Power Napping Gone Wrong

’Ik snap wat je bedoelt.’ Ze zuchtte zachtjes, maakte daarbij duidelijk dat er een soort van opluchting in haar binnenste plaatsvond. ’Je neemt gewoon alle tijd die je nodig hebt om eraan te wennen.’ Eloise was een persoon met veel geduld, iets wat op een bepaald niveau aanstekelijk werkte voor Marshall. Doorheen het jaar dat ze elkaar kenden had ze hem erin zien groeien. Niet dat hij daarvoor -of toch niet wat zij gezien had- een ongeduldig persoon was, maar ze wist dat er ergens in hem een kant verscholen zat die opvliegend kon zijn. Een kort lontje, al had Eloise het zodanig lang vastgehouden dat het alsmaar langer en langer was geworden. ’Tijd genoeg, toch?’ zei ze met een brede glimlach. Ze trokken nu al een jaar met elkaar op zonder dat er ook maar één moment was geweest dat ze zich had verveeld bij hem. Er waren ongemakkelijke momenten geweest, maar ze hadden allemaal maar met één ding te maken, en dat was de stap die ze naar elkaar toe moesten zetten. Maar aangezien zij die stap zojuist genomen had, zag ze niet in wat er nog zou kunnen mislopen. Ze had hem nodig, en ze wist ergens diep vanbinnen dat het omgekeerde hetzelfde was. De droom waarin hij haar had meegezeuld aan het begin van de avond had haar dat doen beseffen.

De gevoelens in haar buik, het waren dingen die ze wel in boeken had gelezen of had gezien dat mensen in films ze hadden. Maar het écht voelen, reëel in haar buik, het warme gevoel, alsof het binnenste van haar een eigen leven had gekregen. Het was zo aanwezig dat het leek alsof ze aan niets anders meer kon denken, en voor een moment niet wist of de mate waarin zij het voelde wel normaal was. ’Ik weet eigenlijk niet eens zeker of jij wel normaal bent?’ Eloise trok haar ogen groot open, onderdrukte een lach. ’Ik?’ zei ze gespeeld verontwaardigd en duwde hem speels tegen zijn arm. Je weet toch wat ze zeggen he?’ Ze beet lachend op de binnenkant van haar wang. ’Soort zoekt soort.’ Toen hij verder sprak keek ze hem aandachtig aan, nog steeds met die fonkelende blik in haar lichte ogen. ’Het is inderdaad intens..’ moest ze hem toegeven en giechelde kort toen hij zijn hand over haar buik liet gaan. ’En slapen moet wel hoor, anders krijg je morgen opmerkingen dat je in slaap valt tijdens de les en wiens schuld gaat ’t dan zijn hé?’ Eloise keek hem breed grijnzend aan, vanuit haar liggende positie. ’Die van jou!’ zei ze toen beschuldigend en nam toen zijn hand van haar buik af. Ze plaatste haar wijs- en middelvinger tegen die van hem, en liet er een amper voelbare electrische kriebel door gaan. ’Maar dan steek ik mijn twee vingers wel in het stopcontact, dan ben ik ook weer opgeladen.’ Als een waar engeltje haalde ze haar schouders op. ’De rekening van school laat ik wel naar jou opsturen dan, goed? With great power comes great electricity bill.’ Ja, dat was wel een van haar favoriete quotes. Ze drukte een vluchtig kusje tegen zijn vingers en probeerde haar glimlach te verbergen achter zijn hand. Toen Marshall zei dat ze haar ogen moest sluiten, deed ze dat gehoorzaam, al was nog steeds duidelijk hoe haar pupillen achter haar oogleden van links naar rechts schoten. ’En ik moet nu mijn teddybeer niet meer missen.’ Haar mond vormde zich tot een stralende glimlach, totdat ze opeens werd vastgegrepen door Marshall, en een kleine grinnik over haar lippen schoot. Eloise keek hem weer aan en boog even naar hem toe om een zachte kus op zijn lippen te drukken. ’Slaapwel Marsh.’ Toen ze zich neerlegde draaide ze zich in een comfortabele positie, eentje waarin ze beide voldoende plaats hadden om te slapen. Al lette ze er wel zorgvuldig op dat er ergens contact was, een voet tegen zijn kuit, vingers tegen zijn arm.. Zolang ze maar kon voelen dat hij langs haar lag, dan was alles oke.