How to survive you're first day ..for Dummies. [Dahlia]

Het was niet gemakkelijk om te overleven in een wereld waar het haast onmogelijk was te overleven. Zeker als je een mutant was voor dat feit. Voor zolang het al mee ging werden mutanten opgejaagd, vermoord, afgeslacht, gevangen genomen, verhoord of gebruikt voor wat ze konden. Ze werden gecontroleerd door de maatschappij, beheerst door de hogeren in de wereld. Hun krachten en mutaties werden benut, ze werden onderzocht, getemd en in het leger gestoken. Was er een vrije mutant? Waarschijnlijk wel, maar die zaten dan allemaal weg gestoken in kleine hoekjes en kantjes, ze durfden niet naar buiten omdat ze bang waren. En dan had je de vrije mutanten die rebelleren tegen de oversten maar die werden gewoon plat gewalst, plat gespoten en opgepakt. Het was altijd maar die cirkel, één ding doen zorgde gelijk voor een tegenreactie, één grote kettingbotsing waarbij alles gevolgen had. Mutanten werden getraind, gedrild haast tot ze perfect waren. Iedere mutatie had zijn grenzen, niemand kon instinctief “verkeerd” of “slecht” zijn, er zat altijd wel wat goed in die mutanten. Precies alsof God hierboven het geschenk gaf met ieder zijn voordeel. Maar dan had je Storm, ontembaar, gevaarlijk, buitensporig en volledig over gelaten aan het lot van de maan … hij was een vloek. Althans, zo zag hij het.

Na zes keiharde maanden, en tal van doden, overleven had Storm het grotendeels opgegeven. Het was heel wat als je in het bos wakker werd, in bloed besmeurd, doodziek om later de kranten te lezen. “Roofdier slaat toe” Of “Seriemoordenaar is er weer” en weten dat jouw naam elk moment in het artikel kan verschijnen. Storm had er genoeg van, dat beetje doorzettingsvermogen had hij noch net. Genoeg om naar de enige veilige plek te gaan waar mutanten samen zaten, om het er zelf een stuk onveiliger te gaan maken. Maar hier was hij dan, twee weken voor de volle maan, net genoeg tijd om ergens een hok of een betonnen kamer te vinden waar hij zichzelf zou kunnen vast ketenen of om briefjes rond te hangen met “grote boze wolf bij eerstvolgende volle maan, wees gewaarschuwd” … er was een reden waarom Storm hier zo humoristisch mee om ging, het was het enige waardige dat er nog was. Hij hoopte enkel dat de mutanten hem zouden kunnen afweren eens het zover was.

De eerste week zou je Storm, of Hal, hij verkoos liever Hal, niet veel zien. Hij haatte zijn ouders nog steeds om de naam die ze hem gaven. Hij had gehoopt dat hij wat rust zou vinden, zoveel nieuwe informatie voor veel te gevoelige zintuigen was niet goed voor zijn hart, letterlijk. Hij had maar één uur les, maar hij had zeker iedere minuut twee keer gekeken naar de hartslagmeter om zijn pols. Terwijl hij door de gangen wandelde in het “spitsuur” werd hij langs alle kanten opzij gedrumd. Hij voelde zoveel, hij rook en hoorde zoveel dat hij de hoek om sloeg en tegen de muur bleef staan met zijn arm omhoog, zijn ogen op zijn hartslagmeter, 60,78,84,90 … Hij voelde het monster in hem naar boven drukken en hij kon het nooit tegen houden. Storm maakte zich los van de muur en probeerde lege gangen te zoeken, hij daalde twee verdiepingen en kwam uit op een soort van kelder, er was niemand te zien. Hij liep een stoffige kamer in waar daadwerkelijk geleefd moest worden want er stonden banken, rekken en andere spullen. Storm liet zijn tas vallen en drukte zichzelf tegen de muur, zijn hand boog met gemak een stuk staal terwijl hij vocht tegen de ene ding dat zijn leven verwoestte de vloek …

In een situatie als dit was alles altijd zo intens, extra gevoelig. Hij hoorde zijn hart zijn door zijn borst kloppen, hij hoorde de versnelling van zijn ademhaling, het zweet die in druppels via zijn voorhoofd naar beneden gleden. Klop klop … klop klop klop, een beetje sneller, een hoger getalletje op zijn hartslagmeter. Hij voelde hoe het monster, de wolf, de weerwolf via zijn huid naar boven kroop, zijn lichaam in nam als een geest een bezetenen zou in nemen. Alles in zijn gezichtsveld ging in een waas, hij vond de trappen naar beneden terwijl hij zich recht hield aan de muur. Hij had zijn schoudertas ergens laten vallen terwijl hij naar een rustige plaats op zoek was met zijn bewustzijn. Ondanks dat alles menselijke was in zijn lichaam was het alsof alles al dier was. Hij reageerde extra scherp op de schoolbel, zijn handen geklemd tegen zijn oren ging hij verder, verder tot er een kamer was met hopelijk een goed slot en geluidsdichte muren. Het was zijn tweede dag, hij kon niet op zijn tweede dag transformeren, niet midden in de school, niet te midden van al deze leerlingen. Het was niet eerlijk, hij was hier voor hulp, waarom reageerde hij altijd zo gevoelig op nieuwe situaties.

Hij was terecht gekomen in een kelder, van alle plaatsen, een kelder. Hij gooide zichzelf praktisch tegen de muur, zijn vuist liet er een afdruk achter. Hij kneep zijn ogen toe, probeerde van tien naar één te tellen in de hoop dat hij daarmee het monster kon temperen. Het was hem ooit eens gelukt, gewoon door te proberen focussen op het tellen, de rust proberen opzoeken. Hij drukte de palmen van zijn handen tegen zijn slapen, zijn voorhoofd tegen de muur, probeerde alle indringende geuren buiten te sluiten, de geluiden en probeerde enkel maar te denken aan het monster, het monster dat in een doosje moest blijven. De wolf die nooit tevoorschijn mocht komen.

Dat er iemand anders in de ruimte was zou hij normaal meteen merken, maar in deze situatie was het pas als er een hand op zijn schouder kwam te liggen dan hij opschrok. Hij draaide zich razendsnel om en greep naar haar pols, hij kneep. Toen hij zijn ogen naar haar opsloeg waren ze geelachtig, haast oranje met de pupillen van een roofdier, van een wolf. Hij voelde haar hartslag onder zijn vingers, hij voelde de regelmaat de rust, de kalmte er praktisch door stromen. Hij sloot zijn ogen kort, en toen ze weer open gingen waren ze zijn diepe smaragdgroene ogen weer, hij liet haar razendsnel los en probeerde naar achter te deinsden, maar er was enkel de muur die hem tegen hield. ‘Ga, ga weg en sluit me hier op.’ Hij kromp praktisch in elkaar tegen de muur. In zover de charmante zelfzekere versie van Storm, wat een weerwolf niet allemaal met je deed. ‘Ik wil je geen pijn doen.’ Zijn huid golfde bijna, zijn wolvenzicht kwam terug en hij verboog zijn ogen achter zijn handen. Maar hij bleef zich terug concentreren op haar hartslag want dat had hem daarnet tegen gehouden om haar pols er niet af te rukken, het zelfzekere kalme ritme, klop klop … klop klop …

Hij mocht haar niet commanderen, ondanks dat hij amper iets gewaar werd van zijn omgeving kwam dit wel duidelijk naar voor. Maar wat had hij moeten doen? Haar zeggen; “Hallo, sorry dat ik stoor maar mag ik je vriendelijke vragen om even de kamer te verlaten zodat ik transformeren in een bloeddorstig en moordlustige weerwolf?” Storm was er zelf zeker van dat hij niet zoveel woorden in één keer naar buiten kon krijgen. Maar er was iets anders, haar ogen kregen een korte goudgele kleur, een kleur die zachter was dan zijn gele ogen, soort van honingachtig. In een “gezonde” staat zou Storm tijd nemen om haar ogen te bewonderen, net als de smeurigheid van haar chocoladebruine ogen, ze hadden iets, haar ogen. Maar het was niets om nu op in te gaan, verre van, straks kon hij haar oogballen misschien wel doorslikken. Ze kon voor zichzelf zorgen, goed, hij hoopte dat ze dat ook kon tegen zijn slechte kant. Ondanks dat er ergens diep vanbinnen een witte wolf zat kwam die amper naar boven, het zou zoveel gemakkelijker zijn om als een witte wolf de volle maan te trotseren dan als een weerwolf.

Het verontrustte hem dat haar hartslag zo kalm en beheerst bleef, wat een goed ding was, zo had hij iets om zich op te concentreren terwijl ze zo dichtbij kwam, hij haar bloed, haar vlees rook. Goh, dit was verontrustend. Ze legde haar hand weer op zijn schouder maar Storm voelde het niet, hij was te druk bezig met haar hartslag, klop klop, klop klop, de huiveringen in zijn lichaam hielden op maar zijn wolvenzicht was er nog steeds, hij probeerde het te onderdrukken, de hele weerwolf maar toen zei het meisje dat hij moest zwijgen en stilzitten. Dat eerste was gemakkelijk, dat tweede? Hij had geen idee wat ze ging doen, hij zag enkel dat ze dieper ging ademhalen, een trage zelfzekere ademhaling die hij volgde. Wist ze was hij was? Hoe gevaarlijk hij kon zijn? Hopelijk was haar mutatie dat beetje sterker dan de zijne waar hij geen grip op had.

Zijn aandacht ging naar de weerwolf, het monster in zich die hevig protesteerde, zo erg dat het Storm misselijk maakte. Hij greep weer naar haar arm, veel zachter deze keek, één vinger drukte net iets harder, genoeg om haar hartslag te voelen zonder ernaar te moeten luisteren. Haar ogen waren gesloten en het voelde alsof zijn weerwolf aan het vechten was … tot er niets meer was. Het gevoel om te gaan transformeren was weg, alles was weg, zijn wolvenzicht, zijn drang en angst, alles was gewoon weg. Het meisje voor hem zweette lichtjes, ze was niet alleen. “Beter?” Vroeg ze. Storm liet zijn hand van haar arm weg glijden en ontspande zich, hij drukte zijn hoofd tegen de muur en knikte opgelucht. ‘Veel beter.’ Prevelde hij in het algemeen. Hij bracht zijn arm futloos naar omhoog en keek naar zijn hartslagmeter die keurig aan het dalen was. ‘Zoveel beter.’ Zuchtte hij.

Ze stelde zich voor als Dahlia, Storm had even tijd nodig om tot zijn positieven te komen voor hij reageerde. ‘Storm.’ Hij opende zijn ogen en keek haar aan. ‘Storm Hall, je mag me gewoon Hal noemen.’ Daarmee duidelijk makend dat hij zijn voornaam niet zo spectaculair vond om dagelijks te gebruiken. Hij greep haar hand, trok zichzelf met een klein beetje hulp recht en schudde het voorzichtig. ‘Ik ben nog maar een half jaar dit,’ hij wees kort naar de muur waar hij eerder had gezeten terwijl hij zachtjes begon te ijsberen. Hij was nog steeds aan het uitvogelen hoe ze het had gedaan en op welke manier hij haar ooit dit kon terug betalen. Want ze had een kleine ramp afgewend, helaas was deze “aanval” één van de velen die zouden komen. ‘Ik heb helemaal niets van controle, hoe deed je het? Je hebt het doen stoppen, hoe?’ Hij keek haar voor het eerst echt aan, als Storm, de jongen, niet de weerwolf. ‘Ik ben je zo ontzettend dankbaar.’ Zijn blik gleed naar het boek, naar de plaats waar ze had gezeten toen hij naar beneden was gestrompeld. ‘Het spijt me, van alles. Het was niet mijn bedoeling,’ Hij sloeg zijn hoofd achterover en er kwam een verloren lachje uit. ‘Je weet wat ik bedoel.’ Knikte hij langzaam. Hij leek wel een dommerik op het pad der verontschuldigingen, normaal was hij net dat beetje charmanter en overtuigender, maar hey, je kon het hem niet kwalijk nemen...

Nu hij bij zijn positieve was gekomen en een beetje meer ademruimte had viel hem van alles op, vooral Dahlia dan … ze was werkelijk een prachtige jonge dame. Storm staarde niet omdat het niet toepasselijk was in de situatie maar hij zou het zeker gedaan hebben mocht hij haar op een ander moment van de dag zijn tegen gekomen. Hij hield zijn ogen dus zorgvuldig boven haar schouders gericht terwijl hij zichzelf vanbinnen stukje bij stukje samen raapte. Het was niet gemakkelijk in deze situatie maar Storm probeerde zijn nonchalante zelfzekere zelf terug naar boven te duwen. Deze keer had hij indruk gemaakt op de verkeerde manier, hij hoopte dat het bij deze ene keer zou blijven en hij niet bij iedere knappe verschijning in de buurt zou gaan transformeren. Zij had hem kunnen tegenhouden, niet iedereen zou dat kunnen helaas.

Toen ze naar zichzelf wees en hem zei dat ze al zo’n 1999 jaar dat was, kon hij het niet laten zijn ogen kort snel langs haar lichaam te laten gaan. Toen hij haar terug aan keek fronste hij zijn wenkbrauwen en trok een bedenkelijk gezicht. ‘Ik kan je verzekeren dat je er voor geen haar ouder uit ziet.’ Er kwam een scheve glimlach op zijn lippen. Hij wist natuurlijk niet hoe ze er 1999 jaar geleden uit zag maar als ze dit was voor zo lang ze zei dat ze was, dan was ze er zeker niet ouder op geworden. ‘Ik zou zeggen, heb jij even geluk maar ik weet niet of zo lang leven een must is.’ Hij aarzelde even bij de woorden en keek naar haar op. Wat deed je in godsnaam door al die jaren? Reizen? Leren? Uiteindelijk was je daar toch ook klaar mee en moest je iets nieuws zoeken om te doen. Het antwoord op zijn vraag deed hem kort grijnzen, buigen voor je minderen, okay. Hij knikte er enkel op, deels omdat hij niet echt wist wat hij moest zeggen. Hij werd zelf niet graag uitgevraagd over zijn weerwolvenvloek, laat staan dat hij anderen ging uitvragen. Daarnaast, wat kon je zeggen tegen iemand die 1999 jaar oud was? ‘Ik zou liever minder vaak van die dagen hebben.’ Zijn blik gleed naar zijn hartslagmeter, en toch zou hij dat ding nauwkeurig in de gaten houden. ‘Maar het is een geruststelling.’ Mijmerde hij. Hij trok zijn blik weg en keek Dahlia terug aan, zijn blik gleed naar haar boek. ‘Wat lees je?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij was een redelijke kenner van boeken maar hier … op een eiland vol mutanten? Wie weet wat iedereen las. 'Als ik zou vrij mag zijn het te vragen.' Vervolgde hij met een beleefde glimlach ...

Oké, Storm was nog even blijven hangen bij de 1999 jaar oude leeftijd van Dahlia. Wat kon je in godsnaam doen in zoveel tijd? Studeren op iedere school in de wereld? Reizen? Hij zag er wel voordelen in maar het moest hel zijn om zolang op de aardbol te lopen dat je gewoon uiteindelijk alles gezien had, alles had meegemaakt, alles had beleefd. Storm had geen idee wat hij in 1999 jaar zou uitsproken, jawel, hij had wel een idee maar achter de dames zitten zou op een termijn uitdoven, net als de feestjes, het plezier. Uiteindelijk kwam je toch op het punt dat het niet meer leuk was, niet? Hij keek op naar Dahlia toen ze sprak over de 80 jaar dat ze iemand kwijt was geweest. ‘Tachtig jaar.’ Herhaalde hij stilletjes. Hij schudde licht ongelovig zijn hoofd, zelf tachtig jaar leek hem al veel om er in zo’n lichaam de wereld mee rond te wandelen. ‘Hebben jullie elkaar terug gevonden?’ Vroeg hij met een zekere nieuwsgierigheid. Je moest toch haast rondjes lopen, als je elkaar al zolang zocht, al wist hij niet om wie het ging. Het maakte hem wel nieuwsgierig.

Toen ze het boek op stak keek hij zoeken naar een titel maar van waar hij zat zag hij niet meteen iets. Tot ze zijn vraag beantwoorde en hij gelijk wist wat en hoe. ‘To be or not to be, that’s the question.’ Opperde hij met een stem die oud en grof klonk. Ja, wie kende nu niet de bekende quotes van Hamlet … van Shakespeare. Iedereen die naar school ging moest er of wel toneel voor opvoeren of er een werkstuk over maken, Storm had jammer genoeg beide moeten doen. Met schoolwerk had hij geen probleem, maar het toneelstuk … hij was niet de beste acteur om het maar zo te zeggen. Toen ze de vervaagde titel toonde knikte hij langzaam. ‘Oude boeken horen er oud uit te zien.’ God, ging hij nu beginnen filosoferen over boeken? Zijn hersenen waren duidelijk nog geklutst en nog niet de volle honderd procent terug in hun werk. Toen ze toegaf dat het toneel beter was knikte hij langzaam in redelijkheid. ‘Ik heb de boeken gelezen, evenals de tonelen gezien, ze hebben beide iets wat het andere niet heeft.’ Hij zweeg en keek terug naar Dahlia. ‘Persoonlijke mening.’ Hij keek ook liever dan iets te lezen, maar daarnaast vond hij het niet erg om te lezen. Zijn blik ging de ruimte rond, voor het eerste probeerde hij te analyseren waar hij was. ‘Kom je hier altijd?’ Vroeg hij met een kort nieuwsgierige blik haar kant uit. Er werd hier geleefd … alleen was de geur zo muf dat het op termijn zijn gevoelige neus zou beïnvloeden …