Will I ever understand it? /&Jacob

Met lichte zenuwen liep ze weer door de gangen van de school heen, ondanks dat ze er al wel weer vaker binnen was geweest, had ze de gangen voor het grootste gedeelte ontweken. Was dan ook eigenlijk alleen maar bij de cafetaria geweest omdat ze daar wel moest eten, anders zou het niet goed zijn voor haar lichaam. Dood kon ze er niet aan gaan, maar ze zou wel duidelijk wat verzwakken en het zou ook te zien zijn, wat dan weer vragen op zou leveren. Bovendien was er helaas niets wat ze eraan kon doen. Ze moest zien te blijven overleven gezien dat andere geen optie was, niet voor haar. Moest ook weer motivatie zien te vinden om te willen blijven, en misschien ook een beetje zien aan te passen aan deze nieuwe wereld. Lawrence was al een goede stap in de richting geweest, omdat ze toch wel het idee had gekregen dat ze vrienden aan het worden waren. Tot deze in een nacht ineens een andere draai had gekregen, en nu hadden ze het er allebei moeilijk mee, durfden waarschijnlijk allebei niet terug te komen op wat er was gebeurd. Of hij wilde het niet, wilde haar misschien eigenlijk ook niet meer zien. De onzekerheid was in ieder geval om gek van te worden.

Daarom besloot ze om haar motivatie nu even ergens anders te zoeken. Ze dook hierbij wel weer een eenzaam hoekje in maar misschien was het toch nog maar even beter. Erg goed was ze niet met sociale contacten, zeker de laatste dagen niet. Het koste haar teveel moeite en ze kon niemand echt vertrouwen, niet zoals ze vreemd genoeg wel gedaan had bij Lawrence, ondanks dat dat nu ook aan een klein zwak draadje hing. Maar in ieder geval, boeken. Ze had namelijk nogal wat jaren gemist en er was in de tussentijd veel gebeurd, misschien net iets te veel. Het leek haar daarom ook een goed idee om zichzelf een beetje in te lezen, over wat er na haar tijd allemaal gebeurd was in de wereld. Dan zou ze het misschien allemaal iets beter begrijpen.

De bibliotheek was niet echt gemakkelijk te vinden maar uiteindelijk was ze er geraakt. Ze was rustig binnen komen lopen, in de hoop niet ergens door verrast te worden. Maar het was juist heel stil en rustig in de ruimte waar alle boeken stonden, iets wat haar dus wel geruststelde. Langzaam liep ze verder en waren er wel een paar mensen die naar haar opkeken, waardoor ze vervolgens iets sneller doorliep naar de boeken kasten. Geschiedenis, geschiedenis, geschiedenis. Ze zocht ernaar maar kon niets vinden, had ook niet door dat ze door de verkeerde rijen liep. Valkyrie kende tenslotte niets van deze wereld, wist dus ook niet precies hoe het werkte in bibliotheken hedendaags. Terwijl ze een andere rij door begon te zoeken liep ze ook langs een jongen die aan een tafeltje naast de rij iets aan het lezen was. Eigenlijk wilde ze er gewoon ongezien achterlangs lopen maar haar ogen gleden toch kort over het boek heen, waardoor ze even halt hield. Fronsend keek ze naar de letters die in het Oud Noors geschreven waren, een taal die nu niet meer gesproken werd, en daarom verbaasde het haar ook zo. ”Kan je dat lezen?” Vroeg ze wat verward, al was het helemaal niet de bedoeling geweest om het ook daadwerkelijk luidop te zeggen. Iets wat ze even later ook doorhad, waardoor ze even kort zuchtte en haar ogen sloot. Dat was niet heel slim. Toch bleef ze nu wel staan, omdat het antwoord haar wel nieuwsgierig maakte.

Heel erg vond ze het nu eigenlijk niet om alleen te zijn in de bibliotheek, want ergens was het wel rustgevend om tussen de boeken door te zoeken. Ondanks dat ze niet meteen kon vinden wat ze zocht, het zoeken vond ze ergens dus nog niet zo erg. Haar lichte ogen scande de titels, waarbij ze soms bleef staan om toch even te kijken. Maar vervolgens ging ze wel verder omdat het niet precies was wat ze zocht. Toch moest ze wel snel iets vinden om haar eenzaamheid, want ze wist zelf dat het niet langer zo kon. Dat het niet goed voor haar zou zijn om langer alleen te zitten, en zich vooral ook zo te voelen. Haar gedachten gleden dan te snel weg en haar hoofd kon dat niet aan waar ze heen gingen.

Ze was al wel weer een paar mensen tegengekomen, had ook enkele gesprekken gehad. Zelfs in het IJslands omdat ze dat ook kon spreken, iets wat ergens wel fijn was geweest. Engels was niet haar favoriete taal, het was zelfs de taal van haar vijanden vroeger. Daarom kon ze het wel en nu had ze er geen erg in om het te spreken, want ze kon ook niet anders, maar het was wel vreemd. Talen uit Scandinavië waren daarom iets geliefder om in te spreken. Oud Noors zou nog beter zijn, maar dat sprak niemand meer. Behalve haar zusje maar tussen hun ging het niet zo heel goed.

Daarom was ze heel verbaast om te zien dat deze jongen een boek aan het lezen was in het Oud Noors, want aangezien het haar geboorte taal was kon ze die met veel gemak herkennen aan de tekens. Het was daarom zeker Oud Noors zijn. De grote vraag was alleen, hoe kwam het dat deze jongen dit kon lezen? Hij schrok duidelijk behoorlijk wanneer Valkyrie hem de vraag had gesteld, schoot zelfs een beetje omhoog. Niet haar bedoeling, daarom keek ze hem een beetje verontschuldigend aan. "Ehm, ja, tuurlijk?" Zei hij en keek op naar haar. Leek daarbij zelfs ook een beetje te schrikken, alsof hij een spook zag. Al wist ze het ook niet zeker, het kon ook zijn omdat ze hem had laten schrikken. Ze keek hem wel even onderzoekend aan, omdat ze het ergens wel vreemd vond. Toch glimlachte ze vervolgens eens. ”Góðan dag,” Zei ze met natuurlijk de precies juiste uitspraak waarvoor ze niet eens moeite hoefde te doen. Want Valkyrie kon in Oud Noors goed een gesprek voeren. ”Hvé gengr þér?” Vroeg ze vervolgens, om even te testen of hij het wel echt goed kon..

Ze zegt:
- Goedendag
- Hoe gaat het?

Om eerlijk te zijn wist ze ook niet zo heel goed wat er nog allemaal overgebleven zou zijn van de Viking cultuur, ze had enkel gehoord dat Vikingen nu in ieder geval niet meer bestonden. Ze waren er nu niet meer, leken nu meer op alle andere mensen die in deze grote samenleving leefden. Niet iets wat Valkyrie nog even goed snapte omdat het een heel ander idee was dan vroeger, dus ze moest er nog aan wennen en dat zou ook nog wel even duren. Nu werd er alleen maar van haar verwacht dat ze zo goed mogelijk zou inblenden met de rest van de leerlingen, maar dat was ook de enige kant die ze op kon. Terug gaan kon namelijk niet. Ze moest hier blijven en leren te leven in deze wereld nu.

Daarmee wilde ze beginnen door boeken te lezen, maar in plaats van geschiedenisboeken te vinden, vond ze iemand die een boek las uit haar oude taal. Iets wat ze niet verwacht had, aangezien ze ook wist dat Oud Noors niet meer een gesproken taal was. Nu kon het dat iemand erin geleerd had, dus daarom moest ze daar maar vanuit gaan? Wie weet was dit gewoon een hele slimme jongen die geïnteresseerd was geweest in oude talen? Ze liet het schrikken maar eventjes achterwege en begon hem daarom lichtjes te testen op zijn kennis. Die toch wel uitzonderlijk goed bleek te zijn. "Uitstekend. Ik zat me prima te vermaken met dit boek hier. Het is nog interessant, ik denk dat jij het ook wel zou waarderen" Sprak hij terug in echt vloeiend Oud Noors, precies zoals het vroeger ook geklonken zou hebben. Ze fronste even haar wenkbrauwen, had dit namelijk niet zó goed verwacht. Hij had zijn wenkbrauw even opgetrokken maar zij keek hem nu weer verder onderzoekend aan. Schudde daarna even haar hoofd en probeerde de glimlach terug te zetten, om niet al te verdacht over te komen. ”Ja, dan zou ik het denk ik ook eens moeten lezen.” Zei ze terug, ging nu ook alleen maar verder in Oud Noors omdat hij dat toch kon en het voor haar makkelijker was, waarna toch het onderzoekende terug kwam. ”Maar hoe kan het dat jij zo goed Oud Noors kan spreken, want dit is toch wel uitzonderlijk goed.” Zei ze terwijl ze ook aan de tafel kwam te zitten..

Hoewel ze eigenlijk het boek best wel wilde lezen, zoals hij al aanraadde, was ze ook een kant die het juist helemaal niet wilde lezen. Ze miste de tijd erg maar er lagen ook teveel slechte herinneringen aan die tijd. Die hadden zich met de jaren opgehoopt tot er niet zoveel meer van haar over was. Om eraan terug te denken was misschien niet het beste idee. Het zou allemaal opnieuw weer pijn doen en ze wist niet of ze dat wel aan zou kunnen. Ze probeerde zo vlak mogelijk te blijven op het gebied van emoties in de hoop het hier in deze tijd misschien iets beter te krijgen. Tot nu toe had ze daar nog niet veel hoop van gekregen maar ze bleef volhouden, zoals altijd. Bleef vechten tot het einde.

Alles was toen begonnen met de dood van Ebbe, wat uiteindelijk weer had geleid tot meer verlies van dierbaren tot er niets meer over was. Tot Valkyrie was veranderd in het koelbloedige monster dat ze was, die enkel en alleen alles deed om haar volk te beschermen en in leven te houden, maar natuurlijk ook om een prijs te geven in hun plundertochten zodat ze allemaal zoveel mogelijk rijkdommen konden bezitten. Liefde was er niet meer in haar hart en het ging enkel om overleven. Nu was het weer een beetje anders, langzaam begon ze weer een beetje terug te gaan naar de Valkyrie die ze was voor al het verlies dat ze had geleden. Dat was niet perse beter of slechter, ze was nu namelijk weer kwetsbaarder dan eerder wat haar ook weer wat meer wantrouwend maakte.

Onderzoekend bleef ze de jongen aankijken, hij sprak namelijk veel te goed Oud Noors. Zeker sinds de taal niet meer gesproken werd. IJslands leek er nog wel het meeste op nu maar het was nog steeds anders. Hoewel Valkyrie IJslands ook kon verstaan vanwege haar verbanden met IJsland vroeger. Maar dat verklaarde nog steeds niet waarom hij Oud Noors kon. Hij sloot het boek en aaide kort over de kaft heen. "Ik heb het leren spreken toen ik jong was" Sprak hij schouderophalend. Ze keek hem nog steeds wat verdenkend aan maar knikte vervolgens wel. Haar ogen gingen vervolgens naar het boek dat hij vast had, iets wat wegdromend. "En jij dan?" Vroeg hij vervolgens, waarop Valkyrie nog aan aantal seconden naar het boek bleef staren. ”Ik ook,” Zei ze terug, wat weggezonken. Haar gedachten vielen toch terug naar een stukje jeugd dat zij had gehad. Maar het enige wat ze kon zien van haar ‘echte’ jeugd was degene die ze juist niet voor geest wilde halen. Ebbe. Ze sloot daarom even zuchtend haar ogen en keek vervolgens weg van het boek om haar gedachten ervan weg te houden. ”Dan hield je vast ook van de Vikingen.” Vroeg ze hem dan maar, aangezien hij de taal goed sprak gokte ze dat hij dat ook wel dingen daarover wist.