I know how it goes from wrong and right.. &Charlie

Valentijnsdag was echt meest perfecte dag ooit. Roméo was de liefste, grappigste en knapste jongen die ze ooit had ontmoet. Maarja dat zegt natuurlijk elk meisje dat tot over haar oren verliefd was op iemand. het hele feest was een enorm succes geweest en iedereen had het naar hun zin gehad. De kaartjes waren voor het grootste gedeelte een goed idee geweest. Er zaten ook onaardige kaartjes bij. Iets wat Lorise best erg vond. Wie op de mooiste en liefste feestdag van het jaar iets gemeen deed, moest wel ziek zijn. Er waren behoorlijk wat kaartjes voor mensen die niet op het feest waren geweest. Die moesten allemaal nog worden rond gebracht naar die leerlingen. Olivia en Lorise hadden besloten dat Liv het meisjes gedeelte deed en lorise het jongens gedeelte. Voordat ze dat ging doen had ze zich snel omgekleed naar iets anders dan een feestjurkje en hakken.

Lorise liep door de gangen en neuriede liedjes die ze had gehoord op het feest. Eerst was ze nog vrolijk aan het rondzwieren maar hoe dichter ze bij het kamernummer van Charlie kwam, hoe meer zenuwen ze kreeg. Ze had een kaartje voor hem. Nou eigenlijk twee. Maar niet allebei van haarzelf. Het lieve kaartje van haarzelf en het rare en gemene kaartje van Lydia. Lorise had er moeite mee, ze begreep er niks van. Ze had zelf ook Lydia een keer ontmoet. ja de herinneringen daaraan waren al wel weer terug. Ze had Lydia proberen op te vrolijken. Wat dus eerst misschien zelfs goed ging. Tot Lydia besloot om haar een hele hoop pijn te bezorgen. ja, omdat ze een sneeuwbal tegen haar hoofd had gehad. Best kinderachtig, Lorise had het goed bedoeld en ze kreeg er veel pijn voor terug.

Door dat geval had Lorise al de conclusie getrokken dat Lydia niet lief was. Dit kaartje maakte dat nog duidelijker. Lorise stond inmiddels voor Charlie’s deur. Ze haalde even diep adem en bracht haar vuist naar de deur. Ze klopte twee keer en bleef zenuwachtig staan. Ze had eigenlijk gewoon de neiging om snel de kaartjes neer e leggen en weg te rennen. Maar ze moest even dapper zijn. Al wist ze niet wat er nou zo eng was. De deur ging open en Lorise probeerde haar zenuwen te verbergen. “Uhm.. Hey” zei ze en keek naar handen waar ze de twee kaartjes in vast had. Ze stak voorzichtig haar hand uit met het kaartje van haarzelf naar Charlie. De andere hield ze nog in haar hand. “Omdat het Valentijnsdag is wou.. wou ik je toch nog een kaartje geven.” stamelde ze. Pff Lorise control yourself. Ze keek Charlie aan met een onzeker glimlachje. Ze hoopte niet dat haar zenuwen al te duidelijk waren.

Kaartje:
Even the loveless deserve some love on this day. Happy valentines day Charlie. xx Lorise

Outfit -  Schoenen

Kaartjes aan de deuren van leerlingen was wel leuk. Veel waren toch wel verrast dat ze nog een valentijnskaartje kregen, op best een laat tijdstip. Maar dat kon niet anders, ze was de hele dag in de lounge geweest. Het was zo gezellig en leuk geweest dat ze nu nog zo laat de kaartjes aan het uitdelen waren. Ze vond het fijn dat het jongensgedeelte mocht doen want dan kon ze het kaartje persoonlijk aan Charlie geven. Toch, hoe dichterbij ze kwam hoe meer twijfels ze kreeg. Ze had niet aleen haar kaartje maar ook het gemene kaartje van Lydia, die ze moest geven, maar dat niet wilde. Ze had wel gehoord dat Charlie niet heel lief was ofzo. Niet als in gemeen maar wel als in kil en emotieloos. Niet bepaald de Charlie die Lorise had ontmoet, maar dat kwam door haar mutatie. Ze wist dus niet echt hoe hij nu zal reageren. Ergens was ze bang om een ‘flikker op met je kaartje’ te verwachten. Maar ze hoopte van niet.

Toen de deur open ging bleef ze staan, nee ze rende niet weg. Ze begroette hem een beetje onzeker. "Hi" zei hij terug. Oh het klonk niet boos. Dat was een hele opluchting. Lorise gaf nu het kaartje met iets meer zelfvertrouwen. Die van Lydia hield ze nog vast. "Thanks I guess" zei hij en eindelijk kon ze normaal ademen. Een klein glimlachje, dat was al meer dan genoeg. Lorise knikte en keek omlaag naar het kaartje van Lydia. Naawh, waarom moest Lydia nou zoiets gemeens schrijven? "Kom je even binnen of heb je nog iets te doen?" vroeg Charlie. Lorise keek opgewekt op, oke dat had niet echt verwacht maar ja, waarom niet? “Uhm.. ja tuurlijk, dit waren mn laatste kaartjes” zei ze met een onzeker glimlachje. Ja dat kaartje moest ze nog geven. Ze werd toch uitgenodigd om binnen te komen dus dat deed ze. “Dit kaartje is ook voor jou..” zei ze en stopte. Ugh, echt dit vond ze niet leuk. Lydia had echt geen hart. “Ik wilde het eerst niet geven want het is niet echt aardig wat erop staat. Maar het is toch een waarschuwing. Ze is best gevaarlijk, die Lydia” zei ze uit eigen ervaring. Ze stak de hand uit met het kaartje van Lydia. Ze keek serieus want ze vond het niet echt aardig van Lydia.

Outfit -  Schoenen

Charlie had deur opengedaan en hij was helemaal niet zo boos-achtig als ze eigenlijk had verwacht. Hij vroeg haar zelfs naar binnen. Iets dat ook een verrassing was. Dat haalde een deel van de zenuwen weg maar echt niet alles. Lorise had haar eigen kaartje al gegeven maar die van Lydia niet. Maar ze moest wel dus oke, ze gaf toch het kaartje en zei erbij dat ze dat liever niet wilde. ”Ik ben niet bang van Lydia. Ze is misschien gevaarlijk en eigenlijk gewoon gestoord, maar haar straf komt nog wel" zei Charlie. Oke, zo kende ze hem niet. Dat hij niet bang was voor Lydia.. nou Lorise wel hoor. “Oh oke” zei ze met twijfels. Nu moest hij nog het kaartje lezen. Met spanning keek ze toe hoe hij het kaartje las.

"Oh fijn, ze heeft nog steeds niet door dat ze me niet kan vermoorden. Ik dacht dat ze dat nu wel door zou hebben". Hij gooide het kaartje in de prullenbak. Jep, dat had Lorise al veel eerder willen doen bij dat kaartje. Lorise grijnsde kort bij zijn actie. Ook was ze wel blij om te horen dat ze Charlie niet kon vermoorden. Ze vroeg zich wel af waarom maar ze ging niet te veel vragen stellen. Lydia kon bloed manipuleren dus misschien lag het aan zijn bloed? Ze wist het niet. "Als je d'r nog ziet, zeg haar maar dat ik haar veel succes wens. Ze heeft nog 6 jaar om haar hele plan uit te voeren, dus ze mag beginnen opschieten hoor" zei hij. Huh wat 6 jaar om haar plan uit te voeren? Charlie had haar verteld dat hij waarschijnlijk jong zou sterven. Maar 6 jaar? Hij zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was maar Lorise schrok wel een beetje. Ze wilde niet nog verder daar over nadenken. Lorise slikte even en keek een beetje verward. Waarom had hij dat gezegd? Lorise keek naar haar handen en probeerde dat over die 6 jaar te negeren. “Als ik d’r zie dan ren ik weg hoor. Ik wil liever niet weer bij de ziekenboeg belanden” zei ze en keek op. Dat zei ze om een duidelijk te maken dat Lydia haar wel pijn kon doen. Ze Charlie misschien niet vermoorden maar haar wel.

"Dus, hoe was je dag?" vroeg Charlie. Ah, mooi, een ander onderwerp. Een veel beter onderwerp hoor, haar dag. Een glimlach verscheen op haar gezicht omdat ze er alleen al aan dacht. “Mijn dag was geweldig” zei ze en pakte even haar halskettinkje vast. Ze kon nu wel gaan roepen dat dat natuurlijk logisch is voor een cupid en alles. Maar ze kon zich voorstellen dat iemand die juist nadelig slachtoffer was geweest van haar mutatie, het daar niet over wilde hebben. Laat staan uitgebreid gaan vertellen over haar super date. Dus uhm ja, dat liet ze achterwegen. “En hoe was jou dag?” vroeg ze en liet het kettinkje bij haar blousje inglijden. Ze keek even rustig rond in zijn kamer.

Outfit -  Schoenen

Een beetje nerveus had ze het kaartje van Lydia gegeven. Als ze ergens een hekel aan het dan waren het gemene kaartjes op valentijnsdag. Serieus, dat ging niet samen hoor. Ze was best blij om Charlie’s reactie. In de prullenbak ermee. Hij leek gelukkig niet geschrokken en ook niet bang. Dat was wel goed, want Lorise was echt wel bang voor Lydia. Ze had haar niks aangedaan maar toch had ze een hersenschudding gekregen. Of Lydia zag die sneeuwbal als een big deal. Het was allemaal een beetje vaag.

Charlie keek verbaasd toen ze zei dat ze zou wegrennen als ze Lydia zou zien. "Well, ze maakt er wel een gewoonte van om mensen in de ziekenboeg te doen belanden. Ik was in de bibliotheek met d'r en toen gooide ze ineens een schaar naar me toe en toen moest de bibliothecaresse Clyde halen omdat ze zo bezeten was dat ze me wou vermoorden met dat ding ofzo" vertelde Charlie. Lorise haar mond viel open. Wat.. Echt? Lorise begreep echt niks van dat mens. “Oh, wow. ze heeft echt hulp nodig” zei Lorise zonder enige twijfel. Lorise had wel pijn gehad maar toch grinnikte ze even. “Ze duwde mijn hoofd in de sneeuw en gaf me een hersenschudding omdat ik een sneeuwbal tegen haar hoofd had gegooid” zei Lorise en grijnsde een beetje. “Ik had eerst nog een leuk sneeuwgevecht maar.. ik denk dat ze niet tegen haar verlies kon” zei Lorise en haalde haar schouders op. Ze was er nog goed vanaf gekomen als ze hoorde over de schaar. Maarja de conclusie was dus dat Lydia hulp nodig had.

Toen het onderwerp Lydia over was en nu naar haar dag was gevraagd werd ze weer vrolijker. Ja alleen de gedachte al maakte haar warm vanbinnen. Ze zei aleen dat haar dag geweldig was, het hele ‘ik had de meest geweldige date ooit’ vond ze een beetje raar om aan Charlie uit te leggen. "Die jongen.. Is hij wel lief voor je?" vroeg hij. Owh.. het was dus niet gelukt om dat te verbergen. Ze glimlachte kort. “Ja.. hij is super.” zei ze en knikte even. Ze was eerst te nerveus geweest om Charlie langer aan te kijken maar daar was ze nu wel over heen.

Lorise vroeg ook naar zijn dag. "Een beetje zoals de andere" antwoordde hij. Lorise wist niet goed hoe ze daarop moest reageren. Het was logisch voor iemand die geen liefde had in zijn leven om niet iets te doen met Valentijnsdag. “Geen rare meisjes met gekke mutaties achter je aan?” vroeg ze en grijnsde even. Ja die zaten wel op dit eiland, inclusief haarzelf natuurlijk, maar Lorise zat niet achter Charlie aan.

Outfit -  Schoenen

Lorise wist niet wat voor houding ze moest aannemen bij Charlie. Bij een normaal persoon, met gevoelens enzo, zou ze diegene een knuffel geven en zeggen dat het wel goed zou komen. maar Charlie was anders en ergens had ze daar wel moeite mee. Ze waren allebei anders dan anderen. Hij voelde geen liefde en vriendschap, en Lorise juist meer dan een normaal persoon. het was waar, het had wel veel voordelen om meer liefde te voelen, want ja dan had je een leven vol liefde en geluk. Maar het had ook nadelen, door alles als zo intens te ervaren was kwam het ook dubbel zo hard aan als ze werd gekwetst. Ze kon er nu misschien om lachen maar ze had eerst best verdriet gehad om wat Lydia had gedaan. Lorise kon niet zo goed dealen met gemene dingen als anderen. Ze voelde zich altijd meer pijn, ook al was het alleen fysiek geweest.

Gelukkig kon je met simpel over iets leuks beginnen haar weer vrolijk maken. Als ze aan Roméo dacht kwam er automatisch een glimlach op haar gezicht. Charlie had gevraagd of hij wel lief voor haar was, waarop ze positief antwoordde. "Good" zei hij simpel. Ze vond het wel een opluchting dat hij het niet erg vond. Ze vroeg of hij geen gekke meisjes met rare mutaties achter hem aan had gehad. Ha ha, dat was ze zelf natuurlijk ook. "Je moest eens weten" zei Charlie en haalde zijn schouders op. Awh, je zou maar er uit zien als hem en alleen maar gestoorde meisjes achter je aan hebben, dat moest wel vermoeiend zijn. Ze wist nog dat hij vertelde over Grace, oh en die had Lorise toevallig ook ontmoet. Lorise vond haar niet aardig vanwege dat pesten met de spin maar ergens had ze het wel met haar te doen. Ze had het toch heel leuk gevonden dat ze Grace had gezien met die jongen in de valentijnslounge. Maar echt, haar hart smolt toen ze dat zag, het gevoel om hun heen, dat voelde goed.

Lorise wist niet wat ze nu moest zeggen.Of ze nu moest gaan of blijven. Ze haalde haar hand door haar haren en haalde haar schouders op. “Uhm, het is al laat.. Ik ga. Denk ik” zei ze twijfelachtig. Ja, al hij ging vragen of ze bleef dan deed ze dat maar ze wist niet. Oke, ze wist niet hoe hij zal reageren maar ze ging doen wat goed voelde. Lorise liep naar hem toe en sloeg voorzichtig haar armen om zijn bovenlichaam en gaf hem een knuffel. Lorise had de hele dag al iets van een liefdevolle invloed gehad op mensen. Het ging vanzelf, dus het zou misschien kunnen dat Charlie er wel iets van mee kreeg.

Outfit -  Schoenen