You've spent a life time stuck in silence afraid you'll say something wrong

[dohtml]

So open your eyes and see,
the way our horizons meet,

“Do not spoil what you have by desiring what you have not; remember that what you now have was once among the things you only hoped for.”

In het verleden hadden mensen geschrokken en angstig gereageerd wanneer ze haar gave gebruikte. Maar hier op de school waren de meeste juist geïnteresseerd en benieuwd naar wat ze nog meer kon, daar moest ze af en toe nog wel aan wennen. Maar Olivia leek alles heel serieus en rustig in haar op te nemen, en nadat ze had uitgelegd wat haar gave ongeveer inhield werden haar ogen groot, maar niet van verbazing er was eerder vreugde te zien. Een kortte wat onzekere glimlach sierde kort haar lippen. Maar zodra ze enthousiast uitbracht dat ze haar gave heel erg gaaf vond lachte de blondine kort, dat was ook een manier om haar mutatie te omschrijven, die had ze tenminste nog niet eerder gehoord. Iets wat verbaast keek ze op toen Olivia uitsprak dat ze lerares zou moeten worden, want eigenlijk had ze dat nog nooit eerder gehoord.

“Het is fijn dat je nu hier bent” een tevreden glimlach sierde Jade haar lippen. Daar was ze volledig mee eens. Ik ben de x-men ook enorm dankbaar dat ze mij hierheen hebben gebracht sprak ze zacht en vereerd. Er waren op de hele wereld, zoveel mutanten in de problemen en toch hadden ze van al die mutanten Jade kunnen ‘redden’ uit haar benarde situatie, iets wat haar voor altijd bij zal blijven. “Ik weet hoe het voelt als je ouders je niet kunnen accepteren hoe het is om een gave te hebben en dat je nu op een plek bent waar mensen dat ook hebben, je kunnen steunen en zodat je het zelf ook leert te accepteren” rustig knikte Jade. Zo te horen had Olivia ook zoiets meegemaakt, waarschijnlijk niet precies hetzelfde maar het was al erg genoeg dat ouders hun kinderen niet accepteerde voor wie ze zijn, na al die jaren en zelfs nu nog nam Jade dat haar ouders nog steeds kwalijk.

“Vergeleken bij jou vind ik mijn eigen mutatie niet zo heel erg bijzonder” heel even haalde Jade haar schouders op. We hebben onze gave niet voor niets gekregen, iedereen is uniek en elke gave heeft iets bijzonders sprak ze vol goede moed. Jadeline zag het leven soms net iets anders dan andere. Ze had respect voor andere en wilde ze graag bij brengen dat elke gave iets bijzonders had, iets unieks en dat hun gave juist een geschenk was en dat ze een rede van bestaan hadden. Jade keek op toen Olivia vroeg of ze haar gave mocht laten zien. Jade haar nieuwsgierigheid kon ook tegen haar werken, wat als Olivia een gave bezat die in haar verleden kon kijken? Heel even twijfelde de blondine dan ook voordat ze rustig knikte en dus instemmend. Ja natuurlijk en vervolgens sierde een glimlach haar lippen weer

for: Olivia // word count: 456 //

♥

All those special times I spent with you, my love
They don't mean shit compared to all your drugs
But I don't really mind, I've got much more than that
Like my memories, I don't need that
Lana del Rey - Pretty when you cry

Jadeline had iets heel ergs fijns om zich heen hangen. Door wat ze zei, voelde Olivia zich niet langer alsof haar gave niet speciaal was. En ze had ook gewoon gelijk! Ze zou niet snel iemand tegenkomen met dezelfde mutatie als haar, daardoor was ze uniek en haar gave blijft bijzonder, want het is háár gave. Dankbaar keek Olivia Jadeline aan. “Dankjewel, dat is erg lief wat je zei” complimenteerde ze haar. Jadeline had waarschijnlijk wel door dat Olivia overal heel erg onzeker over was. Dit was iets wat haar heel erg door haar vader was blijven bijhangen. Doordat ze zo vaak gehoord had dat ze nooit op deze aarde had mogen verschijnen, ging ze dat ook steeds vaker geloven. Maar sinds ze hier was, op deze school, en mensen zoals Jadeline ontmoette, ging het steeds een beetje beter. Stapje voor stapje ging het steeds beter. Ze miste niet eens thuis meer zo heel erg. Haar moeder en broertje had ze gemist, nu alleen nog haar broertje. Haar moeder had haar toch nooit gesteund.

Tot haar vreugde stemde Jadeline ermee in om haar mutatie te bekijken. Eventjes sloot Olivia haar ogen om zich te concentreren. Om Olivia heen verscheen een roze koepel. Ze opende haar ogen weer. “Kijk, dit is mijn aura” zei ze toen enthousiast “Dit roze betekent dat ik emotioneel ingesteld ben, erg teder ben en dat ik onvoorwaardelijke liefde voor iemand kan voelen. Maar je aura is niet altijd deze kleur, want het ligt niet alleen aan je karakter, maar ook aan je gemoedstoestand.” Toen stak Olivia haar hand uit, door haar eigen koepel, maar er kwam geen onderbreking in de koepel. Haar hand stuitte op een oppervlak, het aura van Jadeline. Om Jadeline verscheen een koepel van verschillende kleuren, maar de kleuren die overheersten waren toch wel blauw, lila, groen en een kleur die een mix was tussen oranje en geel.

Het gezicht van Olivia straalde, het was weer gelukt. De weerboel van kleuren bleven indrukwekkend om te zien en na al die jaren dat ze zich bewust was van haar mutatie, bleef het prachtig om te zien. “Dit is jouw aura” bevestigde ze toen en knikte “Als je wilt, kan ik hem voor je lezen, maar als je dat niet wilt, begrijp ik dat ook. Veel wat in je aura staat zegt veel over je karakter en ik begrijp het als je dat privé wilt houden.” Ze wilde namelijk niet dezelfde fout maken als dat ze bij James had gemaakt, die vervolgens boos was weggelopen. Olivia gaf Jadeline een bemoedigend glimlachje, hopelijk voelde ze zich niet gedwongen.

[dohtml]

So open your eyes and see,
the way our horizons meet,

“Do not spoil what you have by desiring what you have not; remember that what you now have was once among the things you only hoped for.”

‘Dankjewel, dat is erg lief wat je zei’ Vrijwel direct sierde een glimlach Jade haar lippen. Jade meende immers wat ze zei, ze wist dat liegen of oneerlijk zijn geen zin had, en ze kon simpelweg niet anders dan de waarheid vertellen zo was ze nu eenmaal. Verwachtings vol richtte jade haar helder blauwe ogen op Olivia toen ze enthousiast reageerde om Jade haar woorden, dat ze haar gave mocht laten zien. Even sloot Olivia haar ogen en binnen enkele secondes sierde een rozige koepel haar gehele lichaam heen, verbaast zachte Jade’s lippen iets van elkaar. Ze had al vele mutaties gezien, maar dit was toch wel heel bijzonder en mooi. Ze had het over haar aura, daar had June wel vaker dingen over gehoord. Toen ze verklaarde wat haar aura betekend knikte Jade begrijpend, de omschrijving paste inderdaad perfect bij Olivia, tenminste voor zover Jade wist. Jade haar ogen gleden naar Olivia toen ze haar hand uit stak, die door haar koepel heen ging maar stuitte tegen een ander, waarschijnlijk die van Jade zelf zoals ze begrepen had.

Het meeste bijzonder was dat Jade hetzelfde zag Olivia, ze kon haar aura weliswaar niet ‘lezen’ maar de prachtige heldere kleuren waren al een fenomeen op zich. Een lach sierde haar lippen terwijl ze haar heldere ogen over haar koepel heen liet glijden. wauw, wat bijzonder! sprak ze enthousiast uit. Zodra Olivia inderdaad bevestigde dat dit Jade haar aura was en aanbod om haar aura te lezen maar gaf toe dat het ook een ongewenst effect kon hebben daar een aura daadwerkelijk veel aan het licht zou brengen. Ondanks dat knikte Jade toch, ze was deels benieuwd en nieuwsgierig naar wat Olivia te vertellen had, en aan de andere kant had ze zo het gevoel dat Olivia haar begreep in haar doen en laten, waardoor ze waarschijnlijk ook eerder begrip zou kunnen tonen voor haar verleden.Ga je gang, ik ben heel benieuwd en het geeft niet wat je ‘leest’ of ziet ergens diep van binnen hoopte ze dat ze niet alle narigheid zou zien die Jade had meegemaakt, dat wilde ze Olivia niet aan doen, maar aan de andere kant was de kans groot dat Olivia zou schrikken van de vreselijke dingen die Jade had meegemaakt.

[size=11]

for: Olivia // word count: 376 //

♥

Baby be the class clown
I'll be the beauty queen in tears
It's a new art form showing people how little we care (yeah)
We're so happy, even when we're smilin' out of fear
Let's go down to the tennis court, and talk it up like yeah (yeah)
Lorde - Tennis Court

Een brede glimlach ontstond op het gezicht van Olivia, toen ze zag dat Jade zo enthousiast was over haar aura. Het was nog steeds prachtig om te zien om een aura te zien, de vele kleuren waren fantastisch en de betekenissen waren net zo mooi. “Ga je gang, ik ben heel benieuwd en het geeft niet wat je ‘leest’ of ziet” zei Jadeline en Olivia knikte begrijpend. Eventjes sloot Olivia haar ogen, om zich extra goed te kunnen concentreren. Haar hand gleed gevoelig en zacht over de koepel heen, alsof hij heel erg breekbaar was en voorzichtig behandeld moest worden. Dat was ook zo, want een aura kon heel makkelijk gemanipuleerd worden, zeker door iemand die dat kon (zoals Olivia) en dat wilde Olivia niet, omdat ze Jadeline mocht. Daarom was ze extra geconcentreerd en deed ze extra voorzichtig met het aura van Jade.

Olivia wreef met haar hand over de koepel. Haar hand stuitte op een gele kleur. Olivia zag de kleur helder voor zich en begon te praten, nog steeds met haar ogen gesloten: “Deze gele kleur staat voor je intelligentie. Je bent super intelligent, je hebt veel talenten en je hebt veel interesse. Deze eigenschap gaat je later nog ver laten komen.” Olivia wreef nog een beetje over de koepel die zich rond Jadeline bevond en vond nog een kleur: “Nogmaals geel, alleen nu donkergeel. Je hebt veel wantrouwen in de mensheid, maar donkergeel staat ook voor lafheid, maar dat ben je absoluut niet.” Olivia kneep haar ogen nog wat verder dicht, een hoofdpijn kwam opzetten. Dat kwam altijd als ze een moeilijke lezing deed, of als ze zich erg moest inspannen en concentreren, zoals nu. “Jade, een afkorting van je naam. Je geest is ontzettend ontwikkeld en je geest blijft maar groeien met het schoolwerk dat je doet. Dit siert je.” Olivia glimlachte, maar de glimlach verscheen al gauw toen ze een steek in haar hoofd voelde. Ze moest er nu een beetje een eind aan gaan breien, anders zou ze binnen de kortste keren flauw vallen. “Deze blauw kleur staat voor liefde, maar niet voor liefde in de zin van verliefdheid, maar liefde voor mensen om je heen. Ondanks dat je een wantrouwen heb opgebouwd tegenover de mensheid en je veel wrok hebt, heb je diep van binnen nog wel veel liefde in je. Wees er voorzichtig mee, er zijn mensen die dit willen misbruiken…” Haar hand zocht naar de laatste kleur van Jades aura. “De kleur lila staat voor emotionaliteit en artistiek zijn. Je houdt van muziek…”

Uiteindelijk trok Olivia met een diepe zucht haar hand terug. Het aura van Jade verdween, even goed als het aura van Olivia. Ze opende haar ogen weer en vonden de ogen van Jade. Zwakjes glimlachte Olivia en zakte een beetje achterover in haar stoel. “Sorry hoor, ik ben echte lezingen niet meer gewend. Meestal als ik mijn mutatie gebruik, is het maar voor even, maar heel veel kleuren lezen is erg vermoeiend.” Ze wreef eventjes over haar voorhoofd, maar trok toen weer een serieuze blik. “Je moet wel weten dat niet alles waar hoef te zijn. Ik hoop dat je karaktertrekken een beetje kloppen, maar de toekomstbeelden zouden waar kunnen zijn. Het hoeft namelijk niet altijd waar te zijn, het kan altijd anders lopen dan in eerste instantie voorspeld is.” Olivia kwam een beetje overeind en legde haar hand op de schouder van Jade. “Dat ligt aan jezelf, het is namelijk de keuzes die je maakt die je toekomst bepalen en daarom staat de toekomst nooit vast. Daarom is dit slechts een algemene weergave…” Ze ging weer achterover zitten. “Klopte het een beetje, wat ik las?” vroeg Olivia toen nieuwsgierig.

[dohtml]

So open your eyes and see,
the way our horizons meet,

“Do not spoil what you have by desiring what you have not; remember that what you now have was once among the things you only hoped for.”

Even bleef Jadeline heel stil in afwachting van wat Olivia ging doen. Maar zodra ze haar ogen sloot en op een bijzondere rustige manier haar hand over de koepel heen liet glijden ontspande Jade weer iets. Het was apart om te zien, maar tegelijkertijd heel mooi zoals Olivia helemaal opging in haar gave. Zodra Olivia begon te praten luisterde Jadeline aandachtig, eerst over de gele kleur die schijnbaar betekende dat ze intelligent was en veel talenten had en ook nog eens veel interesse bezat, alle drie de dingen waren zeer zeker waar. Haar talenten hadden haar verder geholpen met het ontwikkelen van haar gave, haar interesse had haar ook wel eens in de problemen geholpen maar haar intelligentie had haar ook vaak genoeg weer uit ongemakkelijk situaties gered. Vervolgens sprak ze over de donkere kleur geel, over haar wantrouwen in de mensheid en dat het ook kon staan voor lafheid, twee tegenover gestelde karakter eigenschappen, toen Olivia gelijk sprak dat van het laatste geen sprake was maar het eerste wel wist Jade rustig een keer te knikken, Ze had wel zeker gelijk ze was erg goed in het lezen van haar aura.

Een korte glimlach sierde Jade’s lippen zodra Olivia sprak over haar naam en hoe haar geest zich ontzettend aan het ontwikkelen is. Jade zag hoe Olivia’s ontspannen gezicht uitdrukking veranderde en er juist gespannen en vermoeid uit kwam te zien, kostte haar gave zoveel energie? Toch wist ze nog een mooie verwoording te geven aan de kleur blauw, die woorden apprecieerde Jade zeker en bracht de wijsheid naar boven die Jade nu met zich mee droeg. Zelf was ze heel voorzichtig met wie ze tot haar toeliet en tegen wie ze persoonlijke ervaringen besprak, ze had haar lesje wel geleerd. Toen ze over de kleur Lila begon sierde een grote glimlach haar lippen, ja muziek daar was ze helemaal weg van. En dan vooral omdat Jade alles om haar heen ook daadwerkelijk hoorde, de natuur had ook haar eigen muziek en wanneer daar naar geluisterd werd kon dat zo prachtig zijn.

Zodra Olivia met een zucht haar hand terug trok verdwenen de aura’s weer. “Sorry hoor, ik ben echte lezingen niet meer gewend. Meestal als ik mijn mutatie gebruik, is het maar voor even, maar heel veel kleuren lezen is erg vermoeiend.” Even schudde Jade haar fijne hoofdje. je hoeft je niet te verontschuldigen! Ik vond het prachtig om je zo jou gave te zien gebruiken, heel uniek en bijzonder jade luisterde aandachtig naar haar volgende woorden over hoe ze hoopte dat haar lezing een beetje klopte en dat de toekomst altijd anders kan lopen omdat je zelf te keuzes maakt. Jade knikte begrijpend. Het klopte inderdaad behoorlijk, mijn voorliefde voor muziek en alles om mij heen, het wantrouwen in andere dat ik nog altijd met mij mee draag, kan je nog meer met je gave behalve de aura’s lezen? Jade was eigenlijk best wel nieuwsgierig geworden.

for: Olivia // word count: 490 //

♥

I'm on the edge of glory, and I'm hanging on a moment with you.
I'm on the edge, the edge, the edge, the edge, the edge, the edge, the edge,
I'm on the edge of glory and I'm hanging on a moment with you, I'm on the edge with you!
Lady Gaga - The Edge of Glory

“Je hoeft je niet te verontschuldigen! Ik vond het prachtig om je zo jouw gave te zien gebruiken, heel uniek en bijzonder” hoorde ze Jade zeggen en haar mondhoeken krulden omhoog. Dat was leuk om te horen! Zo had ze zelf nog nooit haar gave bekeken. Ook was ze blij om te horen dat ze geen onzin had zitten uitkramen, haar lezing was toch wel redelijk overeenkomend met de eigenschappen en het verleden van Jade. Stond ze gelukkig niet voor paal. “Kan je nog meer met je gave dan alleen aura’s lezen?” vroeg Jade toen nieuwsgierig. Olivia knikte en keek even naar haar nagels, om een denkbeeldig hapertje weg te vegen.

Toen keek ze op, weer naar Jade. “Ja, ik kan nog wel wat anders met mijn gave, maar ik ben er niet echt trots op” vertelde Olivia. Ze slikte eventjes. “Je aura is een koepel om je heen. Wat veel mensen niet weten is dat die koepel zuurstof bevat, dan heb je die barrière, je aura dus, en dan heb je weer gewoon zuurstof. Ik kan jouw aura zo dicht op je huid zetten dat je geen lucht meer kunt krijgen en dat je dus uiteindelijk stikt.” Het was niet dat Olivia in het verleden deze gave bewust heeft uitgeprobeerd, want ze zou nooit iemand bewust pijn willen doen. Wat zou het een vreselijke ervaring zijn, geen lucht meer kunnen krijgen en dan uiteindelijk stikken. De rillingen stonden in haar nek, het leek haar vreselijk, daarom zou ze het nooit bewust toepassen op mensen.

Nou ja, dat was niet helemaal waar natuurlijk. “Soms heb ik er niet echt controle over. Het is niet zo dat ik er bewust mee aan de slag ben gegaan, dat ik weet dat ik het kan…” ging Olivia toen verder en haalde haar schouders op. “De laatste keer was hier. Ik was gewoon zo verschrikkelijk boos…” En nu ze het er weer over had, voelde ze zich weer boos worden. Het was gewoon niet leuk geweest. “Ik ging ’s nachts uit bed, ik wilde graag lopen”, begon Olivia een beetje twijfelend, zich afvragen of ze dit wel moest vertellen, “en toen was er een jongen en ik was bang, want hij had duivelsoren en een staart en ik was gewoon bang. En toen kwam hij heel dicht bij me staan en pakte mijn muts en sjaal af en toen maakte hij die sjaal kapot, maar het was een hele mooie sjaal en toen werd ik zo boos. En toen gebeurde het.” Olivia trok een sip gezichtje.

Soms wenste ze dat ze er beter over na had gedacht. Aan de andere kant: misschien had ze dat daar nog steeds wel gestaan.

[dohtml]

So open your eyes and see,
the way our horizons meet,

Freedom
I let go of fear and the peace came quickly
Freedom
I was in the dark and then it hit me
I chose suffering and pain in the falling rain
I know, I gotta get out into the world again.
.”

Toen Olivia uitsprak dat ze nog meer met haar gave kon maar dat ze er niet echt trots op was maakte Jadeline wel nieuwsgierig waardoor ze haar helder blauwe ogen weer op Olivia richtte ipv het boek en kladblok wat nog steeds voor haar op de tafel lag. Aandachtig luisterde ze naar de woorden die Olivia uitsprak over de aura als koepel en de zuurstof die er voor nodig was. Wow gleed er zachtjes over haar lippen. Dat is inderdaad een totaal andere kant van je gave Jadeline wist ook wel dat Olivia haar gave nooit op die manier zou willen gebruiken, en dat kon Jade ook maar al te goed begrijpen. “Soms heb ik er niet echt controle over. Het is niet zo dat ik er bewust mee aan de slag ben gegaan, dat ik weet dat ik het kan…” rustig knikte Jadeline. Het leek haar erg lastig om die kant van haar gave onder controle te houden, zeker omdat de gaves vaak getriggerd worden door emoties, net zoals de gave van Jadeline zelf. Vanzelf liet Olivia merken dat er ook wel eens dingen waren gebeurd waar ze niet zo trots op was, en dat het zelfs hier al een keer was gebeurd tegen de jongen wiens omschrijving erg bekend voorkwam bij Jadeline. hmm gleed er kort over Jade’s lippen. Ik denk dat ik al weet wie je bedoeld, en ik kan ook best begrijpen waarom dat is gebeurd.. Jadeline sprak nooit kwaad over andere, simpelweg omdat ze misschien wel te veel geloofde in het goede van anderen, maar ze kon wel begrijpen waarom sommige karakters enorm botste iedereen was immers anders, iedereen heeft andere dingen meegemaakt en kijken anders neer op het leven.

Oordelen over een ander doet Jade niet, maar ze probeert wel heel vaak andere bij te brengen dat sommige woorden kunnen kwetsen, en dat bepaald gedrag niet gewenst is. Misschien was het haar kwetsbare uiterlijk, of was het haar zachte stem maar op een of andere manier hadden mensen vaak begrip voor wat ze uitsprak, het waren immers woorden die direct vanuit haar hart kwamen. Jade richtte haar helder blauwe ogen op Olivia, wie even teleur gesteld leek door hetgeen was zo zojuist had verteld, en eerlijk gezegd zag Jadeline haar liever vrolijk op haar manier.

Vanuit het niets sloot Jade haar boek en legde haar kladblok erboven op. Weet je.. ik wil je iets laten zien, iets wat ik niemand tot nu toe heb laten zien sprak ze zacht en toch opgewekt. Ze vertrouwde Olivia, en ze had gewoon het idee dat ze haar hiermee weer wat kon opvrolijken.
Maar niet hier, zullen we naar buiten gaan? vroeg ze vervolgens, terwijl ze eigenlijk in haar enthousiasme al haar spullen al had verzameld en haar stoel ietsjes naar achter had geschoven. Het werkstuk komt morgen wel weer, of vanavond verklaarde ze simpelweg, het had geen haast en ze was toch al heel ver.

for: Olivia // word count: 491 //

♥

My baby lives in shades of blue, blue eyes and jazz and attitude,
He lives in California too, he drives a Chevy Malibu
And when he calls, he calls for me and not for you
He lives for love, he loves his drugs, he loves his baby too
Lana del Rey - Shades of Cool

Ze keek naar haar vingers. Olivia hoopte dat Jade nu niet een verkeerd beeld van haar zou krijgen, dat zou ze heel erg vinden. Jade was een van de eerste personen hier waar ze zich echt op haar gemak bij voelde en het gevoel kreeg dat ze zich niet hoefde te schamen, en dat wilde ze niet verpesten door haar negatieve kant van haar mutatie. Voorzichtig glimlachte ze naar Jade, een beetje onzeker en twijfelachtig. Gelukkig leek Jadeline helemaal niet geschrokken te zijn en haar ook niet te oordelen op de negatieve kant van haar gave. “Ik denk dat ik al weet wie je bedoeld en ik kan ook begrijpen dat het gebeurd is” hoorde ze Jade zeggen. Een mini glimlachje ontstond op het gezicht van Olivia, maar het was meer een verdrietig lachje.

Opeens sloeg Jadeline het boek dicht dat voor haar had gelegen. Olivia veerde even op, wat ging er nu gebeuren? “Weet je, ik wil je iets laten zien wat ik tot nu toe niemand heb laten zien” zei Jadeline en Olivia’s ogen schitterden. Een bewonderende “O” ontsnapte er uit haar lippen. Jadeline kon het niet hier laten zien en vroeg daarom of ze naar buiten konden. Enthousiast knikte Olivia. “Ja, natuurlijk, graag zelfs!” Ze vond het helemaal niet erg om naar buiten te gaan. Buiten zijn was lekkerder dan de hele dag binnen te hangen. Gelukkig kon Jadeline ook nog ’s avonds aan het werkstuk werken. “Weet je zeker dat je nu kan stoppen?” vroeg Olivia toch maar ter bevestiging. Ze wilde niet dat Jadeline door haar in de problemen zou raken.

Toch schoof Olivia maar haar stoel naar achteren en stond langzaam op. Netjes schoof ze de stoel weer aan en glimlachte toen uitnodigend naar Jadeline, om aan te geven dat ze klaar was om te gaan. Ze wist niet waar Jadeline naar toe wilde, ze zou haar wel gewoon volgen. In een impuls sloeg ze heel eventjes haar armen om Jadeline heen. Toen ze haar weer losliet, was ze al iets vrolijker dan voorheen. “Dankjewel,voor wat je zei en dat je begrip toonde…dat was heel prettig, ik voelde me er echt heel vervelend toe” bekende Olivia en haalde even haar schouders op.

OOC: Moeten we nu een nieuw topic ergens buiten openen?

[dohtml]

So open your eyes and see,
the way our horizons meet,

“Freedom
I let go of fear and the peace came quickly
Freedom
I was in the dark and then it hit me
I chose suffering and pain in the falling rain
I know, I gotta get out into the world again.”

Door haar vlotte handelingen leek Olivia op te schrikken. Een vrij onschuldige glimlach sierde even haar lippen, dit was een enthousiaste kant die niet veel mensen zagen. Misschien had ze ook wel een juiste keuze gemaakt om dit aan te bieden aangezien het zonnetje scheen en het prachtig weer was buiten. Toen Olivia instemde sierde een grote glimlach haar lippen terwijl ze haar kladblok en boeken bij elkaar stapelde en in haar tas stak. ‘weet je zeker dat je nu kan stoppen?” vroeg Olivia toch nog wat twijfelend. Kort schudde Jade lachend haar hoofdje, Het is geen probleem, ik ben altijd al een voor werker geweest dus ik heb nog genoeg tijd om aan dit werkstuk te werken ze sloot haar schoudertas en vrij onverwacht sloeg Olivia ineens haar armen om haar fijne lichaam heen. Ze kon er niets aan doen dat haar lichaam daar even van schrok, zelfs zo erg dat er spontaan kippenvel op haar armen was ontstaan, stiekem hoopte ze dat Olivia dat niet had gemerkt. Het was gewoon nog heel erg moeilijk om lichamelijk contact op welke manier dan ook te accepteren, ook al was het goed bedoeld. Ondanks dat toverde ze alsnog een echt oprecht gemeende glimlach op haar lippen want de woorden die Olivia uitsprak raakte haar zeker. Dat is zonde!, Je hoef je daarom echt niet zo te voelen, dat is zo onnodig.. we maken nu eenmaal fouten en daar leren we weer van Jadeline haar zachte heldere stem wist het altijd zo te brengen dat ze echt aangaf hoe ze over bepaalde dingen dacht, ze was op dat gebied gewoon echt heel eerlijk.

Ik moet heel even de geleende boeken activeren zei ze vervolgens terwijl ze naar de balie liep. Het handige hier was dat het meeste via de computers en zelf scanners gaat. Tenslotte was dit nog een kleine school en kon dit gewoon. Op de achterkanten van de boeken zat een barcode die ze met een handscanner allemaal achter elkaar scande. Ze hoefde enkel haar naam op de scanner in te toetsen zodat de computer kon opslaan dat zij zojuist die boeken in bruikleen had genomen. De dikke stapel boeken paste maar net in haar tas, een grotere had ze niet en vaak moest ze ook heen en weer lopen van de bibliotheek naar haar kamer. Ik moet deze heel even naar mijn kamer terug brengen, Wil je meelopen of blijf je hier wachten? Jadeline haar zachte heldere stem vulde de bibliotheek zachtjes, ook omdat ze zacht moest praten maar ook omdat ze nu eenmaal niet zo een luidde stem had.

* oepsie vergeten te reageren, zal ik na jou reply'tje een ander topic somewhere else openen ^^

for: Olivia // word count: 432 //

♥

I wish I was tall, I wish I was fast, wish I could shop with a bag full of cash
'Cause if I want you, I gotta have that, (come, come kiss me boy)
I wish I had style, I wish I had flash, wish I woke up with a butt and a rack
'Cause if I want you, I gotta have that, (come, come kiss me boy)
Cher Lloyd ft. T.I. - I wish

Jadeline had ervoor gezorgd dat ze zich beter voelde over iets waar ze heel erg veel spijt van had gehad. Bijna wilde Olivia weer haar armen om het meisje heen slaan, maar twee knuffels in minder dan vijf minuten was misschien wel heel erg veel van het goede. De woorden van Jadeline leken gewoon heel erg gemeend en oprecht en dat zorgde ervoor dat Olivia zich gewoon beter voelde. Niet veel mensen konden dat, Jadeline had dus niet alleen een mutatie, maar ook een gave om mensen op hun gemak te stellen met woorden. Olivia wist natuurlijk niet of ze dat bij iedereen kon, maar bij haarzelf werkte het heel erg goed.

Olivia keek naar Jadeline, die naar het apparaat liep om haar boeken te activeren. Ze wachtte even en stond toen op, zich bij Jadeline voegend. “Ik moet deze heel even terug naar mijn kamer brengen. Wil je meelopen of blijf je hier wachten?” vroeg het meisje, toen ze klaar was met het activeren van haar boeken. “Ik loop wel eventjes met je mee, joh. Dan kan ik meteen zien waar je kamer is en hoe deze eruit ziet!” voegde Olivia enthousiast eraan toe. Ja, ze had er zin om te ontdekken wat Jadeline haar buiten zou willen laten zien.

OOC: Denk dat dat het beste is. :o Deze post ik namelijk niet veel soeps. xd

» Wrong place at the wrong time & Dario
» Closed - Having the time of my life.
» Night time, my time [OPEN]
» There's a time to be rational, there's a time to fight.
» Some way to spent the day. [Jackie]