Death ends a life, not a relationship.

Met een langgerekt gaap rekte de jonge zich uit. Met een beweging van zijn vingers kraakte hij zijn knokkels en keek een beetje verdwaasd naar de boeken voor hem, op zijn bureau. Jim moest dit hoofdstuk eigenlijk voor morgen af hebben. Maar hij was zo druilerig. Blugh! De warmte in zijn kamer hielp ook niet echt mee. Met een krakend geluid schoof zijn stoel naar achteren en stond hij op. Bij het raam, leunde hij met zijn schouder tegen het kozijn en staarde even naar buiten. Mooi weer was het niet, maar het was ten minste droog. Beter weer kon je niet verwachten in de winter. Zijn ogen gleden langs de fontein op het plein, waar wat meiden zaten te klieren, maar die liepen al snel weer naar binnen. Vanaf het plein liep een trap richting de tuin, maar die kon Jim niet zien vanuit zijn kamertje. Niet dat het nodig was. Als hij wilde kon hij er zo heen lopen en zich daar vermaken. En misschien moest hij dat ook maar eens doen. Jim had er vanmorgen al rondgehangen met een klasgenoot. Het was wel een aardige gozer geweest. Jim keek even om naar het andere lege bed in zijn kamer, het bed voor zijn toekomstige kamergenoot. Hij had geen idee of die er ooit komen ging. Schouder ophalend wende hij zich weer tot zijn uitzicht. Het was zeker een mooi eiland en hij had absoluut geen spijt van zijn beslissing. Hij opende het raam op een kiertje om de frisse lucht binnen te laten stromen. Een diepe zucht verliet zijn mond. Hij moest er toch weer aan geloven, want dat hoofdstuk was nog steeds niet af. Dus sjokte Jim weer terug naar zijn bureau..

Met een klap sloeg het boek dicht. “Finaly!” Zuchtte hij opgelucht. Hij was eindelijk klaar. Met beide handen wreef hij over zijn gezicht en keek op zijn horloge. Het was nog vroeg genoeg. Met een leeg glas liep Jim naar de badkamer om hem met water te vullen. Na het koude water achterover geslagen te hebben, plensde hij wat water in zijn gezicht. Hij bekeek zichzelf in de spiegel. “Hey handsome… Living the dream Aren’t ya?” mompelde hij sarcastisch tegen zichzelf. Zonder bijzondere reden begon hij zijn tanden te poetsen. Of misschien om een hele logische reden. Hij wilde die vieze smaak uit zijn mond wegpoetsen, waar hij al de hele middag last van had. Nadat hij zijn mond gespoeld had bekeek Jim zijn gebit in de spiegel en likte er met zijn tong langs. Met een vlugge pas draaide hij zich om en griste zijn lange, zwarte jas van de stoel leuning. Tijd voor een frisse neus.

In de gang sloot hij de deur achter zich. Bij de splitsing tussen de jongens en meisjes afdeling botste de lange donkere jongen bijna tegen een meisje aan. Hij ontweek haar nog net en glimlachte even naar haar. Jim kende haar wel. Dat was weer dat meisje uit de bieb. Met dat korte blonde haar. Ze hadden nooit gesprokken, maar elke keer als ze elkaar zagen glimlachte ze naar elkaar. Hij vond haar wel leuk, maar had nooit echt gedurfd om haar aan te spreken. Ze glimlachte zoals altijd terug, maar liep vervolgens door. Net als Jim, die snel de trap af dribbelde. Beneden trok hij zijn jas, met een zwaai, aan en knoopte hem dicht. Niet helemaal tot onderaan, maar wel tot helemaal boven, lekker warm voor zijn neus en mond. Hij had van iemand gehoord, dat het blonde meisje een kamer moest delen met die belachelijke trien. Dat Lexington mens. Alleen al de gedachte aan haar liet zijn ogen draaien. En ze scheen ook nog een broer te hebben. Met een arm duwde hij een van de deuren open en liep het plein op. Waar zou hij eens naar toe gaan? Het strand? Het bos? Of weer naar de tuinen? Toevallig op dat moment kwamen er twee groepjes leerlingen bij het strand en het bos vandaan. Drukte? Dan was zijn keuze snel gemaakt. Met een rustige pas liep Jim dus richting de tuinen.

Zijn ogen gleden langs de planten en het groen waar hij zijn weg naar de tuinen vond. Zijn handen, die hij in zijn zakken had gestokken, wikkelde zich om de voorwerpen in zijn zakken. Een pakje kauwgum, zijn mobiel en sleutel en in de andere zak een pakje schone papierenzakdoeken. Hij hoefde enkel nog de hoek om, dan kon hij zijn-BAM. Zomaar uit het niets was er iemand de hoek om ge.. nou bijna gerend, en was met een klap tegen Jim aan gebotst. Aan het hoge gilletje, wist Jim meteen dat het een vrouwelijk persoon was geweest. Maar daar maakte hij zich niet zo druk om, aangezien hij zelf van schrik, met een pijnlijke kreun, achterover klapte en de jonge dame ook nog eens boven op hem viel. Met geschrokken ogen keek hij op naar het betraande gezicht van zijn belager. Ze huilde? Waarom huilde ze? “Hey? Gaat het? Ben je zo hard gevallen?” vroeg hij bezorgd. Hij hielp haar en zichzelf overeind en legde bescheidde zijn hand op haar schouder, terwijl hij oogcontact probeerde te maken. “Hey, rustig maar. Het is al goed. Kom even zitten,” Hij bukte zich om haar tas, en de uitgerolde lipstick, op te rapen om haar vervolgens voorzichtig naar een stenen bankje toe te leiden. Hij zette haar neer en kwam naast haar zitten. “Het komt wel goed, niet huilen. Daar ben je veels te mooi voor,” zei hij met een voorzichtige grijns, om haar een beetje op te vrolijke. “Hier,” hij haalde een pakje schone papierenzakdoeken te voorschijn en hield er eentje voor haar op..

Het meisje leek te kalmeren en de iet wat bezorgde frons verdween boven Jim’s ogen. Hij kreeg een dankbare glimlach van het meisje toen hij de zakdoek overhandigde. Het meisje haalde een spiegeltje uit haar tas en bekeek zich zelf. Dat gaf Jim de tijd om even beter te kijken met wie hij te maken had. Ze was niet heel groot, tenminste anderhalve kop kleiner dan Jim. Wat ook meteen opviel waren haar volle lippen. Ze was eigenlijk best aantrekkelijk, wat Jim zich nu pas realiseerde, en hij vroeg zich af hoe ze zou heten. Hij kende haar verder ook niet en had haar eigenlijk nog nooit gezien. Zou ze nieuw zijn? Jim recht zijn rug een beetje en voelde opeens een lichte pijnscheut in zijn onderrug. Hij kon nog net een pijnlijk kreuntje onderdrukken met een zucht. Hij wist dat het van de val was gekomen en als zij het zou merken zou ze zich misschien wel schuldig gaan voelen. Dat was helemaal niet nodig aangezien het gewoon een ongelukje was. Zij had blijkbaar ook iets opgelopen want ze masseerde over haar slaap, wat meestal aanduidt op hoofdpijn. Of misschien had ze gewoon stress. Opeens stak ze haar hand naar hem uit en schonk hem een prachtige glimlach. Jim antwoordde deze met net zo’n oprechte lach en legde zijn warme hand, nog warm van uit zijn zakken, in haar hand. Ze stelde zich voor als Olivia en Jim zag de schaamblosjes op haar wangen staan. Het zag er wel schattig uit. “Jim,” zei hij met een kort knikje. ”Het.. Het spijt me heel erg. Ik hoop dat je je niet pijn hebt gedaan en dat je nu niet te laat op je afspraak komt. Als je een afspraak had dan.” Sprak Olivia vervolgens verder. Ze keken elkaar recht in de ogen aan en Jim voelde een vreemd maar hartverwarmend soort gemak. Normaal gesprokken zou hij geen eens met haar durven praten, maar de laatste weken was zijn verlegenheid steeds minder geworden. Misschien had het er ook mee te maken dat ze er zo kwetsbaar uit had gezien. Hij wist niet wat het was. Ze leek gewoon heel vriendelijk, misschien dat het daardoor kwam.

“Ach, maak je maar niet druk joh. Je kon er vast niks aan doen,” Zich opeens realiserend dat ze nog steeds elkaar handen vast hielden liet hij voorzichtig los en grinnikte even, omdat het best een akward moment was. “En ik had geen afspraak hoor, maar als dat wel zo was geweest wachten ze maar even. Ik kan jou toch ook niet laten liggen. Maar ik kwam alleen even een frisse neus halen. Zit al de hele middag binnen. En jij? Je had zo’n een haast,” zei Jim met een grinnik, “Moet je niet ergens heen?” Hij knoopte zijn kraag knopen open, aangezien die nog steeds dichtzaten, waardoor bijna de helft van zijn gezicht nu beter zichtbaar werd en wreef kort langs zijn neus.

Jim had het niet meteen door. Niet toen ze zijn hand vast gehouden had en ook niet toen hij zijn rug iets had gerecht, om zijn kraag te openen. Maar pas toen hij, wachtend op antwoord, Olivia een flesje water zag pakken en twee pijnstillers weg zag slikken merkte hij dat zijn rugpijn verdwenen was. Als sneeuw voor de zon. Hoe het kwam wist hij niet en daar was hij nu niet zo naar geïnteresseerd. Het was weg en daar ging het om. Olivia, die glimlachend naar hem opkeek, had dat blijkbaar niet. Misschien had ze haar hoofd wel heel hard tegen de muur gestoten of iets dergelijks. Anders zou ze geen pijnstillers slikken. Het konden natuurlijk ook gewoon medicijnen zijn, voor iets heel anders. Het maakte niet uit. Hoe dan ook zorgde het voor een bezorgdheid, van Jim’s kant, om de kleine brunette, die hij nog maar net een paar minuten geleden had leren kennen.

Het zachte geluid, dat uit de schrapende keel van Olivia kwam, liet Jim weer naar haar op kijken. Hij had zijn handen in zijn schoot gelegd en had er een beetje in gedachte naar gestaard. Maar nu keek hij haar weer vriendelijk en oprecht geïnteresseerd aan met zijn chocolade bruine ogen. “Oh. Ik voelde me niet zo lekker en ik dacht dat het slimmer was om naar binnen te gaan.” Ze schonk hem weer een glimlachje, waardoor hij spijt kreeg dat hij hun handen had verbroken. “Ja dat kan,” sprak hij simpelweg. ”Maar nee. Ik hoef nergens heen.” vervolgde ze. Jim had het idee dat ze hem niet alles vertelde. Hij zag er geen kwaad in. Als ze dat niet vertellen wilde hoefde dat toch niet? Hij kon haar moeilijk gaan dwingen.

Voor zijn gevoel was hun korte gesprek al weer veel te snel afgelopen. ”Nouja, ik denk dat ik je niet langer meer van last zal zijn.” Hij voelde een teleurstelling op kruipen. Hij had haar beter willen leren kennen. Zijn indruk op haar willen verbeteren. Want Jim had geen idee wat ze van hem vond. En haar mening leek opeens heel belangrijk. De enige die nog belangrijk was. Alle andere konden hem nu niet meer zo veel schelen. Olivia voelde zich niet lekker, dus was het inderdaad misschien beter als ze de rust op zocht. Jim zou haar niet tegen houden, al had hij dat wel gewild. “Het was me een waar genoegen, jufvrouw Olivia,” sprak hij gentlemen like. [/b]“Ik kijk uit naar onze volgende ontmoeting,”[/b] sprak hij grappend bedoeld maar heel erg gemeend. Hij hoopte haar echt vaker tegen te komen. De blondine van even daarvoor was hij al helemaal vergeten.

Met Olivia, die haar tas over haar schouder drapeerde, kwam hij overeind. Zijn hand automatisch uitgestoken, zwevend achter haar rug, voor als ze hulp nodig mocht hebben. Maar dat had ze natuurlijk niet nodig, al leek ze wel moeilijk overeind te komen. Jim gelukkig niet, want zijn rugpijn was toch weg. Hij keek glimlachend terug, die ook vervaagde toen de paniekerige uitdrukking op die van Olivia verscheen. ”Wat.. Waar is het heen?” Was er iets mis? Hij keek even checkend om zich heen, maar er was niks te zien. Geen gevaar of iets dergelijks. Hij wende zich, met een niet begrijpende blik, weer naar Olivia even niet begrijpend naar Olivia, maar die was druk bezig met de omgeving af te speuren naar iets. Ze draaide zich weer om naar Jim met een indruk die droop van de paniek. ”Ik moet het gaan zoeken. Ik.. Bedankt dat je zo lief was.” ze zei het wat vluchtig maar toch voelde Jim zich gevleid. Een hartverwarmend glimlachje verscheen. Zo’n complimentje had hij nog nooit gehad en om die dan van Olivia te horen was nog fijner. Hij voelde zijn wangen een beetje rood worden en was even met trots en vlinders geslagen.

Olivia was opeens weg. Zo ineens. Poef! En Jim had geen tijd gehad om nog wat tegen haar te zeggen. Haar te vragen wat er aan de hand was. Meteen draaide hij zich om en zag haar nog net achter een paar bosjes verdwijnen, haar lange bruine haar wapperend in de wind. Hij zette een sprintje in, achter haar aan. “Olivia! Wacht even!” riep hij haar nog na. Hij spurtte om de bosjes heen en zag haar weer rennen. Met zijn lange benen haalde hij haar zo in. Hijgend legde hij zijn hand op haar schouder, om haar te stoppen. “Wacht nou even,” zei hij hijgend en zag het beginnende verdriet in haar ogen. “Wat is er aan de hand? Ben je iets kwijt? Laat me je toch helpen zoeken,” Hij had zijn handen op haar schouders gelegd en keek met een bezorgde frons in haar ogen.

[SOOOOOOOO SORRRY!!! Voor de late reactie :( ik hoop dat je er wat mee kan :)]

Ze huilde weer. Ze was duidelijk overstuur en probeerde haar tranen weg te vegen. Zonder veel succes. Toen hij haar zijn hulp aanbood schudde ze haar hoofd. Hij wilde er tegen in gaan. Hij kon haar makkelijk helpen. Als ze maar zei wat ze miste. Voor een moment bevroor hij in zijn beweging toen Olivia zich tegen hem aan drukte. Met grote ogen keek hij een seconde neer op haar kruin. Haast liefdevol Zonder verder te aarzelen legde hij zijn armen om haar heen, drukte zich iets tegen haar aan, en wreef troostend over haar rug. Hij begreep niet helemaal wat er allemaal aan de hand was, maar ze was zeker diep ongelukkig om iets en had steun nodig. Die Jim maar al te graag wilde geven. Dus bleef hij geduldig staan in de spontane omhelzing. Met zijn ogen voor een tel gesloten. Zijn hart klopte luid in zijn borst en hij voelde hem in zijn keel tekeer gaan. Hij moest even slikken want hij besefte wat hij stond te doen. Olivia was echt heel leuk en lief en aardig. Hij wist dat hij haar steeds leuker begon te vinden. Dat hij nu al zo met haar stond was heel onverwacht. En het was niet eens zijn bedoeling geweest. Het was van haar gekomen. Dus moest ze hem toch ook aardig genoeg vinden. Kon zoiets zo snel gaan? Of liep hij al te hard van stapel? Hij kende haar nog maar net en toch had hij het gevoel alsof hij haar kende. Uit een ander leven. Het maakte hem een beetje in de war. Hij had nog nooit zoiets voor een meisje gevoeld. Tuurlijk was hij vaak genoeg verliefd geweest maar niet zo. En hij hield haar nog steeds, zij schouderschokkend en hij troostend, vast. Zijn shirt voelde vochtig waar haar gezicht tegen hem aan gedrukt zat, maar dat maakte hem niet uit.

Na een aantal minuten maakte ze zich van hem los en zette een stap achteruit. Beschamend. Zou ze geschrokken zijn van haar eigen actie? Of schaamde ze zich voor haar tranen? Of lag het aan hem? Hij voelde meteen de hoop naar zijn schoenen zakken toen ze naar hem op keek. “Ik ehh. Sorry ik weet niet wat met bezielde en nu heb je make-up op je jas en het spijt me zo en ik.. ik..” Jim keek even naar beneden, naar zijn zwarte jas waar je eigenlijk alleen een donkere vlek van haar tranen zag. Hij keek haar grijnzend aan. “Je hoeft je niet te verontschuldigen..” zijn grijns vervaagde en ook hij viel stil. Wat moest hij zeggen? Dat hij het niet erg vond om door haar omhelst te worden? Dat zijn jas hem weinig kon schelen wanneer zij zo’n verdriet had? Dat hij haar letterlijk met alle liefde wilde helpen? Ze staarde verlegen naar de grond en hij voelde zelf ook zijn verlegen kant weer omhoog komen. “Het is gewoon dat ik.. Nouja ik ben een foto kwijtgeraakt en die is me echt echt echt heel erg dierbaar want hij is van een vriend die is overleden en nu kan ik de foto niet meer vinden en als ik hem echt voor eeuwig kwijt ben dan doe ik mezelf wat aan,” Zijn ogen werden iets groter toen hij zich iets bedacht. Ze sprak al weer verder. “Maar je hoeft me niet te helpen met zoeken want ik heb je al zoveel last bezorgd, en niemand wordt vrolijk in het bijzijn van iemand die niks anders doet dan huilen, dus ik denk dat je beter naar je kamer kan gaan ofzo,” Ze depte haar gezicht droog. Jim legde zijn handen op haar armen. “Ben je mal. Ik laat je echt niet zo achter hoor. Ik zei al dat ik je zou helpen. Of je nu wilt of niet. Maar ik denk dat ik de oplossing al heb gevonden..” Hij reikte naar zijn jaszak en haalde een verfomfaaide foto te voorschijn. Hij wierp er kort een blik op. “Is dit de foto die je zoekt?” En hij hield hem voor haar omhoog.

Jim had het plaatje zien liggen, op zijn kop, naast het muurtje waar hij en Olivia gebotst waren. Hij had het opgeraapt en zonder echt te kijken wat erop stond en direct in zijn zak gestoken. Op dat moment had hij zich meer bekommert om Olivia dan de foto. Hij had trouwens wel vaker de gewoonte om voorwerpen, die niet al te zwerverig of smerig uitzagen, op te rapen en later in zijn kamer te bekijken. Hij had al aardig wat mooie spullen gevonden. Vooral op het strand. Aangespoelde schelpen, stenen, flessenpost, glas, een oud gehavend fotoboek en andere spullen. Toen hij de foto zag liggen had hij niet eens in zijn hoofd gehaald dat hij van Olivia kon zijn. Hij keek haar nu dan ook een beetje schuldbewust aan. “Sorry. Ik had hem gewoon opgeraapt zonder te kijken wat erop stond. Als ik het had geweten had ik hem direct terug gegeven..” Hij gaf haar de foto en krapte, in een ongemakkelijk gebaar, in zijn nek. Wat een sukkel was hij ook. “Het spijt me van je vriendje.. Is.. Is het lang geleden gebeurt? Als je er niet over wilt praten hoef je het niet te zeggen hoor! Ik .. uhm..” hij was weer helemaal verlegen en keek weg. Niet wetend wat hij nu moest doen. Hij wist niet wat, maar opeens leek alles te zijn veranderd.

[Geeft niet hoor :)]