We get stuck chasing light

Normaal gesproken was Octavia blij met het feit dat ze een ander uiterlijk had. Een ander uiterlijk dat paste bij haar karakter. Maar nu was niet het moment om blij te zijn met een monster dat in haar schuilde. Het liet haar nu zien dat ze net als de jongen zelf uitte; klein, kwetsbaar en bang was. Bang voor mensen die haar schade aan kunnen richten uit wraak wat zij gedaan had, kwetsbaar voor de meningen die mensen over haar hadden gemaakt en klein voor het zelfvertrouwen dat ze had. Het was dan niet te zien dat haar zelfvertrouwen best wel laag was, omdat ze best wel veel durfde; toch was ze nu niet in staat om haar zelfvertrouwen die ze normaal liet zien naar voren te komen. Het waren dan ook de tranen die haar niet in staat maakte om dat te gaan doen.

De vermoedens die ze al had dat de jongen geen monster was, maar gewoon een persoon die goed gebroken was was al vrij duidelijk. Hij had terug naar de grond gekeken, waarbij ze dan ook meer zekerheid kreeg dat ze de waarheid sprak. Zelf was ze ook goed gebroken, maar wist in haar hoofd wel dat hij waarschijnlijk meer gebroken was dan zij. Het moment dat ze dan ook reageerde op zijn woorden dat zij een monster was als vuurspuwend beest, was toch wel het moment van haar kwetsbare punt. In elke soort kracht zat zo een zwakte, dat gold immers voor iedereen. Ze had er echter nooit aan geloofd, maar dat dit waarheid was dat ze eindelijk in zag dat ze een monster was; liet haar geloven dat het monster in haar ook haar grootste zwakte punt was, waardoor ze snel onzeker werd.
“Je kan er tenminste normaal uit zien. Iemand die je echt kent, zal wel begrijpen dat je er af en toe anders uit ziet,” zei hij, nog steeds wat voorzichtig. “Ik zie er altijd.. Zo uit,” zei hij, waarna ze had opgekeken. Er zat wel iets in van wat hij zei, maar het enige probleem van haar is was dat er niemand was die haar echt kent. Niemand zal begrijpen hoe het was om haar te zijn. Zelfs mensen die zeiden dat ze het begrepen, zouden het niet begrijpen.
Toch was het nog altijd niet eens dat hij zichzelf als een monster vond lijken. “Er zijn een paar problemen bij wat je zei, ik heb niemand die mij echt kent. Iedereen die ik ooit in mijn leven heb gekend, heb ik zien dood gaan,” antwoordde ze, waarbij ze dan voor al terug dacht aan haar hele Viking stam. “Niemand zal het daarom ooit begrijpen hoe het is om mij te zijn, maar daar heb jij waarschijnlijk ook mee te maken?” vroeg ze half aan hem. Hij was dan misschien wel de enige aan wie ze een beetje iets had. Iemand die zelf ook zou zeggen dat niemand het zou begrijpen. Het was hard om te zeggen, maar in de tijd dat zij leefde had niemand iets geboeid wat hij of zij had meegemaakt.
“En ik zal er nog steeds bij blijven dat ik je er niet uit vind zien als een monster. Je bent een van de prachtigste personen die ik heb gezien,” zei ze om het niet de hele tijd over haar monster te hebben. Ze vond hem eerlijk gezegd ook een stuk interessanter.

Octavia had op zij gekeken naar een punt van de rots waar het water elke keer omhoog kletste als er een golf tegen aan kwam. Op dit moment kon ze zichzelf ook wel goed vergelijken met de golf. Eerst was ze sterk en zou de hele tocht naar het eiland haar niet breken, tot er iets in de weg komt waarbij ze boos werd en uiteindelijk kapot werd gemaakt. Dat was precies hoe ze zich nu voelde. Een kapot gemaakte golf met niks anders dan tranen die bleven prikken in haar ogen.
Ze had duidelijk gemaakt dat ze hem nog steeds wilde helpen om reflex van angst weg te helpen, maar had wel toegegeven dat ze dat wel goed verpest had. Hoe moest je de angst nu uit iemand halen, terwijl ze het monster had laten zien? Waarschijnlijk het grootste monster van het eiland. Dat hij niet meer haar hulp wilde, begreep ze dat ook al te goed. “Je hebt me geen pijn gedaan,” maakte hij duidelijk. Ze keek weer van hem weg, omdat ze hem niet geloofde. Ze wist dat de achterpoten van haar monster ervoor hadden gezorgd dat ze hem mee kon nemen om zijn armen hard vast te houden. Dat dat niet pijn had gedaan, wist ze het ook even niet meer.
“Alleen hard doen schrikken,” gaf hij vervolgens wel toen, waarbij ze kort begrijpend had geknikte. “Sorry dat ik je zo liet schrikken, zoals ik al zei ik had het anders moeten aanpakken,” verontschuldigde ze zich nog. “Ik was zelf ook wel wat bang dat jij bang was en dat je daarom weg liep,” verklaarde ze aan hem. Alsnog twijfelde ze of dat wel de echte reden was, maar het kon ook gewoon een van de zoveel redenen zijn die ze had.

Bij zijn volgende woorden keek ze wat verbaast op. Ze had van hem, een lief kwetsbaar persoon, niet verwacht dat deze woorden uit zijn mond konden rollen. “En ik weet niet of die reflex ooit anders gaat zijn, maar als je dat wil proberen.. Dan ik ook,” had hij zachtjes gezegd. Ze opende haar mond om wat te gaan zeggen, maar hij had er nog snel aan toegevoegd dat hij niet vandaag wilde beginnen waarbij ze nog even het geknikt. “Betekend dat nu dat je iets meer zekerder bent van je zelf? Omdat je nog steeds wil dat een monster zoals ik je gaat helpen?” vroeg ze voorzichtig, met een licht verbaasde ondertoon. Het zou namelijk wel heel wat zijn dat hij door het vlieg tochtje zekerder was geworden om alsnog haar hulp te willen ontvangen. Ook al betwijfelde ze het wel.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Zoals zij hem een beetje had geholpen, probeerde hij haar ook een beetje te helpen. Nou ja, dat dacht ze tenminste. En ze nam de hulp dan ook wel erg graag aan van hem. Alleen bij hem accepteerde ze de hulp die hij haar bood. Toch was er wel een probleem met wat hij zei. Ze had had niemand die haar zo goed kende dat ze haar beest naar buiten kon laten komen, zonder dat hij of zij bang werd. Iedereen die haar in haar draken vorm had gezien waren met de grond gelijk gemaakt. Ook waren er mensen geweest die dood waren gegaan in oorlogen, martelingen en ouderdom; maar ouderdom kwam in haar tijd amper voor.
“Wat erg voor je,” had hij zacht gezegd. Ze had hem aangekeken en zag dat hij weer met zijn goeie hand tranen weg veegde. Het liefst wilde ze dichter naast hem gaan zitten en vervolgens een arm om hem heen slaan, waarbij ze vervolgens zou zeggen dat ze er mee heeft leren leven. Ze begreep hem ook wel. Hij had het waarschijnlijk er moeilijk gehad de afgelopen jaren, maar had niet iedereen verloren die hij had gekend. “Als je zo lang zou leven als mij, wen je er wel aan. Maar er blijft altijd een leegte in je achter,” Het laatste had ze wat zachter gezegd, omdat ze het niet had verwacht dat dat haar mond uit zou rollen. Dat ze toe gaf dat ze zich leeg voelde van binnen, wat er gelijk op wees dat ze best eenzaam was.

Ondanks dat ze het idee in haar hoofd bleef houden om een arm om heen te leggen, bleef ze zitten op de plek waar ze zat. Iets waarmee ze ook gelijk haar punt maakte bij mensen die zouden zeggen “ik begrijp het,” dat was immers allemaal gelogen. Al mocht er nog zoveel waarheid in zitten. Hij had geknikt bij haar woorden, waardoor ze het gevoel had dat hij werkelijk de enige persoon was die haar begreep en ze dingen tegen kon vertellen.
Ze kon het daarom ook niet helemaal laten om hem ook duidelijk te kunnen maken dat ze hem een prachtig persoon vond, ondanks zijn uiterlijk. Uiterlijk boeide haar niet. Mensen konden niet al te mooi zijn van buiten en prachtig van binnen, en andersom. Toch was het bij de jongen eerder het geval dat ze beide van hem prachtig vond. De angst die hij had voor mensen als ze boos werden, maakte hem zo kwetsbaar dat hij niet een persoon was die zou liegen. “Ik eh.. Dank je,” mompelde hij, waarbij ze weer die traantjes op zag komen bij hem. Ze knikte en knipperde zelf ook wat traantjes weg.

“Ten eerste, laten we stoppen met onszelf monsters te noemen,” begon hij voorzichtig, als antwoord op haar vraag of hij zekerder was geworden. Ze knikte instemmend en bleef luisteren of het antwoord zou komen waar eigenlijk wel op hoopte te horen. Misschien was hij wel zekerder geworden, dat zou eigenlijk wel geweldig zijn tbh. “En ik bedoel dat ik het wil proberen, om zekerder te zijn, maar ik kan niet beloven dat het gaat lukken,” vervolgde hij zachtjes. Het was niet bepaald het antwoord waar ze op hoopte, maar het was wel iets waar ze mee kon leven. “Oke, waarom denk je dat het niet gaat lukken?” vroeg ze nieuwsgierig. “Zo lang je hoop hebt gaat het namelijk wel lukken,” voegde ze er aan toe, waarbij er een klein mondhoekje omhoog ging die een simpele vriendelijke glimlach creëerde.
“Is het verkeerd om nu te vragen wat er precies is...” ze slikte en de twijfel was nog steeds goed te horen in haar stem, maar zachtjes en bijna onhoorbaar maakte ze haar zin af. “...wat er is gebeurd met je,” gelijk kwam het schuld gevoel weer in haar op, maar de woorden die ze bijna onhoorbaar had uitgesproken; waren de wereld in gegooid. Ze durfde hem ook niet meer aan te kijken, terwijl de traantjes weer in haar ogen prikte van de schuld die ze had.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Het was voor haar altijd moeilijk geweest om mensen om haar heen te zien dood gaan, maar nooit had zich er aan toe te geven dat ze echt eenzaam was. Eenzaamheid kwam vaak samen met niet gelukkig zijn en geen glimlach weten te toveren bij haar op het gezicht of bij andere mensen. Sommige mensen dachten dat het eeuwige leven een geschenk was, omdat je daarmee mensen ziet veranderen en voor altijd bij ze kan zijn. Maar daar ging het dan ook altijd snel mis, de mensen waarmee je band had werden ouder en ging vervolgens dood. Daar was niks aan te doen, zo was het cyclus van het leven.
De glimlach op haar gezicht was dan ook al heel lang verdwenen van haar, net zoals de tranen. Door de medelijden die ze had voor de jongen had ze gewoon geen zin om de tranen die ze had tegen te gaan. Waarom zou ze ook? Het was voor haar ook deels een bewijs dat ze nog altijd een hart had en wat kon voelen voor iemand. Ook al was die iemand een sterfelijk persoon.

“Ik denk gewoon dat het lang gaat duren, en ik weet niet of je wel zo lang wilt blijven proberen,” zei hij zacht terug, waarna ze een bedenkelijke “hmm” liet horen. “Als je kijkt naar mijn leeftijd, heb ik eigenlijk alle tijd van de wereld,” sprak ze schouderophalend. Ze mocht dan niet bepaald geduldig zijn, maar geduld was een schone zaak. En ze zou zo geduldig zijn als ze kon om hem uiteindelijk op zijn gemak te stellen en zelfvertrouwen te geven. “Ik beloof het dat jij zekerde word van je zelf. Het maakt mij niets uit hoelang het gaat duren,” zei ze verzekerd van haar woorden. De zelfvertrouwen die zij had laten zien aan het begin, zal hij ook krijgen. Ze wist het gewoon zeker. Ze zou er gewoon letterlijk alles aan doen om hem zelfvertrouwen te geven.

Octavia had hem dan wel beloofd dat ze hem zijn zelfvertrouwen en zekerheid zou helpen te krijgen. Toch was ze niet helemaal zeker van de vraag die ze had gesteld. Ze voelde de zware last van de schuld weer op haar schouders en had op zij gekeken. Ze durfde hem helemaal niet meer aankijken door de vraag. En dit zou hem ook helpen zijn zelfvertrouwen terug te krijgen? Ze twijfelde er zelf nu wel zeer sterk aan, maar ze had de belofte al gemaakt. En ze was niet bepaald een persoon die haar belofte terug trok. “Ik wil er niet over praten,” was zijn antwoord. De paniek was goed hoorbaar zelfs met zijn robotstem, waardoor de schuld steeds zwaarder. Ze slikte om vervolgens nog een keer die brok uit haar keel weg te slikken, waardoor er automatisch verse tranen in haar ogen prikte. “Ik ken niet eens je naam,” zei hij vervolgens als excuus. Ondanks zijn excuus voelde zij nu de drang om weg te gaan van de rots. Weg van de schuld die zwaar op haar lag, maar ze kon niet weer haar eigen woorden terug gegooid krijgen dat Vikingen niet van een gevecht weg liepen of van een gesprek wat een gevoelig onderwerp is.

Ze gaf geen antwoord op zijn vraag. Ze maakte geen bewegingen dat ze zich voor wilde stellen of wat dan ook. Ze bleef alleen zitten op de plek waar ze zat en liet de tranen van schuld rollen over haar wangen, terwijl boven haar de wolken donderend op elkaar aan het stapelen waren. De golven begonnen wat hoger te worden en de wind begon iets kouder te worden. Op het moment dat ze nog niks had gezegd was het dan ook akelig stil. Ze keek de jongen weer aan, terwijl ze uiteindelijk knikte op dat hij er nog over wilde praten. “Ik snap het wel dat je er niet over wilde praten, omdat je naam niet kent,” begon ze zachtjes te praten. “Octavia Skalksdóttir,“ stelde ze zichzelf vervolgens voor, waarbij ze dichter naar hem toe kwam en haar hand uit stak. Het was immers het minste wat ze kon doen.
“Maar was dat werkelijk de reden dat je dat niet wil vertellen? Of is het omdat je bang bent dat ik boos word om wat je te vertellen hebt?” vroeg ze door, om zeker van te zijn waar nou eigenlijk de knoop zat in hem waardoor hij het niet wil vertellen. Ze zou zelf ook het onderwerp blijven veranderen als iets gevoelig is, maar ze had wel zo’n gevoel dat ze een van de weinige personen zou zijn die daarbij een oplossing zal verzinnen. Ze zou bij hem blijven, omdat ze wist dat veel personen hem in steek zouden laten als ze wisten wat hij had gedaan en had meegemaakt. Zo was ze niet, ze hem nooit in de steek laten.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Het was niet in haar hoofd opgekomen om zichzelf voor te stellen, toen ze voor het eerst een gesprek met hem aan ging. Ze had de rest van de tijd ook geen aanstalten gemaakt om zichzelf voor te stellen. Het was hij die er op kwam dat hij haar naam niet eens kende. Iets wat toch wel een tijdje had geduurd tot ze antwoord had gegeven. De wolken die waren veranderd naar een donkere dreigende lucht. De golven die hoger tegen de rots aan sloegen en de wind die wat harder begon te waaien.
Uiteindelijk had ze zichzelf wel voorgesteld, nadat ze de verandering van de natuur was begonnen. Ze was een stuk bij hem gaan zitten, zodat ze tenminste met haar hand naar voren kon om zichzelf beleefd voor te stellen. Hij pakte haar vast en stelde zichzelf ook voor. Hij had zichzelf voor gesteld als Shadow, geen achternaam of iets er achter. Iets wat zij wel had gedaan, maar dat was een verschil tussen hem en haar. En ze had er niet bepaald zin in om hem daarmee ook nog te bijgooien dat ze per se zijn achternaam wilde weten. Want om eerlijk te zijn, boeide ze zijn achternaam niet. Hij had zichzelf voor gesteld met de naam waarmee ze hem zou kunnen roepen en meer was er dan ook niet nodig.

Na het voorstellen was ze nog steeds niet van het onderwerp af te halen. Dit keer vroeg ze alleen niet door van “wat” er is gebeurd, maar eerder waarom hij het niet wilde vertellen. Er zou toch ergens een reden achter zitten en het was haar nieuwsgierigheid die er voor zorgde dat ze door bleef vragen. Ze hoefde niet precies te weten wat er met hem was gebeurd. Dat was zijn eigen zaak. Als hij wilde vertellen wat er was gebeurd dan zou ze wel een en al oor zijn. Als er dan ook wel iets was waar ze geduld was dan was het voor hem wel.
“Nee, het ligt niet aan jou, ik wil er gewoon niet over nadenken,” zei hij, waarbij ze hem lief aan keek. Ze kreeg zelfs een beetje een warm gevoel bij het feit dat het niet aan haar lag dat hij het niet wilde vertellen. Dat maakte de schuld die ze had ook wel iets kleiner, maar het zou nog niet alles beter maken. “Het enige wat ik er over kwijt wil, is dat ik lang heb vastgezeten op een plek met mensen die het niet zo hadden op mutanten.. En die er hun hand niet voor omdraaiden om een kind pijn te doen alleen maar om die bepaalde reden,” zei hij, terwijl ze het verdriet om het onrecht in zijn oog was te zien. Ze wist niet precies wat hij had doorgemaakt, maar terwijl ze door dacht over hoe Vikingen reageerde op mensen die ze mocht; was er toch wel iets dat ze begreep. Uit het niets was ze dichter naar hem toe geschoven, waarbij ze nu naast hem zat en deed vervolgens een arm om hem heen. “De tijd van vast zitten is gelukkig nu achter je. Je bent op een plek waar niemand je zal vast zetten of pijn zal doen,” zei ze zacht om hem niet te laten aan zijn verleden. Het verleden lag achter hem en hij moest nu juist alleen voor uit denken. Maar als zij dat zou zeggen dan moest ze zelf ook naar zichzelf luisteren. Ze keek zelf ook nog altijd achter zich, omdat dat het enige was waardoor ze vooruit bleef gaan.

“Ik weet dat ik je nu zelf ook heb vast gezet op een rots in de zee, maar...” zei ze, toen ze het zag dat ze hem pijn had gedaan en had vast gezet. Ze slikte en pakte zijn hand vast waar ze lichtjes in kneep. “Ik weet niet precies of je het wel wil, maar als ik mijn gedachten op iets anders wil zetten, ga ik altijd een stukje vliegen,” verklaarde ze, waarna ze op stond en voor hem ging staan. “Zou jij dat ook willen? Een stukje vliegen op mijn rug, gewoon rustig zodat je niet bang hoeft te zijn,” vroeg ze, er stond een mengeling van medeleven, verdriet en toch ook blijdschap in haar ogen. Het idee dat ze weer zou gaan vliegen met Shadow op haar rug.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Ze was het een beetje zat geworden dat ze hier alleen maar hadden gezeten, terwijl de tranen over hun wangen hadden gelopen en niemand er iets aan wilde doen om iemand beter te laten voelen. Ze had het niet helemaal verwacht dat ze zelf de eerste stap zou zetten, maar het was de enige oplossing om haar zelf wat beter te laten voelen. Met een raar vreemd gevoel in haar buik had ze naar hem toe geschoven en een arm om heen geslagen. Het was nog al eng om dit na al die tijd een keer toen bij iemand. Wat was het? Zeker 1250 jaar geleden dat ze niet het gevoel had gehad om iemand te vermoorden, waarvoor ze iets raars en vreemds voor voelde. Geen enkel moment van het gedeelte dat ze met hem had gesproken had ze dat idee nog niet in haar hoofd gehad, waardoor ze zichzelf ook de kans had om nieuwe gevoelens te ontdekken.

Iets wat haar zelf ook warm maakte van binnen. Het zou voor Shadow alleen maar lekkerder voelen vanwege haar warme huidtemperatuur dat ze automatisch al had. Hij was licht tegen haar aan geleund wat blosjes creëerde. Er kwamen zelf kleine glinsteringen in haar ogen bij het verwarmende en grappige gevoel in haar buik. Ze probeerde hem nog wat beter te laten voelen om te zeggen dat het verleden achter hem lag en niemand hem pijn zou doen. Niemand zal hem pijn in ieder geval niet als zij op dit zelfde eiland verbleef. Ze was dan wel sad met een warm vreemd gevoel in haar buik, maar ze zal altijd in staat zijn om mensen pijn te doen als ze Shadow iets aan zouden doen. Na wat hij had meegemaakt - en wat zij hem had aangedaan - vond ze gewoon dat ze iets terug moest doen. En dat was wel meer dan alleen haar naam geven.

Het idee dat ze in haar hoofd had gekregen om hem een stuk te laten vliegen op haar rug maakte haar ook wat vrolijker. Het zou misschien de schuld dat op haar schouders rustte ook wat verminderen, tenminste als hij er mee in stemde natuurlijk. “Ik weet het niet..” gaf hij toe. Octavia keek naar haar schoenen, omdat ze nu niet precies wist wat ze moest zeggen om hem op te vrolijken. Toen hij weer begon te spreken keek ze toch weer op met een afvragende blik in haar ogen. “Maar ik heb denk ik niet echt een keuze. Ik kan namelijk niet zwemmen,” ze hoorde iets van een grap in zijn stem, waarbij de glinstering van de vrolijkheid weer in haar ogen kwam. Hij was al opgestaan en zijn doek weer had vast gemaakt, met zijn kap op. “Je weet toch dat je dat niet meer hoeft te doen?” vroeg ze wat twijfelend. Ze had respect gekregen voor hem, en misschien ook wel iets meer.

Ze deed weer een stapje naar achteren van hem vandaan, waarbij ze weer langzaam begon te veranderen naar de grote draak. Het voelde goed om zonder boosheid te kunnen veranderen naar een draak. Dat hij het - hoopte ze - accepteerde voor wat ze was. Ze deed immers het zelfde voor hem. Ze deed haar kop laag en met de steun aan de klauwen die vastzaten aan haar grote zwarte rode vleugels, was ze op een hoogte dat hij er makkelijk op kon klimmen. “Klim er maar op, niet te dicht op de vleugels,” gaf ze als tip. “Probeer ook wat naar voren te leunen op m’n nek, dan heb je de minste kans dat je valt,” vervolgde ze.
Shadow was op haar rug geklommen en ze moest eerst even wennen aan het gewicht. Hij was niet zwaar of zo, maar dit was eigenlijk de eerste keer dat ze iemand op haar rug had. Ze schudde haar kop even, waarbij ze zacht gromde. Voorzichtig klapte ze haar vleugels open en zette ze met haar achterpoten af van de rots. De golven die haar net niet raakte over haar buik werd wat warmer door de warme schubben van haar lichaam. Ze vloog verder over de zee verder van het eiland af, waarna ze een stukje schuin ging waarbij de puntjes van haar vleugels door het water heen gingen. “I hope you like it,” zei ze. De vrolijkheid was goed in haar stem te horen en dat was ook precies wat ze was. Ondanks haar agressieve uiterlijk was toch hartstikke vrolijk om het feit dat Shadow op haar rug zat -hopend- te genieten van de vlieg tocht. Ze maakte een rustige bocht waarbij ze weer naar het eiland toe vlogen. Ze vloog wat schuin omhoog zodat hij wat meer te zien kreeg van hoe het was om alles van een klein te zien. Het rondje over het eiland werd steeds kleiner hoe hoger ze begon te vliegen. “Vind je het leuk? Of wil liever weer landen?” er zat een mengeling van vrolijkheid en ook spanning in haar stem. Voor al om het feit, omdat ze twijfelde of hij het wel echt leuk vond of niet.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Ze voelde zich op haar gemak bij hem. Het was dat ze altijd bang was geweest voor vervelende opmerkingen over het beest dat schuilde in haar. Ze dacht dan ook dat dat de reden was waardoor ze altijd zo agressief en boos was geweest. Echter had ze nu niet het gevoel dat ze bang hoefde te zijn of haar controle zou verliezen bij elk klein dingetje. Ze was na al die tijd eindelijk tot rust gekomen en had ze - dankzij Shadow - vrede gemaakt met het beest in haar. Stiekem hoopte ze dat ze hem vaker zou gaan zien. En dat ze zich zou gaan herinneren aan deze dag. Deze dag die haar heeft veranderd, iets wat ze gedacht had dat dat onmogelijk was. Ze wist niet zeker of hij het door had dat hij haar werkelijk vrolijk maakte, maar het was een feit. En het gevoel dat ze had voelde vreemd, maar wel vreemd op een goeie manier.

“Voor jou niet meer nee, maar voor daar wel,” had hij knikkend gezegd naar het eiland toe. Ze begreep het waarom hij de doek en de kap weer op deed. Zij accepteerde het dan wel dat hij er anders uit zag dan anderen, maar sommige mensen konden nog al aardig vervelend doen om het feit dat hij er juist anders uitzag. Ze knikte begrijpend en had er verder niks over gezegd. Hij wist nu toch wel dat ze het niet erg vond. Als hij wilde kon hij tijdens de vliegtocht zijn kap en doek ook nog af doen. Ze had toch wel in haar hoofd gehad om wat hoger te gaan vliegen, zodat hij het eiland van boven kon bekijken. Het zou een leuk tochtje worden dat wist ze zeker.

Nadat ze was veranderd naar haar draken vorm en hij was opgestapt. Had ze hem nog wat tips gegeven om de kans op vallen zo klein mogelijk te maken. Bij zijn teken dat hij er klaar voor was, had ze zichzelf afgezet van de rots en haar vleugels open geklapt.
Haar gedachtes over de schuld die ze had gevoeld en de zorgen die ze had gemaakt verdwenen voor het grootste gedeelte uit haar hoofd. Vliegen deed haar goed en ze hoopte dat het Shadow ook goed zal doen. Het was weer eens wat anders dan een stukje lopen door het bos of door de tuinen. Via een tochtje over de zee waar ze de puntjes van haar linkervleugel had nat gemaakt, was ze een ruime bocht schuin omhoog gaan maken. Ze bleef nog even over het eiland vliegen, waarna ze steeds verder de lucht in klom. De bewegingen van haar vleugels voelde goed en merkte nu weer hoeveel kracht ze had om hoger en hoger de lucht in te klimmen. Voor het geval haar mee rijder het niet meer leuk vond vroeg ze voor de zekerheid of hij wilde landen of niet. “Nee, ik wil nog wat hoger, als dat kan,” riep hij terug. Ze hoorde de vrolijkheid en de enthousiasme in zijn stem, waarbij ze er een glimlach op haar mond kwam. “Dan gaan we ook hoger,” sprak ze, waarbij ze meer kracht begon te zetten met haar vleugels en zo hoger de wolken ging.

De brommende wolken die ze eerder hadden gezien was ze met gemak door heen gevlogen en had zich daarbij niks aangetrokken van het gebrom. Ze vloog op het eerste puntje licht af waar de zon nog scheen en vloog nog hoger en hoger. Na de brommende wolken achter te hebben gelaten en nu echt op een punt vlogen dat zelfs boven de witte suikerspin wolken vlogen; klapte ze amper nog met haar vleugels. Ze bleef alleen zweven wat heel rustig gevend was. “En? Wat vind je tot nu toe van vliegen?” vroeg ze nieuwsgierig. Op het punt dat ze nu vlogen zou voor hem best koud aan voelen, maar dat zou dan waarschijnlijk ook het enige min puntje zijn. Normaal gesproken als ze nu alleen zou vliegen, zou ze haar vleugels tegen haar lichaam aan plakken en zichzelf naar beneden laten vallen tot het punt dat ze bijna de boom toppen zou raken. Ze wist alleen niet of Shadow dat al wel aan kon.
“Ben je ooit zo vrolijk geweest?” vroeg ze, omdat het haar op viel dat er nu een groot verschil was met hem nu en aan het begin van hun gesprek. “Het is voor mij anders lang geleden,” sprak ze, terwijl ze een hap probeerde te nemen van een van de witte wolken waar ze door heen “zwom”. De wolk smaakte raar, maar het was wel grappig om het aan te raken.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

De wolken die raar aan voelde aan haar schubben liet haar lijken alsof ze aan het zwemmen was over de wolken heen. De witte wolken die oneindig door ging over de wereld en vanaf dit punt net leken als het een zee was. Een zee van witte wolken wat rust gaf in haar hoofd. Niet alleen in haar hoofd, maar ze voelde zich ook niet agressief of iemand die bij elk irriterend moment kon ontploffen of wat dan ook. Het was vredig en ze voelde zich blij dat ze dit moment kon delen met iemand die begreep hoe het was om door een moeilijke tijd heen te gaan. Iemand die zelf net als haar geen moment van rust, vrijheid en vrolijkheid heeft mee kunnen maken doordat de wereld zo fucked up is. Maar op dit moment was het stukje vliegen het enige wat hun - in ieder geval haar wel - het vrije gevoel gaf dat er niets was waardoor ze bang hoefde te zijn.

Ze was nieuwsgierig geweest hoe het was om van uit zijn punt de wereld te kunnen zien. Het was namelijk niet elke dag dat iemand de kans had om een vlieg tochtje te maken wat niet in een vliegtuig is. “Het is geweldig!” riep hij opgewekt. Ja, dat was het inderdaad. Het zag er allemaal prachtig uit. Ze kon bijna zeggen dat dit de hemel was zo wit waren de wolken en zo rustgevend dat het tochtje was. Als er een hemel en die zou er zo uit zien, had ze er geen problemen mee om dood te gaan. Echter had ze niet bepaald zin om nu over de dood te denken, terwijl het leven juist op dit moment er mooi en rustgevend uit zag.

Met een hap dat ze probeerde te nemen van een van de wolken luisterde ze naar het antwoord van Shadow. “Nee, ik denk het niet,” antwoordde hij. Ze begreep het wel dat hij nog nooit zo vrolijk had gevoeld. Zij had dat ook nog niet tbh. Het was voor beide dan wel goed dat ze dit deden. “Ik voel me zo vrij hier,” zei hij blij, wat bij haar ook wel een warm gevoel in haar buik achter liet. Het vuur in haar buik voelde dan sowieso wel wat warmer aan, maar het warmere gevoel was eerder rondom haar hart. Alsof zijn woorden haar hart aan het wakker schudden waren dat het goed was om iemand lief te hebben. Het gevoel hield haar kalm en rustig, waardoor ze dan ook aandachtig bleef luisteren naar zijn woorden. “En het kriebelt zo,” voegde hij er nog aan toe, waarbij hij grinnikte terwijl hij zich even verzette op haar rug.

Octavia begon een paar meter lager te vliegen waardoor haar buik en haar vleugels een wolken laag hadden. “Probeer eens een wolk te pakken, dat geeft pas een kriebelend gevoel,” sprak ze vrolijk, waarbij ze nog een hap nam met haar mond. Haar grote onderkaak viel vol met wolk, waarbij ze hem vervolgens weer dicht deed en de stukjes wolk weg schoten tussen haar scherpe tanden. Haar mond zou er eng uit hebben gezien, maar bij het happen van de wolken zag het er ook best wel grappig uit. De uitgeschoten wolkjes verdwenen uiteindelijk in de lucht, omdat het logisch gezien gewoon verdampt water was. Toch hield haar dat niet tegen om door te blijven happen in de wolk. Het was alleen wel jammer dat haar warme schubben van haar buik de wolken lieten verdampen waardoor er druppeltjes water naar beneden zouden vallen en regen zou veroorzaken op het eiland. Echter boeide het haar vrij weinig om het feit dat ze toch hoog boven de regen wolken vlogen.

“Let op,” zei ze als teken dat ze hem iets wou laten zien. Het was een random idee dat in haar hoofd was opgekomen en ze hoopte dan ook dat het idee zo zou uitkomen als wat ze in haar hoofd had zitten. Ze bleef in een kleine cirkel vliegen in de wolken zee tot het moment dat ze kort naar onderen vloog om door de stevige regen wolk heen te vliegen. Ze wist dat Shadow regen niet al te fijn zou vinden, maar de enthousiasme die in haar stem te horen was geweest wist ze wat ze aan het doen. Het duurde wat langer dan ze had gehoopt, maar probeerde zoveel mogelijk regen op te vangen.Nadat ze genoeg regen had opgevangen wat het vuur in haar buik wel wat doofde, klom ze weer omhoog om bij de witte wolken zee uit te komen. Met een snelle beweging omhoog en weer rustig landen in de wolken zee. De regen die als druppels tussen haar schubben omhoog werden gelanceerd lieten een prachtig resultaat achter. De weerkaatsing van de zon op de druppels regen water lieten de water druppels zo glinsteren dat het net kleine kristalletjes waren die verbonden waren door een kleine regenboogjes. Rustig vloog ze om de kristalletjes heen, waarbij ze het resultaat kon laten zien aan Shadow. “Sorry dat het wat snel ging, maar dit is wat ik je wilde laten zien,” verontschuldigde ze zich voor een wat sneller tochtje. “De Vikings noemden litr á vatn,” legde ze uit met een stukje van haar moedertaal. Achter elk wonder van de natuur zat een verhaal achter bij Vikingen. Dus ze vond het wel interessant om dit aan hem te laten. Maar deels ook om hem een uitleg te geven, waarom ze dit ook had gedaan. “Litr á vatn betekend kleuren van water,” vervolgde ze om hem vertaling te geven van wat ze had gezegd. Ze hoefde waarschijnlijk niet uit te leggen waarom Vikingen het “kleuren van water” noemde. Het was nogal erg duidelijk vanwege de regenboogjes. Toch bleef het altijd prachtig om te zien dat een kleine weerkaatsing van de zon op de druppels water het water kleur kon geven. Het was echter wel jammer dat het resultaat niet blijvend was en dat druppels uiteindelijk weer in de witte wolk vielen. Toch was ze wel blij dat de ze Shadow een wonder van natuur heeft kunnen laten zien, ook al was hij nu wel helemaal nat door de regen wolk waar ze door heen had moeten vliegen voor het water.

words: ### • notes: here.  • outfit: here