Be my snowman for today. [Kim]

Stoom kwam er van de jongen zijn lichaam af zodra hij onder de warme douche vandaan stapte. Kim douchte eigenlijk altijd te warm, waardoor zijn lichaam warmer was dan de badkamer. De spiegel besloeg vrijwel meteen en Kim probeerde het met een handdoek droog te maken. Tervergeefs, de spiegel besloeg meteen opnieuw. Met een zachte zucht begon hij dan zichzelf maar af te drogen, de spiegel kwam later wel. Het was koud buiten, waardoor Kim had besloten wat meerdere lagen aan te trekken. Ofcourse eerst zijn onderbroek, waar een bruine spijkerbroek overheen werd getrokken. Vervolgens volgde een al wat ouder t-shirt met een spijkerbloesje. Over het spijkerbloesje ging een groen gekleurd zomerjasje. Zodra hij zichzelf kon zien in de spiegel, probeerde hij zijn nog vochtige haren in model te brengen. Het lukte niet helemaal, waardoor hij een zwarte hoodie pakte en over zijn bruine lokken trok. Een hoodie stond hem goed en verborg zijn warrige haren er onder, al kwam zijn haar er wel een stuk ondervandaan. Tevens was het warmer, aangezien Kim besloten had om vandaag een wandeling te maken. De jongen was graag in de buitenlucht en had nog niet echt veel van de sneeuw meegekregen. Erg zonde, natuurlijk. Misschien onstond er wel ergens een sneeuwballen gevecht waar hij zich 'perongeluk' in kon mengen. De bruinharige jongen verliet de badkamer en gritste zijn armbanden van zijn nachtkastje af. Kim droeg deze armbanden al vanaf kleins af aan en had nooit iets anders gedragen. Ook de ringen die hij had, vielen onder zijn kostbare bezitten. Om zijn look af te maken vond hij nog ergens een van hout gemaakte ketting, die over zijn t-shirt gedragen werd. Kim was niet erg ijdel, maar droeg zijn siraden gewoon graag. Allemaal hadden ze een stukje met zijn jeugd te maken, herinneren ze hem aan de man die hij vandaag de dag geworden was.

Een stoffen, grijze jas was het eindstukje van zijn outfit. Deze was echter puur voor de warmte, maar stond Kim goed. Kims kledingstijl was misschien wat anders dan die van anderen, maar het sierde de jongen perfect. Het liet zijn karakter zien en dat was iets wat hij belangrijk vond aan kleren. Kleren gaven toch meteen een eerste indruk mee. Met een glimlachje rond zijn lippen stapte hij de school uit, de sneeuw in. Het gekraak onder zijn voeten vertelde hem dat het echt winter geworden was. Binnen mun van tijd zat de jongen onder de zachte, witte vlokjes. Het bleef als ijs in zijn nog ietwat vochtige haren hangen, maar de jongen stoorde zich er niet aan. Hij hield van de sneeuw, van de prachtheid die de natuur kon regelen. Maar zo snel als dat de sneeuw gekomen was, leek deze ook weer weg te trekken. Wat verbaasd keek Kim omhoog, om bijna een hemelblauwe lucht aan te treffen. Kort fronsde hij zijn wenkbrauwen, voordat hij verderliep richting de tuin.
De winter had de bloemen duidelijk geen goed gedaan. Niks wilde groeien, wat natuurlijk logisch was. Mocht er een bloem zo gek zijn om te willen groeien werd het meteen de mond gesnoerd door de koude vorst. Maar het met sneeuw bedekte landschap was even mooi als in de zomer, wanneer de bloemen vol in bloei stonden. Al mistte Kim wel het geluid van de zingende vogels. Het was stil in de tuin, op het geluid van de krakende sneeuw onder zijn voeten na. De bruine kijkers van de jongen gleden rustig over zijn uitzicht, tot er opeens een meisje op zijn netvlies verscheen. En hoe.
Het leek echt alsof ze uit de lucht kwam vallen, want van het één op het andere moment stond ze er. Een raaf bracht haar gezeldschap, wat de jongen ook al apart vond. Maar wat was de term 'apart', als je op een school met allemaal mutanten leefde? Kim was gestopt met lopen om de meid te kunnen bekijken, waarbij een klein grijsje rond zijn lippen verscheen. Zo zachtjes mogelijk bukte hij op zijn hurken, waarbij hij wat sneeuw bij elkaar verzamelde. Zijn blik bleef strak op het meisje gericht terwijl zijn handen een bal van de sneeuw maakte. Zo stil als hij naar beneden was gegaan, kwam hij ook weer omhoog. Het grijnsje rond zijn lippen was iets groter geworden en Kim maakte zijn lichaam startklaar om de bal te gooien. Zijn doelwit: de raaf. Krachtig werd de sneeuwbal hun kant op gegooid, maar Kim mistte. Met een wat doffe plof kwam de bal naast het meisje op de grond terecht en meteen dook de jongen terug naar de grond, om zijn volgende bal klaar te maken. Jongens en hun vechtspelletjes..

Outfit

De licht getinte jongen trok de muts (zag dat ik in mn vorige post er 'hoodie' had staan, shame on me) iets verder over zijn donkere haren heen. Kim was dan wel niet heel ijdel, maar wist wel welke soort kleding hem goed stonden. De winter stond hem dan wat minder, maar in de zomer kon hij zijn lichaam perfect showen met de goeie kleding. Want wees eerlijk, elke jongen showde zijn spieren toch graag? Kim was niet onwijs breed, maar wist wel zijn lichaam goed te onderhouden om de vetjes tegen te gaan. De sneeuw kraakte licht onder zijn gewicht terwijl hij zijn voeten neerzette. Zijn donkere ogen gleden over de prachtige, witte natuur heen. De sneeuw had de bloemen vlink te pakken gekregen, maar in de zomer zouden deze hun comeback maken. Het eiland was prachtig in de zomer, de tijd dat Kim hier aangekomen was. Het was hier toen onwijs warm geweest, al leek dat met deze kou erg lang geleden. Voor een moment vroeg de jongen zich af in wat voor een tempratuur zijn moeder en broertje nu zouden zitten. Hij had, nadat zijn moeder weggegaan was, niks meer van de twee gehoord. Zijn vader had hier ook zijn aandeel in gemaakt, kwam hij later achter. Waar zijn vader zich op dit moment bevond wist Kim eigenlijk ook niet. Maar daar maakte hij geen gedachtens aan vuil, de natuur nam alsnel zijn gedachten weer over.
In de tuin was het rustig, de meeste mutanten waren momenteel binnen. Best begrijpelijk, voordat de zon had doorgebroken viel er een heuze sneeuwbui over het eiland heen. Hoe de zon opeens was verschenen was ook nog maar de vraag, al vermoedde Kim dat één van de mutanten met weerkrachten genoeg had van de bevroren regen. En was het geen meid die opeens op de boekenkast verscheen, dan was het er wel eentje die opeens uit de lucht kwam vallen. De mutanten bleven Kim per dag elke keer weer verrassen. Vooral de meiden, tho. Een klein grijnsje sierde rond de jongen zijn lippen terwijl hij zich langzaam en zachtjes naar de grond bracht. Diep van binnen bleef Kim gewoon een klein jongentje die van flauwe sneeuwballen gevechten hield. Maar eerlijk, wie niet? Zo stil mogelijk vormde hij een bal van de sneeuw, die hij op de raaf wilde mikken. Wist hij veel dat de meid met het beest kon communiceren. Net op het moment dat hij de bal gooide, stapte ze opzij om om te draaien. Kim dook meteen terug naar de grond om een volgende bal klaar te maken, de grijns nog altijd rond zijn lippen spelend. Kort keek hij op om te zien hoe de meid reageerde, maar ze was verdwenen. Hij stopte met zijn bal en kwam overreind, waarbij hij zijn blik door de tuin liet glijden. Net op het moment dat hij dacht gek te worden, werd een arm om zijn nek gegooid en bracht de meid haar hoofd naar het zijne. ‘Dat was niet beleefd weet je.’ Kim grijnsde, maar kreeg niet de tijd te antwoorden. Een hand vol sneeuw werd vol in zijn gezicht geduwd en hij kon net optijd zijn ogen sluiten voordat de kou zou toeslaan. Met een open lach veegde hij de sneeuw van zij gezicht, al bleven enkele vlokjes in zijn snorretje en sikje plakken. "Dát, was niet beleefd. Ik mikte tevens op de vogel, niet op jou." Knikte hij, de grijns nog altijd zichtbaar. Eigenlijk was die nooit van zijn gezicht te krijgen, tenzij je hem echt goed kwaad zou maken. ‘Helemaal niet beleefd, maar ik vergeef het je.’ Ze haalde tweemaal haar wenkbrauwen op en langzaam liet Kim zijn tong over zijn lip glijden om de laatste restjes sneeuw weg te halen. "Maar wie zegt dat ik het jou vergeef?" Vroeg hij en kort fronsde hij zijn voorhoofd. ‘Ik hoop wel voor jou dat je me op zen minst één keer kunt raken.’ Uitnodigend hield ze haar armen uit elkaar en Kim liet een luide lach horen. ‘Ik zal niet meer vals spelen.’ Wat verbaasd keek de jongen haar aan. "Wil je echt dat gevecht aan gaan?" Vroeg hij, alsof hij de meester van de sneeuwballen was. Kim zakte opnieuw naar de grond, om alvast wat minutie klaar te maken. De uitdagende blik die ze droeg liet Kim kort zijn hoofd schudden, maar in zijn ogen was zeker dezelfde blik te vinden. ‘Je weet toch was ze zeggen over meisjes plagen?’ Rustig kwam de jongen overreind, een hoopje sneeuwballen naast hem klaar om af te vuren. "Oorlog vragen was het, toch?" Knipoogde hij, waarna hij in de start houding ging staan. De sneeuwbal in zijn handen begon licht te smelten en zijn handen waren ondertussen wat rood gevormd door de kou. Kim beet op de achterkant van zijn onderlip, terwijl hij de bal wat kneedde. "Ready?" Vroeg hij haar, waarna hij een sprongentje maakte en de bal richting haar hoofd gooide. Het sprongentje, tja. Puur voor de afleiding.