We get stuck chasing light

De afgelopen tijd had ze heel wat rond gelopen over het eiland, ze kende voor als het nog was elk stukje. Alles wat er buiten te vinden was, elke vogel die een nest had gemaakt of lege nesten die gemaakt waren wist ze te vinden. Elke steen die niet uit zag als of hij verplaatst ging worden. De plekken waar zich het meeste schaduw bevond of plekken die verlicht werden door de maan die dan s’nachts aan de hemel scheen. Het was niet iets dat ze deed om zichzelf te vermaken, nee ze had wel betere dingen te doen. Het waren gewoon van die kleine dingetjes die niet iedereen op viel die haar dan wel opvielen.
Tegenwoordig keken mensen alleen nog maar het uiterlijk van andere mensen en een beetje wat er te vinden was, zoals bij de skatebaan waren dan bijvoorbeeld bankjes die bij het hek stonden en prullenbakken. Dat soort dingen vallen mensen op, maar niet die kleine dingetje dat bijvoorbeeld onder het bankje bij de paal van het hek en klein holletje was. Een holletje groot genoeg voor een muis om te kunnen over leven.
De kleine details die haar eigenlijk altijd hadden geholpen te overleven. Als zij namelijk in de Viking tijd die kleine details niet kon vinden voor als het nodig was, dan was er een grote kans geweest dat zij in een gevecht vermoord kon worden. Dat lieten haar ouders echter niet gebeuren en het was er dan ook wel ingestampt van af het moment dat ze leerde lopen. Nu was het echter niet meer zo heel belangrijk dat ze die kleine details wist te vinden, maar ze vond het zo nu dan wel fijn dat ze dat kon.

Relaxed was ze vanaf het skatepark door gelopen. Het was niet zo dat ze wist waar ze naar toe zou gaan, maar ze liep wel eens vaker rondjes. Ze zou dan niet echt verbaasd zijn als ze binnen een half uurtje weer bij het skatepark aan kwam. Ze vond het echter wel irritant worden dat ze telkens rondjes liep, maar op het eiland was het dan ook niet zo dat ze alsmaar rechtdoor kon lopen óver de zee. Octavia had wel een kans om over de zee te gaan, maar dan zou ze eerst moeten veranderen naar haar draken vorm. Niet dat ze daar een probleem mee had, zeker niet.
Door alleen maar te denken aan het feit dat ze in haar draken vorm zou kunnen veranderen werd haar huidtemperatuur een paar graden warmer. Ze had sowieso wel een warme huidtemperatuur, maar soms wat warmer dan ze normaal had. Ze deed haar zwarte leren jasje open waardoor haar gouden ketting en haar witte shirtje opvielen. Haar zwart bruine haren vielen over haar schouders en wapperde af en toe naar achteren door een simpel briesje.
Er bestond altijd een kans dat mensen gingen vragen of ze het niet koud had, maar de laatste tijd gaf ze gewoon geen antwoord. Niet omdat ze onbeleefd wilde zijn, maar ze was geen prater en wilde dan ook niet uitleggen dat het kwam door het vuur dat in haar zat. Dat andere mensen praten over hun “mutatie’s” betekende niet dat zij dat ook deed.
Ze had geen idee hoe het kwam dat ze deze een keer een nog al groot detail in de omgeving had gemist. De kleinste details waren haar opgevallen de afgelopen minuten die voorbij waren gestreken. Maar doordat ze op een groepje mensen aan de andere kant van de tuin had opgelet had ze over een metaalachtig iets heen struikelde. Het was niet zo dat ze zo "boem" op de grond viel, ze herpakte zichzelf snel en keek vervolgens met nog al een boze blik in haar ogen naar de jongen en vervolgens naar zijn benen. "Kon je niet uitkijken waar je je metaalachtige benen plaatste?" vroeg ze vel. Het was niet zo dat ze precies wist dat de jongen metaalachtige benen had, maar ze ging er gewoon van uit. Het was immers iets metaals waar ze over heen struikelde en zag verder niks metaals behalve zijn benen.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

De mensen die ze in de gaten had gehouden aan de andere kant van de tuin waren de grootste oorzaak geweest dat Octavia had gestruikeld over de metaalachtige benen van de jongen. Ook al ga ze de jongen ook wel de schuld doordat hij echter ook niet had opgelet dat zij daar liep. Hij had eigenlijk gewoon zijn benen moeten in trekken op het moment dat hij zag dat ze was gefocust op het groepje mensen aan de andere kant van de tuinen.
Het was namelijk dan ook niet vaak dat ze struikelde, omdat ze altijd goed lette op elke detail die ze zag. En ze vatte het dan ook eigenlijk helemaal verkeerd op. Ze had hem vel toe gesnauwd en had er dan ook niet echt veel spijt van dat ze dat had gedaan. Ze was echter niet een persoon die als ze struikelt en koel en kalm op reageert. Echter nog dat snauwen was voor haar doen koel en kalm. Als ze namelijk niet had gezien dat er een levend persoon vast zat aan de metaalachtige benen. Dan had ze het metaal zo heet gemaakt met haar vuur dat in haar lichaam kolkte, dat het eigenlijk begon te smelten. Het gaf haar dan een gevoel dat ze toch het gevecht had gewonnen, ondanks dat er geen gevecht heeft plaats gevonden.

De jongen had geschrokken naar haar gekeken met één blauw oog en - wat voor haar dan raar was - een raar robot oog. Ze kon echter alleen de schrik lezen in zijn ene blauwe ogen, maar voor de rest aan het uiterlijk van de jongen gaf ze geen aandacht. Alleen zijn verontschuldiging die hij liet horen in een niet al te menselijke stem. Het was nu niet zo dat ze zijn verontschuldiging dan geheel zou accepteren en vervolgens gewoon weg zou lopen. Nee, misschien zou een normaal iemand dat doen, maar zij had een vuurspuwend beest in haar zitten die haar dan ook wel weer kwaadaardig en agressief maakt.
Ze trok een wenkbrauw op, terwijl ze keek hoe de jongen zijn schouders liet hangen en zich klein maakte. Ze keek niet meer boos of pissig eerder heel erg verbaasd. Ze had namelijk meer verwacht dat hij terug zou reageren op haar en een confrontatie aan gaan. Maar dit was juist geheel tegen over gestelde. “Uhm, ik ook?” zei ze twijfelachtig, terwijl er nog steeds wel iets van een boos iets in haar stem te horen was. Het was voor haar raar om al te zeggen dat ze zich ook verontschuldigde. Ze was namelijk niet een persoon die liet merken dat ze toch wel van iets spijt had. Eigenlijk had ze er ook geen spijt van, maar het was niet ok dat hij zich klein maakte. “Het is de schuld van die mensen daar...” ze wees naar de mensen andere de kant van de tuin en keek hen even aan, waardoor ze terug keek naar de jongen. “...zij zijn de reden waardoor ik struikelde,” sprak ze om het hem duidelijk te maken. De haat was wel te horen in haar stem, maar niet de haat voor de jongen; maar voor de mensen aan de andere kant van de tuin. Ze wilde die mensen het liefst laten voelen van het vuur dat in haar longen kolkte. Nog mens, nog draak het vuur zal altijd door gaan met branden. Voor al als ze haat voor iemand voelde was het net iets erger dan normaal.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Octavia wilde niet laten merken aan de jongen dat ze een klein mini beetje schuldig voelde over het feit dat ze zo vel had gereageerd. Omdat het kwam dat hij zich had klein gemaakt naar zijn verontschuldiging of om het feut dat ze kennelijk toch een hart had, dat wist ze niet. Ze had niet echt veel energie om er over na te denken waarom ze zich ook verontschuldigde. Of ze het een verontschuldiging mocht noemen dat wist ze niet, maar ze bedoelde het wel als een verontschuldig. Dat de jongen haar daardoor niet-begrijpend aan keek snapte ze wel. Ze had namelijk zelf ook niet verwacht dat ze zich verontschuldigde.
Ze was dan ook niet een persoon die liet merken dat ze je aardig vond of dat ze letterlijk zijn/haar strot eruit wil trekken met haar blote handen. Ze was gewoon een beetje anders dan andere. Niet specifiek genoeg om duidelijk te maken dat ze een leuke tijd had. Ze haalde gewoon iedereen over een kam. En het maakte daardoor dan ook helemaal niet uit hoe hij/zij er uit zag, het lag bij haar gewoon geheel aan de persoonlijkheid van mensen. Behalve bij haar zus, voor haar had ze gewoon zoveel haat dat het niet goed te maken viel.

Al wijzend op het groepje mensen aan de andere kant van de tuin, maakte ze duidelijk dat het hun schuld was dat ze was gestruikeld over een paar metaalachtige benen. Toch maakte ze niet duidelijk dat het daardoor niet zijn schuld was. Want het was deels ook wel zijn schuld, omdat hij zijn benen in kon trekken. Echter wees ze hem er niet op, omdat ze zijn “straf” minder hard moest geven dan bij de mensen aan de andere kant van de tuin. Ze zou hen nog wel krijgen al waren het geheel onbekende voor haar, dat maakte niet uit. Ze had onbekende mensen vermoord tijdens plunderingen in de Viking tijd, maar ook in andere tijdperken had ze mensen vermoord die ze niet kende. En ze zag gewoon geen verschil van tijd als het om vroeger of om nu ging.
“Expres? Waarom? Ken je hen?” vroeg hij, waardoor Octavia hem weer aan keek. Er stond weer wat schrik in zijn ogen, maar ze hoopte stiekem wel een beetje dat het nu niet haar schuld was. Ook al was dat niet aan haar te zien. Ze schudde haar hoofd, waardoor ze zei:“Nee, totaal onbekende, maar toch.” Het was duidelijk te horen dat het haar helemaal niet boeide wie die mensen waren, maar dat er toch een haat voor die mensen had. Minder erg dan bij haar zus, want haar zus stond op haar nummer 1 haat lijst. Toch werd die lijst steeds langer, vanwege al deze mensen die hier rondliepen op het eiland en haar nog altijd en elke dag lastig vielen.
“De reden? Ja, gewoon. Ik vertrouw hen niet,” sprak ze om nog een antwoord te geven op zijn vraag. Haar ogen stonden weer gericht op de mensen aan de andere kant van de tuin, terwijl het vuur in haar aan het kolken was. Ze deed haar ogen even dicht en blies wat rook uit dat afkomstig was van het vuur in haar. Octavia keek de jongen weer aan en vroeg:“Heb jij dat nooit? Dat als je mensen niet vertrouwd dat er ook haat bij komt?” Ze verwacht niet dat de jongen haar begreep en dat dan vooral om het feit dat hij zich zonet al had klein gemaakt op het moment dat ze boos het gereageerd op hem. Toch kon ze het wellicht vragen...

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Was het mogelijk om zonder dat ze straf kreeg de mensen aan de andere kant van de tuin de straf te geven die ze verdienden? Ze had geen idee of dat mogelijk was, maar ze verdiende het. Ze verdiende het meer dan de jongen, maar toch. Ze kon er niets meer over zeggen zonder dat het haar bozer maakte. Hoe meer ze boos werd hoe meer ze drang kreeg de regels te verbreken en de gevolgen te accepteren als de mensen aan de andere kant van de tuin pijn zou doen.
Nadat ze het had uitgelegd dat het de mensen waren die er voor hadden gezorgd dat ze struikelde had ze de vraag van de jongen wel verwacht. De uitleg waarom ze hen pijn zou willen doen was simpel en voor haar terecht genoeg om de pijn bij de mensen werkelijk te laten worden.
Het was dan ook vrij logisch dat het bij haar allemaal om vertrouwen ging. Ze had in de twaalf honderd jaar dat ze leefde nooit iemand meer zo dichtbij haar had gehad. Waarom zou ze ook? Met tijd tot tijd had ze mensen geboren zien worden, ouder worden en daarna dood zien gaan. Onder tussen was er dan ook altijd een plot twist bij het karakter van mensen die haar er tot toe deden mensen te vermoorden. Ze had zelf een plot twist gehad, maar ze zal nooit bij draaien zoals sommige mensen dat wel konden doen.

Het gevoel dat ze dan ook in haar buik had dat de mensen aan de andere kant van tuin haar kwaad wilde doen en haar expres hadden laten struikelen met een “mutatie”. De vertrouwen die er gewoon al niet was bij het eerste moment dat ze die mensen had gezien en daarbij een haat was gekomen dat het vuur in haar groter werd. Om ervoor te zorgen dat ze toch wel wat rustiger werd vroeg ze door naar de jongen. Er was genoeg over haar verteld. Ook al verwachtte ze niet dat de jongen dat ook vond.
Hij was het echter wel eens dat bij geen vertrouwen hebben ook haat ontstond. Het lag dan niet aan haar dat ze een beetje gek was in haar hoofd. Ze nam dan ook maar zo aan dat het de wereld was die zo in elkaar zat. Ondanks dat hij een robotachtige stem had, had het wel bitter geklonken waardoor zij had geknikt. Door zijn volgende woorden had hij zijn schouders opgehaald, terwijl ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan keek. “Zie jij dan een verschil tussen mensen haten die je niet kent en die je wel kent? Het zijn allemaal mensen, you know,” sprak ze om haar punt uit te leggen.

“Ga je er nog iets aan doen of niet?” vroeg hij toen, knikkend naar de mensen. Ze keek mee en keek met toegeknepen ogen, waarna ze knikte. “Ja, don’t worry, zij zullen wat meer krijgen dan alleen afsnauwen,” sprak ze koud en kil. Het idee dat in haar hoofd kwam om gewoon een vuurbal in het midden van het groepje te gooien. Ze deed haar hand uit haar broekzak waarbij er een hete vlak gecreëerd werd. Het had de grote van een tennisbal en was heter dan kokend water.
“Should I throw it?” vroeg ze iets wat boos, terwijl het dan ook meer een vraag voor haar zelf was. Ook al vond ze het nu wel een beetje belangrijk wat de keuze van de jongen was. Zij vond zichzelf echter wel meer agressief dan hem.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Was het terecht van haar dat ze alle mensen die ze niet kende haatte? Ja, eigenlijk wel. Ze had geen gevoel in haar hart zitten om mensen überhaupt een kans te geven om hen te vertrouwen of om haar te vertrouwen. Ze had in eerste opzichte nooit in haar hoofd gehad om enkele personen te vermoorden op het eerste moment dat ze hen had gezien. Maar na afloop van tijd dat ze mensen te dicht bij liet komen en dachten dat Octavia een braaf persoon was met geen kwaad in zich en nooit kwaad had mee gemaakt; waren de meningen al snel verdeeld. Een enkele keer dat ze had verteld aan de persoon die ze het meest lief had dat ze eigenlijk iemand was met een nogal rot verleden. Een verleden waar vele doden waren gevallen. Niemand zou dan nog het zelfde over haar denken. Niemand zal zeggen dat ze een lief persoon was. En eigenlijk ook niemand zal een glimlach op haar gezicht te zien krijgen. De geluk die ze had was verdwenen, waardoor ze eigenlijk niet echt veel hoop had.
Ze had daardoor ook niet veel hoop voor de mensen aan de andere kant van de tuin. Het zou echter niet lang duren tot zij haar wraak kreeg. Maar door het gesprek waar ze in was verzuild met de jongen was, moest ze hem toch haar punt horen over de haat die ze had voor mensen die ze niet kende. Door haar woorden had hij even geknikt, wat voor haar een teken was dat hij haar punt kennelijk wel begreep. “Maar niet alle mensen zijn slecht, toch?” had hij aan haar gevraagd. Er was een licht randje van hoop te horen in zijn stem iets wat haar het hoofd liet schudden. “Alle mensen hebben een slechte kant in zich en vroeg of laat zal de slechtheid toch naar buiten komen,” sprak ze wijs, waarbij ze nonchalant haar schouders ophaalde. Ze wist genoeg over de wereld om genoeg voorbeelden op te noemen aan mensen die eerst goed waren, maar vervolgens een zieke geest naar boven lieten komen om zo hun doel te bereiken. Zij was dan niet een persoon die een doel wilde bereiken, maar zij was wel van goed naar kwaad gegaan.

De vraag die aan haar vroeg had eigenlijk wel verwacht. Ze had dan ook binnen een seconden haar hand uit haar broekzak gehaald om vervolgens een vuurbal te creëren. Ze vroeg of ze het moest gooien met een boze kille stem. Eerder tegen zichzelf, maar de mening van de jongen had toch wel een inspraak. Het was immers zijn idee om nu nog even de mensen te straffen, waardoor zij was gevallen. Ze had echter dan ook niet verwacht dat er een antwoord haar kant op kwam. “Misschien.. Maar ik zou het in het midden van het groepje gooien, niet op iemand,” had hij gezegd. Octavia had haar ogen gerold bij zijn woorden, maar bleef nog steeds in de richting van het groepje mensen kijken. “Zo schrikken ze zich kapot, maar hebben ze geen bewijs dat je dat hebt gedaan, want je hebt hen niet geraakt,” vervolgde hij zachtjes verder.
Octavia maakte haar hand weer kleiner zodat de vuurbal ook weer kleiner werd en vervolgens met een klein rook wolkje op ging in de wind. Ze keek hem een beetje pissig aan. “Ik vroeg niet om een hele uitleg over wat er kan gebeuren en wat ik het beste kan doen,” sprak ze een tikkeltje geïrriteerd. “Ik wil namelijk een gewoon een ja of nee antwoord, en geen misschien,” sprak ze alsof ze tegen een klein kind aan het spreken was. Ze had dan wel in haar hoofd gehad dat het antwoord van de jongen inspraak zou doen op wat ze zou doen of niet, maar ze had nooit verwacht dat ze hem letterlijk om een specifiek antwoord vroeg.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Octavia twijfelde wat ze aan moest met de jongen. Zo te zien wist hij nog vrij weinig over de wereld en hoe de mensheid in elkaar zat. Zolang hij wel wat films had gezien. Films legde genoeg uit over hoe de mensheid in elkaar zat, zelfs hoe de buitenaardse wezens in een andere Melkweg in elkaar zaten. Kijk bijvoorbeeld naar de Star Wars films. Anakin Skywalker een schattige onschuldig jongetje, waar aan het begin niks slechts in te zien was. Tot na enige tijd kwam de haat en slechtheid omhoog en werd hij puur slecht. Natuurlijk hadden films altijd weer een good and happy end, maar Star Wars was wel een voorbeeld dat mensen veranderde van tijd tot tijd.
Ze mocht dan wel een agressief persoon zijn; ze had verstand van films, Vikings en de geschiedenis van de aarde. Ze kon er hele verhalen over vertellen, maar ze hield het echter alleen bij een enkele zin dat er bij ieder mens iets slechts zat wat na enige tijd naar voren zou komen; net als bij Anakin Skywalker. De jongen zei er verder niks op terug en gaf haar alleen knikje. Of dat was om de reden dat hij haar begreep of om te zeggen dat ze geheel gelijk had wist ze niet. “Als je het nog niet begrijpt kun je denken aan Anakin Skywalker die veranderd in Darth Vader,” ging ze wijs verder. Ze hoopte wel dat hij wist wat Star Wars was, anders miste hij veel opvoeding. Tenzij hij net als haar in een hele andere tijd was geboren en zoals haar zus was opgesloten in een kooi voor 500 jaar.

De gedachte alleen al aan Valkyrie maakte haar weer pissig, iets waardoor ze nog meer haat voelde voor de mensen aan de andere kant van de tuin. Ze moest haar woede kwijt, waardoor ze een vuurbal had gecreëerd op haar hand. Het was dankzij de jongen dat ze hem ook weer moest laten verdwijnen, iets waarvoor ze hem boos had aangekeken. Toch was ze niet begonnen over haar zus, maar om het feit dat hij haar geen specifiek antwoord had gegeven op haar vraag. Hij was nog zo stil geweest tijdens het uitspreken van zijn mening, maar dat deed haar niet twee na denken over wat ze had gezegd. Het had pissig en bestraffend geklonken naar hem toe, terwijl hij alleen maar zijn mening wilde vertellen en hij blijkbaar al moeilijk genoeg mee had. Hij was opnieuw in elkaar gekrompen iets wat haar ook weer schuldig liet voelen, maar ze niet liet merken. Ze bleef hem met dezelfde boos blik aankijken, terwijl hij sprak:“Als je een antwoord wil, dan nee.” Fijn. Mooi, dat was duidelijk. Hij wilde dus niet dat ze mensen ging straffen om een vuurbal in het groepje te gooien. “En hoe moet ik ze dan straffen? Want dat is toch wel wat je wilde dat ik dat nog deed,” sprak ze, terwijl ze haar hand in haar zij plaatste en hem wat onderzoekend aan keek. Het had niet boos geklonken, maar het klonk ook niet op een manier dat ze erg blij was met zijn antwoord. Het was gewoon een antwoord dat je kon verwachten van Octavia. Meer was er ook niet aan toe te voegen.
“Please doe me ook even een plezier en maak je zelf niet meer klein,” zei ze iets geïrriteerd. “Als je Viking was geweest en je had je klein gemaakt, dan was je allang dood geweest op het slagveld,” vervolgde ze verder om hem wat meer zelfvertrouwen te geven en dat hij zich daarom ook wat sterker moest laten lijken. Ze had er namelijk niet echt veel vertrouwen in dat hij het überhaupt zou overleven op het slagveld.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Wie kon het van haar zeggen dat ze een moordlustig persoon was die het dan wel leuk vond om Star Wars te kijken en dan ook elke detail van de film kon vertellen. Niet dat ze dat zou doen, maar als mensen er naar zouden vragen dan deed ze dat wel. Alleen als ze in de stemming was tho, anders was er geen kalm woord uit haar kunnen komen. Dan zou misschien wat zinnetje zeggen van de Dark Side, maar dat was ook wel de kant waar ze hoorde. De Dark Side, het liefst zou ze tussen Darth Vader en Kylo Ren gaan staan. The Force was sowieso dan met hun en ze zouden de hele Galaxy regeren.
Ze zag het dan helemaal voor zich, maar de fantasieën die ze had waren alleen voor haar bedoeld. Ze zou dan ook nooit vertellen dat ze hoopte dat Star Wars ooit werkelijkheid word. Misschien was dat dan ook de reden dat er mutanten bestonden. Gewoon om allemaal Jedi’s te maken.
Octavia had dan ook verteld dat als de jongen een voorbeeld wilde van mensen die veranderd waren. Dan was het sowieso Anakin Skywalker, ook al was Kylo Ren ook wel een goed voorbeeld. Maar aan de woorden van de jongen te horen, twijfelde of hij de films zich nog wel herinnerde. “Dan stel ik voor dat je ze moet kijken, ze zijn en blijven altijd geweldig,” sprak ze met een iets wat vrolijke ondertoon in haar stem. En hé, misschien zou ze wel samen met hem gaan kijken. Het was echter wel een tijdje geleden dat ze allemaal weer had gezien.

Dat zijn mening niet was wat ze wilde horen, maar echter wel nut had gehad op haar was iets wat niemand op het eerste moment hadden verwacht. Hij wilde wel dat de mensen aan de andere kant van de tuin werden gestrafd, maar niet dat ze pijn kregen. Right, dan was er dus geen verschil met de straf die zij hem had gegeven en die van hen. Het maakte haar verwarrend, waardoor ze aan hem advies vroeg wat zij moest doen om hen te straffen. Hij had zenuwachtig zijn vingers in elkaar gevlochten, wat haar aan het denken hield. Zij had ook geen idee hoe ze hen anders moest straffen. Ze keek onderzoekend naar de grond alsof daar het antwoord beschreven stond. Ze keek weer op waarbij een glinstering in haar ogen te zien was, als teken dat ze een idee had. “Oke oke, zou je anders een sneeuwbal kunnen gooien?” vroeg ze, zonder enige hoop in haar stem dat hij dat echt zou doen. Hij zag hem er in ieder geval niet voor aan om dat te doen. “Bij mij zou de sneeuw smelten en het is niet iets waardoor ze pijn krijgen tho,” legde ze nog extra uit om vragen te voorkomen.

De jongen had raar gekeken bij haar uitleg dat hij allang dood zou zijn in een slagveld van Vikingen. Hij mocht er dan wel hoop in zien dat hij het zou overleven, maar zij wist wel honderd procent zeker dat hij dood zou zijn in de eerste paar minuten dat het slagveld begonnen was. Ze gaf hem dan ook helemaal geen kans om ook maar te overleven, maar dat was hoe ze was.
Ze keek hem toe hoe hij zijn schouders wat rechte, maar hij faalde er hard in. Iets wat bij haar zuchtte achter liet. Maar wat hij zei liet letterlijk haar mond open vallen, waarbij ze hem niet-begrijpend aan keek. “You’re kidding right?” sprak ze om er zeker van te zijn dat het gewoon een grapje was van wat hij zei. “Een Viking is een van de sterkste ras mensen dat ooit heeft bestaan!” sprak ze waarbij ze overdreven haar armen omhoog gooide om het zo goed en sterk mogelijk te beschrijven. “Je weet wel met de schepen waarmee ze steden en dorpen plunderde?..” zei ze om meer informatie omhoog te halen bij hem. Met een hoopvol gezicht keek ze hem aan, wachtend op een antwoord wat er op zou wijzen dat hij wel iets wist van Vikingen.

words: ### • notes: here.  • outfit: here