We get stuck chasing light

De jongen wilde dat de mensen een straf kregen die geen pijn veroorzaakte, dan kwam ze met een idee dat een sneeuwbal gooien goed genoeg zou zijn. Het enige probleem was dat de sneeuw in haar handen zo smelten door de warme lichaamstemperatuur die ze standaard al had. “Ik weet niet of ik goed kan mikken,” zei hij, terwijl hij bukte en een hoopje sneeuw in zijn handen deed. “Als je je concentreert gaat het zeker lukken,” zei ze hoop vol om hem wat meer zelfvertrouwen te geven. Ze probeerde hem te helpen met het bolletje sneeuw maken om zijn handen op de goede plekken van de sneeuw te drukken. Haar handen voelde een koud metaalachtig iets, maar ze zei er niks over. Zijn andere hand werd iets warmer door de aanraking van haar hand tegen de zijne.
Octavia keek toe hoe hij opstond en achter een struik ging staan. Ze had zelf ook goed zicht op het groepje mensen waardoor ze kon zien of hij hen raakte of niet. In een boogje gooide hij op een schouder van iemand die daar stond. Ze trok een mond hoekje op, toen hij gelijk wegdook en de jongen vloeken die geraakt was. Zelf bleef ze kijken hoe het groepje weg liep, iets wat haar geruststelde. Nu hoefde ze daar ook geen zorgen meer over te maken. “Dat was goed genoeg, thanks,” zei ze complimenterend. Nu was het probleem met het groepje mensen eindelijk opgelost.

Het feit dat de jongen vroeg wat Vikings waren had haar letterlijk de mond op laten vallen. Waardoor ze dus voor zekerheid had gevraagd of hij een grapje maakte of niet.Wie kon nou niet weten wat Vikingen waren? Er waren tegenwoordig serie’s van Vikingen, maar kinderen kregen zelfs les tijdens geschiedenis over Vikingen. Ze werden gezien als sterke mannen die dorpen en steden leeg plunderde. Toch waren er maar weinig mensen die ook wisten dat er Shieldmaiden waren, vrouwen die zij aan zij met mannen vochten op het slagveld. Zij was een Shieldmaiden, net als haar moeder voor haar.
Dat hij dat echt niet wist maakte haar duidelijk dat zij de verantwoordelijkheid op zich nam om hem een geschiedenis les te geven over Vikingen. Ze zou hem zelfs vecht technieken laten zien en leren, of als hij dat niet wilde ook gewoon verdediging technieken. Ze zag hem niet echt als een Warrior, maar verdedigen zou hij wel kunnen. Hij hoefde daarmee niemand pijn te doen dus het zou echter wel kunnen. Gewoon right here and right now, het was voor haar in ieder geval geen probleem.
Ze had wel probleem, maar haar grootste probleem was nu toch echt dat hij niks wist over Vikingen. Octavia had hem uitgelegd dat Vikingen de sterkste mensen ras wat ooit heeft bestaan. Ze was en bleef altijd een Viking, dus ze wist dan ook zeker waar ze het over had.

“En waar zijn die Vikingen nu dan?” vroeg hij nieuwsgierig. Hoe overdreven ze haar armen omhoog had gegooid om de sterkte van Vikingen uit te beelden, gingen ze toch wel wat sad naar beneden. Een snaar was in haar geraakt en ze stond nu wel even stil naar hem te kijken. Ze keek een beetje met zo’n :c gezichtje, terwijl ze haar mond even iets open deed om te vertellen dat er geen Vikingen meer bestaan. Alleen zij en Valkyrie waren de enige die er nog bestonden. Echter waren zij in een ruzie gekomen die hen zo goed als uit elkaar liet, iets wat ook wel beter was tho. Er kon namelijk nog wel een goed gevecht komen als die twee elkaar eens zouden meeten.
“Zover ik weet zijn er nog meer twee Vikingen over,” zei ze zacht, waarbij ze naar de grond bleef staren. Ze bleef stil en wilde niks meer zeggen, maar als ze hem een les moest geven over Vikingen dan moest ze er ook bij zeggen dat eigenlijk alleen Vikingen verleden tijd zijn. Dat het een stuk geschiedenis was dat zich niet meer zal herhalen. “Een Viking is erg sterk en een ware overlever,” vervolgde ze, terwijl ze nu eigenlijk sprak over zichzelf. “De ander is wat zielig en durf niet meer zoveel te doen als het om Viking actie’s gaat,” vervolgde ze over haar zus, ook iets waar ze niet veel woorden aan vuil wilde maken. Er zat een brok in haar keel die ze met moeite probeerde weg te slikken, maar ze keek hem aan alsof er niks aan de hand was. Maar er was iets in haar gezichtsuitdrukking veranderd, waardoor er wel te zien was dat er iets aan de hand was.

“Ben jij er een?” vroeg hij vervolgens, terwijl hij haar inspecterend aan keek. Ze knikte, terwijl ze naast hem op het bankje ging zitten. “Ja, ik ben geboren als Viking...” ze slikte, waarbij ze vervolgde:“...net als mijn zus. Wij zijn de enige twee Vikings over.” Ze moest hem toch wel duidelijk maken. Dan hoefde ze niet verder te vertellen dat de rest dood is en als een geschiedenis achter is gebleven.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Kort legde ze uit dat er nog maar twee Vikingen over waren over de hele wereld. Nja, daar ging ze in ieder geval wel van uit. In de twaalf honderd jaar dat ze over de aarde rond liep was het haar nog nooit opgevallen dat er Vikingen over waren. Sinds kort wist ze echt dat haar zus al die tijd had geleefd. Ze had het nooit geweten tot in Frankrijk. Daarmee was ze er ook achter gekomen dat het zeemonster die had gewaakt over de Noorse zeeën ook altijd haar zus was geweest. Het was voor haar nog allemaal een beetje vaag en verwarrend dat haar zus nog leefde. Echter vond ze het ook wel jammer, omdat ze toch niks met haar zus te maken wilde hebben en ze nu opgescheept zat met haar op een eiland.
De jongen bleef even stil na haar woorden over dat zij en haar zus de enige twee Vikingen over waren. Toch kwam er al snel weer een vraag omhoog bij hem. “Ben je dan heel oud?” had hij gevraagd op een voorzichtige manier. Oud, wat is dat eigenlijk een raar woord. Ze voelde zich nog helemaal niet oud en ze zag er ook helemaal niet oud uit. Ze was gewoon, ja… wat was ze? Gewoon zichzelf.
“Oud, oud is ook wel weer overdreven,” sprak ze, terwijl ze met haar hand haar donkerbruin bijna zwarte haren naar achter deed. “Ik ben maar 1247,” zei ze. Het klonk inderdaad eigenlijk best wel oud, maar op de manier zoals ze het had gezegd kwam het over alsof ze zichzelf nog best jong vond. Ze voelde zich ook nog steeds fris en fruitig, terwijl als ze dood was gegaan in de Viking tijd allang tot stof was geworden. Ze was gewoon een fris en fruitige stoffen oude vrouw met een jong uiterlijk. “Oké, oké, dat is waarschijnlijk wel oud tegenover jou,” sprak ze met een klein mini lachje op haar gezicht. Het was niet vaak dat iemand dat bij haar kon veroorzaken.

“En hoe was het, om als Viking te leven?” vroeg hij vervolgens. Ze keek hem aan alsof hij een vraag had gesteld die ze nooit had verwacht dat ze die te horen zal krijgen. Het idee al dat ze nu met een persoon aan het praten was die niks wist over Vikingen en toch geïnteresseerd was. Het was blijkbaar iets wat ze mee gemaakt moest hebben.
“Het leven als Viking is veel anders dan dit leven. We hadden geen verwarming zoals we die nu hebben of een warme douche,” begon ze. Het was bijna niet voor te stellen hoe het zou zijn zonder verwarming of zonder warme douche. Mensen vonden het tegenwoordig al erg als er geen internet was, laat staan zonder elektriciteit. Octavia vond het leven nog steeds veel leuker zonder elektriciteit en internet, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze als Viking was opgegroeid en ook honderden jaren zonder elektriciteit en internet had moeten leven.
“Als er een kans bestond om terug te gaan in de tijd, dan zou ik dat zeker weten doen,” zei ze met een zuchtje, terwijl ze terug dacht aan de tijd. “De oorlogen die gevoerd werden met anderen stammen, plunderen van dorpen en steden. Het is een heel ander bestaan van leven, maar die tijd was het vechten of dood gaan,” sprak ze om hem een beeld te geven van de “gevaarlijke” tijd. Ze was nog niet eens begonnen over het feit dat zij was getraind tot een Shieldmaiden en daarom ook mensen moest afslachten. Dat het niet eens alleen ging om spullen te stelen uit dorpen en steden, maar dat er mensen waren bij wie zij een zwaard door de borst kast had geboord. De tijd dat zij het echt leuk vond om dat te doen en dat ze het ook wel een beetje zag als hobby en niet alleen als overleven. Het was best psycho, maar Vikings waren op pad gegaan onder leiding van de Goden. De Goden hadden het zo gewild, en de goden willen nog steeds dat zij zo is en zal blijven. “Zou jij het leuk vinden om in een tijd te leven, waarbij je moest dood maken en overleven?” vroeg ze om het onderwerp niet alleen op haar te houden. “Hoe komt het eigenlijk dat je niks weet over Vikings?” vervolgde ze met een nieuwe vraag.  

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Ze was een stoffige oude vrouw met een jong uiterlijk tegenover de jongen. Toch voelde ze zich niet oud en zei ze haar leeftijd alsof het niks was. Het waren maar een aantal honderden jaren dat ze over de wereld heen liep. Ze had veel gezien en veel meegemaakt, maar wat ze allemaal had gezien in de Viking tijd waren de helderste herinneringen die ze had. De tijd tussen toen en nu was gewoon een tijd waarin ze random dingen deed. Hier en daar een spoor achter laten van lijken die half afgebrand waren waar ze was geweest als draak.
Hij had haar aangekeken alsof hij haar nog een keer goed moest aan kijken. “Zo zie je er helemaal niet uit,” zei hij wat onzeker. Ze haalde even haar schouders op, waarbij ze zei dat het wel wat ouder was dan hij. Er was een klein glimlachje op haar gezicht gekomen, maar die zou waarschijnlijk ook wel snel verdwijnen. Zo snel glimlachte ze immers niet. Ze was niet zo’n lachend persoon of iemand die überhaupt om iets zou lachen. De vrolijkheid was allang verdwenen uit haar leven, dan was er ook niet veel te lachen.
“Ik ben maar zeventien,” zei hij geamuseerd, nou ja zo klonk het tenminste wel. “Dat is beter dan heel oud zijn en niet oud lijken,” sprak ze. “Als je net zo lang als mij over de wereld heen liep, dan was er ook niet veel meer aan,“ vervolgde ze om hem een idee te geven hoe haar leven eruit zag. Zonder vrolijkheid was er ook helemaal niets aan. Dan was moorden en een beetje huizen (in dit geval slaapkamers) leeg plunderen het enige wat haar bezig hield.

Kort vertelde ze een stukje over het leven van een Viking. Het was veel anders. Oorlogen met anderen stammen, plunderen van steden en dorpen. Ze had nog niet verteld over de moorden die je overwinnend gevoel gaven of dat de er meer vrijheid was op de wereld dan dat er nu was. Het was veel mooier die tijd. Het was dan wel een tijd van vechten of dood gaan, maar het was zoveel beter dan nu.
“Maar als er zoveel risico was om dood te gaan, waarom zou je dan terug willen?” vroeg hij verwarrend. Ze schudde even haar hoofd met het kleine amuseerde glimlachje dat op haar gezicht stond. “Als je het vergelijkt met nu, dan ligt je leven nu in de handen van de overheid. Zij moeten je beschermen voor discriminatie etc, maar zij moeten ook oorlogen voorkomen en dat lukt niet altijd omdat er altijd wel terrorisme komt,” legde ze uit om hem een voorbeeld te geven. “Toen ging je alleen op oorlog als de ene stam een bedreiging vormde. Op die oorlogen zijn veel minder kans dan de kans dat hier een terroristische aanval komt.” Het was niet om hem bang te maken dat er hier echt een terroristische aanval komt, maar er was wel veel kans omdat het eiland vol mutanten was. De mensheid is nog steeds volop tegen mutanten, dus ja die kans was er wel.
Maar dat was niet de grootste reden dat ze terug wilde. “Maar als je alles vergeet over oorlogen, dan is het leven ook een stuk gezonder en mooier,” gaf ze hem nog een reden om terug te gaan naar de Viking tijd. “Als kind word je al geleerd om te vechten en te verdedigen, waardoor je ook leert te overleven. En ja...” zei ze, terwijl ze even zuchtte. “Ik zou gewoon graag terug willen gaan,” maakte ze haar zin af.

Om de aandacht niet alleen op haar te houden had ze aan hem gevraagd of hij in zo’n tijd van vechten of dood wilde leven. Ze zag het zelf niet voor zich hoe hij zichzelf zou moeten verdedigen, maar als hij het zou willen leren om te vechten en te verdedigen dan had zij een keus om hem dat ook te leren. “Misschien, als ik.. Niet zo was zoals ik nu ben,” zei hij zacht, waarbij ze hem niet-begrijpend aan keek. “Misschien als je toen leefde en zoals nu bent dat het wel een voordeel is, dat je dan meer kans hebt om je te verdedigen,” zei ze vertrouwend. Zij kan zich verdedigen om in een draak te veranderen of om chemische mist te laten verschijnen, hij zou dan toch ook zijn metaalachtige arm en been kunnen gebruiken. Metaal kon immers veel schade brengen op iemand als je hem of haar met een harde klap raakt, maar ook om te voorkomen dat je arm of been er word afgehakt. Ze had hem daarom ook het vertrouwen gegeven dat hij een kans had om te overleven. “In ieder nadeel zit een voordeel,” zei ze, terwijl ze een hand op zijn metaalachtige robot hand legde en hem met een glimlachje aan keek. #Octavia is being nice for someone. Hij zou waarschijnlijk ook de enige zijn waarbij ze een beetje aardig voor zou zijn.
Er was een nieuwsgierig iets in haar wakker geworden, waardoor ze zich afvroeg hoe het kwam dat hij niks wist over Vikings. Het was immers een geschiedenis gedeelte. Hij had zijn schouders opgehaald en antwoordde:“Ik ben maar een jaar naar school geweest in mijn hele leven, en verder heeft niemand me er ooit over verteld, dus ja.” Zou hij dan wel kunnen schrijven? Of kunnen lezen? Het was namelijk niet iets wat je thuis te leren kreeg, maar meer thuis beoefende en op school echt te leren kreeg. “Jij weet vast heel veel dingen,” zei hij toen, waarbij er weer wat schrik in zijn ogen stond. Ze keek even om, maar zag niemand waardoor ze ook niet zo snel een antwoord kon vinden waardoor hij was geschrokken. Waarbij ze toch maar zei:“Nja, Vikings zijn wel heel erg geweldig, maar niet het iets waar lang over verteld word in de boeken. Toch vind ik zijn ze wel interessant.” Ze zei maar gewoon iets weer over Vikingen, omdat ze niet zeker wist waardoor hij was geschrokken en of hij er over wilde praten. Toch kon ze het niet uit haar hoofd zetten en rolde de woorden over haar lippen. “Waardoor ben je zonet van geschrokken?” vroeg ze voorzichtig.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

De argumenten die ze had waarom ze graag zou terug willen naar de Viking tijd waren best goed al dacht ze het zelf. Mensen stonden er dan niet bij stil, maar je leven lag gewoon in de handen van de overheid. Als de overheid er niet voor zorgde dat mensen veilig waren voor elk geweld dat er was, dan was dat hun schuld. Dat mensen een kogel door hun hoofd schoten, omdat ze niet aanwezig wilde zijn in een oorlog dan was dat ook de schuld van de overheid.
In de Viking tijd had je je eigen leven in je eigen handen. Dat je dood ging in een oorlog dan was het je eigen schuld, omdat je je dan beter had moeten verdedigen en niet had moeten op geven. Tegenwoordig kon je op geven wanneer je wilde, dat was eigenlijk helemaal niks aan. Er was zelfs meer geluk in haar tijd dan nu. Zij was in die tijd gelukkig, ze was vrolijk en had voor al veel plezier. Pas in de tijd dat zij zelf veranderde door vervelende omstandigheden, verdween de lach van haar gezicht en de geluk uit haar leven; maar dat deed er nu niet toe. Dat was meer een bijzaak dat ze terug wilde.
Hij had met haar ingestemd met de argumenten die ze had verteld. Er zat gewoon zoveel waarheid in dat mensen haar geen ongelijk konden geven. Iedereen wilde toch dat hun leven in hun eigen handen lag? Tenzij je van die wanhopige personen hebt die hun leven neer legde bij hun kerk, bij hun geloof. Maar zelfs hun geloof zal je niet helpen verdedigen.
Dat deden de Viking goden immers ook niet. De goden stonden bij haar, maar ze moest zelf leren te verdedigen en te vechten. Alles wat er dan gebeurt dat is dan wel met behulp van de goden, daar kon ze gewoon niet om heen draaien.

Het feit dat hij niet direct antwoord kon geven op haar vraag gaf haar een verantwoordelijk gevoel om hem meer zelfvertrouwen te geven dat hij toch wel een kans heeft om te overleven. Hij kon zichzelf dan wel iemand vinden die beperkt is tot een aantal dingen. Maar in ieder nadeel zat een voordeel. Hij kon iemand makkelijk uitschakelen door iemand een harde klap te geven. Hij had zelfs zijn voordeel om geen ledematen te verliezen aan zijn rechterkant! Dat was nogal heel erg makkelijk als je geen metaalachtige ledematen hebt. Gelukkig heeft zij dat nooit mee gemaakt, maar ze had wel genoeg Warrios én Shieldmaiden gezien waarbij dat wel was overkomen.
Ze had haar hand op zijn metaalachtige robothand gelegd en hem met een glimlachje had aangekeken. Met de zachte blik die in zijn ogen stond en zijn robothand die ongemakkelijk onder de hare bewoog, kon ze het toch niet laten om kleine blosjes op haar wangen te laten verschijnen. Het was nogal nieuw voor haar, maar ze kon het verbergen.

Octavia had geen idee waar hij was van geschrokken en ze vond het ook nog niet echt tijd om wat te zeggen. Echter bleef het wel in haar hoofd zitten en kon ze het niet laten om er wat van te zeggen. “Ik eh..” begon hij twijfelend, waarbij hij zijn robothand terug trok onder de hare vandaan. Ze keek hem zelf ook wat geschrokken aan, omdat ze nu eigenlijk niet meer wilde dat hij bang werd van haar; terwijl ze nu geen haat of zo tegen hem had. “Ik mocht nooit zoveel praten vroeger,” zei hij zacht. “Anders werd ik gestraft,” verklaarde hij schouderophalend. Ze keek hem aan als of ze zich schuldig voelde dat ze hem aan het begin met woorden had gestraft. Ze begreep het niet helemaal waarom iemand hem zou straffen om dat hij te veel zou zeggen, maar ze had zelf ook gedaan in de Viking tijd. Als er gevangene waren die iets begonnen te zeggen werden ze ook gestraft door haar. Maar hij zag er niet uit als een gevangene, hij was gewoon een persoon die zich klein maakte bij elk klein bedreigende reactie’s.
“Je hoeft je geen zorgen te maken, niemand zal je hier straffen omdat je te veel praat,” zei ze. Ze wilde er achter aan zeggen dat zolang hij bij haar was dat niemand hem ook maar een vinger aan kon raken. Toch wist ze niet zeker of ze aan die belofte kon houden vanwege haar agressieve karakter. “Heb je dan ooit iets gedaan waardoor je gevangen bent gekomen of zo iets? Want je zou zeggen dat dat alleen gebeurde bij gevangene,” vroeg ze voorzichtig, iets in haar stem was te horen dat ze wel meer wist dan ze werkelijk zei of liet zien.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Er werd een nieuwsgierigheid in haar opgewekt door hem. Iets wat hij misschien wel had meegemaakt over niet mogen praten om een straf te voor komen, wist zij veel meer van dan ze vertelde. Vikingen wisten veel meer over martelingen dan mensen ooit zouden weten. Zij had dan ook haar draak, waardoor ze mensen levend zou kunnen verbranden. Ze had nog wel meer waarmee ze mensen kon martelen, maar in de tijd waar ze zich nu bevond was daar geen plaats meer voor.
Toch vroeg ze zich hoe het kwam dat hij iets had mee gemaakt waar hij niet had mogen praten. Het gebeurde bij gevangene en hij zag er niet uit alsof hij iets gedaan had dat hij zoiets mee had moeten maken. Hij was de meest onschuldige en bange persoon die ze had leren kennen. Octavia had er naar gevraagd, maar aan de schrik die weer in zijn ogen kwam te staan begon ze zich eigenlijk meer zorgen te maken. Het enige probleem was was dat de zorgen niet op haar gezicht beschreven stonden. Op een of andere manier kon ze de zorgen die ze had zo verbergen dat niemand het te weten zou komen. “Ik h-heb niks gedaan..” antwoordde hij. Ze knikte rustig. “Je ziet er ook niet uit die iets gedaan zou hebben,” sprak ze om ervoor te zorgen dat hij geen angst voor haar wilde creëren. De enige mensen die angst mochten creëren voor haar, waren mensen waarmee ze geen gesprek heeft gehad. Hij was immers ook de enige waarmee ze na jaren een lachje op haar gezicht had gemaakt. Ze wilde gewoon niet dat hij bang werd.
“S-sorry maar ik ga..” zei hij zonder zijn zin af te maken. Niet-begrijpend keek ze hem kort even na. Hij liep richting het schoolgebouw, terwijl zij vast genageld zat aan het bankje. Ze knipperde een paar keer met haar waarbij ze zichzelf afzette van het bankje en naar hem toe rende. “Hee wacht nou,” zei ze, terwijl ze naast hem ging lopen. “Ik bedoelde het niet gemeen of zo, ik wilde niet dat je weg ging lopen,” de eerlijkheid was te horen in haar stem. Toch was het wel vreemd voor haar dat ze zo aardig probeerde te zijn tegen iemand. Als of ze iets voor hem voelde waardoor ze een verantwoordelijkheid voelde voor wat er met hem zou gebeurde. “Weet je wat Vikingen nog meer doen?“ vroeg ze, waarbij ze verder ging. “Vikingen lopen niet weg van een gevecht en al helemaal niet van een gesprek ook al is het een gevoelig onderwerp.” Ze probeerde hem nog wat bij te leren, maar het kwam er ook uit alsof ze toch wel weer wat pissig werd dat hij weg liep van haar. Ze wilde dat helemaal niet. Ze hoopte hierdoor wel dat hij het zou begrijpen dat zij ook begreep dat het gevoelig was. Ook al liet ze dat op een nog al vage manier zien.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Het idee alleen al dat hij de enige was geweest die een glimlachje op haar gezicht had weten te toveren en haar ook een beetje aan het blozen had gemaakt, waren gewoon van die redenen dat ze hem nu niet zomaar weg kon laten gaan. Ze had echter ook wat nieuwsgierigheid gecreëerd en vragen in haar hoofd had gesteld waar zij geen antwoord op kon geven. Ze moest de antwoorden te weten krijgen van hem, maar van af het moment dat hij was weg gelopen kreeg ze door dat het een onderwerp was waar hij geen antwoord op wilde geven en dan ook niet over wilde praten. Dat begreep ze wel, want zij was zelf ook geen prater over het verleden. Alleen vaag vertellen hoe het leven van een Viking er uit zag was dan niks met haar verleden.
Maar hij kon niet zomaar vertellen wat hij had mee gemaakt. Voor al niet om het feit dat ze wist hoe het leven van een mutant en mens er uit zag. Ze wist meer dan hij wist en zo was het ook een stuk moeilijker om haar te vertellen wat hij had meegemaakt.

Toch was dat niet de reden waarom ze hem achter na was gelopen. Ze wilde hem eerder overtuigen dat niet bang hoefde te zijn voor haar. Daarbij probeerde ze hem ook nog wat bij te leren over Vikingen niet dat het er helemaal goed uit kwam. Ze deed toch haar best om hem te overtuigen dat hij ook niet weg moest lopen van haar. Dat zou bij haar alleen maar een rottig schuld gevoel geven. Hij was gestopt met lopen en naar haar geluisterd, waarbij al snel een antwoord terug kwam. Met een strenge blik in haar ogen had ze hem aan gekeken, terwijl hij zich weer klein maakte. Ze werd hier namelijk wel gek van dat hij zich elke keer weer klein maakte. Daar zou nog wel verandering in komen tho.
“Dat geloof ik graag, maar ik ben geen Viking,” had hij hoofdschuddend gezegd. Niemand kon zeggen dat hij of zij geen Viking was. Hij kon namelijk wel een Viking worden met haar hulp. "Ik zou je kunnen trainen tot Viking, zodat je niet bang meer hoeft te zijn.." zei ze alsof hem nu iets beloofde waar ze haar hele leven aan zou houden. Toch was dat blijkbaar niet genoeg om hem te laten blijven. “Dus alsjeblieft..” Hij had zijn gezicht weer naar de grond gericht, maar ze probeerde als nog zijn blik te vangen. “Laat mij weg gaan.” zei hij nog. Het vuur in haar begon steeds meer op te borrelen. Waarom was hij zo stront eigenwijs?! “Nee,” zei ze kort, waarbij het er niet boos uit kwam maar eerder erg streng.

Door het vuur dat in haar meer en meer begon te kolken, deed ze een stapje achteruit. Emotieloos keek ze voor zich uit, terwijl haar huid steeds warmer werd. Met de gedachtes die steeds agressiever werden en over de martelingen uit de Viking tijd begon ze te veranderen in een groot vuurspuwend beest met zwarte rode schubben. Haar uiterlijk deden haar agressief lijken samen met haar groot vleugels die ze spreidde in de lucht. Ze begon met haar vleugels te klappen en vloog een meter of twee boven de grond, waarbij ze met haar achterpoten de jongen op pakte en weg vloog. De wind begon steeds kouder aan te voelen hoe hoger ze begon te vliegen. Ze hield de jongen warm door haar warme schubben, terwijl onder hun mensen om hoog bleven kijken hoe zij langs vloog. Alsof ze haar “prooi” wilde laten zien aan de mensen onder haar.
Uiteindelijk landde ze op een grote rots in de zee net buiten het eiland. De rots bevond zich zo’n vijfentwintig meter de zee in. Groot genoeg voor een draak om lang uit op te liggen. Rustig had ze de jongen neer gezet en was ze terug veranderd naar haar mensen vorm. “Please, don’t be afraid,” sprak ze, terwijl er traantjes in haar ogen prikte voor wat ze hem had aangedaan.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

De vrijheid die ze voelde op het moment dat ze haar beest dat in haar school naar buiten kwam, was voor anderen te vergelijken als of ze een paar uur lang alleen examens hadden gehad. Alleen was het voor haar net iets langer geleden dan een paar uur. Haar gigantische vleugels en haar kop omlaag om de jongen in de gaten te houden vloog ze een paar meter boven de grond. De angst die in zijn oog stond beschreven voelde voor haar erger aan dan ze dacht dat het zou doen. Ze had eerlijk gezegd ook gehoopt dat hij niet zo bang was dan ze dacht dat hij was.
Ze deed haar kop in de lucht en snoof de verse lucht in. De lucht die nog niet naar af gebrande hout rook of naar dood. Haar gehoor was nu scherper, waardoor ze de rennende voetstappen hoorde. Met een klap van haar vleugels vloog ze al op hem af en pakte met haar achter poten zijn armen beet. Ze nam hem mee de lucht in en liet aan de mensen die opkeken haar “prooi” zien. Ze zou moeten zeggen dat hij geen prooi was om op eten, maar eerder dat ze hem bracht naar de plek waar ze zeker was dat niemand haar zal vinden of naar toe zou komen. Ook zou het een plek zijn waar hij niet van haar weg kon lopen, om er voor te zorgen dat hij niet weer weg zou lopen. Het was niet zo dat ze hem dan pijn ging doen, nooit van haar leven zou ze dat kunnen doen. Nja, ze kon het wel maar ze was in een stemming gebracht dat ze dat überhaupt niet bij hem zou kunnen doen.

Al snel landde ze op een grote rots vijfentwintig meter de zee in. Door het water wat tegen de rots aan kletste zou het eigenlijk bijna dodelijk zijn om via de zee naar het eiland te kunnen zwemmen. Octavia had zich zelf al weer terug veranderd naar mens en met traantjes in haar ogen duidelijk gemaakt dat hij alsjeblieft niet bang moest zijn. Ze wist zelf ook wel dat het daarvoor allang te laat zou zijn. Iets wat nog meer de schuld in haar vermeerderde.
Hij was van haar weg gekropen en over de rand van de rots heen gekeken. Het feit dat hij wilde ontkomen van haar maakte de traantjes in haar ogen nog duidelijker. “B-breng me terug,” vroeg hij met een trillende stem. Ze wist geen woorden uit te brengen van de schuld die ze voelde. Ze wist dat ze het er niet beter op ging maken om hem hier te houden, maar ze moest hem gewoon duidelijk maken dat er niks is om bang voor te zijn. Maar hoe kreeg je de angst uit iemand als je hem zelf zo bang had gemaakt en had gedropt op een rots in de zee? Hoe moest je iemand duidelijk maken niet bang te zijn, terwijl ze zelf een vuurspuwend monster was?
Ze bleef hem aan kijken, waarbij ze ook de waarheid zag aan wat hij had probeerde te verbergen met zijn cap die tijdens het vliegen was weggewaaid. Ze had medelijden met hem voor wat hij had mee gemaakt en de eerste tranen rolde daarbij over haar wangen. Voor namelijk door het zien van zijn tranen. Een normale traan en de ander zo zwart als inkt.
“Waarom doe je dit?” had hij zachtjes gevraagd. Maar nog steeds, er kwamen geen woorden over haar lippen. Alleen de tranen die zachtjes over haar eigen wangen rolde, terwijl ze op haar knieën neer plofte. “Ik weet het niet,” sprak ze zacht, waarbij ze haar handen op haar knieën neer legde en ze bekeek alsof het bloed op haar handen haar bang maakte.
“Sorry..” ze stopte en slikte de brok in haar keel even weg. “Ik wilde gewoon er voor zorgen dat je niet bang hoeft te zijn voor mij of wie dan ook,” sprak ze verder, maar eigen stem trilde veel meer dan ze dacht dat hij zou doen. “Ik wilde laten zien dat er geen monsters zijn, maar het grootste monster dat er is zit nu voor je...” zei ze al sprekend over zichzelf. Hij mocht dan wel denken dat hij de monster was vanwege zijn uiterlijk waarmee hij moest leven, terwijl zij eigenlijk een monster was met een grote agressie die dankzij hem in de spiegel keek en zichzelf zag. Klein, kwetsbaar en bang.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Het was niet zo dat Octavia per ongeluk haar gevoelens niet uitte voor andere mensen. Gevoelens maakte mensen zwak en zij was niet zwak. Ze was een Shieldmaiden uit de Viking tijd en wist hoe ze moest overleven. Daarbij waren gevoelens dan ook onbelangrijk. Ze kon in een gevecht niet iemand beschermen die ze mocht, terwijl ze ook haar eigen leven had om te beschermen tegen diepe snijwonden en steken van messen.
Ze had dan ook voor een paar honderden jaren haar gevoelens op zij gezet, maar hoe het kwam dat de jongen het zomaar voor elkaar had gekregen om haar gevoelens, die diep verstopt zaten onder een grote steen dat haar hart was, naar boven te halen; was dan toch wel een applaus waard. Ze had zelf echter de hoop al opgegeven om weer wat gevoelens te krijgen, maar hoe dat nu eens veranderd was? Ze was er eerlijk gezegd niet bepaald blij dat het hem was gelukt, omdat ze nu als tranen in haar ogen voor hem zat.

Ze wist niet hoe het idee in haar hoofd was op gekomen om hem mee te nemen naar een rots in de zee. Het was nog allemaal even vaag en wist dat ook niet een specifieke reden achter haar actie. Toch voelde het hier voor haar een stuk fijner te huilen dan op een eiland waar haar zus er misschien ook achter zou komen.
De uitleg die ze hem met een trillende stem had gegeven was best falend. Ze had hem duidelijk willen maken dat hij voor niets en niemand bang hoefde te zijn, terwijl het daar nu allang te laat voor was. Ook had ze gezegd dat er geen monsters waren, maar guess what er zat een groot monster voor hem. In beide redenen had een kern van waarheid gezeten, toch was ze in beide redenen niet mee geslaagd. Iets waardoor zij zichzelf nu klein had gemaakt van deels ook het schuld gevoel dat op haar schouders lag. Met haar hand veegde ze haar wangen droog, terwijl er na enkele seconden weer verse tranen over rolde.

“Iedereen heeft een monster in zichzelf, dat heb je me zelf verteld,” hoorde ze hem voorzichtig zeggen. Ze keek licht verbijsterend op bij het feit dat hij haar woorden gebruikte tegen haar en dat hij ook werkelijk naar haar had geluisterd. “Maar ik zie er uit als een monster. Dat is veel erger,” vervolgde hij, terwijl ze er gelijk tegen in wilde maar voor dit ene moment aandachtig bleef luisteren. “En ik heb lang in angst geleefd. Dat gaat niet zomaar weg, het is een reflex. Jij word kwaad, ik word bang,” zei hij schouderophalend. Ze keek even weg, maar ze kon het niet laten om toch weer terug te kijken naar hem. “Ik zal waarschijnlijk een van de weinige zijn die zou zeggen dat ik je er niet uit vind zien als een monster, maar eerder als iemand die gebroken is,” zei ze eerlijk. Ze had namelijk wel zo’n gevoel dat hij goed gebroken was. Voor al om het feit dat hij een reflex heeft dat hij bang word als zij boos is, iets wat ze eigenlijk ook wel vaker hoorde.

“En ja, ik heb het je verteld dat in iedereen een monster schuilt, maar wie wil nou leven met een monster dat een vuurspuwend beest is?” reageerde ze op het feit dat hij ook was in gegaan op haar woorden die ze eerder dit gesprek had verteld. Zij had namelijk alleen bedoeld als het ging om mensen vorm. Iemand kon lief zijn en vervolgens veranderen naar psychopaat, maar het was toch niet natuurlijk als iemand veranderde in een vuurspuwend beest? Ze begreep op dit moment dan ook zeer goed dat hij zo’n reflex had dat hij bang was. Als zij geen draak was geweest, dan was ze zelf ook bang geweest en zo’n reflex had gecreërd. Toch bleef ze nog altijd proberen hem te helpen van zijn angst, maar dat het nu niet meer lukt was haar eigen schuld geweest.
“Ik zou je nog steeds willen helpen om je reflex te kunnen veranderen, dat je niet bang meer hoeft zijn...” begon ze zacht, waarbij ze paar volgende traantjes weer weg veegde van haar wang. “...Maar ik weet nu ook wel dat ik dat goed heb verpest om het monster te laten zien. Ik had het gewoon niet zo moeten aan pakken,” vervolgde ze, terwijl ze haar knieën om hoog deed en haar hoofd er op liet rusten. De schuld die ze had was te veel voor haar geworden dat ze hem gewoon niet meer aan kon kijken.

words: ### • notes: here.  • outfit: here