Night Owl

Het dak was geen logische plek voor een mens om op te zitten. Toch scheen het vaak te gebeuren dat mensen hun omgeving probeerden te ontsnappen door op het huis te gaan zitten in plaats van er in. Melissa had er bij haar nicht Zoey thuis eigenlijk nooit de neiging voor gehad, maar daarvoor, toen ze bij haar moeder woonde, had ze zichzelf af en toe toch op de dakpannen geplaatst.
Zo was ze ook hier op Genosha Island op het dak geklommen om even rust te nemen van alle mensen om haar heen.
Om nog maar niet te beginnen over het geweldige uitzicht wat ze vanaf hier had.
Misschien was het het feit dat ze eigenlijk wel gedeeltelijk uil was, maar Melissa kon zeker niet ontkennen dat ze van hoogtes hield. Niet veel mensen zouden haar hier komen storen. Sterker nog, de meesten zouden haar hier niet eens zien zitten. Ze had zo even tijd voor zichzelf, zonder haar nichtjes die veel meer energie toonden dan zij, waar ze toch best jaloers op was. Maar ze hield zichzelf voor dat ze ooit op een dag ook van haar verlegenheid af zou komen.
Tussen mutanten had ze immers niks om bang voor te zijn… toch?

Melissa liet een zucht horen. Het was niet moeilijk geweest om het dak op te klimmen en het was het zeker waard. Via het balkon dat deel uitmaakte van de kamer van Zoey, Melody en haarzelf, was ze omhoog geklommen, en met een lichte vleugelslag om haar te ondersteunen was ze zo de dakpannen op geklommen. En nu zat ze daar, te staren naar de zonsondergang, met haar trouwe zonnebril op, omdat het anders te veel pijn zou doen aan haar ogen. Zelfs met de verduisterende glazen voor haar ogen zag het er prachtig uit, en ze wenste bijna dat ze iemand had om dit moment mee te delen.
Helaas had ze die op dit moment niet. Waar haar nichtjes waren wist ze niet, en verder kende ze nog niemand echt goed in de school. Ze voelde ook niet echt de neiging om mensen te gaan leren kennen. Ze was nog te onzeker om zichzelf zo makkelijk aan mensen te tonen.
De enige mensen die haar zwaktes en sterke punten van haar mochten weten waren Melody en Zoey, en hen had Melissa inmiddels weinig meer te vertellen.

Met het voorbijgaan van de tijd verminderde het licht dat de zon op de aarde straalde en Melissa kon eindelijk de zonnebril van haar hoofd af halen. Nu was haar zicht optimaal. Het felle zonlicht wat haar overdag vaak hoofdpijn bezorgde zou de volgende ochtend pas weer van zich laten horen. Als nachtmens had Melissa er geen moeite mee om van de late avonduren te genieten. Helaas moest ze vaak weer vroeg opstaan om naar de les te gaan, en had ze eigenlijk geen tijd om laat op te blijven als ze genoeg slaap wilde krijgen.

Voetstappen op de stenen van het plein voor de school trokken haar aandacht. In de stilte van de avond was haar scherpe gehoor optimaal. Natuurlijk kwam er wat gestommel van binnen uit het gebouw, maar deze geluidsgolven werden door de muren van het gebouw gebroken, waardoor dit lang niet zo storend was.
De voetstappen waren ook niet luid, maar luid genoeg voor Melissa om te horen. Haar blik zocht de schim op van een persoon die de avondlucht blijkbaar net zo waardeerde als Melissa zelf. Het was een leerling, kon ze zien, maar wie het was, was voor haar niet te ontcijferen. Nou kon ze niet zeggen dat ze al veel leerlingen kende, en dat vond ze op dit moment prima zo, maar toch was er een soort interesse in haar. Wat deed deze persoon buiten in het donker?
Het was per ongeluk dat haar voet grip op de dakpannen verloor en ze een stuk naar beneden gleed. Uit reflex spreidde ze haar vleugels, die de lucht onder zich namen en haar in een rustige vaart naar beneden lieten zakken.
Haar voeten zochten meteen weer naar iets om op te staan. Het eerste wat ze kon voelen, waren de tegels van het plein. Shit. Ze keek op of de persoon haar gezien had, die nu zo’n drie meter van haar verwijderd was. Haar vleugels vouwde ze om zichzelf heen uit schaamte.
De persoon had haar vast gezien. Het was onmogelijk dat haar vlucht en landing niet genoeg geluid hadden gemaakt om de aandacht te trekken, zelfs al waren haar vleugels die van een uil en waren uilen normaliter stille vliegers.
Melissa had echter niet genoeg vlieglessen gehad om stil te kunnen vliegen – en vallen al helemaal niet.
Het enige wat ze kon doen, was hopen dat deze persoon haar niet zou uitlachen om haar stupiditeit.

[open!]

Geen gelach.
Geen akelige opmerkingen.
Geen ‘Kijk naar die vleugels!’ of wat dan ook.
Melissa was het zo gewend om verwonderde geluiden te horen wanneer ze haar vleugels aan anderen toonde dat ze het bijna miste nu het niet gebeurde. Ze was nu zelf degene die diep adem haalde, maar enkel van opluchting. Ten eerste omdat ze net van het dak gevallen was en het had overleefd met alleen een klein schrammetje op haar rechter hand, en ten tweede omdat ze niet gepest werd.
Ze moest zich schamen dat ze dit wel had verwacht, maar wat kon ze er aan doen? Iets wat je dagelijks overkwam kon je niet zomaar vergeten. Het zou haar zelfs met de hulp van Melody en Zoey lang kosten om volledig gewend te raken aan deze vredigere omgeving.
Het feit dat ze het zo durfde te noemen, zelfs al was het maar in gedachten, was al een grootste stap voor de brunette.

Het enige geluid dat de andere persoon maakte, was een vraag. Melissa veegde het vuil van haar kleding af en kwam voorzichtig overeind. De stem van de persoon had duidelijk gemaakt dat het een man was. Haar verleden zonder een eigen vader of mannelijke leeftijdsgenootjes in het huis van Zoey en haar ouders, had haar wat onwennig laten worden in het bijzijn van mannen.
Hoewel Melissa zich waarschijnlijk net zo ongemakkelijk had gevoeld in het bijzijn van een vrouw.
Wat Melissa wat op haar gemak stelde, was dat ze zijn hartslag kon horen. Hij was onzeker. Ze herkende het harde bonken van zijn hart als iets wat ze zelf ook vaak gevoeld had, en het was voor haar een teken dat ze misschien toch niet alleen op deze planeet was.
Ze zou echter niet te snel conclusies trekken. Ze wist pas of ze deze persoon kon vertrouwen als ze hem echt kende.
“Het gaat,” bracht Melissa uit, met een wat sneller tempo dan haar bedoeling was, “dank je.”
Haar eigen hart bonkte net zo hard, of misschien zelfs wel harder, dan dat van de man voor haar. Zij was immers degene die net een val van toch minstens vijf meter had overleefd. Eigenlijk wilde ze niet verder nadenken over de hoogte van de val. Hoogtevrees had ze niet, maar het beeld van wat er was gebeurd als ze haar vleugels niet had gehad probeerde zich in haar netvlies door te dringen. Melissa moest dit voorkomen.
De beste manier om dit voor elkaar te krijgen, was volgens haar om een gesprek aan te gaan met de man voor haar. Ondanks dat hij een compleet vreemde voor haar was, had hij zich om haar bekommerd, en hoewel ze dat misschien niet uitgebreid uitte waardeerde ze dat wel. Het gaf haar het gevoel dat er toch een sprankje hoop was voor haar in deze brute wereld.
Ze kreeg zelfs bijna zin om te leren haar vleugels te controleren en ze daadwerkelijk te gebruiken waar ze voor gemaakt waren.
“Zit… je al lang op de school?” vroeg Melissa, twijfelend en nog steeds snel sprekend, maar duidelijk genoeg hoorbaar. Het was een wonder dat ze uit zichzelf een vraag stelde aan een vreemde, maar nu ze eens de kans had bij iemand die haar niet meteen belachelijk maakte, zou ze die nemen ook.
“Ik bedoel, ik heb je geloof ik nog niet eerder gezien…”
Ze realiseerde zich meteen dat dit de meest zinloze en cliché toevoeging was die ze had kunnen bedenken en kon dan ook niet anders om zich weer te schamen voor haar eigen woorden.
Natuurlijk had ze hem nog niet eerder gezien. Zijzelf zat ook nog maar kort op de school en had zo’n angst voor mensen dat ze zich liever verstopte op haar kamer dan dat ze de school rond ging.
Ze hield verder haar mond maar, wetend dat ze zichzelf alleen maar erger voor schut zou zeggen als ze niet als een normaal mens op antwoord wachtte.

Ondanks zijn vriendelijke lach en pogingen om haar gerust te stellen werd Melissa nerveus toen ze merkte dat de jonge man zijn ogen op haar vleugels gericht had. Het resulteerde in een korte poging om haar veren alleen maar dichter tegen haar lichaam aan te drukken, wat helaas niet meer ging. Voor Melissa was het tonen van haar vleugels bijna net zoiets als voor een gewoon meisje om haar topje uit te doen en haar borsten aan de rest van de wereld te tonen.
Oke – Misschien niet zo extreem, maar het maakte haar wel ongemakkelijk als anderen haar nastaarden. Ze probeerde er zo min mogelijk aan te denken, sprak zichzelf in gedachten toe dat deze persoon het niet slecht bedoelde.
Haar gesprekspartner legde uit dat hij zich nog maar kort op de school bevond en dat hij net als zij liever alleen was dan tussen de mensen. Ze knikte begrijpelijk, en vroeg zich af waarom hij besloten had zich wat af te zonderen. Zij zelf had genoeg redenen uit haar schouderbladen groeien en werd voor een groot deel ook beïnvloed door angst. Hij stelde zich vervolgens voor als Jim, een simpele naam waarvan Melissa waarschijnlijk geen problemen zou hebben om hem te onthouden.
“Melissa, aangenaam,” stelde ook zij zich voor, terwijl ze wat twijfelachtig zijn hand schudde. Het was niet dat hij haar niet aardig leek; ze was gewoon wat voorzichtig met lichamelijk contact met vreemden. Dat had ze te danken aan Zoey en Melody, die nog wel eens gemene streken met haar uit wilden halen, en misschien ook wel een beetje aan haar verleden.
Nu ze haar hand weer vrij had, bracht ze één van haar vleugels een stukje naar voren en begon ze voorzichtig met een vinger langs de zachte veren te strijken. Dit was een verlegen trekje wat ze soms had, maar betekende in ieder geval dat ze zich niet zo ongemakkelijk voelde dat ze meteen bij Jim weg probeerde te komen.
“Ik zit hier nog maar een week, ongeveer,” sprak ze, nog steeds haar vleugel strelend. Ze merkte dat haar stem ook al wat stabieler werd, maar de jonge man recht in zijn ogen aankijken vermeed ze nog maar even.
“Zoey, Melody en ik zijn met ons drieën kort geleden hierheen gestuurd en ik weet eerlijk gezegd niet of ik het hier nou leuk moet vinden of niet…” Gedachten schoten door haar hoofd met dingen die ze nog meer zou kunnen zeggen, over Zoey en Melody en hun situatie van voor ze hier kwamen, maar ze besloot er niks van te zeggen. Ze deed inmiddels wel de moeite om haar aandacht van haar eigen vleugel los te laten, maar omdat ze Jim nog steeds niet in zijn ogen aan wilde kijken staarde ze maar wat ongemakkelijk naar de fontein, die er best mooi uit zag bij maanlicht.

Jim’s woorden hadden een geruststellende toon en hoewel ze het wel wilde waarderen, wist ze niet zeker of ze dat wel kon. Immers werd haar dit altijd verteld: je went er wel aan, trek je niets van anderen aan, doe gewoon wat je het liefste wil. Alles wat er op leek qua betekenis had ze al wel eens langs horen komen en ondanks de opbeurende betekenis werkte het haar alleen maar tegen. Je kon een persoon niet zomaar veranderen en ze wenste vurig dat mensen dat ooit eens zouden begrijpen. Natuurlijk zou ze wennen, dat wist ze al en dat hoefde ze echt niet nog eens te horen.
Ze was echter een aardig persoon, dus knikte ze alleen maar bij het horen van Jim’s woorden. Ze vroeg zich af of hij haar zou begrijpen, maar kende hem niet goed genoeg om er een oordeel over te geven.

Zijn vragen over het dak gaven Melissa een reden om haar blik naar de school af te wenden. “Nee, ik zat gewoon,” antwoordde ze kalmpjes. “Rust, I guess. Mijn nichtjes zijn veel drukker dan ik en hoewel ik natuurlijk van ze hou en niet zonder ze kan, kan het geen kwaad om soms bij ze vandaan te zijn. En inderdaad, het uitzicht vanaf het dak is onvergetelijk.”
Ze had haar armen over elkaar gevouwen en voelde op dit moment aan haar mouwen, als een soort zenuwtrekje. Ze droeg een topje dat ze zelf gemaakt had en voor de mouwen had ze extra zachte stof gebruikt, omdat ze wist dat ze nog wel eens haar armen over elkaar kruiste. Het was een reflex, een houding die gemakkelijk aan te nemen was en prettig aanvoelde, en in haar geval haar verlegenheid heel goed neerzette. Bij anderen zou deze houding als arrogant gezien worden, maar bij Melissa was het alleen maar een teken van haar angst om zich te openen voor mensen.

Ondanks dat het grootste deel van haar lijf bedekt was, begon ze het koud te krijgen. Het was immers winter, en de temperatuur was niet bepaald hoog. Ze vond het jammer dat er geen sneeuw lag, want dat gaf altijd een erg mooi beeld, en hoopte stilletjes in zichzelf dat het deze winter nog een keer zou sneeuwen.
Daar zou ze nu echter niks aan hebben - en zichzelf laten verkleumen ook niet.
“Uhm,” begon ze daarom wat voorzichtig, “is het goed als we binnen verder praten? Het begint af te koelen...” Ondanks de veren die op haar rug groeiden bleef ze een menselijk wezen en die konden niet heel goed tegen lagere temperaturen. Ze verwachtte dat Jim het begreep, hij leek haar immers meer mens te zijn dan zij was.