Onderwerp: The death of a dream & Jamie di mei 31, 2016 2:10 pm
Is this the only evidence that proves it
A photograph of you and I
Dromen dat was het enige dat hij had gedaan terwijl hij in het ziekenhuis had gelegen. De man had geweigerd om wakker te worden, maar de antibiotica en alles had er voor gezorgd dat zijn lichaam weer helemaal gezond was. Veel te snel als je het hem vroeg. De verplegers waren veel te snel bij hem geweest, als het langer had geduurd dan was hij er waarschijnlijk niet meer. Iets wat voor hem op deze moment beter was geweest. Sinds enkele dagen mocht hij weer naar zijn eigen kamer gaan. Sindsdien had hij die ruimte ook niet meer verlaten, enkel en alleen om korte bezoekjes te brengen aan het ziekenhuis om zijn waarde goed in het oog te houden en nog kortere bezoekjes aan Clyde. Niet meer in zijn kamer. Nee, de man was te bang voor nog een confrontatie. Maar buiten dat deed hij niets anders dan op zijn kamer zitten. Ook een plek die hij liever vermijdde maar hier kwam hij helemaal niemand tegen en dat was hetgene wat hij wilde. Complete solitude. Momenteel leefde hij in de complete angst om zichzelf of andere in zijn omgeving iets aan te doen. Kortom Damian was zeer instabiel, misschien zelfs een gevaar voor anderen.
De enige reden waarom hij ook naar buiten was gegaan was omdat hij stil aan gek werd in zijn kamer. Constant gingen er beelden door zijn hoofd van hem en Clyde en dat deed hem op dit moment alleen nog maar meer pijn. Met een hangend hoofd liep de docent door de gang waar de kamers waren onderweg naar buiten, in de hoop dat hij een of andere achterdeur vond zodat hij via daar naar de tuinen zou kunnen gaan zonder dat iemand hem zou zien. Want dat was wel het laatste waar de man momenteel zin in had. Er bleef helemaal niets meer over van de vrolijke man, hoelang er al geen glimlach meer op zijn gezicht had gestaan was nog maar de vraag. Het enige gelukkige deeltje misschien was dat zijn tatoeages zich volledig hadden herstelt.
Pas wanneer hij het gefluit van enkele vogeltjes hoorde keek hij op. Blijkbaar was hij dus terecht gekomen in de tuin. Voor zo ver hij door had gehad was de man niemand tegen gekomen. Maar goed ook, hij had werkelijk geen idee hoe hij nu op leerlingen zou gaan reageren. Een zucht schoof over zijn lippen toen hij zich liet neerploffen op een bankje dat uitkeek over enkele rozenstruik. Al waren het niet de rozen die zijn aandacht trokken, eerder de persoon die er midden in stond. Kort slikte hij, richtte zijn blik snel genoeg weer op de grond. Dat hij nu net van alle personen Jamie in de tuin moest tegen komen...
Onderwerp: Re: The death of a dream & Jamie wo jun 01, 2016 10:45 pm
❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞
Al toen hij de gigantische stapel van ongeopende brieven en andere documenten op zijn bureau zag liggen wist Jamie dat hij er voor vandaag mee zou gaan stoppen. Hij probeerde zichzelf voor te houden dat het goed was, een keer rust nemen, even op adem te komen, maar het schoolhoofd wist zelf dat precies dat niet het geval was. Hij kon niet meer. Hij was moe. Het leek wel alsof zijn leven vanaf de nacht van de volle maan in een soort achtbaan terecht was gekomen. Wat er was gebeurd met Storm, Devon, Nadya, Clyde en het meisje in het bos. Wat er in Oxford was gebeurd. De nasleep daarvan, zijn arm die nog steeds protesteerde als hij zich te veel inspande. Het gesprek dat hij met Storm had gehad. Wat daar tussenin allemaal gezegd werd over de school, over Jean en hem, over mutanten in de hele wereld – de nieuwsberichten die maar binnen bleven flitsen als donderschokken. Mira en haar vader. En veel korter geleden opnieuw Clyde die aangevallen was. En Damian die was ingestort toen hij bij zijn geliefde Clyde was.
Het vreette aan hem, had zijn gewoonlijke glimlach op zijn gezicht veranderd in een ernstige frons die hij maar af en toe verruilde voor een andere emotie. Natuurlijk had hij zijn blije momenten, met zijn Katie, Jean, als hij lesgaf voor een enthousiaste klas, het simpele feit dat het al bijna zomer was dat hem al een innerlijke vreugde bezorgde. Maar voor hoe lang nog? was de vraag die hij bij elke blije herinnering zichzelf leek te stellen. Jamie had het gevoel dat er de komende maanden nog meer stond te gebeuren – iets ergers dan de school en hijzelf het afgelopen half jaar meegemaakt had.
Achterovergeleund zat hij in zijn stoel, zijn ogen van de stapel documenten die hij allemaal nog moest doorkijken afgewend. Hij kneep zijn ogen dicht, hopend dat hij zijn gedachten naar iets anders kon verplaatsen dan naar de gebeurtenissen van de afgelopen maanden die zich als een film in zijn hoofd afspeelden, maar veel werkte het niet. Jamie opende zijn ogen opnieuw en keek uit het raam van zijn kantoor naar buiten, met het uitzicht op de tuinen die nu vol in bloei stonden. Misschien moest hij wel gewoon naar buiten om zijn gedachten te verzetten. Misschien was het wel zo makkelijk. In enkele seconden had hij zijn beslissing gemaakt.
Met zijn handen in de zakken van zijn colbert snoof hij de buitenlucht op, voelde al hoe de spanning in zijn lichaam iets afnam. Hij had op het eiland pas geleerd hoe erg hij het waardeerde, lucht zonder de vervuiling van grote steden. Hij liep het klinkerpad af naar de rozentuin. Gelukkig hadden niet veel leerlingen hetzelfde idee gehad als hij – het was er nagenoeg leeg, op een aantal mensen na die weer naar het schoolgebouw toe liepen. Hij begroette ze vriendelijk, dankte ze in gedachten dat ze geen praatje met hem aanknoopten of, nog erger op dit moment, vragen stelden. Jamie begreep de verwarring en de angst bij de leerlingen over de oorlog die op het vasteland dreigde, maar veel meer dan de studenten geruststellen – en dus liegen - kon hij niet. Hoe kon hij ze verzekeren dat er echt niets ging gebeuren als hij zelf de uitkomst van de situatie nog niet wist?
Jamie was nog net de rozentuin in gelopen toen zijn oog viel op het bankje naast het bloemenperk. Het was Damian. Het was de eerste keer dat hij hem zag nadat de verplegers hem in de ziekenzaal hadden gevonden, compleet in shock. De dokters hadden hem al laten weten dat hij ontslagen was uit de ziekenzaal, maar hij was hem nog niet in het schoolgebouw tegenkomen. ‘Damian?’ vroeg hij, terwijl hij iets naar hem toe liep. ‘Hoe is het met je?’ vervolgde hij voorzichtig, al was het wel aan de uitdrukking op zijn gezicht af te lezen.
Onderwerp: Re: The death of a dream & Jamie do jun 09, 2016 2:47 pm
Is this the only evidence that proves it
A photograph of you and I
Damian bleef zwijgzaam zitten. Natuurlijk moest het gebeuren dat hij op de eerste dag dat hij werkelijk weer buiten was durven komen dat hij Jamie tegen kwam. Niet dat hij iets tegen de man had, alles behalve zelfs maar hij was er nog helemaal niet aan toe om iemand te zien eigenlijk. Zelfs niet Jamie die altijd vrolijk was over alles. Iets wat hij in een normale situatie ook was, maar die vrolijkheid was nu volledig verdwenen uit zijn geest. Kort slikte hij toen de man ook werkelijk naar hem toe kwam. Ergens was hij wel blij dat hij niet meteen ging zitten, de kans was dan des te groter dat hij gewoon weg was gegaan zonder een woord te zeggen. Maar nu versperde de oudere man hem de weg en kon hij dus letterlijk geen kant uit. Moeizaam slikte hij maar bleef naar de grond staren toen er werd gesproken. En ergens diep in zijn binnenste waar het al helemaal een puinhoop was begon er een krankzinnig lachje van zodra de vraag was gesteld, in zijn hoofd natuurlijk. Voor de rest straalde Damian alleen maar downheid uit.
Voor een tijdje bleef hij zitten. Liet de vraag door zijn hoofd gaan, al had hij eigenlijk al wel een antwoord klaar. ‘Fysiek ben ik in orde.’ Besloot hij maar antwoord te geven. De man zou waarschijnlijk wel een idee hebben hoe het mentaal met hem ging, al kwam dat idee nog niet eens in de buurt van de puinhoop die nu zijn leven was. ‘Hoe zou het met jou gaan als Jean werd aangevallen en je kon niets doen? Als Jean je zou afwijzen omdat je enkel en alleen wilt helpen, omdat je wilt dat zij het niet op geeft?’ Bracht hij met enige moeite uit. Hij wilde niet kwaad worden op Jamie, die was immers zijn vriend. Maar hij kon er niets aan doen Damian was kwaad op de wereld momenteel. Alles kon voor zijn part op rotten, hij had er gewoon geen zin meer in. Een zucht schoof over zijn lippen en hij wilde zich recht duwen maar hij vond er de kracht niet meer voor. Damian’s levenskracht was van hem afgenomen van zodra Clyde had beslist om alles op te geven.
Voor het eerst keek hij Jamie aan. De tranen branden achter zijn ogen, als zijn hart nog een beetje heel was dan lag het nu helemaal aan diggelen. ‘Zo voel ik me, nog zo veel keer erger dan dat.’ Damian had nog nooit in zijn leven zo zwaar aan iets getild als dit. Een aangenaam zicht was het helemaal niet, maar hij kon zich niet behelpen. Zijn eens zo heldere wereld was veranderd in een zwart gat. Nergens vond hij meer de vreugde, nee het enige wat hij momenteel had was verdriet en zo nu en dan een woede aanval omwille van wat er gebeurd had. Van wie dit gedaan had, terwijl hij er helemaal niets aan had kunnen veranderen.
Onderwerp: Re: The death of a dream & Jamie di jun 21, 2016 10:05 pm
❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞
Damian was spierwit geweest toen de verplegers hem binnenbrachten in de ziekenzaal. Spierwit van de sceptische shock in zijn lichaam, maar ook omdat de inkt van de vele tattoos op zijn armen en de rest in zijn bloedbanen gekomen. Alleen de buitenste omlijning van de tattoos was nog overgebleven, als niet-afgemaakte kleurplaten verspreid over zijn hele lichaam. Als hij nog enkele minuten langer bij Clyde was gebleven, dan was Damian er niet meer geweest. Veel had het niet gescheeld – nog even en dan had de inkt zijn hele lichaam vergiftigd. Gelukkig was de muziekleraar snel geheeld – zijn eigen lichaam had de inkt met behulp van het infuus afgebroken – en het deed Jamie deugd om te horen dat hij lichamelijk opgeknapt leek. Leek… Het woord mocht nog eens benadrukt worden. Want, en Jamie wist er zelf inmiddels ook het fijne van, zijn opgeknapte uiterlijk bedroog hem: van binnen had Damian nog pijn. Zware pijn.
Voor een paar seconden wist Jamie helemaal niet wat hij moest doen toen hij de harde toon in Damian’s stem hoorde, totaal niet wat hij van hem gewend was en hij voelde zichzelf zelfs iets terugdeinzen. Moest hij Damian nu een fijne dag verder wensen, het gesprek afbreken en gewoon verder doorlopen de tuin in, met zijn handen in zijn zakken? Hem zo alleen laten zitten in de tuin met niets meer dan zijn eigen gedachtes? De man leek niet blij om hem te zien, integendeel zelfs – iets dat Jamie nog kon begrijpen. Maar Damian was zijn collega, nee, zijn vriend. Alleen al daarom had hij de verplichting om bij hem te komen zitten, te luisteren, nare gedachtes uit zijn hoofd te praten als dat mogelijk was.
Damian en Clyde waren bijna onafscheidelijk geweest. Het was raar om ze zo te zien, de een pijnlijk verlamd en een schaduw van zijn vorige zelf, de ander verwijderd van al zijn emoties – allebei apart van elkaar. Jamie hoorde zichzelf slikken en er trok een koude rilling over zijn rug toen Damian de naam van Jean uitsprak. Jean… Als het voor hem al zo ongelofelijk pijn deed om Damian en Clyde op deze manier te zien, hoe zou hij zich dan voelen als… Hij wist dat er zoiets kon gebeuren, dat het érgens mogelijk was al was het maar een kleine kans, hij wist dat haar Phoenix oncontroleerbaar was, soms vreemde dingen deed, een verwoestende kracht had. Jamie had er al veel te lang niet aan gedacht, en hij was niet van plan om er nog langer over na te denken. Zo goed als hij kon drukte hij zijn eigen gedachten weg en sprak zichzelf in gedachten een schietgebedje toe. Hij nam de proef toch op de som en liep, al was het iets aarzelend, naar het bankje toe waar Damian zat.
‘Damian, luister,’ begon Jamie toen hij naast hem op het bankje plaatsnam. Hij probeerde zo ver weg mogelijk van hem te gaan zitten, zodat er toch nog een ruimte tussen hen in was. ‘Clyde is in de war.’ Hij keek opzij, al wist hij ergens wel dat Damian waarschijnlijk niet op zou kijken. ‘Hij is aangevallen, is gewond geraakt…’ Hij wendde zijn blik naar de grond, pauzeerde even. Over de ernst van de wonden en de aanval zweeg hij. Daar wisten zowel Damian als hijzelf genoeg van. ‘…wanneer hij geheeld is, dan komt de oude Clyde weer terug, dat weet ik zeker.’ Jamie keek opnieuw opzij naar Damian, met iets meer zekerheid deze keer, in de hoop dat hij nu wel zijn blik zou vangen.
Onderwerp: Re: The death of a dream & Jamie vr jun 24, 2016 3:23 pm
Is this the only evidence that proves it
A photograph of you and I
Natuurlijk wilde hij helemaal niet zo reageren op de man. Dat verdiende Jamie gewoon niet, al kon Damian zich niet behelpen. Het leek wel even of hij veranderd was in een verbitterde man, iemand voor wie de rest van de wereld mocht ontploffen. En eerlijk, voor zijn part mocht dat momenteel ook nog echt gebeuren. Een wereld zonder Clyde was eentje waar hij helemaal niet in wilde voort bestaan. Clyde had duidelijk gemaakt dat hij hem niet meer wilde zien, dat hij er niet meer wilde zijn. Nog steeds wilde hij het niet accepteren, maar echt heel veel keuze werd hem niet gelaten. Het was wel duidelijk dat Jamie nergens heen ging, zelfs niet door zijn botte gedrag. Al zou hij het de man niet kunnen kwalijk nemen als hij wel zou vertrekken, die had vast belangrijkere dingen te doen dan zich bekommeren om een docent die zichzelf bijna om het leven had gebracht. Al was dat dan ook weer niet iets wat bij Jamie pastte. Iets waar hij misschien diep in zich wel blij om was, al wist hij niet of Jamie’s zonnige karakter heel veel kon veranderen aan zijn state of mind.
Een zucht schoof over zijn lippen zodra hij aanstalte maakte om bij hem te komen zitten. Wat wilde hij nu dolgraag onzichtbaar worden! Dan had hij dit alles misschien nog een beetje kunnen ontlopen, dan was hij misschien zelfs al dood geweest. Met zijn kaken op elkaar geklemd om eventuele tranen die zouden gaan komen luisterde hij naar wat er gezegd werd, met zijn blik op de rozentuin gericht die nu helemaal verlaten was buiten de twee docenten die naast elkaar zaten. Ergens klonken de woorden van Jamie vrij ironisch in zijn oren. Hij had niet gezien hoe Clyde hem afwees, hij had die woorden niet gehoord die er tussen hun gevallen waren. Niemand had het gehoord enkel hij en Clyde, en dat had hem achtergelaten met een intens verdriet dat hij niet eens onder woorden kon brengen.
Voor kort wierp hij een zijdelingse blik op Jamie waarbij hij heel diep adem haalde. Voor even ging zijn mond wat openhangen om iets te zeggen, al bedacht hij zich snel genoeg weer. Vermoeid door afgelopen dagen draaide hij zich uiteindelijk iets of wat naar de man toe. ‘Hoe kan je dat zeker weten?’ Bromde hij zachtjes. De tranen verbeet hij met de grootste moeite in de wereld, ergens wilde hij niets liever dat zijn voormalige hubby zou genezen en weer de oude werd. Maar zelfs hij die altijd hoopvol was leek dat zelfs te verliezen. ‘Je hebt niet gehoord wat hij zei Jamie. Je zag niet hoe hij mij afwees. Hij is alle hoop verloren, en ik...’ Voor even zweef hij en richtte zijn blik op het gras. ‘Ik ben men ziel verloren.’
