Voor de zoveelste keer moest Lyana opkijken van haar plattegrond. Ze had er nooit bij stil gestaan dat een eiland zo groot kon zijn. Laat staan dat het zoveel gebouwen en buitengelegenheden had. Ze blies een rode lok uit haar gezicht en keek beteuterd weer op de kaart. Als het goed was zou ze nu dichtbij de klaslokalen moeten zijn maar als ze in het rondkeek zag ze alleen stenen nergens een gebouw wat op eigenlijke klaslokalen leek. Met een diepe zucht viste ze haar mobieltje uit haar broekzak. Met een simpele klik en gedachtegangetje verscheen er een digitale kaart die haar locatie aangaf met een rood stipje dat af en toe pulseerde. Als ze het goed had...was ze nu op de Schoolyard. Jammer genoeg kon de kaart haar niet de weg wijzen naar de kantoren waar ze eigenlijk moest zijn. Nog een zucht. Dan maar op eigen houtje. Ze slofte over de schoolyard om het gebouw heen. Het was handig om gemakkelijke kleding aan te doen. Ze had voor een donkere jeans gekozen met lage gympjes en een dikke, donkerblauwe sweater die de gure wind wat moest tegenhouden. Haar rode haren waren ondertussen al helemaal in de war geraakt. Ach ja, niets meer aan te doen. Zich focussend op de map en en af en toe opkijkend liep Lyana verder. Stiekem had ze geen idee waar ze heen liep, maar aan de andere kant, zo ontdekte je meer en wist je later waar je heen moest.
Na een lange tijd zoeken en kijken gaf Lyana het zo ongeveer op, zonder hulp kwam ze er eigenlijk nooit. Dan maar hulp van de computer. Met haar mutatie kon ze makkelijk inloggen en een route uitstippelen. Nog een laatste keer keek ze op, ze was nu op een bijna verlaten sportveld aangekomen, voordat ze haar mobieltje voor de tweede keer tevoorschijn toverde en de map die school blijkbaar had weer liet zien. net toen ze rechtsomkeer wilde maken gaf het mobieltje een korte piep en verscheen er op de kaart een rood puntje dat net zoals haar puntje, pulseerde. Iemand anders. Er verscheen zelfs een naam bij. 'Damian Youth. Physical Education & Music Teacher.' las ze mompelend voor. Dat was dan een lichtpuntje op deze gure dag. Lyana keek in de richting waar deze zekere 'Damian Youth' zou moeten zijn. Ze zag hem ergens in de verte. Met goede moed stapte ze het veld op richting de persoon. Toen ze langzaam dichterbij kwam begon het haar te dagen dat hij best wel knap was, tot nu toe dus een leuke school. 'Mister..' Ze wierp een korte blik op haar mobieltje om de achternaam goed te hebben. 'Youth?' Ze grijnsde even schaapachtig. 'Ik ben net aangekomen, maar tot grote spijt kan ik het kantoor waar ik me moet aanmelden niet vinden. Ik ben volgens mij iets te ver afgedwaald..' Stom. Stom. Goed begin Lyana. Goed begin. Ongemakkelijk staarde ze wat naar haar gympjes, niet wetend wat te zeggen.
[Niet al te best maar ik hoop dat je er iets mee kan.]
Damian had net een les beëindigd op het schoolplein en was nu druk in de weer met het wegdragen van spullen. Iedereen was vandaag vrij actief geweest, al kwam dat waarschijnlijk door zijn stagiair die voor een deel les had gegeven. Er waren geen problemen geweest dus het zou niet lang duren voor Clyde helemaal op zijn eentje les kon geven, maar daar behoedde hij de dude nog eventjes voor. Want de leerlingen waren nu misschien wel cool geweest en alles dat betekende nog niet dat het altijd zo was. Na enkele voetballen, en wat kegels en matten naar binnen had gesleept en zijn kantoortje bij de kleedkamers had afgesloten, was Damian helemaal klaar om te gaan starten met zijn eigen work out, die natuurlijk, hoe kon het ook anders, op het strand plaats vond. Nou ja, hij zou eerst wel wat gaan halen om te eten want hij kwam bijna om van de honger. Eigenlijk had hij gewoon zin in een van de overheerlijke potjes met chocomousse maar om dat te verdoezelen, at de man altijd heel uitgebreid. Waardoor vele mensen wel verbaasd waren dat hij eruit zag zoals hij er uit zag. Lang leve een snelle vertering! En natuurlijk dat hij zo intensief bezig was met sporten.
Op het laatste moment had hij gelukkig nog door dat hij zijn phone was vergeten dus kon hij terug naar binnen. Weer een van zijn vele slimme acties. Nadat hij voor een tweede keer het kleine stenen gebouwtje uitliep waar ook de kleedkamers zich bevonden wierp hij nog een blik op het grasveld om te checken of hij nog iets had overgeslagen. Als dat al het geval was geweest had Clyde het blijkbaar opgeruimd want het hele veld was leeg, op één persoon na. Kort trok hij een wenkbrauw op. Voor zover hij wist had hij vandaag geen leerlingen gehad die rood haar hadden, dus vroeg hij zich toch wel af waarom het meisje nog op het sportveld was en in zijn richting kwam gelopen. Met een rustige pas liep hij haar alvast tegemoet. Misschien moest ze iets vragen of zo? Damian zette een kleine glimlach op toen het meisje uiteindelijk begon te praten. ‘Je bent bij de juiste persoon.’ Stelde hij haar gerust. Aha, daar kwam de aap uit de mouw. Het voor hem onbekende meisje was dus verdwaald, iets wat niet moeilijk was op een eiland als Genosha. Stiekem zou hij nu eigenlijk in de lach schieten, maar als ze dus echt nieuw was zou dat niet de juiste indruk geven. Damian besloot maar om het arme kind te helpen, iets wat hij zowiezo zou gedaan hebben. ‘Wel, het is een groot eiland dus ze zullen je het wel vergeven dat je wat later bent. Maar kom op, ik ga toch richting de cafetaria dus zal ik je onderweg wel afzetten. Alright?’
