Power Napping Gone Wrong

”Excellente keuze, mevrouw.” sprak Marshall haar plechtig toe waarbij hij als een ware Japanse leermeester zijn handen tegen elkaar plaatste en voorover boog. Eloise had willen reageren door net hetzelfde te doen, maar het was simpelweg té grappig waardoor ze niet anders kon dan een hand voor haar mond slaan als poging om haar lach iétsje minder uitgelaten en misschien ook wel iéts vrouwelijker te laten klinken. Vervolgens ging het om het dilemme of ze zou blijven, of niet. Het maakte haar..niet onzeker, want ze moest toegeven dat ze zich langzaam maar zeker meer op haar gemak voelde bij Marshall. (Zijn opmerkingen konden haar natuurlijk nog altijd zoals een tomaat doen blozen maar dat terzijde) Maar er was wel die gezonde stress, want het voor het eerst bij een jongen op de kamer blijven slapen -alleen- was in haar ogen toch best wel een grote stap. Eloise dacht zoals altijd weer aan alle aspecten van het verhaal, zo ditkeer ook aan het feit dat als zij in zijn bed sliep, hij op de zetel moest. En dat vond ze niét oke. Marshall zijn voorstel was iets waar ze eventjes over nadacht, maar uiteindelijk met een kleine zucht en een gemeende lach op haar lippen bevestigde. ’Als je dat zou willen, zou ik dat heel leuk vinden.’ Ze voelde de kriebels in haar maag, even reëel en levendig als altijd.

De gedachten over het feit dat ze niet enkel bij hem op de kamer zou slapen, maar ook nog eens bij hem in hetzelfde bed, leken er voor te zorgen dat ze voor een moment niet helder, en vooral niet logisch meer kon nadenken. Omkleden? Bestonden daar badkamers voor? ”Oh, daar heb ik een speciaal portaal voor laten maken.” Eloise perste haar smalle lippen op elkaar en keek hem met een expresief opgetrokken wenkbrauw aan. Portaal? Waar the fuck hád hij het over? Totdat hij in beweging kwam, en de andere deur van zijn kamer aantoonde. De badkamer. Eloise hield beschaamde de tshirt voor haar gezicht en probeerde haar lach te verbergen terwijl Marshall door ging met zijn uitleg van jewelste. ’Oooooooh, dit is ronduit gênant.’ Ze deed een stap in de richting van de deur toen Marshall die aanduidde en keek hem met een engelengezichtje aan. ’Hi-hi.’ zei ze met een rood hoofd en verdween door de deur, naar de magische plek waar je je kon omkleden, tanden poetsen en douchen. In de badkamer keek ze naar zichzelf in de spiegel en rolde met haar ogen. Way to go, Elo. Razendsnel had ze van kledij gewisseld, en haar tanden gepoetst door wat van zijn tandpasta op haar vinger te doen en zo over haar tanden te gaan. ’Close enough.’ fluisterde ze zichzelf toe en leunde voorover om beter naar haar spiegelbeeld te kijken. Ze trok haar bovenlip wat omhoog en ging met haar tong over haar tanden. Het moest maar voldoen.

Uiteindelijk stapte ze de badkamer weer buiten, haar kledij had ze over het rekje op de badkamer gehangen, en ze stond nu in de tshirt van Marshall die bij haar tot net boven haar knieën kwam. ’Past als gegoten.’ zei ze blij en draaide een rondje alsof ze een ware Disney princes was. Eentje waarvan de hele benen vol stonden met littekens en blauwe plekken van onhandige stunten uit te halen. ’Droite ou gauche?’ vroeg ze hem, en ging aan het voeteinde van zijn bed staan, wachtende op zijn antwoord van waar hij normaal sliep, alvorens ze erin kon duiken.

De tijd die Eloise nodig had gehad om zich om te kleden en haar tanden te poetsen had hij gebruikt om ook een outfit-switch te doen en zijn bed wat op orde te brengen. Het deken lag weer semi netjes op zijn bed en het was pas toen dat Eloise de stormtroopers kon onderscheiden. ’Verslaafd!’ wierp ze hem met een grijnsje toe en haalde haar wenkbrauwen op. Bij Marshall zijn opmerking hield ze haar hoofd wat schuin. Wat had ze voor elkaar gekregen? En toen zag ze dat hij naar haar benen keek. Een lach sierde haar lippen en ze pletste enkele keren met haar voeten op de grond alsof ze een klein eendje was. ’De zijkant van mijn bed is niet mijn beste vriend,’ vertelde ze toen. ’en de grond ook niet eigenlijk..’ liet ze er nog op volgen en trok haar ogen eventjes nog groter dan ze al reeds waren. ’Ben niet een van de handigste’. ze krabde scheef grijnzend aan de achterkant van haar hoofd. ’Maar ze doen geen pijn meer hoor, kijk maar.’ ze boog lichtjes voorover en begon een voor een op de blauwe plekken te duwen. Merendeels ervan deden inderdaad geen pijn meer, totdat ze op een blauwe plek drukte die -zo bleek- redelijk recent was. ’Hmpff..’ pufte ze tussen haar lippen door en sprong op een been doorheen de kamer. ’Oke die wel nog!’

Bij het bed kwam ze tot stilstand, vroeg welke kant hij normaal inpalmde. ’Patrick.’ herhaalde ze lachend zijn woorden en sloeg haar hand voor haar gezicht. ’Dan shotgun ik rechts.’ zei ze met een smirk en sprong over het voeteinde, recht op de matras. ’Dan kan ik er tenminste niet uitvallen.’ ze klopte enkele keren met vlakke hand tegen de muur, waar het bed met een kant tegenaan stond. Haar -zoals 90% van de tijd- brede glimlach veranderde langzaam in een neutrale blik en een wenkbrauw schoot omhoog. ’Marsh wat ben je aan het doén?’ vroeg ze hem toen hij doelloos doorheen de kamer doolde. Ofja, hij had duidelijk wel een doel, maar bleek het niet te vinden. Bij zijn antwoord schoot ze weer in de lach, trok het dekbed omhoog en verstopte haar hoofd eronder om haar lacht te dempen. ’Je teddybeer?’ vroeg ze met fonkelende oogjes van het lachen toen ze weer boven kwam, haar haren staken alle kanten op. ’Dat is echt het schattigste wat ik ooit heb gehoord!’ Marshall dook voor een laatste keer half achter de zetel voordat hij het opgaf. ”Als die nu eens kon denken hé, dan had ik ‘m al lang gevonden.” Eloise was ondertussen onder de lakens gekropen, lag als een heilig boontje met haar armen op het deken. ’Zeker dat je dat zou willen? Wie weet wat teddyberen wel niet allemaal denken.’ Ze plukte met haar vingers aan het hoofd van een van de vele stormtroopers die op zijn dekbed stonden. ’Hij komt wel uit Marsh. Ik zal je morgen helpen met zoeken.’ Even dacht ze na. ’En als we hem niet vinden, dan vind ik wel een manier om je een nieuwe te kopen op je verjaardag.’ Nu hopen dat zijn teddybeer geen sentimentele waarde had, want dan was hetgene ze gezegd had compleet harteloos geweest. Ze klopte twee keer op het dekbed en kantelde haar hoofd een beetje. ’Hier jij, teddyberenkwijtspeler.’

”Shhht, de buren.” had hij gezegd, waardoor Eloise op haar onderlip beet en het kloppen staakte. ’Ohja, de buren…’ herhaalde ze zijn woorden schaapachtig en er verscheen een onzichtbaar aureooltje boven haar hoofd. ’Als ze komen klagen zet ik de deurklink wel onder stroom.’ fluisterde ze samenzwerend en haalde grijnzend haar wenkbrauwen op. Vervolgens dook ze in het bed, dat licht krakend mee veerde. Met haar blauwe, bijna katachtige ogen volgde hem terwijl hij een halve speurtocht doorheen zijn kamer organiseerde. Een zoektocht naar een teddybeer, waarbij Eloise het niet kon laten om onder het deken te duiken en haar lach te smoren. ”Niet schattig!” ging hij in de verdediging toen ze weer boven de lakens kwam en hem met tranen van het lachen aan keek. ’Marsh…’ sprak ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan toen hij een -duidelijk opgezette- boze blik op zijn gezicht tevoorschijn toverde. ’Als dat niet schattig is, dan weet ik niet wat wél schattig is hoor.’ Maar zoals ze wel verwacht had kon hij zijn façade niet lang laten standhouden.

Hij wreef in zijn ogen, een gebaar dat bij haar een onmogelijk onderdrukbare geeuw deed verschijnen. De bijhorende geluiden maakte het tot een mooi compleet plaatje. Een veel te grote tshirt, haren die alle kanten opstonden, de lakens die al reeds verkreukeld om haar heen lagen, de goofy blik in haar ogen. Het bed kraakte opnieuw toen Marshall zich er rustig in nestelde, braafjes aan de andere kant van het bed. Hij lag met zijn rug naar haar toe, maar keek nog even achterom, recht in haar ogen om haar vervolgens op fluistertoon te bedanken. ’Heee..’ stelde ze hem gerust bij zijn woorden. Hetgene ze gedaan had was echt niet iets waar hij haar voor moest bedanken. Zo hoorde het gewoon te zijn. Ze krabbelde half recht en hield zijn blik eventjes vast, haar lippen in een kleine, oprechte glimlach. ’Ik wil je gewoon blij zien, oké?’ Voor een moment was het stil tussen hen. Niet ongemakkelijk, maar gewoon een stilte waarin meer werd gezegd dan enkel de woorden die zojuist nog hadden geklonken. Marsh bracht er een einde aan door haar slaapwel te wensen alvorens hij zich volledig neerlegde. Eloise glimlachte nog steeds, ookal kon hij het niet meer zien. Uiterst voorzichtig ging ze op haar knieën zitten en boog voorover, om vervolgens haar lippen zachtjes tegen zijn kaak te drukken, net onder zijn oor. Toen ze zich terug trok naar haar plaats liet ze haar kleine vingers nog kort door zijn haar gaan. ’Slaaplekker.’ fluisterde ze hem zachtjes toe alvorens ze zich ook neerlegde.

Het duurde een hele poos voordat ze zowel haar hartslag als haar ademhaling weer onder controle had. Haar ogen had ze in tussentijd nog geen enkel moment gesloten. In stilte staarde ze naar de contouren van zijn schouderbladen die doorheen zijn tshirt zichtbaar waren, naar de ritmische manier waarin hij ademhaalde. Het was vreemd om in een bed te liggen dat niet het hare was, in een kamer waar ze slechts één keer was geweest. Daarom voelde het goed om naar Marshall te kijken, omdat hij zowat het enige was wat wél vertrouwd was voor haar, waarbij ze haar rust kon hervinden. Haar handen had ze voor zich liggen, zijn richting uit. Als ze haar vingertoppen zou uitrekken kon ze nipt zijn rug aanraken, maar ze hield ze braafjes stil. Zo bleef ze naar hem kijken, tot langzaam maar zeker toch haar vermoeidheid de overheid nam en haar ogen dichtvielen.

Slaap overmande haar, en ondanks dat ze gevreest had dat het niet gemakkelijk zou zijn om in een vreemd bed en in een vreemde kamer in slaap te vallen -haar moeder moest eens weten-, lukte het haar verassend goed. Met Marshalls rug als laatste op haar netvlies waren haar ogen dicht gevallen en was haar ademhaling langzaam en ritmisch geworden. Maar de slaap waarin ze verkeerde bleef niet zo rustig als dat hij eerst was geweest. Het voelde alsof ze viel, zo een momentje dat vaker voor kwam als je pas in slaap gevallen was. Maar in plaats van met een schok weer op haar matras te vallen, belandde ze met haar voeten in zacht, mul zand. Wind speelde door haar korte haren en een zilte geur drong haar neus binnen. Voor een moment sloot ze haar ogen en spreidde ze haar armen waardoor het veel te grote tshirt rond haar bovenlichaam vrolijk heen en weer wapperde.

Haar voeten droegen haar naar het vastere gedeelte van het strand, daar waar de golven het zand volledig doordrenkt had. Eens om de zoveel tijd spoelden de koude golven over haar voeten heen, waardoor ze nat werd tot op haar enkels. Gelukkig droeg ze geen lange broek. Eens de golven weer terug in zee rolden en daarbij heel wat zand meenamen, kwamen de schelpjes tevoorschijn. Met grote, fonkelende ogen keek ze ernaar en kon het niet laten om door haar knieën te gaan en er enkele uit het zand te rapen. Een nieuwe golf kwam aan en Eloise bleef gehurkt, hield haar hand met de schelpjes in het water om het zand er vanaf te spoelen. Opeens leek de lucht snel van kleur te veranderen, zo snel dat het haast niet reëel kon zijn. De horizon kleurde diep oranje, en verdwaasd wierp Eloise een blik opzij terwijl ze opstond. Doffe bonken in het zand weerklonken, en zo snel als een haasje kwam Marshall afgerend. Maar veel tijd om te reageren gunde hij haar niet. Hij sloeg zijn armen om haar middel, waardoor Eloise lachend haar schelpjes weer op de grond liet vallen en haar handen rond zijn polsen klemde voor meer houvast. ”Kijk hoe mooi.” fluisterde hij haar langs achteren toe, en ze richtte haar ogen op de horizon. Even staarde ze er in stilte naar, maar daarna knikte ze vastberaden. ’Jaaa.’ fluisterde ze hem terug terwijl ze zag hoe de zon dieper en dieper de zee in zakte. ’Niet weggaan!’ sprak ze toen, iets luider en met een trieste ondertoon. Ze liet Marshall met een hand los en stak deze naar voren, alsof ze de zon probeerde aan te raken.

De zon was warm, maar niet zo warm als ze verwacht had. En waar ze verwacht had dat het een vloeibaar geheel zou zijn, was het nu vast, en mals. Op een vreemde manier werd ze uit haar slaap gehaald en verdwaasd knipperend opende ze haar blauwe ogen. Ze was zeker dertig centimeter naar het midden opgeschoven, en waar haar ene hand onder haar hoofd lag, bungelde de andere over Marshall zijn schouder. Vluchtig trok ze hem terug, en zag terwijl hoe de jongen in beweging kwam. ’Zag jij dat ook?’ fluisterde ze hem toe terwijl ze met haar bovenlichaam wat rechter kroop. ’Volgens mij zat je in mijn hoofd Marsh.’ ze klonk lichtjes onzeker over hetgeen er was gebeurd. Ze was er namelijk niet honderd procent zeker van dat hij hier verantwoordelijk voor was geweest, of dat het gewoon een échte droom van haar was. Al had het zo anders gevoeld. Haar hart bonkte in haar keel, en het leek net alsof ze nog kon voelen waar zijn armen zojuist hadden gezeten. Ze kreeg niet onmiddellijk reactie, alsof Marshall er wat langer tijd voor nodig had om wakker te worden. ’Marshall?’ fluisterde ze nogmaals, ditkeer wat dringender. Eloise kroop op haar knieën en schuifelde wat korter naar hem toe. Zoals ze ook had gedaan toen ze hem een slaapkusje op zijn wang had gegeven, ging ze wat over hem heen hangen. ’Kan je dat op commando doen?’ vroeg ze hem zachtjes. ’Dat was echt leuk.’ Ze perste haar lippen op elkaar in een kleine, verlegen glimlach en streek een warrige pluk haar achter haar oren. Eentje die onmiddellijk weer van zijn plaats viel terwijl ze observerend naar hem keek.

Langzaam maar zeker kwam hij weer bij bewustzijn en opende verward zijn blauwe ogen. Even voelde ze zich schuldig dat ze hem had wakker gemaakt, dat ze überhaupt was ontwaakt uit die droom die voor haar veel, maar dan ook veel te kort geduurd had. Maar ze was nu eenmaal wakker geworden, en was er zo van aangedaan -in een positieve zin- dat ze hem wel moest wakker maken. Hij rolde op zijn rug en voor een moment kon ze niets anders doen dan hem verlegen toelachen. ”Als je dat al leuk vond, weet ik niet wat je van het einde gaat vinden.” De uitdrukking op haar gezicht werd vragend, al was er nog steeds die vrolijke fonkeling in haar ogen aanwezig. ’Het einde?’ vroeg ze op fluistertoon. ’Hoe gaat dat dan?’ Ze liet kort haar tanden over haar onderlip glijden voordat ze een blik wierp naar zijn hand waarmee hij die van haar zachtjes omsloot. Ze ademde diep in trok een mondhoekje de lucht in, voordat ze zich liet meeslepen in de gedachten van Marshall.

”Ik ben er nog hoor.” antwoordde hij op hetgeen Eloise tegen de zon had gezegd. Ze draaide zich om, keek hem met een grijns en een opgetrokken wenkbrauw aan. ’Flauwerik.’ bij die uitspraak sloeg ze hem zachtjes op zijn borst en wierp nog een laatste, trieste blik op de verdrinkende zon. ”Ik ga nooit meer weg.” zijn stem was slechts een fluistering geworden, maar het was alsof de woorden doorheen haar hoofd gonsden. Luide gedachten, schreeuwende gedachten. Ze kon er niets aan doen, maar haar hart ging in overdrive, misschien zelfs nog harder en luider als haar gedachten. Aan haar buitenkant was er niets te zien, behalve een verlegen blik in haar ogen waarmee ze naar haar tenen in het zand staarde. ’Beloofd?’ vroeg ze hem prevelend en voelde hoe hij zijn warme ving op een bijna liefdevolle manier onder haar kin legde en hem optilde. Ze keek hem recht aan, naar de zon die zijn gezicht een warme kleur gaf, naar zijn heldere ogen die haar op de meest oprechte manier aankeken. ”Beloofd.” bevestigde hij haar vraag. Ze zag hoe Marshall lichtjes haar kant op leunde, en alsof het vanzelf ging, sloot ze haar ogen.

Ze voelde hoe zijn lippen heel zachtjes op die van haar kwamen te liggen. Het was slechts een aanraking, maar toch bracht het een gevoel met zich mee dat ze nooit eerder meegemaakt had. Haar vingertoppen werden warm, haar maag leek een eigen leventje te leiden, en haar gedachten? Wel die leken alle kanten op te vliegen. Voorzichtig maakte ze haar hand uit die van hem los en reikte ze ermee naar de achterkant van zijn hals. Terwijl drukte ze zichzelf wat feller naar voren. En op dat moment zag ze doorheen haar netvlies dat de oranje achtige gloed rondom hen veranderde. Hij kleurde donkerder, grijs, bijna zwart. Eloise trok haar van zijn lippen los, opende haar ogen en zag dat de omgeving weer was veranderd. Ze lagen weer in zijn bed, zij op haar knieën langs hem, hij nog steeds op zijn rug. Meteen bracht ze twee vingers naar haar lippen en keek hem met grote, verbaasde ogen aan. ’Ik..’ Ze slikte, deed verwoed een poging om haar haren wat in de plooi te krijgen en bedekte daarna opnieuw de veel te grote, verlegen glimlach die op haar lippen was verschenen. ’Ik hou van dit einde.’ gaf ze toen op fluistertoon toe en begroef haar gezicht in haar handen. De kinderlijke grijns op haar gezicht, de blos op haar wangen.. Verliefd. Uiteindelijk keek ze hem weer aan en beet kort op haar onderlip. ’Is het raar als ik dat einde nog eens wil overdoen?’ Ze hield haar hoofd in een scheef knikje en wierp een blik naar zijn lippen. Zonder nadenken plaatste ze haar kleine handen op zijn schouders en boog weer voorover om haar lippen heel voorzichtig -en misschien wat onwennig- op die van hem te plaatsen. Haar handen hield ze stil op zijn plaats, aangezien het anders, en misschien wel echter voelde om het in zijn slaapkamer te doen in plaats van in de droomwereld. Al laaiden de gevoelens in haar lichaam minstens even hard op.

Eloise had hem weer in de realiteit getrokken, had Marshall op een verlegen, licht zenuwachtige manier toe gesproken. De woorden die ze hem toesprak, het waren woorden die ze nooit had gedacht uit haar eigen mond te laten komen. Met de minste aanraking, de minste opmerking had Marshall haar rood kunnen laten worden. Hij bracht haar zo vaak in verlegenheid, op een positieve manier waar Eloise weinig ervaring mee had. Maar nu, op het moment dat ze had gedacht om toe te klappen van verlegenheid, leek het haast vanzelf te gaan. Op een vreemde manier leken de rollen omgekeerd, waar want Marshall normaal gesproken zou hebben, bleef hij nu stil. Behalve zijn warme vingers die zachtjes over haar hand streelde, bleef hij roerloos liggen en staarde haar breed glimlachend aan.

Ze zag nog net hoe hij zijn heldere ogen sloot voordat ze hetzelfde deed. Voor de tweede maal plaatste ze haar lippen op die van hem. Ditkeer zich meer bewust van wat er gebeurde. Het leek wel alsof er een vuurwerk spektakel zich afspeelde aan de binnenkant van haar lichaam. Gevoelens die ze niet kon plaatsen, maar wel zeer kon appreciëren namen het op een zeker niveau van haar gezond verstand over. Het kon niet anders dat Marshall de rilling doorheen haar lichaam voelde gaan toen hij met zijn hand over haar zij streek. Eloise kneep haar ogen wat harder dicht en kon een glimlach niet onderdrukken. Hoewel ze het misschien niet onmiddellijk had gewild, was de kus daarmee wel sneller afgelopen, en ze haalde een hand door haar haren voordat ze hem weer aankeek. Marshall lachte zacht en liet een zuchtende ’wauw’ over zijn lippen rollen. ’Zeg dat wel.’ fluisterde ze hem glimlachend toe, haar ademhaling licht verzwaard. Eloise strekte haar benen weer over de matras uit en drukte zich gewillig tegen hem aan. Ze nam zijn arm vast, legde hem opzij zodat ze zich met de bovenkant van haar hoofd in de kuil bij zijn schouder kon nestelen. ’Ik had niet verwacht dat het zo zou uitdraaien.’ sprak ze hem zachtjes toe op een manier waarin de tevreden grijns op haar lippen hoorbaar was. ’En ik had al helemaal niet verwacht dat het zo zou voelen.’ Bij haar eigen woorden fronste ze haar wenkbrauwen en probeerde hem aan te kijken vanuit de positie waarop ze langs hem lag. ’Niet dat ik het niet wilde met jou, begrijp met niet verkeerd.’ verklaarde ze zich. ’Gewoon, dit..’ ze stak een arm in de lucht en gebaarde op de hele situatie. ’Het is allemaal zo nieuw voor mij.’ Ze liet haar arm weer zakken en bleef stil, staarde naar het plafond van zijn kamer. Zo goed als ze kon probeerde ze haar luide, en vooral onwennige gedachten van hem af te sluiten. Al was dat een haast onmogelijk aangezien ze niet wist hoe.

Op een beetje een onwennige manier probeerde ze aan hem duidelijk te maken dat dit voor haar allemaal heel nieuw was. Dat dit voor haar een stap was waarvan ze niet had gedacht dat ze hem die avond zou zetten. En een stap waarvan ze al helemaal niet had verwacht dat het zo gemakkelijk zou gaan, en het dié gevoelens bij haar los zou maken. Half glimlachend, half verlegen had ze hem toegesproken, had terwijl met haar vingers in haar korte haren gezeten als poging om haar lichtjes zenuwachtige vingers een houvast te geven. Zowel haar hoofd als haar buik waren een vlindertuin, en op een vreemde manier wilde ze zich verontschuldigen tegenover Marshall omdat ze wist dat haar gedachten ook die van hem werden. Uiteindelijk vleide ze zich langs hem neer, in de hoop dat het gemakkelijker zou zijn om hem toe te spreken zonder dat ze in die diepe ogen van hem moest kijken. In zijn ogen kon ze bijna letterlijk verdrinken, zijn blik die op haar gericht was deed het lijken alsof ze in ademnood was, alsof haar hart uit haar borst wilde springen. Maar zo tegen hem aan, met zijn warmte, zijn geur.. Op een bepaalde niveau was het gemakkelijker om hem zo te vertellen dat dit allemaal nieuw voor haar was, dat hij waarschijnlijk niemand meer onervaren als haar langs zich kon hebben. Maar het was oke, maakte hij duidelijk met een tikje van zijn vinger tegen haar slapen. ’Je moet iets minder hiermee bezig zijn.’ Heel voorzichtig zocht ze zijn blauwe ogen terug op. ’Als het goed voelt, dan is dat zo. En ik ben heel blij dat je dit voor mij voelt.’ Op dezelfde manier als hij haar toe lachte, deed ze dat ook naar hem. En heel zachtjes knikte ze met haar hoofd. Hij had gelijk.

De kus op haar voorhoofd had ze niet verwacht, maar gewillig sloot ze haar ogen en genoot kort van de druk die het op haar huid bracht. ’Mij maakt het helemaal niks uit of dit nieuw voor je is of niet. Ik wil jou gewoon gelukkig maken.’ Marshall nam haar hand vast en verstrengelde haar vingers met de zijne. In tussentijd wist ze niks uit te brengen, kon alleen naar hem kijken en haar onderlip lichtjes naar binnen trekken. ’En dat gaat moeilijk als jij je elke vijf seconden zorgen loopt te maken.’ Een geluidloze grinnik liet haar schouders kort schokken en ze kneep met haar vingers zachtjes in zijn hand. ’Je kan namelijk niks fout doen.’ Eloise liet haar ogen geen moment meer van hem los en keek hoe hij weer tevreden in zijn kussen zakte. ’Je maakt mij gelukkig Marshall.’ fluisterde ze toen zachtjes in de duisternis. ’En dit is allemaal nieuw voor mij, en ik ga waarschijnlijk wél onwennig zijn en fouten maken, maar..’ ze legde haar hoofd langs dat van hem, slechts enkele centimeters verwijderd. ’Maar ik ben blij dat het samen met jou is, als je begrijpt wat ik bedoel.’ Een tevreden zucht rolde over haar lippen en ze rolde over op haar rug, richtte haar blik naar het donkere plafond. Haar hand zat nog steeds verstrengeld in die van hem, en zachtjes liet ze haar vingertoppen over de rug van zijn hand gaan. ’Zo ga ik nooit kunnen slapen. Is dit gevoel zelfs normaal?’ ze giechelde kort, begeleidde zijn hand naar haar buik en drukte hem ertegen, alsof ze hem wilde laten voelen wat zij daar voelde. Haar blik hield ze strak naar het plafond gericht, alsof ze niet kon geloven dat ze dit echt deed, dit echt voelde, verliefd was.