Wrong place at the wrong time & Dario

Dario deed zijn best om gewoon zich te gedragen als een mens. Hij bleef slapen op zijn kamer op zijn bed, maar het was niet ideaal. Het was zo dat hij niet alleen sliep en mede daarom kon hij niet goed in slaap vallen. Steeds moest hij met één oog open slapen om zeker te zijn dat er niks gebeurde. Dat en hij was het niet meer gewoon om in een bed te slapen onder de dekens. Sinds zijn aankomst op het eiland had hij ook nog niet verschrikkelijk veel gegeten. Meestal kon hij het eten niet binnen houden en het smaakte zelfs niet. Echter was Dario niet zeker genoeg om naar een schoolhoofd of docent te gaan om te vragen voor iets anders. Hij vond het te vreemd en had schrik om afgekeurd te worden. Dat was in het verleden altijd het geval geweest. Mensen die hem niet respecteerde, gewoon omdat hij een wezen was waar mensen nog meer schrik van hadden als van een weerwolf. Sommige mensen rende gillend weg als ze een kleine mini spin zagen, wat moest dat wel niet zijn bij een spin van meer als 2 meter.

Om zich toch wat meer op zijn gemak te voelen was Dario na de lessen richting het bos gegaan. Het gaf hem de ontspanning die hij nodig had en hij voelde zich er beter thuis dan tussen vier muren. Natuurlijk was het nog niet volledig hetzelfde, maar het begon erop te lijken. Als hij niet de kans liep om ieder moment iemand tegen te komen, was hij misschien zelfs geshift, maar hij wilde geen slechte reputatie. Daarom liep hij gewoon als mens door het bos.
Zijn blik was voornamelijk gericht op de grond waar hij af en toe een steentje of takje weg schopte. Tot zijn geluk was hij nog niemand tegengekomen. Het enige wat hij hoorde was het gefluit van vogels en de wind die door de bomen heen ging. Zoals hij zich maar al te goed herinnerde, was het aangenaam ontspannend. Daar kwam helaas al snel verandering in en geen leuke verandering.

Dario was er niet helemaal zeker van wat er net was gebeurd, maar niet lang nadat hij het meer had bereikt, was zijn kleding ineens nat. Het plakte tegen zijn lichaam aan en er hingen zelfs wat spetters op zijn gezicht. Compleet verstijft stond de jongen daar met zijn armen wat van zijn lichaam af gehouden. Zijn ogen vonden al snel de dader van wat er ook was gebeurd en daar bleven ze op hangen. Er werd een verontschuldiging zijn richting toegeworpen, maar daar kon hij niet gelijk iets op zeggen. Hij was toch in een lichte shock.
Zijn wenkbrauwen trok hij op toen de jongen zei dat het niet de bedoeling was. ’Sure hope so,’ sprak hij tegen de andere. ’Wat deed je net? vroeg hij vervolgens. Dario wilde graag weten wat er precies gebeurd was, hoe het kwam dat hij kleren redelijk nat waren, maar gelukkig niet doorweekt.

Als je iets niet verwachten als je langs een normaal rustig meer liep, dan was het wel ineens aangevallen te worden door het water. Zijn kleding was nat genoeg om tegen zijn lichaam aan te plakken, wat niet aangenaam aanvoelde. Het liefst gooide hij al zijn kleren uit, maar dat was niet te doen in het gezelschap van een ander. Enige wat hij kon doen was bekomen van de korte shock en begrijpen wat er precies gebeurd was. Dat was Dario namelijk ook niet volledig duidelijk, buiten dat de andere er iets mee te maken had gehad.
Hij keek de andere aan toen die begon met spreken. ‘Goed om te weten.’ Met andere woorden moest hij van geluk spreken dat hij het er goed van af had gebracht. Toch wilde Dario weten wat er precies gebeurd was en dus nam hij het risico om ernaar te vragen. Meestal wakkerde je de interesse van een andere op als je vroeg naar een mutatie, gelijk wilde ze dan ook weten waartoe jij in staat was.

Terwijl de onbekende jongen vertelde wat hij aan het doen was haalde Dario een hand over zijn gezicht heen om enkele druppels weg te wrijven. Zijn shirt probeerde hij uit te wringen om het toch wat droger te krijgen, zonder succes. Er kwam geen druppel uit dus bleef het vervelend nat aanvoelen.
Het lukte de jongen wel om Dario nieuwsgierig te maken.< b> ‘Zwaartekracht manipuleren?’ vroeg hij hem. ‘Dat klinkt niet niks.’ Eigenlijk moest hij toegeven dat het best awesome klonk. Hoe geweldig moest het niet zijn om rond te kunnen zweven doordat je niet werd beïnvloed door de zwaartekracht. Een soort ruimte gevoel. Het moest geweldig zijn als het was zoals Dario in gedachten had.

De jongen vertelde hem dat hij het water een andere kant op zou hebben gestuurd als hij wist dat Dario er was geweest. ‘Dat is zeer attent van je,’ zei hij droogjes. jammer genoeg had hij er weinig aan want hij was niet opgevallen en daar mocht hij het effect van dragen. Enkel omdat de andere jongen niet verwacht had dat er meerdere mensen bij het meer zouden zijn. ‘Het komt misschien als een verrassing voor je, maar er zijn nog wel mensen die zo nu en dan nood hebben aan een wandeling door de natuur,’ zei hij vervolgens. Het was niet slecht bedoeld van hem, maar natuurlijk was hij even niet in de beste mood. Dario kon er gewoon niet echt om lachen, maar hij zou er geen haat aan over houden.
Hij ging natuurlijk niet zeggen dat hij in het bos was op zoek naar een andere plek waar hij misschien kon blijven buiten zijn kamer. Dat zou vragen opwekken die hij niet wilde hebben,, maar hij zou het ook vervelend vinden om er niets over te zeggen. Als hij dat zou doen, maakte hij het alleen maar moeilijker voor zichzelf en dat was iets wat hij nu eens niet wilde. Momenteel keken mensen hem nog steeds niet vies aan door de gangen en dat wilde hij zo houden. Dario vond het wel aangenaam als mensen naar hem keken, met een vriendelijk bedoelde blik. Dat was eens wat anders.

Zo koud was het buiten niet dus echt erg had hij het niet gevonden om wat nat te worden. Je kon Dario zijn kleding nog niet uitwringen, dus zo erg was het allemaal niet. Hij was zeker erger gewoon, maar dat wilde niet zijn dat de sfeer helemaal goed zat. Dario was niet helemaal zeker waardoor het kwam, maar waarschijnlijk moest hij deels de verantwoordelijkheid daarvoor opnemen. Sowieso was het voor hem iets lastiger om gesprekken te voeren omdat het zo lang geleden was voor hem. Het viel daardoor wel voor dat hij zijn gedachten verkeerd verwoorden dat was ook wat er gebeurde op dat moment.
Dario had gezegd dat er nog mensen bestonden die hielden van de natuur. Het was hem niet opgevallen dat hij de andere zo indirect misschien verwijten niet één daarvan te zijn. Pas achteraf kwam het besef dat hij het anders had moeten verwoorden. De andere persoon reageerde namelijk absoluut niet goed op wat Dario gezegd had.

Het liefst wilde hij heel de situatie ontlopen en alles achter zich laten. Vluchten om het zo te noemen, want dat was precies wat het was. In elk geval had hij niet meteen het gevoel echt in gevaar te zijn, dus dat was al iets. Hij wist zo ongeveer wat dat de andere kon doen, in grote lijnen toch. Het meeste moest hij overlaten aan zijn verbeelding, maar het was niet Dario zijn intentie om de situatie nog erger te maken dan het was.

De jongen kantelde zijn hoofd een beetje opzij wanneer dat er ineens een bedreiging kwam van de andere zijn kant. Het was niets ernstig, maar toch was het wat het was. Hij had geen zin om weer een laag water over zich heen te krijgen enkel nog eens zo hard. ’Het wilt zeggen dat ik een natuurmens ben,’ zei hij kortaf. Dario bleef echter gewoon staan waar hij stond toen de andere op hem af kwam en zijn bruine ogen hielden hem iedere stap in het oog. ’Waarom kap je dat water niet over jezelf? Als je toch zo graag met water wilt spelen.’ Wat was de andere zijn probleem eigenlijk? Het maakte eigenlijk niet eens uit. Wat het ook was, Dario moest er niets van hebben. Soms was het al lastig genoeg om een gewoon gesprek te hebben als je het lang niet gedaan had, een ruzie - of wat het moest voorstellen - was nog lastiger.
Om zichzelf een gesloten houding te geven om aan te tonen dat hij er genoeg mee had, dat hij liever niet in conversatie ging met de andere sloeg hij zijn armen over elkaar heen. Dit had hij allemaal absoluut niet gemist. Het was niet de eerste keer dat iemand zo tegen hem reageerde, maar het was al enige tijd geleden. Erg aangenaam vond hij het zeker niet, maar hij wist ook dat het niet goed was om verder uit te lokken. Dat zorgde er alleen maar voordat het erger werd. Jammer genoeg.