''Je hebt gelijk, iedereen is anders en mooi op zijn eigen manier.'' Ze bracht voorzichtig haar eigen handen omhoog, wou ze op Jadeline's schouders plaatsen, maar bedacht zich op tijd. Ze had de aanraking op haar arm niet leuk gevonden, zelfs terugdeinzend gereageerd, dus besloot ze ze in de lucht te laten hangen. ''Je bent een slim meisje.'' Complimenteerde ze haar graag, waarna ze haar armen terug langs haar lichaam bracht. Jadeline haar linkerhand kwam omhoog, waar haar aandacht naartoe ging. Een groene stengel, vers en jong, kwam vanuit de grond geschoten. Een stuk grond wat langer gras had, zoals het pad dat ze eerder gevolgd had om hier uiteindelijk te belanden. Op een goede manier. Haar blik sloeg neer zodra ze de rode roos zag. Iets van binnen smolt, op de plek wat haar hart moest voorstellen. Het hart wat al veel klappen had meegemaakt. Ze raakte sprakeloos, zoals ze meerdere malen had gehad sinds ze het meisje gezien had. Ongeloof maar ook geloof trof haar van binnen. Waarom ze dit niet eerder geweten had, ze had geen idee. Ze was dan ook een loner wat dat betrof en had niets met de technologie van tegenwoordig te maken. Daar wou ze niets van weten. Iedereen die ook maar aan zoiets voorgesteld was, keek niet langer meer om naar de natuur. Wat haar teleurstelde.

Jadeline's spijt trof haar nogmaals in haar hart. Er was geen spijt voor nodig. Ze hoefde haar excuses niet aan te bieden. Ze kon het niet weten. Totaal niet. De bloem strelend met haar vingertoppen, richtte ze haar ogen terug naar de mutante. Water stond in haar ogen. Ze zag hoe ze de lucht in keek, waardoor ze hetzelfde deed totdat het laatste kristalletje ook opgenomen was door de zon. Sommige splintertjes van het ijs waren ook in hun haren belandt, waardoor ze nu licht vochtig waren. Maar toch scheen door de zon. Haar ogen waren op Jadeline haar haren gevallen. Zo lang en haast spierwit. Ze keek er vredevol naar, niet met jaloezie of haat. ''Het is oké, je kon het niet weten.'' Zei ze met een zachte stem, het was toch hard genoeg om het voor haar te horen. Ze stonden hooguit nog maar drie stappen van elkaar verwijderd. Inmiddels friemelend met haar rechterhand aan een hangertje, bedacht ze zich dat er nog veel meer mutanten op de school zaten met een speciale gave. Ze was niet de enige. Ze zou hier niet alleen zijn. De woorden die Lillian eerder tegen haar gesproken had, ze hadden een waardevolle betekenis. ''Ik heb de kracht van Resurgence. Mijn leven bestaat niet enkel uit leven maar ook uit heel veel dood. Iedere keer als ik dood ga, kom ik terug. Met mijn lichaam volledig geheeld. En dat is niet het enige, ik kan ook anderen terughalen. Dieren en mensen. Ik denk dat ik daarom om de natuur geef, dat is het enige dat ik eigenhandig moet verzorgen.'' Jadeline verdiende het om het te weten, ze leek vertrouwelijk en iemand die het begreep. Ook al had ze een totaal andere gave. ''Mijn eigen stukje bos dan, dat ik had.''

Eleanor Birdy

'Kom Eleanor, ik moet je iets laten zien.' Alessa was eerder vannacht uit haar bed geslopen en op zichzelf naar buiten gegaan, omdat ze wist dat ik moe was. Door het 'ongeluk' in het bos met het konijn en mijn flauwvallen, had ze me voor de zekerheid in bed laten liggen tot een zekere tijd in de bijna ochtend. Ik sprong met een zachte gniffel van het bed af nadat ik in mijn ogen gewreven had. Liet mijn blote, warme voeten contact maken met de vloer en volgde de brunette die het meest voor me betekende in dit weeshuis richting de trap, nadat we de algemene meisjesslaapkamer uit waren gekomen. We waren, vanaf het moment dat we de kamer verlaten hadden, volledig stil. Heel even hadden we naar de begane grond gekeken, maar wisten dat het te riskant was om de krakende trap af te gaan en via de voordeur naar buiten te glippen. Alessa greep mijn hand, zachtjes en teder met een glimlach op haar gezicht die me zei dat ik haar moest vertrouwen. Dat deed ik, met heel mijn hart. Als er iemand was die mijn vertrouwen had gewonnen en die ik niet langer meer wou laten gaan was het dit meisje wel. Voorzichtig trok ze me mee naar de andere kant van de eerste verdieping. Ze wist haar geheime uitgangetjes, dat wist ik maar al te goed. Inmiddels had ze me al een aantal keer naar een van die meegenomen, waardoor ik me afvroeg of we daar nu ook weer heen gingen. Waarschijnlijk niet, zodra we een bekende hoek omgingen en naar een andere gang liepen was ik de weg kwijt. Mijn ogen raakten niet snel aan het donker gewend, maar ik vertrouwde Alessa volledig. Heel even stonden we stil, waardoor ik bijna tegen haar op botste en zo dicht bij haar stond dat ik d'r lichaamswarmte voelde. Een paar pluizige haartjes kriebelende mijn wangen, nam haar lichaam van onder naar  boven in me op. Wanneer mijn ogen net op haar bruine, slordige vlechtjes kwamen te staan, trok ze me al gauw mee een kant op. Heel even waren we stil geweest omdat het meisje had gedacht dat er iemand aan kwam, wat enkel een geluid was geweest van de bovenverdieping. Zachtjes gniffelend trippelden hun blote voetjes over de houten, doffe planken van de eerste verdieping. Ik wou vragen of dit de goede weg was, haar tot een halt roepen. Totdat ik zag wat haar plan was. Een plank dat voor een afgesloten nooduitgangsdeur zat. Ze haalde hem er makkelijk af en liet mij voorgaan, het buitenlicht als eerste tegemoet gaan voordat ze achter me aan kwam. Ik hield ietsje afstand, voor zover dat mogelijk was op het kleine platform van de brandtrap. Die overigens niet één hele plaat was, maar zwarte buizen waardoor mijn tenen gemakkelijk naar beneden glipten. Om een buisje heen knelden. 'Voorzichtig, El, deze trap is oud.' Haar woorden klonken als muziek in mijn oren, waardoor ik opnieuw haar handje kalm vastpakte en me door haar naar beneden liet begeleiden.
Zodra mijn voeten contact maakten met de koude, modderige grond merkte ik hoe de temperatuur van m'n lichaam veranderde. Ik vond het niet erg, hield van de natuur die tussen m'n tenen kriebelde en soms schaafwondjes op m'n blote huid maakte. 'Het is niet ver meer,' fluisterde de brunette in m'n oor, had nog altijd mijn hand niet los gelaten en ik hield van de warmte. Een warme glimlach verscheen op mijn gezicht, speelde ook met mijn ogen en liet me zoals ik altijd deed, gewoon weer meeslepen met het moment. Voor zover ik wist was er hopelijk niemand wakker van ons geworden. Bovendien zouden ze ons toch niet zo snel vinden, het luik was weer veilig afgedekt en niemand zou toch die ruimte gebruiken waar we net doorheen naar buiten waren gesneakt.
Nieuwsgierig maar toch oplettend volgde ik haar door het stukje groen heen en voelde hoe mijn benen vochtig raakten door de damp van de nacht. De dauw op het gras en planten waar we zonder pardon doorheen renden, op een nette manier natuurlijk. We hadden respect voor de natuur. ''Alessa..'' begon ik twijfelend, wist niet wat ik nu moest verwachten. En hoewel de ochtend in sloeg, was het nog altijd donker, vooral onder de bomen. 'Het is niet ver meer, vertrouw me.' Waren haar enige woorden, zonder te vertellen wát het precies was. Mijn gedachten sloegen op hol, we waren nooit zo ver gegaan vanaf het weeshuis. Straks waren ze wel wakker geworden en hadden ze door hoe er twee meisjes uit bed waren, niet meer langer in het gebouw waren en ze de alarmen nood sloegen. Voordat ik me kon bedenken hoe ze de politie zouden belanden, voelde ik de verandering van harde, stekelachtige grond naar een zachtaardig grasvlak. Het was belicht door de zon die langzaam omhoog kwam, de bomen op deze plek hielden net genoeg afstand zodat er een gat boven tussen de bladeren zat. Ik vroeg me af waarom we hier waren, met nog altijd het meisje voor me staande. 'Deze is voor jou.' Haar zachte stem deed me opkijken, naast haar komen staan en me beseffen wat het precies was wat er in het midden van het kleine stukje gras stond. Alsof het precies een film moment was. Er stond een vol bloeide rode roos.

Eleanor haar ogen hadden terug op het mooie cadeau gestaan, haar gedachten laten afdwalen naar de herinnering. Door de zachte wind die voorbij bries en door het feit dat ze aan het staren was, kwam er een klein laagje van water in haar ogen te staan. Haar donkere ogen, die twijfelden of ze nu levend of dood moesten uit stralen op het moment. Aan de ene kant was het een gelukkige herinnering, maar aan de andere kant was ze Alessa kwijt geraakt na een jarenlange vriendschap. Zonder genade was ze door een stel mensen opgehaald, ze hadden nauwelijks afscheid kunnen nemen en waar ze naartoe verhuisd was, was altijd geheim gebleven. Zelfs op latere leeftijd hebben ze het haar niet in vertrouwen kunnen nemen. Haar eerste beste vriendin, die ze hoogstwaarschijnlijk nooit meer zou zien.

Ze probeerde de herinnering weg te vagen zodra Jadeline's stem overnam, draaide haar hoofd terug waardoor een kant haar blonde haar achter haar schouder viel. Eleanor had inmiddels ietsje afstand genomen, terwijl ze in gedachten was geweest. Het was niet veel, evenals de tijd van de herinnering, maar toch was het iets geweest. ''Vind je dat echt?'' Vroeg ze voor ze zelf überhaupt door had dat ze haar stem en gedachten samen hadden laten spreken. Hoe ze zich nu al op haar gemak voelde bij deze meid, ze had geen idee hoe het mogelijk was. Wat ze wel wist was dat ze haar een prachtige creatie vond die het verdiende om een gelukkig en gezond leven te leiden. In tegendeel tot heel veel mensen op de wereld, ze wist niet wat ze over mutanten moest oordelen. Natuurlijk zouden die dezelfde emoties hebben als mensen, dat had ze na al die jaren wel ondervonden in het weeshuis en op zichzelf. De twee die ze tot nu toe ontmoet had, Lillian en Jadeline waren van pure schoonheid geweest. Ze was bang dat het vanaf nu alleen maar slechter zou gaan met de volgende ontmoetingen op deze school.
Jadeline's volgende woorden lieten haar volledig omdraaien, met van elkaar verspreide lippen naar haar luisteren. ''Ik mag een mooie gave hebben,'' sprak ze met een geruststellende glimlach terwijl haar ogen niet langer dan drie seconden op die van het meisje bleven staan, ''maar het is niet voor iedereen bedoeld. Enkel degene die het verdienen om te leven zal ik helpen. Ik weet niet hoe het hier werkt op deze school, maar mijn mening staat vast.'' Heel even had ze vol minachting naar een plant gekeken, als mutanten dezelfde verrotte emoties konden hebben als mensen.. verdienden ze het niet. ''Ik ben bang, Jadeline. Wat moeten ze hier wel niet van me denken? Ik heb geen normale kracht, de Dood is niet iets om mee te sollen. Echt niet.'' Ietwat angstig keerden haar ogen terug naar die van het meisje, terwijl ze een paar stappen achteruit zette en met haar linkerhand voelde of ze dichtbij de rand van de fontein was. Zodra ze het steen van de rand met haar vingertoppen voelde, zette ze zichzelf neer en keerde haar blik terug naar de grond. ''Ik denk dat ik naar bed moet gaan.''

Eleanor Birdy

Met Jadeline naast haar voelde ze zich niet compleet alleen. Wat ze eerder wel had gedaan, wanneer ze nog in haar kamer haar ritme had geprobeerd te vinden. Ademloos staarde ze naar het gras waar Jadeline net op gelopen had. Wonderbaarlijk kwam het terug tot leven, groeide hoger dan al het andere gras waar ze niet op gestaan had. Jadeline was leven. Leven van de natuur. Het drong tot haar door. Zij was het leven van de mensen, mutanten en de dieren. Ze maakten elkaar af, vulden elkaar aan. Alleen kon ze dat niet hard op zeggen, dat zou vast heel stom klinken. Bovendien was het gewoon echt tijd voor haar om te gaan slapen, dan zou ze ook niet aan zulke onzin denken. De woorden van het meisje hadden haar gewoon meegesleurd, waar ze nog altijd lichtelijk van verbijsterd van zat. Toch had ze wel de energie om het te zeggen. Haar gedachten speelden met haar persoonlijkheid, ze wist niet wat ze moest doen en ging meestal voor het meest beste om te zeggen, wat uiteindelijk toch stom er uit kwam voor haar idee. Ook al werd het vaak geapprecieerd, het klopte niet voor haarzelf. Op het moment dat ze haar mond opende om haar stem te laten spreken, was Jadeline haar al voor. Ze glimlachte schamper op haar woorden terwijl haar blik van de grond gescheurd werd en naar het meisje ging. Hoewel ze een dikke trui droeg, had ze in de gaten hoe fragiel haar lichaam wel niet moest zijn. Zodoende kwamen ook de vragen in haar gedachten wat er met het meisje gebeurd was. Wat haar achtergrond was. Wat voor krachten ze allemaal wel niet meer had en of ze het hier leuk vond.

''Dat is een mooie gedachte om mee door het leven te gaan.'' Sprak ze rustig. ''Niet veel mensen doen dat. Echt heel veel mensen niet. Ik heb nauwelijks m'n huis in het bos verlaten, maar wanneer ik dat deed, vond ik het niet leuk om tussen hoge gebouwen te lopen en wat mensen de stad noemen. Ik weet ook niet hoe snel ik terug naar m'n huisje moest gaan, me in bed moest storten om die nare emoties te laten verdwijnen.'' Of het de moeheid was die sprak, wist ze niet. Wat ze wel wist dat ze misschien hiermee het meisje zou vervelen of dat dit iets was waar ze niet over mocht praten. Nu ze net aangekomen was. Aan de andere kant was dit een compleet nieuwe wereld. Ze wist nog maar net dat er zoveel meer mensen zoals haar waren. Mutanten, hoe Lillian het had genoemd.

Opnieuw gleed Jadeline haar stem door haar gedachtenstroom. ''Ohmy, weetje wat ik me net realiseer?'' Ze wachtte niet op een reactie van het meisje. ''Ik weet niet wat je allemaal kan, maar de natuur.. het komt tot leven door jou aanraking. Kan je dat ook met dieren en.. en.. nou ja, zoals ik, mensen? Ik weet niet of het ook op mutanten werkt, maar ik hoop daar eigenlijk ook niet gauw achter te komen.'' Door haar spontane blijheid was ze opgestaan en had wild rond gelopen, waarbij ze haar handen had gebruikt om de woorden wat sterker over te laten komen. ''Mijn hemel, ik weet niet wat ik allemaal probeer te zeggen. Ik ben dan ook al langer dan bijna anderhalve dag wakker.'' Lachte Eleanor, kwam wat meer bij Jadeline in de buurt en hurkte voor haar neer. ''Bedankt.'' Sprak ze met sprankelende ogen. ''Bedankt dat je hier was.''

Eleanor Birdy

Opgetogen maar toch moe knipperde ze met haar ogen, voelde haar oogleden bij iedere knipper steeds zwaarder meewerken. Dat ze naar bed moest was zeker aan haar te zien, alleen gaf ze er nog niet compleet aan toe. Dat zou vast wel komen zodra ze haar eerste nacht, of inmiddels halve dag, in haar nieuwe kamer en bed zou maken. Wat ze wel vast al wist, was dat dit bed zeker zachter was dan die in haar eigen huisje dat ze had gehad. Daar zou ze vast en zeker snel in wegdromen, hopelijk met een goede fantasie. Het laatste wat ze wou was met een hartaanval wakker worden, al zwetend en bang in een nieuwe omgeving. Hopelijk hielden haar gedachten haar voor genade en zeker hopelijk door Jadeline. ''Een nieuw hoofdstuk,'' sprak ze meer tegen zichzelf dan echt tegen het meisje. Alleen maar om de woorden te bevestigen die in haar hoofd rond spookten, terwijl ze nog altijd op haar hurken zat. Ze wist niet zeker of ze had gevraagd wat voor mutatie nu Jadeline had gehad, wat ze er nog meer mee kon of dat ze het enkel had gevraagd of ze ook dieren tot leven kon wekken. Haar gedachten lieten haar op dit moment in de steek, wat waarschijnlijk kwam dat die al half in slaap gevallen was. Om niet volledig slaap dronken te gaan hief ze haar hoofd zo snel mogelijk weer op naar het meisje, luisterde met de aandacht die ze kon opbrengen naar haar woorden. Ze knikte haar hoofd met een prettige blik.

''Vereerd, zo voel ik me.'' De slaap begon zo erg in te slaan dat ze niet eens meer goede zinnen kon vormen, of eigenlijk lag dat ook deels aan haar persoonlijkheid. Dat deed ze ook vaak genoeg als ze zich druk voelde en zich spontaan begon te gedragen, zoals ze even had gedaan net. Eleanor kwam ietsje omhoog, bedacht zich niet dat het meisje wat teruggetrokken was geraakt door aanrakingen die ze had gemaakt bij haar en sloeg haar armen om haar tengere lichaam. Met haar hoofd op d'r schouder fluisterde ze nogmaals een dankjewel en liet haar na vier seconden los, waarbij haar zachte vingers als afscheid het meisje haar kaaklijn streelde. Het was een voorzichtige aanraking geweest, niets serieus. Alleen vriendschappelijk. Ze gaf haar nog een welverdiende blik en liep om de fontein heen, terug naar het gebouw. Haar ogen vielen nog op de stappen die ze eerder had gezet en naar de natuur die vol bloeider was dan andere stukjes struik, plant of bloem, keerde nog één keer haar hoofd naar de mutante en vervolgens terug naar de deuren die in zicht waren gekomen. Ze zag die op een kier staan, waar ze haar gebruik van maakte en de warmte van de hal tot zich liet komen.