We get stuck chasing light

Er was serieus niks vrijers dan door de lucht heen vliegen en alle zorgen beneden op het eiland te houden. De zorgen waaraan je niet hoeft te denken, omdat het gevoel van vrijheid en rust door je heen gingen. Het maakte een stukje gevoel in je los dat je je realiseert dat er niks is dat je tegen houd en dat je met je ogen dicht door kon gaan. Door kon gaan met vliegen zonder dat er iets op haar pad kwam waar ze tegen aan zou gaan botsen en vervolgens alle zorgen in een keer weer terug komen. Nja, nergens tegen aan botsen? Ze moest soms nog wel uit kijken voor vliegtuigen, maar ze verwachten niet echt dat er over een eiland vol “gevaarlijke” en “dodelijke” mutanten vliegtuigen over zouden vliegen.
Het zou immers meer kans geven dat er een kernbom op het eiland zou komen. En niemand wilde dat dat zou gebeuren.

“Het voelt echt zacht aan,” riep hij, toen ze hem had verteld dat hij de wolken eens moest aan raken. De witte wolken zee die hadden gekriebeld over haar buik van schubben en ze als verdampte waterdruppels achter liet. Ze kon er ook niks aan dat ze warme schubben had. Het was gewoon het vuur dat in haar buik groeide en haar eigenlijk wel in leven hield. “I know right. Wie had gedacht dat wolken echt zacht zouden zijn?” vroeg ze als of hij het antwoord zou weten. Mensen dachten altijd wel dat wolken zacht en kriebelt aanvoelde, maar ze waren ook wel een beetje nat. Toch was er wel iets zachts aan, wat een tintelend gevoel achter liet in haar mond.

Bij het idee dat ze in haar hoofd kreeg, kreeg ze al snel een glimlach rond haar mond. Het zou alleen wel kunnen veroorzaken dat Shadow goed nat zou worden, maar hij zou net als haar het resultaat prachtig vinden. Het was namelijk ook wel iets wat ze kon maken in de Viking tijd. Gewoon met een bakje water en genoeg zonlicht. Toch zou het resultaat een stuk mooier zijn door het water dat ze zou opvangen met haar grote draken vleugels. Ze dook een regen wolk in en ving zo veel mogelijk water. Iets wat langer duurde dan ze had verwacht en Shadow dus ook helemaal nat zou maken. Na een paar snelle bewegingen boven de witte wolken zee lanceerde de druppels regen tussen haar schubben. Het zonlicht dat weer kaatste op de druppels wat kristalachtige regenboogjes achter liet was prachtig om te zien. Octavia legde uit dat ze in de Viking tijd dit Litr á vatn noemde, kleuren van water.
Shadow herhaalde zijn woorden, terwijl ze bleef kijken hoe de kristalachtige regenboogjes weer verdwenen in de witte wolken zee. “Het was echt mooi,” maakte hij duidelijk. Ja, dat was het zeker. Ze bleef kijken naar de plek waar kristalachtige regenboogjes waren verdwenen, waarbij ze even schrok door de volgende woorden van haar “meerijder”. “Kunnen we terug gaan? Ik heb denk ik droge kleren nodig,” vroeg hij lachend, terwijl ze zelf ook weer even moest lachen. “Ja dat kan, ik breng je wel zo dicht mogelijk bij de slaapkamers,” sprak ze informerend naar de plek waar ze naar toe zouden gaan. Niet dat hij zou moeten verwachten dat ze hem weer op een rots in de zee zou zetten of wat dan ook.

Ze dook weer de grote regen wolk in die precies boven het eiland aan het leeg gieten was. De hele tocht terug naar beneden toe was regenachtig en nogal vervelend voor haar. Het liefst bleef ze nog boven de witte wolken zee, maar ze moest rekening houden met Shadow. Ze wilde immers niet dat hij ziek zou worden door haar of zo. Ze vloog wat sneller en grote cirkels naar beneden om de rit niet te eindigen door een steile vlucht naar beneden. Ze kon namelijk ook haar vleugels tegen haar lichaam aan plakken en zichzelf naar beneden laten vallen. Ook al wist ze dan vrijwel zeker dat hij dan was gevallen. En dat was ook iets wat ze niet wilde hebben. Ze vloog verder en verder naar beneden tot ze het grote dak zag van de slaapkamer. Het was net groot genoeg voor haar om op te kunnen landen en vervolgens droge kleren voor Shadow zoeken. Zachtjes landde ze op het dak en liet hem rustig af stappen van haar rug. Ze schudde zichzelf nog even uit om de druppels water tussen haar schubben weg te halen, geen erg in dat ze hem nu nog natter maakte dan hij al was. Waardoor ze toch wel lachend terug veranderde naar haar mensen vorm. “Sorry,” verontschuldigde ze zich lachend. Het was niet alleen haar draken vorm dat nat was geworden van de vlucht naar beneden. Ook haar menselijke vorm werd daarbij nat. Met de stortbui boven hun hoofd rende ze via de dak deur naar binnen.

words: ### • notes: here.  • outfit: here