Als Allison één ding had geleerd van deze school was het wel dat je de dingen niet mocht opvatten dan hoe ze er op het eerste zich uit zagen. Ze had hier al zoveel gezien, ze had al zoveel in het algemeen in haar leven gezien dat je nooit iets meteen kon aannemen zoals het eruit zag. Dus nee, ze wilde de jongen voor haar niet meteen beoordelen en toch was dat exact wat er was gebeurd. Ze had van de eerste keer aangenomen dat hij kwaad in zich had zonder er eerst even over na te denken of er iets veel diepers achter lag, een mutatie bevoordeeld die dit soort gedag stookte. Maar het was ook meteen de situatie die zo bekend en normaal was voor Allison, een Argent situatie waarin ze meteen in alle staten van paraatheid zou moeten zijn. Dus het was een normaal instinctieve actie van haar kant geweest. Het was een deeltje van haar die waarschijnlijk nooit meer zou verdwijnen, die altijd naar het oppervlak zou komen als er zich een dergelijke situatie zou voordoen waarin ze zichzelf zou moeten beschermen en verdedigen. De logische verklaring voor deze situatie kwam immers te laat, Allison was al gewond en het kwaad was al geschied.

De jongen leek opgelucht door haar bevestiging, dat ze hem echt oprecht geloofde over de stemmen. Zijn opluchting zorgde ervoor dat ze van zichzelf ook wat meer geen ontspannen, met een rustige kalme blik in haar ogen. Het enige wat haar alert hier was de kloppende pijn in haar ene hand, het bloed dat zich een weg door haar gebroken pink worstelde en de prikkende pijn van de wonden in haar andere hand. Dat was het enige wat haar waarschuwde dat alles net zo snel weer uit de hand kon lopen. Dat deze versie van de jongen kon veranderen naar de andere versie … of de derde versie en geen idee hoe goed die was.

Tegen hem zeggen dat ze het gevoel voor een deeltje misschien kende zorgde ervoor dat hij haar verward aan keek. Hij was duidelijk op zoek naar woorden dus Allison begon niet uit te leggen hoe het was om de levens van mensen overal op de wereld voor haar ogen te zien. Het was anders dan wat hij mee maakte. Hij had drie levens in zijn hoofd, constant. Allison kon er duizenden hebben maar ze kon het sturen, ze had er voor zeventig procent controle over. Zeventig procent was helaas geen honderd procent en dat zorgde ervoor dat Allison het gevoel kende, de constante druk van beelden en woorden van andere mensen. Haar nachten zouden altijd hel blijven, net als alle ontspannen toestanden van haar lichaam waarin haar clairvoyance meteen de alertheid over nam. Dus Allison had zich weten aan te passen door constant wakker en alert te blijven, het was de enige manier om die zeventig procent stand te laten houden. Helaas kon ze niet voor eeuwig wakker blijven. Hij wilde iets zeggen maar zweeg, daarna corrigeerde hij zich precies en zei iets anders. Niet altijd gemakkelijk … dat kon het zeker niet zijn. ‘Maar je bent nooit alleen.’ Zei ze zachtjes. Dat gevoel kende ze ook, als ze alleen was en ze wilde dat niet dan ging ze altijd op zoek naar andere mensen, verhalen om haar minder alleen te laten voelen. ‘Als ik alleen ben,’ ze zweeg en keek bedenkelijk naar één van de stoffige zetels. ‘Laten we zeggen dat ik ook het gezelschap van andere mensen kan opzoeken.’ Ze tikte tegen haar hoofd ter verduidelijking alvorens ze hem aan keek. ‘Al kan ik wel alleen zijn als ik dat wil, zo werkt het voor jou vast niet.’ Glimlachte ze vriendelijke.

Ze liet haar blik terug afdrijven naar haar handen, de ene zorgvuldig gespalkt en de ander dik ingepakt, dat zei genoeg over hoe vaak ze zichzelf al had moeten verzorgen, of in ieder geval over het feit dat ze wist hoe het moest. Ze was ervoor getraind. Bij hem was er duidelijk de opluchting, wat voor haar duidelijk maakte dat de pijn niet meer voelbaar was nu ze zijn mutatie uit haar lichaam had geduwd. Goed, dat was goed, ondanks dat ze zelf nog teveel pijn had. Zijn sorry, deed haar enkel zachtjes knikken waarna ze luisterde naar zijn volgende woorden. Ze grinnikte zachtjes en fronste kort haar wenkbrauwen. ‘Maar waarschijnlijk niet allemaal in de juiste combinatie of volgorde.’ Glimlachte ze zachtjes. Hij had er waarschijnlijk ook geen controle over … anders zou eerder niet gebeurd zijn. Toen hij zich voorstelde als Dario en zijn hand naar haar uit stak keek ze een beetje mistroostig naar haar eigen handen waarna meteen een excuus kwam van zijn kant. ‘Het is geen probleem, ik ben het,’ ze zweeg en keek kort naar haar handen. ‘Gewoon.’ Ging ze uiteindelijk verder. Ze kende pijn, ze wist hoe ze ermee om moest gaan, dus het was niet zo’n gigantisch probleem, al had ze liever geen pijn gehad…

Het moest iets helemaal anders zijn voor hem dan het was voor haar. Hij was … waarschijnlijk opgegroeid met de constante aanwezigheid van de stemmen, de andere personen, in zijn hoofd. En net als zij was opgegroeid in een milieu vol wapens en geweld kon ze zich het niet voorstellen om zonder te moeten leven. Dat was het voor hem ongetwijfeld ook, hij zou niet zonder de anderen kunnen want hij had het ook gewoon nooit anders geweten. Maar er was een verschil, Allison kon een wapen aan de kant leggen, hij kon dat niet. Al wist ze niet hoe het er precies aan toe ging maar er was waarschijnlijk geen knopje in zijn hoofd die bepaalde wiens beurt het nu was om zijn lichaam te vertegenwoordigen. En dat maakte alles wat er net gebeurd was zoveel onredelijker, Allison nam de fout bijna automatisch op zich, ze had alerter moeten zijn en conclusies moeten trekken hebben uit het beeld dat hij schetste. Het was iets typisch Argent-alike om niet over zich heen te laten walsen zoals anderen misschien zouden doen. Net als het voor die persoonlijkheid niet typisch was om gewoon te staan en niets te doen. Dus ze hadden beide hun punt, jammer genoeg was daar bloed en geweld bij komen kijken.

Toen hij opmerkte dat ze elkaar in evenwicht hielden knikte ze langzaam instemmend. ‘Dat maakt wie je bent.’ Ze glimlachte zwak, accepteerde het feit dat hij uitlegde hoe hij in elkaar zat zodat ze er zelf op voorbereidt was als het weer misschien mis zou lopen. Al zou ze een hele andere aanpak hebben dan eerder, ze zou niet aanval, ze zou kortweg … zelfverdediging als wapen nemen, als het weer op een confrontatie zou uitdraaien. Ze wist nu tenminste al hoe twee van de drie in elkaar zaten, dan restte er nog enkel eentje. Toen hij opmerkte dat het voor omstaanders moeilijker was werd de glimlach een beetje breder, ze haalde haar schouders op. ‘Eerder verwarrend denk ik.’ Antwoordde ze hem eerlijk, terug denkend aan net. ‘Ik denk niet zozeer dat het lastig is voor omstaanders als ze weten wat het inhoudt, ik ben denk ik de verkeerde kant van jou tegengekomene en dat was,’ ze zweeg en hield haar handen kort op. ‘Nouja, ik moet het niet uitleggen.’ Zei ze met een blik naar haar eigen handen. ‘Heb je er controle over?’ Vroeg ze dan wat voorzichtiger. ‘Of is de ene nu eenmaal dominanter dan de andere? Als ik dat mag vragen tenminste.’ Ze glimlachte voorzichtig, ietwat bemoedigend. Ze hoefde geen antwoorden op haar vragen te krijgen. Ze wilde hem enkel leren begrijpen, leren kennen.

Dario was nog steeds niet honderd procent zeker hoe hij zich moest gedragen in deze situatie. Ze wist als niemand anders de signalen van onzekerheid te herkennen, mede dankzij Oliver. Hij trok zijn handen wat weg in zijn ogen en probeerde oogcontact tot het minimum te houden. Allison had er geen last van, ze kon ermee omgaan en ze deed er alles aan om haar uitstraling zo kalm en zelfzeker mogelijk te houden. Op die manier zou het voor hem dragelijker worden om te ontspannen. Ze was blij een kleine onzekere glimlach te kunnen zien bij hem, iets wat meteen haar glimlach wat aanwakkerde. Toen hij haar vroeg wat ze gewoon was keek ze hem een korte tijd in stilte aan. ‘Ik ken pijn, ik weet hoe ik er moet mee om gaan.’ Ze haalde haar schouders op, ten teken dat ze het niet erg vond. Ergens vond ze het wel erg, het hoorde niet, maar ze probeerde er luchtig over te doen. ‘Laten we zeggen dat ik al mijn hele leven in een zeker gewelddadig milieu heb geleefd.’ Dat was wel een mooie omschrijving voor haar hele situatie. ‘De verpleegsters zullen me straks wel helpen, zit er niet mee in.’ Knipoogde ze bemoedigend. Ze wilde niet dat dit deel van hem zich schuldig zou gaan voelen, zo hoorde het ook weer niet …

Wat hij zei was logisch, je wist niet hoe je met hem moest omgaan. Wat als zijn boze kant nu weer naar boven kwam? Wat dan? Zouden ze weer helemaal moeten herbeginnen met wat er eerder was gebeurd? Zou die Dario haar weer uitdagen of misschien wel pijn doen? Allison keek voor een kort moment naar haar twee handen, waarvan de ene diepe snijwonden had en de andere waarschijnlijk een gebroken vinger had. Ze zou het niet opnieuw kunnen opnemen tegen hem want wat moest ze dan zeggen als ze de ziekenzaal binnen kwam? Ze wilde Dario niet aanduiden als de schuldige maar ze was zeker dat ze erom zouden vragen als ze nog meer had dan enkel dit. En dat wilde ze niet, hoe gemeen dat derde van hem was, er waren nog steeds twee anderen waarvan de ene dit totaal niet had gewild. Dus nee, ze zou hem niet verklikken. Gelukkig waren ze haar op de ziekenzaal al zo gewend dat ze niet snel vragen zouden stellen over wat haar was overkomen. Maar voor nu, ze hoopte dat die ene kant van hem, de kant die ze eerder had gezien, momenteel nog even weg bleef, voor de vrede enzo.

Toen hij haar vertelde dat ze zijn andere kant beter compleet kon negeren knikte ze zachtjes. ‘Dat begrijp ik nu.’ Ze zweeg en keek hem kort onderzoekend aan. ‘Ik ga er soms vanuit dat hier ook gevaar is, ik denk dat het een beetje instinct is om achter alles iets te zoeken. Dus ja, ik was net iets te happig om in de tegenaanval te gaan.’ Gaf ze eerlijk toe. Ze was tenslotte een jager geweest, was ze misschien nog steeds. Voor haar was er iets dat altijd zei dat je gevaar moest elimineren en dat had ze gedaan zonder nadenken. ‘Maar het zal niet meer gebeuren.’ Beloofde ze hem met een gemeende glimlach. Nee, als die andere Dario nu naar boven zou komen dan zou ze waarschijnlijk misschien toch op hem proberen inpraten, zou het uit de hand lopen dan liep ze gewoon weg. Er was al schade genoeg aangericht.

Over haar vraag leek hij even te moeten nadenken. Allison gaf hem die tijd, ze wilde hem enkel begrijpen en daarom had ze het gesteld op de hoop dat ze hem misschien ergens wel kon helpen? Deze kant van hem zag er heel onderdanig uit. Zwak zou ze niet zeggen maar ze kon zich voorstellen dat hij niet zo heel veel te zeggen had over de anderen. ‘En dat is nooit dezelfde?’ Vroeg ze gelijk nadat hij had gezegd dat degene die in controle was kon beslissen of er werd gewisseld. Het was ingewikkeld, haar blik stond moeilijk terwijl ze probeerde om het te gaan begrijpen. Het was typisch iets voor Allison om in zekere zin alles te weten, om voorbereidt te zijn en alles te begrijpen. Ze glimlachte zachtjes toen hij opperde dat het allemaal niet zo simpel was. ‘Ik probeer er een beeld van te krijgen maar zoals je zegt, het is niet zo simpel.’ Ze zweeg en keek hem eventjes aan, niet te lang omdat ze wist dat hij het misschien niet zo aangenaam zou vinden. Hij staarde naar een bepaal punt in de kamer, ze merkte zijn schuldbewuste blik op en dat was eigenlijk de enige reden waarom ze had gezegd dat ze het op zeker niveau gewoon was. ‘Net als het voor jou niet meer dan normaal is om met drie te zijn is het voor mij niet meer dan normaal om in bepaalde gewelddadige omstandigheden te zitten.’ Ze haalde haar schouders op, probeerde het niet teveel te laten voorstellen. ‘Maar er zijn fijnere dingen.’ Glimlachte ze zijn medelevende blik toe. Voor haar was het normaal, net als het normaal was voor hem om zo te leven. Maar het was duidelijk dat hij ermee zat, ergens wilde ze haar hand op zijn schouder leggen maar ze hield zichzelf tegen, vanwege de pijn en vanwege het feit dat hij het misschien niet leuk zou vinden. ‘Dario,’ ze zocht zijn blik en gaf hem iets van vastberadenheid met de hare. ‘Ik red me wel. Het is ook mijn schuld dus ik moet er maar de consequenties van dragen.’ Zei ze meteen. Er was ook niets van pijn in haar blik te zien, zolang ze haar handen maar stil hield voelde ze het niet. ‘Kwam je hier naar beneden voor de rust?’ Vroeg ze dan hopend het onderwerp ermee een beetje te veranderen …

Overal was gevaar, de meest onschuldigste plek kon gevaar bevatten, dat wist zij meer dan anders maar dat wist hij overduidelijk ook. Bij zijn woorden knikte ze terwijl haar blik naar haar handen hingen terwijl ze luisterde naar wat hij zei. En hij had het enkel over mutaties … Allison wist dat je geen mutaties nodig had om verwoestend te zijn, om een gevaar te zijn. Maar net als zij kon doden, kon hij dat ook en dat hadden ze elkaar op een bepaalde manier bewezen. Het zou Allison geen twee maal meer overkomen met hem maar hij beloofde dat duidelijk niet terug. Ze glimlachte kort om die woorden. In haar ogen had iedereen een zekere functie op deze wereld, in dit leven, op dit eiland misschien wel. Allison wist wat zou komen, ze kende haar functie al vanaf de eerste beelden. Dario zou uiteindelijk ook zijn plaats in dit alles vinden. ‘Ik begrijp het.’ Knikte ze zachtjes. Hij kon niet beloven als er ook twee anderen waren waar hij rekening mee moest houden. In ieder geval zou Allison beter haar best doen, in de hoop dat het voldoende zou zijn de volgende keer ze de andere versie van hem weer zou tegen komen.

Hoe langer ze daar zat hoe meer ze voelde hoe de pijn in haar hand bonsde. De adrenaline had haar voor een groot deel beschermd in de eerste ogenblikken maar nu haar lichaam weer begon te ontspannen kreeg ze meer pijn dan voorheen. Ze probeerde haar focus dan ook op hem te leggen, op wat hij als antwoord gaf op haar vraag. Geen controle dus, of toch niet waar hij van wist. ‘Het kan niet gemakkelijk zijn.’ Merkte ze zachtjes op, om aan te geven dat ze begrip toonde voor de situatie waarin hij zat. Iedere mutant had een nadeel aan zijn of haar mutatie, Allison ook. Sommigen konden alles hebben maar hadden bijvoorbeeld onsterfelijkheid te verduren, terwijl er dan weer waren die pijn voelden bij het gebruik van hun mutatie. Zo was er voor ieder wat, Dario had geen controle, misschien was dat wel zijn nadeel. Toen hij verder ging glimlachte ze kort om de opmerking. ‘Ik denk dat je niet de enige mutant zal zijn waar ze vragen bij zouden stellen.’ Stemde ze gelijk in. Nee, er was zoveel meer waar ze verbaast zouden van zijn. Ze was er zeker van dat geen enkele mutant gelijk was, ze konden onmogelijk voorbereidt zijn op ieder van hen. Dat was het enige wat Allison ervan overtuigde dat als die oorlog er zou komen, ze kans hadden om te winnen ongeacht wat ze zag.

Dario stond op en dat trok haar uit haar gedachten, ze keek hoe hij zijn kleren recht streek en haalde kort haar schouders op bij zijn woorden. Kelders deden haar niet echt iets, grotendeels omdat ze getraind was er niet bang van te zijn. Toen hij aangaf dat ze maar eens naar de verplegers moest gaan keek ze kort naar haar handen. ‘Misschien moet ik dat maar eens doen.’ Gaf ze met tegenzin toe. Al haar wonden verzorgde ze zelf maar deze waren net iets te hoog gegrepen, zelf voor haar vakmanschap. Toen hij zich opnieuw excuseerde keek ze met een flauwe glimlach op. ‘Kan gebeuren.’ Alsof hij net gewoon maar tegen haar was aangelopen. Ze keek hem na te trap op, wachtte vijf minuten en snelde dan ook de trap op, pijnstillers en rust, en hopelijk geen Oliver, dat was wat Allison momenteel nodig had. Ze moest zo snel mogelijk weer geheeld zijn als ze wilde trainen voor … wat er komen zou …

-EINDE-