A little adventure never killed anybody - OPEN

Ondanks dat hij wist dat hij u op een veilige plek was, waar ervaren leraren in konden grijpen als het mis ging, voelde hij zich alles behalve ontspannen. Hij had al dagen last van hoofdpijn en was constant zo bang dat hij getriggered zou worden dat hij zich vooral opgesloten had in zijn kamer. Hij leefde op het overgebleven eten van zijn reis en kwam alleen zijn kamer uit als het echt moest. Maar vandaag werd de kamer te klein voor hem en was de drang om minstens even door de school te lopen zo groot dat hij er uiteindelijk maar aan toe had gegeven.
Zijn hand streek over de muren van het oude gebouw terwijl hij langzaam door de hal heen liep. Hij wist niet waar hij heen moest, maar het lopen door de hallen was al een grote verbetering. Na een paar minuten lopen begon hij zich toch af te vragen hoe groot het gebouw nu was en wat er nou eigenlijk te doen was. Floyd opende de eerste deur die hij tegen kwam en kwam in misschien de meest levendige ruimte van de school. Hij voelde zijn hart sneller kloppen en zijn adem versnellen. Hij kon hier niet naar binnen, er waren veel te veel mensen. Er hoefde maar iets verkeerds gezegd te worden en het zou al fout met hem lopen. Dat had zijn derde psycholoog hem maar al te duidelijk gemaakt. Het was één van de dingen die de laatste paar dagen alleen maar in zijn hoofd gespookt had. En hij was er nog niet klaar voor om het los te laten, want tot zo ver hadden zijn psychologen alleen maar gelijk gehad. Hij wenste dat hij iemand had om mee te praten, maar hij was alleen uit Londen vertrokken.
Floyd draaide zich om, liet de deur los waardoor deze dichtsloeg en wilde snel weer naar zijn kamer lopen. Zijn weg werd echter geblokkeerd door iemand die net iets te dichtbij stond...