Onderwerp: Purple rain (+ Lawrence) ma okt 12, 2015 9:22 am
Peggy had haar haren opgestoken tot een vlotte paardenstaart en met de glimlach die op haar gezicht zat zwierde ze door de gangen van het school gebouw. Het maakte niet uit of het regende of dat de zon lekker scheen; de meeste van de tijd was ze altijd vrolijk. En niemand die haar dag dan kon verpesten of die glimlach van haar gezicht kon toveren. Nou ja, logisch gezien kon niemand zijn mutatie op haar gebruiken, dus haar opmerking over het toveren kon ook echt nooit gebeuren. Haar lessen waren afgelopen en voor dat de menigte leerlingen door de school deuren naar buiten konden stormen. Was Peggy op dit moment erg slim geweest. Door alles en iedereen liep ze heen en ze was daardoor de eerste die uit de stoffige lokalen weer de frisse buiten lucht in kon ademen. Niet dat ze echt kon ademen, maar details liet ze maar even achter wegen.
Op een normaal hardloop tempo rende ze door de tuinen, terwijl ze af en toe door een paar mensen en bomen heen liep doordat ze niet echt op lette. Soms liet ze wat mensen schrikken, maar daar was ze op dit moment niet echt in de mood. Mensen laten schrikken was gewoon iets wat ze de afgelopen dagen nu al iets te vaak had gedaan. Sommige hadden zelfs een bloempot naar haar gegooit. Jammer van hun was die bloempot gewoon dwars door haar heen gegaan. Zij was blijkbaar ook wel de enige die de humor er in zag om mensen de stuipen op het lijf te jagen. En zo eng zag ze er niet eens uit. Ze zag er juist heel normaal uit net als iedereen, maar misschien was haar huidskleur dan iets witter dan anderen. Maar zij was letterlijk dood, beter excuus was er dan ook niet. Peggy stopte even om even op haar telefoon te kijken hoe laat het was. Alsof het weer het tikkelende gevoel in haar onderbuik dat ergens iets aan dood gaan was, deed ze automatisch een paar passen naar achteren. De laatste keer dat ze het tikkelende gevoel kreeg, liet ze dode lijken tot leven wekken om ze tot Walkers te maken zoals in The Walking Dead. Ze wist dat er net zo iets zo gebeuren als ze hier niet snel weg zou gaan. Haar haar kreeg al een lichte rode kleur onderin, maar het was ook een mengeling van wat blauwachtige kleur. De geest of ziel die ze opmerkte tussen de struikjes was niets meer dan de geest of ziel van muis. Als er nu iets was waardoor ze snel van het kleine muizenlichaampje weg kon gaan. Was door de vorm van de muis aan te nemen. Niet dat ze er nu veel zin in had om de vorm van een muis aan te nemen. Maar het was beter dan een zombie apocalyps te veroorzaken door een fucking muis!
Al voor dat ze het wist zag ze kort het leven van de muis voor haar in scherpe hd beelden. En daar trippelde op haar kleine muizen pootjes door de tuin. Het was wel een heel ander beeld dan dat ze liep als mens. Nu waren zelfs de kleine struikjes aan de kant van de paden echt groot om te zien. Moet je na gaan wat bomen er uit zagen als ze er langs liep. Nadat ze best wel voor haar gevoel in een muis rond had gelopen, veranderde ze weer terug naar haar normale vorm. Haar haar kleur had iets van paars voor haar betekende dat ze alleen gelaten wilde worden, maar door de glimlach die standaard op haar gezicht stond wist ze dat het nooit lang zou duren tot ze iemand tegen kwam die met haar een gesprek aan ging. Toen in haar zak graaide om haar telefoon te pakken zat die er niet in. Heel even vroeg ze zich waar ze haar telefoon had gelaten, waardoor ze eigenlijk best wel snel het pad af liep waar ze als muis had gelopen.
Lawrence lag buiten rustig op een bank die in de tuin stond. Het was er een rustige plek nu dat het wat frisser begon te worden. Binnen had hij nog altijd dat onaangenaam claustrofobisch gevoel. Het was daar veel te druk voor Lawrence en soms werd je gewoon omver gelopen. Daarbij was het ook nog eens veel te rumoerig waardoor hij zich niet zou kunnen concentreren. Ondanks dat zijn ogen namelijk dicht waren was hij het boek dat hij vast had aan het lezen, maar dan gewoon aan de hand van zijn vingers. Kort keek hij op wanneer iets aan een hoge snelheid voorbij kwam. Het vreemde was dat ze niet echt een geur met zich mee droeg, alsof ze niet volledig in leven was. Dat was ook de reden dat hij op keek van het boek in zijn handen. Erg lang was hij nog niet op de school, en veel contact had hij nog niet gehad met zijn mede studenten. Het waren allemaal mutanten dus het was niet meer dan logisch dat hij wel meerdere vreemde dingen zou opmerken. Argwaan speelde wel in zich op, want je wist nooit wat je van iemand kon verwachten. Lawrence besloot echter om er niet teveel aandacht aan te verspillen dus trok hij zich terug tot het boek. Huiswerk. Waarom bestond het ook? Een zucht verliet zijn mond even bij de gedachten. Zijn vinger gleed alvast weer over de bobbels die voor hem zijn tekst was, maar zijn concentratie was volledig verdwenen. Sowieso was hij al geen lezer en wanneer dat hij concentratie weg was, het boek klapte hij dan ook gewoon weer dicht. Lawrence ging daarbij ook maar weeg een recht zitten vanuit zijn liggende positie en stak hij weg in de rugzak die dat hij bij zich had. Hij hees de zak op één schouder en stond vervolgens recht. Lawrence nam zijn geleidestok nog wel uit zijn rugzak. Meestal wist hij zich bijzonder goed te oriënteren ondanks dat hij niks van zijn omgeving zag, maar het was niet altijd even evident. Het lukte beter als er iets meer geluid was waar hij op af kon gaan en als hij de omgeving beter kende. Vooral dat laatste, al had hij er in natuurgebieden veel minder last van.
Het was wanneer dat hij de eerste stap zetten dat hij ook meteen bleef staan. Iets raakte zijn voet aan, iets wat op de grond lag. Zijn voet verplaatsen hij naar achter om nadien door zijn knieën te zakken en het ding op te rapen. Eerst had hij gedacht dat het misschien een steen was geweest, maar daarvoor had het een heel verkeerde vorm. Iedereen wist wel wat het was, een gsm. Misschien dat de persoon daarom zo gehaast had geklonken. 'Deze van jou?' vroeg hij luid genoeg terwijl dat hij het toestel in de lucht hield. Er was niet echt iemand anders in de buurt, dus vermoedde hij toch dat het van haar was. Het meisje was nog wel in de buurt, maar hij kon alleen maar hopen dat ze hem gehoord zou hebben.
OOC - Niet mijn beste post, maar was er stiekem tijdens de les aan begonnen xD
Peggy was eigenlijk best wel bezorgd waar haar telefoon zou zijn gebleven. Ze had er immers niet aan gedacht, toen ze de vorm van een muis had aan genomen. Wat moest ze dan ook? Ze was meer bezorgd geweest over de zombie apocalyps die ze had kunnen veroorzaken dan haar telefoon die gewoon in haar jaszak had gezeten. Wie had dan ook verwacht dat haar telefoon uit haar jaszak was gevallen. Ook al was het best wel logisch tho, voor al je na dacht dat eigenlijk alles door haar heen ging en ze dat niet uit kon zetten. Dus dat ze een keer haar telefoon zo nu en dan verliest was dan meer aan haar mutatie te danken dan de het gedeelte dat ze van vorm was veranderd.
Bijna een beetje huppelend over de paden waar ze had gelopen als muis keek ze zoekend in het rond. Ze liep om een paar bomen en struikjes heen, waardoor ze overal wat takjes liet kraken. Met haar telekinese probeerde ze te concentreren op haar telefoon die ergens lag, maar zij had geen idee waar. Het was zo dat ze het nog al moeilijk vond om haar telefoon te kunnen vinden met haar telekinese, terwijl alle andere dingen die ze niet wist waar ze lagen of nog nooit had gezien makkelijkere waren. Van achter een bosje zag ze een jongen door zijn knieën zag zakken. Door de blinde geleide stok wist ze dat de jongen blind was, niet dat zij een persoon was om daar over te oordelen. Beter nog, ze had nog wel een andere meid gezien die ook blind was maar die een soort mutatie had waardoor ze alleen kon zien in het donker. Dat vond Peggy zelf wel best gaaf. Haastig liep Peggy door de bosjes die geen enkel geluid vertoonde, maar ze probeerde wel wat haastig te klinken over de stenen om de jongen te laten merken dat er iemand in de buurt was. “Deze van jou?” vroeg de jongen luid, terwijl hij haar telefoon in de lucht hield. Peggy knikte, maar dat vond ze zelf ook wel erg stom. Want ja, de jongen kon haar niet zien dat ze dat had gezien. “Ja, heel erg bedankt dat je hem hebt gevonden,” sprak ze vrolijk en opgelucht. Ze deed haar hand de lucht in om haar telefoon van de jongen aan te nemen, omdat ze niet zeker wist of de jongen anders zijn hand nog naar beneden ging doen. Als er geen telefoon tussen zou zitten zou het eigenlijk zo zijn dat de jongen en Peggy elkaar een high five aan het geven waren. Waardoor ze toch wel even kort moest lachen. “Ik vroeg me al af of ik mijn telefoon ooit nog terug zou kunnen vinden als jij hem niet had gevonden,” sprak ze om hem nog een keer te bedanken.
OOC ik moet zelf ook nog een beetje in komen met Peggy
De telefoon werd uit zijn hand genomen, nog voor dat hij die had kunnen laten zakken dus deed hij dat dan maar. ‘Graag gedaan,’ zei Lawrence wanneer dat hij werd bedankt, en hij haalde zijn schouders even kort op. Aan het meisje was iets vreemds, en het stoorde hem ergens verschrikkelijk. Verschillende aspecten dat iemand levend hoorde te hebben leek zij te missen. Het grootste was dan wel het kloppend hart. Bij haar was het er niet. Lawrence kon het zachte ritme van haar hart niet horen terwijl dat het bezig zou zijn met het regelen van de bloedcirculatie. Normaal gezien leiden hij vrij veel af van het hart. Zo wist hij gewoon al waar iemand precies stond en hoe die zich ongeveer voelde. Het meisje was gewoon anders, maar iedereen was dan wel anders. Een normaal iemand kon niet leven zonder een hartslag of beter gezegd zonder kloppend hart. Een mutant daarin tegen zou dat wel kunnen. Als je wat kan bedenken, zal het vast ook wel echt bestaan. Waarom dan niet iemand die dat dood is? Misschien dat hij het nog wel zou vragen, van zodra hij vond dat het er een goed moment voor was.
Ondanks dat Lawrence zijn hoofd wel in haar richting was gedraaid stonden zijn ogen totaal niet gefocust. Dat had je nu eenmaal wanneer je niks zag waar je ogen zich op konden focussen. Ergens was hij eigenlijk van plan geweest om weg te gaan. Het meisje had haar gsm terug, dus er was niet meteen een reden voor Lawrence om nog langer te blijven. Dat was tot dat het meisje toch nog wat zei, en hem voor een tweede keer bedanken. Meisjes en hun telefoons, wat zouden ze zonder zijn? ‘Je had hem vast wel gevonden, misschien enkel niet zo snel als de blinde die er bijna was gaan op staan,’ zei hij met een kleine grijns. Met die opmerking liet hij wel weten hoe het kwam dat hij haar telefoon had gevonden. Al een geluk dat het bijna was, anders had hij misschien haar telefoon terug moeten geven maar met een glas dat op alle mogelijke plekken was gebarsten. Het meisje klonk dan wel als een vrolijk persoon, maar je wist nooit met vrouwen. Ze konden ineens omslaan en de grootste bitch worden die je ooit bent tegen gekomen. Precies om die reden ging hij niet graag om met vrouwen. Veel te onvoorspelbaar en absoluut niet te begrijpen. ‘Maar je hebt gelijk, ik ben een held,’ zei hij om haar bedanking even in het extreme te nemen. Wie weet viel ze nog wel mee.
“Graag gedaan,” sprak de jongen nadat ze hem had bedankt. Peggy was echt heel erg blij mee dat de jongen haar telefoon had gevonden. Er zaten geen barsten op of zo, alleen een beetje een voet afdruk maar dat vond ze niet erg. Zolang haar telefoon het nog deed was het nog goed. Ze was immers een beetje aan de late kant met alle elektronica. In 2015 had ze voor het eerst een telefoon, dus dat ze nu wel een beetje zuinig was was dan ook wel een goede reden. Ze was niet zoals elk andere meid die 24/7 met haar telefoon liep. Maar het was wel handig voor haar, omdat ze zo contacten af legde en een wekker had wanneer ze als een normaal iemand op moest staan en moest eten. Want als iemand zou merken dat ze eigenlijk dood was, moest ze haar levensverhaal misschien moeten uitleggen en daar had ze niet echt veel zin in. Ze was niet een persoon die verhalen vertelde, ze was dan iemand die verhalen schreef maar verder niet vertelde.
Het was Peggy van het eerste moment wel gemerkt dat de jongen een blind iemand was. Ze zei er verder niets over, maar ze vroeg zich wel af hoe dat was. Het zou toch niet zo zijn dat hij dan hulp moest hebben als hij naar de wc wilde, want zij zou er echt heel erg raar van op kijken. In haar geval als ze dan levend zou moeten zijn, zou het voor haar echt heel erg ongemakkelijk zijn. Ze zou dan eigenlijk niet eens kunnen plassen.
Peggy werd door haar gedachten gehaald over plassen, doordat hij wat zei. “Je had hem vast wel gevonden, misschien enkel niet zo snel als de blinde die er bijna was gaan op staan,”sprak hij met een klein grijnsje. Peggy moest zelf ook wel grinniken. Er zat wel humor in en dat vond ze echt helemaal geweldig. “Ach al was je er helemaal op gaan staan, mijn telefoon doet het nog en hij is gevonden; en daar ben ik allang blij mee,” sprak ze lachend. Niet dat hij ook kon zien dat ze lachte, maar het was wel in haar stem te horen dat ze er ook echt blij mee was. “Maar je hebt gelijk, ik ben een held,” zei hij om haar bedankjes nog extreem aan te nemen ook. Ze grinnikte nog een keer om zijn opmerking. “Ja, dat klopt. Je bent mijn held,” sprak ze overdreven. Ondanks dat ze het overdreven uitsprak, het was wel zo. Hij was gewoon echt haar held van de dag. “Ik ben Peggy,” sprak ze nog steeds wat lachend en vriendelijk.
Zijn moment van humor werd toch goed opgevat door het meisje. Ze zei dat het zelfs niet erg had geweest als hij er helemaal op was gaan staan, zolang dat het maar werkte. Lawrence had dat haar ook wel willen horen zeggen moest er een hele barst in zitten die over heel haar scherm ging. Als de gsm dan nog werkte was er niks aan de hand toch? ‘Maar een geluk dat die nog werkt, anders had ik er nog een nieuwe kunnen kopen.’ Als Lawrence er een nieuwe had moeten kopen zou hij niet weten met welk geld dat hij dat had moeten doen. Het was niet dat hij één van de rijke mensen was die op het eiland rond liepen en tegenwoordig was een gsm net wat te duur om zo maar even te kopen. Precies om die reden had hij er zelf geen. Aan een gewone gsm had hij sowieso niks omdat hij er toch niks mee zou kunnen doen. Lawrence zou al één van die speciale toestellen moeten kopen die speciaal waren gemaakt voor de blinde en slechtziende. Moest hij het toch kopen zou het enkel zijn om stof te vangen in een schuif op zijn kamer. Nee, hij had er geen nodig. Het volgende moment had hij moeten opnemen zodat hij het later zou kunnen laten afspelen. Ze bevestigde dat hij haar held was, ondanks het door beide meer werd gezegd om te lachen. Het was beter dan niks. ‘Lawrence, aangenaam,’ sprak hij nadat het meisje zich had voorgesteld als Peggy. ‘Hoe was je eigenlijk je gsm kwijt geraakt?’ vroeg hij vervolgens. Meestal zat het bij meisjes in hun handtas en konden ze niet zonder dat toestel. Heel de dag foto’s plaatsen op Instagram in hun bikini’s en met de meest uitdagende poses om de aandacht te trekken van het mannelijk geslacht. Om dan te bedenken dat er ook jongens waren die dat deden. Uiteraard niet in bikini. Dat ze deden wat ze niet konden laten. Misschien dat Peggy zelfs behoorde tot die groep van mensen.
Onderwerp: Re: Purple rain (+ Lawrence) ma dec 07, 2015 12:11 pm
Een vrolijke glimlach sierde bijna altijd haar lippen. Niet dat de jongen dit kon zien, maar als hij haar kon zien dan was de dankbaarheid dat hij haar telefoon had gevonden op haar gezicht te lezen. Ze hield het er dan ook niet bij en had hem nog een paar bedankt. Er zaten geen barsten op en hij deed het nog dus meer geluk kon ze vandaag dan ook niet hebben. “Maar een geluk dat die nog werkt, anders had ik nog een nieuwe kunnen kopen,” sprak hij. Ze grinnikte even, en kreeg ineens iets leuks in haar hoofd. Toch moest hem wel even helemaal vrolijk maken dat hij haar held was, ook al zou het dan best gemeen zijn van wat ze in haar hoofd had. Het alleen vast wel beter dat ze even ging wachten, voordat ze de grap ging maken. Ze vond het moment gewoon nog niet goed genoeg.
Vriendelijk stelde ze zichzelf voor waarna hij hetzelfde deed. “Lawrence, aangenaam.” Lawrence… hmm… die naam zou ze wel onthouden. Sowieso zou ze dat wel doen, hij was immers de eerste blinde persoon die ze ontmoette hier op het eiland. En veel meer zouden er ook niet zijn. Vervolgens vroeg hij:“Hoe was je eigenlijk je gsm kwijt geraakt?” Ja, hoe moest ze dat eens uitleggen? Ze voelde de aanwezigheid van een geest van een muis dat ergens dood lag… dat zou ook weer zo raar zijn, right? Ze kon ook zeggen dat ze als een echte forceer beer foto’s stond maken van haar lichaam, maar dat zou ook weer zo raar zijn. Ze behoorde immers niet tot die groep mensen. “Ik voelde gewoon de aanwezigheid van muizengeest en nam vervolgens de vorm aan van een muis...” sprak ze, waarbij ze haar schouders ophaalde als het niets was. “En toen viel m’n gsm uit mijn zak,” sprak ze eerlijk. Het was eigenlijk wel raar, maar een eiland vol met mutanten dat was ook raar. Dus het paste wel een beetje in het plaatje.
Peggy keek even naar haar telefoon en bedacht zich toen dat het nu wel goed was om Lawrence wel gek te maken. Arme Lawrence, hij zou waarschijnlijk niet eens weten wat hem nu over kwam… Niet dat het Peggy tegen zou houden om de grap te maken. “Shit… Ik denk dat ik toch wel een nieuwe gsm nodig heb,” sprak ze wat bedroefd. “Hij liep vast en nu is hij uitgevallen,” de toon in haar stem veranderde naar irritatie en wat boos. Niet dat ze dat echt was. Ze had immers een grote glimlach op haar gezicht voor de reactie van Lawrence. Dit was wel echt gemeen, maar stiekem ook wel erg leuk. Een blind iemand wijs maken dat iets kapot was gegaan wat niet zo was. Dit was gewoon te grappig. “Waarom had je er ook op moeten staan om hem te kunnen vinden!?” sprak ze wat harder en wat bozer. Peggy snoof, maar hield zich vervolgens in. Ze wilde niet té ver gaan, dus hield ze het hier maar bij…
