Bored to tears. [Met Alec]

Een vreselijke zware rot dag had de jongen met de zwarte krulletjes achter zijn rug. Eerst werd hij wakker met een rot humeur en vervolgens had hij twee keer tegen een paar mensen op gebotst, omdat die mensen niet uit konden kijken. Ten slotte had hij zijn eten over zich heen gekregen door een stel honden die ontsnapt waren uit de dierenhokken. En nu kon hij geen plekje vinden om rustig te zitten zonder gestoord te worden door elk ander mens of dier. Het enige kans was om in zijn kamer te gaan, maar dan nam hij weer een risico dat Frankie zich in hun kamer bevond. En hij had nou niet bepaald zin om haar tegen te komen. Een meisje met de blauwe haren en irritant koppige persoonlijkheid. Nee dank je, daar kon hij op dit moment niet tegen.
Nou ja, om eerlijk te zijn kon hij op dit moment tegen niemand een word zeggen zonder dat er een blik van onweer op zijn gezicht stond. Hij kon de schuld geven aan de demonen in zijn lichaam, maar mensen konden dan zeggen dat hij zijn mutatie onder controle moest houden. Alec zou ze wat vertellen over de controle die hij had over zijn demonen. Zijn slechte humeur was alleen nog maar het gevolg van het feit dat hij zijn mutatie onder controle had. Dat andere mensen dat niet hadden kon hem letterlijk niks schelen. Niet iedereen was immers gelijk.

Na een halfuur in de kantine gezeten te hebben waar het eigenlijk veel te druk was, was hij opgestaan om nu echt een rustige plek te zoeken. Ondanks dat hij dat halfuur alleen had gezeten aan een tafeltje was dat voor hem nog niet rustig genoeg. Hij zag een meisje uit de woonkamer lopen met de leer spullen in haar handen. Vanuit het punt dat hij zat kon hij precies zien hoeveel mensen er in die ruimte bevonden. Zijn humeur klaarde iets op dat hij zag dat de ruimte zo goed als leeg was. Ook al wist hij niet zeker wat er aan de andere kant van de woonkamer was. Maar het was toch wel het risico waard.
Hij stond op, waarna hij zijn stoel aan schroof en de kantine uit liep op naar de woonkamer.  Alec stapte de ruimte binnen en wilde zich het liefst gelijk weer omdraaien. Het was geheel leeg in de ruimte op een blondine na dan. Hij had om eerlijk te zijn niet echt veel zin om een gesprek aan te gaan met het meisje, ook al waren er nog meer redenen voor om weg te gaan. Toch kon hij het niet doordat hij de ogen van het meisje op zijn huid voelde branden. Kort zuchtte hij en schudde iets geïrriteerd met zijn hoofd. Hij liep op het meisje af en probeerde een vriendelijke glimlach op te zetten. Echter kwam er niet veel af dan een beetje enge glimlach, dus bleef hij haar maar gewoon serieus aan kijken. “Een hele goedenavond,” sprak hij beleefd, terwijl hij haar nog altijd serieus aan keek. Hij ging tegen over haar zitten en zakte een beetje in, zodat hij comfortabel op de stoel zat. “Met wie heb ik et genoegen?” vroeg hij aan het meisje, niet wetend of hij haar eerder had gezien of niet. Zijn gedachten stonden nog altijd op scherp en had nog altijd een rot humeur. Echter wilde hij wel een risico nemen op dit meisje of zij zijn humeur beter zou maken of niet. Niet dat hij echt veel hoop was, omdat zijn humeur al niet goed was sinds de dag was begonnen.