Did it effect who we are? [Devon]

Enkel en alleen al het aanzien van Storm die met alles wat in hem zat tegen de transformatie vocht deed de pijn in zijn eigen lichaam weer terugkomen. Fantoompijnen, veroorzaakt door de levende herinnering aan die ene nacht. Een nacht die ondertussen al gekend was bij een klein deel van de studenten. Ondanks dat Howard en Jamie alle moeite van de wereld hadden gedaan om het geheim van Storm tussen de vier muren van de ziekenzaal te houden, waren er toch enkele roddels ontsnapt. Waren het studenten die verpleegkundigen hadden horen overleggen op de gang, waren het gedachtenlezers die achter de informatie hadden zitten vissen? Het was één groot raadsel. Devon wilde zijn vriend moed inspreken om vol te houden, om ‘hem niet te laten winnen’, maar het enige dat hij terugkreeg was een dodelijke blik en woorden die hem opdroegen om zijn bek te houden. Met een steek in zijn maag bleef Devon toekijken, hield zijn mond zoals Hal hem had gevraagd en wachtte af tot Storm zichzelf weer onder controle had.

’Het enige wat ervoor zorgde dat hij niet won was omdat ik teveel pijn had.’ Devon perste zijn lippen krampachtig op elkaar. Voor een moment had hij Hal willen toewerpen dat het hem ook gelukt was als zijn lichaam wel op punt was, dat het hem dan was gelukt enkel en alleen omdat hij Devon niet wilde vermoorden. Maar hij telde in zichzelf tot 10 en liet die woorden voor wat ze waren. Nog meer koppigheid was niet hetgeen ze nodig hadden op dit moment. In zijn ogen was een zwakke fonkeling te zien, eentje die er in weken niet meer in gestaan had. Voor het eerst voelde hij zich op een vreemde manier niet meer alleen. Het was gewoon voelbaar aan de situatie dat alles langzamerhand weer onder controle kwam, zowel de wolf in Storm als de vriendschap tussen hun twee. Storm werd langzaam weer zichzelf, zelfs een blinde kon dat zien. Of toch op zijn minst horen, want de hardheid, de kille ondertoon in zijn stem was verdwenen. ’Ik had vermoedens in wat het kon uitdraaien ja..’ antwoordde hij zachtjes. ’Mensen doen gekke dingen als ze ten einde raad zijn Hal.’ Hij hief zijn armen wat opzij en toonde zichzelf aan hem, zijn ongeschoren gezicht, zijn groezelige kledij. Voor een moment trok hij lichtjes een mondhoek op, al was het meer voor zichzelf dan dat het voor Storm was. ’En dit was je geniale plan, Lupos uitdagen en zien wat er gebeurd.’ Voor het eerst hoorde hij de lach van zijn beste vriend weer. Futloos, vermoeid, maar toch, de lach was er. ’Ja..’ gaf hij schouderophalend toe en voelde de hand van Storm op de van hem. ’Wat had ik nog meer te verliezen dan jou?’ En het was waar. Er waren Dennimae, Taylor, Nadya, Katerzyna, Karlie en zoveel andere mensen die hij hier had leren kennen, maar geen een van hen kwam nog maar in de buurt van de band die hij met Hal had. En buiten het eiland was er evenmin iemand naar wie hij terug zou kunnen of terug zou willen. ’Ik ben niet zo’n worstelaar.’ bracht Hal zuchtend uit en Devon schoot hem onmiddellijk te hulp toen hij zich aan de boom probeerde af te drukken maar er alleen niet in slaagde. ’Heb jij even geluk dat ik kan worstelen voor twee.’

I’ve got your back. Hij voelde hoe Storm hem aankeek en met grote ogen keek hij terug. Misschien was het niet de juiste woordkeuze geweest.. ’Dat zie ik, je doet een geweldige job.’ Devon krabde met zijn vrije hand aan de achterkant van zijn hoofd en zocht naar iets wat hij er tegenin kon brengen. Maar zoals te verwachten was, waren er geen gepaste woorden als antwoord. ’Mij de pijn van mijn leven geven zodat ik ze weer alle vijf op een rijtje heb.’ En toen kon hij het niet onderdrukken, een ongemakkelijke lach schoof over zijn lippen en hij liet Hal los toen die zichzelf probeerde recht te houden op zijn kruk. ’Het was misschien niet de meest tactvolle onderneming de ik afgelopen tijd gedaan heb nee..’ gaf hij hem een beetje ongemakkelijk toe en hield zijn hoofd wat scheef terwijl. ’Doe dat nooit meer.’ Onmiddellijk schudde Devon zijn hoofd en ging wat rechter staan. ’Vanaf nu denk ik twee keer na over dingen die ik doe of beloften die ik maak.’ Hij knikte van ja om zijn woorden wat meer te bekrachtigen en trok pijnlijk een wenkbrauw omhoog. Je kon wel zeggen dat Devon zijn lesje had geleerd, ookal had hij er nooit slechte dingen mee bedoeld. ’Maar bedankt, we komen er wel, uiteindelijk.’ Devon humde als bevestiging en keek naar Storm die de zoveelste strijd streed, ditkeer met zich rechtop te houden. ’Op deze manier gaat het nog lang duren eer we er zijn..’ begon Devon met een voorzichtige grappende ondertoon in zijn stem. Hij had even genoeg van het diepzinnige gesprek, als ze wilden dat het werd zoals het was, moesten ze als zichzelf tegenover elkaar staan. Daarom dat hij zijn antwoord over een andere boeg gooide en doelde op het feit dat ze op die manier nooit terug in de school zouden geraken. ’Kom hier.’ zei hij hoofdschuddend met een grijns op zijn gezicht en nam de arm van Hal vast om die vervolgens over zijn hals te slaan. Voorzichtig ondersteunde hij hem en droeg een deel van zijn gewicht terwijl hij aanstalte maakte om in beweging te gaan. ’Voordat ze ontdekken dat je hier bent.’ Devon trok een bedenkelijke wenkbrauw op en keek Hal aan. Niet alleen Nadya, maar ook de verpleging die sowieso hadden gemerkt dat de hartslag van Storm enkele piekjes had gemaakt.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

.Always live before you die.

Devon had vermoedens in wat het kon uitdraaien … vermoedens. Hij zou beter moeten geweten hebben dan dat. Storm kon nu regelrecht terug naar de ziekenzaal, dezelfde zaal waar hij eigenlijk nog maar net uit ontslagen was. Hij was zeker dat die hartslagmeter de verplegers nu al had gealarmeerd. Eigenlijk wilde hij zijn eigen hartslagmeter terug, hij was het zat dat iedereen hem vroeg hoe het met hem was, of hij nog pijn had of dergelijke dingen. Hij was het gewoon compleet zat om in dit soort van aandacht te staan. Dat was misschien ook de reden dat hij hier in het bos liep, om te vermijden dat iedereen naar hem toe zou komen en vragen waar hij al die tijd had uit gehangen. Maar nu zou hij terug moeten, hij kon zich zo al inbeelden wat de verpleegster zou gaan zeggen, “heb ik je niet gezegd dat je je rustig moest houden?” of “Wat is gebeurd? Je kunt ook nooit eens luisteren Hall.” De blik op Storm’s gezicht bij die gedachten zei al genoeg. Hij zou Devon wel ompraten om niet naar de ziekenboeg te gaan, eens zien hoelang het zou duren voor de verpleegsters hem vonden op het schoolterrein.

‘Gek is zacht uitgedrukt.’ Merkte hij kermend op. Het was meer iets als een zelfmoordpoging maar dat zou hij nu ook niet luidop zeggen. Zeker niet omdat alles eindelijk weer een beetje normaal begon te worden. Het was alsof de poging tot transformeren weer alleen op de juiste plaats had gezet bij Storm. Hoe cru het ook was van Devon om dit te proberen, het had gewerkt want de frustraties en haat waren bij Storm verdwenen. Hij keek nu weer met een normale blik naar Devon, eentje die de vrienden altijd hadden gedeeld. Maar inderdaad, Devon zag er niet uit, zelf Storm zag er verzorgder uit en dat had hij ook enkel te danken aan Nadya en de verplegers. Het werd hoog tijd, duidelijk, dat StormOn weer op track kwam want met deze versie van Devon zouden er niet veel dames komen aandraven. Misschien was dat wel zijn bedoeling geweest. “Wat had ik nog meer te verliezen dan jou.” Bij die woorden keek Storm zijn beste vriend meteen aan. ‘Echt? Meen je dat nou?’ Hij zweeg en sloeg zijn blik kort opzij naar de bomen, naar de kettingen die daar onaangeroerd op de grond lagen. ‘Devon,’ hij zweeg en keek terug naar zijn beste vriend. Maar wat moest hij zeggen … dat hij het niet zou toelaten dat Devon zich vast klampte aan het idee van enkel Storm te hebben? Iedereen wist hoe koppig Devon kon zijn, het zou verloren moeite zijn. Dus Storm zei niets en dacht enkel in zichzelf om er de volle honderd procent te zijn voor Devon, net zoals vroeger. ‘Ik zal mijn best doen om mezelf niet meer te verliezen.’ Zei hij uiteindelijk wat zachter. Nee, achteraf gezien kon hij het niet, het was verkeerd. Het was verkeerd geweest van zodra hij het had gedaan toen hij hoorde dat hij twee uur dood was geweest. Het was verkeerd geweest om Denni de kamer uit te jagen, om Devon op stang te jagen, Nadya het ongemakkelijk te maken. De enige die er eigenlijk helemaal geen last van had gehad was Kat, had zij even geluk.

Devon schoot hem meteen ter hulp toen hij recht probeerde te geraken en Storm was dankbaar voor die hulp, het zou hem niet gelukt zijn alleen. De opmerking over het worstelen deed daar eigenlijk geen goed aan want Storm moest zachtjes lachen en dat deed pas veel pijn. Devon liet hem los en Storm wist zichzelf recht te houden op zijn kruk. ‘Je kunt het goed maken.’ Hij bleef tegen de boom rusten en gespte zijn hartslagmeter los die hij van de dokter had meegekregen. Het meet niet enkel zijn hartslag, het was zo geavanceerd dat het ook de pijn kon opmeten, bepaalde facetten van zijn lichaamsfuncties. Hij greep Devon’s pols en gespte de hartslagmeter eromheen. ‘Ik wil niet terug naar de ziekenzaal dus,’ hij zweeg en keek zijn beste vriend met een kleine grijns aan. ‘Ik ga ze ook geen reden geven om me te gaan zoeken.’ Hij liet Devon’s pols los en wreef zijn hand rond zijn eigen pols, het was er leeg nu. Als ze de nieuwe functies zouden lezen in de ziekenzaal dan zouden ze hem vast niet komen zoeken als ze zagen dat alles terug in orde was.

Toen Storm hem had gewaarschuwd om dat nooit meer te doen waren de woorden terug even serieus en bevestigend. ‘Bedankt, dat betekent genoeg.’ Zei hij gelijk. Het was voor hem goed genoeg dat Devon twee keer zou nadenken, zeker wat betrof Lupos. Hij probeerde iets van zijn lichaam in beweging te zetten maar het ging moeizaam, Lupos had meer tijd nodig om te recuperen dan vroeger en Storm hoopte dat het enkel maar zou beteren. Dus ja, de weg zou lang zijn, hij moest zachtjes lachen om te woorden, hij bracht zijn hand naar zijn rug en kreunde verslagen. ‘Je mag me niet doen lachen.’ Zei hij quasi beschuldigend tegen Devon, al kon hij er nog steeds om lachen. Precies of dat ooit zou lukken, elkaar niet doen lachen. Toen Devon hem opnieuw ter hulp schoot sloeg Storm bijna automatisch zijn arm om Devon’s hals. ‘Ik ben ontslagen uit de ziekenboeg, ik mag hier zijn dus,’ hij haalde zijn schouders op en keek kort naar de hartslagmeter rond Devon’s pols, hij nam de pols en keer ernaar. ‘Daarnaast is alles in orde met me, goede hartslag, geen pijn, alles is in orde. Ze hebben geen reden om me terug te roepen.’ Knikte hij haast tevreden. Maar er was wel iemand die hier niet blij mee zou zijn, dus het was inderdaad misschien beter dat ze hier weg kwamen, voor Nadya zou opduiken. ‘Maar we kunnen misschien maar beter naar ons kamer terug gaan. Nadya zou het idee niet appreciëren.’ Hij gaf Devon een bezorgde blik en begon te stappen, het was dragelijk dus het ging vlotter naarmate de afstand vorderde en hij minder en minder moest leunen op Devon. ‘Daarnaast, wij moeten nodig terug in de startblokken en dat gaat niet als je er zo uit ziet.’ Hij liet kort zijn blik over Devon glijden alvorens een kleine grijns op zijn lippen sprong. Daar was een beetje van StormOn terug, eindelijk …

tag: Devon --- words: 1065 --- notes: - --- outfit: -

Storm leek verbaasd over het feit dat Devon niets meer te verliezen had dan hem, zijn beste vriend. In eerste instantie waren de woorden snel over zijn lippen gerold, een beetje zonder nadenken. Maar Devon fronste zijn wenkbrauwen en nam een moment de tijd om erover na te denken, zeker toen Hal erachter vroeg. ’Als ik het niet meende zou ik het niet zeggen.’ Het zou misschien moeilijk te begrijpen zijn voor Storm, maar er zat zoveel meer achter. Het viel te vergelijken met één bladzijde uit een boek. Moeilijk om te omvatten behalve als je het hele boek gelezen had. ’Devon,’ Hij hoorde hoe Hal zich erna stil hield, alsof de gepaste woorden niet in zijn hoofd opkwamen. Maar er waren er ook geen, dus Devon nam hem niets kwalijk. Het belangrijkste was dat Storm het wist, wist dat hij zowat het belangrijkste in zijn leven was, en daarin was hij geslaagd dus alles errond deed er even niet toe. ’Ik zal mijn best doen om mezelf niet meer te verliezen.’ Devon trok een wenkbrauw op en snoof lachend als poging om de serieuze sfeer wat te doorbreken. ’Het is je geraden want anders dan plant ik een gps in die bovenkamer van jou.’ Hij plaatste zijn vinger tegen het voorhoofd van Hal en oefende er wat druk op uit terwijl op zijn lippen een grijnsje verscheen.

Het voelde verdomd goed om samen te lachen om een flauwe mop. Als Devon hem gemaakt had voor de nacht van de volle maan had hij misschien een ‘watwasdatnuweer?’-blik van Hal gehad hebben, maar nu.. Nu bezorgde het de beide jongens een grijns op hun gezicht, zorgde ervoor dat ze beide vanbinnen weer voelden wat het was om samen te zijn. ’Je kunt het goed maken.’ Geïnteresseerd trok Devon een wenkbrauw op, sloeg zijn armen over elkaar en leunde met een schouder tegen de boom. Hal hield zichzelf ondertussen recht op zijn kruk. ’Spit it out.’ vervolgde Devon nieuwsgierig en keek zijn beste vriend geconcentreerd aan. Voor een moment luisterde hij naar Hal, naar het feit dat hij niet meer naar de ziekenzaal wou, maar toen viel zijn oog op hetgeen hij deed. Storm gespte de hartslagmeter rond zijn pols los en greep daarna naar de pols van Devon. Een brede grijns verscheen op het gezicht van Devon en hij liet Hal gewillig het ding rond zijn pols hangen. ’Jij sneaky bastard.’ zei Devon en draaide met zijn arm om gewoon te worden aan het feit dat het ding er omheen hing. Na enkele seconden registreerde het onmiddellijk de lichaamsfuncties van Devon en hij keek aandachtig naar de cijfertjes op het kleine scherm. ’Hartslag 64.’[b/] zei hij met een knipoogje naar Hal en knikte. Het waren normale cijfers dus in de ziekenzaal zouden ze vast geen argwaan krijgen. Devon drukte op een knopje aan de zijkant en zag een nieuw cijfer verschijnen. [b]’Lichaamstemperatuur 42°, bovendruk 106, onderdruk 83. Shit man, wat meet dit ding allemaal?’ Devon keek Storm een beetje onder de indruk aan en liet daarna zijn hand in zijn broekzak zakken. Het voelde alsof hij geen blijf wist met zijn arm sinds het ding errond hing, alsof hij constant geconfronteerd werd met de dingen de er in de binnenkant van zijn lichaam afspeelden. Nu kon hij ergens wel begrijpen waarom Hal zo vaak op het ding keek.


‘Je mag me niet doen lachen.’ Devon perste zijn lippen op elkaar en probeerde een lach te onderdrukken. ’Dat is iets wat ik niét kan beloven.’ zijn stem klonk geamuseerd en in zijn ogen stond een kleine fonkeling terwijl hij Hal ondersteunde. ’Ik ben ontslagen uit de ziekenboeg, ik mag hier zijn dus,’ Een zachte ‘hmm’ kwam uit Devon zijn keel en hij begon richting het schoolgebouw te wandelen. Hij mocht inderdaad in het bos zijn, al vroeg hij zich ergens wel af wat de verplegers, Jamie of Howard ervan zouden vinden. Devon had niet de indruk dat ze het op prijs zouden stellen dat Hal zich vlak na zijn ontslag opnieuw op de plaatst delict zou begeven. Het was net daar waar alle herinneringen naar boven kwamen, waar de emoties weer extra opdoken en hij zichzelf misschien niet meer in de hand kon houden. Hij voelde de vrije hand van Hal rond zijn pols. ‘Daarnaast is alles in orde met me, goede hartslag, geen pijn, alles is in orde. Ze hebben geen reden om me terug te roepen.’ Een aangename lach rolde over Devon zijn lippen en hij wierp zelf ook opnieuw een blik naar het ding. Zijn hartslag was lichtjes gestegen van de inspanning, maar zoals altijd bleef het binnen de normen. ’Nadya zou het inderdaad niet appreciëren nee. En ik heb ook zo het idee dat uw bed u gemist heeft, dus laten we maar koers zetten naar onze mancave.’ mompelde Devon er nog achterna en haalde zijn vrije hand door zijn haren die aardig vettig waren. Hij griste in zijn broekzak en vond daar het vertrouwde pakje sigaretten weer zitten. Met een vlot gebaar toverde hij het tevoorschijn, klapte het klepje open en stak ze uitnodigend uit naar Hal. Zelf stak hij er ook een tussen zijn lippen en stak hem aan met de aansteker die ook in het pakje zat. ’Wij moeten nodig terug in de startblokken en dat gaat niet als je er zo uit ziet.’ Devon trok een wenkbrauw op en knikte van ja terwijl hij aan zijn sigaret trok. ’Hmm hmm.’ humde hij bevestigend en blies de rook omhoog. ’Je hebt gelijk. Daarstraks probeerde een kuisvrouw me in een vuilzak te steken toen ik door de gang liep. Pas toen ik bewoog zag ze dat ik een student was in plaats van een hoopje vuil.’ Een beetje onwennig grijnsde hij. Het was duidelijk aan hem te zien dat hij geleden had gedurende de tijd dat Storm niet bij hem was. Maar het tij was gekeerd en hij liep nu zij aan zij met Storm terug richting de school, dus waarom kon hij de humor ervan niet naar boven halen? Devon klopte zachtjes op de schouder van Hal en nam nog een trek van zijn sigaret. Alles zou wel weer op zijn pootjes vallen, maar zoals alles had ook dit tijd nodig.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦