Onderwerp: Power Napping Gone Wrong zo dec 20, 2015 8:30 pm
"This is a funeral, death of my innocence"
Soms dacht hij dat de docenten allemaal een tijd manipulatie mutatie hadden en expres de tijd trager lieten gaan om hun leerlingen te pesten. Maar sinds hij in principe in hun hoofd kon kijken, wist hij dat dat niet zo was. Hij zat in Geschiedenis, en de leerkracht had een mutatie die hem snellere reflexen en betere zintuigen gaf, inclusief verbeterde vechtskills en iets met een boog ofzo. Hij gaf zijn les niet zo dat ze bijna dood gingen van de verveling tho, thank God. Maar toch, hij wou hier zo snel mogelijk weg. Stiekem was hij veel te enthousiast over zijn plannen voor straks dat hij bijna zat te bouncen. "Oeeeeh, Marshmellow gaat op daaaate", Hoorde hij de plagende stem van Brooks in zijn hoofd. "Niet jij weeheeer", Jammerde hij. "Shay doe er iets aan pls", Zei hij toen. Misschien kon de oudste van de bende er iets aan veranderen. "Nah", Klonk het echter geamuseerd. Ja, die had ook haar entertainment zo. Pfff, unfair hoor.
De tijd was dan uiteindelijk toch vooruit genyoomd, want ineens ging de schoolbel en begon iedereen zijn spullen weg te steken. Marshall pakte zijn rugzak en schoof er zijn schrift en pennen los in. Nice, eindelijk weg. Nog een uurtje en hij zou samen met Elo het bos in gaan om ice type pokémon te zoeken. Op zijn aanraden had ze de app ook gedownloaded, en ze zaten in hetzelfde team. Misschien konden ze wel speciale pokémon vangen straks. Maar eerst ging hij zijn rugzak droppen in zijn kamer. Eventjes gleed zijn blik naar het bed. Hmmm.. Well hij had nog wel 50 minuten te vullen? Het was nog maar 16u08, dus.. Zonder al te veel te twijfelen trok hij zijn trui en shirt uit (ja hij had snel warm als hij sliep meh), dook hij het bed in en sloot hij zijn ogen. Een korte powernap kon geen kwaad, right?
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong zo dec 20, 2015 10:12 pm
Power napping gone wrong
Marshall Eriksen
”Eloise?” Onbeweeglijk staarde ze doorheen het raam en zag hoe de sneeuwvlokjes doorheen de lucht dwarrelden. Ongelooflijk, het waren er zó veel en geen enkel vlokje raakte een ander. Dat zou nog eens wat zijn, het zou dan sneeuwballen sneeuwen, of nog straffer: sneeuwmannen zelfs! ”Aarde aan Eloise, hállo?” Verwoed knipperde ze met haar blauwe ogen en draaide haar hoofd richting het geluid. ”Ehm..” mompelde ze toen ze zag dat de leerkracht met een scheve frons op haar wenkbrauwen naar haar stond te kijken. De hand in haar zij maakte het plaatje af. ”Sorry?” bracht Eloise zachtjes uit en probeerde een onschuldige lach te verbergen. ”De korte herhaling van kansrekenen aan de hand van de complementregel alsjeblieft.” Het klonk simpelweg als Chinees in haar oren en dat stond duidelijk op haar magere gezicht af te lezen. ”Kansrekenen met de complementregel…” herhaalde ze bedenkelijk en hoorde hoe verschillende van haar medestudenten zachtjes begonnen te lachen. Hier en daar schoot er een hand omhoog van leerlingen die het antwoord wel wisten. Sowieso telepaten die het antwoord rechtstreeks uit het hoofd van de docente konden lezen, het kon gewoon niet anders. Stiekem moest ze aan Marshall denken, wat het uiteraard niet gemakkelijker maakte om op het antwoord te komen. ”Wel?” zei ze, op een strenge manier en sloeg nu haar armen over elkaar. En toen weerklonk de bel, een prachtig geluid dat het einde van de les betekende. Saved by the bel. De hele klas kwam in beweging en Eloise volgde hun voorbeeld door haar boeken en pennenzak zorgvuldig in haar tas te steken. Met de nodige haast welliswaar, want ze wist maar al te goed wat de rest van de dag op de planning stond, namelijk Marshall. Én Pokémons uiteraard, want nu er sneeuw lag, waren er hier en daar verschillende nieuwe soorten Pokémons verschenen op de app. ”Doei!” riep ze nog vrolijk naar de docente voordat ze met haastige passen het lokaal én een grumpy docente achterliet.
In haar kamer zwierde ze de schoolspullen uit haar tas en verruilde ze voor een doos vol koeken en stak er voor de zekerheid ook maar haar muts bij. Ze was nog niet buiten geweest sinds het sneeuwde, dus ze kon moeilijk inschatten wat voor weer het was. En ja, een doos vol koeken was altijd een goed idee. Eloise trapte haar allstars uit en deed in plaats haar schoenen van Palladium aan, die beter bestendigd waren tegen koude en nattigheid. Het waren die leuke die licht gaven in het donker, -niet dat er veel van te zien zou zijn, but still-. Ze wierp een blik op haar horloge en kreeg spontaan een glimlach op haar lippen. 16u47. Haastig zwierde ze haar tas vol koeken over haar schouder en verliet haar kamer weer. Haar magere beentjes droegen haar snel door de gang heen en nog voor ze het wist was ze op de jongensgang beland. ”Marsh, Marsh, Marsh..” neuriede ze zachtjes en liet haar ogen over de naamplaatjes op de deuren gaan. Jackpot. Met een veel te brede glimlach op haar lippen, en misschien stiekem ook wel wat knikkende knieën, hief ze haar hand op en klopte ze driemaal zachtjes op de deur. Haar hart ging als een gek tekeer en ze probeerde zo goed als ze kon om haar 'luide' gedachten as quiet as possible te houden.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong zo dec 20, 2015 10:45 pm
"This is a funeral, death of my innocence"
Al snel was de jongen in slaap gevallen, het was alsof hij er een derde mutatie voor had. En hij kon al zoveel, ahum. Nee, het was een kwestie van veel trainen, ghehe. Hij was wel domweg vergeten een alarm te zetten, maar dat kon de slapende Marsh nu even niet herinneren. Nope, die was even te gefocust op de flitsende beelden in zijn hoofd. Want ja, het was weer zo ver, een nachtmerrie. Zijn onderbewustzijn zat weer fijntjes met zijn emoties te dollen, wat een vredig slaapje had moeten worden was veranderd in een hel waar hij niet uit kon ontsnappen. Shay was de eerste die het had opgemerkt, en ze was dan ook aan het proberen om hem van op een afstand wakker te krijgen, aangezien ze op het strand was en nooit op tijd bij hem zou raken. Ook Brooke was gealarmeerd, maar die zat in de trainingsruimte met een docent, dus zij kon ook niet weg.
En hij kreeg de beelden niet weg. Marshall lag te rillen in zijn bed, ondanks het warme deken en de verwarming die aan stond in de kamer. Zijn spieren spanden zich soms op, klaar om zichzelf te verdedigen alleen dan tegen een niet te raken vijand. En toen linkte hij zijn gedachten aan een maar al te bekende aanwezigheid. Hij had geen idee hoe of waarom, maar somehow had zijn hoofd besloten om zijn dromen te delen met.. Eloise, die voor zijn deur stond. Niet dat hij er weet van had. Hij had enkel oog voor de beelden die voor zijn ogen verschenen.
De begrafenis van zijn moeder, hij als laatste in de rij met zijn hand in die van Shay geklemd, terwijl hij bij de enge donkere kist stond. Zijn vader die hen sinds dat moment amper nog aan keek. Zijn vader die vervolgens met dingen begon te gooien. Brooke die hem probeerde te verdedigen, maar bruut door de man die hij niet eens meer herkende als zijn vader werd neergeslagen. De steen die door het woonkamerraam werd gegooid, de onophoudelijke pesterijen van de bende die er op volgde. Hun deur die werd ingestampt, dingen die brandend in hun tuin werden achtergelaten. De voortdurende angst waarin de drie te jonge kinderen moesten leven.
Maar ook de woede, die grotendeels tegen zijn vader was gekeerd maar ook tegen de bende die hen constant lastig viel. De vechtpartijen die hij uitlokte puur en alleen om zijn woede af te reageren op de duivels die hem en zijn familie kapot probeerden te maken. Zijn enige doel om er zo veel mogelijk pijn te doen op de ergste manieren die hij kende, gewoon om zijn eigen pijn kwijt te kunnen raken, al lukte dat eigenlijk nooit. Ondertussen was zijn ademhaling helemaal verstoord, had hij bijna zuurstof tekort en was de balans in zijn Chi ook totaal verdwenen, waardoor hij nog dieper in zijn paniek aanval werd getrokken.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong ma dec 21, 2015 11:49 pm
Power napping gone wrong
Marshall Eriksen
Seconden vlogen voorbij en vormden uiteindelijk luttele minuten. Minuten waarin de deur niet voor haar geopend werd en waarin ze geen geluiden aan de overkant hoorde. Een klein fronsje trok over haar donkere wenkbrauwen en ze trok haar tas wat feller op haar schouder om vervolgens haar hand op de achterkant van haar hals te laten rusten. Was hij vergeten dat ze samen Pokémons gingen vangen dan? Ze kon het amper geloven, Marshall was er zo enthousiast over geweest, het kon gewoon niet dat hij er niet meer aan gedacht had. Eloise was er ook zeker van dat haar enthousiaste gedachten de afgelopen dag zo luid waren geweest dat hij er wel een glimps van had moeten opvangen. Nee, hier was duidelijk iets niet pluis. Opnieuw balde ze haar hand tot een kleine vuist en bracht hem naar voren om nogmaals op de deur te kloppen. Maar net toen haar hand het hout zou raken, voelde ze een kleine steek in haar hoofd. Ze hapte naar adem en bracht een hand naar haar voorhoofd terwijl ze haar ogen op elkaar kneep. Wat was dit?
Toen ze haar ogen opende was ze opeens op een heel andere plek. De wind ruiste door haar korte haren en verward keek ze om zich heen. Totdat ze opeens besefte dat ze tenmidden van een soort ceremonie stond. Iedereen was in het zwart gehuld en op hun gezichten waren trieste blikken te lezen. ”Excuseer.” fluisterde ze, toen ze dacht dat ze tegen iemand opliep, maar in de plaats daarvan ging haar arm gewoon doorheen de persoon, alsof ze zelf een soort van geest was. De persoon leek het niet eens te voelen, laat staan dat hij gehoord had wat Eloise zei. Geschrokken deinsde ze opzij, zodat ze de situatie vanaf een afstandje kon bekijken. ’Waar ben ik?’ Het leek haast alsof ze in een ander universum beland was. Met een bange blik in haar ogen staarde ze in het rond, totdat ze een bekend gezicht zag. Maar toch ook weer anders, kleiner, jonger. Ze kneep haar ogen samen en concentreerde zich op het jongetje dat zijn hand in die van een meisje geklemd had. ”Marshall?” riep ze geschrokken, maar nog voor ze enig antwoord kreeg loste de omgeving op en maakte plaats voor iets anders.
Ditkeer stond ze tenmidden van een living en de sfeer die er hing was om te snijden. Er was een oudere man die met vanalles aan het gooien was, en Eloise dook geschrokken opzij toen er een vaas langs haar oren voorbij zoefde en tegen de muur achter haar kapot sprong. Marshall in zijn jongere versie was weer aanwezig en het bracht Eloise alsmaar meer in verwarring. Alles leek zo levendig, zo echt, maar aan het feit dat Marshall zo klein was kon ze weten dat het een soort van herinnering was. Alleen was het niet die van haar. Hoe was ze hier zelfs geraakt? Nog voor ze fatsoenlijk besefte waarom de man met alles wat hij tegenkwam begon te gooien, zag ze dat hij zich tot het meisje gericht had en haar met een harde klap tegen te grond sloeg. ”Heeeeee!” roep ze woedend uit en voelde hoe de elektriciteit in haar handen begon op te wellen, zodat er kleine bliksemflitsen ronddansten. Een geluid van springend glas deed haar omkijken en ze zag dat het raam ingegooid was. Wat was er allemaal aan de hand? Haar hartslag ging als een gek tekeer en zelfs haar ademhaling was erdoor verzwaard. Eloise was gespannen en aan haar houding was te zien dat elk moment in de verdediging kon schieten.
En toen waren er opnieuw een heel deel nieuwe gezichten. Gezichten die vaag waren, en allesbehalve vriendelijk stonden. De voordeur werd ingetrapt en niet veel later voelde ze hoe er een zekere hitte over haar lichaam kwam te hangen. Naast de hitte was er ook een dik pak rook tevoorschijn gekomen en Eloise sloeg haar hand voor haar mond om zo min mogelijk van de rook in te ademen. Maak het mislukte en hortende hoesten borrelde op uit haar keel. Vrijwel onmiddellijk voelde ze hoe ze in ademnood kwam en kon ze niet anders dan zichzelf op haar knieën te laten vallen, als poging om aan de rook te ontsnappen. Maar toen loste alles weer op, de rook, het vuur, de vernielde woonkamer. Aarzelend opende ze haar dichtgeknepen ogen, bang voor het volgende wat ze te zien zou krijgen.
Het was Marshall die ze zag, de oudere versie van het jongetje dat ze eerst gezien had, en onmiddellijk drukte ze zichzelf rechtop om hem beter aan te kunnen kijken. ”Marshall?” vroeg ze zachtjes, al besefte ze ondertussen wel al dat hij haar niet zou kunnen horen. Doelbewust leek hij ergens op af te lopen, en toen Eloise haar hoofd draaide zag ze een van de mannen die in een vorige herinnering de deur had ingetrapt en het vuur in de voortuin had aangestoken. Wat was Marshall van plan? En toen zag ze iets, wat ze liever niet gezien had. Het leek wel alsof hij doorgedraaid was, alsof zijn rede en gezond verstand zijn lichaam verlaten hadden. Hij ging als een gek tekeer en de kreten van pijn die de andere jongen uitbracht gingen door merg en been. ”Stooooop!” schreeuwde ze en bracht haar handen naar haar oren als poging om het geluid af te sluiten. Waarom luisterde hij niet? Waarom bleef hij de andere jongen pijn doen? ”Hou op!” Opnieuw met die gebroken ondertoon in haar stem. Zo snel als ze kon kwam ze weer op haar magere benen te staan en strekte ze haar handen strak langs haar lichaam uit. Haar haren kwamen in de lucht te staan en rondom haar armen en handen verschenen grotere bliksemflitsen die een knetterend geluid maakten. Ze moest hem laten ophouden, dit was Marshall niet. Met een klein zuchtje verscheen er een elektrische bal rondom haar, als een soort van krachtveld, die ze daarna met alle kracht die ze in haar had, rond zich uit duwde.
Rillend zat ze op de koude vloer van de gang en zag toen ze haar ogen opende dat de lampen in de gang allemaal flauwtjes flikkerden. Wat was er zojuist gebeurd? Het voelde alsof ze het verschil tussen de werkelijkheid en de realiteit niet meer wist. Met een jachtige ademhaling kroop ze recht en zocht kort ondersteuning aan de deurklink. Die ze dan ook maar in een weg omlaag trok en de deur naar binnen liet openzwaaien. ”Er is iets…” bracht ze hijgend uit, maar zag toen pas wat er zich binnenin de kamer afspeelde. ”Marshall!” riep ze, en sprintte naar zijn bed, om er onmiddellijk haar handen op zijn schouders te plaatsen en er redelijk ruw mee te schudden. ”Word wakker!!!” riep ze opnieuw met een fragiele ondertoon in haar stem. Het beangstigde haar, om hem zo te zien. Hij leek haast..te sterven. Haar blauwe ogen vulde zich met tranen, maar ze liet er geen enkele ontsnappen.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong di dec 22, 2015 12:16 am
"This is a funeral, death of my innocence"
Het was al niet oké dat zijn Chi zo omgeslaan was, en nog erger dat er momenteel niemand in de buurt was om hem uit zijn eigen gedachten te halen. Want hoe langer hij zo bleef doorgaan, hoe erger het zou worden, en hij had nooit echt zo diep in het negatieve gezeten.. Dus wie weet wat voor gevolgen het zou hebben. Momenteel kreeg hij al bijna geen adem meer, waren zijn spieren strak aangespannen zonder dat hij er besef van had. Marsh had totaal geen controle meer over zijn eigen gedachten, laat staan over zijn lichaam. Normaal zou een van zijn zussen nu wel al to the rescue zijn gekomen, maar die waren gewoon te ver uit de buurt. Er was echter iemand die dichter in de buurt was, met wie hij al vaker via zijn mutatie contact had gehad. En daardoor, omdat hij ergens onbewust naar steun zocht, reken zijn gedachten naar die van haar.
Niet dat ze ook maar een idee had van wat er aan het gebeuren was. Hij eigenlijk ook niet, hij was totaal weg van de wereld momenteel. De beelden waren te intens, hij zag niet alleen zichzelf terug, maar voelde ook weer de emoties die hij in die periodes had gevoeld. Het verdriet nadat zijn moeder ziek was geworden en overleden was, de angst voor de man die ooit hun vader was, de woede tegenover de bende die zijn leven zo had geruïneerd. Om zichzelf zo terug te zien, was een hele confrontatie. Zijn Chi was toen ook echt zwaar verstoord geweest, daarom was hij eigenlijk nogal doorgeslaan op dat moment.
Net toen hij dacht dat er geen einde zou komen aan de gewelddadige beelden, voelde hij ergens van heel ver hoe iemand aan zijn lichaam trok. Vaagjes klonken er woorden, maar hij verstond ze niet. Maar hij voelde zich bedreigd, greep onbewust naar Eloise’s polsen en klemde ze even hard vast, voordat hij eindelijk terug de realiteit in kwam omdat haar gedachten de zijne overstemden. Ze was bang, in paniek, verward, en dat hoorde hij. Met een nieuwe schok van zijn lichaam, alsof hij van een hoog gebouw naar beneden viel, opende hij zijn ogen en hapte hij naar adem. Hij kreeg door wat hij aan het doen was, liet haar handen los en probeerde adem te vinden om iets te zeggen.
Maar het lukte niet. Hij kon alleen maar hoesten en naar adem happen terwijl hij van haar weg rolde en zich op de grond liet vallen. Zwaar ademend en nog steeds hoestend legde hij zijn hand op zijn hart, dat heel snel en zwaar bonsde. Zijn ogen, die ondertussen vol tranen stonden, kneep hij hard dicht terwijl hij zijn hoofd op de koelere grond liet rusten. Het duurde niet lang voor hij door kreeg wat er gebeurd was. Vooral dan omdat hij het in Shay's gedachten kon zien. "S-sorry", Bracht hij schor uit, sprak zowel tegen Eloise als tegen Shay en Brooke. Zijn ademhaling was nog steeds niet gekalmeerd, maar hij was niet meer zo hard in nood als daarnet. "Het is beter als je weg gaat", Sprak hij, nog steeds schor. Hij schaamde zich echt diep, durfde de confrontatie met Eloise momenteel echt niet aan.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong za dec 26, 2015 6:47 pm
Power napping gone wrong
Marshall Eriksen
Het was een gevoel dat Eloise nog nooit gewaar was geworden. Ze had de lichte zweem in haar hoofd gevoeld toen Marshall voor het eerst in haar hoofd zat, maar ze kon geen link leggen tussen dat en hetgeen er gebeurd was. Het was iets op een geheel ander niveau, leek alsof ze in zijn verleden beland was, alsof ze de gevoelens van hem kon voelen. Eloise was beangstigd doordat ze niet wist wát er nu precies gebeurd was, en dat gevoel werd enkel maar versterkt toen ze zag op welke manier Marshall in zijn bed lag toen ze de deur bruusk opende. Zonder nadenken besloot ze om hem gewoonweg zo snel mogelijk wakker te schudden toen hij niet reageerde toen ze met haar gebroken stem zijn naam riep. Maar in de plaats van onmiddellijk te ontwaken leek zijn lichaam een soort verdedigingsmechanisme op te roepen en greep hij naar haar fragiele polsen die hij sterk omklemde. Eloise verschrok nog harder door zijn reactie en probeerde tevergeefs haar armen terug naar zich toe te trekken. Toen hij niet onmiddellijk losliet zat ze geen andere optie dan haar beschermingsveld rond zich op te trekken, -als haar verdedigingsmechanisme- en Marshall een korte electrische schok te geven.
Het leek te helpen, hij schokte kort en opende zijn angstige ogen. Het geluid van zijn gerepte ademhaling deed kippenvel op haar bleke huid verschijnen en zelf voelde ze hoe ook haar hartslag tot in haar oren klopte. Marshall opende zijn mond en kort hoopte Eloise om zijn stem te horen, maar het zag ernaar uit dat hij niet kon praten. Of misschien wist hij wel gewoon niet wat hij moest zeggen? Eloise krabbelde achteruit over de vloer toen Marshall zich langzaam uit het bed liet rollen en languit op de grond kwam te liggen. Het leek alsof hij ergens houvast aan zocht, houvast die Eloise hem graag wilde bieden, maar niet wist hoe. ”S-sorry.” hoorde ze hem schor zeggen, terwijl hij nog steeds zijn voorhoofd tegen de grond aan drukte. Voorzichtig schoof ze naar hem toe terwijl haar veel te grote pull los rond haar lichaam flodderde. ”Waarom sorry?” vroeg ze zachtjes, bang om haar stem luider als die van hem te laten weerklinken. Er spookten allemaal vraagtekens doorheen haar hoofd, Eloise kon kop nog staart aan alles knopen wat er gebeurd was, en ze hoopte dat Marshall haar meer kon vertellen. Want de beelden die door haar hoofd hadden gespookt, die haar hadden laten voelen alsof ze in een levensechte situatie stond, linkten toch wel ergens naar de verschrikkelijke toestand waar Marshall in zat. Voorzichtig tilde ze haar hand waarmee ze zichzelf ondersteunde omhoog en reikte hem langzaam naar hem toe. Ze wilde hem geruststellen, al wist ze niet wáarin ze hem moest geruststellen.
"Het is beter als je weg gaat" Wat? Overvallen door zijn uitspraak trok ze haar hand terug, nog voor ze hem geruststellend op zijn schouder had kunnen leggen. Ze fronste haar donkere wenkbrauwen die haar betraande ogen er nog zieliger lieten uitzien. ”Maar..” piepte ze zachtjes en dook ter plekke een beetje in elkaar, geraakt door zijn harde woorden. Haar wegsturen was het ergste wat hij kon doen. ”..maar ik wil niet weg.” Ze wist zich geen houding te geven, niet fysiek en niet mentaal. Haar gedachten waren een grote knoeiboel en ze wilde er zo snel mogelijk weer orde in krijgen. Maar nog veel liever wilde ze weten wat er met hem aan de hand was, dat was voor haar het enige wat telde. Ze wilde hem vanalles vragen, maar durfde haar stem niet opnieuw te laten weerklinken, bang voor nog zo’n antwoord. Het enige wat ze kon doen was hem met haar betraande ogen aanstaren. Voorzichtig leunde ze opzij en greep het uiteinde van zijn deken vast om het daarna van zijn bed af te trekken. Bedeesd kroop ze naar hem toe en legde haar hand zachtjes op zijn schouder, waardoor ze pas echt voelde hoe hard hij rilde. ”Kom rechtop zitten.” fluisterde ze zachtjes en moest moeite doen om haar zin in een keer af te krijgen. Ze nam het deken met twee hoekjes vast en sloeg het daarna om zijn naakte schouders. ”Gaat het?” Het klonk stom, maar ze wist niets beter om te zeggen. De beelden die ze op de gang doorgekregen had durfde ze amper aan te halen, ze was bang dat haar gedachten dat het zijn werkelijke verleden was, waarheid zou worden.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong za dec 26, 2015 11:52 pm
"This is a funeral, death of my innocence"
Zijn lichaam deed fysiek pijn. Niet alleen aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant. Zijn spieren waren zo hard opgespannen dat ze begonnen te trillen. Zijn hele lichaam trilde ongecontroleerd, door de spanning in zijn spieren maar ook door de vreemde golven van warm en koud die zichzelf afwisselden. En dan was er nog zijn hartslag, die veel te hard bonkte, en het voelde alsof zijn aders in brand stonden. Met zijn longen ging het niet veel beter. Hij hapte naar adem, vulde zijn longen, al kreeg hij nog altijd geen lucht. Plus, hij had ergens het vreemde gevoel dat hij getaserd was (ja dat was hem ook al echt een keer gebeurd vroeger, dus hij wist hoe het voelde). En hij wist ook wel hoe dat kwam, ergens in zijn achterhoofd. Maar hij had het wel verdiend, sowieso.
Rillend was hij op de grond gaan liggen, deels uit schaamte en deels omdat hij hoopte dat het zo beter zou gaan, ja vraag maar niet waarom. Ook om de een of andere reden gooide hij er een verontschuldiging uit, wat ook wel moest. Het was sowieso iets wat hij tegen zijn zussen moest zeggen, vooral omdat zij ook niet zomaar aan hun verleden wilden herinnerd worden. ”Waarom sorry?” Vroeg ze zachtjes terug, en hij slikte even, zocht naar de goeie woorden. Maar waren er wel goeie woorden? "Dat je dat moest.. Meemaken", Bracht hij moeilijk uit, terwijl hij zijn keel nog een keer schraapte om de krop die er in vast zat weg te krijgen.
Marsh voelde dat hij op het punt stond om nog een keer helemaal kapot te gaan, en hij wou niet dat ze dat moest zien. Daarom probeerde hij haar weg te sturen, probeerde ook hard over te komen in de hoop dat ze het ook echt zou doen. ”Maar..” Zei ze zacht piepend. Ze was gekwetst, haar luide gedachten schreeuwden bijna in zijn hoofd. En het deed hem ook pijn om dit haar aan te doen. ”..maar ik wil niet weg.” Zei ze, al wist hij dat onder andere ook al. Omdat hij niet goed wist wat hij er mee moest aanvangen, negeerde hij haar. Okay hij wilde haar behoeden voor ergere dingen, want ze zat sowieso met vragen die hij eerlijk zou willen beantwoorden, maar het zag er niet naar uit dat ze hem er mee zou confronteren.. Voor nu.
Haar hand kwam zacht op zijn schouder. ”Kom rechtop zitten.” Fluisterde ze zachtjes, en met veel moeite duwde hij zichzelf overeind. Zorgzaam sloeg ze zijn deken om zijn schouders. ”Gaat het?” Vroeg ze, waardoor hij eventjes zijn schouders op haalde. "Honestly I don't know", Zei hij, waarna hij nog een keer slikte. "Ik weet niet waarom dat gebeurde, ik deed het niet expres", Hij zocht haar blik op en keek haar zo oprecht mogelijk aan. "Normaal zien alleen Brooke en Shay dit soort dingen", Legde hij uit, alsof dat alles in één keer zou verklaren.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong zo dec 27, 2015 3:04 pm
Power napping gone wrong
Marshall Eriksen
Hem op die manier op de grond zien liggen, rillend, met zijn hoofd tegen de kille vloer aangedrukt als poging om aan haar blik te ontsnappen.. Het deed haar oprecht pijn. Eloise begon stillaan de link te leggen tussen de beelden die ze gezien had en zijn toestand. Maar het waren slechts nachtmerries geweest, toch? Onechte dingen gewoon een nare droom, die snel weer vergeten kon worden. Ze had er evenzeer last van, nachtmerrie’s over die ene blikseminslag. Zo erg dat ze ’s nachts wakkerschrok en de elektriciteit onbewust doorheen de slaapkamer liet flitsen. Er liep een rilling door het litteken op haar tengere rug. ’Dat je dat moest.. Meemaken.” Eloise hield haar hoofd wat scheef en probeerde tevergeefs zijn blik op te vangen, maar hij bleef hem bewust afwenden. Ergens leek het alsof hij haar ogen wou mijden en het knaagde aan haar. Nog erger dan op de Halloweenparty, toen hij zijn masker op had staan. ”Maar..” zei ze voorzichtig. ”..het was maar een nachtmerrie Marsh. Die heb ik ook, dat is toch niet erg.” Ze streek een korte pluk haar achter haar oor en probeerde zo kalm mogelijk op hem over te komen, in de hoop dat hij zo ook sneller rustig zou worden.
Maar in de plaats van dat hij kalm werd, leek zijn toestand alsmaar erger te worden. Het rillen nam toe, en hij reageerde niet meer op haar woorden. Eloise wist niet wat ze moest doen, ze werd in zo’n machteloze situatie gesteld, waarbij hij haar ook nog eens weg wilde in de plaats van dat ze bij hem bleef. Maar koppig als ze was – al was het ook nog om andere – redenen, vertrok ze niet. In plaats daarvan legde ze zorgzaam zijn deken rond zijn getatoeëerde torso. In ieder geval was ze al heel blij dat hij haar gebaar niet wegveegde, en toch de moeite nam om van de kille vloer recht te komen. Over haar vraag moest hij even nadenken, maar uiteindelijk was het een antwoord dat ze wel verwacht had. Hij zag er immers ook allesbehalve uit alsof het ging. "Honestly I don't know" Met grote ogen en een aandachtige houding keek ze hem aan en liet de stiltes voor wat ze waren. Hij zocht naar woorden, dat was wel duidelijk want hij had haar nog geen enkele keer een blik waardig gegund. ”Ik weet niet waarom het gebeurde, ik deed het niet expres.” Ze was een beetje in de war door zijn woorden, natuurlijk was het niet expres, waarom zou hij haar willen betrekken in zijn nachtmerries? Ze opende net haar mond om iets te zeggen, maar werd gesmoord door de manier waarop hij haar aankeek. Hard beet ze op de binnenkant van haar wang en richtte haar blik hoofd wat naar omlaag, waarbij ze hem toch bleef aankijken. ”Normaal zien alleen Brooke en Shay dit soort dingen.” Ze liet haar smalle schouders wat hangen en ging in met haar benen gekruist voor hem zitten. ”Dus het gebeurd vaker?” vroeg ze in eerste instantie voordat ze er verder over nadacht. Waarom zouden hij en zijn zussen regelmatig dezelfde nachtmerrie delen? Ze wist dat ze onderling in verbinding stonden, maar dat was toch geen reden om dezelfde nachtmerries te hebben? Tenzij.. Voor een seconde hield ze haar adem in. ”Het is geen nachtmerrie!” bracht ze toen verschrokken uit en sloeg een hand voor haar mond. ”Het waren herinneringen.” ging ze op gesmoorde fluistertoon verder en wendde haar blik af. ”Gedeelde herinneringen…” Haar stem stierf langzaam weg terwijl ze de beelden van net weer voor haar netvlies zag doorvliegen.
Opnieuw zag ze Marshall in zijn tirannie terwijl hij de bende op de meest gruwelijke manier aanpakte. Eloise balde haar handen tot vuisten en wreef er verwoed mee door haar ogen als poging om de beelden te doen verdwijnen, maar tegelijk ook op de opwellende tranen tegen te houden. ”Je hebt hen pijn gedaan.” zei ze met een gebroken stem en haalde haar handen voor haar ogen weg om hem weer aan te kijken. ”Waarom?” vroeg ze er direct achterna. Ze kende het hele verhaal niet, en ondanks dat Marshall haar zijn herinneringen niet expres had doorgestuurd, verwachtte ze toch wel een verklaring. Voorzichtig keek ze hem aan, hij zag er zo onschuldig uit vanonder het dekentje met zijn tatoeages waarvan hij haar de betekenis niet had willen zeggen. Maar was die onschuldigheid slechts een masker voor een veel erger iets? Ditkeer voelde Eloise een krop in haar keel opwellen en liet haar betraande ogen over het kruisje gaan dat net onder zijn oog, op zijn wang stond.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong zo dec 27, 2015 4:16 pm
"This is a funeral, death of my innocence"
De volle omvang van wat ze gezien had, bleek nog altijd niet echt tot haar door te dringen. Ze dacht nog steeds dat het gewoon random beelden waren, een resultaat van zijn fantasie. Dan nog zouden het best lugubere fantasieën geweest zijn, en hij wist dat ze er afkeer van had. Ook al zei ze het niet luidop, hij voelde het gewoon aan. Moest hij dan vertellen dat die dingen echt gebeurd waren? ”Maar.. het was maar een nachtmerrie Marsh. Die heb ik ook, dat is toch niet erg.” Zei ze zo rustig mogelijk, en hij beet even op zijn lip, zocht de moed om het haar te vertellen, maar die was eventjes heel ver uit de buurt. Plus, hij zou niet alleen zijn verleden bloot leggen, maar ook dat van zijn zussen, en dat zouden ze waarschijnlijk ook niet zo fijn vinden. Ze waren alledrie altijd erg gesteld op hun privacy, naar de buitenwereld toe dan. Daarom bleef hij nog even stil. Als ze zelf de som zou maken, en vragen zou stellen, zou hij er eerlijk over zijn, maar nu kon hij dat nog even niet.
Misschien zocht hij het ergens zelf wel. Misschien was er iets in zijn binnenste dat niet meer wou liegen over wie hij werkelijk was. Hij zat hints te geven, onbewust, maar toch. ”Dus het gebeurd vaker?” Vroeg ze, en hij knikte, waarna hij vermoeid zijn hand door zijn bruine haar liet gaan om het minder warrig te maken. Ondertussen zag hij de puzzelstukjes als het ware samenkomen in haar hoofd. ”Het is geen nachtmerrie!” Bracht ze uit, terwijl ze haar hand voor haar mond sloeg. Hij wist niet eens wat ze er bij voelde, stak het op het feit dat ze het zelf misschien ook niet wist. ”Het waren herinneringen.” Ging ze gesmoord verder. ”Gedeelde herinneringen…” Besloot ze, en opnieuw knikte hij bevestigend. Waarom zou hij het nog ontkennen? Zijn hart deed opnieuw pijn, maar nu.. Was het een andere soort pijn.
Deze keer was zij het die hem voorzag van de beelden uit zijn verleden. Moeizaam slikte hij, voelde zijn ademhaling in zijn keel branden terwijl hij vocht tegen zijn tranen. ”Je hebt hen pijn gedaan.” Verweet ze hem met een gebroken stem. ”Waarom?” Vroeg ze meteen, bijna dwingend. Ondertussen probeerde ze haar gedachten op een rij te krijgen, en het leek alsof hij ze nu nog beter kon horen. Waarschijnlijk door hun link van eerder. "Dit is niet wat je denkt dat het is", Zei hij, terwijl hij zijn hand naar het kruisje op zijn gelaat bracht. Bijna teder raakte hij het even aan. "De begrafenis.. Was die van", Marsh slikte, voelde zijn keel opnieuw pijnlijk branden. "Van mijn moeder", Bracht hij uit, terwijl hij zijn hand verplaatste naar zijn kaak om zijn tranen snel weg te vegen. "Deze is voor haar", Legde hij met een breekbare toon in zijn stem uit.
Nu dat van de baan was, besloot hij om de andere vraag, die wel luidop was gesteld, te beantwoorden. "Als je wil weten waarom, kan ik het wel vertellen, maar het is geen leuk verhaal", Zei hij zacht, trok zijn knieën op en liet zijn hoofd er op rusten. Met zijn kaak op zijn knie staarde hij eventjes naar de deur. "Mijn vader ontspoorde na de dood van mijn moeder", Begon hij, met een spoor van woede in zijn stem. Uit alle mensen had hij zich sterk moeten houden, er voor zijn kinderen zijn, niet hen beschuldigen van wat er gebeurd was. "Hij raakte in schulden, deels door zijn gokverslaving en zijn alcoholmisbruik", Zei hij op een harde toon. Hij werd er bijna misselijk van, van het gedrag die de volwassen man tentoon had gespreid. "En hij mishandelde ons in zijn woede buien. Uiteindelijk kon hij zichzelf niet meer uit zijn schulden praten en begonnen ze ons lastig te vallen", Vervolgde hij zacht, waarna hij zijn hoofd weer optilde en haar blik op zocht. "Ik deed wat nodig was om mezelf en mijn zussen te beschermen", Zei hij. Hij was er niet trots op, maar als hij het niet had gedaan.. Was alles misschien veel erger afgelopen.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong ma dec 28, 2015 2:02 pm
Power napping gone wrong
Marshall Eriksen
Met ogen waarin een zekere hopeloosheid te lezen was had ze naar Marshall gekeken toen ze hardop had gezegd wat ze dacht dat het waren. Gedeelde herinneringen. Herinneringen die hij samen met zijn zussen had, en wat er dus op duidde dat het écht was geweest. Geen fantasie, geen droom, nee. Pure realiteit. Ergens had ze gehoopt dat hij zou zeggen dat ze verkeerd zat, dat het niet was wat ze dacht. Maar dat was niet wat er gebeurde. Met een zweem van angst in haar ogen keek ze hem aan en zag hoe hij bevestigend knikte. Een gesmoorde snik borrelde op in haar keel en ze rechtte haar rug, waardoor ze het litteken op haar rug voelde trekken. ”Dus het is waar..” mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Marshall. Ze kon het gewoon niet geloven. Dit was niet de Marshall die ze had leren kennen. Dit was… Ze wilde het niet denken, maar het kwam gewoon op in haar gedachten op. Monster. Opnieuw zag ze de kille blik die hij in zijn ogen gehad had en liet ze haar hoofd wat hangen. Waarom net Marshall?
Toen zijn stem weer de kamer vulde keek ze hem weer aan, met rooddoorlopen ogen door de tranen die ze bevocht. Ze had verwacht dat hij zou antwoorden op de vraag die ze luidop gesteld had, maar het leek alsof hij eerst een geheel ander iets van de baan wou ruimen. Namelijk haar luide gedachten die ze niet stil had kunnen houden. ”Dit is niet wat je denkt dat het is.” Ze volgde nauwlettend zijn vinger waarmee hij zijn wang aanraakte en voelde die van haarzelf rood kleuren uit pure schaamte en uit angst voor wat zou volgen. ”De begrafenis.. Was die van..” Eloise haar adem stokte en ze bedekte met haar hand opnieuw haar mond en kin die begonnen te trillen door de emotie. Emotie die ze zelf voelde, maar ook door de emotie in de stem van Marshall die haar vanbinnen deed breken. ”Van mijn moeder.” Het voelde als een slag in haar gezicht. Ze wist niet welk antwoord ze moest verwachten, maar dit… En dat allemaal door haar stomme luide gedachten die ze niet voor zich had kunnen houden. De tranen rolde over zijn wangen, er rolde er zelfs eentje over het kleine kruisje dat hij blijkbaar voor zijn moeder had laten tatoeëren. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Ze had het aardig verknald.
Ze haalde haar hand langzaam van haar mond af en perste haar lippen hard op elkaar. Eloise wilde doodgraag het hele verhaal horen, niet omdat ze nieuwgierig wat naar zijn problemen, maar wel omdat ze van zichzelf wist dat ze zich de meest gruwelijke dingen zou gaan verzinnen als ze geen uitleg kreeg bij de beelden die ze gezien had. ”Het zijn niet alleen de leuke verhalen die ons maken tot wie dat we zijn. Alsjeblieft Marshall, ik luister.” Ze knikte hem voorzichtig toe en kopieerde zijn houding door ook haar hoofd op haar knie te laten rusten. Ze was bang voor wat ze te horen zou krijgen, maar ze was nog veel banger om hem erdoor te verliezen. Eloise staarde hem aan met haar grote ogen, ook op de momenten dat hij niet naar haar keek. In eerste instantie kreeg zijn stem iets hard terwijl hij begon te vertellen, alsof hij de woede opnieuw in zijn lichaam voelde opborrelen. Onbewust balde ze haar kleine handjes tot vuisten en keek met een pijnlijke blik in haar ogen naar Marshall. Zijn verhaal raakte hem, meer dan dat ze ooit voor mogelijk had kunnen houden. Naast zijn moeder was hij ook nog eens zijn vader verloren. Niet op dezelfde manier, maar toch. Hij had zijn kinderen in de steek gelaten, had hen het leven nog moeilijker gemaakt dan dat het al reeds voor hen was geweest. En er was tijd overheen gegaan, jarén, want in de beelden had Eloise gezien dat Marshall nog heel klein was toen de begrafenis van zijn moeder had plaatsgevonden. "Ik deed wat nodig was om mezelf en mijn zussen te beschermen" Alles wat ze gezien had werd langzaam maar zeker duidelijk, alsof de puzzelstukjes op zijn plaats vielen. ”Het spijt me..” mompelde ze zachtjes en wrikte haar blik los uit zijn ogen om hem vervolgens aan de vloer vast te kluisteren. Ze voelde zich verschrikkelijk, Marshall had er nooit werkelijk voor gekozen om dat pad op te gaan. Hij had gewoon geen andere keuze, het was het enige wat hij had kunnen doen aangezien hij niemand meer had waar hij op kon steunen. En zonder dat Eloise het zelf wilde had ze hem veroordeeld nog voor ze het verhaal gehoord had. Niet zo direct uiteraard, maar Marshall was nu eenmaal een gedachtenlezer. ”Ik, ik wist het niet.” mompelde ze en moest nu op haar beurt een traan van haar wang opvegen. Ze had in de privacy gezeten van niet enkel Marshall, maar ook in die van Brooke en Shay. Een zachte snik weerklonk en ze streek opnieuw een pluk haar achter haar oor. ”Als je nog steeds wil dat ik wegga, dan begrijp ik dat. Dat is misschien ook wat je zussen willen…” voorzichtig keek ze hem aan en liet haar blik nogmaals over de tattoo gaan die hij voor zijn moeder gezet had. Ze wilde hem troosten, er nog meer met hem over praten, wilde hem misschien zelfs wel een knuffel geven, maar ze durfde niet. Misschien wilde hij wel geen van dat al.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong ma dec 28, 2015 3:06 pm
"This is a funeral, death of my innocence"
Natuurlijk was hij niet de enige die soms geplaagd werd door zijn verleden in zijn slaap. Hij was wel het meest vatbaar tho, vanaf zijn Chi door elkaar lag, was hij er bijna zeker van dat het zou komen. Maar altijd waren Shay of Brooke er voor hem om hem er doorheen te helpen. En omgekeerd ook natuurlijk. Ze waren er altijd voor elkaar geweest, simpelweg omdat ze niemand anders hadden gehad. Andere familie wilden niks meer te maken hebben met de ontspoorde situatie in hun gezin. En uiteindelijk was hun thuis een gewoon huis geworden. Een herinnering aan hoe het ooit was geweest, een confrontatie dat het nooit meer zo zou worden. Met het lichaam van zijn moeder hadden ze ook de laatste warmte naar buiten gedragen.
Om die dingen nu te moeten bekennen aan iemand die hem zag als een gewone, aardige jongen met een goed gevoel voor humor, was hard. Hij had gedacht dat hij de Marshall van Detroit had achtergelaten waar hij thuishoorde, in het verleden, maar niks was minder waar. Om de een of andere reden was hij hem hierheen gevolgd, en had hij toegeslagen op het punt waar hij het zwakst was. Hij hoorde wel wat ze dacht, voelde dat ze haar mening over hem aan het veranderen was waar hij er bij zat. Er ging een pijnlijk gevoel door zijn hart bij elke slag. Er was geen mogelijkheid dat hij het beeld dat ze van hem had terug kon herstellen. Hij kon het alleen maar vormen naar de waarheid, een waarheid die ze nu ook wel verdiende.
Op elke vraag die ze had, zou hij een antwoord geven, ook de vragen die ze niet luidop uitsprak. Vooral omdat hij niet wou dat er misverstanden waren. Als ze dit ooit tegen iemand zou doorvertellen, dan moest ze het juiste verhaal vertellen. Niet dat hij verwachtte dat dat zou gebeuren, maar er waren wel meer telepaten op dit eiland, en Eloise kon haar eigen gedachten niet van hen afschermen zoals hij dat kon. Met veel moeite vertelde hij dat het zijn moeder was die in de donkere kist had gelegen in de herinnering die zij had gezien eerder. Het bracht hem opnieuw terug naar het moment, hij was zo bang geweest, ook zo vol onbegrip. Natuurlijk had hij het zien aankomen, ze werd zwakker met de dag, de ziekte had haar aangetast.. Maar hij had nooit geweten wat ‘dood zijn’ echt betekende tot op die ene fatale ochtend.
Nog steeds zag hij zichzelf aan het bed van zijn moeder staan, die levenloos in de kussens lag. Nog steeds hoorde hij de hartverscheurende schreeuw van zijn vader en de harde klap van de voordeur die dicht sloeg. Nog steeds voelde hij de koude rilling die door hem heen was gegaan toen hij haar hand had vastgenomen om haar overeind te trekken. Maar ze had niet meer bewogen, was blijven liggen met die pijnlijke uitdrukking op haar gezicht. Het had nog een paar uur geduurd voor Brooke er in geslaagd was om het ziekenhuis te waarschuwen. En hij had daar gestaan, in het hoekje van de kamer, denkend dat het alsnog goed zou komen. Dat de verplegers haar op een magische wijze terug levend zouden kunnen maken. Maar dat hadden ze niet gedaan.. Ze hadden haar lichaam meegenomen. Twee dagen later was hun vader terug thuis gekomen.
Was hij maar nooit teruggekeerd. Dan waren ze veel eerder weggehaald, en had iemand er voor gezorgd dat ze nooit in die verschrikkelijke situatie terecht waren gekomen. Ook dat verhaal vertelde hij uiteindelijk, met veel gemengde gevoelens. Woede, verdriet, pijn, schaamte. Alles wat hij al die jaren had meegemaakt en zorgvuldig voor de buitenwereld verborgen had gehouden, lag nu als een open boek tussen hen in. De details liet hij er uit, die kon ze zelf wel aanvullen. Ze had genoeg gezien. In zijn hoofd was het ondertussen verrassend stil. Shay was er nog, maar Brooke was helemaal van de radar verdwenen, al voelde hij aan zijn innerlijke kompas dat ze nog steeds in de kelders zat.
”Het spijt me..” Zei ze zachtjes, maar wel oprecht. Ze maakte haar blik los van de zijne en keek weg, verwerkte wat ze zonet had gehoord. ”Ik, ik wist het niet.” Vervolgde ze, en hij slikte even moeilijk. "Je kon het ook niet weten", Zei hij fluisterend terug, het klonk geruststellend. Ze moest nu ook weer niet de schuld op zichzelf nemen. ”Als je nog steeds wil dat ik wegga, dan begrijp ik dat. Dat is misschien ook wat je zussen willen…” Zei ze toen, en meteen keek hij haar een beetje verwilderd aan. Als ze nu weg ging, wist hij niet wat er nog van hem zou overblijven. "Nee..", Zei hij met een stem die rauw klonk van lichte angst.
Even schrok hij van zichzelf, wist niet van waar dat ineens kwam. Eerst had hij nog gewild dat ze weg ging, en nu wou hij ineens dat ze hem nooit meer alleen liet.. Hij snapte zichzelf niet meer. De jongen dook nog wat dieper weg in het deken, maakte zich kleiner, alsof hij zou kunnen verdwijnen. Marsh klemde zijn kaken hard op elkaar, probeerde zijn stem niet te laten overslaan. "Laat me alsjeblieft niet alleen", Zei hij ademloos, waarna hij opnieuw voelde dat hij er niet in slaagde om zijn tranen tegen te houden.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong ma dec 28, 2015 8:48 pm
Power napping gone wrong
Marshall Eriksen
Het moest onvoorspelbaar moeilijk zijn voor hem, om zijn hele verleden zo bloot te leggen. En dat terwijl hij het niet eens gewenst had. Eloise was gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment geweest. Ookal was dat niet helemaal waar.. Ze hadden immers afgesproken, afgesproken om samen op Pokémonjacht te gaan. En dan te denken in welke situatie het uitgedraaid was. Kort vroeg ze zichzelf af of ze het ooit te weten zou gekomen zijn als ze niet per ongeluk in zijn ‘droom’ terecht gekomen was. Ze zat zo met hem in, wilde dat ze zijn innerlijke pijn kon verlichten, maar het was moeilijk aangezien ze het voor zichzelf amper verwerkt kreeg. "Je kon het ook niet weten" fluisterde hij haar op een geruststellende manier toe en voorzichtig keek ze hem aan. Het was een hele opluchting dat hij niet kwaad was en haar niets kwalijk nam. Maar toch bleef het een vervelend gevoel. ”Nee, maar toch..” zei ze zachtjes terug en liet haar vingers kort over haar hals glijden omdat ze geen blijf met haar handen wist. Verder wist ze ook niet wat erop te antwoorden.
Ze had hem duidelijk gemaakt dat ze bereid was om weg te gaan als hij dat liever had, hoe hard het haarzelf ook pijn zou doen om hem op die manier achter te laten. Het was misschien nog niet zo duidelijk en uitgesproken, maar Marshall had een speciaal plekje in haar hart veroverd. En daar zou hij niet gemakkelijk wegraken, ook niet na hetgeen er gebeurd was. Zijn blik had iets vreemd, misschien zelfs iets angstig. ”Nee..” Eloise perste haar lippen hard op elkaar en ademde via haar neus in. Haar hand die zojuist nog in haar hals gelegen had liet ze nu afzakken naar haar hart en greep op die plaats haar veel te grote pull vast. Alsof ze op die manier de emotionele steek in haar hart wilde verzachten. ”Oke.” zei ze er onmiddellijk zonder nadenken na en knikte kort. Weggaan was het laatste wat ze wilde en zijn antwoord deed de tranen in haar ogen toenemen waardoor ze op het punt kwamen te staan om over te lopen. Aarzelend schoof ze wat heen en weer over de kille grond, ze wilde naar hem toe maar tegelijk weerhield iets haar ook een beetje. Was het een gevoel van schaamte? Dat ze hem onterecht had veroordeeld? Ze wist het niet goed, maar het knaagde aan haar.
Eloise hield haar hoofd een beetje schuin en keek hem half verscholen onder een zwarte pluk haar aan. Ze had haar armen om haar magere benen geslagen om zichzelf ook een ‘veiliger’ gevoel te geven. Er zat amper een meter tussen hen in, maar toch voelde het als een gapend gat. Ze voelde zich alleen. Op een bijna hunkerende manier keek ze naar het deken waarin Marshall zichzelf het liefst in zou laten verdwijnen. ”Laat me alsjeblieft niet alleen.” En dat was de druppel. Een harde snik verliet haar keel en de tranen gingen hun vrije loop. Ze krabbelde voorover en kroop op haar knieën over de vloer naar hem toe. Eens ze langs hem beland was nam ze een uiteinde van het deken vast, trok het half rond hem uit en kroop er prompt bij. Net zoals Marsh zette ze zich met haar rug tegen de zijkant van het bed en sloot het deken weer, zodat het hen beide volledig omsloot. ”Ik laat je niet alleen.” zei ze met een beverige stem en liet haar hoofd in de holte bij zijn hals rusten, waar ze heel voorzichtig zijn geur inademde. Het duurde niet lang voor zijn schouder volledig nat was van haar tranen, maar het deed haar niet veel. Hij had haar troost nodig, en omgekeerd net hetzelfde. ”Ik laat je niet alleen..” zei ze nogmaals, maar zachter en liet er een zuchtje achterna weerklinken. Het brak haar hart dat hij zo beefde en op een bijna liefdevolle manier vlocht ze haar arm onder die van hem door om zich vervolgens dichter tegen hem aan te trekken. De woorden zouden nog wel volgen, eerst moesten ze beide hun kalmte weer terugvinden. Eloise liet gewoon het moment zijn gang gaan. Het voelde voor haar in ieder geval al stukken beter om hem tegen haar aan te hebben in de plaats van tegenover hem te zitten.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong ma dec 28, 2015 11:48 pm
"This is a funeral, death of my innocence"
Voor het eerst in zijn hele leven deelde hij zijn diepste pijn, zijn diepste geheimen, met iemand die er niet bij was geweest om het te beleven. De enige die er anders weet van hadden, waren zijn zussen. En de bende in Detroit, al waren die waarschijnlijk opgepakt of iets dergelijks. Of bezig met hun tirannie voort te zetten op andere gezinnen die zichzelf niet zo konden verweren als hij. Marshall bande de gedachten weg, al had hij dat beter niet gedaan. Zo maakte hij weer plaats voor andere herinneringen, vooral van zijn moeder momenteel. Hoe hij haar kamer was binnen gegaan, in veronderstelling dat ze wakker zou worden en zacht zijn naam zou fluisteren. Liefdevol, teder. Warm.
Een warmte die hij nooit meer had gevonden. Niet meer dezelfde toch. Zijn zussen hadden hem recht gehouden, al die jaren, maar ze konden zijn moeder niet vervangen. Dat zou waarschijnlijk niemand kunnen. En onder zijn harde uiterlijk, zijn agressieve gedrag, zocht hij die warmte nog steeds, na al die jaren. Nooit had hij de hoop gehad dat die leegte nog gevuld zou worden, dat de warmte terug zou komen.. Tot nu. Maar hij had het mooi verpest. Zijn verleden had hem ingehaald en genadeloos neergemept. Nu zat ze ook nog de schuld op zichzelf te nemen, iets wat hij snel ook recht zette. ”Nee, maar toch..” Zei ze zacht, en hij liet zijn blik weer afdwalen naar de beweging van haar hand.
En toen zei ze woorden die hij niet had zien aankomen, en het deed hem best schrikken. Marshall wou niet dat ze weg ging. Tegen zijn verwachtingen in. Hij kende zichzelf, alleen zijn was zijn standaard oplossing voor problemen als deze. Maar nu wou hij niet dat ze weg ging. Hij wou haar warmte niet kwijt.. Daarom gooide hij er bijna paniekerig het eerste wat in hem op kwam om haar tegen te houden uit. ”Oke.” Had Elo bijna meteen gezegd, al stelde het hem niet helemaal gerust. Wat als ze ineens besloot om hem toch alleen te laten? De gedachte alleen al deed hem ineen krimpen, en hij verstopte zich nog dieper in het deken. Hij voelde zich nog steeds zo kwetsbaar. Met de laatste moed die hij in zichzelf vond, vroeg hij haar om hem niet alleen te laten. Een snik weerklonk door de kamer, en hij hoorde hoe ze zich naar hem toe bewoog. Hij verzette zich niet toen ze ook onder het deken kroop en tegen hem aan kwam zitten, haar hoofd op zijn schouder. De jongen beefde nog steeds, deels omdat zijn spieren nog altijd pijn deden door de nachtmerrie, deels door alle emoties door zijn lichaam gierden, deels omdat zijn Chi nog altijd heel erg rare dingen deed.
”Ik laat je niet alleen.” Verzekerde ze hem met een beverige stem. Marshall liet zijn ademhaling huiverig ontsnappen en liet zijn hoofd toen op dat van haar rusten. Toen ze onder zijn arm kroop, trok hij haar dichter tegen zich aan. ”Ik laat je niet alleen.” Zei ze nog een keer, en hij nestelde zich tegen Elo aan, alsof ze het laatste was op deze planeet dat hem een reden gaf om te blijven leven. "Dank je", Zei hij met een snik, voelde zijn stem weer kraken onder de emoties. Hij sloot zijn ogen, probeerde vergeefs zijn ademhaling te controleren. Zijn lichaam begon weer erger te rillen, maar hij negeerde het. Het zou wel overgaan.
En uiteindelijk was dat ook het geval. Het trillen stopte niet helemaal, maar verminderde wel genoeg dat hij tenminste van de pijn af was die het in zijn spieren veroorzaakte. Hij ging met zijn hand langs zijn gezicht, veegde zijn betraande kaken af. Vervolgens haalde hij diep adem, hopend dat het nu wel genoeg was met al die huilbuien. Toch bleef hij haar ergens met een beetje wanhoop vasthouden, bang dat ze hem los zou laten en terug tegenover hem zou gaan zitten. "Ik weet niet of ik dit ooit allemaal had kunnen zeggen zonder alles wat is gebeurd", Zei hij met een iets vastere stem. "Maar nu weet je het", Vervolgde hij met een zuchtje. De wonden uit zijn verleden voelden rauw aan, maar hij was ergens wel blij dat hij het niet meer verborgen moest houden..
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong di dec 29, 2015 10:09 pm
Power napping gone wrong
Marshall Eriksen
Als ze kon had ze zich nog dichter tegen hem aan gedrukt, dichter dan dicht. Haar lichaam rilde mee, samen met dat van hem en Eloise probeerde haar hoofd nog wat feller in de holte bij zijn keel te drukken, alsof ze tot binnen in hem wilde geraken en de pijn wilde wegnemen. De huivering die zijn keel verliet zorgde ervoor dat ze gepijnigd haar ogen samenkneep. Ze had nooit voor mogelijk kunnen stellen dat hem in zo’n toestand zien, zo veel emoties bij haar kon losmaken. Maar daarnaast had ze ook nooit gedacht dat zo een situatie zou voorvallen. Ze stelde hem op fluistertoon gerust dat ze hem niet alleen zou laten en voelde hoe Marshall bij die woorden zijn arm nog wat steviger rond haar knokige lichaam klemde. ”Dank je.” Zijn stem klonk gebroken, maar was waarschijnlijk niets in vergelijking met hoe hij zich aan de binnenkant voelde. Het rillen nam alsmaar toe en Eloise beet gepijnigd op haar onderlip om vervolgens haar hoofd naar zijn borstkast te draaien en er haar met haar neusrug en voorhoofd tegenaan te duwen. ”Shhh.” probeerde ze hem te sussen, zelf met een krop in haar keel en de tranen die ook bij haar nog steeds haar ooghoeken ontsnapten. ”Ik ben hier.” Het feit dat hij zijn hoofd op dat van haar liet rusten, gaf haar een vertrouwd gevoel. Hij wilde haar bij hem. Oprecht.
Minuten in stilte verstreken. Een stilte die kalmerend werkte en allesbehalve ongemakkelijk was. Ze genoot ervan om hem tegen zich aan te hebben, of beter: tegen hem aan te zitten. Voor eens kwamen er geen rode kaken bij kijken, geen ongemakkelijk gevoel. Integendeel, ze voelde hoe ze meer en meer naar elkaar toegroeiden, en dat zonder enig woord uit te spreken. Er was troost, vertrouwen, warmte… Toen Marshall zijn andere hand gebruikte om de tranen van zijn gezicht te vegen, keek ze op naar hem en knipperde langzaam met haar blauwe ogen die minder betraand waren als eerst. "Ik weet niet of ik dit ooit allemaal had kunnen zeggen zonder alles wat is gebeurd" Eenmaal knikte ze naar hem, als teken dat ze het begrepen had en gaf een klein kneepje in zijn arm waarmee hij haar nog steeds dicht tegen hem aanhield. ”Dat snap ik. En het klinkt misschien stom, maar..” Voorzichtig, heel voorzichtig trok ze een mondhoek een klein beetje omhoog, maar liet hem ook weer onmiddellijk daarna terug zakken. ”..sommige dingen gebeuren voor een reden.” Ze hoorde hoe het zuchtje zijn keel ontsnapte, het kon niet anders dan een hele opluchting voor hem zijn. ”Maar nu weet je het.” Eloise ademde diep in via haar neus en liet haar wang zachtjes over zijn bovenarm strijken. ”En nu begrijp ik het.” vulde ze zijn woorden aan. ”Het spijt me voor mijn ongepaste gedachten. Ik wilde je niet veroordelen, maar het is niet iets wat ik kan tegenhouden.” En dat wist hij goed genoeg. In zijn oren leken sommige van haar gedachten haast te schreeuwen. Zoals ze hem bijvoorbeeld ’cute’ gevonden had op de Halloweenparty. ”En ik wil je helpen Marshall.” Ze haalde langzaam haar smalle schouders op. ”Ik wil er met je over praten als jij dat wil, maar ik wil evengoed je helpen om op andere gedachten te brengen.” De aandachtige manier waarop hij naar haar luisterde deed haar lichtjes glimlachen. ”Niets moet, alles mag.” Nog voor ze het goed en wel doorhad, had ze haar lippen tegen zijn bovenarm opgedrukt, waar een tatoeage stond met allemaal doodskoppen en een roos. Even vluchtig trok ze haar mond weer terug en keek omhoog, eerst naar het vogeltje in zijn hals, dan naar het kruisje op zijn wang en als eindstation liet ze haar blik in zijn heldere ogen rustten. Het maakte hem zo mooi, zo écht. Het maakte hem simpelweg tot wie hij was en het gevoel in haar buik vertelde haar meer dan dat woorden konden.
Onderwerp: Re: Power Napping Gone Wrong wo dec 30, 2015 12:32 am
"I promise you, you're all I see"
Met Elo zo dicht tegen zich aan, voelde hij zich op de een of andere manier wel weer een beetje meer beschermd. Geborgen. Veilig. Warm. Zijn adem haperde een beetje, de rillingen werden erger, maar het was gewoon een nieuwe bui aan emoties die hij niet kon beheersen. Zijn lichaam begon weer te rillen, zijn keel zat terug dicht en tranen kwamen in zijn ogen. En daar bleef het niet bij. Nope, hij was een echte crybaby momenteel. ”Shhh.” Zei ze kalmerend, en hij probeerde zijn schokkende ademhaling onder controle te houden. ”Ik ben hier.” Vervolgde ze, en hij lachte even, ondanks alles. Hij wou nog iets zeggen, maar kreeg het niet over zijn lippen aangezien hij weer naar adem moest happen. Hij liet het maar voor wat het was, vertrouwde gewoon in haar aanwezigheid, putte er kracht uit.
Uiteindelijk doorbrak hij de stilte weer, nadat hij zijn kaken had afgedroogd met zijn hand. Hij ging iets verzitten om haar van opzij aan te kijken. Hij liet haar nog niet los tho, alsof hij bang was dat hij nog steeds een nachtmerrie had en ze straks weg zou zijn als hij niet oppaste. Alhoewel, ze gaf hem een zacht kneepje, en hij voelde het, dus. Hij knikte op haar woorden. Misschien had ze gelijk, hij wist het niet. Kon het allemaal ook niet gewoon toeval zijn? Het feit was wel dat ze nu alles wist wat hij voor haar verborgen had gehouden, en dat had hem deugd gedaan. En ze begreep hem. Er viel een ware last van zijn schouders, hij slaagde er zelfs in om zijn mondhoek licht op te trekken.
”En ik wil je helpen Marshall.” Zei ze schouderophalend. ”Ik wil er met je over praten als jij dat wil, maar ik wil evengoed je helpen om op andere gedachten te brengen.” Vervolgde ze, licht glimlachend. Opnieuw knikte hij. ”Niets moet, alles mag.” Zei ze bemoedigend, waarna ze plots haar lippen tegen zijn arm had gedrukt, per ongeluk. Een tinteling schoot door hem heen, en hij had moeite om niet te gaan blozen. Hij ving haar blik, haar oprechte blauwe ogen, en glimlachte even lichtjes. "Ik was echt bang dat je het niet zou begrijpen, dat het niet meer goed zou komen..", Bekende hij toen zachtjes, waarna hij eventjes zijn duim langs haar arm liet strijken. "Maar ik ben blij dat ik het kwijt ben. En maak je geen zorgen om Shay en Brooke.. Als je nog dingen wil weten, mag je ze vragen", Knikte hij toen. "Ik ben er klaar voor."
