Onderwerp: Adventure of a Lifetime ma aug 01, 2016 10:34 pm
it shattered too soon
my heart burst like a glass balloon
Guadalupe was redelijk vroeg uit bed gekomen vanochtend. Het was namelijk nog zomer en als je te lang wachtte, dan was de kans groot dat het rond het middaguur stikheet werd en dan werd sporten een beetje teveel van het goede. Aangezien ze heel erg op sporten gesteld was - ze wilde fit blijven - had ze expres haar wekker gezet. Op dit moment had ze toch nog geen kamergenoot, dus dat kwam heel mooi uit. Niemand had er last van toen ze redelijk vroeg haar kleding had aangetrokken en het schoolgebouw op een drafje had verlaten. De stranden had ze al gevonden, misschien was het leuk om een rondje door het bos te maken. Sommige stukjes rende ze op een rustig tempo, trok een sprintje en liep ook zo nu en dan gewoon een stukje. Afwisseling was belangrijk zodat haar spieren geen onnodige overuren zouden maken, daarbij werd ook haar conditie er beter van. De zon was ondertussen al opgekomen en het zou niet vreemd zijn als ze iemand tegen zou komen, dit was wel een normaal tijdstip om het schoolgebouw te verlaten op een vrije dag. Guadalupe was gestopt bij een boomstronk om de veters van haar sportschoenen opnieuw te strikken, voordat ze er straks nog over zou struikelen en ze een blessure opliep.
Onderwerp: Re: Adventure of a Lifetime wo nov 16, 2016 10:44 pm
Aarón Pizarro-Gonzalez Closer. Look closer. So you can be fooled.
|| Aarón ||
Met zijn rugzak op was Aarón al in de vroege morgen op pad gegaan. Hij was pas kort geleden op het eiland aangekomen en zoals altijd kon hij de neiging niet onderdrukken om zo gauw mogelijk de wereld om en op het eiland heen te verkennen. Hij genoot van de stiltes van het bos die af en toe doorbroken werden door het geluid van de wilde natuur. Vogels die overvlogen of hun vroege liederen lieten horen, groter wild dat ongezien voor hem wegvluchtte, kleinere dieren waar hij soms een glimp van opving als hij zachtjes liep. Wat kon hij genieten van de uitzonderlijke verschillen die de natuur hem kon bieden. De vrijheid, de schoonheid, de ruwe kracht en de tedere klanken met intieme weerspiegelingen van je ziel als je je lang genoeg overgaf aan de wil van Moeder Natuur. Hij was geen binnenmens, had zichzelf bijna zijn hele leven al verplaatst door de natuur. Overgeleverd aan de goedheid van mens en zijn omgeving. Met zijn positieve karakter en nieuwsgierige aanleg voor alles wat nieuw was had hij - naast de blackouts die hij nog steeds niet kon verklaren - had hij een geweldig leven geleid. De vroege ochtend trok op en maakte plaats voor de eerste herfstige zonnestralen. Fluitend liep Aarón over het bospad, zijn blik op het bladerdak gericht zoekend naar de wezens achter het prachtige ochtendgezang. Vandaar dat hij pas redelijk laat het voorover gebogen lichaam zag. Met haar rug naar hem toe herkende hij niets aan het vrouwelijke lichaam, onwetend van de familieband die zo dichtbij hem was. ‘Prachtige ochtend om de dag te beginnen met een krachtige uitspatting van de spieren,’ begroette hij de onbekende uiterst vrolijk tussen zijn gefluit door. Zijn vingers speelde onbedacht met een stel dobbelstenen die hij in zijn zak had gevonden. Een van de kleine objecten die hij altijd bij zich droeg als mogelijke verdediging. Door de kinetische energie die hij kon activeren in levenloze objecten, waardoor ze vaak eindigde als scherpe bommetjes, kon hij alles tot zijn wapen maken. Ondanks dat dit erg handig was in gevaarlijke situaties, zorgde Aarón zijn karakter en voorkeuren ervoor dat hij het nog vrij weinig had hoeven gebruiken. Naast de oefen sessies om zichzelf en zijn mutatie beter te begrijpen natuurlijk. Zijn voeten waren tot stilstand gekomen toen hij de onbekende had begroet, onwetend wachten tot het moment dat ze zich op zou richten en hij zijn kleine nichtje zou herkennen.
notitie: ik heb gedaan dat ze weten dat ze familie zijn, kan ook anders als je dat wilt?
