Go-getter, do better, the right attitude

et veel moeite lukte het Jackie om wakker te blijven tijdens de lessen, maar ze viel toch echt wel zeker een paar keer bijna in slaap. Het interesseerde haar even vrij weinig, Duits. Waarom moest ze dan ook alweer kennen? Ze zou waarschijnlijk toch nooit naar Duitsland gaan. Zuchtend keek ze even over de andere leerlingen heen, een klas die ook nog eens oersaai was. Iedereen leek gewoon op te letten en aantekeningen te maken van de leefstof die door de leerkracht werd gegeven terwijl Jackie met haar armen over haar tafel in een hoekje zat. Tot ze ineens ook door kreeg dat iemand ergens wel in slaap was gevallen. Het was alleen moeilijk te zien omdat er wat mensen voor zaten en blijkbaar kon de lerares het ook niet zien. Zachtjes kwam er een klein grijnsje op haar gezicht die ze vervolgens ook snel weer verborg achter haar hand. Met haar gedachten ging ze ondertussen al naar die van het meisje en ze zette haar mutatie in om de dromen van haar aan te passen. Dankzij haar mutatie wist ze ook meteen wel waar ze bang voor was, iets wat zij snel wel zou merken.

Een gilletje klonk door de klas heen en het meisje die over haar tafel had liggen slapen was ineens omhoog gesprongen en weer rechtop in haar stoel gaan zitten. Jackie moest veel moeite doen om niet meteen te lachen, want alle geschrokken gezichten waren veel te mooi om te zien. Zelfs de lerares was bijna omhoog gesprongen van de schrik. Tja, het was ook echt onverwachts. Grijnzend hield Jack nog steeds een hand voor haar mond en keek ze vanaf haar hoekje toe naar hoe een ander meisje meteen begon te troosten. Ze veranderde de angst van het eerste meisje naar een angst die ze zou hebben voor de ander en het werkte snel, erg snel. De schrikreactie was meteen te zien en het meisje rende het lokaal uit. Weer, totaal onverwachts natuurlijk. Valentina en het meisje die haar probeerde te troosten liepen ook meteen het lokaal uit achter haar aan waarbij de lerares nog een korte ‘wacht even’ uitkraamde voordat ze de deur uit liep.

Neh, echt niet dat ze daarop ging wachten. Dat meisje zou wel niet zo snel meer terug komen, zeker niet omdat haar nu grote angst achter haar aan kwam. Waarschijnlijk zou dat nog een hele achtervolging gaan worden en Jackie had wel iets beters te doen. Ze pakte haar tas op en begon het lokaal uit te lopen. ”Fuck dit, ik ga. Auf wiedersehen!” Zei ze nog terwijl ze de deur uitliep. Ja, dat woordje Duits kende ze dan weer wel en ze vond het zo eigenlijk ook wel genoeg. Meteen liep ze met haar rugzak naar buiten, naar het schoolplein. Daar pakte ze een pakje sigaretten uit haar tas en stak ze er eentje op, veel beter..

/Voor Smol birb van Soof c:

et veel moeite lukte het Het was eigenlijk puur dat ze dit allemaal nu net had zitten bedenken, als het meisje niet in slaap was gevallen was er waarschijnlijk ook niets gebeurd. Of misschien ook wel, ze wist het eigenlijk niet. Ze kon jammer genoeg nog altijd niet in de toekomst kijken. Dit was gewoon even snel bedacht, al was het voor het grootste gedeelte ook een beetje improvisatie, maar het werkte wel. Lang duurde het dan ook niet voordat ze haar tas gepakt had en ervandoor was gegaan. Waarom niemand anders daar meteen op kwam wist ze zelf ook niet, want ze leraar was weg dus wie ging hun stoppen? Wel volgde veel haar voorbeeld, en natuurlijk zouden er ook wel mensen blijven zitten, gokte ze. Je had namelijk de brave leerlingen, de meelopers/twijfelaars en de rebellen, zo zag zij het.

Buiten had ze meteen een sigaret opgestoken, iets waar ze eigenlijk het hele uur al zin in had gehad, maar binnen in het lokaal roken werd niet geaccepteerd. In ieder geval had ze nu mooi gezorgd voor die rookpauze. Het was iets waar ze in al veel te verslaafd aan was geraakt in London dus stoppen was eigen geen optie voor haar, al hoefde het ook niet echt van haar, ze had er al lang vrede mee. Ze keek even naar de meerdere leerlingen die haar voorbeeld gevolgd waren en nu naar buiten kwamen lopen. Rolde kort met haar ogen en keek vervolgens weer weg waardoor ze nu de jongen zag die aan kwam lopen over een muurtje. Ze bleef hem even aankijken en nam ondertussen weer een heusje van haar sigaret en blies de rook uit. “Hallo,” Zei hij met een glimlach nadat hij van het muurtje was gesprongen. Rustig trok ze haar wenkbrauw even op. ”Hallo,” Zei ze vervolgens terug terwijl ze zich naar hem toe draaide, afwachtend op waarop hij naar haar toe was gekomen. “Sorry als ik het vraag maar.. weet jij wat d’r aan de hand was? Ik zag iemand binnen voorbij rennen en het klonk niet als een gil van vreugde.” Vroeg hij waarop ze even zachtjes lachend haar mondhoeken optrok. Ze schudde even kort haar hoofd met haar blik op de grond gericht om hem vervolgens weer aan te kijken. ”Maak je maar geen zorgen, het gaat allemaal best goed met haar.” Zei ze met een scheef lachje. Nou ja, op een trauma na dan misschien, maar ze zou er wel overheen komen, uiteindelijk. Tenzij het echt iemand was die zichzelf in een kast zou opsluiten voor de rest van de wereld, dan zou het misschien niet meer goed komen. Maar niet dat zij zich daar zorgen om ging maken. Ze hield het doosje sigaretten even zij richting uit, voor mocht hij eentje willen. ”Wil je een?” Vroeg ze uitnodigend. Ze had er toch nog genoeg inzitten en als hij dat toch bij haar kwam staan..

e was eigenlijk meteen rechtdoor naar buiten gelopen om even te gaan roken, maar dat was ook wel niet de enige reden geweest. Jackie hield zelf ook altijd veel van de buitenlucht, zat eigenlijk liever buiten dan binnen. Het kwam misschien nog steeds doordat ze nooit een geweldige thuissituatie had gehad en daardoor veel buiten was geweest. Ze had altijd met andere jongens en meisjes rond gehangen die soort van hetzelfe probleem hadden. Al hadden zij het dan gewoon niet leuk gevonden thuis, omdat ze een vervelende ouders hadden of broers of zussen. Bij Jackie had het toch wel een beetje anders gelegen, want zij zou het liefst wel binnen gezeten hebben als dat kon. Ze had best een goede dochter kunnen zijn als haar moeder niet al vanaf het begin per ongeluk beïnvloed werd door haar mutaties, die blijkbaar als sinds baby af aan een werking op haar en iedereen in haar buurt had gehad. Dus het ging een beetje moeilijk wanneer je moeder gewoon eigenlijks doodsbang voor je was, dacht dat je een duivels kind was.

Maar goed, er kon niets meer aan veranderd worden, ze was al geworden wie ze was en had het ook al gewoon geaccepteerd. Ging daarom ook niet meer proberen om beter te zijn, want dat was ze gewoon niet. “Hm, nou zorgen om een vreemdeling heb ik niet, maar ik vraag me af wat zo’n iemand zo erg aan het gillen maakt.” Zei hij waarop ze even onwetend haar schouders optrok, hoewel ze er eigenlijk alles mee te maken had gehad. ”Ik zou het eigenlijk niet weten, ze lag gewoon te slapen en ineens werd ze gillend wakker?” Zei ze waarbij ze daarna toch even grinnikte omdat ze het stiekem nog best hilarisch vond.

Ze had hem niet echt aangezien als iemand die rookte maar als ze het verkeerd moest hebben was dat ook niet echt aardig. Niet dat Jackie nu meteen een van de aardigste mensen was, maar had wel wát manieren. “Eh, nee hoor.” Glimlachte hij en schudde even zijn hoofd, waarop ze even knikte en het pakje terug stopte in haar rugtas. Was namelijk niet zo’n probleem, had zij tenminste nog meer over uiteindelijk. “But thanks anyways.” Zei hij nog terwijl ze de rits weer dichtmaakte van haar tas en hem daarna weer aankeek. “Ik ben Simon by the way! En het spijt me, ik ben nog redelijk nieuw hier, dus ik weet zo een, twee, drie niet wie jij bent.” Ging hij meteen verder waarop ze weer even een grijns op haar gezicht plaatste. Ze hing haar tas weer terug op haar rug en nam opnieuw een trekje van haar sigaret. Voordat ze weer begon te praten blies ze nog even de rook uit. ”Aangenaam, ik ben Nightmare.” Zei ze en ging tegen het muurtje aanstaan waar hij net afgesprongen was. Ze stak haar hand eventjes beleefd uit en grijnsde breed naar hem. Ja, ze stelde zichzelf even voor met haar Alias, misschien dat hij dan wel een verbinding kon leggen aan het verhaal met het meisje. ”Dat is mijn Alias, mijn echte naam is Jackie.” Zei ze uiteindelijk nog wel voor de duidelijkheid.

et was toch deels de waarheid, het meisje was zelf schuldig geweest aan het in slaap vallen, iets wat je dan gewoon beter niet kon doen in een les waar toevallig Jackie ook in zat. Zij zag daar teveel voordeel in om misschien buiten te raken om nog even te kunnen roken. Ze zouden haar nu tenslotte ook moeilijk tegen kunnen houden want inmiddels was al bijna meer dan de helft van de klas weg, dat waren een beetje veel om straf te gaan geven. Hoewel ze haar nu allemaal wel zouden kunnen aanwijzen, maar het maakte ook eigenlijk niet uit. Ze had er geen spijt van. “Klinkt als een gewone nachtmerrie dan?” Vroeg hij waarop ze even grijnzend haar schouders ophaalde. Tja, daar leek het wel op. “Misschien eentje die heel echt leek. Schoolnachtmerries zijn de ergste.” Zei grinnikend waardoor ze ook even zachtjes begon te lachen. Ook vooral omdat er wel een grappig beeld in haar hoofd tevoorschijn kwam. ”Misschien zag ze wel voor zich hoe de lerares haar ineens begon te slaan met een liniaal en dat ze daarom ook ineens zo snel wegrende voor haar?” Zei ze grinnikend.

Ze vond het helemaal niet erg dat hij geen sigaret nam, Jackie was wat dat betrof wel makkelijk. Ging niet iemand dwingen om wel een te pakken, want wat iedereen deed moest die zelf weten. Tenzij het echt iets zou zijn waar Jackie zich aan zou storen maar dat was hier lang niet het geval. Wanneer hij zich voorgesteld had als Simon begon zij zichzelf ook voor te stellen, alleen wel eerst met haar alias. Zo kon hij misschien wel een verbinding leggen met het gebeuren om het meisje met haar nachtmerrie. Hij schudde vrolijk haar hand al merkte ze wel dat hij begon na te denken, dit omdat ze toch even in zijn hoofd kroop om te kijken of hij het door zou hebben. Ze zag ook even dat hij licht peinzend wegkeek en dat hij het verdacht vond hoe luchtig ze ermee omging. Iets wat ze wel grappig vond. Maar ze stelde zichzelf nu al snel ook weer voor met haar eigen naam, want die mocht hij ook best weten. “Leuk je te ontmoeten Jackie,” Zei hij wel terug met een oprechte glimlach. Ze grinnikte eventjes zachtjes terwijl ze iets verder tegen het muurtje achterover begon te leunen. ”Ook leuk om jou te ontmoeten Simon.” Zei ze glimlachend, al was er ook iets uitdagend in te vinden. Ze nam weer trekje van haar sigaret en blies langzaam de rook uit die ze vervolgens weer inademde via haar neus. “Hoe vind jij het hier?” Vroeg hij uiteindelijk met zijn hoofd een tikkeltje scheef. Wat dus betekende dat hij hier nog niet zo lang was? Ze keek eventjes nadenkend in het rond, maar wel met een redelijk tevreden gezicht. ”Nou ik vind het hier nog niet zo slecht,” Gaf ze eerlijk toe. Ze was hier namelijk vrijer geweest dan ze thuis in Londen eigenlijk niet was geweest. Bijna nooit had ze de stad verlaten omdat ze vast zat aan haar eenzame moeder die eigenlijk nooit tegen haar sprak, dus Londen was haar uiteindelijk gaan vervelen. Hier kon ze tenslotte doen en laten wat ze wilde, mutaties gebruiken zonder dat mensen echt heel verbaast zouden zijn. ”Alleen hou ik niet zoveel van school, maar voor de rest is het wel chill.” Vervolgde ze. ”Nog niet zo lang hier dan?” Vroeg ze uiteindelijk ook nog. Niet dat ze het antwoord niet al lang uit zijn hoofd had kunnen halen ofzo..

og steeds was er ook niets te zien, de lerares was weg en de twee meisjes ook. Leerlingen ook, al zouden er vast nog een paar brave kindjes zitten. Waarschijnlijk zou het ook wel even duren. Niet dat Jackie het blijvend had gemaakt dus het zou wel afwerken maar nog niet zo snel. Nee, het zou ze nu nog niet lukken om haar kalm te krijgen. Ze had teveel horrorbeelden in haar hoofd over die twee mensen die achter haar aan waren gekomen. Jackie zou het zichzelf wel niet kunnen voorstellen, om bang te zijn voor leraren of laat staan om geslagen te worden. Misschien omdat ze al vaak genoeg geslagen was? Of omdat ze juist door haar mutatie niet zo snel angst kon voelen? Ze had namelijk freaking controle over alle angst bij andere mensen, kon ze dat dan niet ook onbewust bij zichzelf hebben? Het kon best als je het haar vroeg en ze dacht zelf ook dat haar mutatie haar ook onder controle had. Simon leek wel iets minder te vinden gezien hij wat ernstig op de binnenkant van zijn wang beet, arme jongen. “Can’t blame her then. Ik zou me ook zo snel mogelijk uit de voeten maken dan.” Zei hij waarop ze opnieuw even grinnikte en haar hoofd schudde. ”Neehh, gewoon terug slaan.” Zei ze met een dapper grijnsje waarna ze nog een trekje van haar sigaret nam.

Hij had zichzelf voorgesteld en zij had hetzelfde terug gedaan met haar eigen naam, al had ze eerst haar alias gegeven zodat hij misschien een linkje kon leggen. Kort had hij er wel over nagedacht maar hij had er niet veel aandacht voor gehad waarop zij weer tegen het muurtje was gaan leunen. Hij trapte wat sneeuw plat en Jackie keek er even na terwijl ze wat zei en opnieuw een trekje van haar sigaret nam. Ze keek ook weer omhoog wanneer hij dat deed en blies de rook uit, om deze vervolgens terug in te ademen via haar neus. Toch bleef er nog een beetje rook over maar die maakte ineens een duikvlucht naar beneden tot het uiteen spatte. Het zag er heel cool uit hoe het golvend over de sneeuw gleed. ”Wauw, dat is echt nice.” Merkte ze dan ook even op.

Ze was redelijk positief over deze plek, op de school na dan. Het had namelijk een paar dingen die ze nooit had gehad thuis in London en een zekere vrijheid die ze ook niet had gehad. Ondanks dat ze eigenlijk nergens heen kon van het eiland af, voelde ze zich er wel vrijer dan ze zich ooit voelde in London. “Ook niet om je mutaties beter te leren beheersen?” Vroeg hij waarop ze even haar schouders ophaalde, omdat ze het niet meteen zeker wist. ”Volgens mij wel, je leert hier je mutaties in ieder geval ook goed kennen omdat je ze niet hoeft te verbergen, voor niemand niet.” Zei ze met een glimlachje. ”Wat voor mutaties heb je dan?” Vroeg ze daarop nog nieuwsgierig.
Waarop ze ook nog vroeg of hij hier al lang was. “Nu-uh, misschien net een week?” Zei hij waarop ze even knikte, dat was nog niet zo heel lang. “Zijn er misschien leraren die ik.. zou moeten mijden?” Vroeg hij vervolgens waarop ze weer zachtjes begon te lachen. ”Uh ja, elke leraar waarschijnlijk.” Antwoordde ze grappend terug. ”Sowieso die ene lerares, want wie weet slaat ze wel echt leerlingen met een liniaal? Daarbij heb je ook nog die rooie, zij is volgens mij ook echt een monster. Dan heb je nog Clyde, de partycrasher en die blonde lerares is volgens mij een heks met toverdrankjes en.. Vermijd ze allemaal maar voor de zekerheid, dan kan er niets gebeuren.” Vertelde ze met op het laatst een grinnikje. Natuurlijk was het niet waar, maar een beetje overdrijven mocht toch wel? ”Of je blijft een beetje bij mij in de buurt, dan zorg ik wel dat er niets met je kan gebeuren.” Knipoogde ze vervolgens nog..

igenlijk vond ze wel dat hij er wel een beetje uitzag als een van die leerlingen die alles goed zouden doen, altijd braaf huiswerk zouden maken of er toch in ieder geval zorgen dat het erop leek dat ze heel goed hun best deden voor school, want die waren er ook. Van die sneaky bastard die nooit gesnapt werden omdat ze altijd goed waren tegen alles en iedereen. Jackie was duidelijk geen van beide, zij was het rebelsere type die juist graag de les onderbrak, die elke les gecontroleerd zou worden en weer op haar donder zou krijgen omdat ze het simpelweg niet maakte. Nu wist ze nog niet precies wat voor stereotype hij was, maar ze zou er vast wel achter komen. “Ik denk niet dat ik enige indruk kan maken met slaan.” Zei hij ook waardoor ze even grinnikte. Ja oké, dat had ze wel verwacht maar niet dat het erg was. Soms vond ze het wel schattig dat er nog mensen waren die gewoon niet echt iemand anders konden slaan. ”Tuurlijk wel, dat moet je gewoon nog leren.” Zei ze waarna ze een hijsje nam en hem ligt uitdagend aankeek. Jackie zou het hem wel kunnen leren, dat kon ze namelijk heel goed.

Dat wat hij deed met de rook was echt heel cool, ze had dit nog nooit eerder zo gezien. Wist wel dat sommige mensen coole dingen konden daarmee als ze een bepaalde wind beweging maakte, maar dat deed hij niet. Dus ze was toch wel echt even impressed door wat hij deed, iets wat ze ook wel even liet weten. Want Jackie zei wel wat ze van dingen vond, dat hier ze niet voor zich. Ze vond het wel even grappig hoe zijn wangetjes meteen een beetje rood werden nadat ze hem dat complimentje gaf. “Thanks,” Glimlachte Simon waarop ze ook even gemeend terug glimlachte. ”No problem,” Knipoogde ze even terug met weer een grijnsje terug op haar gezicht. Maar ja, over het eiland had Jackie niet zoveel te klagen. Het was best wel fijn om hier te zijn. School was misschien wat minder maar he, ze had er nu ook weer voor gezorgd dat ze die kon skippen met nog een geldige reden zelfs. Plus, als iedereen dat deed konden ze haar ook niet aanspreken right? Niet dat Jack het altijd zo doordacht deed, soms had ze ook wel gewoon geen zin en ging ze het ook gewoon skippen, zonder redenen ofzo. Maar mutaties, daarvoor was het hier ook handig en daarbij vroeg ze zich dan wel af wat hij voor mutaties had. “Ik ben een soort.. siren.” Antwoordde hij met een fronsje. “Ik beschik over de gave om in vogels te veranderen en mijn stem kan bepaalde werkingen hebben op mensen.” Legde hij verder uit waarop ze even knikte. Klonk wel leuk eigenlijk. “En natuurlijk die rook.” Vervolgde hij nog waarop ze even zachtjes grinnikte. ”Jha dat zag is, nice.” Zei ze met glimlachje. “Jij?” Vroeg hij daarna ook nog waarop ze eventjes met haar wenkbrauwen begon te wiebelen en hem grijnzend aankeek. ”Ik ben denk ik een beetje letterlijk een nachtmerrie,” Zei ze met een trots grijnsje. ”Ik kan namelijk veranderen in een grote zwarte merrie en daarnaast nog angst en dromen manipuleren.” Legde ze uit. ”Dus ja.. Dat van dat meisje was ook een beetje mijn schuld.” Gaf ze daarom ook maar toe met een ‘oepsie’ blik.

De leraren, het was werkelijk een ramp. Tenminste in haar ogen wel want Jackie hield al niet zoveel van school dus automatisch ook niet van leraren. Ze vond het wel even grappig om nog leuke verhalen op te hangen over die leraren, en natuurlijk overdreef ze een beetje. Hoewel? Niet alles was gelogen tho. Clyde bleef wel een partycrasher, alleen niet het soort party’s die andere mensen waarschijnlijk zouden bedoelen. Jack had het meer over de gevechten en het drama op het eiland, zij vond dat wel interessant maar Clyde moest het altijd onderbreken. “Ik ga het nog geloven ook dat ze mensen slaat, ja.” Zei hij waarop ze even grinnikte. ”Doet ze ook, denk ik.” Zei ze even overtuigend. Niet dat het waar was maar oké, beetje mindfucken vond ze leuk. Maar goed, als hij veilig wilde blijven kon hij natuurlijk ook altijd bij haar blijven. “Ohmy, thanks, bescherm mij tegen de enge leraren please.” Zei hij ook terug waarop haar glimlach breder werd en ze even moest lachen. ”Sure, ik hou je wel heel veilig, dat verzeker ik je.” Grijnsde ze. Foei Jack, ze moest geen andere leerlingen ook overtuigen om te spijbelen, dat was een slechte invloed. But Oh well, wat kon het haar schelen?

e jongen had erg verbaast gekeken wanneer ze een opmerking maakte over het terugslaan, wat al duidelijk liet weten dat hij niet zo iemand was die dat deed. Iets waar ze iemand normaal gesproken wel om kon uitlachen, maar nu voelde ze niet echt de neiging om dat te doen. Het enige wat ze deed was zachtjes wat grinniken, maar het was geen uitlachen, al vond ze het toch wel een beetje grappig. Waarschijnlijk lachte ze hem meer een beetje toe. “Nah, ik denk niet dat ik de juiste mindset ervoor heb.” Zei hij nadat ze vertelde dat hij het kon leren, waarop hij even naar de grond keek om haar blik te ontwijken. Weer grinnikte ze even zachtjes. ”Nee joh, maak je maar geen zorgen. Als je dat niet wilt hoef je niet te leren.” Zei ze met een grijnje. Neh, als hij niet wilde slaan hoefde hij dat niet te doen hoor, dan ging ze hem niet dwingen.

Ze had hem even een complimentje gegeven met wat hij deed met de rook en daarna was het over mutaties gegaan. Zo goed mogelijk had hij zijn mutatie uitgelegd, iets wat Jackie wel goed kon snappen, zeker omdat ze via zijn gedachten de details er ook een beetje bij kreeg. Soms vonden mensen met moeilijk om hun mutaties uit te leggen maar op het moment dachten ze er ook aan en daaruit kon Jackie vaak veel meer halen. Daarom was het altijd handig. Hij liet een zachte ‘oh’ horen wanneer ze vertelde dat ze een beetje letterlijk een nachtmerrie was, en vervolgens legde ze uit waarom het dan dus letterlijk een nachtmerrie was. Namelijk omdat er ook een merrie bij zat. “Wow..” Mompelde hij, al klonk het wel redelijk impressed dus dat maakte haar toch wel blij. Dat was namelijk waarom je die dingen vertelde right? In de echte wereld zou je daar alleen maar vreemde gezichten voor krijgen, dan snapte niemand er iets van. Maar hier, hier konden mensen echt die ‘wow’ reactie hebben omdat ze wisten dat het mogelijk was, ze waren hier tenslotte allemaal zo. Al moest ze hierbij nu dan ook maar toegeven dat zij degene was die de slechte droom had gegeven aan het meisje en ervoor gezorgd had dat ze weggerend was. “Aha,” Zei hij daarop ook waarop Jackie even haar mondhoeken optrok. “maar.. angst en dromen hè? Ben je dan zelf nergens bang voor of heb je nooit last van vervelende dromen?” Vroeg hij waarop ze hem even kort nadenkend aankeek. ”Hmm.. Ja, over mijn eigen dromen heb ik geen controle dus nachtmerries zouden nog altijd kunnen maar ik kan wel mijn eigen angsten manipuleren tot een zekere hoogte. Dus ja, ik ben niet echt snel ergens bang voor, en daarom zullen nachtmerries denk ik ook niet vaak voorkomen.” Legde ze uit. Ze zei niet dat de nergens bang voor was, want er waren altijd wel dingetjes geweest. Nu was er eigenlijk maar een ding, maar omdat ze er hier niet mee geconfronteerd werd zou het haar hier nu kunnen afschrikken. ”Ohja! En bijna vergeten, ik ben ook nog een Telepaat.” Zei ze vervolgens waarbij ze even haar lip scheef trok. Had ze misschien beter niet kunnen zeggen, maar ze wilde hier wel eventjes eerlijk zijn.

Oké, de verhalen over de leraren waren niet helemaal waar natuurlijk, het waren een tikje overdreven beschrijvingen maar die wel grappig klonken en tot en zekere hoogte ook wel waar waren natuurlijk. De eerste zag er echt wel uit als felle Italiaanse huisvrouw die een tik uit kon delen. Jean was een mutant met een extreem hoge class dus wie weet. Clyde was gewoon een partycrasher, daar was geen discussie over mogelijk en dat was dan ook de enige die sowieso geen leugen was of verdraaide waarheid. De blonde vrouw zag er best wel uit als en heks en ze kon mensen tot leven brengen, dus ja? Het was redelijk in de buurt. Maar goed, daar was Jackie. Zij was natuurlijk voor geen een bang dus ze zou kleine Simon wel beschermen tegen de enge grote leraren. Wanneer ze hem verzekerde dat ze hem zou beschermen legde hij even een hand op zijn hart, overdreven geflatterd, waardoor ze ook weer even moest grinniken. “Bedankt, als er ooit iets is wat ik voor je kan doen, ik ben het je verschuldigd.” Zei hij en zachtjes lachte ze even. ”Nee hoor, het enige wat jij moet doen is in leven blijven op dit vreemde mutanten eiland.” Zei ze waarbij ze kort even haar tong uitstak. Ja, hiermee maakte ze dus duidelijk dat het maar een grapje was. ”En als je een enge leraar tegenkomt een gil geven.” Vervolgde ze.