Onderwerp: Be the adventure for a chance. [Simon] di maa 01, 2016 9:41 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Jensen was niet meer naar school gegaan sinds hij was vertrokken uit Australië. Dus het was wel wat voor een speedster als hem, die normaal sneller dan gelijk wie kon lopen, om stil te zitten achter een bureau en te luisteren naar een leerkracht. Het was niet dat de les oninteressant was maar het was meer die gigantische klok boven het schrijfbord dat het allemaal zo ondragelijk maakte. Hij had een hekel aan klokken, al sinds hij klein was en ontdekte wat zijn mutaties waren. Hij zat achteruit gezakt op zijn stoel en staarde naar de secondewijzer die langzaam maar zeker de klok rond draaide en naar de volgende minuut gleed. En ze hing daar recht voor zijn neus achter de leerkracht dus het was niet dat hij er gemakkelijk naast kon kijken. Iedere keer hij bij de les wilde blijven dreef zijn blik af naar dat enorme ronde ding. Daarnaast had hij nog teveel energie en nieuwsgierigheid om op dag twee al echt oplettend te zijn in de les. Hij had amper nog iets verkend, hij had amper nog gebruik gemaakt van zijn mutaties. Hij was niet onzeker, hij was gewoon … voorzichtiger. En als het iets was waar Jensen heel erg goed in was, dan was het wel de kat uit de boom kijken, dus dat was wat hij deed, de supernormale jongen uithangen op een abnormale school.
Toen de bel weerklonk flitste hij recht van zijn stoel, in twee seconden had hij al zijn spullen in zijn rugzak gestoken en stond hij al aan de deur, in zover het niet gebruiken van zijn mutaties, misschien had de opgewondenheid er iets mee te maken. Jensen was normaal de sociale vrolijke jongen, het was niets iets dat hij kon onderdrukken. Het werd enkel een beetje overschaduwd door zijn behoedzaamheid voor deze nieuwe plaats. Dat beetje snelheid dat hij had gebruikt om van zijn stoel naar de voordeur te geraken had hem wel die zelfzekere glimlach gegeven terwijl hij de gangen in liep naar zijn kluisje. Hij kon dit gemakkelijk in één vlotte minuut allemaal klaar spelen … de gangen ontrafelen. Maar hij had ervoor gekozen om het gewoon zijn gangentje te laten gaan, voet voor voet te zetten en uit te zoeken hoe dit gebouw in elkaar zat. Hij geraakte in ieder geval in één keer naar zijn kluisje waar hij zijn boeken weg stak en zijn jas op borg, het was niet dat hij naar buiten zou gaan vandaag. Hij had wat vrije uren die hij binnen zou doorbrengen, niet op zijn kamer, maar tussen de anderen, wie weet wie hij zou leren kennen.
Hij trok zijn rugzak over zijn schouder en liep de gangen uit naar de lounge, wonderbaarlijk, ook in één keer zonder mis te lopen. Het was er niet zo druk, blijkbaar gingen er ook graag mensen naar buiten, de kou in, de kou waar hij een hekel aan had. Hij liet zijn ogen observerend over de studenten glijden voor hij een plaatste te zien kreeg vlak naast de verwarming. Hij liet zichzelf in de zetel neerzakken en haalde zijn Ipod boven, hij stak één oortje in en liet de Ipod naast zich in de zetel liggen terwijl hij het lessenrooster boven haalt en naar de uren en lessen staarde. Moest het nou echt zo zijn? Studeren en van die dingen? Het idee om verder de wereld te gaan verkennen was aantrekkelijk, maar dit was ook iets nieuws en hij moest het erop wagen. Trouwens, hij had niets te verliezen, hij kon enkel maar beter worden. Zijn trok een agenda uit zijn rugzak en meteen viel er een pakje samengebonden foto’s op de grond, recht voor iemands voeten. ‘Sorry,’ zei Jensen meteen, opkijkend naar de persoon. ‘Ze doen niet altijd wat ik zeg.’ Het was een flauwe grap, Jensen op zijn best …
Onderwerp: Re: Be the adventure for a chance. [Simon] wo maa 23, 2016 3:56 pm
Het potlood rolde langzaam van zijn tafel af, maar steeds weer, net voordat hij dreigde van het randje te vallen, wist Simon hem nog net beet te pakken. Zo ging het steeds door. Met een zacht tikje van zijn wijsvinger tegen het gele hout vermaakte hij zich in een oersaaie les. Als iemand hem op dit moment zou vragen waar het over ging, zou hij het niet eens op kunnen maken op wat er op het bord was geschreven. Zijn hoofd was moe en hij bleef zweven tussen een trance van wakker blijven en slapen. De les tikte langzaam voorbij en ondertussen had Simon zijn blik verplaatst naar het raam, waar de vroege ochtend dauw de ruiten had doen beslaan, en hoopte dat hij snel zelf naar buiten kon om tenminste iets nuttigs te doen. Heel soms gleed zijn blik af naar de klok en telkens weer werd hij teleurgesteld, totdat.. de grote wijzer nog maar vijf stipjes was verwijderd van de bel die hem uit zijn eindeloze lijden zou doen verlossen. Precies op het moment dat hij dat gemerkt had, was hij iets alert overeind geschoten en dat had de leraar ook meteen doorgehad. Hij werd aangesproken en Simon voelde het al aan zijn water dat hij nu een beurt kreeg een van de onmogelijke vragen te beantwoorden. ‘Nu hij toch wakker was’ kon hij vast uitleggen waarom.. de woorden gingen het ene oor in en het andere weer uit, dus Simon fronste en trok daarbij een moeilijk gezicht. Met een uiterst onschuldig lachje deed hij de leraar denken dat hij een zo goed mogelijk antwoord aan het bedenken was, terwijl zijn hand ondertussen het potlood van zijn tafel tikte. Met een kletterend geluid viel het schrijfgerei op de grond. “Oeps, sorry.” antwoordde hij en schoof zijn stoel wat naar achteren zodat hij zijn potlood kon oprapen. Toen hij weer overeind kwam, had de leraar zijn aandacht alweer verplaatst naar een volgend slachtoffer, maar deze werd verlost van de vraag door de bel, dus letterlijk ‘saved by the bell’. Altijd glipte hij als een van de eersten de klas uit, maar om niet al te veel achterdocht te kweken, bleef hij wat achter, heel langzaam zijn spullen bij elkaar rapende en groette de leraar vriendelijk terwijl hij het lokaal verliet. Eindelijk was hij af van het verstikkende lokaal. Zolang kon hij gewoon niet stil zitten. Hij vroeg zich af of Rayne misschien ook ergens vrij ronddwaalde door de school, zijn zin in kattenkwaad was wel wat gegroeid door die saaie les. In de lounge trokken net een paar mensen weg, arme zielen die waarschijnlijk nu zouden worden gekwetst door school, maar nee, Rayne kon hij nergens vinden. Dus wat verveeld liep hij verder en bijna was hij op een stapeltje foto’s gaan staan, als er geen stem had geklonken. Simon hield op tijd halt en zag onder zijn zwevende voet de foto’s. ‘Ze doen niet altijd wat ik zeg.’ De stem weerklonk van naast hem en ja hoor, toen hij zijn hoofd iets draaide zag hij daar iemand zitten in een van de stoelen. Simon zakte door zijn knieën, raapte het stapeltje op (en kon het niet laten zijn ogen heel even over het fotopapier van het eerste plaatje te laten gaan) en reikte het de jongen aan. “Ah, dat snap ik, ze kunnen soms zo ongehoorzaam zijn. Ligt denk ik aan het soort papier, ik heb gehoord dat stickers braaf op hun plek blijven.” antwoordde hij met zijn mondhoeken wat omhoog gekruld. “Heb je hier misschien heel toevallig een meisje met bruin haar voorbij zien komen?”
Onderwerp: Re: Be the adventure for a chance. [Simon] ma maa 28, 2016 2:53 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Het idee om weer volop lessen te volgen en terug in het echte schoolleven te belanden … in wat voor mate je dit een normaal schoolleven kon noemen, was iets waar Jensen al heel lang niet meer aan had gedacht. In de normale wereld was als mutant zijnde op een school aankomen geen positief iets. Je had altijd die voor en tegenstanders en het was zo vermoeid om heen en weer geslingerd te worden met ofwel positief inzicht of een vernedering die je de rest van je leven zou volgen. Trouwens, Jensen had al genoeg negatieve schooltijd gehad om het niet opnieuw te gaan doen dus hij was gewoon niet meer naar school gegaan nadat zijn mutaties bekend waren geworden voor de omstreken. Het enige wat dat mogelijke maakte was zijn goede geheugen en het feit dat hij nog iets of wat thuisonderwijs kreeg van zijn moeder maar ook dat kwam tot zijn einde. Jensen vertrok op reis en kwam uiteindelijk hier gerecht, einde verhaal. Hier zouden lessen volgen anders zijn en dat prikkelde net genoeg nieuwsgierigheid voor hem om ze ook daadwerkelijk te gaan volgen. Maar hij was blij, blij dat die bel klonk en blij dat hij uit het lokaal was, zo’n dingen moest je namelijk opbouwen.
Hij had niet gedacht dat lessen ervoor zouden zorgen dat hij weer zin kreeg in de avontuurlijke dingen. Voorlopig moest hij dat maar uitzitten tot hij hier zijn draai een beetje vond. Dus hij was naar de lounge gegaan, van alle plaatsen waar je kon zitten koos hij voor deze. Hij had geen idee hoe lang hij daar al zat naar zijn lessenrooster te kijken tot hij besloot dat er eigenlijk niets meer aan te veranderen viel en hij het maar gewoon moest nemen hoe het was. Dat uitgerekend het pakje foto’s uit zijn agenda moest vallen zorgde dan weer voor complete heimwee naar wat avontuur en reizen. De eerste foto een beeld van de Eiffeltoren, Frankrijk op zen best misschien wel, één van de vele plaatsen waar hij was geweest. Maar die gedachten stierven al zo snel weg als ze waren gekomen toen hij merkte dat er iemand haast op de foto’s zou gaan stappen. De jongen hield zijn voet nog net tegen van landen en plaatste hem dan terug op de grond terwijl Jensen zich excuseerde voor zijn foto’s … wat ook al helemaal niet klopte, wie deed dat nu?
Zijn mondhoeken gleden automatisch naar boven terwijl de jongen sprak en hij de foto’s terug aanreikte. Jensen bedankte hem en nam ze terug aan, keek voor een kort moment naar de foto alvorens hij terug naar de jongen keek. 'Ik denk altijd als ze net vaak genoeg vallen het ze uiteindelijk zullen opgeven, maar dat gebeurd dus niet.' merkte hij lichtjes sarcastisch op. ‘Maar bedankt voor de tip.’ Greens Jensen meteen. Goed, iemand met hetzelfde niveau humor als hem, dat was altijd mooi meegenomen. Bij de vraag gleed zijn blik kort door lounge. ‘Er passeren hier veel meisjes met bruin haar.’ Merkte hij zachtjes glimlachend op, het was niet gelogen. In de lounge alleen al zaten drie meisjes met bruin haar. ‘Als je specifieker bent kan ik je misschien wel helpen zoeken.’ Bood hij aan. Met Jensen zijn snelheid had je meteen het hele gebouw uitgekamd in minder dan een tiental seconden maar dat soort van opschepperij ging Jensen niet bovenhalen, was ook nooit zijn ding geweest dus zou hij echt gewoon, aan een normaal tempo meehelpen zoeken …
Onderwerp: Re: Be the adventure for a chance. [Simon] di apr 05, 2016 5:14 pm
Zijn ogen gingen door de langzaam leeglopende lounge, maar een teken van zijn zusje kon hij niet vinden. Haar rooster had hij nooit echt aandachtig ingezien, er vanuit gaande dat ze altijd wel in de buurt zou zijn, maar daar had hij zich blijkbaar gruwelijk in vergist. Vroeger was het altijd zo geweest dat ze bij elkaar ingedeeld werden, maar nu ze op Genosha terecht was gekomen, werd hier niet zoveel aandacht meer aan besteed. Bummer. Omdat hij zich zo bezighield met rondkijken, was hij bijna op een gevallen stapeltje foto’s gaan staan, iets waar hij zich waarschijnlijk duizend maal voor zou excuseren als zijn zool daadwerkelijk de foto’s had geraakt. De stem was natuurlijk te mannelijk voor Rayne, zeker toen hij zag dat het een jongen was die zich voor zijn eigendom had geëxcuseerd. Toen hij de foto’s terug had gegeven had hij snel een deel kunnen zien van de stapel. Een beeld dat hem wel bij was gebleven door de poster in zijn vroegere Frans lokaal, waar hij elke keer al dagdromend naar was uitgeweken met zijn blik. Zouden dit foto’s van thuis zijn? “Kom je uit Frankrijk?” vroeg hij, een tikkeltje nieuwsgierig. Van een accent had hij echter niet veel gehoord toen de jongen had gesproken. 'Ik denk altijd als ik ze net vaak genoeg vallen het ze uiteindelijk zullen opgeven, maar dat gebeurd dus niet.' antwoordde de vreemde. Het was een mooie gedachte, dat wel. “Hmm, wel vreemd, ja. Misschien voelen foto’s zich gewoon helemaal thuis in een album?” Daar vielen ze namelijk niet zo gemakkelijk uit. Maar waarom zou hij nu filosofisch gaan denken en foto’s vergelijken met de benodigdheden van de mens? ‘Maar bedankt voor de tip.’ Simon glimlachte en knikte, om aan te tonen dat het geen moeite was geweest. Vervolgens had hij de vraag gesteld of hij heel misschien Rayne zou hebben gespot, maar zijn beschrijving was niet echt on point. ‘Er passeren hier veel meisjes met bruin haar.’ Daar had hij dan ook groot gelijk in. Er hingen er hier ook iets van drie rond. ‘Als je specifieker bent kan ik je misschien wel helpen zoeken.’ Hij haalde zijn schouders op, het was nu al enkele minuten geleden dat de bel was gegaan en omdat ze nog altijd niet hierheen was gekomen, ging hij er maar vanuit dat ze les had. “Nah, ik denk dat ze in een lokaal zit en ik hoef geen woedende leraar op me nek omdat ik de les kom verstoren.” antwoordde hij en liet zich op de bank tegenover de ander zakken en gooide zijn tas iets verderop neer. “Thanks for the offer, tho!” glimlachte hij. “Oh en ik ben Simon”
Onderwerp: Re: Be the adventure for a chance. [Simon] zo apr 17, 2016 12:10 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Jensen zou soms meer gedetailleerder moeten kijken naar zijn omgeving. Hij had veel oog voor detail maar de grote dingen gingen vaak langs hem heen omdat hij het simpelweg later altijd terug kon opzoeken. Nu ook … hij zou het meisje kunnen vinden. Als de jongen hem een gedetailleerde beschrijving gaf van waar ze het laatst was geweest dan kon hij simpelweg terug gaan in tijd naar dat moment en het meisje volgen, dan hadden ze haar meteen gevonden en wist hij meteen de juiste locatie. Dus hij vergat aandacht te schenken aan de doodnormale dingen zoals voorbij gaande mensen of studenten gewoon omdat het gemakkelijk was voor hem om ze terug te vinden nadien.
Hij nam de foto’s terug aan, zijn blik gleed even naar de eerste foto. De jongen had dat duidelijk ook gedaan want niet veel later kwam er een vraag. ‘Nee.’ Schudde Jensen glimlachend zijn hoofd terwijl hij de foto opnieuw bestudeerde. ‘Australië. Ik neem gewoon graag foto’s van de plaatsen waar ik ben geweest.’ Verklaarde hij lichtjes schouderophalend. Ja, hij was dat type dat graag alles vast legde op camera om er later aan herinnerd te worden. En als je de dikte van het pakje zag dan kon je er meteen uit opmaken dat hij overal al een beetje was geweest. Al waren er ook veel foto’s tussen van thuis, ze zouden in een album thuis horen. Net toen hij dat dacht sprak de jongen opnieuw, Jensen grinnikte zachtjes. ‘Ze horen boven mijn bed te hangen, of ergens op mijn kamer.’ Hij legde het pakje foto’s op zijn uurrooster terug. ‘Maar ik ben hier net een paar dagen dus,’ hij maakte zijn zin niet af. Het waren al een drukke paar dagen geweest om eerlijk te zijn. En hij had nog steeds niet alles gezien en verkend. Een moeilijke kamergenoot daarbovenop maakte het niet echt gemakkelijk om je in alle rust en stilte te kunnen instaleren, gelukkig kon hij stiekem wel de tijd stilzetten, rust en stilte genoeg dan.
Hij moet meteen aan om te helpen, want zou was Jensen nu eenmaal, ondanks dat hij de jongen helemaal niet kende. Maar die zei op zijn beurt weer dat het niet hoefde en dat de persoon in kwestie waarschijnlijk weer in de les zat. ‘Strak plan.’ Stemde Jensen in. Woedende leerkrachten op je dag was niet iets wat je alledaags mee te maken wilde hebben, Jensen in ieder geval toch niet. De jongen zakte neer op de bank recht tegenover Jensen, hij glimlachte kort om het bedankje. Zoveel moeite zou het niet gekost hebben, daarnaast moest hij dringend eens wat meer vrienden beginnen gaan maken. ‘Jensen, nieuwtje.’ Stelde hij zichzelf voor als een nieuwtje op deze school. Hij probeerde nog steeds wegwijs te geraken uit zijn eigen lesrooster. ‘Zit jij hier al lang?’ Vroeg hij uiteindelijk. Deels om een gesprek aan te knoppen en deels om te weten te komen hoe de school hier draaide. Op dat vlak mocht je een docent niet op zijn woord geloven, het was nog altijd beter om het te horen van de studenten, die waren oprecht eerlijk over de stand van zaken hier …
