{ All or nothing

De zwartharige was wat aan het ronddwalken geweest. Hij had onbeschaamd dat hij was wat rond gelopen tussen de vele slaapkamers, op zoek naar iets of iemand om hem van zijn verveling af te helpen. Eigenlijk moest hij zijn tijd besteden met veel belangrijkere dingen, maar hij wou gewoon weten wat hier allemaal te beleven viel. Zo lang was hij immers nog niet op de school. Misschien een maandje of twee nu. Nog geen reputatie, geen indrukken. Het was simpelweg triest te noemen. Vandaar was zijn doel om vandaag of uit te laten lopen in een gevecht of met andere te flirten. Echt moeilijk was hij er niet over. Vechten was leuk omdat het bij zijn dominante gedrag hoorde, en hij nu eenmaal een verslaving had aan slechte emoties van andere. Het flirten was leuk omdat het zijn ego goed deed en hij er soms nog wat mee verdiende. Het lag er dus helemaal aan wat voor persoon hij tegenkwam en hoe goed het zou gaan met een optie. Vandaar dat hij naar de lounge liep en naast de eerste de beste ging zitten. Niet een beschaafde afstand, nee, vrij dichtbij. Zijn arm legde hij op de rug leuning waardoor zijn grote lichaam op de kant van zijn slachtoffer gericht stond. Hij grijnsde schuin, in zijn amberen ogen een glans. "Hæ" Sprak hij soepeltjes, de ander nu eens goed bekijkend.

{ Eerste post Rayne Defoe~

Ja hoor, dit was ook een manier het te doen. Hati hielt nu eenmaal van reactie. En het maakte hem weinig uit op welke manier. Dit zorgde ervoor dat hij per persoon heel verschillend kon zijn. Soms flirtte hij zoals een normaal persoon, al werd dat al snel saai in zijn ogen. Zo simpel was dat ook. Dan kon ook hij ook nog heel pusherig zijn, tot het punt dat hij er soms niet eens een fatsoenlijk gesprek mee had gehad voor hij een zet deed. Maar andere kant was hij ook een vechter en ruziemaker. Lag er maar net aan hoe hij zich voelde, en ook aan de ander. Echter hoefde je niet eens emoties aan te hoeven voelen om te merken dat de ander ongemakkelijk was. Hij grijnsde schuin en wat zelfingenomen. Zelfs zitten torende hij nog een stuk boven haar uit, hij zat immers ruim in de 1.90. Maakte dit natuurlijk alleen maar leuker. Bij het bijna zielige antwoord bleef hij gewoon zitten. “Oh hoi?” Herhaalde hij met een beetje humor in zijn stem. “Aangezien ik wel wat meer verwacht dan dat zou ik me maar voorstellen. De naam is Hati Hróðvitnisson, aangenaam” Hij stak zijn andere hand uit naar haar, al hoefde hij hiervoor niet ver te gaan door de korte afstand. Ja hoor, hij kon zo wel even door.

Dit was toch leuk. Het was entertainment op het eerste punt, daarbij was het altijd leuk zijn ego zo wat omhoog te houden. Maar wat zou hij doen vandaag? Het leek erop dat hij vrijwel meteen voor de directe manier was gegaan, dus die zou hij maar eens gaan aanhouden. Zo had hij zich al snel voorgesteld, zijn lange achternaam had een duidelijk accent in zich, maar hij verwachtte al lang niet meer dat mensen die uit konden spreken. Bij haar woorden glimlachte hij dus ook charmant terug. Iets wat hij wonder boven wonder ook in zich had. “Had het ook niet anders verwacht, Rayne” Sprak hij soepeltjes, meteen de naam uittestend die hij net gekregen had. Ze had zijn hand vast gepakt, die hij ook net iets langer vast bleef houden dan normaal nadat hij hem geschud had. Pas toen er oogcontact werd gemaakt keek hij haar tevreden aan en liet haar hand weer los. Hierna kreeg hij de vraag of ze ergens mee kon helpen, wat een vrij slechtte vraag was om tegen de zwartharige te zeggen. Deze deed even alsof hij nadacht en bleef een moment stil. “Hmm, misschien beginnen met wat meer op je gemak zijn, dat maakt het flirten wat makkelijker. Ik duw je heus niet van de bank af” Hierbij gaf hij een knipoog en leunde wat naar achteren, waardoor ze wat ademruimte zou krijgen. Hij had hier de meest directe aanpak genomen. Het scheelde niet veel of meneer zei hier nog; wanna make out? Misschien hierna. Hehehe.

Hij voelde dat de ander het wat ongemakkelijk vond. Maar aangezien dit ook zijn doel was geweest met het vasthouden van haar hand kon hij niet anders dan tevreden te kijken. Dit was makkelijk, moest hij vaker doen. Deze Rayne had zich zonder veel moeite op zijn nieuwe lijst met slachtoffers weten te werken. Dit betekende dat ze vereerd werd met VIP momenten zoals extra lastig gevallen te worden zodra hij haar in het oog kreeg. Benieuwt hoe de ander zou reageren keek hij naar beneden. Zijn opmerking was nogal duidelijk en direct geweest. Schattend wachtte hij dus ook, en het antwoord had hij zeker niet verwacht. Hij grijnsde even breed en leunde wat naar voren. Om hierna wat onder zijn adem te zeggen. “Dan zou ik het ook maar moeilijk moeten spelen” Zijn diepe stem was zacht geweest, maar als je in gedachte nam dat ze hier dicht op elkaar zaten zou het geen probleem moeten zijn. Maar hey, er zat dus leven in, een beetje pit. Dat maakte het alleen maar leuker. Bij het vervolg haalde hij zijn schouders op. “Zou niet durven, op deze school weet je het maar nooit of je zulke acties overleefd” Hij vroeg zich af waarom de ander hier zat. Ze leek hem niet echt het typje dat ineens een draak werd of alles in de fik liet vliegen. Maar hier wist je het nooit.

De ander ging wat naar achteren en ook hij gaf de ander nu wat ruimte. Dat had ze wel verdiend. Ookal deed hij nog steeds niet aan personal space. Bij lange na niet, hij kon heel goed ongepast worden als hij dat wou. De ander moest blij zijn dat hij zich nog zo netjes gedroeg. Bij de woorden van Rayne grijnsde hij zelfingenomen en leunde rustig tegen de bank aan. Hij voelde zich helemaal op zijn gemak en dat was te merken. “Maar dat kan ik juist zo goed schat, en geloof me, je wilt me niet zien als ik makkelijk ben” Hier voegde hij een knipoog aan toe om het duidelijk te maken. Hati had genoeg manieren zijn zin te krijgen, dat kon je wel aannemen. Toen de ander zei dat ze heel dodelijk was kreeg hij een glans in zijn ogen. De glans die zei dat hij een heel mooi plan had. Gelukkig voor de ander hielt hij zich nog een beetje in. Een beetje maar. Dus hij grijnsde enkel breed en zelfverzekerd. “Ik sta al te trillen van angst” Hierna keek hij even om zich heen, al verveeld wezend. Hij verveelde zich daarbij al snel. Hij keek dus schuin naar beneden naar de ander. “Maar Rayne, hoewel ik het enorm leuk vind zo bij je te zitten, toevallig zin om wat.. te doen?” Oh, hij kon alles verkeerd laten klinken.

Het was nooit slim in te gaan op zijn woorden. Want Hati had nogal zijn manieren alles zijn kant op te draaien. De zwartharige had immers geen enige punten in normale sociale regels. Dit was waarschijnlijk het beschaafdste hoe je hem kreeg. Je moest er maar wat over hebben. Toen ze zei dat hij het moest vertellen haalde hij zijn schouders simpelweg op. Nu vroeg ze er zelf om. De arm die hij tot nu op de rugleuning had liggen liet hij snel en soepel naar beneden komen, om de ander zo wat naar hem toe te trekken. Hij hielt de handeling nog met beleid, zodat het voor de ander niet ongemakkelijk was op het fysieke punt. Als de onschuld zelve keek hij weer naar de ander, ervoor zorgend dat ze een moment vast zat in zijn sterke armen. "Dat is het hem juist, er komt dan héél weinig praten van pas" Oh naughty Hati. Nog maar een maand op school en nu al een creep zijn. In ieder geval liet hij haar hierna weer los en ging weer zitten op zijn eerdere afstand, zodat hij duidelijk maakte dat hij heus niks ging doen. Op dit moment dan. Hij veranderde nogal snel van gedachte. "Ik weet een hoop leuke dingen om te doen" sprak hij met een knipoog. "Maar wat denk je van naar het bos gaan? Geen idee waar het ligt maar ik wou er toch nog eens heen" Hij had immers de ruimte nodig met zijn mutatie. Daarbij was dit nog een vrij normale optie voor zijn doen. Hati wou oprecht gewoon kijken waar dat bos lag en of je erin kon gaan jagen. Ze zaten toch op een eiland en de opties waren niet oneindig.

De ander leek het niet leuk te vinden. Maar daar was hij ook alleen maar naar uit. Hij wou gewoon gehaat worden en misbruik maken van andere. Een combinatie van was voor hem gewoon geweldig. Ray begon al boos op hem te worden, hij voelde het aan. Het zorgde ervoor dat hij bijna tevreden naar de ander keek, een reactie die je niet echt zou verwachten. Het duurde ook even voor de meid zich weer bij elkaar had geraapt toen hij haar los liet. "Ik beloof niks" reageerde hij naar de waarheid toe. Hij was nogal onvoorspelbaar in zulke dingen. Bij haar volgende woorden haalde hij weer zijn schouders op. Maar het leek erop dat hij voor nu even klaar was met zijn opmerkingen. "Ik ben het veiligste persoon op heel dit eiland" dat was gelogen, maar dat maakte niet uit. "Da's nu jammer. We vinden het vast wel, als je het aandurft." het laatste zei hij wat plagerig, maar voor de verandering niet zo erg bedoeld. Hierna stond hij op en reek zijn hand uit naar de ander. Dankzij zijn positie gaf hij haar weinig andere keuze die aan te pakken. Of ze moest natuurlijk over de bank lopen of kunnen teleporteren. Of hem omver duwen.. Hij vind de optie dat ze aanpakte her beste klinken.

Hij maakte in ieder geval een blijvende indruk, dat was niet te ontkennen. In ieder geval ging het vrij goed tot nu toe. Want ondanks dat hij een vrij aanwezig persoon was geweest tot nu toe en personal space op meerdere vlakken had doordrongen ging madame nog steeds niet weg. Het moest een gave zijn. Misschien was dat inbegrepen bij het huisdier pakket. Bij het gegrinnik keek hij de ander rustig aan met zijn felle ogen. “Geloof je me niet? Ik straal toch een en al harmonie en liefde uit?” Ging hij droogjes verder. Hij wist ook wel dat dit niet waar was. Hij was als hij wou vrij intimiderend, al moest hij dan wel uit zijn flirtmodes komen. Toen de ander er nog op in ging dat ze het wel vonden grijnsde hij weer breed. Nog altijd wat in zijn nopjes dat ze nog mee ging ook. Eenmaal omhoog had hij zijn hand uitgestoken naar de ander om haar omhoog te helpen. Natuurlijk wist hij wel dat de ander zelf ook op kon staan vanuit de bank, maar het waren zulke kleine dingetjes die het voor hem leuker maakte. De ander nam de hand aan en kwam zo vrij dichtbij, waardoor hij naar beneden moest kijken. Hij was het wel gewend ondertussen. Bij de vraag hielt hij de afstand nog even zoals hij nu was, er wel van genietend. “Ik weet welke kant we niet op moeten” Sprak hij met een grinnik, waarna hij opzij stapte en richting de gangen liep. “Maar ik heb een goed gevoel voor richtingen” Ging hij even verder. Hij kon immers ruiken en wat instinct volgen als er ook echt prooi in zat. Maar zeker was hij er ook niet van, al liet hij dit niet merken.