Can you feel the love?

Het was een mooie tuin, dat moest hij zeker nageven. Maar hij had al betere dingen gezien. Dit was nog niks. Hij zuchtte even luid en rolde met zijn ogen. Hij wist helemaal niet wat ze hiermee wilden bereiken. Een of andere show off tuin natuurlijk. Was het verloren moeite... Nee. Want amateurs mochten ook zo wel hun plezier hebben, dat was iets dat hij moest en zou meegeven. Het probleem was echter dat hij vond dat ze wat te ver gingen. Als in... Uitslovers. Niet dat hij veel anders was, maar momenteel kon hij enkel neerkijken op deze mensen en... Niemand had echt al zijn gedachten daarin veranderd. Daarbij had hij NOG STEEDS niemand gevonden met sigaretten. Even janken natuurlijk. Hij vernauwde zijn ogen wat en stak zijn handen in zijn zakken, opnieuw een soort zenuwtrek... Zo zoeken achter sigaretten. Maar al snel glipten zijn handen er snel terug uit. Hij liet ze kalm naast zijn lichaam hangen waarna hij een zucht niet langer kon onderdrukken. Voor het eerst in dagen was hij niet gefrustreerd of boos. Nee, hij was enkel een beetje pissed. Hooray dus! Hij wreef even over zijn voorhoofd en sloot zijn ogen. Hij moest nadenken... Maar dat ging moeilijk zo dicht bij de school... Of de gevangenis... Mel verkoos de tweede naam, want zo voelde het wel aan. Ja, hij zou het ook gebruiken als beschrijving... als alles. Hoeveel luxe ze ook hadden, was dit niet gewoon een alternatief van een gevangenis? ja... dat was het dus zeker. Hij schudde even zijn hoofd...  Verdomde gedachten... Sigh... Zij maakten hem weeral wijs dat dit allemaal maar illusies waren en dat hij in feite echt in de bak zat voor het doden van zijn ouders, iets waar hij nog niet helemaal uit over was. Had hij ze vermoord? En zo ja, hoe had hij dat in hemelsnaam gedaan? Hij was een joch, amper volwassen en hij werd altijd goed behandeld. Natuurlijk kon een ruzie altijd uit de hand lopen... Maar kon het leiden tot iets als de dood? Hij schudde zijn hoofd lichtjes, duidelijk in gedachten verzonken. Hij wist ergens ook dat het niet veilig was hier weg te dromen. Op een plek waar de freaks hem konden pakken. Oh wat was ie zo aardig. Hij moest er even een medaille voor krijgen. Misschien stopte hij dan met zijn kinderlijke gezaag.

De jongeman had zijn pad vervolgt en was kalmpjes op stap gegaan. Gewoon wat op en af de verharde weg gaan terwijl hij alle mooie stukken tuin goed bekeek. Hij was een onderzoeker, hij kon observeren. Maar planten waren gewoon niet iets waar meneer lang naar kon kijken. Hij rolde dan ook met zijn ogen, sloeg deze af van de bloemenperkjes en stak zijn handen als in een automatische beweging in zijn zakken. Opnieuw kwam er een zacht gevloek van hem af. Geen sigaretten te vinden. Was dit een of andere afkick instelling...? Hij dacht zo van niet, maar dan opnieuw leek het er niet op dat men hem zomaar dingen zoals sigaretten en drank zou geven. Hij was amper 16, dus een goede leeftijd had hij niet. Hij was dan ook ongehoorzaam en impulsief. Misschien had hij het dan juist wel nodig, enkel en alleen om zijn impulsieve karakter wat in toom te houden. het zou zeker helpen, aangezien het een hulpmiddel was doorheen zijn leven. Waarom dacht je dat hij eraan was begonnen? Mel was geen gast voor de stoere praatjes, dat liet hij over aan de try hards. Hij maakte deftig gebruik van die dingen en had dan ook een geldig iets als uitleg... Right? Hij knikte even afwezig op zijn eigen gedachten, waarna zijn handen opnieuw uit zijn broekzakken schoven. Hij dacht kortstondig na en stapte toen wat verder, zijn pas was snel maar ergens wel twijfelachtig. Iets in hem zei dat hij beter een andere route had genomen. Waarom? Geen enkel idee, maar als het zou uitkomen zou hij liever willen dat well... Zijn gevoel het nogal groot had opgevat. Hij was geen freak die de toekomst kon aanvoelen, gelukkig maar. Jezus, hij moest echt niet alles zien aankomen, wat voor saai leven had je dan wel niet?

- Dit topic is voor een van Soof der schatties

Ze noemden het een voorgevoel, Mel noemde het karma die je waarschuwde voor het ergste. Nog steeds een voorgevoel, maar als er meer woorden bij te pas kwamen klonk het fancy. Plus karma was ergens een fancy woord... Hm... Hij sloot even nadenkend zijn ogen... Maar dat was maar van korte duur. Hij had het gevoel dat iemand hem bekeek en het gaf hem een barstende koppijn. Frustratie, waarom kwam het zo regelmatig om het hoekje kijken? Hij was al pissed, maar ah, wanneer was hij dat niet? Als er een woord was die Melvin een beetje kon beschrijven in de omgeving van de school.. Dan was het pissed. Nee, frustratie was toch beter? Hm... Grumpy, net zoals een of andere oud wijf... Jup, dat was het... Hij snoof even. Geweldig. Maar hij was echt niet grumpy... Toch? Hij was heel erg open en-
“Hey ..?” De blondharige jongen richtte zijn ogen met een ietwat dodelijke blik op degene die zijn stem had laten horen. De blondharige zag er weer eens heel gelukkig uit, zijn mondhoeken konden waarschijnlijk niet dieper zakken. Maar ah, voor een freak rondliep die zijn kop kon draaien, zag hij er vast dolgelukkig uit. Zag je dat ook niet aan zijn geweldige, lieve blik? Sarcasme, het droop ervan. Nee, het stroomde ervan. Hij was niet happy, noch open... Of wat dan ook. Damn... Hij wilde gewoon een sigaret. Gvd... Daar kwam zijn rich boy karakter wel eens opzetten. Maar ah, je had er ook van nodig in de wereld eh? Wie anders moest er rondlopen met een majestic face en een karakter die wel ok was. Ok, nee. De ander, focus, focus. De blauwe ogen van het joch gleden even heen en weer, zijn dodelijke blik veranderde naar dat van een onderzoekende. De ander was happy, misschien iets te happy naar zijn gedachte. Damn waarom was hij happy? Gvd. Hij vond het waarschijnlijk geweldig hier. Iemand die opgaf dus. Puh... Stomme gevangenis... Wat moest hij hieruit opmaken? Maar goed dan... Hij had aarzelend geklonken. Had hij ook nood aan sociaal contact? Als het maar praten was, was het vast ok. Misschien dat zijn gezicht dan wat kon ontspannen. Heel de tijd deze expressie ophouden kon vermoeiend zijn. Maar je zou verbaasd zijn hoe hard emoties -en dan vooraal haat- en gedachten je konden dwingen deze dingen te doen. Mel wist er alles van, hij was immers een expert... Ofzoiets... "Hey," zei hij even op een kalme, neutrale, maar ergens toch wel erg irriterende en ongeduldige toon. Wat wilde hij? Geez.

“Is er iets?” Had er geklonken daarna. Waarom had hij het gevoel dat hij de plaatstelijke psycholoog vast had hier? 'Is er iets?' Nee, alles was superok. Nou ja. Hij werd eerst in elkaar geslagen in een tankstation, daarna werd hij op een of andere boot gegooid, waar ze hem vast hadden gebonden omdat hij geen tech kapot moest maken, om vervolgens zonder uitleg hier gedropt te worden. Op de boot had hij ook wel een schop of twee gevangen. Maar tja, de daders hadden nu wel een paar mooie bijtmarkeringen. Hij was heel gevaarlijk hoor... Pas maar op. Hij had ook maar half geluisterd naar die twee. Dacht je werkelijk dat hij interesse had om zijn droom op te geven voor iets dat ze aan het opmaken waren? God. Mensen waren echt stomme wezens of niet dan...? Gvd. Hij hield de blik van de persoon tegenover hem even vast, voordat hij zuchtte en zich wat wegdraaide van het joch. "Nee, ik ben heel blij, zie je dat dan niet?" sprak hij waarschijnlijk de meest sarcastische manier ooit. Hij balde zijn handen tot vuisten terwijl zijn koppijn met de seconde aan het toenemen was. Hij wilde hem slaan... En de ander had waarschijnlijk nog niet eens 2 volle zinnen gezegd. Maar dit kwam vooral door zijn hoofdpijn. Hij was normaal niet zo hatend van nature. Zeker niet naar mensen die indirect hulp aanboden. Maar als hij zo dacht aan alles? Hij werd er enkel bozer om. "Stom eiland, stomme freaks, altijd hetzelfde," gromde hij zachtjes op een licht brommende toon terwijl zijn vuisten wat trilden en hij strak naar de grond keek. Dit had hem veranderd... En weet hoe hij zich daarover voelde? Boos, gefrustreerd, geïrriteerd, grumpy... Well... meer woorden waren er niet echt voor nodig.