Onderwerp: [WREN] sextravagant, sensionarisch, beneluxueus di mei 03, 2016 8:43 pm
If I were someone else I think I would still be mentally ill.
I complete five crosswords a day because it stops the panic. Dat was ok precies wat Shia aan het doen was. Kruiswoordraadsels oplossen. Maar hij was ook aan het wandelen. Hij begaf zich door het schoolgebouw heen, en hij was op weg naar de bibliotheek, omdat dat toch wel zijn favoriete plaats bleef op Genosha. Natuurlijk zou hij dat aan niemand toegeven; hij kon toch geen emoties tonen aan andere mensen? Maar serieus, wat waren mensen, eigenlijk? Hij had het gevoel dat hij door allemaal aliens omringd was. Hij was de enige normale student op de school, vond hij, en de rest was maar allemaal raar. Ze waren allemaal zo... apart. Het ene meisje droeg een rokje dat de onderkant van haar door God geschapen billen nog niet eens bedekte, waarbij dan ook nog eens kwam kijken dat ze een string droeg, dus dat je een mooie kijk had op het prachtvlees van de jongedame die een aandachtstekort had. Of misschien wel een minderwaardigheidscomplex; misschien wou ze juist aandacht krijgen hierdoor, zodat ze zich meer gewaardeerd voelde. Maar dat was zij, en dat was haar zaak, maar ze was niet de enige die er zo 'apart' bij liep. De gabbers, de punkers, de alternatieven, etc. konden niet opboksen tegen de hipsters en de 'wanna-be'-mensen die door de school marcheerden. Maar ach, hij wist tenminste dat hij superieur was. Of ja, hij wist het, dacht het, maar gaf het niet toe aan zichzelf, laat staan dat hij het aan anderen toegaf. Nadat hij het meisje met het ontzettend korte rokje gezien had, was er een nummer zijn hoofd in geschoten. Oh, ik moet nog terug komen op de vijf kruiswoordraadsels die Shia aan het oplossen was. Wel, dat kwam hierna. De jongeman met het bruine haar had dus een nummer in zijn hoofd. Luxe benen van Le Le. Het meisje had mooie benen gehad wel, maar dat vond hij niet, dat vond zijn onderbewustzijn. De lyrics deed Shia zich afvragen waarom hij er naar luisterde. Maar hij hield van Nederlandstalige muziek. De Jeugd Van Tegenwoordig en Le Le, al negeerde hij al het 'vulgair' taalgebruik. 'Buiten gaat het regenen, buitenlandse benen. Ik wil moet huilen van je benen. Ik leun op je ku--' hier haakte Shia's hoofd dus af. Hij negeerde de woorden gewoon. Maar ik was aan het spreken over hoe Shia kruiswoordraadsels oploste. Vermits dat hij aan het wandelen was, loste hij ze simpelweg op in zijn hoofd. Hij verzon ze zelf, loste ze op terwijl hij liep, terwijl hij dacht, terwijl zijn hoofd dacht, terwijl hij las, etc. Het maakte niet uit wanneer, hij moest er gewoon vijf per dag oplossen. Een kenmerk van zijn dwangneurose? Misschien. Want als het niet gebeurde, dan werd hij gek. Het moest gewoon gebeuren. Net zoals hij niet op barsten mocht lopen, want: 'Op een barst gelopen? Moeders rug gebroken!'. Dat versje had zijn leven deels in beslag genomen. De jongeman met de blauwgroene ogen liep verder. Hij was nu haast aan de bibliotheek. Hij had nette kledij aan. Een kostuumjasje, maar niet van zo een superstijf, ongemakkelijk materiaal. Het was een stoffen jasje, en het zat hem perfect. het stond hem ook werkelijk goed. Daaronder droeg hij een wit hemd - ook weer van een soepel stof (hij was graag 'vrij' in zijn bewegingen in zijn vrije tijd) - want hij hield van hemden. Onder de kraag van het hemd door droeg hij een gele das, maar een mooi geel. Het probleem was wel dat Shia niet zou kunnen antwoorden als iemand hem zou vragen welke kleur zijn das had, want zijn vader had hem alle kleuren verkeerd aangeleerd, en hij had de kleur geel altijd met de naam groen geleerd. Het kostte hem nog steeds veel moeite om de juiste kleuren te benoemen. Zijn bruine haar was een beetje warrig, maar wel nog steeds classy, en zijn ogen stonden helder en emotieloos - zoals altijd. Hij duwde de deuren naar de bibliotheek open. Hij keek rond, ademde in, kwam direct tot rust. Hij hield ontzettend van boeken. Om het te zeggen met een lyricline van het nummer Manon van De Jeugd: "Verliefd op elke letter". Shia was verliefd op elke letter. De enige Leif-zoon begon door de afdelingen te lopen. Hij was op zoek naar één boek, het enige boek dat hij wou lezen nu, ook al had hij het al een ontelbaar maal gelezen. Het boek was 'het relaas van Solle' en zijn gevoelens jegens dat boek waren lastig te beschrijven - natuurlijk ook doordat hij zijn gevoelens nooit beschreef. Maar je kon het wel al zien aan het feit dat zijn alias ook refereerde naar het boek; eenzame denker. Solle was de eenzame denker geweest. Of wat dat Jaques geweest? Nee, die was de kleine zelfstandige. En Solle was de eenzame denker. Shia had zichzelf al vaak verteld dat hij geen gevoelens had, en daar geloofde hij heilig in. Hij liep verder en zocht in het rek naar zijn favoriete boek, terwijl in zijn hoofd nu een ander nummer speelde. One sentence serenade door Faberyayo. Hij had wat met muziek, maar dat was wel duidelijk. Hij was even geërgerd toen hij merkte dat het boek uitgeleend was. Waarom zou iemand zijn boek uitlenen? Hij was even vergeten dat hij het boek zelf in zijn persoonlijke boekenrek had zitten. Nee, mis, dat was hij niet vergeten, maar hij wou het gewoon even niet beseffen. Hij ging aan een tafeltje zitten, zo een tafeltje waar mensen aan gingen zitten om te lezen, maar hij ging zitten, wachten tot het boek terug gebracht werd, in de hoop, in het verlangen en 'in het idee' dat het boek die dag nog teruggebracht zou worden.
[OOC: -click- outfit & voor Wren]
❤ THANKS SKYE
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274
Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Wren in de bibliotheek was een misleidend wonder. Je zou denken: goh, ze heeft eindelijk toegegeven dat ze zonder inzet nooit haar diploma zal halen. Wat goed dat ze gaat studeren! Mensen die haar wat beter kenden zouden inzien dat Wren naar de bibliotheek was gegaan om daar wat lol te hebben, er een rotzooitje van te maken. Want kom op, ze was niet bepaald de persoon die na enkele dagen op haar nieuwe school al besloot dat ze tóch moest leren. Nee, Wren was extreem koppig. Daar zat nog geen verandering in. Toch zou men wat beter moeten kijken om te zien wat het kind nu weer aan het uithalen was. Ze zat namelijk redelijk normaal aan een tafeltje in de bieb, waar nog drie andere stoelen bij stonden. Ze had haar benen op tafel gegooid en leunde lui achterover in de stoel die ze zich toegeëigend had. Links en rechts van haar stonden de twee van de niet bezette stoelen om haar te helpen met haar nieuwste bezigheid. Op de stoel links van haar stond haar schooltas, die open hing. Haar etui hing er half uit. De stoel aan de rechterkant was de trotse houder van een stapel van ongeveer 15 boeken, die maar net op elkaar bleven balanceren. Ze ging niet iedere keer naar de tafel buigen om een nieuw boek te pakken. Nee, ze pakte ze van de stoel naast zich en gooide ze op de tafel als ze er klaar mee was. Naast Wrens in sneakers gestoken voeten lagen dan ook al twee boeken op de tafel, die ze voldoende verpest had.
En wat ze aan het doen was? Wren had op het moment een boek op haar schoot liggen en draaide een gele marker rond tussen haar vingers. Naast haar op haar eigen stoel lagen nog een rode, een groene, een blauwe en een zwarte marker. Ze was er helemaal klaar voor. Het kon haar niet schelen dat je niet mocht strepen in boeken van de bibliotheek, onderstrepen voor leren deed je maar in je eigen boeken. Maar zij was ook niet aan het strepen om te leren. Ze was gewoon de boeken aan het verminken. Het meisje had besloten dat vandaag geen goede dag was om buiten te hangen; ze had immers de binnenkant van de school nog niet goed verkend. Zodra ze zichzelf haar bed uitgesleept had, was dat dan ook precies wat ze was gaan doen. Dat verklaarde ook de twee lege koffiebekertjes die bij haar lagen: eentje op de grond, eentje op de tafel. Ze had even wat koffie naar binnen geslagen en was toen aan haar nobele taak begonnen. De school bevrijden van al die overbodige kennis.
Wren tekende smileys, semi-inspirerende teksten (van het kaliber: "Als je nu naar links kijkt, zie je rechts niets") en andere rare tekeningen in de boeken. Mét verschillende kleurtjes, ze was goed bezig. Ze had besloten dat ze zowel schoolboeken als leesboeken ging pakken want hé, sinds ze wist dat ze een mutant was discrimineerde ze veel minder. Nu was ze klaar met het derde boek. Wren deed het dopje op de gele marker en keek nog even naar het boek, voor ze het met een tevreden blik dichtdeed. Pfew! Het was best hard werk, al dat strepen en kleuren. Wren had het er zo warm van gekregen dat ze blij was alleen een zwart shirt met witte "verf"vlekken aan te hebben. Het zat er heel creatief overheen gespatterd, ze hield van het contrast. Daarbij insinueerde het dat ze ooit met verf had gewerkt, hoewel ze nog nooit in haar leven serieus geklust had. Dus ze zag eruit alsof ze werkte, zonder het echt te doen. Beter. Om dezelfde reden zaten er een paar vlekken en gaten op en in de spijkerbroek die ze aanhad. Ze kocht ze al zo, wie ging er nu zelf z'n best voor doen? Wren mikte met het boek en gooide het.. recht tegen de tafel aan. Ze volgde het met haar blik toen het ding op de grond viel met een luide smak. Een aantal mensen keek op, maar Wren kon het niet opbrengen zich te schamen. Ze haalde simpelweg haar schouders op. Wat kon het haar schelen.
Goed. Ze rekte zich even uit, gaf zichzelf mentaal een schouderklopje. Goed werk meid. Maar! Ze kon niet te lang treuzelen. Op naar de volgende! Hmm, die klonk uitzonderlijk.. saai. 'Het relaas van.. Solle?' las Wren de titel voor, ongelovig. Wie heette er nu Solle? Dat was echt een domme naam, jeez. Het was dat deze "Solle" niet echt bestond, anders was het ronduit sneu. Voor zover Wren medelijden had, dan. Waarschijnlijk zou ze een "Solle" gewoon pesten om zijn naam en niets anders. Ze draaide het boek nog wat in haar handen voordat ze de kleur rood selecteerde, het dopje eraf haalde en het boek opensloeg. Wat zou ze hier eens in gaan zetten? Een smiley met een sombrero en een snor? Of nee, ze had rood, ze kon nu een prachtig karikatuur tekenen van Allen! Hij zou vast zo onder de indruk zijn als ze dat liet zien! Met een tevreden grijns op haar gezicht besloot het meisje dat dit een geweldig plan was en ze liet de marker neerdalen, richting haar papieren slachtoffer.
