Even the dead have a heart, it's just not beating anymore &Lissa

Het was toch echt een nadeel dat de zon niet eerder onder ging in de zomer. Ze wou wel naar buiten, maar dat ging helaas niet. Zelfs met parasol ging ze het niet lang volhouden in deze zomerdagen. Geen wonder dat de winter haar favoriete seizoen was. Dan kon ze tenminste naar buiten. Nu moest ze zelfs wachten tot tien uur voordat dat de vuurbal weg was. Vroeger op het kasteel waar ze woonde had ze altijd s'nachts geleefd. Overdag geslapen. Dat was nou eenmaal het patroon wat ze had aangehouden. En dit alles was nogal verwarrend. Ze was nu genoodzaakt om overdag wakker te blijven en s'nachts te slapen en ze haatte het. Maar veel keus had ze niet. Niet als ze de lessen wou volgen. Wat ze dus wel wou. Anders had ze net zo goed mee kunnen komen, ze hadden haar niet kunnen dwingen.

Nu ze dus eindelijk naar buiten kon deed ze dat ook. Het was niet raar dat haar bleke huid zo bleek was. Het zat in de familie, en het was zo bij alle Morois. Maar ook omdat ze in de zomer niet vaak naar buiten kon. Er waren ook Morois die een wat getinte huid had, maar dat zat dan in de familie. Ze moest er maar genoegen mee nemen. Ze was als vanzelf naar de tuin gewandeld, en liep daar nu rond. Ze hield er wel van om alles zo in bloei te zien staan. Dat was een mooi punt aan de zomer. In de winter gingen sommige planten zelfs dood, dat was toch wat minder. Ze kwam niet veel mutanten tegen. Wie ging er nou op dit tijdstip naar de tuin als je ook naar het strand kon om de zon onder te zien gaan?

Een helaas bekende geur prikkelde haar neus. Het was de geur van Strigoi, en ook nog wel van de jongen die ze had ontmoet in de keuken. Niet zo lang geleden nog had hij zijn tanden in haar nek gezet. Het was voor haar absoluut geen fijn gevoel geweest. Ze had het ook nog nooit meegemaakt. Het was een wonder dat ze niet dood op de grond had gelegen. Hij had zich wel ingehouden maar dat was omdat ze een brandwond had gemaakt bij hem. Er stapte iemand op het pad en daar stond hij. Ze keek hem vernietigend aan met haar jadegroene ogen. Ze walgde van zijn geur. "Mooie avond voor een wandeling, hmm?" Zei hij met een grijnsje. Ze wist wel dat het hem helemaal niet uitmaakte of het een mooie avond voor een wandeling was. Alles wat hij wou was haar bloed. "Ja en die zou ik graag alleen maken." Zei ze nog vrij rustig. "Niet met bloedzuigers zoals jij." Klonk het vol afgunst. Ze draaide zich om, en liep de andere kant op. Natuurlijk had dit geen zin, hij zou haar niet nog eens laten gaan. Daar was haar bloed, haar koninklijke bloed, te smakelijk voor.

Outfit X Ring

Het was alsof de problemen gewoon op zoek naar haar waren. Onwillekeurig gleed haar hand even naar de plek waar de Strigoi haar had gebeten. Wist ze zijn naam eigenlijk wel? Ze kon het haar niet meer herinneren. Hij had dat niet eens verteld. Veel anders had ze ook niet verwacht. Het was nou eenmaal een Strigoi. Veel zelfbeheersing hadden die niet, zeker niet bij Morois zoals zij. En al helemaal niet degene van adelijk bloed zoals zij. En het was uitgesloten dat de laatste van de Dragomirs, zij dus, ongedeerd zou blijven. Het was niet dat ze er iets aan kon doen, ze zouden haar hoe dan ook willen hebben. Als snack nog wel. Ze was verbaasd dat de jongen haar nog niet helemaal had leeggezogen. Dat was normaal wel gebeurd, maar hij had wel erg veel zelfbeheersing gehad.

Het duurde niet lang voor zijn geur doordrong tot haar neus. Ze had eigenlijk meteen weg moeten gaan, maar omdat ze in het hart van de tuin was ongeveer wist ze niet meer precies de weg terug. En niet veel later zag ze iemand op het pad stappen. Natuurlijk, de jongen. Zoals ze al had vermoed zou hij niet wegblijven van haar. Ze walgde van zijn geur, en dat was ook wel te zien. Ze keek hem vernietigend aan met haar mooie jadegroene ogen. "Mooie avond voor een wandeling, hmm?" Zei hij met een grijnsje. Natuurlijk maakte het hem niet uit dat het een mooie avond was, het ging hem alleen om haar bloed. "Ja en die zou ik graag alleen maken." Zei ze nog vrij rustig. "Niet met bloedzuigers zoals jij." Klonk het nu toch vol afgunst. Ze kon zich gewoon niet inhouden. Niet bij hém. Ze draaide zich om, en liep de andere kant op. Ze hoorde hem achter haar aan lopen, dat was ook wel te verwachten.

"Mag ik je er toch even aan herinneren dat jij, net zoals ik, een bloedzuiger bent? Dat deel van jezelf kan je niet negeren liefje", ging hij rustig verder. Ze liet het door haar doordringen. Het was een belediging voor haar, omdat ze mensen nooit doden bij het drinken. Hij, in tegenstelling wel meestal. Een paar meter verder stopte ze toch. "Maar ik, dood de mijn voeders tenminste niet, zoals jij dat doet." Zei ze langzaam. Uiteindelijk keerde ze zich om en keek hem aan. "En ik ben je liefje niet." Beet ze van zich af. Ze zou zich ook niet inhouden bij hem. Niet bij hem. In haar ogen lag een soort druk, en ze keek hem aan met een blik die de meesten zou doen sidderen.  

Outfit X Ring

Heel haar leven was ze al bedreigd door Strigois. En zelfs nu ze hier was was ze dus niet veilig. Dat was wel gebleken. Ze was zeker bang van hem. Normaal had ze niet zoveel angst voor de Strigois, maar het feit dat ze nog niet dood op de grond lag joeg haar angst aan. Ze wist dat de meeste Strigois hun slachtoffers, zeker de Morois, meteen zouden doden als ze konden. Maar ze wist niet wat voor soort spelletje deze jongen speelde, en dat joeg haar zo veel angst aan. Ze snapte niet waarom ze nog niet dood op de grond lag.

"Ja en die zou ik graag alleen maken." Zei ze nog vrij rustig op zijn vraag dat het een mooie avond was om een wandeling te maken. "Niet met bloedzuigers zoals jij." Klonk het nu toch vol afgunst. Ze kon het niet helpen. Zijn aanblik deed haar denken aan alle Morois die vermoord waren. En hoe vermoord. Hun hoofd was eraf gehakt, of ze hadden een langzame pijnlijke dood gekregen terwijl ze leeg werden gezogen. En dat maakte haar zo boos.
Ze draaide zich om, en liep de andere kant op. Ze hoorde hem achter haar aan lopen, dat was ook wel te verwachten. Hij zou haar vast niet nog een keer laten gaan. "Mag ik je er toch even aan herinneren dat jij, net zoals ik, een bloedzuiger bent? Dat deel van jezelf kan je niet negeren liefje", ging hij rustig verder. Ze liet het tot haar doordringen. Eigenlijk zou ze niet moeten antwoorden, maar wat had het voor zin? "Maar ik, dood de mijn voeders tenminste niet, zoals jij dat doet." Zei ze langzaam terwijl ze zich omdraaide. "En ik ben je liefje niet." Beet ze van zich af. Ze keek hem aan met een blik die de meest mensen zou doen sidderen.

De jongen kwam dichterbij, en ze slikte eventjes. Hij keek naar de plek waar hij haar had gebeten. Dat prikkelde haar wel, want ze had het hem zeker niet vergeven. "Maar jij leeft toch nog?" Vroeg hij haar zachtjes met een speelse ondertoon in zijn stem. "Misschien omdat je dat later gaat doen?" Zei ze wat sarcastisch. "Of omdat je me toch niet kan laten gaan?" Ging ze verder. Ze deed een stap naar voren, zodat ze wat dichter bij hem stond. Meer om hem te teasen. Ze zou zich ook niet inhouden met haar vuur, of een van de andere elementen. Maar vuur zou hem het meeste last vallen. Toch kon ze het niet laten en bewoog ze even haar hand. Daardoor verscheen wat water boven zijn hoofd en viel naar beneden op hem. Dit zou hem verwarren, want hij dacht vast dat ze alleen vuur kon besturen. Fout, want alle Moroi konden een beetje de elementen besturen. En zij dus ook. Allen had zij geen element als de standaard vier, maar een andere. Waarmee ze hem kon dwingen iets te doen, al kon hij dat ook. Ze keek hem intens aan, en de haat was gewoon af te lezen in haar ogen.

Outfit X Ring

"Niet met bloedzuigers zoals jij." Beledigde ze hem nu toch. Ze kon het niet helpen. Hij was en bleef een bloedzuiger. Eentje die zijn slachtoffers ook nog doodde. Wat ze hier aan het doen was was niet erg slim, maar ze wist dat ze sowieso geen kans stond tegen hem. Zij was sterker dan mensen, maar niet dan Strigois. Fysiek zou ze het nooit van haar leven kunnen winnen van hem. Misschien alleen met haar Spiritus. Misschien dat ze hem daarmee van haar af kon houden. Maar als ze toch geen kans stond kon ze hem net zo goed ook meteen beledigen.

Ze was omgedraaid en weg gelopen, maar hij liep achter haar aan. Natuurlijk. "Mag ik je er toch even aan herinneren dat jij, net zoals ik, een bloedzuiger bent? Dat deel van jezelf kan je niet negeren liefje", Vertelde hij haar rustig. Ze deed nog een paar stappen toen ze toch omdraaide en hem vol afgunst aankeek. "Maar ik, dood de mijn voeders tenminste niet, zoals jij dat doet." Zei ze langzaam. "En ik ben je liefje niet." Beet ze hem toe. De jongen zette een paar stappen naar haar toe, en ze slikte even. Ze was zijn hap in haar nog niet vergeten. Ze wist nog wel hoe hij zijn tanden voor kort in haar had laten zinken. "Maar jij leeft toch nog?" Vroeg hij haar zachtjes met een speelse ondertoon in zijn stem. "Misschien omdat je dat later gaat doen?" Zei ze wat sarcastisch. Er was haar geleerd hoe ze moest debatteren, of een situatie als deze, en ze was zeker niet snel op haar mondje getrapt. "Of omdat je me toch niet kan laten gaan?" Ze wist niet wat hij van plan was en ze kon er niet tegen. Ze wist niet waarom ze nog niet dood op de grond lag, en ze wou weten wat hij van plan was, maar ze tastte in het duister. Ze deed een stap naar voren, zodat ze wat dichter bij hem stond. Meer om hem te teasen.

Ze bewoog even haar hand en de jongen werd getrakteerd op een douche die uit het niets verscheen. Ze had haar wenkbrauwen wat opgetrokken, en haar armen weer over elkaar geslagen. Ze zou zich ook niet inhouden om de elementen te gebruiken, maar veel meer dan wat ze net had gedaan net kon ze niet met water. "Het is jammer dat je niet een beetje aardiger voor me bent. We zouden nog goed opschieten, jij en ik", zei hij terwijl hij zijn gezicht even af veegde. Ze keek hem vol haat aan, ze moest er niet aan denken. Geen haar op haar hoofd die er aan dacht om aardiger voor hem te zijn. Ze zette nog een paar stappen naar hem toe, zodat ze uiteindelijk vlak voor hem stond. Waar ze de moed vandaan haalde wist ze niet, maar dit was een van de weinige momenten dat ze zich niet gedroeg als hoe ze was opgevoed. Terwijl ze naar hem toe was gelopen waren er wortels uit de grond verschenen die zich om zijn voeten en een klein deel van zijn onderbenen hadden gewikkeld. Dit zou hem niet lang vasthouden, maar wel voor even. Hij was sowieso sterker dan haar element magie. "Er is geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt, doerak." Zei ze tegen hem. Als hij een beetje Russisch kon, wat ze wel vermoedde, dan wist hij dat het laatste een scheldwoord was geweest. Ze stond op ongeveer een meter afstand van hem, en keek hem aan. "Maar ik zou het erg fijn vinden als je niet iedere keer de intentie hebt om je tanden in mij te zetten." Vervolgde ze. Ze gebruikte haar spiritus nu wel duidelijk, en haar dwang gedachten. Het zou waarschijnlijk wel raar zijn voor hem, want Spiritus was een vrijwel onbekend element, en zelfs bijna alle Morois wisten er niet van af. Dus Strigois als hij waarschijnlijk ook niet. Anders was hij wel erg goed geïnformeerd.

Outfit X Ring

"En ik ben je liefje niet." Beet ze hem toe. Dat wilde ze toch wel even heel duidelijk maken, maar dat wist hij zelf ook al. Ze zou nooit en dan ook nooit van hem zijn, van hem kunnen zijn. Ze had er ook geen enkele intentie toe, alleen al zijn verschrikkelijke arrogantie prikkelde haar op een slechte manier. En hoewel hij meteen een antwoord paraat had, kon ze het toch niet laten om weer het laatste woord te willen hebben ten opzichte van hem. Ze zou hem nooit verslaan in kracht, maar misschien wel in woorden. Daar was ze wel zeker van eigenlijk. Daar lag deels haar sterkte, maar dat hij waarschijnlijk al gemerkt. Ze was in ieder geval niet snel op haar mondje getrapt. "Of omdat je me toch niet kan laten gaan?" Ze deed een stap naar voren, zodat ze wat dichter bij hem stond. Meer om hem te teasen. Hij wist even goed als haar dat ze dit alleen maar deed omdat ze in het duister tastte om achter zijn plan te komen. Dit was meer een afleiding.

Ze trakteerde hem dan ook met plezier op een gratis douche. Ze hoefde enkel haar hand te bewegen en het water kwam uit de lucht vallen bovenop hem. Die vredesonderhandeling had ze ermee gemakkelijk om zeep geholpen. Ze hoefde ook absoluut geen wapenstilstand met hem. Ze vocht liever één dag met hem en ging dan dood, dan dat ze hier jaren zou zitten met hem op het eiland. Terwijl ze naar hem toe was gelopen waren er wortels uit de grond verschenen die zich om zijn voeten en een klein deel van zijn onderbenen hadden gewikkeld. Om hem even vast te houden. "Er is geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt, doerak." Zei ze terwijl ze vlak voor hem stond. Ze keek hem minachtend aan, en vervolgde: "Maar ik zou het erg fijn vinden als je niet iedere keer de intentie hebt om je tanden in mij te zetten." Haar spiritus gebruikte ze nu duidelijk, en het zou heel raar zijn voor hem. Dat had hij vast nog nooit mee gemaakt. De bijeffecten van al dit gebruik liet ze even achter wegen. "Zeg wat je wil, doe wat je wil, haat me vanuit de grond van je hart, het kan me niks schelen", Begon hij rustig, en ze maakte even een minachtend geluidje terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. Plots transformeerde hij naar zijn ravenvorm en vloog de lucht in. Die wortels hielden het dus niet lang uit. Ze zette een paar stappen achteruit en toen verdween hij.

Ze had het moeten weten, dat hij dit zou doen. Ze wist meer over zijn ras dan hij over haar specifiek. Hij wist waarschijnlijk niet eens wat spiritus was. Ze staarde voor zich uit, waar kon hij zijn? Verdomde Strigoi en zijn krachten. Ze zette een paar stappen naar achter, tot weinig succes. Ze voelde zijn handen op haar heupen. Ze trok haar mond open, maar het volgende moment vloog ze door de lucht en klapte ze tegen een boom aan. Ze viel op de grond, en haar blonde haren hingen voor haar gezicht. Ze hapte naar adem, en moest even hoestten. De pijn in haar rug maakte het niet beter. Ook haar bloedlip niet, die ze had gekregen toen ze op de grond was gevallen. Haar hand ging naar het bloed, en ze veegde het weg. "Maar neem dat woord nooit meer in je mond in mijn buurt", Zei hij kalmpjes, maar streng. Het had even geduurd voordat ze met veel moeite weer op was gestaan, dat was ook wel te zien. Morois waren breekbaar, minder breekbaarder dan mensen, maar wel breekbaar. Zeker vergeleken met Strigois. Haar witte jurk was vies, en ze wankelde een beetje toen ze naar hem toe liep. Haar lip bloedde nog steeds, even als een kleine schaafwond op haar rug. Maar in haar ogen lag een zekere woede. Ze zou zich nu ook niet meer inhouden met haar Spiritus, het was zijn eigen schuld. De pijn was wel van haar gezicht af te lezen. Ze liep naar hem toe, erop gokkend dat hij haar niet meer zou aanvallen nu. Ze moest even hoestten, en stopte op een paar meter afstand. Ze keek hem intens aan, en probeerde door zijn ziel heen te gaan met haar ogen. "Ik denk dat ik zelf wel bepaal wat ik doe." Zei ze rustig. Haar ogen bleven de zijne vasthouden, en enorme hoeveelheden spiritus gleden er als het ware doorheen. "Ik denk ook niet dat je me nog lastig zal vallen?" Zei ze liefjes. "Maar een excuses zou zeker helpen." Zei ze wat dreigend. Ze dwong de excuses nu uit hem, en haar dwanggedachten gebruikte ze nu overduidelijk. Ze waren alleen nog vele malen sterker dan die van andere Morois. Hij zou haar ook nu een excuses geven verdomme, al was het onder dwang en was hij in haar macht.

Outfit X Ring

Het was wel duidelijk dat ze een ongekende haat voelde tot Strigois. In haar ogen waren ze allemaal even erg. Ieder van hen zou een moord doen voor het bloed van iemand van haar ras, letterlijk een moord. Ze zouden waarschijnlijk zelfs met elkaar op de vuist gaan als dat nodig was. Ze wist dat Moroi-bloed voor hen hemels was, een goddelijk goedje. Niet letterlijk natuurlijk, maar het was wel het beste bloed wat ze konden krijgen. En als het erop aan kwam hadden ze ook geen moeite om een Moroi te doden, alsof het een deel van het spelletje was. Hoe velen waren er wel niet vermoord van haar soort? Door zijn soort. Dat ze nu samen op het eiland zaten betekende niet veel goeds, voor beiden niet. Hij was duidelijk sterker dan haar, maar qua spraakvermogen waren ze gelijk. Zij kon net zo kattige antwoorden geven als hij, daar was ze al heel haar leven voor getraind. Ze wist hoe ze politieke machtsspelletjes moest spelen, al deed ze het liever niet. Het was oneerlijk, en het was niet de manier om een verkiezing of iets dergelijks te winnen. Alleen als ze tegenover hem stond kon ze zich nauwelijks inhouden. "Er is geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt, doerak." Zei ze terwijl ze vlak voor hem stond. "Maar ik zou het erg fijn vinden als je niet iedere keer de intentie hebt om je tanden in mij te zetten." Vervolgde ze. Ze gebruikte haar Spiritus nu steeds meer, hoe gek het zou voelen voor hem liet ze achterwege. Evenals de bijeffecten die ze waarschijnlijk zou ervaren later. "Zeg wat je wil, doe wat je wil, haat me vanuit de grond van je hart, het kan me niks schelen", Begon hij, en ze sloeg haar armen over elkaar. Plots veranderde hij in een raaf, en de wortels die ze om zijn enkels had gestuurd hielden het niet langer uit.

Hij was verdwenen, en ze keek wat verward om zich heen. Waar kon hij zijn? De verdomde Strigoi was niet te vinden, ze had het moeten weten. Plots voelde ze zijn handen op zijn heupen, en nog voordat ze zich kon lostrekken vloog ze al door de lucht. Ze klapte hard tegen een boom aan, en viel op de grond. Door de klap was ze haar adem even verloren, en terwijl ze die happend weer probeerde te verkrijgen moest ze ook even hoestten. "Maar neem dat woord nooit meer in je mond in mijn buurt", Zei hij streng tegen haar. Ze veegde het bloed op haar lip weg, en probeerde overeind te komen. Uiteindelijk lukte dat ook, en ze zette haar tanden even op elkaar om de pijn te verbijten. Ze veegde haar blonde haren uit haar gezicht, en wankelde nog even voordat ze naar hem toe liep.
Zijn actie had haar alleen maar bozer gemaakt, en woedend keek ze hem aan. Hij keek haar enkel strak aan, met een nog redelijk rustig gezicht. In tegenstelling tot dat van haar. Ze moest nog even hoestten, maar keek hem toen heel intens aan. Langzaam vloeide de Spiritus door haar ogen en hield ze hem met die blik van haar vast. "Ik denk dat ik zelf wel bepaal wat ik doe." Zei ze zo rustig mogelijk. Het lukte aardig, maar er was wel iets van woede in te horen. Niet dat hij zich daar nu op kon focussen, hij zou te verward zijn door de controle die ze over hem had genomen. "Ik denk ook niet dat je me nog lastig zal vallen?" Vroeg ze liefjes aan hem. "Maar een excuses zou zeker helpen." Ging ze wat dreigend verder. Ze zou verdomme een excuses krijgen, al was het via dwang en dus een enorme hoeveelheid dwanggedachten. "Sorry", Zei hij zachtjes en schor. Er verscheen een glimlachje op haar gezicht. Ze had in een paar minuten wraakgevoelens gekregen tot hem, die haar steeds meer overnamen. "Ik zal je met rust laten", Ging hij verder, en ze knikte even. Tegelijkertijd gebeurde er iets raars in haar hoofd. Ze fronste even, hoewel ze haar revanche had gekregen voelde ze zich niet meteen heel veel beter. Het was niet gemeend van hem, niet nu ze hem had gedwongen het te zeggen. Alhoewel hij het natuurlijk wel had verdiend, haar wraak. Maar alsnog, wat voor persoon was ze om het uit hem te trekken. Ze keek hem verward aan, en stopte meteen met Spiritus door zich te laten glijden naar hem toe. Hij zou zich weer kunnen zeggen wat hij wilde. Toen ze dit had gedaan wist ze niet meer zo goed wat ze nu moest doen. Hij zou wel begrijpen wat er zojuist was gebeurd, en dat zou hij niet zo leuk vinden. Ze zette een stapje achteruit en zei zachtjes: "Laat maar.." Ze keek naar de grond en voelde hoe haar hoofdpijn langzaam terug begon te komen, doordat ze opeens zoveel dwanggedachten op hem had gebruikt. Het had ook niet helemaal goed gevoeld, nu ze erover na dacht.

Outfit X Ring