Zhanna Aleksandrova
Het was nu twee weken sinds de blondine op de mutantenschool verbleef. Van het hele ‘school’ gebeuren kwam echter weinig van terecht. Ze attendeerde geen klassen en de sociale happening daaromtrent interesseerde haar niet. In plaats daarvan hield Zhanna haar neus liever in de boeken. De bibliotheek leek dan ook inmiddels haar tweede thuis te zijn geworden. De plek waar ze boek na boek verslond, maar of het daadwerkelijk van nut was viel nog te bezien. Het was nu niet alsof er een magisch toverwoord was waardoor ze haar mutaties onder controle zou krijgen. Nee, ze moest gaan experimenteren en daar stond Zhanna nu niet bepaald op te trappelen.
Hoe moest ze in vredesnaam vrijwilligers gaan zoeken waar ze op kon experimenteren? Er was geen hond die zich zou opofferen om uit vrije wil pijn te lijden. Bovendien was het niet veilig. Ze was nu eenmaal getraind om geen grenzen te kennen. Hoe meer controle ze verloor, des te pijnlijker was het resultaat. Het was altijd het gewenste resultaat geweest en iets dat ze juist hier moest zien af te leren. Misschien waren dieren dan nog de beste optie, daar kon Zhanna tenslotte geen ‘nee’ van verwachten.
“Je weet dat je hier boeken ook mag lenen?” Zhanna keek op naar de stem die tot haar sprak. Het was de bibliothecaresse die haar hier elke dag een vriendelijke glimlach toezond, maar ze hadden nooit een woord gewisseld. Ze keek de vrouw vragend aan.
Lenen? “De meeste studenten nemen hier boeken mee en na een bepaalde tijd dienen ze weer teruggebracht te worden,” vervolgde de bibliothecaresse. “De boeken staan dan op hun schoolpasje, zodat ik weet aan wie ze uitgeleend zijn. Dus dan hoef je niet telkens hier te zitten lezen.”
“Ik vind het wel fijn hier,” bekende Zhanna. De ruimte was stil en rustgevend. Bovendien kon ze hier niet gestoord worden door andere mutanten. Maar uiteindelijk besloot de blondine toch een paar boeken te ‘lenen’, zoals dat heette. Ze kon immers onmogelijk alles onthouden wat ze gelezen had en tijdens het experimenteren kon het nog weleens van pas komen om af en toe terug te bladeren.
Met een stapel boeken in de handen verliet Zhanna uiteindelijk het pand. Ze was echter zo in gedachten verzonken dat ze niet lette op haar omgeving en per ongeluk tegen iemand op botste. De boeken glipten uit haar handen en ze dook vrijwel meteen naar de grond om deze op te rapen zonder aandacht te scheppen aan degene die ze omver had gelopen.
