Open - Valentine, not my holiday.

Haar nacht was niet geweldig geweest, het was alweer veel erger dan de nacht ervoor maar nog steeds niet zo erg als in het grote schoolgebouw waar de muren op haar af waren gekomen. Dat had er echt niet aan gelegen omdat haar kamer te klein was geweest, maar het grote gebouw was te groot. Ze kon niet makkelijk naar buiten komen, niet zoals ze dat graag zou willen. Nu was zat ze ook bijna dagelijks buiten en het enigste wat ze hoefde te doen was een deur openen van het huisje en ze was daar. Maar af en toe moest ze ook wel weer even naar binnen, ondanks dat ze dat liever niet deed. Ze wist wel dat wat Clyde had gezegd over dat ze niet eeuwig in het bos kon blijven waar was, dus ze moest wel weer terug. Bovendien moest ze ook eten, hoewel ze het best lang zonder eten kon volhouden hoefde dat natuurlijk niet, en het zou haar alleen maar verslappen.

Bij het gebouw aangekomen twijfelde ze eventjes, maar ze liep na een paar seconden toch naar binnen door een rustige gang heen die zich een beetje aan de achterkant bevond. Ze vond het hier op zich nog wel erg fijn dat het rustig was, dan hoefde ze zich niet meteen benauwd te voelen tussen teveel mensen. Dit veranderde alleen zodra ze bij de Cafetaria aan was gekomen, daar was het ineens helemaal vol met mensen en drukte. Voor stond een podium en alle tafels en stoelen waren verplaatst hiervoor. Het was allemaal mooi opgemaakt met versieringen, al snapte ze er eigenlijk vrij weinig van. Helemaal niets om eerlijk te zijn. Was het een soort feestdag of iets? Of was het gewoon zo iets als een feestje? In ieder geval, wat het ook was, ze zou hier snel weer weg zijn. Ze vond haar weg tussen de mensen door richting waar al het eten stond en hoorde ondertussen iemand zingen op het verhoogde stuk vloer. Hierdoor keek ze wel even om, want de stem van het meisje klonk erg mooi. Ze vond daarbij de dans ook erg mooi van het andere meisje die daar op het podium stond.

Hierdoor was ze even blijven staan kijken tot de drukte haar weer teveel begon te worden. Ze zorgde er snel voor dat ze het eten gepakt had om weer te vertrekken. Wel keek ze alleen nog even kort om haar heen voordat ze weer naar buiten zou gaan met het bordje, iets wat ze misschien niet had moeten doen. Tenminste niet als ze nog aan de drukte wilde ontkomen. Ze spotte namelijk Lawrence waardoor ze even stopte met lopen. Het zag er wel uit alsof hij alleen was maar toch twijfelde ze nog eventjes om naar hem toe te gaan, puur nog om wat er de vorige keer gebeurd was. Maar met een zuchtje zette ze zich er nu dan toch overheen, omdat ze het contact wel kon gebruiken en het misschien al te lang geleden was dat ze hem gezien had. Ze was een best aantal dagen alleen maar buiten de school geweest, nergens te bekennen in de buurt van het gebouw. ‘Is deze plaats bezet?’ Hoorde ze hem vragen nadat hij zijn bord al op een lege tafel had gelegd waar niemand aan zat. Ze was ook al bij de tafel komen staan en keek hem nu aan. ”Nee, die is niet bezet, er zat nog niemand aan deze tafel.” Liet ze hem weten met een klein glimlachje waarna ze weer eventjes in het rond keek. Nog steeds beviel de drukte haar echt niet. Ze keek hem vervolgens weer aan en wachtte nog even op een reactie voordat ze bij hem zou gaan zitten..

(Kon het niet weerstaan   )

Nog steeds wist ze niet precies wat er aan de hand was, waarom de cafetaria wat drukker was als normaal en helemaal versierd. Waarom er een podium stond waarop iemand stond te zingen en te dansen. Ze kon zich er wel een klein beetje in vinden omdat zij vroeger ook grote feesten hadden gehad. Natuurlijk zongen zij ook liedjes en werd er ook gedanst, maar het zag er wel heel anders uit. Daarbij was het bij hun ook wel altijd om een reden geweest, alleen kon ze de reden van dit feest niet echt weten. Misschien had ze wat dingen gemist terwijl ze buiten op het strand en in het bos te vinden was? Was er hier iets gebeurd waarom ze zo’n groot feest moesten houden? Wel hingen er allemaal vreemde vormen en rozen, maar ze kon hieruit ook niet opmaken wat het kon betekenen.

Het liefst wilde ook eigenlijk weer zo snel mogelijk weg maar wanneer ze haar ogen nog even door de cafetaria had laten gaan waren ze al gevallen op iemand die ze kende. Ze had nog steeds wel weg kunnen gaan als ze wilde maar ze zag dat hij alleen was dus ze dwong zichzelf om toch naar hem toe te gaan. Toch twijfelde ze wel eventjes, eigenlijk puur nog door de vorige keer dat ze elkaar gezien hadden, maar ze kon hem niet blijven vermijden. Niet dat ze dat echt expres zo gedaan had, ze was namelijk ook al een tijdje niet meer binnen in het schoolgebouw geweest.

Hij had gevraagd aan iemand - maar dus eigenlijk niemand - of het plekje al bezet was waar hij wilde zitten, maar hij kon natuurlijk niet weten dat het een lege tafel was. Ze hielp hem even door te laten weten dat het een lege tafel was geweest, al wist hij dan waarschijnlijk ook al meteen dat zij het was die tegen hem was gaan praten. Omdat ze verder niet wist wat te zeggen en eigenlijk ook niet echt durfde te vragen of ze erbij mocht zitten bleef ze zijn reactie even afwachten. Ze zag wel dat hij de spieren in zijn kaak even aanspande, zijn gewicht verplaatste en aan zijn geleidestok begon te prutsen. Wat misschien ook betekende dat hij zich ongemakkelijk voelde, net zoals zij eigenlijk. Hij klapte uiteindelijk de stok dicht en legde deze op de tafel neer maar al snel belandde deze ook op de grond. Ze schrok eventjes door de klap die het maakte op de harde grond en slikte vervolgens eventjes, maar probeerde vervolgens niet te laten merken dat ze ervan schrok.
‘Uhm bedankt,’ Zei Lawrence twijfelend nadat hij even zijn keel schraapte. Ze trok zachtjes haar mondhoek op maar wist hier ook eigenlijk geen reactie op. Zwijgend bleef ze dan ook even staan kijken wanneer hij zich naar de grond toe bracht om zijn geleidestok te zoeken. ‘Dus ik heb uhm- hoe gaat het?’ Zei hij en veranderde even duidelijk wat ging zeggen. Het duurde heel eventjes voordat ze besefte dat ze hem misschien beter even kon helpen aangezien zij de stok wel kon zien. ”Wel goed..” Zei ze zachtjes en iets wat twijfelachtig terwijl ze zich ook bukte om hem zijn geleidestok te kunnen geven. Het was eigenlijk maar een zwakke poging om hem dat te doen geloven, omdat het eigenlijk toch minder goed ging dan ze zelf zou willen. Het was alleen het probleem dat Valkyrie deze zwakte niet wilde laten zien en ze wilde ook niet dat hij zich er zorgen om zou maken, of iets.

Ze had intussen ook zijn geleidestok al gepakt en keek hem weer aan. ”Hier, ik heb hem al.” Zei ze zachtjes waarna ze heel voorzichtig zijn hand vastpakte om hem overeind te helpen. Iets wat allemaal ook een beetje twijfelachtig ging en wat ongemakkelijk. Eenmaal opgestaan gaf ze hem zijn geleidestok en liet ze hem weer los. Ze ging nog even met haar hand door haar haren heen en streek ze weg uit haar gezicht omdat ze zich net voorover gebukt had. Keek ook nog even ongemakkelijk in het rond om hem daarna weer aan te kijken. ”Wat is dit trouwens allemaal?” Vroeg ze uiteindelijk om de stilte te onderbreken.

Ze begon even te twijfelen of dit wel zo’n goed idee zou zijn, gezien de situatie meteen heel ongemakkelijk werd en beide leken ze niet echt te weten wat ze moesten zeggen. Het had allemaal waarschijnlijk nog te maken met hun vorige ontmoeting, al wilde ze het er nu liever niet meer over hebben. Ze voelde zich er nog echt stom over en ze gaf zichzelf nog steeds en steeds meer de schuld van alles, voelde zich er dan ook schuldig over. Het liefst zou ze er dan ook niet meer over beginnen en zou ze het laten voor wat het was, een kleine discussie/ruzie die niet het einde zou betekenen van hun vriendschap, of althans dat hoopte ze. Maar het feit dat hij haar hier nu niet stond uit te schelden of weg begon te jagen was wel een geruststelling dat hij haar misschien niet haatte. Toch was ze wel naar hem toe gekomen, misschien omdat ze het deels ook niet kon om hem daar alleen te laten zitten en omdat ze zelf ook een beetje te eenzaam was.

Dat Lawrence zijn geleidestok had laten vallen maakte het allemaal nog een beetje ongemakkelijker, eerst omdat hij zich letterlijk voor haar voeten op de grond bevond. Zeker ook met het teken was dit vroeger was, als volledige overgave aan iemand of als teken van zwakte, ondanks dat ze wist dat het niet zo zat nu. Ze besloot in ieder geval zelf ook om door de knieën te gaan (ondanks dat vroeger dit nooit gedaan zou hebben, voor niemand niet) en hem te helpen omdat zij wel wist waar de geleidestok zou liggen. Het was wel heel awkward en daarom verstopte ze zich vooral een beetje achter haar lange bruine golfende haren zodat niemand echt kon zien dat ze zich ongemakkelijk voelde. Wanneer ze de stok had wilde ze daarom ook zo snel mogelijk weer recht staan, iets waarmee ze Lawrence ook besloot een handje te helpen. Zachtjes had ze zijn hand gepakt, ten eerste omdat ze niet wist hoe hij zou reageren, en had hem rustig mee overeind geholpen.
Hij glimlachte wat twijfelachtig, iets wat ze beantwoorde ondanks dat hij het niet zou kunnen zien waarna ze ook even om haar heen had gekeken. Sommige mensen hadden hun ogen op hun gericht maar ze probeerde er geen aandacht aan te geven door snel terug te kijken naar Lawrence. ‘Bedankt,’ Zei hij en legde de stok nu goed op de tafel neer. Ze knikte eventjes. ”Het was geen probleem.” Zei ze zachtjes terug terwijl hij ging zitten aan de tafel. ‘Uhm, aangezien de tafel toch leeg is kan je erbij komen zitten,’ Stelde hij vervolgens voor waarop ze eventjes adem nam en deze vervolgens inhield terwijl ze om haar heen keek. ‘Als je wilt,’ Voegde hij er nog aan toe waarop ze hem weer aankeek. Ze voelde zich eigenlijk nog steeds niet comfortabel binnen maar misschien dat het wel een beetje kon zakken als ze weer met hem praatte, ze kon tenslotte niet blijven vluchten. ”Uhh..” Zei ze even twijfelend omdat het liefst wel weer naar buiten vluchtte. Ze verdrong het alleen eventjes. ”Ik zou eigenlijk weer terug naar buiten gaan maar.. Uhm. Nee is goed, ik blijf wel.” Gaf ze uiteindelijk wel toe waarop ze ging zitten op een stoel tegenover hem.

Wat ze alleen nog altijd niet snapte, was wat er aan de hand was in de Cafetaria want er was duidelijk wel iets. Ze kende alleen niet de feestdagen die ze nu zouden hebben, alleen de oude feestdagen van de Vikingen. Daarom gokte ze ook wel dat het zoiets alleen wat het precies was kon ze niet zeggen. Het zag er daarvoor ook een beetje te anders uit dan hoe hun vroeger feestte. ‘Veel rood en hartjes?’ Vroeg hij waarop ze nog een keer in het rond keek, bedenkelijk. Ze wist eigenlijk ook niet wat hij bedoelde met hartjes, maar probeerde er wel achter te komen wat hij daarmee zou kunnen bedoelen. Rood was er sowieso wel veel en rozen, maar ook een bepaalde vorm dus ze gokte dat dat het misschien was. ”Ja,” Bevestigde ze het eventjes. ‘Indien dat het geval is vrees ik ervoor dat dit voor Valentijn is,’ Zei hij en ze fronste eventjes. Ze had nog nooit van Valentijn gehoord dus ze wist niet wat het was maar hij leek het in ieder geval niet een hele leuke feestdag te vinden, iets waar ze vragen over begon te krijgen. ”Valentijn?” Vroeg ze even niet begrijpend waarbij ze zelfs een beetje moeite had met de juiste uitspraak van het woord. ”Sorry, ik weet niet wat dat is.. Waarom vrees je ervoor?” Vroeg ze hem, toch wel weer wat nieuwsgierig..