I'm only one rainbow away [&Valkyrie]

Vogels. Ze had geleerd wat dat waren en in hoeveel verschillende soorten vormen en maten ze kwamen. Hoe mooi ze geluid konden maken en konden vliegen door de lucht, op konden stijgen en ervandoor konden gaan zodra ze daar klaar voor waren. Elke keer als ze een vogel zag op het plein of bij een raam vlakbij of wanneer ze zich in het bos bevond samen met Kai en Finn of simpelweg alleen, en hem weg zag vliegen werd ze een klein beetje overladen met een gevoel van jaloezie. Ze wou dat ze dat ook kon. Al was het niet van het eiland af want het enige wat ze altijd maar om het eiland heen zag was water. Eindeloos water dat maar niet op hield, waar ze ook maar keek.
En dat water was de laatste paar weken veranderd naar een harde grond. IJs. Met zulke kou had ze nog nooit te maken gehad. Het was de eerste keer geweest dat ze ooit zoiets in haar leven gezien had. Maar erop durven lopen zoals andere mutanten dat gedaan hadden? Nee dat had ze niet gedaan. Ze was bang dat het harde water haar zou verraden. Water was niet haar beste vriend zoals de vaste grond van zand en aarde dat was. Zoals de aapjes Kai en Finn dat ook waren.

Een zachte en smalle glimlach kwam op haar lippen tevoorschijn wanneer ze aan ze dacht. Dit keer was ze alleen naar buiten gegaan, nadat Jean haar opnieuw geholpen had met haar aan te kleden met kleding die zeker weten zo dik was dat ze zich er nauwelijks meer in kon bewegen. Zulke dikke kleding was ze ook zeker niet gewend en na die paar weken was daar nog niet veel aan veranderd. Alleen had ze nu ietsje meer handigheid gevonden in het dragen van de handschoenen. In het begin had ze geweigerd ze te dragen, totdat ze voor het eerst de sneeuw had aangeraakt, dat haar achteraf toch op andere gedachten had gebracht.
Het meisje was nu al meer bekend met het bos en wist altijd de weg terug te vinden naar het gebouw voordat het donker werd of naar het meer, waar een pad stond van kaarsjes in potjes die de weg terug naar de school verlichtte. Ze had haar handschoenen uit getrokken en slordig in de zakken van haar dikke winterjas gestopt en hield ze vervolgens voor haar mond om ze te warmen voordat ze de kreet van een roodborstje nabootste. Een antwoord kwam terug vlak boven haar en de glimlach die nog altijd op haar gezicht had gestaan werd groter zodra ze naar boven keek. Op dat moment zag ze het vogeltje op een tak vlak boven haar staan en naar een andere tak springen waardoor het beetje sneeuw dat er op gelegen had op haar gezicht neer dwarrelde. Ze slaakte een zachte hatsjoe en giechelde om haar eigen actie. Nog eens bracht ze haar handen naar haar mond en imiteerde het vogel getsjirp gemakkelijk. Ze zag het vogeltje haar kant op draaien en zijn snavel openen maar reageren met een prettig geluid deed die niet. Het feit dat het leek alsof de vogel aandacht aan haar geschonken had zette ze haar handen aan beide kanten van de boom op een tak en duwde ze zichzelf naar boven met haar voeten tegen de boom aan en klom zo de boom in. De sneeuw was niet zo'n groot obstakel voor haar, deze hielp haar echter met stevigheid.

Lotus was bijna helemaal naar boven geklommen en had zo uitzicht over het stukje bos waar ze was. Het viel haar op dat er zoveel meer te zien was nu de meeste bomen geen bladeren hadden en de sneeuw zo hier en daar mooi verspreid lag als een deken over het natuurlijke gebied. Ze nam een diepe haal adem en snoof eens diep, haar neusje begon al rood te kleuren van het koude weer. Het meisje was namelijk niet bestand tegen deze temperatuur. Wanneer het roodborstje aan de voorkant van de boom kwam te staan liet ze haar ogen op het tedere beestje vallen en bleef ernaar kijken totdat hij zijn vleugels spreidde en er vandoor vloog. Met haar oogjes bleef ze hem kort volgen totdat die op iets anders vielen dat zich in het bos bevond. Wat was dat? Een klein gebouwtje? In het bos? Ze keek haar ogen uit terwijl ze probeerde uit te vogelen of het echt een gebouwtje was waar iemand in leefde. Zou dat kunnen? Ze slikte en bleef er naar staren totdat het erop leek dat er niemand was- al had ze maar beperkt zicht door de bomen die er voor stonden. Of wacht.. zag ze daar nou beweging? Door die korte afleiding verzette ze haar voet wat meer naar links op de tak en hoorde toen een kraak. Ze wist namelijk niet dat in dit seizoen de bomen ook meer kwetsbaarder zouden zijn en sneller zouden breken en haar aandacht ging meteen terug naar de tak waar ze op stond en keek per ongeluk naar beneden. Door de hoogte raakte ze plotseling in paniek en sloeg haar hartje op hol. Nog eens kraakte de tak- luider deze keer- en brak die half af waar ze met haar linker voet stond. Onmiddellijk verplaatste ze zich meer naar rechts en probeerde ze houvast te zoeken aan een andere tak, maar gleed door de sneeuw die op de takken verspreid lag bijna uit. Lotus greep zich toen vast aan de boom zelf en maakte zachte piepende geluidjes- om help roepen kon ze niet en ze was te bang om te gillen. Tranen sneden in haar ogen en haar ademhaling versnelde hard. Er was maar één ding dat ze kon doen en dat was proberen Kai of Finn te roepen. ''Ahb!'' Klonk eerst zachtjes, voordat ze het nog een keer probeerde. ''Ahb!'' Riep ze met een schorre stem. Ze had de aapjes nodig.

Angst. Het overspoelde haar opnieuw, er leek geen einde aan te komen aan de emotie door het ontdekken van de wereld die zo wreed tegenover haar was. De natuur leek zo onschuldig maar ook moeder natuur had zijn streken die ze niet kon ontwijken. De mysterieuze en vooral gladde sneeuw en ijs, de boom zelf die haar verraden had door zich door haar gewicht te bezwijken. Ze hield zich vastgeklampt aan de boom met haar lichaam, haar handen in de groeven vastgeklampt aan de andere kant van de koude en vooral besneeuwde boom. Het dwarse meisje had geen handschoenen aangetrokken waardoor ze haar tedere vingers al snel niet meer voelde. Ze probeerde haar adem in bedwang te houden maar door de snelheid van haar hart die door de adrenaline werd overheerst kon ze niet anders dan snelle wolkjes van warme adem tegen koude lucht aan te zien slaan die vanuit haar mond kwamen.
Ze hoopte sterk dat de aapjes zouden komen, wachtte tot er ieder moment een hoop gekraak van takjes en voetstappen te horen waren die haar kant op kwamen, voornamelijk door de lucht geslingerd. Tot ze allebei naast haar zijde zouden verschijnen en ze haar zouden helpen om uit deze positie te komen en weer veilig en wel op de grond.

En een geluid kwam er, alleen niet vanuit de lucht maar vanaf de grond, wat betekende dat het niet de jongens waren naar wie ze zo wanhopig geschreeuwd had. Al was het maar één keer geweest. Ze gaf een zachte jank toen ze ineens een stem hoorde die ze niet herkende. Was zij vanuit de richting van het hutje gekomen? Het was een gedachte van een seconde geweest, de gedachte dat ze het niet zou overleven controleerde over alle andere gedachten die heel kort in haar op kwamen, tijd om erover na te denken had ze ook niet. Ze slikte zenuwachtig wanneer ze haar iets hoorde zeggen dat ze niet kon verstaan, niet helemaal. Het woord 'rustig' had ze al vaker gehoord en het zou haar moeten kalmeren, maar dat was vaak juist niet wat er gebeurde en ze probeerde haar voet te verplaatsen vanaf de boom naar een tak, maar wanneer ze geen tak voelde raakte ze alleen maar meer in paniek en verschoof ze een stukje naar beneden waardoor ze een klein kreetje slaakte. Haar voet kreeg ze niet meer goed terug om de boom heen en ze had niet door wat de oudere meid zei, ze begreep haar bovendien niet goed en haar eigen paniek creëerde een heleboel lawaai in haar hoofd. Wanhopig probeerde ze haar voet terug op een houvast om de boom te krijgen maar het lukte niet, het lukte haar echt niet en de tranen die in haar ogen opgeweld waren kwamen eruit over haar wangen gerold. De kou sneed over de nattigheid waardoor er nog eens een opwelling van tranen in haar ogen kwam te staan en ze nog minder zag. En ze kneep haar ogen fijn dicht, verloor vervolgens de grip van haar handen om de boom heen en gilde hard toen ze geen grip nergens meer voelde en naar beneden viel.