Onderwerp: Death is a certainty it's growing near [&Die Hard leden] ma feb 15, 2016 5:24 pm
unchain utopia
a phantom agony
Sinds Christian haar in twijfel had genomen over het bewaarde kettinkje, dat ze van Nick jaren geleden had gekregen, en ze daar een akelige en vooral pijnlijke ruzie over hadden gehad was Esther een stuk meer wantrouwig over hem. Ook al wou ze dat het niet zo was, Christian had haar van binnen echt beschadigd en de wantrouwigheid was er automatisch als schade bijgekomen. Littekens waren gecreëerd en ze was er achteraf kapot van geweest, wanneer ze alleen in haar kamer was achtergebleven. Het feest was ze nooit meer heen gegaan en de kledij die ze van Serena had gestolen, daar was niks meer van overgebleven.
Kerst en nieuwjaar waren voorbij gegaan, maar niks daarvan had ze met plezier gevierd. Of überhaupt was er geen schrijntje van plezier meer in haar naar voren gekomen. Januari was de maand van woede en pijn. Het was inmiddels al vier jaar terug dat ze haar vader verloren had aan longkanker en het was lastig voor haar om dat los te laten, puur omdat ze vaak nog dingen hoorde of de verschijnsel van haar vader kon voelen. Zelfs zijn stem had haar gedachten vaak overheerst en het maakte haar bang, het idee dat ze hem los zou moeten laten. Als er iets was in het leven, in haar leven, dan was het het loslaten van haar vader wel.
En nu ze alleen in de kelder was en de krassen op de muur volgde met een tedere aanraking van haar vingers, zich afvroeg hoe die erop waren gekomen en die haar nooit eerder op waren gevallen, hoorde ze een voetstap als een zachte plof. Ze herkende het, dit was geen mutant. Dit was meer dan dat. En na een aantal seconde stilte volgden er nog wat voetstappen totdat ze kon zweren dat degene die haar kant op was gekomen vlak achter haar stond. En ze voelde een ijzige kou over zich heen komen dat rillingen veroorzaakte over haar rug heen. Toch was ze er niet bang voor. Het was een gevoel dat haar vaker overkomen was. Ze slikte voorzichtig stopte met het traceren van de krassen, maar draaide zich echter niet om. Ze gaan je verraden, zorg ervoor dat ze er niet mee wegkomen, mijn dochter.
Haar mobiel trilde en ze draaide zich vliegensvlug om. Het figuur dat achter haar had gestaan was weg, net zoals de ijzige kou. Een seconde of twee had ze voor zich uit gestaard voordat ze snel naar de tafel toe liep en haar mobiel oppakte en het groene telefoontje indrukte, maar wijselijk haar mond hield. Meteen klonk er aan de andere kant al een stem. 'Esther, we houden ermee op.' Nog altijd sprak Esther geen woord, maar hij wist wel dat ze er was. 'Of laat ik het zo zeggen: jullie liggen eruit. We hebben jullie afwezigheid in Venetië opgemerkt en of jullie gevlucht zijn of niet: jij en Christian kunnen opdonderen en hoeven jezelf niet meer te laten zien hier.' De roodharige opende haar ogen en haar heldere ogen stonden ijskoud. ''Wacht maar. Je zal nog van ons horen.'' Zij had het laatste woord en dat zou ze laten merken ook. Zodra ze ooit van dit eiland af zouden komen zou ze ze laten zien waar ze fout gedacht hadden en niet zo'n beetje ook. Ze zou en moest de laatste blik in hun ogen zien voordat ze het leven uit hun zou weghalen. Ze had haar mobieltje uitgedrukt en een glas genomen dat nog op het tafeltje had gestaan en gooide het stuk tegen de muur aan met een boze grom, van binnen stond ze over te koken van woede. ''Wacht fucking maar.'' Gromde ze harder en pikte haar mobiel nog eens op om een bericht naar de Die Hard leden te laten gaan dat ze zich op hun ontmoetingsplek moesten melden, les of niet, het interesseerde haar geen ene damn. Ze zouden de mensen in Italië krijgen, en wel vandaag nog.
Onderwerp: Re: Death is a certainty it's growing near [&Die Hard leden] ma feb 15, 2016 7:17 pm
Blood moon
De hele ruzie die hij had gehad met Esther, het was iets wat hij nooit had verwacht. Hoe had hij over zoiets klein kunnen flippen? Het was puur omdat ze het kettinkje ooit had gekregen van Nick. Meer was het niet, hij was jaloers geworden en dat was gevaarlijk voor hem. Daar was al hetgene wat er was gebeurd wel degelijk het bewijs van. Een zucht schoof over zijn lippen terwijl hij kort zijn schouders liet rollen. De koude gewrichten schuurde tegen elkaar aan, en het gekraak was voor hem een kleine melding dat hij maar eens naar binnen moest gaan. Hij had lang genoeg buiten gezeten, zich steeds weer de grond in trappend om wat hij eigenlijk had gedaan. Het werd hoogtijd om zijn zinnen te gaan verzetten, een tripje naar de trainingruimtes leek hem daar wel perfect voor. Zijn hoofd stond namelijk toch niet naar de les of wat dan ook.
Hoelang hij hier momenteel was. Serieus, nee hij geen idee. Zijn vuist knalde hard tegen de bokszak aan, een die al onder de minieme bloeddruppeltjes zat. Snel genezen was momenteel wel even iets wat hij toch prees hoor, like anders hadden nu zijn handen al helemaal open gelegen en no thanks. Elke mogelijke frustratie die hij in zich had was er inmiddels al wel uit gemept, al bleef de jongen toch ongemoed door gaan. Het was niet dat hij ergens anders moest zijn. Esther, wel ja, ze waren on speaking terms maar daar bleef het ook letterlijk bij. Iets waar hij haar niet voor kon blamen. En aangezien hij altijd zo’n zonnetje in huis was had hij hier ook echt wel geweldig veel vrienden waar hij mee kon omgaan. Niet dus. Maar anyways, dan verdeed hij zijn tijd hier maar mee. Misschien kon hij straks nog wel op zoek gaan naar een kleine snack of zo, misschien wel eentje die hij vrij hard nodig had. Christian had al een gehele week niets meer van bloed aangeraakt, misschien was het wel langer, hij trackte het niet. Maar gezond was het zeker niet voor hem. Een goeie shot was wat hij nodig had tbh. Wie weet kon hij dan magisch even alle plooien gladstrijken met Esther of zo. Alsof hij dat werkelijk geloofde.
Na een korte shower liet de jongen zich vallen op het bed. Al bleef dat niet al te lang duren tbh. Nee, zijn phone begon als een wilde te trillen, knalde eerst nog mooi van het nachtkastje af voor hij het ding uerhaupbt kon vast nemen. Met een zucht unlockte hij het scherm. Esther... Een kort moment wachtte hij. Om eerlijk te zijn had hij hier niet op gerekent, toch niet vandaag. Al zou het toch niet zijn om wat hij wilde dat het was maar details. Nieuwsgierigheid kwam opzetten. Waarom had ze hem nodig? Naar de kelder komen. En zo te zien was het niet enkel aan hem gericht. Iets wat meestal voor andere personen niet al te veel goeds betekende. Een korte grimas speelde even om zijn lippen. Dit kon nog wel eens leuk gaan worden. Tijd om nog eens met wat mensen te fucken. De jongen trok een simpel zwart shirt aan, en schoot een random zwarte vest erover heen. Alright dan, eens kijken wat er te melden viel.
De duisternis van de kelder slokte hem even simpel op als altijd, en zo verdween hij voor de nieuwsgierige studenten. Van in de verte kon hij al spotten dat hij de eerste was. Lekker awkward, maar goed dat liet hij maar even voor wat het was. Met zijn handen in zijn broekzakken verscheen hij op de gebruikelijke plek waar de groep altijd bij elkaar kwam. Een kort knikje naar Esther was momenteel het enige wat echt op zijn plaats viel. De glasscherven wat verder tegen de muur voorspelde al wat hij dacht. Ze was duidelijk niet in een goede bui, waarmee het te maken kon hebben wie zou het weten? Maar dat was iets wat hij elk moment wel te horen zou krijgen, als de voltallige crew aanwezig was dan toch. ‘Wat scheelt er?’ Natuurlijk gaf hij nog steeds om haar, wilde hij dat het goed ging met haar. Maar het was momenteel gewoon even complicated of zo.
Onderwerp: Re: Death is a certainty it's growing near [&Die Hard leden] di maa 01, 2016 11:08 pm
De les boeide hem voor een keer, wat een verrassing. Nee, echt, wereldprimeur. Hij lette voor een keer echt op, maakte zelfs kleine tekeningetjes en notities in een schriftje. Dat zou hij straks probably weg gooien, maar okay, voor nu had hij zijn bezigheid. De leerkracht bracht het gewoon met zo’n humor dat hij niet anders kon dan meelachen. Want wie keek er nu niet graag filmpjes in de les? En het feit dat hij er zo zijn best voor deed, zorgde er ergens voor dat hij het sneu zou vinden als hij de les zou verstoren op de een of andere manier. Howard Simpson had het voor elkaar y’all. Het liefst van al keek hij de hele dag naar filmpjes van mensen die op hun bek gingen, maar een uur en een half was ook al chill.
Al zou hij nooit aan het anderhalf uur komen. Midden in de les voelde hij zijn phone als een gek trillen. Snel nam hij het ding, checkte het berichtje. Het was Esther. Meet-up tijd. Awh, nee, echt nu? Niet dat hij ooit een les over een Die Hard bijeenkomst zou nemen. Dante schoof zijn spullen in zijn zwarte rugzak en deed die over zijn schouder. Hij stond op en liep naar de deur, tot hij werd tegengehouden door de docent met zijn gigantische afro. "En waar gaan we naartoe, Bob?" Vroeg de man een beetje streng. "Dante", Corrigeerde hij de man. "En ik ga naar buiten, obviously", Vervolgde hij, legde zijn hand op de klink. "En waarom?" Vroeg hij een beetje dwingend. "Omdat ik meer zin heb om buiten te zijn dan hier? No offence hoor", Grinnikte hij, waarna hij heel snel de deur open trok en naar buiten rende.
Een korte sprint bracht hem buiten het bereik van de docent, hoopte hij. Zo snel als hij kan verdween hij in de kelder, nadat hij goed had gekeken of hij hem niet liep te volgen. Rechtstreeks liep hij naar de ruimte waarin ze altijd rond hingen. Hij gooide zijn rugzak op de grond.. Recht in een paar scherfjes. "Aye", Begroette hij Es en Chris. Hij was zich wel bewust van hun emoties, maar probeerde ze een beetje te negeren. Privacy en zo. "Waarom zo'n plotse bijeenkomst?" Vroeg hij maar meteen om to the point te komen, al zou Es waarschijnlijk wachten met antwoorden tot Jackie er ook was.
Onderwerp: Re: Death is a certainty it's growing near [&Die Hard leden] wo maa 02, 2016 12:14 am
V
anuit het hoekje waarin ze altijd zat keek ze toe hoe de les ging, maar er was zoals normaal gesproken niets om te zien. Lerares was weer aan het uitleggen en sommige leerlingen lette op terwijl andere zachtjes aan het kletsen waren. Jackie was inmiddels alle gesprekken alweer afgegaan door hun hoofdjes binnen de sneaken maar zelf daar was niets interessant te vinden, jammer genoeg geen nieuwe verse roddels. Alleen nog over arme Cupid die nog steeds heartbroken zou zijn, maar dat was inmiddels eigenlijk alweer oud nieuws. Like serieus, hoe lang had ze nog nodig om over haar break-up met Roméo heen te komen? Eeuwen? Anyway.. Ze verveelde zich dus eigenlijk dood en er was niets te doen, geen mogelijke manier om nu de lerares even te pesten en daarvoor kon ze tenslotte nu ook niets bedenken. Diep zuchtte ze even en pakte ze haar mobiel van haar schoot af om te kijken maar net op dat moment kwam haar redding al. Het was een berichtje van Die Hard, de groep waar ze nu ook een lid van was gekomen omdat ze zo eigenwijs was geweest om Dante te volgen naar de kelder. Tja, ze had tenslotte de informatie daarover uit zijn gedachten kunnen plukken en ze had het zeer interessant gevonden dus daarom wilde erbij komen, iets wat hij uiteindelijk ook gelukt was. Ze nam het ook gek genoeg best serieus, maar Jackie kon best loyaal zijn als ze wilde.
Ze keek wel meteen op en de klas rond om een mogelijke ontsnappingspoging te bedenken. Nu kon ze wel gewoon de deur uitlopen maar dat had ze bij Valentina al een keer geflikt en die kwam haar gewoon achterna, zou haar ook gewoon blijven opsporen als een soort bloedhond die ze was, en ze was best snel. Dus nee, ze had een beter plan nodig. Haar ogen gleden kort naar het raam waarbij ze die even samen kneep om te zien of er iets van een slot op zat, maar daar leek het niet op. Ze keek vervolgens terug naar Valentina, maar die was te druk bezig dus ze zou het niet zien. Vervolgens zette ze zichzelf al schrap en pakte ze alles wat ze bij zich had om daarnaar heel voorzichtig op te staan en langs de muur richting het raam te lopen. Niemand had het door op misschien een paar leerlingen na maar die zeiden niets. Op het laatste greep ze snel de hendel om het raam open te trekken en sprong ze in een keer met een soepele sprong naar buiten. Het was best hoog - niet té hoog - maar Jackie had wel vaker van hoge dingen gesprongen en ze had tenslotte een magisch wapen. Wanneer ze namelijk neerkwam landde ze niet meer op voeten maar met hoeven. Ja, en zo galoppeerde ze heel snel weg, niemand die haar zo kon volgens. Ze maakte zelfs nog een kleine omweg maar omdat ze snel genoeg was zou het niet zoveel uitmaken, zo kon in ieder geval sowieso niemand haar volgen.
Weer binnen aangekomen was ze ook weer terug veranderd en had ze meteen de weg naar de kelder gevonden. Soepel bewoog ze zich om alle hoekjes heen en kwam ze de trap af gesneld. Ze zag dat iedereen er al was en dat zij het dus compleet maakte. Dante vroeg nog net waarom er zo’n plotse bijeenkomst was voordat Jackie zichzelf liet zien. ”Hee,” Zei ze zelf ook even ter begroeting om te laten weten dat ze er was waarna ze even met haar hand door Dante’s haar moest wrijven. Waarom? Gewoon omdat ze daar even zin in had om hem te plagen, want dat moest ze altijd even doen. Ze keek hem nog even met een grijns aan en wiebelde kort met haar wenkbrauwen, ja ze had namelijk wel wat dingen over hem opgepikt. Het handige van een telepaat zijn. Vervolgens keek ze alleen wel weer serieus de groep in, want het was duidelijk dat er iets was. Het was gewoon te voelen aan de hele sfeer. Ze stelde alleen geen nutteloze vragen meer over wat was, want dat zouden ze waarschijnlijk zo wel te horen krijgen, dus daar wachtte ze dan maar op. Tenslotte had Dante de vraag al gesteld, dus hoefde zij dat nu niet meer te doen, right?
