You've spent a life time stuck in silence afraid you'll say something wrong

Standing on the field with your pretty pompoms
Now you’re working at the movie selling popular corn
I could have been a mess but I never went wrong
Cause I’m putting down my story in a popular song
Ariana Grande ft. Mika - Popular Song

Olivia werd gek van zichzelf. In de dagen dat ze hier was geweest had ze alleen nog maar op haar kamer gezeten, voor zichzelf gezongen en muziek geluisterd. Dit kon ze toch niet zo de hele tijd blijven doen? Zij had er verdorie mee ingestemd om hier naar toe te gaan, dus ze moest zich er maar bij neerleggen dat ze hier niet meer weg ging komen. In plaats van opstandig niets te doen, kon ze net zo goed iets nuttigs gaan doen. Wat deed ze graag? Nou, Olivia had verschillende hobby’s. Ze hield van zingen, piano spelen, dansen, lezen, schrijven. Allemaal dingen die ze zou kunnen doen. Maar waar had ze zin in? Ze had zin om in een wereld te zijn die heel anders was, die werd voorgedragen. Eentje waar je jezelf helemaal in kon verliezen, maar waar je niet bang voor hoefde te zijn, want je kon je eigen er zo weer uithalen als je dat wilde. Heel erg diep gezegd, maar Olivia had zin om te gaan lezen. Iets beters te doen had ze op het moment toch niet!

De weg naar de bibliotheek had ze gelukkig vrij snel gevonden. Ze was er al een aantal keer langsgelopen. Olivia was blij dat ze niet als een gek had hoeven zoeken, want ze durfde het eigenlijk niet zo goed aan anderen te vragen. Waarom niet? Ze was bang dat mensen van de school haar dom zouden vinden. Want het was toch obvious dat de bibliotheek hier zou zijn. De bibliotheek, die overigens prachtig was, liet zo verschrikkelijk veel mogelijkheden zien om te lezen en dat maakte Olivia ontzettend blij. Ze was gek op lezen, dus om een plek te zien met zoveel boeken deed een lezer als zij heel erg veel goeds. Vriendelijk knikte ze eventjes naar de bibliothecaresse en liep verder naar binnen. Gelukkig was het niet heel erg druk in de bibliotheek. Als Olivia zich rot voelde, zoals op momenten als deze, dan zag ze overal aura’s van mensen en daar werd ze helemaal gek van. Het was vreselijk irritant om dan de hele tijd een koepel in een willekeurige kleur om iemand heen te zien. Toegegeven, het was handig dat ze daaruit kon aflezen of iemand te vertrouwen was of niet en of iemand kwaad in de zin had, maar soms droomde ze ervan dat ze het niet kon. Het had haar een hoop ellende bespaard als ze het niet had gekund.

Uiteindelijk had ze haar boek gevonden naar de afdeling die haar het meeste had getrokken: psychologische thrillers. Dat ging vaak over mensen die psychisch niet helemaal in orde waren en daardoor de verschrikkelijkste dingen deden. Dit soort verhalen vond Olivia altijd vreselijk interessant en koos een verhaal uit over een meisje dat last had van een persoonlijkheidsstoornis. Ze had de vriendin van de jongen waar ze verliefd op was ontvoerd en geprobeerd haar zo naar het meisje te kleden, dat hij zou geloven dat zij zijn vriendin zou zijn. Helaas was het wel weer een soort liefdesverhaal en met dat soort verhalen had Olivia heel erg veel moeite op het moment. Want, alhoewel ze er beter aan toe was dan toen ze hier aan kwam, ’s nachts dwaalde Luke nog steeds door haar hoofd rond. Ze droomde over hem. De ene keer was het een hele fijne droom, de andere keer was het weer een nachtmerrie. Dat hij stond te zoenen met Victoria uit de vijfde klas, die veel knapper en populairder dan haar was. Ze was beeldschoon, ze was half Russisch en half Italiaans en had altijd een groot legioen met mannen achter zich aan. Olivia was niet echt een haatdragend persoon, maar Victoria kon ze niet uitstaan.

Wakker geworden uit haar gedachten liep Olivia een beetje onzeker naar een van de vele stoelen die in de bibliotheek geplaatst waren. Ze wist niet zeker of ze er mocht gaan zitten lezen, maar de bibliothecaresse scheen te druk bezig te zijn om het op te merken. Voorzichtig, alsof ze op een porseleinen stoel ging zitten, nam Olivia plaats op de stoel en sloeg haar benen over elkaar. Het boek legde ze op haar benen neer en keek toen nog een keer onzeker door de bibliotheek heen. Goed, niets aan het handje, gewoon lekker gaan lezen nu. Voorzichtig sloeg ze het boek open en begon met het lezen van de inleiding.

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

De meeste vrije tijd die ze had spendeerde ze buiten, maar het weer was er vandaag niet bepaald naar. De koude wind en de regen zorgde voor een grauwe dag. Jade kon gemakkelijk een onzichtbare paraplu gebruiken omdat ze dankzij haar gave de regen langs haar kon laten vallen in plaats van op haar. Maar ze had vanochtend vroeg al besloten dat ze tijd moest maken om even naar de bibliotheek te gaan. Haar werkstuk over de geschiedenis van de mutanten was nog steeds niet af. Misschien kwam dat wel omdat ze zich zo moeilijk kon concentreren wanneer ze in de bibliotheek zat. Elk geluidje en elke beweging om haar heen leidde haar af. Een paar dagen geleden leerde ze Ariadne kennen, en ook toen had ze niet echt veel tijd besteed aan het werkstuk, en omdat het overmorgen ingeleverd moest worden had ze nu geen andere keuze. Jade had voor de verandering haar bruine laarsjes aangetrokken ipv op blote voeten door de school te lopen. Ze had haar licht grijze skinny jean aangetrokken en een warme lange gebreide gestreepte trui. Haar lange blonde haren had ze bijeen gevlochten tot een lange dikke vlecht, op wat eigenwijze korte plukjes na. Haar bleke huidje leek in de winter nog witter dan normaal maar haar heldere licht blauwe ogen gleden nog altijd geïnteresseerd de gang door. Het was maar stilletjes in de halen, de meeste studenten hadden les of spendeerde hun vrije tijd ergens anders.

De grote houten deuren van de bibliotheek stonden wagen wijd open, en de warmte in combinatie met de oude stoffige boeken geur kwam haar tegemoet. Het was maar stilletjes toen ze de bieb in liep. Er zaten maar een handjevol studenten die plaats hadden genomen aan de diverse tafeltjes. Jade had een dun mapje in haar handen waarin ze een kladblok had gestopt en haar opdrachten papier samen met een pen die aan de buitenkant bevestigd was. Jade liep vrijwel direct door richting de sectie met de boeken die over mutanten gingen. Een hele bijzonderde collectie, die enkel hier te vinden was en waar Jade al enorm veel van heeft geleerd. Voorheen wist ze helemaal niets over de geschiedenis van de mutanten. Tijdens het maken van haar werkstuk is ze dingen te weten gekomen die ze nog nooit eerder had gehoord. Zodra ze het juiste boek had gevonden en dat uit de kast had gepakt wilde ze naar een van de lege tafeltjes lopen. Echter kwam er net iemand de tafeltjes en stoelen schoonmaken, waardoor ze min of meer verplicht werd om aan een tafel te gaan zitten waar al iemand zat. Rustig legde ze haar mapje op tafel en het boek ernaast terwijl haar heldere lichtblauwe ogen naar het jonge meisje aan de tafel gleden. Hay!, Is het goed als ik hier kom zitten? Wauw!, zomaar vanuit het niets sprak ze de rustige woorden vragend uit. Drie maanden geleden zou ze gewoon weg gelopen zijn, dan was het of alleen zitten of terug naar haar kamer. Vandaag had ze wel weer een pluim verdiend door het lef dat ze toonde om plaats te nemen op een van de stoelen die aan de al bezetten tafel stond.

Olivia! | words 530

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Standing on the field with your pretty pompoms
Now you’re working at the movie selling popular corn
I could have been a mess but I never went wrong
Cause I’m putting down my story in a popular song
Ariana Grande ft. Mika - Popular Song

En het boek was zeker interessant! Binnen een paar minuten was Olivia al helemaal in het boek verzonken. Zo erg, dat ze eigenlijk niet echt meer merkte wat er in de omgeving gebeurde. Het viel haar niet meer op dat er af en toe eens iemand langsliep, of dat er een iemand een propje voor haar neus liet vallen. De schrijver van het boek wist haar heel erg lang te boeien en haar aandacht bij het boek vast te houden. Dat was altijd een positief punt, want als schrijvers goed konden schrijven en je aandacht vast konden blijven houden, dan wilde je vrij wel altijd meer weten van die schrijver. Tenminste, die eigenschap droeg Olivia. Schrijven en lezen was iets waar ze zichzelf helemaal in kon verdiepen en wat ze niet zo makkelijk van zichzelf af kon zetten.

Totdat iemand een mapje naast haar op tafel legde Olivia schoot bijna een halve meter de lucht in van schrik en liet het boek kletterend op de grond vallen. “Oh!” piepte ze geschrokken en raapte het boek van de vloer op, controlerend of er geen krasje op was gekomen. Krasvrij. Damn, wat nou als er een krasje op was gekomen? Dan had het haar wel weer flink wat geld kunnen kosten en dat had ze op dit moment niet echt. Elk euro die ze had verdiend had in het kaartje naar de Verenigde Staten gezeten en ja, dat was nou eenmaal niet doorgegaan. Olivia begreep niet waarom ze zo was geschrokken, het meisje had het mapje helemaal niet zo hard op tafel gelegd. “Hay! Is het goed als ik hier kom zitten?” zei het meisje, terwijl ze met haar lichtblauwe heldere ogen Olivia aankeek. Wauw, mooie ogen! Een voorzichtig glimlachje verscheen op het gezicht van Olivia. “Ja, natuurlijk mag dat!” zei ze enthousiast en maakte een vriendschappelijk gebaar met haar handen, wat aangaf dat het meisje mocht gaan zitten.

Na het incidentje met het mapje, kwam de ware Olivia los. De sociale, geïnteresseerde en vriendelijke Olivia. Met een brede glimlach zei ze: “Ik ben trouwens Olivia! Sorry dat ik zo schrok net, ik zat helemaal in mijn verhaal en dan schrik ik gewoon als iemand opeens iets naast me doet ofzo. Het was in ieder geval niet persoonlijk bedoeld.” Olivia maakte een ezelsoortje (oh-oh!) op de bladzijde waar ze was gebleven en deed het boek dicht. Nieuwsgierig keek ze naar het mapje dat het meisje bij zich had en een vraag brandde op haar tong. “Het gaat me waarschijnlijk niets aan en ik ben weer eens veel te nieuwsgierig, maar wat is dat?” vroeg ze en ter verduidelijking knikte ze naar het mapje dat het meisje net op tafel had neergelegd. Vrienden maken, Olivia, vrienden maken!

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Jade had veel verwacht, dat ze bijvoorbeeld weggestuurd zou werden, boos aankeken zou worden of misschien zou ze haar met grove woorden toespreken dat haar aandacht niet gewenst was. Het tegendeel bleek: De jongedame leek zelfs zo in haar boek te zijn verzonken dat ze van haar aanwezigheid schrok waardoor het boek dat ze vast had connectie maakte met de vloer. Dat de jongedame in kwestie zo geschrokken was van haar aanwezigheid maakte wel indruk op Jadeline, want normaal gesproken was zij juist diegene die snel schrok of liever wegliep uit benarde situaties. Oh Sorry! sprak ze zacht verontschuldigend Ik wilde je niet laten schrikken gaf ze eerlijk toe terwijl een korte glimlach haar lippen sierde. Toen ze vervolgens welkom werd geheten en van haar mocht aanschuiven, schoof ze de houten stoel zachtjes naar achteren zonder geluid te maken op de vloer en nam de plaats terwijl ze het zojuist uitgekozen boek op tafel legde.

Jade opende het boek op de eerste bladzijde, maar richtte algauw haar helder blauwe ogen op Olivia zoal ze zich voorstelde. En vervolgens verontschuldigde ze voor haar geschrokken reactie waarop Jade kort haar schouders ophaalde als in – ik begrijp het wel/kan gebeuren - . Ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben bracht ze instemmend uit. Oh! En ik ben Jadeline sprak ze vervolgens opgewekt, terwijl er wederom een glimlach op haar lippen verscheen. Zodra Olivia geïnteresseerd naar Jade haar mapje vroeg, sloeg ze die open. Ze haalde haar kladblok met de diverse aantekeningen te voorschijn. De eerste pagina waarop hij open lag, was de pagina die ze gisteren nog aan Ariadne had laten zien. De vier hoofd elementen had ze als symbolen getekend om uit te leggen wat haar gave precies inhield. Jade bladerde een bladzijde verder waar alle verschillende termen voor de mutanten benoemd stonden en belangrijke jaargetallen uit de geschiedenis. Ongeveer twee weken geleden heb ik een werkstuk opgekregen, ik moet de geschiedenis van de mutanten onderzoeken en daarbij belangrijke jaargetijden opschrijven en verklaren waarom die belangrijk zijn etc. Best interessant eigenlijk, want ik wist helemaal niet zoveel van ‘onze’ geschiedenis af

Olivia! | words 351

template made by cupcakesss of Caution 2.0

In the darkest night hour, I search through the crowd
Your face is all that I see, give me your everything
Baby, love me lights out
You can turn my lights out
Beyonce - XO

Olivia had geglimlacht toen het meisje haar excuses had aangeboden. Qua gedrag van het meisje zag ze een gelijkenis met zichzelf en dat vond ze ontzettend leuk om te zien, eindelijk iemand die een beetje hetzelfde was als haar! Het meisje stelde zich voor als Jadeline. “Mooie naam!” zei Olivia enthousiast en daar had ze geen woord aangelogen, want ze vond het een mooie naam. Een naam die niet zo vaak voor kwam waren vaak veel mooier dan de namen die vaak voorkwamen. Olivia hield van zeldzame namen, die sloeg ze altijd beter op. Olivia zag hoe Jadeline haar mapje open begon te maken en er allerlei dingen uit begon te halen. Ze zag een kladblok tevoorschijn komen en nieuwsgierig keek Olivia ernaar. Gauw keek ze weer naar Jadeline, misschien had ze wel gezien dat ze naar haar aantekeningen zat te kijken en vond ze dat onbeleefd? Daar zou Olivia alle begrip voor hebben, want het was ook wel een beetje onbeleefd als je zo maar naar persoonlijke dingen van andere mensen ging zitten gluren.

“Ongeveer twee weken geleden heb ik een werkstuk opgekregen, ik moet de geschiedenis van de mutanten onderzoeken en daarbij belangrijke jaargetijden opschrijven en verklaren waarom die belangrijk zijn etc. Best interessant eigenlijk, want ik wist helemaal niet zoveel van ‘onze’ geschiedenis af” uitgelegd over de inhoud van haar mapje. Olivia deed haar boek nieuwsgierig dicht. “Wauw, ik wist niet dat je hier ook gewoon opdrachten enzo kreeg!” Eigenlijk wist Olivia nog heel erg weinig van deze school af. Kon je hier lessen krijgen dan? Ja, natuurlijk, anders werd het natuurlijk geen school genoemd. “Dat lijkt me echt super interessant! Nu je het zegt…ik weet eigenlijk ook helemaal niets over de geschiedenis van mutaties” bekende ze en keek nogmaals nieuwsgierig naar de aantekeningen van Jadeline. “Is het misschien een idee als ik je help met je werkstuk? In het ‘normale leven’ haalde ik altijd heel erg hoge cijfers op werkstukken, meer op werkstukken dan bij toetsen ofzo, dus misschien kan ik je helpen? Ik vind het ook wel interessant eigenlijk” vroeg Olivia. Ze keek Jadeline verwachtingsvol aan, hopend op een positief antwoord.

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Zodra Olivia haar een compliment gaf vanwege haar naam sierde een korte glimlach haar lippen. Jade openende het oude boek dat ze zojuist uit de sectie: Mutants & History had gehaald. Het boek was al veelvoudig gebruikt, daar de vele bladeren gekreukeld waren, de hoekjes hadden strepen omdat het al omgevouwen was geweest en daarnaast was de kaft ook al haar glorie verloren. Zodra Olivia sprak en iets wat verbaast uitsprak dat ze niet wist dat ze ook opdrachten kregen richtte Jade haar helder blauwe ogen weer op de jongedame naast haar. Zodra ze haar zinnen vervolgens voordat Jade erop kon reageren knikte ze instemmend.Het is ook zeker interessant, ongeveer 60% van de leerlingen hier weten helemaal niet wat hun gave precies inhoudt en hoe de mutaties genetisch tot stand komen. Vroeger spraken de mensen ook wel over een virus, maar inmiddels weten de meeste dat het om een gen gaat, het X-gen om precies te zijn. Zodra Olivia toegaf dat ze eigenlijk niet veel wist over de geschiedenis van de mutanten knikte ze begrijpend, want ook Jade was zo begonnen.

“Is het misschien een idee als ik je help met je werkstuk? In het ‘normale leven’ haalde ik altijd heel erg hoge cijfers op werkstukken, meer op werkstukken dan bij toetsen ofzo, dus misschien kan ik je helpen? Ik vind het ook wel interessant eigenlijk een korte glimlach sierde Jade haar lippen. Ja natuurlijk, dat zal vast wel mogen sprak ze iets w at enthousiast uit. Jade richtte haar heldere blauwe ogen weer op het boek voor haar. Ze had het boek geopend op de inhoudspagina waar ze uit las dat ze naar hoofdstuk 7 moest bladeren om bij het hoofdstuk te komen dat over belangrijke tijdsaanduidingen ging. Ze tilde haar linkerhand op, en bracht haar hand recht boven het geopende boek. Vrijwel uit het niets bladerde de pagina’s vanzelf om, in een razend snel tempo waardoor binnen enkele seconde pagina 67 zichtbaar was en de bladzijdes weer stil bleven liggen. Jade haar wijsvinger gleed over de eerste pagina heen waar diverse woorden dikgedrukt stonden met een bijbehorende jaargetal. Hmm gleed er kort over haar lippen. Hier staat dat de mutanten al net zo lang op deze wereld rondlopen als de mensen. Dat is echt al heel lang! sprak ze wat verbaast uit.

Olivia! | words 388

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Love casinos, Indian reservations,
but, baby, if you love me, take me to the gas station.
Look at you smoking in them neon lights.
Under the thunder, yo, you look so nice.
Made me wonder how you spend them nights.
Me, I spend them looking for men I might like, like you.
Lana del Rey - Queen of the gas station

“Het is ook zeker interessant, ongeveer 60% van de leerlingen hier weten helemaal niet wat hun gave precies inhoudt en hoe de mutaties genetisch tot stand komen. Vroeger spraken de mensen ook wel over een virus, maar inmiddels weten de meeste dat het om een gen gaat, het X-gen om precies te zijn.” had Jadeline gezegd. Bij die 60% hoorde Olivia gelukkig niet helemaal, want ze wist wat ze kon doen met haar krachten. Ze kon een aura zien, besturen en mensen ermee vermoorden. Echt iets om vrolijk van te worden! Hoe haar mutatie tot stand was gekomen, dat wist Olivia absoluut niet. Dat het om een gen ging was echt compleet nieuw voor haar. “Wauw, wat knap dat je dat allemaal weet!” zei Olivia bewonderend “Alles wat je me nu verteld hebt, wist ik echt nog niet. Noem het onwetend, maar misschien kan het ook komen omdat ik hier pas een paar dagen ben” Ze grinnikte zachtjes.

Blij ging Olivia verzitten naar een actieve houding toen Jadeline er toestemming meegaf om haar te laten helpen bij het maken van haar werkstuk. Ze zag hoe Jadeline iets opzocht in haar boek en keek nieuwsgierig toe. Het intrigeerde haar hoe erg ze geïnteresseerd was in haar afkomst, terwijl Olivia er nooit echt bij stil bij had gestaan. Ze kon veel van dit meisje leren! Toen ze vertelde dat mutanten er al in de prehistorie waren, kreeg Olivia een idee. “Wacht even, ik ben zo terug!” deelde ze mee en snelde zich naar een van de printers die in de bibliotheek stond. Ze viste er een wit blaadje uit en liep toen naar het bureau van de bibliothecaris. Eventjes keek ze om zich heen, maar er was niemand te bekennen. Ze viste een potlood uit het pennenbakje en schreef eventjes een kort briefje dat ze het zo meteen terug kwam brengen. Misschien zouden ze wel erg gehecht zijn aan dat potlood, je wist maar nooit! Mensen onnodig verdriet doen was echt een no-go.

Toen Olivia weer terug was bij het tafeltje waar Jadeline aanzat, keek ze haar mysterieus aan en ging weer zitten. Het papiertje legde ze voor haar neer en begon met het potlood te tekenen. Ze zette snelle schetsen op het papier neer, als Jadeline haar idee goed vond, dan zou ze het verder uitbreiden en netjes maken.

Na een kwartiertje was Olivia klaar met tekenen en draaide het blad naar Jadeline toe. “Kijk!” zei ze enthousiast. Op het papier stond een oermens met een groot voorhoofd, een soort linnen doek om zijn lichaam heen en een knuppel in zijn hand. Maar bij zijn handen was de mutatie duidelijk zichtbaar. Er zaten grote stekels in, die op de top een beetje besmeurd waren met gif. Het was een mutant. “Ik heb een oermens mutant voor je geschetst, als je het leuk vind kan je het gebruiken? Dan maak ik hem wel wat scherper en wat uitgebreider” Olivia glimlachte onzeker, benieuwd wat Jadeline er van zou vinden.

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

‘Wauw, Wat knap dat je dat allemaal weet” hoorde ze Olivia vol bewondering uitspreken. Een korte glimlach sierde haar lippen. Wel, ik moet zeggen dat de lessen over de geschiedenis van de mutanten mij ook wel erg aanspreekt waardoor ik de lesstof goed kan onthouden verklaarde ze simpel weg. Normaal gesproken zou ze kort antwoorden, en zocht ze altijd naar een simpel en makkelijk antwoord om zo niet teveel over zichzelf te vertellen. Maar nu was het anders, het voelde alsof ze Olivia wel kon vertrouwen, en juist daar had Jadeline erg veel moeite mee. Wat als ze wederom iemand vertrouwde die haar teleur ging stellen? , maar misschien kan het ook komen omdat ik hier pas een paar dagen ben””Even verbaast keek Jade op. Was ze hier nog maar zo kort? Dat had ze niet verwacht.

Terwijl Jade de pagina verder doornam stond Olivia ineens op terwijl ze “wacht even” sprak. Verbaast richtte Jade haar helder blauwe ogen op, maar Olivia was al in een sneltrein vaart opgestaan en weg gelopen. Jade nam de tijd om de eerste beste datum die ze tegen kwam te noteren in haar kladblok. De datum die stond voor de eerste ontdekking van een mutant tussen de oermensen. Zodra Olivia weer terug kwam legde ze haar pen weer neer en keek ze toe hoe ze een papiertje en een potlood tevoorschijn had gehaald. Ondanks dat het schetsen waren die ze op papier zetten, kon Jade nu al zien dat ze goed kon tekenen, iets wat Jade absoluut niet kon, maar ach ieder zo zijn kwaliteiten. Jade bleef naar het papiertje kijken en de schets van een oermens zo te zien. Zodra Olivia klaar was sierde een glimlach Jade haar lippen. Toen ze aanbood aan Jade om de schets te gebruiken in haar werkstuk knikte ze enthousiast. Ik denk dat die perfect bij de eerste tijdzone past, zo te zien zijn er nooit echt tekeningen van een oermens gevonden, dus dan kunnen wij er inderdaad zelf tekeningen aan toevoegen

Jadeline haar wijsvinger gleed naar de volgende tijdzone die ze opschreef. Kijk! sprak ze plotseling. Rond 1900 is er een wet ingegaan die alle buiten gewone mensen de naam Mutant gaf, en hier staat dat ze ook onderscheidt gingen maken en dat er een grote groep mensen vonden dat de mutanten allemaal gevonden moesten worden en dat ze niet onder de ‘normale’ mens mochten leven een lichte zucht verliet haar lippen. Zelfs toen leefde dat al, nu jaren later wordt er nog steeds zo over gedacht sprak ze zacht maar wel hoorbaar.

Olivia! | words 430

template made by cupcakesss of Caution 2.0

A hybrid can withstand these things,
My heart can beat with bricks and strings,
My ARTPOP could mean anything
Lady Gaga - ARTPOP

Opgelucht haalde Olivia adem: Jadeline vond haar tekeningen mooi. Olivia was erg onzeker over zichzelf, dus vond ze het altijd fijn om te horen als mensen vonden dat ze iets goed deed. Jadeline leek niet iemand die daar om zou liegen, dus het was fijn om te horen. Olivia draaide aan een lok van haar haren, terwijl ze weer naar Jadeline luisterde. “Rond 1900 is er een wet ingegaan die alle buiten gewone mensen de naam Mutant gaf, en hier staat dat ze ook onderscheidt gingen maken en dat er een grote groep mensen vonden dat de mutanten allemaal gevonden moesten worden en dat ze niet onder de ‘normale’ mens mochten leven” zei het meisje en Olivia’s gezicht betrok. Jadeline fluisterde er nog zacht achter aan dat er soms nog steeds zo over wordt gedacht.

Daarbij fronste Olivia bij. “Dat is echt zo verschrikkelijk stom!” viel ze uit over die mensen “Iedereen zegt maar in de buitenwereld dat alles geaccepteerd moet worden, maar vervolgens gebeurd het nooit. Alsof wij er iets aan kunnen doen dat we hiermee geboren zijn, die keuze hebben wij nooit gehad. Sommige mensen worden geboren met zes vingers, anderen met maar één been en wij zijn geboren met een mutatie…” Terwijl ze weer een paar strepen op papier begon te zetten, ging ze verder met praten. “Dat is zo erg, altijd willen mensen maar zeggen dat alles geaccepteerd moeten worden, maar wij leven nu hier op een eiland omdat er in de ‘normale’” Olivia maakte een paar aanhalingstekens met haar vingers “wereld geen plaats voor ons is. Dat is zo belachelijk!” Ze leunde weer achterover en begon na te denken. Toen had ze plots een idee.

“Je werkstuk moet gaan over de geschiedenis van muntanten toch?” vroeg Olivia, maar het was een retorische vraag. Ze wist het antwoord al. “En we hebben net besproken dat we het er niet mee eens zijn dat mutanten apart moeten leven van de wereld.” Ze dacht nog eventjes goed na over wat ze wilde zeggen en trok toen een stuk papier naar zich toe. Daar begon ze een vierkant op te tekenen. “Waarom maken we er niet een soort poster bij? Je zou een middenlijn kunnen tekenen en aan de ene kant voordelen en aan de andere kant nadelen van mutanten in de normale maatschappij neerzetten. Misschien zou je dat ook nog kunnen onderverdelen in vroeger en nu.” Olivia grinnikte. “En bij mijn eigen schoolopdrachten kom ik nooit met ideeën…”

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Het bijzondere was, was dat Jadeline er vroeger altijd heel erg veel moeite had gehad met het accepteren van haar mutatie. Nu wist ze dat het eigenlijk een soort van geschenk was geweest, want haar gave was juist heel bijzonder en ze kon er heel veel goeds mee doen, jammer dat de andere om haar heen dat vaak niet zagen. Jadeline haar helder blauwe ogen gleden van de schets die Olivia op papier had gezet naar haar eigen kladblok met inmiddels de vele tijdzones genoteerd. Zodra Olivia een reactie gaf op haar woorden knikte Jade kort instemmend. Het was inderdaad stom, zo een groot vooroordeel dat mensen hadden. De woorden die ze vervolgens uitsprak waren daarom ook zeer zeker waar. hmhm mompelde ze kort. Jade luisterde aandachtig naar de woorden die Olivia uit haar mond liet vloeien, waardoor ze een korte glimlach niet kon onderdrukken. De stilte en ongemakkelijkheid was doorbroken en eigenlijk voelde dit heel goed aan, ze had het idee dat Olivia ook te vertrouwen was.

De tijd zal het leren, ik geloof er wel in dat dit alles ooit gaat veranderen, ook voor ons zal er een plekje komen in deze wereld sprak Jade vastberaden uit. Ze geloofde daar ook daadwerkelijk in, en ze hoopte dat ze lang genoeg mocht leven om dat mee te maken. “Je werkstuk moet gaan over de geschiedenis van muntanten toch?” even richtte Jade haar vragende ogen op Olivia, maar kan om op haar zin te antwoorden kreeg ze niet omdat Olivia al snel vlot voort babbelde.
“En we hebben net besproken dat we het er niet mee eens zijn dat mutanten apart moeten leven van de wereld.” kort knikte Jade instemmend terwijl ze benieuwd was waar haar woorden naartoe leidde. Het idee dat ze vervolgens voorstelde klonk heel goed. Dan zou ik die poster ook al voorkant van het werkstuk kunnen gebruiken, een soort van entree gebaseerd op de realiteit van vroeger en nu! sprak ze zacht maar enthousiast uit. “En bij mijn eigen schoolopdrachten kom ik nooit met ideeën…” er sierde zowaar een korte grijns Jade haar lippen. Misschien kan ik jou dan de volgende keer helpen? bood ze vriendelijk aan, daar ze dat ook echt wilde. Jade liet haar rechter hand weer over het boek voor haar glijden en sloeg de pagina om. Dan zoek ik zelf nog even bepaalde belangrijke data op, om te noteren, misschien dat we daar dan alsnog een soort van tekening of iets bij kunnen verzinnen?

Olivia! | words416

template made by cupcakesss of Caution 2.0

No matter gay, straight or bi,
Lesbian, transgendered life,
I'm on the right track, baby, I was born to survive.
No matter black, white, or beige,
Chola, or orient made,
I'm on the right track, baby, I was born to be brave.
Lady Gaga - Born This Way

Jadeline dacht dat er ooit een plekje voor hun ging zijn. Olivia vond het fijn om te horen dat Jadeline er zoveel vertrouwen in had, maar zijzelf dacht daar heel anders over. Ze haalde haar schouders op en keek toen Jadeline aan. “Ik weet niet, ik denk daar anders over…” begon ze voorzichtig “Niet dat ik jouw mening wil afkraken, want het is juist super goed dat je een eigen mening hebt! Niet veel mensen hebben dat nog tegenwoordig en dat is dus ook super goed…” Olivia zocht voorzichtig naar de juiste woorden om te zeggen. Ze wilde Jadeline absoluut niet kwetsen. Het was ook goed dat ze haar eigen mening had. Jadeline was super aardig en misschien zou ze in de toekomst zelfs een vriendin kunnen worden, dat wilde Olivia niet verpesten. Maar haar spontaniteit nam het over. Ze moest haar eigen mening zeggen, anders zou ze daar de hele tijd op gaan broeden en er later nog een keer op terug komen, terwijl Jadeline het dan misschien allang vergeten zou zijn.

“Ik weet niet of er ooit een plek voor ons gaat zijn…” begon Olivia en keek naar Jadeline “We zijn er al zo lang, zoals we er net achter kwamen zijn we er als sinds de Prehistorie. Net als met homoseksuelen, er is nu wel een hele ‘movement’ aan de gang, maar sommige landen zullen het nooit accepteren. Ik vind dat we met zijn allen fijn naast elkaar moeten leven, maar ik vraag me af of het ooit gaat gebeuren…” Olivia keek weer eventjes weg, hopend dat ze Jadeline nu niet gekwetst had. “Maar” voegde Olivia daarom maar toe “jij moet geloven wat je wilt, mijn mening moet jouw mening niet beïnvloeden. Ik ben gewoon iemand die graag haar mening verteld en daar niet altijd goed over nadenkt” Met een klein glimlachje haalde ze verontschuldigend haar schouders op.

“Maar goed, terug naar het echte werk” ging Olivia toen verder en pakte de papieren bij elkaar die ze had verzameld. Jadeline vroeg haar of zij haar ook ooit nog een keertje kon helpen met een opdracht. Dankbaar keek Olivia op. “Dat zou echt geweldig zijn!” Het enthousiasme was van haar gezicht af te lezen, ze vond het echt heel erg leuk. “Misschien is het een idee als ik eventjes nog wat boeken ga zoeken over verschillende tijdvakken?” stelde Olivia toen voor “Misschien dat daar misschien nog wat meer informatie in staat. We gaan hier een knal werkstuk van maken!”

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Jadeline haar linker hand gleed over het papier waarmee ze verschillende tijdzones noteerde die ze uit het boek voor haar overnam. Zodra ze Olivia haar heldere stem weer hoorde keek ze op en haalde ze haar pen van het papier af. Ik weet niet, ik denk daar anders over. Jade kon dat wel begrijpen. Heel veel mutanten dacht daar anders over. Niet dat ik jouw mening wil afkraken, want het is juist super goed dat je een eigen mening hebt! Niet veel mensen hebben dat nog tegenwoordig en dat is dus ook super goed… een korte glimlach sierde Jade haar lippen. Ja, ze mocht Olivia wel, de manier waarop ze haar mening uitsprak maar ook andere en zodoende Jade haar mening accepteerde. Uiteraard bestond de wereld vol onenigheden en verschillende meningen, het was moeilijk om dat allemaal te accepteren, maar Jade had inmiddels geleerd om ieder in zijn eigen waarde te laten. “Ik weet niet of er ooit een plek voor ons gaat zijn, We zijn er al zo lang, zoals we er net achter kwamen zijn we er als sinds de Prehistorie. Net als met homoseksuelen, er is nu wel een hele ‘movement’ aan de gang, maar sommige landen zullen het nooit accepteren. Ik vind dat we met zijn allen fijn naast elkaar moeten leven, maar ik vraag me af of het ooit gaat gebeuren rustig knikte Jade instemmend. Dat is ook zo, op vele plaatsen in de wereld is accepteren van een ander erg moeilijk. . Maar er zijn ook veel landen die al bijgedraaid zijn als het gaat om homoseksuelen, biseksuele en andere mensen die als buitenbeentje of vreemd worden gezien. Mutanten zijn echter wel een lastig onderwerp, maar zodra de mensen gaan inzien dat mutanten ook gewoon mensen zijn, en sommige gaven juist erg nuttig zijn zal er een ommekeer zijn in deze wereld. Misschien spreken we wel pas over honderden jaren voordat dit plaats vind. Graag zou ik ze zelf willen laten zien, wat wij kunnen ,wat we kunnen met de wereld die de mensen nu om zeep aan het helpen zijn de laatste woorden sprak ze echter wat zachter uit. Jade had de pijn gevoeld, de pijn van de natuur die heel langzaam aan steeds meer verdween op de wereld. De mensen putte moeder aarde uit, door al het boren naar aardolie, al het verwoesten van de bossen, en het opwarmen van de aarde dankzij de vele uitlaat gassen en andere gassen. Waarschuwen kon Jade hun niet, want ze wisten heust wel dat ze de wereld aan het vernietigen waren, langzamerhand dan wel maar wie weet is er over honderden jaren geen wereld meer.

Maar,jij moet geloven wat je wilt, mijn mening moet jouw mening niet beïnvloeden. Ik ben gewoon iemand die graag haar mening verteld en daar niet altijd goed over nadenkt een korte grijns sierde haar lippen. Het is juist belangrijk, dat iemand zijn of haar mening verteld, die is immers eerlijk en daar hebben we meer aan dan dingen verborgen houden toch? Jade glimlachte kort waarna ze haar ogen weer op haar kladblok richtte. Jade mocht Olivia zeer zeker wel, ze was tenminste eerlijk en zei ook gerust hoe ze over iets dacht. Natuurlijk zou dat wel eens voor lastige momenten kunnen zorgen, maar eerlijkheid duurt het langst..
Zodra Olivia enthousiast uitsprak dat de Jadeline haar help zeker op prijs zou stellen als het daartoe zou komen, wist ze dat haar uitsprak hun goed had gedaan.. “Misschien is het een idee als ik eventjes nog wat boeken ga zoeken over verschillende tijdvakken?” Jade knikte instemmend Goed idee, dan schrijft ik nog wat belangrijke data op, zodat ik een tijdlijn heb waar vast genoeg over te vinden is

Olivia! | words621

template made by cupcakesss of Caution 2.0

I'm like a bird, I'll only fly away
I don't know where my soul is, I don't know where my home is
(and baby all I need for you to know is)
I'm like a bird, I'll only fly away
I don't know where my soul is , I don't know where my home is
All I need for you to know is
Nelly Furtado - I'm like a bird

Olivia straalde, Jadeline was niet boos op haar. Gelukkig maar. Ze vond Jadeline een heel lief meisje. Misschien als ze elkaar iets beter leerden kennen, zouden ze misschien wel vriendinnen kunnen worden? Olivia zou dat heel erg fijn vinden, een vriendin op deze school te hebben. Ze liep nu al een tijdje hier rond, maar had nog geen vrienden kunnen maken. Een vriendin was iets wat Olivia in haar leven nodig had. Sowieso vond Olivia het heel erg fijn om mensen om haar heen te hebben, mensen die ook om haar gaven, dat gaaf haar wat meer zelfvertrouwen, want dat is iets wat aan Olivia ontbrak. Onterecht, of terecht, dat wist Olivia niet, maar wat ze wel zeker wist, was dat ze moest proberen minder aan zichzelf te twijfelen.

Jadeline had ingestemd met haar plan om nog een boek te pakken over de geschiedenis van mutanten en Olivia stond op het punt om op te staan, totdat er weer wat in haar hoofd schoot. Ze ging weer zitten en draaide zich weer naar Jadeline. Haar gezicht stond ernstig en serieus, iets wat niet vaak op haar gezicht was te zien, maar haar toch wel sierde. “Jadeline, er schoot me net iets te binnen…iets persoonlijks…” Olivia wachtte eventjes, moest ze dit wel vragen? Was ze dan weer niet stom bezig, zoals ze wel vaker deed? Haar ogen sloegen neer en keken naar het randje van de tafel. Damn. Damn, why so insecure? Jadeline had net toch ook aardig tegen haar gedaan? Ze had niet het idee dat ze heel erg boos op haar zou gaan worden als ze dit vroeg. Maar waarom had Olivia er dan toch weer zoveel moeite mee om gewoon wat te vragen? Het antwoord was simpel: een simpele opmerking kon de hele sfeer doen omslaan, dat had Olivia al vaak genoeg thuis meegemaakt. Damn.

“Nou…” ging Olivia verder en vond toch weer de moed om Jadeline aan te kijken “Had jij er veel moeite mee om je mutatie te accepteren?” Ze fronste haar wenkbrauwen weer bezorgd. Ze hoopte dat ze nu niet een hele geschiedenis van een vervelend verleden omhoog haalde. Als iemand haar die vraag had gesteld, had ze waarschijnlijk dichtgeklapt en was alles weer naar boven gekomen. “En…mag ik ook misschien weten wat je mutatie is? Of is dat te persoonlijk?” Om zichzelf een houding aan te geven friemelde ze aan de mouw van haar t-shirt. “Als je niet wilt antwoorden, dan hoeft dat niet hoor…ik was gewoon nieuwsgierig” Met een klein glimlachje haalde ze haar schouders op.

[dohtml]

And through the rising and falling apart,
we discover who we are,

Jade haar linker hand gleed over haar kladblok. De tijdlijn die ze letterlijk had getekend werden nu omgeving door diverse belangrijke periodes. Zodra de gehele tijd balk compleet was naar haar idee sierde een korte glimlach haar lippen. Ze had nu dankzij Olivia de tekening van de ‘oer’ mutant, het ontstaan van de mutanten volgens het boek naast haar, en als het laatste jaar getal had ze de datum van dit jaar uitgekozen. Uiteraard zullen de mutanten en mensen nog eeuwen op dezelfde aarde wonen, maar of dat allemaal in vrede zou gaan zal de toekomst leren. Zodra Olivia opstond liet Jade heel even haar heldere blauwe ogen naar haar glijden, wat verbaast keek ze Olivia aan toen ze besloot niet weg te lopen maar terug te komen zitten. Zodra ze wat twijfelend uit sprak dat haar wat te binnen schoot en ze dus iets persoonlijks wilde vragen, gleden Jadeline haar ogen even bedenkelijk naar haar kladblok. Als ze ergens moeilijk over kon praten was het wel haar persoonlijke ervaringen…

Alsnog wachtte ze Olivia’s woorden rustig af, tenslotte had ze geen andere keus en wist ze helemaal niet wat Olivia wilde vragen. “Had jij er veel moeite mee om je mutatie te accepteren?” Jadeline had veel vragen verwacht maar toch niet deze. Zelf had ik er niet zo veel moeite mee, ik was immers altijd al een bijzondere verschijnen met mijn haast witte haar en fel blauwe ogen een korte glimlach sierde haar lippen die weer snel verdween zodra ze haar volgende woorden uitsprak Maar mijn ouders daarentegen, accepteerde mijn gave niet en daardoor mij ook niet wist ze zacht, kort maar krachtig en rustig uit te brengen wat ook aangaf dat het einde van dat onderwerp was aangebroken, ze was er nog niet klaar voor om dat verleden opnieuw op te halen. Vrijwel nooit had ze er over gesproken, dat haar ouders haar niet accepteerde was nog erger dan dat ze nu dood waren, simpelweg omdat hun dood erger was geweest als ze een liefdevolle familie waren geweest, maar ze hadden Jade nooit geaccepteerd niet voor wie ze was.

“En… mag ik ook misschien weten wat je mutatie is? Of is dat te persoonlijk’ even sloeg Jade haar ogen neer, en sierde wederom heel even een glimlach haar lippen. Meerdere klasgenoten/schoolgenoten hadden al naar haar gave gevraagd, het lag immers in de nieuwsgierigheid van de mens. En inmiddels kon Jade er makkelijk over praten, ze is absoluut geen opschepper en zal haar gave ook niet in het openbaar gebruiken, maar wanneer iemand er naar zou vragen zou gewoon eerlijk antwoord geven.
Jade sloeg een bladzijde van haar kladblok om zodat er een leeg vel tevoorschijn kwam. Haar fijne hand gleed moeiteloos over het papier terwijl ze vier symbolen tekende. Als eerste tekende ze het symbool van water, als tweede het symbool van de aarde, als derde het symbool dat stond voor het lucht element en als laatste het symbool voor vuur. Om de symbolen heen trok ze een grote cirkel. Herken je ze? De vier basis elementen van de natuur? Water,Aarde,Lucht en Vuur. Deze vier zijn de krachtigste elementen van de natuur en tevens de basis elementen voor alle anderen. Neem bijvoorbeeld Heliokinesis een hele bijzondere mutatie, namelijk de gave om de zon en zonlicht te manipuleren, die gave is afkomstig van de gave van het vuur element. Als we het vuur element als een boom zouden zien, is Heliokinesis een tak van die boom. Elke elementaire gave is dus afkomstig van éen van de vier hoofd elementen.

Even was ze stil, om Olivia te tijd te geven om over haar woorden na te denken. De meeste mutanten hebben éen gave of sommige zelfs twee, een elementaire gave is er meestal maar éen. Vaak kan een mutant of water sturen (Hydrokinesis) of juist vuur (Pyrokinesis) maar soms zijn er uitzondering, en daar val ik ook onder. Mijn gave wordt vertaald als Elementist, ook wel verwoord als dochter van moeder natuur, omdat ik over alle hoofd elementen beschik, ik kan ze allemaal manipuleren, controleren, creëren en absorberen. Jade haar helder blauwe ogen gleden naar haar rechterhand, die ze had omgedraaid met haar handpalm naar boven. Binnen enkele secondes kleur haar hand iets wat blauw op en vormde zich uit het niets een grote water druppel die stil boven haar hand zweefde. Binnen enkele secondes veranderde de druppel van vorm en kleur en kwam er een flikkerende vuurbal tevoorschijn, kort daarna veranderde de bel in aarde en viel de aarde in kleine zandkorreltjes weer in haar hand. Als laatste liet Jade de korrels weer op waaien, door het element aarde te gebruiken waardoor het kleine hoopje zand spontaan weg waaide en in de lucht opging in stof en verdween.

Jade liet haar hand weer zakken en richtte haar helder blauwe ogen weer op Olivia, benieuwd wat ze op dit tafereel te zeggen had.

for: Olivia // word count: 955 // poging om terug actief te worden nr 1. ;)

♥

Staring at the blank page before you, open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you can not find, reaching for something in the distance
So close you can almost taste it, release your inhibitions
Natasha Bedingfield - Unwritten

Olivia luisterde geïntrigeerd naar Jade. Ze leek zo intelligent, zo…wijs en zo bewust van de gave die ze had, maar zich toch ook wel wat onbewust van de schoonheid die ze uitstraalde, terwijl ze wel wist dat ze er niet alledaags uitzag. Maar dat maakte natuurlijk niet uit, Olivia vond haar heel knap en ze wist zeker dat er veel mensen zouden zijn die dat met haar eens zouden zijn. Jade en zij leken ook best wel op elkaar, elk hun ouders had hun gaven bijvoorbeeld niet geaccepteerd. Het meisje zou best een vriendin van haar kunnen worden, daar stond Olivia immers wel voor open. Ze leek heel rustig en ze leek het niet erg te vinden dat Olivia wat drukker en onhandiger was. Dat was voor Olivia heel erg prettig, omdat ze altijd het gevoel had mensen lastig te vallen met haar onhandigheid en dat was wel het laatste wat ze wilde zijn: lastig. Maar dat was ze nu niet, dus dat was fijn.

Ze keek toe hoe Jadeline een blaadje pakte en de vier elementen begon te tekenen. Toen ze vroeg of Olivia het herkende, knikte ze. Ja, vreemd genoeg herkende ze het. Weer luisterde ze naar de uitleg van Jade en knikte begrijpend, dus ging ze weer door. Toen Jadeline uiteindelijk haar mutatie liet zien, werden Olivia’s ogen groot van plezier. Met een stralende glimlach keek ze Jade aan. “Wauw! Niet om oppervlakkig te klinken, maar ik vind je mutatie heel erg gaaf” zei Olivia enthousiast en knikte bevestigend “En je kan zo goed uitleggen! Je zou een lerares moeten worden, serieus.” Ze zag het voor zich, ze wist zeker dat ze dat goed zou kunnen. “Het is fijn dat je nu hier bent” ging Olivia verder en sloeg haar ogen neer “Ik weet hoe het voelt als je ouders je niet kunnen accepteren hoe het is om een gave te hebben en dat je nu op een plek bent waar mensen dat ook hebben, je kunnen steunen en zodat je het zelf ook leert te accepteren”

Haar hoofd kwam weer omhoog, ze keek Jadeline aan. “Vergeleken bij jou vind ik mijn eigen mutatie niet zo heel erg bijzonder” mompelde ze een beetje onzeker en pakte haar potlood, waar ze net nog mee had zitten tekenen. Op een leeg blaadje begon ze een beetje te krassen en stopte toen. “Mag ik het je laten zien?” vroeg ze.

» Wrong place at the wrong time & Dario
» Closed - Having the time of my life.
» Night time, my time [OPEN]
» There's a time to be rational, there's a time to fight.
» Some way to spent the day. [Jackie]