Bad dream

De verveling was toegeslagen en heftig ook. Zelfs Logan kan zich op zo’n vrije dag niet zomaar vermaken. Alles was zo anders op dit eiland. Zoveel dingen waren nu dan wel binnen handbereik, maar zoveel ook weer niet. Het was hier te veilig voor zijn smaak, alles werd zo netjes gehouden, er was gewoon geen enkele spanning op deze plek. Logan rolde met zijn ogen en duwde zich van de muur af waar hij de afgelopen minuten in de schaduw tegen had geleund. Enkele mensen waren langs gelopen, maar waren te druk bezig met praten tegen of een mobiel of iemand die naast hen liep. De zonnebril die hij op zijn hoofd had gezet duwde hij op zijn neus zodra hij op het zon overgoten pad kwam. Het liefst bleef hij uit het felle licht, omdat daglicht niet een van zijn favoriete dingen was en zijn donkere kleding warmte niet altijd goed doorgaf, maar omdat hij vandaag eens niet geheel gehuld in zwart liep, was het een uitzondering. Nog altijd verdwaald op het grotendeels onbekende gebied belandde hij in de grote tuin van de school. Fronsend keek hij naar de bloemen die aan het begin van de lente al uit hun knoppen waren gesprongen. Nooit had hij er iets mee gehad, hij zag er de interesse ook niet in die sommige mensen ervoor hadden. Hij was ook zo’n iemand die gewetenloos over een grasveld kon lopen, zonder bang te zijn iets onder zijn schoen te verpletteren.
De enige hier was hij niet. Natuurlijk niet. Op zondagen bleven zelfs de braafste leerlingen niet binnen en deze persoon leek hem precies zo’n type. Met een boek op haar schoot en zelfs nette handschoentjes naast haar. Een zacht sarcastisch lachje gleed over zijn lippen. “Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken voor een onverwachte toets hoor.” grinnikte hij. Van het zien van het schoolboek alleen al kreeg hij de kriebels. Waarom moest het weer binnen zijn zichtveld komen? Die van hem lagen ergens in zijn kamer, zeer waarschijnlijk nog in hun originele plastic verpakking. “Waar lees je over?” Wonder boven wonder was hij vandaag wel heel sociaal bezig. Misschien deed het dragen van lichtere kleuren hem wel goed. Misschien wel ongevraagd plofte hij iets van dertig centimeter naast haar neer en probeerde iets van de bladzijdes die ze aan het lezen was af te lezen. Maar zoals altijd waren de teksten grote raadsels voor hem. Dus richtte hij zijn blik maar op haar.

Erg tevreden leek het meisje niet te zijn met zijn aankomst, maar Logan trok daar enkel een wenkbrauw voor op omdat hij even goed het recht had hier te gaan zitten. Maar echt een uitspraak erover had ze nog niet gemaakt. Durfde ze dat niet of had hij haar houding gewoon verkeerd afgelezen? Either way, hij had nu al de woorden uitgesproken. Het meisje durfde hem niet echt aan te kijken, ze vond haar boek veel interessanter om haar blik op te richten. Onbeleefd? Maar hey, dat kon hij zelf ook wel zijn soms. Pas toen hij haar vroeg waarover ze aan het lezen was, kreeg hij haar ogen weer te zien. Natuurlijk waren ze blauw, bijna iedereen met blond haar had blauwe ogen. Ze nam een diepe hap lucht en Logan was even bang dat hij een hele spreekbeurt zou krijgen over wat er dan ook op die bladzijde gestaan zou kunnen hebben. "Natuurkunde, hoofdstuk over elektriciteit." antwoordde ze hem en hij slaakte een klein zuchtje, nog altijd met een minuscuul glimlachje over zijn gezicht. “En wanneer zouden we dit precies geleerd moeten hebben?” vroeg hij al kon hij zich niet herinneren dat hij ooit naar een natuurkunde les was geweest. Alles leek ook zo op elkaar. Er stond altijd een leraar voor de klas, die vertelde iets wat bij hem het ene in en het andere oor uitging en als de bel ging was hij altijd de eerste die het lokaal verliet. Dus nee, echt een goed geheugen van de lessen waar hij naartoe was gegaan had hij niet. Het feit dat de handschoentjes naast haar verdwenen waren uit het gras en nu weer aan haar handen zaten. “Smetvrees?” vroeg hij met alweer een frons op zijn gezicht. Nou oké.. zo vies zag hij er ook weer niet aan. Fijn. Een van de weinige keren dat hij zich ‘sociaal’ gedroeg en dan was het zo’n bacteriefreak waar hij tegen praatte.

Het was een half serieuze vraag, aangezien hij zich niet volledig concentreerde op school en dus ook niet door het dreigement van een toets zich op de boeken zou storten, maar het prikkelde zijn zorgen toch wel een beetje. Een heel klein beetje. Het meisje tegenover hem vond het blijkbaar wel grappig, aan die glimlach te zien. Toch zag Logan er niet veel kwaads in. Eerst had ze hem zo angstig geleken, maar nu leek ze zich wat meer op haar gemak te voelen. Hij voelde zich wel zo, at least, maar zo voelde hij zich altijd. "Ehm.. vorige week ergens?" Hij sperde zijn ogen iets open door deze woorden. Oh.. “Geen grapje?” vroeg hij toch, want misschien was ze wel zo’n grote lolbroek. “Man.. ze denken er ook nooit aan dat men nog een leven heeft buiten school.” Eigenlijk niet, want ze leefden in de school. Ah well, hij kon er nu niets aan doen. Als het vorige week al was.. waarom zou hij die gemiste stof allemaal inhalen? Zonde van zijn vrije tijd. Toch richtte ze haar blik weer op haar boek toen hij over de handschoenen begon die ze weer had aangetrokken. Was dat boek niet veel viezer dan hij was? Het bleek toch een gevoeliger onderwerp te zijn dan hij had gedacht, want ze kwam niet echt uit haar woorden. Rustig bleef Logan haar aankijken, maar uiteindelijk dwaalde zijn blik af naar het gras. Als ze nog lang zou door zou gaan was zijn interesse weg. "Het is voor mijn mutatie.." Zijn bruine kijkers richtten zich weer op haar en hij kreeg een verlegen blik terug. Het leek wel alsof hij op dit eiland echt alle menselijke persoonlijkheden kon tegenkomen. “Handschoen manipulatie?” vroeg hij met een frons, omdat het gebrek aan uitleg hem wel degelijk begon te verwarren. “Of bevindt dit onderwerp zich in de don’t-talk-about-it zone?” Dan had ze er eigenlijk ook niet op in moeten gaan, dus bleef hij haar aankijken, ook al kon ze zijn zelfverzekerde blik niet echt met eenzelfde soort blik beantwoorden.

Buh, de gedachte alleen al aan het feit dat hij al iets geleerd zou moeten hebben deed de rillingen over zijn rug lopen. Des te meer redenen om uit de klaslokalen te blijven, iets wat hij tot nu toe ook goed volhield. Veel verder werd er gelukkig niet op in gegaan, anders werd hij misschien wel gek. Zijn blik was hierna van het boek op haar handschoenen gevallen, iets waar hij spontaan over had gesproken, geen rekening houdende met wat de ander daar misschien juist niet kwijt over wilde. Ah well, hoe groot was de kans dat hij haar nog zou tegenkomen hier? Ze begon op haar lip te bijten en Logan trok zijn wenkbrauwen daar simpel voor op. Zou ze nu opstaan en weglopen, omdat hij te ver was gegaan? See if he cared. Toch deed e dit niet. Nee, ze legde zelfs haar precious boek ervoor op het gras. Dit verraste hem eerlijk gezegd wel. "Elektrische manipulatie," zei ze, hem voor een sporadische keer recht aankijkende. Nu leek ze opeens echt to the point sprekende. Spannend. "en als ik die handschoenen niet aan heb kan ik het niet in controle houden." Dus in die dunne vingertjes zat zo’n grote kracht verborgen dat ze die handschoentjes aan hield? Bijna geloofde hij er niets van. “Dus als ik je hand zonder handschoenen zou aanraken dan zou ik een schok v--” hij had zijn vinger naar die van haar toegereikt, maar had hem plots teruggetrokken, alsof hij een schok in de lucht had gevoeld. Maar zijn geloofwaardigheid verdween weer toen hij om zichzelf moest lachen. "Dus.. geen smetvrees.. gewoon uit voorzorg dat ik niemand elektrocuteer." Wat een zorgzaamheid voor vreemden zeg. “Wat zou het je moeten schelen of je iemand die je nooit van je leven meer zult zien een klein schokje geeft? Als je het niet onder controle kan houden is dat niet jouw fout.” antwoordde hij met een simpele schouderophaal. Zijn vingers konden ook redelijke irritatie oproepen, maar daarvoor ging hij echt niet zijn hele leven handschoenen dragen. “Voor mijn part mag je die dingen echt wel uit doen. Straks smelten ze door de hitte nog aan je handen vast.” Eigenlijk kon hij dit allemaal niet serieus nemen.

Zelf schrok ze ook van zijn poging zijn donkere humor te laten zien. De waardering was zeker niet in zijn houding te zien, maar het amusement dat Logan erdoor kreeg verdween niet uit zijn blik. "Het is niet grappig.." begon ze weer te mompelen en Logan zijn mondhoeken krulden weer een beetje omhoog. Och, och, arm kind toch. Tegen een grapje kon ze ook echt niet. “Je zit hier niet zonder een reden, dus kan je er maar beter een beetje lol ervan inzien.” deelde hij zijn wijsheden met haar, gevolgd door een simpele schouderophaal. Toch had ze de moed niet meer in zich om hem recht in zijn ogen aan te kijken. Ze leek ze gesloten, haar houding, haar manier van praten en de handschoenen gaven die tekenen allemaal door. Toch sprak ze wel open(er) dan hij ooit zou doen. Had hij hier dan zijn tegenpool tegenover zich? "Mensen zijn dood gegaan door," Omdat hij zijn blik wel op haar gericht hield zag hij dat ze hem half aankeek, vanuit haar ooghoeken. "mij." Daar was de dramatische pauze voor geweest. Het enige wat op Logan’s gezicht veranderde was dat zijn wenkbrauwen iets hoger kwamen te liggen, maar echt een schok verscheen niet in zijn koude blik. Ze leek er echter wel hevig mee in te zitten. “Mensen hmm?” Echte woorden van troost waren het zeker niet, maar Logan zag er ook geen enkele reden toe om haar zomaar te gaan troosten. “Maar je denkt het dus te leren beheersen door.. dat te lezen?” Hij wees op het boek dat ze dicht op het gras had gegooid. Het ging heel toevallig ook over elektriciteit en zo’n bij de les iemand liep echt niet een week achter met haar huiswerk. “Je weet dat je hier niet weg kan totdat je mutaties at least stabiel zijn? Ik zou gaan trainen met een begeleider als ik jou was, die ruimtes zijn hier niet voor niets.” vervolgde hij zichzelf met een simpele schouderophaal, omdat hij niet snapte waarom ze zou blijven treuren over het verleden en er niet iets aan deed.